Ενιαίο εργατικό πολιτικό μέτωπο – Εργατική κυβέρνηση

Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι όλο και περισσότερες πολιτικές δυνάμεις, διανοούμενοι και όμιλοι, αλλά και μεμονωμένοι αριστεροί άνθρωποι, κατανοούν τον άμεσο και επείγοντα χαρακτήρα που αποκτά η απάντηση στο ζήτημα της εξουσίας και της διακυβέρνησης της χώρας, και παίρνουν θέση από την σκοπιά της εργατικής τάξης.

Είναι ακόμα ελπιδοφόροo ότι αριστερές πολιτικές δυνάμεις που διακατέχονται από πραγματική αγωνία για την κατάσταση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της επανάστασης, οι ζωντανές δυνάμεις του κινήματος, οι διανοούμενοι με μαρξιστική παιδεία, την οποία διατηρούν ακόμα ζωντανή, οι αριστεροί άνθρωποι που αναζητούν απαντήσεις μπροστά στο – φαινομενικό – αδιέξοδο της ταξικής πάλης και στο δίπολο ρεφορμισμός-σεχταρισμός στο οποίο οδηγείται το εργατικό κίνημα, ανατρέχουν στις επεξεργασίες και στην εμπειρία του παγκόσμιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος αναζητώντας απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα της ταξικής πάλης. Η εμπειρία του παγκόσμιου προλεταριάτου και η επιστημονική της αποκρυστάλλωση στο μαρξισμό μπορεί να αποτελέσει και σήμερα τον οδηγό για τις νέες εξορμήσεις της εργατικής τάξης, εφόσον αποκαθαρθεί από τις στρεβλώσεις που οδήγησαν σε ήττα την πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης να καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Μπορούμε και πρέπει να πιάσουμε ξανά το νήμα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού που εγκαινίασε η Οκτωβριανή επανάσταση.

Το ζήτημα της διακυβέρνησης έχει τεθεί στο επίκεντρο της ταξικής πάλης στη χώρα μας και χρήζει άμεσης απάντησης από την σκοπιά της εργατικής τάξης, όσον αφορά τόσο τα άμεσα συμφέροντά της όσο και  την ιστορική της αποστολή.

Όσοι, ενώ θεωρούν ότι εκπροσωπούν τα εργατικά συμφέροντα, δεν απαντήσουν σε αυτό το ζήτημα, θα περάσουν ανεπιστρεπτί στο περιθώριο. Πράγμα που ενέχει επιπλέον κινδύνους, όπως την περίπτωση να αξιοποιηθούν από τον ταξικό αντίπαλο και την εξουσία του ως δυνάμεις αδράνειας στη ταξική μάχη που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα διεξάγεται. Ή, ακόμα, και να περάσουν ανοιχτά με το μέρος του ταξικού αντιπάλου, της αστικής τάξης, προσφέροντάς της πολύτιμες υπηρεσίες στην κατεύθυνση διάσωσης και σταθεροποίησης του συστήματος.

Οι επεξεργασίες των τεσσάρων πρώτων Συνεδρίων της 3^ης Διεθνούς, ζώντος και παρόντος του Λένιν, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, πηγή συμπυκνωμένης εμπειρίας και επεξεργασιών σχετικά με την επαναστατική πολιτική τακτική. Όταν αυτή η τακτική εφαρμοστεί σωστά, θα συνεισφέρει με τη σειρά της στον εμπλουτισμό της γνώσης και της επαναστατικής εμπειρίας του κινήματος. θα συνεισφέρει με τη σειρά της νέα γνώση στο επαναστατικό κίνημα. Με διαλεκτικό τρόπο, χωρίς φορμαλισμούς και μηχανιστική μεταφορά εμπειριών, με όπλο την επιστήμη της επανάστασης, το μαρξισμό, οι κομμουνιστές, βασιζόμενοι στην προϋπάρχουσα εμπειρία – καταγεγραμμένη σε αποφάσεις και μανιφέστα των παλιότερων συντρόφων τους, και αναλύοντας παράλληλα τη σημερινή πραγματικότητα, μπορούν και να προβάλουν και να προωθήσουν την εργατική διέξοδο από την παρούσα καπιταλιστική κρίση.

Σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με τη χώρα μας να αναδεικνύεται σε αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας – ίσως όχι τον μοναδικό αλλά σίγουρα έναν από αυτούς – και με τις αστικές κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, απονομιμοποιούμενες στη λαϊκή συνείδηση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από την εγκατάστασή τους, η τακτική του ενιαίου εργατικού μετώπου με το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης ως απόρροια αυτής της τακτικής, αποτελεί την ενδεδειγμένη εργατική πολιτική.

Όλα τα μέτρα που παίρνονται τα τελευταία χρόνια κινούνται στην κατεύθυνση αντιρρόπησης της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, περνώντας σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα εργατικά δικαιώματα και τις καταχτήσεις, έχοντας ως βασικές αιχμές, από τη μια, τη μείωση της τιμής και τη συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης, και από την άλλη, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τη συνολική αναδιάρθρωση του κεφαλαίου.

Τα μέτρα βοηθάνε την αντικειμενική τάση του κεφαλαίου για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση. Η τάση αυτή αποτελεί έναν, θα λέγαμε, μόνιμο μηχανισμό άμυνας του κεφαλαίου και προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση του.

Όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί από την έναρξη της κρίσης, όπως αυτά εκφράστηκαν μέσα από τις πολιτικές των μνημονίων, έχουν ξεκάθαρη ταξική κατεύθυνση που μπορεί να γίνει κατανοητή σήμερα από μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μικροαστών. Οδηγούν στην εξαθλίωση την εργατική τάξη και ακόμα και στην ίδια την αποδιάρθρωσή της ως τάξη καθαυτή μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διάλυση των οργανώσεών της, την απότομη αύξηση του αριθμού των ανέργων. Καταστρέφονται μαζικά τα μικροαστικά στρώματα για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Από την άλλη, στο μεγάλο κεφάλαιο δίνονται φοροαπαλλαγές, επιστροφή ΦΠΑ, του παραχωρείται έτοιμη και αντί πινακίου φακής η δημόσια περιουσία. Αυτήν την πολιτική εξυπηρετούν και οι πρόσφατες αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, με τις νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και κυρίως στο συγχωνευμένο τραπεζικό και βιομηχανικό, στο χρηματιστικό κεφάλαιο και την παράλληλη αφαίμαξη της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων. Μία πολιτική που δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό προκειμένου να διασώσει τον καπιταλισμό. Οδηγεί σε συρρίκνωση τον εργαζόμενο πληθυσμό με κάθε τρόπο: με κατάργηση των φοροαπαλλαγών και  αύξηση της φορολόγησης στους τρίτεκνους και πολύτεκνους, με περικοπές επιδομάτων ανεργίας που οδηγούν σε οικονομική εξόντωση των ανέργων, με φυσική εξόντωση των ανασφάλιστων και των απόρων ασθενών. Ακόμα και η φυσική εξόντωση χιλιάδων νέων ανθρώπων σε πολεμικές συρράξεις είναι ένας έσχατος αλλά πολύ πιθανός δρόμος διάσωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού από την κρίση του.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η απάντηση των καπιταλιστών στην κρίση τους. Το κατά πόσο θα το καταφέρουν, εξαρτάται απόλυτα από την αποφασιστική ή μη παρέμβαση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα που μπορεί να διεκδικήσει και να επιβάλει μια άλλη απάντηση στην κρίση, μία πολιτική διέξοδο στον αντίποδα της αστικής διεξόδου, μία πολιτική διέξοδο που θα πρέπει να προβάλουν οι κομμουνιστές.

