31 Ιανουαρίου 2013

Δέκα σκέψεις που περιμένουν το λιθοβολισμό τους

Νίκος Βγέθης, αριστερό blog


1. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο προς την κυβέρνηση
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε τον Α. Τσίπρα να επιδίδεται σε έναν εκτεταμένο πολιτικό τουρισμό. Ξεκίνησε από το ταξίδι στη Λ. Αμερική, συνέχισε με τον Σόϊμπλε και ολοκλήρωσε με το ταξίδι στις ΗΠΑ και στο ΔΝΤ. Μια περιοδεία με μοναδικό σκοπό τη σφυρηλάτηση του αρχηγικού του προφίλ και την κατοχύρωση της "πρωθυπουργησιμότητάς" του. 
Ένα έργο που παίχτηκε από τα ‘’προσεχώς’’, χωρίς καμία πρωτοτυπία.  Αξιοσημείωτη ήταν η προσωποκεντρικότητα των ταξιδιών. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη "αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Πρόεδρο" , είχαμε συναντήσεις του ίδιου του Προέδρου του. Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάρει ένα μοντέλο κόμματος εξουσίας γύρω από έναν "στιβαρό ηγέτη".
Με την αλλαγή αυτή δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και μια άμεση απάντηση στις αιτιάσεις περί πολυφωνίας: Στο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λέει  ο καθένας ότι θέλει, τα όργανα να αποφασίζουν ότι θέλουν αλλά στο τέλος μιλάει ο αρχηγός….
2.Επιτυχία πέρα από τις προσδοκίες
Όταν ένα έλληνας πολιτικός γίνεται δεκτός από τόσο υψηλόβαθμα κλιμάκια, είναι φανερό ότι μιλάμε για μια πετυχημένη περιοδεία. Η εικόνα -και μόνο- από αυτές τις συναντήσεις μιλάει από μόνη της.
Ο Τσίπρας κατοχύρωσε ένα "αποδεκτό" αρχηγικό προφίλ  κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρείται πλέον παρείσακτος στην πολιτική σκηνή. Οι πολιτικοί ορίζοντες του ΣΥΡΙΖΑ διευρύνθηκαν.
Στην πολιτική όμως, η διεύρυνση του ορίζοντα μιας πολιτικής δύναμης  περιορίζει τον αντίστοιχο των ανταγωνιστών της. Αυτή τη βασική αρχή δε μπορώ να φανταστώ ότι την αγνοούν πολιτικοί ηγέτες με σημαντικό διεθνές ανάστημα.  Δεν υπάρχει πολιτικό σαβουάρ-βιβρ που να υποχρεώνει σε κοινωνικές συναναστροφές τον Σόϊμπλε. Ο Γερμανός δεν κάνει κινήσεις χωρίς πρόγραμμα. Κάθε βήμα είναι προσεκτικά μελετημένο, ενταγμένο σε μια συγκεκριμένη στρατηγική και η χρονική στιγμή επιλέγεται με πολύ σκέψη.
Μα έμεινε λοιπόν η  απορία. Για ποιο λόγο συμμετείχαν σε αυτό το σόου οι συνομιλητές του κι ιδιαίτερα ο Γερμανός;  Τι περίμενε να αποκομίσει από αυτήν τη συνάντηση;  Γιατί εξέθεσε τους έλληνες αστούς πολιτικούς συμμάχους του "νομιμοποιώντας" τον ΣΥΡΙΖΑ;
3.Η γραμμή της ΝΔ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ
Θα πρέπει να επισημάνω ότι τελευταία, η προσπάθεια περιθωριοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ είχε αναχθεί σαν κύρια γραμμή της πολιτική αντιπαράθεσης της ΝΔ.
Η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί από τις κεντρικές πολιτικές επιλογές. Οι αιτιάσεις για "μπλοκ της δραχμής", έξοδο από ΕΕ κοκ, έχει εξαφανιστεί.  Πιθανότατα διαπίστωσαν ότι η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που ήταν ανεμομαζώματα δεν έγιναν διαβολοσκορπίσματα. Τα δημοσκοπικά ποσοστά του εμφάνισαν μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα κι όσο τον ανάγκαζαν να αμύνεται σε κριτική που άπτεται τον κεντρικών πολιτικών θεμάτων (Ευρώ, ΕΕ, Μνημόνιο κοκ.) υπέβαλε το ακροατήριο του σε μια προβληματική που το διαπαιδαγωγούσε -εν τέλει- σε μια αριστερή λογική.  Έτσι, το ευρώ αντί δραχμής εξαφανίστηκε από την πολιτική μας καθημερινότητα κι οι αντιπαραθέσεις  μεταφέρθηκαν σε περιφερειακή θεματολογία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βομβαρδίζεται καθημερινά για περιθωριακές αντιλήψεις, συγκοινωνούντα δοχεία με την τρομοκρατία, διακριτική προστασία στους κουκουλοφόρους, προχειρότητα, πολυφωνία,  αναρχικές ιδεολογικές καταβολές κι ότι άλλο μπορεί να κάνει τους "νοικοκυραίους"  να ανατριχιάζουν.
