Η μετάλλαξη της Παρασκευής-Με αφορμή την απόλυση της Σύλβιας Κοιλάκου

Παναγιώτης Μαυροειδής

 Την Παρασκευή 21 Δεκέμβρη, κλείνοντας για τις γιορτές, η διοίκηση της εταιρίας C&M έκανε ένα «χριστουγεννιάτικο δώρο» στη γνωστή συνδικαλίστρια μηχανικό Σύλβια Κοιλάκου: Της ανακοίνωσε την απόλυσή της…

Η Σύλβια Κοιλάκου, για χρόνια πρόεδρος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (ΣΜΤ) και μέχρι πρόσφατα μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ), είναι γνωστή για την αγωνιστικότητα και την συνδικαλιστική της δράση.

Κάποτε ήταν που οι εργαζόμενοι θεωρούσαν την Παρασκευή σαν την καλύτερη εργάσιμη μέρα. Απλούστατα ήταν η τελευταία εργάσιμη μέρα της βδομάδας (για πολλούς τουλάχιστον) πρίν από την ξεκούραση του Σαββατοκύριακου.

Μας έχει αφήσει χρόνους αυτή η εποχή.

Πριν από όλα, το Σάββατο και η Κυριακή δεν θεωρούνται πλέον οπωσδήποτε εργάσιμες.

Να σημειώσουμε εδώ τις αντιστροφές των δυνατοτήτων.

Όσο πιο πολύ αυξάνει λοιπόν ο πλούτος σε τούτο το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας και του ατομικού καπιαταλιστικού κέρδους, τόσο αυξάνει η ανισότητα και η φτώχεια.

Όσο αυξάνει η παραγωγικότητα της εργασίας, η τεχνολογογική τομή και η επινοητικότητα στην εργασία, όσο δίνεται η δυνατότητα για απελευθέρωση εργάσιμου χρόνου προς ελεύθερο χρόνο κοινωνικής δημιουργικής δραστηριότητας, άλλο τόσο μακραίνει ο χρόνος των όλο και λιγότερων εργαζομένων. Αλλά και η εργασία γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη και αγχωτική.

Έπειτα, η Παρασκευή είναι η μέρα που κατά βάση ασκείται το υπέρτατο και ιερό δικαίωμα του καπιταλισμού, δηλαδή το Διευθυντικό Δικαίωμα και πρωτίστως η δυνατότητα της απόλυσης.

Αυτό και αν είναι αντιστροφή και βαρβαρότητα. Θυμίζει την ιδιότυπη κακία του δεσμοφύλακα προς τον κρατούμενο ακόμη και όταν παίρνει μια σύντομη άδεια από την φυλακή του, αγγίζοντας μια σταγόνα ελευθερίας.

Και για κάτι άλλο είναι γνωστές οι Παρασκευές: Αυτή είναι η μέρα που όλες οι κυβερνήσεις του ''ελεύθερου'' καπιταλιστικού κόσμου ανακοινώνουν τα αντιλαϊκά τους μέτρα. Ένας ακόμη λόγος που οι εργαζόμενοι θα προτιμούσαν πλέον να μην υπάρχει αυτή η μέρα, ως δια μαγείας.

Είναι ένα συναίσθημα, που θυμίζει το δέος των μεταναστών εργατών μπροστά σε γιορτές, διακοπές και γενικά μπροστά στην ανάγκη να κάνουν χρήση της κανονικής του άδειας. ''Όχι, σας παρακαλώ, δε θέλω άδεια, πλύ περισσότερο δεν θέλω πολλές μέρες για να πάω και στην πατρίδα μου και στην οικογένεια μου''. Θεωρούν σχεδόν βέβαιο, πως η προσωρινή διακοπή και σχόλη, είναι το περιτύλιγμα της απόλυσης, του πετάγματος στον αγύριστο.

Είναι έτσι ή όχι;

Η ανάγκη της επιβίωσης αναγκάζει πολλούς εργαζόμενους όχι μόνο σε συμβιβασμούς στη δουλειά μπροστά στο φόβο της απόλυσης και της συνακόλουθης πείνας, αλλά και σε κάτι χειρότερο: Να προσλαμβάνουν αυτή τη στάση, της υποταγής και της αφωνίας. ως τη μόνη κανονική και λελογισμένη, ως δήθεν ελεύθερη επιλογή και όχι προϊόν καταναγκασμού. Να αντιλαμβάνονται τον συνάδελφο που αντιστέκεται, κατά περίπτωση, ως άμυαλο, παραβάτη, looser, ή εξυπνάκια. Χωρίς να λείπουν και οι εύπεπτες κακίες που ως μασημένη τροφή από τα ΜΜΕ και τους εργοδοτικούς μηχανισμούς, μπαίνουν στο στόμα και εκστομίζονται: ''Έ, καλά τώρα, συνδικαλιστές είναι αυτοί, κάποια πλάτη θα έχουν''.

Μόνο που αυτοί που άφησαν το πόστο τους τις Παρασκευές είναι πλέον κοντά ενάμισυ εκατομμύριο. Αυτοί που ψάχνουν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς είναι κοντά στο 50% των ανθρώπων παραγωγικής ηλικίας. Και αυτοί που δουλεύουν, καλούνται να μπουν στον τρελλό χορό του καθημερινού θανάτου, μεταξύ κόπωσης, ψυχαναγκαστικής ταύτισης με την εργοδοτική βία, άγχους μπροστά στην Παρασκευή.

Κάτι δεν λογαριάζουν καλά μέσα στην κυριαρχία της ελεεινότητας τους, όλοι οι χοντροί και ταυτόχρονα επίπεδοι και άδειοι αφέντες και διαχειριστές. Το αβυσαλλέο μίσος που συσσωρεύεται προς αυτό το σύστημα με τις κανιβαλικές αξίες του. Την απέχθεια και τη σιχασιά προς την αναγκαστική και υπό όρους ζωή.

Το πρόταγμα για αντικατάσταση μιας κοινωνίας στη βάση τοιυ ατομικού καπιταλιστικού κέρδους και της ταξικής τυρρανίας, με μια ζωή οργανωμένη με κέντρο το δημόσιο κοινωνικό όφελος για τους παραγωγούς του πλούτου και την ελευθερία, είναι κάτι παραπάνω και πιο βαθύ από ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα. Είναι μια στάση ζωής που κυοφορείται μέσα στην αγριότητα, μια απελευθερωτική καταπιεσμένη προοπτική, που αργά ή γρήγορα, θα σαρώσει όλες τις αντιστροφές και διαστροφές αυτής της κοινωνίας, με ένα σύγχρονο εργατικό γιακωβινισμό που θα πάρει δημιουργική εκδίκηση του και θα αποδώσει δικαιοσύνη.

Η Σύλβια Κοιλάκου, όπως και ο Θανάσης Αγαπητός, όπως και ο Γιώργος Σιφωνιός και τόσοι άλλοι. είναι αγωνιστές αυτής της προσπάθειας και αυτής της κοινωνικής ανάγκης. Είναι οι άνθρωποί μας, η εμπροσθοφυλακή μας. Με μια στράτευση που υπερβαίνει την πολιτική τους ένταξη στην κομμουνιστική αριστερά και το μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ξεπερνά και αυτούς τους ίδιους και τις ιδαίτερες πολιτικές ταυτίσεις τους. Συμπυκνώνει το αίτημα των αιτημάτων, δηλαδή τη μετατροπή των μεμονωμένων αγαναχτισμένων, τρομοκρατημένων και οργισμένων ανθρώπων, σε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο ανατροπής και κοινωνικού μετασχηματισμού.