Για τους κομμουνιστές, η έξοδος από την παρούσα κρίση δεν μπορεί να είναι άλλη από την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας και του ίδιου του καπιταλισμού. Και αυτό διότι δεν μπορεί να υπάρξει εργατική διέξοδος από την κρίση χωρίς την ανατροπή της αιτίας της κρίσης, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Σε συνθήκες λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού, η πάλη για τη συγκρότηση ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου με το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, είναι ο δρόμος της επανάστασης, ο δρόμος για την εργατική εξουσία. Χωρίς να συνιστά νομοτέλεια, αυτός ο δρόμος για το πέρασμα στην εργατική εξουσία, αναδεικνύεται από τα ίδια τα πράγματα ως άμεση αναγκαιότητα. Η ίδια η κατάσταση των εργαζόμενων μαζών θέτει τους κομμουνιστές μπροστά στην ανάγκη να καταθέσουν μία άμεση πρόταση εξουσίας και να συγκροτήσουν το μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα την επιβάλει. Γιατί η αναγκαιότητα της επανάστασης δεν σημαίνει ότι αυτή θα γίνει πραγματικότητα από μόνη της αλλά μέσα από τη συνειδητή δράση των πρωτοπόρων δυνάμεων της εργατικής τάξης, δηλαδή από την πολιτική των δυνάμεων που παρεμβαίνουν ενεργά στην εξέλιξη της ταξικής πάλης και επιχειρούν να θέσουν στο άμεσο πεδίο αυτής της πάλης το ζήτημα της εξουσίας.

Στη χώρα μας σήμερα, υπάρχει ήδη η προγραμματική βάση για τη συγκρότηση του ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου και αυτό συνιστά κατάκτηση του κινήματος και πρόοδο της ταξικής πάλης. Η βάση αυτή συνίσταται σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα, αιχμές του οποίου είναι η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, η εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων καθώς και επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ, κ.ά.

Η υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος μπορεί να ξεκινήσει από μια εργατική κυβέρνηση άμεσα, ενώ στο σύνολό του και με όλα όσα προϋποθέτει και συνεπάγεται, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο από την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία αποτελεί τη μοναδική πόρτα για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Γι’ αυτό η εργατική κυβέρνηση αποτελεί σήμερα τη συμπυκνωμένη πρόταση εξουσίας από την σκοπιά της εργατικής τάξης, την πραγματική εργατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση.

Υπάρχουν δε σε αυτό το μεταβατικό πρόγραμμα ορισμένα αιτήματα-κρίκοι που μπορούν να συσπειρώσουν πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες και να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ταξικής πάλης. Τέτοιο είναι το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους.

Το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους συνδέει σε μια άρρηκτη ενότητα τον καθημερινό αγώνα για την ικανοποίηση των άμεσων οικονομικών αιτημάτων της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, με τον αγώνα  για την αποτίναξη της κηδεμονίας της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας ανάκαμψης της οικονομίας και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, καθώς το σταμάτημα της εξυπηρέτησης του χρέους θ’ απελευθερώσει δημόσιους πόρους ικανούς να χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό κράτος, την υγεία, την παιδεία και μεγάλα προγράμματα δημόσιων επενδύσεων, τα οποία θα δώσουν δουλειά στους άνεργους.

Η διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων που προλεταριοποιούνται και η ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών των μικροαστών της πόλης και του χωριού, είναι αναγκαία πράξη που θα ανακουφίσει χιλιάδες νοικοκυριά.

Το σύνθημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους είναι ο κρίσιμος κρίκος που μας επιτρέπει να ελέγξουμε όλη την αλυσίδα των προβλημάτων της εργατικής τάξης και της χώρας και μπορεί να παίξει ένα αντίστοιχο ρόλο με αυτόν που έπαιξαν στον προηγούμενο αιώνα τα συνθήματα «ειρήνη, γη, ελευθερία». Το εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα πρέπει να εντάξει στις διεκδικήσεις του το ζήτημα του χρέους, απαιτώντας αυτό που είναι σύμφωνο με τα συμφέροντά του: τη διαγραφή του!

Οι κομμουνιστές ξεκαθαρίζουν ότι μόνο με επανάσταση μπορεί να υλοποιηθεί μια ολοκληρωμένη πολιτική σε όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Με το μεταβατικό πρόγραμμα καταθέτουν συγκεκριμένη πολιτική πρόταση εξόδου από την παρούσα κρίση, πρόταση εξουσίας, που συμπυκνώνεται στο σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης. Στοχεύουν να αποτελέσει η εργατική κυβέρνηση αφετηρία της επανάστασης, δηλαδή το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Στο πλαίσιο της πολιτικής του ενιαίου μετώπου δηλώνουμε διατεθειμένοι να συμπράξουμε, να συμμαχήσουμε με όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν από κοινού να προβάλουμε και να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα αυτό από θέση εξουσίας και ανεξάρτητα το πώς βλέπουν να επιτυγχάνεται αυτό. Με επανάσταση ή μέσω του αστικού κοινοβουλίου. Εμείς φυσικά θα επιμείνουμε και θα προσπαθήσουμε να πείσουμε για την ορθότητα της γραμμής μας τις δυνάμεις που έχουν αυταπάτες σχετικά με την υλοποίησή του με κοινοβουλευτικό τρόπο, αλλά πρωτίστως θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους υπό προλεταριοποίηση μικροαστούς ώστε να συστρατευτούν με την επαναστατική πολιτική.