Μια γραμμή που βασίζεται στη διέγερση καταπιεσμένων εμφυλιοπολεμικών συμπλεγμάτων, από τα οποία δεν στερείται η ελληνική κοινωνία.
Αυτή η τακτική προκαλεί όμως και ερωτηματικά. Είναι μια χρήσιμη μεν αλλά σίγουρα βραχυπρόθεσμη τακτική.
Ακόμα πιο κοντόφθαλμη μοιάζει να είναι κι η αντιπαράθεση περί πολυφωνίας. Είναι σα να διαμαρτύρεται η ΝΔ στο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι ακόμα επαρκώς προετοιμασμένος για να την διαδεχθεί. Σα να τον μαλώνει γι αυτό και να τον καλεί γρήγορα να επανορθώσει. Ούτε κι αυτά είναι επιχειρήματα που μπορούν να σταθούν περισσότερο από μερικές εβδομάδες.
Έτσι, εύκολα διαπιστώνουμε ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση εμφανίζεται ισχυρή, έχει κλείσει με πυγμή τα ανοικτά μέτωπα στην κοινωνία κι απολαμβάνει μια πρωτόγνωρη -για τη μνημονιακή Ελλάδα- πολιτική ηρεμία, η πολιτική της τακτική είναι προσανατολισμένη σε ένα σύντομο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον Τσίπρα.
4. Τι πρόβλημα έχουν οι Ευρωπαίοι με το Σαμαρά;
Ιδιαίτερα αξιοπερίεργο είναι το γεγονός ότι σε αυτήν ακριβώς την φάση, βρήκε ο Τσίπρας βοήθεια από το Σόϊμπλε. Με τη συνάντησή του με τον Τσίπρα, ακύρωσε -ουσιαστικά- τη βασική πολιτική επιχειρηματολογία της κυβέρνησης. Αυτό δε μπορεί να έγινε κατά λάθος.
Πριν πάμε παρακάτω θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τόσο πειθαρχημένη στους ευρωπαίους κηδεμόνες κυβέρνηση δεν έχουμε ξαναδεί. Ούτε καν η κυβέρνηση του αλήτη του ΓΑΠ. Ακόμα και σε αυτήν, κάποιες υπόγειες αντιστάσεις υπήρχαν, έστω κι εξαιτίας της αφέλειάς τους ότι το σύμπλεγμα εξουσίας τους θα έμενε στο απυρόβλητο.
Εντυπωσιακή είναι η μαρτυρία του Νικολόπουλου από την σύντομη παραμονή του στο Υπουργείο Εργασίας. Ισχυρίστηκε δημόσια ότι όταν ζήτησε οδηγίες από τον πρωθυπουργό σχετικά με την στάση του απέναντι στις απαιτήσεις της τρόικα πήρε την απάντηση "στα τέσσερα"!
Από μια τέτοια κυβέρνηση είναι δυνατόν να έχει παράπονο ο Σόϊμπλε?
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δε μπορούν να συγχωρέσουν το Σαμαρά για την αρχική του ανταρσία στο πρώτο μνημόνιο. Η "τσαντισμένη" Μέρκελ κι ο "συγκλονισμένος" Γιούνγκερ είναι παραμύθια. Δεν ανάγονται στο θυμικό οι πολιτικές επιλογές των ηγετών του σύγχρονου καπιταλισμού. Έχουν τους μηχανισμούς για να αποφασίζουν πάντα με "κρύο" μυαλό.
Ενισχυτικά στην παραπάνω άποψη ισχυρίζονται κάποιοι ότι απλά δεν εμπιστεύονται το Σαμαρά κι αναζητούν εναλλακτικές λύσεις. Σωστά. Οι διακρατικές σχέσεις κι οι πολύπλοκες οικονομικές-διοικητικές διεργασίες στην καρδιά αυτού του διακρατικού ιμπεριαλιστικού κέντρου είναι βασισμένες στο φιλότιμο, την εμπιστοσύνη και τις "καθαρές κουβέντες" μεταξύ έντιμων τζέντλεμαν κι όχι στους συσχετισμούς δύναμης, στους συμβιβασμούς που υφαίνονται γύρω από αυτούς, στα τεράστια συμφέροντα που διαπλέκονται και στα προσωπικά ανταλλάγματα που εξασφαλίζονται.
