Πολλοί υποτίμησαν τις ικανότητες του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Πολλοί τον
θεώρησαν εύκολο αντίπαλο, που θα κατέρρεε στην πρώτη δυσκολία, κι ίσως
να μην είχαν άδικο. Όμως αγνόησαν την καταστροφική επιρροή που είχαν οι
επιλογές του για ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, για τους φίλους
του και τους αντιπάλους του...
Γι' αυτό και απέρριψαν οι τρεις εταίροι της συγκυβέρνησης με ευτελείς και αλληλοσυγκρουόμενες δικαιολογίες την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη διερεύνηση της πορείας στο Μνημόνιο και στους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι, δυστυχώς γι' αυτούς, παρών.
Δεν «ξεμπέρδεψαν» με τον Γιώργο Παπανδρέου ούτε ο Αντώνης Σαμαράς ούτε ο φιλόδοξος και διεκδικητής της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από το 2007 Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν, ένα χρόνο πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου «απολακτίστηκε» ως ζημιογόνος από το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί, υπό τα χειροκροτήματα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που πίστεψαν ότι χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου θα μπορούσαν «να βιώσουν λάθρα» τις συνέπειες των Μνημονίων, μετατρέποντας τον από «Σωτήρα» σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Όμως ο Γιώργος Παπανδρέου τους παρέσυρε όλους μέσα σε λίγους μήνες στο βυθό της ανυποληψίας και της αναξιοπιστίας. Με την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου ενσωματώθηκε πλήρως στη μνημονιακή στρατηγική ο Αντώνης Σαμαράς, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θύμα της εγγενούς αμετροέπειας και φιλοδοξίας του, χρεώθηκε εξ ολοκλήρου το καταστροφικό Μνημόνιο II ως υπουργός Οικονομικών.
Η σημερινή «τριμερής» μνημονιακή κυβέρνηση είναι πολιτικός και ιδεολογικός κληρονόμος του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου «ζει ανάμεσα τους», γιατί η σημερινή κυβέρνηση και οι σημερινές κομματικές της ηγεσίες υλοποιούν τις αποφάσεις του, χρησιμοποιούν τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα, επιδεικνύουν την ίδια εθελόδουλη στάση προς το Δ' Ράιχ, το ΔΝΤ, την τραπεζική δικτατορία. Είναι άφωνοι, άβουλοι και υποτελείς όπως εκείνος.
Δεν «αθώωσε», συνεπώς, την προηγούμενη εβδομάδα ο Αντώνης Σαμαράς τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά πριν από ένα χρόνο. Όταν δέχτηκε να μετατραπεί ο ίδιος σε Γιώργο Παπανδρέου στη θέση του προκατόχου του, με «καταλύτη» το Μνημόνιο.
Η απόρριψη της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει, σ' ένα πρώτο επίπεδο, ότι συγκολλητική ύλη της τριμερούς μνημονιακής κυβέρνησης είναι η κυβερνητική εξουσία. Όμως, μετά και την ψήφιση του Μνημονίου III, υπάρχει η σύμπραξη, η συνειδητή επιλογή, η συνενοχή σε αποφάσεις που οδηγούν στην καταστροφή και στην κοινωνική εξαθλίωση. Αυτή ακριβώς η συνενοχή σε πολιτικά εγκληματικές πράξεις επιβάλλει τη «σιωπή», την αλληλοκάλυψη των συμπραττόντων. Δεν καλύπτουν διά της «σιωπής» ένα πρόσωπο, τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά μια δομή συμφερόντων, ένα πολιτικοοικονομικό «λόμπι» συνενόχων, εξέχοντα μέλη του οποίου αποτελούν αυτοί που μας κυβερνούν.
Δέσμιο των επιλογών του καταστροφικού «διδύμου» Γ. Παπανδρέου - Ε. Βενιζέλος, το ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Έχοντας απωλέσει την κοινωνική - εκλογική του βάση, τις ιδεολογικές του αρχές και τον κεντρικό ρόλο που διαδραμάτιζε στο πολιτικό σύστημα, αγωνίζεται να επιβιώσει είτε ως «υπομόχλιο» μιας μνημονιακής κυβέρνησης είτε ως μελλοντικός «συνεργάτης» της ΔΗΜΑΡ σε ένα «μόρφωμα» που θα παρεμβάλλεται μελλοντικά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ετεροκαθοριζόμενο από τις «προοπτικές» αυτές, οδηγείται το «ύστερο» ΠΑΣΟΚ σ'ένα Συνέδριο που μοιάζει με επιμνημόσυνο δέηση ενός οριστικά απωλεσθέντος «ένδοξου παρελθόντος».
«Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν»... «Το ΠΑΣΟΚ φεύγει, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται»... Σ' ένα ιδιαίτερα ρευστό «τοπίο», όπου κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που απαιτούσαν χρόνια για να αποκρυσταλλωθούν συντελούνται σήμερα σε διάστημα λίγων μηνών, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύεται και διαμορφώνεται ως «παράγωγο» της πολύπλευρης κρίσης, ενώ ταυτόχρονα συγκροτείται ως κεντρικό στοιχείο ανασύνθεσης ενός απαξιωμένου και καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Η εθνική - πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, το πλαίσιο των κοινωνικών του συμμαχιών και το ιδεολογικό - αξιακό του «στίγμα» έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία σε κρίση, που έχει απωλέσει τις συλλογικές της εκφράσεις, την ταυτότητα της (κοινωνική, ατομική, εργασιακή), και αναζητά μια νέα σταθερή προοπτική.
Πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τις μείζονες αυτές ιστορικές αντιφάσεις. Το 2013 πιθανόν να δοθεί «η τελική απάντηση» για το μέλλον της χώρας. Και θα πρέπει να είναι θετική.
Γι' αυτό και απέρριψαν οι τρεις εταίροι της συγκυβέρνησης με ευτελείς και αλληλοσυγκρουόμενες δικαιολογίες την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη διερεύνηση της πορείας στο Μνημόνιο και στους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι, δυστυχώς γι' αυτούς, παρών.
Δεν «ξεμπέρδεψαν» με τον Γιώργο Παπανδρέου ούτε ο Αντώνης Σαμαράς ούτε ο φιλόδοξος και διεκδικητής της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από το 2007 Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν, ένα χρόνο πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου «απολακτίστηκε» ως ζημιογόνος από το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί, υπό τα χειροκροτήματα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που πίστεψαν ότι χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου θα μπορούσαν «να βιώσουν λάθρα» τις συνέπειες των Μνημονίων, μετατρέποντας τον από «Σωτήρα» σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Όμως ο Γιώργος Παπανδρέου τους παρέσυρε όλους μέσα σε λίγους μήνες στο βυθό της ανυποληψίας και της αναξιοπιστίας. Με την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου ενσωματώθηκε πλήρως στη μνημονιακή στρατηγική ο Αντώνης Σαμαράς, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θύμα της εγγενούς αμετροέπειας και φιλοδοξίας του, χρεώθηκε εξ ολοκλήρου το καταστροφικό Μνημόνιο II ως υπουργός Οικονομικών.
Η σημερινή «τριμερής» μνημονιακή κυβέρνηση είναι πολιτικός και ιδεολογικός κληρονόμος του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου «ζει ανάμεσα τους», γιατί η σημερινή κυβέρνηση και οι σημερινές κομματικές της ηγεσίες υλοποιούν τις αποφάσεις του, χρησιμοποιούν τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα, επιδεικνύουν την ίδια εθελόδουλη στάση προς το Δ' Ράιχ, το ΔΝΤ, την τραπεζική δικτατορία. Είναι άφωνοι, άβουλοι και υποτελείς όπως εκείνος.
Δεν «αθώωσε», συνεπώς, την προηγούμενη εβδομάδα ο Αντώνης Σαμαράς τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά πριν από ένα χρόνο. Όταν δέχτηκε να μετατραπεί ο ίδιος σε Γιώργο Παπανδρέου στη θέση του προκατόχου του, με «καταλύτη» το Μνημόνιο.
Η απόρριψη της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει, σ' ένα πρώτο επίπεδο, ότι συγκολλητική ύλη της τριμερούς μνημονιακής κυβέρνησης είναι η κυβερνητική εξουσία. Όμως, μετά και την ψήφιση του Μνημονίου III, υπάρχει η σύμπραξη, η συνειδητή επιλογή, η συνενοχή σε αποφάσεις που οδηγούν στην καταστροφή και στην κοινωνική εξαθλίωση. Αυτή ακριβώς η συνενοχή σε πολιτικά εγκληματικές πράξεις επιβάλλει τη «σιωπή», την αλληλοκάλυψη των συμπραττόντων. Δεν καλύπτουν διά της «σιωπής» ένα πρόσωπο, τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά μια δομή συμφερόντων, ένα πολιτικοοικονομικό «λόμπι» συνενόχων, εξέχοντα μέλη του οποίου αποτελούν αυτοί που μας κυβερνούν.
Δέσμιο των επιλογών του καταστροφικού «διδύμου» Γ. Παπανδρέου - Ε. Βενιζέλος, το ΠΑΣΟΚ καταρρέει. Έχοντας απωλέσει την κοινωνική - εκλογική του βάση, τις ιδεολογικές του αρχές και τον κεντρικό ρόλο που διαδραμάτιζε στο πολιτικό σύστημα, αγωνίζεται να επιβιώσει είτε ως «υπομόχλιο» μιας μνημονιακής κυβέρνησης είτε ως μελλοντικός «συνεργάτης» της ΔΗΜΑΡ σε ένα «μόρφωμα» που θα παρεμβάλλεται μελλοντικά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ετεροκαθοριζόμενο από τις «προοπτικές» αυτές, οδηγείται το «ύστερο» ΠΑΣΟΚ σ'ένα Συνέδριο που μοιάζει με επιμνημόσυνο δέηση ενός οριστικά απωλεσθέντος «ένδοξου παρελθόντος».
«Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν»... «Το ΠΑΣΟΚ φεύγει, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται»... Σ' ένα ιδιαίτερα ρευστό «τοπίο», όπου κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που απαιτούσαν χρόνια για να αποκρυσταλλωθούν συντελούνται σήμερα σε διάστημα λίγων μηνών, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύεται και διαμορφώνεται ως «παράγωγο» της πολύπλευρης κρίσης, ενώ ταυτόχρονα συγκροτείται ως κεντρικό στοιχείο ανασύνθεσης ενός απαξιωμένου και καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. Η εθνική - πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, το πλαίσιο των κοινωνικών του συμμαχιών και το ιδεολογικό - αξιακό του «στίγμα» έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία σε κρίση, που έχει απωλέσει τις συλλογικές της εκφράσεις, την ταυτότητα της (κοινωνική, ατομική, εργασιακή), και αναζητά μια νέα σταθερή προοπτική.
Πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τις μείζονες αυτές ιστορικές αντιφάσεις. Το 2013 πιθανόν να δοθεί «η τελική απάντηση» για το μέλλον της χώρας. Και θα πρέπει να είναι θετική.