Η οξύτητα της κρίσης, η καταστροφή που συντελείται ήδη και η οποία θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις με την υλοποίηση των μέτρων του 3^ου μνημονίου και του νέου φορομπηχτικού νόμου, θα δημιουργήσει συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, πράγμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αναμονής για τους κομμουνιστές, σχετικά με τις πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρουν στην κατεύθυνση συγκρότησης ενιαίου μετώπου. Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά δεν πρόκειται να πέσει με ευχές για εκλογές. Πρέπει κάποιος να τη ρίξει. Ο μόνος ικανός παράγοντας γι’ αυτό είναι ο εργατικός-λαϊκός παράγοντας.

Ο τρόπος για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι ο μαζικός αγώνας με διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις δημόσιων κτηρίων και παραγωγικών μονάδων, οι οποίες θα πρέπει να εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο για απεργία διαρκείας, που αποτελεί πλέον ζήτημα για άμεση ζύμωση. Όλες οι αυθόρμητες αγωνιστικές εκδηλώσεις, οι αυθόρμητοι αγώνες που ξεσπούν και θα συνεχίσουν να ξεσπούν σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής επίθεσης, μπορούν και πρέπει να εντάσσονται στο παραπάνω σχέδιο.

Η πολιτική απεργία διαρκείας για να πέσει η κυβέρνηση αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την εξέλιξη της ταξικής πάλης σήμερα, ενώ παράλληλα με βάση την υιοθέτηση και την προώθηση αυτού του στόχου θα μπορούσε να κριθεί η ικανότητα των δυνάμεων στις οποίες αναφερόμαστε, να κάνουν συγκεκριμένα και συγκροτημένα βήματα στην κατεύθυνση της ενιαιομετωπικής πάλης. Η συμπόρευση όλων των δυνάμεων στο κίνημα με το παραπάνω αίτημα αποτελεί ουσιαστική ενοποιητική διαδικασία η οποία είναι ουσιώδης για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου.

Η αστική στρατηγική παραμένει προσηλωμένη στην πολιτική των μνημονίων και στην πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ. Η αστική τάξη παίρνει συγκεκριμένα μέτρα ενίσχυσης των κομμάτων και σχηματισμών που υλοποιούν την πολιτική αυτή. Σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται η οργανωμένη επιχείρηση για το δραστικό περιορισμό και την αποψίλωση αντιμνημονιακών κομμάτων αστικής κατεύθυνσης. Με δεδομένη την απόφαση του ΚΚΕ να απέχει από την πάλη για την εξουσία και την κυβέρνηση, η επιχείρηση αυτή στοχεύει και στην απομόνωση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος πρέπει να μείνει εντελώς μόνος και να αποφευχθεί κάθε περίπτωση σχηματισμού αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Η πίεση για την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά θα συνεχιστεί.

Αυτό το στόχο θα εξυπηρετεί και ένας νέος εκλογικός νόμος τον οποίο επεξεργάζονται τα επιτελεία της κυβέρνησης, η οποία δεν θα διστάσει να φέρει ακόμα και την απλή αναλογική εάν αυτό το εκλογικό σύστημα εξυπηρετεί τους άμεσους στόχους της. Την απλή αναλογική είναι υποχρεωμένη να την ψηφίσει η Αριστερά ως εκλογικό σύστημα το οποίο επικαλείται και διεκδικεί χρόνια, με αποτέλεσμα αν ο εκλογικός νόμος συγκεντρώσει αυξημένη πλειοψηφία, να εφαρμοστεί από τις αμέσως επόμενες εκλογές. Ο μόνος λόγος σήμερα για να αποφευχθεί η εφαρμογή της απλής αναλογικής είναι ότι τα μνημονιακά κόμματα δεν φαίνεται να μπορούν να συγκεντρώσουν τέτοια ποσοστά ώστε να μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση σε αυτή την περίπτωση. Αλλά εφόσον κριθεί ότι για τα αστικά συμφέροντα προέχει να μην σχηματιστεί αντιμνημονιακή κυβέρνηση, εφόσον έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι δυνατό να βρεθεί άλλο μνημονιακό κυβερνητικό σχήμα τύπου κυβέρνησης Σαμαρά, μπορεί ακόμα και η Νέα Δημοκρατία να προτείνει την απλή αναλογική.