5.Η συζήτηση για τις κυρίαρχες ελίτ στην Ελλάδα
Τον περασμένο μήνα ακούσαμε πολλές φορές τους γερμανούς πολιτικούς να βάλλουν ενάντια στην κυρίαρχη ελίτ της χώρας μας. Με μπαράζ δηλώσεων, αρκετοί γερμανοί, συμπεριλαμβανόμενων της Μέρκελ και του Σόϊμπλε χρέωσαν τη σημερινή κατάντια της χώρας στην ανεπάρκεια της πολιτικής κι οικονομικής ελίτ μας. Το περίεργο ήταν ότι ο τόνος δεν δόθηκε στην πολιτική ελίτ αλλά στην οικονομική. Αυτό είναι πρωτάκουστο κι εντυπωσιακό παρόλο που πέρασε στα ψιλά.
Τόσες κορώνες ενάντια στη ντόπια αστική τάξη ακούγαμε μόνο από κόμματα της επαναστατικής αριστεράς. Τα κανάλια δοκίμασαν να το προσπεράσουν ανάγοντάς το στη "μάχη με τη φοροδιαφυγή".  "Τα βάζουν με τους πλούσιους γιατί δεν πληρώνουν φόρους".
Τόσο εύκολες δικαιολογίες δεν γίνονται εύκολα πιστευτές. Η στήριξη προς την αστική τάξη της κάθε χώρας είναι άγραφος κανόνας των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος τους. Οι μεταξύ τους διαφορές λύνονται μέσα σε κλειστά δωμάτια κι όχι με δημόσια διαγγέλματα. Όταν οι αστικές τάξεις λύνουν δημόσια τις διαφωνίες τους πέφτουν μπόμπες κι όχι δηλώσεις.
Ας πάμε λίγο πίσω. Κατά τη δεκαετία του 80 έγινε μια αλλαγή φρουράς στην ελληνική ελίτ για δύο λόγους. Ο ένας ήταν πολιτικός. Η ΝΔ συμπαρέσυρε στην πτώση της το μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης, του πολιτικού συστήματος και της ανώτερης κρατικής γραφειοκρατίας που είχαν συνταχθεί μαζί της για να αποφύγουν την έλευση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο βασικός είναι κοινωνικό-οικονομικός.  Οι εξελίξεις στον παγκόσμιο καπιταλισμό οδηγούσε στην υποβάθμιση παραδοσιακών κλάδων της οικονομίας και στην ανάδυση ως κυρίαρχων του χρηματοπιστωτικού κλάδου και του κλάδου της λιανικής. Η διαδικασία αυτή οδηγούσε αυτόματα στην υποβάθμιση των παλαιών τζακιών και την ανάδυση των νέων.  Το ΠΑΣΟΚ έκανε τον τροχονόμο για να μεγιστοποιήσει ιδιοτελείς του στοχεύσεις.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας ήταν η δημιουργία των νέων ελλήνων τραπεζιτών (Σάλλας, Λάτσης κοκ), των μεγάλων ομίλων λιανικής, των κρατικοδίαιτων πολυσχιδών ομίλων που είχαν τη βιτρίνα του "Κατασκευαστή Δημόσιων Έργων", αλλά και την καταστροφή της παραδοσιακής κρατικής γραφειοκρατίας που μέσα από ξεροκέφαλους σαν τον Σαρτζετάκη διασφάλιζαν κατά το παρελθόν μια συνέχεια και συνέπεια στην κρατική δομή. Η ανώτερη κρατική γραφειοκρατία αντικαταστάθηκε από αδίστακτα αρπακτικά που ήξεραν ότι στη σύντομη θητεία τους θα έπρεπε να εξασφαλίσουν όλη τους τη ζωή.
Όλο αυτό το σύμπλεγμα έγινε πανίσχυρο και διαπλεγμένο. Δεν υπήρχαν κανόνες. Λαδώματα, εξαγορά συνειδήσεων, εύκολα δανεικά λεφτά για το κράτος που μοιράζονταν δεξιά κι αριστερά για να συντηρούν και να στηρίζουν τη μεγάλη λεηλασία που ανατροφοδοτούσε αυτή τη διαδικασία.
Στην Ελλάδα του 2000, ακόμα κι οι ξένες επενδύσεις χρειάζονταν "προστασία". Χωρίς τη συνδρομή κάποιου ντόπιου λαμόγιου που να μπορεί να τιθασεύσει το διαπλεκόμενο τέρας καμία δουλειά δεν μπορούσε να γίνει.
 Για παράδειγμα οι ανεμογεννήτριες. Ο πολυεθνικός κολοσσός, η ισπανική Gamesa που διαχειρίζεται το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών αιολικών πάρκων δεν μπορούσε να τα στήσει μόνη της. Κατοχυρώθηκε μια ελληνικής πατέντας "επιχείρηση". Αυτή που έβρισκε τα κατάλληλα κομμάτια γης, τα αγόραζε κι έβγαζε την άδεια για το αιολικό πάρκο. Μετά πούλαγε το κομμάτι γης με την άδεια στους ισπανούς ή έστηνε πρώτα τις ανεμογεννήτριες και τα πούλαγε μετά. Η πατέντα αυτή ήταν αναγκαία στην Ελλάδα γιατί για την άδεια της ανεμογεννήτριας έπρεπε να λαδωθούν πολλοί. Από τους γείτονες, τους κοινοτάρχες, της διάφορες "πλαστές" ομάδες προστασίας του περιβάλλοντος, διάφορες ΜΚΟ, τη ΔΕΗ (για να συνδέσει σε εύλογο χρόνο της γεννήτριες με το δίκτυο), την εφορία, το Υπουργείο Γεωργίας, το Ανάπτυξης, την Περιφέρεια κοκ. Επίσης, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και τις γνήσιες τοπικές αντιστάσεις και περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες Αυτές θα έπρεπε να τις διαχειριστεί κάποιος με ειδική γνώση της ελληνικής πραγματικότητας.  Τρομοκρατία, λάδωμα, εκβιασμοί, δικαστικές αποφάσεις κι όπου δεν πέρναγαν αυτά ακόμα και μαφιόζικες μεθοδεύσεις.
Στην Ελλάδα ίσχυε άτυπα ένα καθεστώς Κίνας για τις επενδύσεις. Στην Κίνα κάθε επενδυτής οφείλει να έχει δια νόμου για συνέταιρο κάποιον κινέζο πολίτη. Στην Ελλάδα η κάθε επένδυση απαιτείται να έχει συνέταιρο κάποιον επίτιμο πολίτη του Λαμογιστάν. Αυτοί είναι που συνιστούν και την ελληνική οικονομική ελίτ. Η Vodaphon κι η SIEMENS είχαν τον Κόκκαλη, τα μεγάλα έργα είχαν στις κοινοπραξίες τους Μπομπολοπαρασκευαϊδηδες . Το ΚΑΤΑΡ που πήγε να κάνει μόνο του την επένδυση στο Ελληνικό έφυγε τρέχοντας όταν του ανακοίνωσε το μέγεθος της μίζας ο Υπουργός Fast-Track του ΠΑΣΟΚ. Μάλλον αυτό πάει να διαπραγματευτεί ο Σαμαράς με το ταξίδι του.
6.Που πήγαν οι τραπεζίτες;
Σε όλο αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας γίνονται αλλαγές. Το πολιτικό σύστημα, οι κρατικοδίαιτοι όμιλοι και το διαπλεκόμενο τμήμα της ανώτερης κρατικής γραφειοκρατίας δεν έχει υποστεί σχεδόν καμία φθορά. Όμως όλοι οι ομόκεντροι κύκλοι έξω από τον σκληρό πυρήνα έχουν ήδη διαλυθεί. Από τον πυρήνα της ελληνικής οικονομικής ελίτ έχουν υποστεί καταστροφικές επιδράσεις οι όμιλοι της λιανικής κι οι τράπεζες.
Το τελευταίο είναι εντυπωσιακό.  Παλαιότερα είχαμε κάθε δευτερόλεπτο κι έναν τραπεζίτη ή στέλεχος τράπεζας στα κανάλια να μας εξηγεί το μνημόνιο, τα σπρεντ, τα κουρέματα, την καταστροφή της δραχμής, γιατί ότι είναι καλό για τις τράπεζες είναι καλό για όλους μας, κοκ. Τους τελευταίους έξι μήνες τους έχουμε σχεδόν ξεχάσει. Αλήθεια τι κάνει άραγε αυτή η αναξιοπαθούσα τάξη των ελλήνων τραπεζιτών; Που έχουν πάει;
Να το πούμε απλά. Εξαφανίστηκαν!
Ο ελληνικό λαός για να "σώσει" τις τράπεζες τους έχει δώσει πάνω από 150 δις. Αυτά τα λεφτά μετατράπηκαν σε μετοχές κάποιου φορέα δημόσιου χαρακτήρα (ελληνικό κράτος, ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ο EFSF, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα). Αυτό το διευρυμένο δημόσιο είναι σήμερα ο ιδιοκτήτης των ελληνικών τραπεζών.