Οι αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ περί των ορίων διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο του ευρώ και της ΕΕ και περί υλοποίησης μιας φιλολαϊκής πολιτικής χωρίς συνολική ρήξη με το κεφάλαιο, θα καταρρεύσουν πάραυτα αν ποτέ το επιχειρήσει. Μιλάει για την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δηλαδή πράγματα αντιθετικά που το καθένα ικανοποιείται σε βάρος του άλλου. Γιατί από τη μία πλευρά βρίσκεται η φιλολαϊκή πολιτική και από την άλλη η ευρωζώνη, η ΕΕ, το ΔΝΤ και τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Οι κομμουνιστές οφείλουν να αποκαλύψουν αυτές τις αυταπάτες. Αλλά πραγματική και αποτελεσματική αποκάλυψη του ρεφορμισμού δεν γίνεται με τα λόγια αλλά με τις πράξεις. Δεν γίνεται με την καταγγελία του από αυτούς που δεν παίρνουν θέση στο τι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα, δεν δείχνουν ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αντίθετα, οι κομουνιστές πρέπει να σπεύσουν να καταστήσουν σαφές το επόμενο βήμα του κινήματος.

Το επόμενο βήμα του κινήματος είναι η οικοδόμηση του ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου και η προπαγάνδιση της εργατικής κυβέρνησης, η οποία καλείται να υλοποιήσει, στηριγμένη στα εργατικά και λαϊκά όργανα του κινήματος, το μεταβατικό πρόγραμμα, δηλαδή, την απάντηση στην κρίση από την σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Απέναντι σε μια τέτοια πολιτική θα απολογείται ο ρεφορμισμός και ο σεχταρισμός. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να αποτελέσει το επόμενο βήμα του κινήματος αλλά και να γίνει τοίχος ανάσχεσης της αντίδρασης η οποία καραδοκεί. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες απόκρουσης της επιθετικότητας των καπιταλιστών, συνθήκες απόσπασης καταχτήσεων.

Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί τη μοναδική επιλογή της αστικής τάξης σήμερα. Γι’ αυτό και η πάλη για την ανατροπή της εντάσσεται σήμερα στην επαναστατική πάλη, αφού μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να οδηγήσει σε ολοκληρωτική σύγκρουση τάξης με τάξη. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις που έχουν εργατική αναφορά και αρνούνται, με διάφορες δικαιολογίες, να προβάλουν την αναγκαιότητα της ανατροπής της κυβέρνησης, δεν εξυπηρετούν τα εργατικά συμφέροντα.

Οι πολιτικές δυνάμεις που κατανόησαν το προφανές, την αναγκαιότητα της πάλης για το γκρέμισμα της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά και υιοθέτησαν το μεταβατικό πρόγραμμα ως την εργατική απάντηση στην κρίση, πρέπει να κινηθούν αποφασιστικά και να πάρουν πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ενιαίου πολιτικού μετώπου με το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης.

Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν μέσα και γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και γύρω από το ΚΚΕ, στην ευρύτερη Αριστερά, στην εξωκοινοβουλευτική κομμουνιστική και μη, Αριστερά. Υπάρχουν ακόμα χιλιάδες ανένταχτοι αριστεροί και άλλοι αγωνιστές του κινήματος που θα στηρίξουν μια τέτοια προσπάθεια. Υπάρχουν τέλος οι ίδιες οι δυνάμεις της εργατικής τάξης, οι οποίες θα δουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα μια πραγματική εργατική απάντηση και διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, η οξύτητα της οποίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο χρονοτριβής και αναποφασιστικότητας.

Κάβουρας Δημήτρης