Τα λεφτά των ελλήνων έχουν φυσικά χαθεί. Η αξία όλων μαζί δεν ξεπερνάει τα δέκα δις και το δημόσιο σύντομα θα τις πουλήσει για δυο-τρία. Να μη βγάλουν και λιγουλάκι κέρδος οι αγοραστές;
Από αυτήν την διαδικασία πασιφανώς θα αποκλειστούν οι "έλληνες" τραπεζίτες. Δεν είναι χαζοί οι γερμανοί να πληρώνουν (ή μάλλον να κλέβουν τους έλληνες και μετά να παραχωρούν το προϊόν της κλοπής) για τις τράπεζες που λεηλάτησαν οι έλληνες τραπεζίτες και μετά να τους τις δώσουν και σε καλή τιμή.  Οι ελληνικές τράπεζες αφού κατάπιαν τα λεφτά μας, θα συγχωνευθούν, θα "εξυγιανθούν" και θα παραδοθούν στους νέους ιδιοκτήτες.
Μπορούν οι έλληνες πολιτικοί να στήσουν κομπρεμί με τους έλληνες τραπεζίτες για να τους πασάρουν πίσω τις τράπεζες με το αζημίωτο;  Όχι. Εάν μπορούσαν θα το είχαν ήδη στήσει. Όμως η διεθνοποιημένη φύση του χρηματοπιστωτικού τομέα δίνει τη δυνατότητα στους ευρωπαίους να ελέγχουν τις εξελίξεις στον κλάδο στα κράτη μέλη χωρίς τη διαμεσολάβηση του εθνικού πολιτικού συστήματος.
Εάν ο Ντράγκι πάρει τηλέφωνο το Λάτση και τον διατάξει να δώσει τη Eurobank στην Εθνική αυτός θα πειθαρχήσει. Δε μπορεί να πει όχι. Αλλιώς, θα επιβάλει την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της τράπεζας, θα την αποκλείσει από τη διατραπεζική αγορά και θα πάψει να ρευστοποιεί ομόλογά της. Μέσα σε λίγες μέρες η τράπεζα θα καταρρεύσει.
Έτσι, "Έλληνες" τραπεζίτες δεν υπάρχουν πια.
Όλες οι μεταρρυθμίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος που υιοθετούνται πανευρωπαϊκά με την επίφαση της σταθερότητας, οδηγούν στη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος με καθαρά ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά χωρίς τη διαμεσολάβηση των εθνικών κρατών. Οι "εθνικές" αστικές τάξεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Οι γερμανική βαφτίζεται ευρωπαϊκή κι αναλαμβάνει τα ηνία
7.Γιατί δεν προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις;
Μια περίεργη αποτυχία παρατηρείται στις μνημονιακές δεσμεύσεις, μόνο σε ότι αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν  έχει γίνει απολύτως τίποτα, παρόλο που έχουν γίνει τεράστιες νομικού χαρακτήρα προετοιμασίες που καθιστούν το ξεπούλημα ως ένα τέλειο έγκλημα για το οποίο κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λογοδοτήσει.
Γιατί καθυστερούν? Γιατί δεν ξεπουλάνε τα ασημικά; Τι τους εμποδίζει; Είναι πράγματι εντυπωσιακή η "αντίσταση" σε αυτές τις μνημονιακές δεσμεύσεις.
Από την άλλη, κι οι ίδιοι οι τροϊκανοί ενώ βροντούν κι αστράφτουν για κάθε παρέκκλιση από το μνημόνιο, για την αστοχία στις ιδιωτικοποιήσεις επιδεικνύουν μια πρωτόγνωρη "κατανόηση".
Σίγουρα δεν πείθουν ούτε οι αιτιάσεις του Πορτοσάλτε που αποδίδουν αυτήν την αστοχία στην έλλειψη αποφασιστικότητας στην αντιμετώπιση των "συντεχνιών". Το λιμάνι που είχε τα πλέον "σκληρά" σωματεία το έδωσαν σε μια νύχτα στους κινέζους για δύο απλούς λόγους. Κατ' αρχήν δεν υπήρχε σοβαρός ανταγωνισμός από ευρωπαϊκά κεφάλαια κι επίσης, τον αντιμετώπισαν σαν ένα πρώτο πείραμα κι άφησαν τους κινέζους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Οι εργαζόμενοι δεν αποτέλεσαν κανένα ιδιαίτερο  πρόβλημα.
Γιατί λοιπόν; Η απάντηση είναι απλή. Επειδή η λεηλασία του δημόσιου πλούτου δεν είναι δυνατόν να ανατεθεί στους ντόπιους ολιγάρχες. Οι εξελίξεις θα περιμένουν μέχρι να στηθούν οι μηχανισμοί και το κατάλληλο πολιτικό σύστημα που θα επιτρέψει στους ξένους να την οργανώσουν προς όφελός τους. Όσο δεν εξασφαλίζουν οι γερμανοί τον πρώτο λόγο στη μοιρασιά των ιματίων της ελληνική δημόσιας περιουσίας, ιδιωτικοποίηση δεν θα γίνει.
Αυτή τη στιγμή γνωρίζουμε ότι είναι στην τελική ευθεία η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ κι ΟΠΑΠ. Στην πιάτσα της διαπλοκής οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί. Η ΔΕΠΑ στο Μπόμπολα, η ΔΕΣΦΑ στον Κοπελούζο κι ο ΟΠΑΠ στον Κόκκαλη. Οι Ρώσοι με τους πακτωλούς των δολαρίων θα βάλουν τα λεφτά και θα έχουν μπροστινούς τους έλληνες διαπλεκόμενους, κατά την παλιά δοκιμασμένη τακτική.
Φρούδες ελπίδες! Δεν πρόκειται να αφήσουν οι ευρωπαίοι τους έλληνες ολιγάρχες να εμπλέξουν τους ρώσους στον ευαίσθητο στρατηγικό κλάδο της ενέργειας, ανοίγοντας τους μια κερκόπορτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο και μόνο για να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες. Αυτά τελείωσαν.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη για την ελληνική ολιγαρχία για έναν ακόμα λόγο. Όταν τα πειράματα θα αρχίσουν να τελειώνουν, τότε ο νεοφιλελευθερισμός θα ξεχαστεί και θα δώσει τη θέση του σε κάτι περισσότερο βιώσιμο. Σε μια ανάπτυξη με Κεϋνσιανή αύρα. Με κρατικά κεφάλαια και μεγάλα έργα. Μιας που το ελληνικό κράτος είναι πτωχευμένο, μοιάζει παράδοξο να διαθέσουν οι ευρωπαίοι λεφτά για δημόσια έργα για να πλουτίσουν το Μπόμπολα και το Άβαξ.
Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουν οι Ευρωπαίοι με την τρικομματική κυβέρνηση. Όσο πειθαρχική κι εάν είναι στις εντολές τους όσο αφορά την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, άλλο τόσο δύστροποι γίνονται όταν πρέπει να θίξουν τα ιερά και τα όσια της διαπλοκής. Αυτό είναι αδύνατον. Η διαπλοκή είναι σαρξ εκ της σαρκός τους.
Πρόσφατα ένας δημοσιογράφος "θύμισε" στον καθ 'ύλην αρμόδιο υπουργό μεταφορών ότι η σύμβαση της Αττικής Οδού έληξε και πρέπει να αναπροσαρμοστεί το τίμημα. Ο πολυπράγμων στρατηγός Χατζηδάκης δήλωσε άγνοια! Του είναι αδύνατον να θυμηθεί οτιδήποτε θα στερήσει έσοδα από το Μπόμπολα. Καλύτερα να του ζήταγε να κάψει το παιδί του, όπως στον Αβραάμ. Το Μπόμπολα ποτέ!
8.Ο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στη ντόπια ολιγαρχία
Θα στεναχωρήσω τους φίλους μου από το ΚΚΕ που ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάλει κατά του μνημονίου αλλά  όχι επαρκώς ενάντια στην αστική τάξη της Ελλάδας. Πιστεύω ότι ο προορισμός του είναι ακριβώς ο αντίθετος! Με το μνημόνιο θα βρει εύκολα κάποιο Modus Vivendi. Με την ελληνική ολιγαρχία αμφιβάλλω.
Δεν υπάρχει καταλληλότερο κόμμα από το ΣΥΡΙΖΑ για το ξερίζωμα της ντόπιας οικονομικής ελίτ. Ήταν ένα κόμμα του 4%. Δεν έχει δεσμούς με την εξουσία, δεν συνδέεται με τους έλληνες ολιγάρχες, δε συμμετείχε στη μοιρασιά. Ο ιδανικός υποψήφιος για το ρόλο της Σαλώμης.
Είμαστε στην απαρχή ενός νέου πειράματος. Στα πλαίσια των περιφερειακών ολοκληρώσεων, ο καπιταλισμός δοκιμάζει και το τηλεκοντρόλ. Μέχρι τώρα μετατόπιζε σταδιακά το πολιτικό κέντρο βάρους από τα εθνικά κράτη προς το ιμπεριαλιστικό κέντρο. Με πάρα πολύ προσοχή είναι η αλήθεια για πολλά χρόνια.
Μόλις βρήκε την ευκαιρία ανέλαβε άμεσα την καθοδήγηση της οικονομικής και κοινωνική πολιτικής μέσω μνημονίων.
Ύστερα ανέλαβε το χρηματοπιστωτικό τομέα.
Οι άλλοι τομείς γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση;
Οι Βρυξέλλες πριμοδοτούν ανοιχτά τη δράση πανευρωπαϊκής εμβέλειας κεφαλαίων. Άλλωστε αυτά υπηρετούν, με αυτά διαπλέκονται, από αυτά τρέφονται. Οι νεοφιλελεύθεροι Ταλιμπάν των Βρυξελλών έχουν στήσει τη μεγαλύτερη επεμβατική κρατική γραφειοκρατία. Η άρση των εθνικών περιορισμών στη δράση των υπερεθνικών κεφαλαίων σε κάθε γωνιά της Ηπείρου είναι ύψιστο καθήκον. Στην Ελλάδα, μπορούν να δοκιμάσουν την πλέον εξτρεμιστική εκδοχή. Να διαλύσουν τη ντόπια οικονομική ελίτ και να αναλάβουν κατευθείαν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια την ελληνική οικονομία χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιας εθνικής πολιτικής ελίτ που θα μεροληπτεί υπέρ τον δικών του οικονομικών στηριγμάτων.
Δεν έχουν πρόβλημα να "βοηθήσουν" την ανάπτυξη στη χώρα με μεγάλα έργα. Όμως αυτοί πληρώνουν, αυτοί θα αποφασίσουν. Στις Βρυξέλλες θα μοιραστούν και οι δουλειές αλλά κι οι μίζες. Εδώ δεν συμφωνούν οι έλληνες πολιτικοί. Η εθνική τους υπερηφάνεια έχει όρια. Δεν αντέχει την απώλεια του χρήματος που σημειωτέων δεν έχει πατρίδα…
9 Γιατί όμως τώρα υποδέχτηκε ο Σόϊμπλε τον Τσίπρα;
Οπωσδήποτε η χρονική στιγμή προκαλεί κάποιες απορίες. Στον αέρα δεν υπάρχει ούτε υποψία για εκλογές. Η εκτέλεση των μνημονίων κι ο κρατικός αυταρχισμός προχωράνε απρόσκοπτα. Το πολιτικό σύστημα έχει βρει μια ηρεμία και σταθερότητα πρωτόγνωρη τα μνημονιακά χρόνια.
Οι προβλέψεις για πιθανή πυροδότηση κοινωνικών εντάσεων είναι μάλλον μύχιοι πόθοι κάποιον αμετανόητων αριστερών. Ο άνεμος του συμβιβασμού και της υποταγής είναι ισχυρός. Ότι θα ζήσουμε  -τουλάχιστον- έναν ακόμα "γύρο πολιτικής αναταραχής" είναι σίγουρο, απλά δεν προβλέπεται να γίνει στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Οπότε γιατί τώρα;
Μπορεί οι ντόπιοι ολιγάρχες να πυροβολούν κατά του ΣΥΡΙΖΑ από τα κανάλια τους, αλλά είναι σίγουρο ότι στα βουβά θα εξελίσσεται μια προσπάθεια δημιουργίας γεφυρών κι οικοδόμησης ερεισμάτων μέσα στην ηγετική του ομάδα. Άλλωστε το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο που αξίζει να μοιράσουν και κάποια κόκκαλα παραπάνω. Πιστεύω ότι σε μεγάλη ζήτηση θα είναι το επάγγελμα "γνωστός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ" που θα μπορεί να "κανονίσει" κάποια κοινωνική συνάντηση γνωριμίας με κάποιο μέλος της ηγεσίας.
Από την άλλη, η κυρίαρχη πολιτική τάξη καταλαβαίνει ότι στα γεύματα γνωριμίας του Τσίπρα με τους ξένους ηγέτες, ειδική θέση στο μενού θα έχουν σίγουρα κι οι ίδιοι. Οπότε θα πρέπει κι αυτοί να προετοιμάζονται για τις εξελίξεις. Κάποιο τμήμα του πολιτικού κόσμου προσπαθεί να μεταναστεύσει προς το νέο κυβερνητικό πυλώνα, σίγουρα σημαντικές ανακατατάξεις και "φρέσκα" πρόσωπα θα προβάρουν κουστούμια, αλλά δε μπορεί κανείς να αποκλείσει και τυχοδιωκτισμούς προκειμένου να προασπίσουν τα κεκτημένα τους.
Αυτό το κλίμα που μυρίζει μπαρούτι οσμίζονται στη Γερμανία και τρέχουν να προλάβουν.
10. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ήδη αφομοιωθεί
Είναι άλλο τι σχεδιάζουν κι άλλο τι τελικά θα καταφέρουν ή ακόμα και θα δοκιμάσουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα δείχνει να "κρατάει". Μπορεί στην ηγεσία να προβάρουν την "υπευθυνότητα", αλλά οι διαφορετικές φωνές διατηρούν την αυτονομία τους κι οι  πιέσεις που τους ασκούν τα ΜΜΕ σχετικά με τις καταλήψεις κι οτιδήποτε έχει να κάνει με τον αριστερό πολιτισμό δεν είχαν μέχρι σήμερα κανένα αποτέλεσμα.
 Ότι έγινε με τη συζήτηση Ευρώ-Δραχμή που την οδήγησε εκτός ημερήσιας διάταξης, γίνεται π.χ. και για τις καταλήψεις. Όσο περισσότερο πιέζουν τα ΜΜΕ, τόσο περισσότερο ξεκάθαρα τοποθετούνται κάποια  στελέχη του θετικά απέναντι στα εναλλακτικά κοινωνικά ρεύματα κι όσο η εκλογική του βάση παραμένει συμπαγής, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη διασπορά των ιδεωδών ενός αριστερού πολιτισμού σε πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας.
Είναι αλλιώς να σε έχει ψηφίσει το ένα τρίτο των ελλήνων γιατί δεν βρήκε τίποτα άλλο να ρίξει στην κάλπη και διαφορετικό να επιμένει ότι θα το ξανακάνει μετά τις δημόσιες τοποθετήσεις περί αναρχισμού που έτυχαν και πλατιάς δημοσιότητας.
'Έτσι, ακόμα κι εάν θεωρήσουμε -όπως άλλωστε πιστεύω- ότι οι "κοινωνικές συναναστροφές" με το σινάφι του Σόϊμπλε έχουν το νόημα που εξήγησα παραπάνω, αυτό δε σημαίνει ότι ο Τσίπρας έχει ήδη αποδεχθεί το ρόλο που του επιφυλάσσουν. Τα πράγματα δείχνουν να είναι ακόμα ιδιαίτερα ρευστά.
Ακόμα όμως κι εάν ο Τσίπρας προσωπικά μαζί με τη στενή του ομάδα αρχίσουν να γοητεύονται με την προοπτική της εξουσίας, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε ένα πολύπλοκο μηχανισμό που καθιστά την ενσωμάτωσή του εξαιρετικά δύσκολη και με μεγάλο ρίσκο.
Οι ομοιότητες με το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλες, αλλά είναι μεγάλες κι οι διαφορές. Προφανώς οι θεωρίες που λανσάρει η ηγεσία του περί κινηματοκεντρικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ που τον καθιστά απρόσβλητο στον κυβερνητισμό είναι έπεα πτερόεντα. Δεν υπάρχει μια συγκροτημένη αριστερή πολιτική συνείδηση στη βάση του -δεν υπάρχει τέτοια στην κοινωνία άλλωστε- που να εγγυάται μια αριστερή πορεία.
Όμως, ενώ ο Αντρέας Παπαντρέου, όταν αποφάσισε να καθαρίσει την αριστερή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ το έκανε σε μια νύχτα και δεν άνοιγε ρουθούνι και το ΚΚΕ έκοβε όποτε ήθελε φέτες και τις πέταγε έξω, κάτι τέτοιο μοιάζει τελείως ξένο με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε έναν  αδιαμφισβήτητο ηγέτη που θα νομιμοποιεί αυτόματα τις όποιες αποφάσεις του, ούτε σφικτή οργανωτική λειτουργία που θα διασφαλίζει την εφαρμογή εκκαθαρίσεων αποφεύγοντας τους έντονους τριγμούς, ούτε καν ένα ισχυρό και κοινά αποδεκτό ιδεολόγημα που θα μπορούσε να "προταχτεί" από την ηγεσία ως υπέρτερο αγαθό για να "χρυσώσει" μαζικές αποπομπές πολιτικά ενοχλητικών.
Τα δύο πρώτα δε μπορεί να τα αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε εύλογο χρονικό διάστημα, οπότε θα πρέπει να προσανατολιστεί σε κάποιο ιδεολόγημα. Τέτοιο ρόλο μπορεί να επιτελέσει η ανάγκη ανάληψης κυβερνητικής ευθύνης. Εκτιμώ -όμως- ότι θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να κατοχυρωθεί ο κυβερνητισμός σαν υπέρτατο ιδεολόγημα σε ένα κόμμα όπως στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει ούτε η εμπειρία των "πλεονεκτημάτων" της νομής της εξουσίας που θα διεγείρει κάποια καταπιεσμένα ένστικτα, ούτε μια διαμορφωμένη επαγγελματική κάστα πολιτικών στην ηγεσία  του. Η αύξηση του αριθμού των βουλευτών δεν έγινε από πολιτικούς καριέρας αλλά από φυσιολογικούς ανθρώπους με δική τους ζωή και δουλειές και δεν έχουν δεσμούς "ζωής και θανάτου" με το κόμμα. Μπορούν επί μακρών να συνεχίσουν να πολιτικολογούν με όρους συνείδησης κι όχι συμφέροντος.
Η αφομοίωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια διαδικασία μεγάλου ρίσκου. Γίνεται δε χαοτική τώρα που ερίζουν και διαφορετικές κορυφαίες ομάδες συμφερόντων με αποκλίνουσες στρατηγικές.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *