εφημ ΠΡΙΝ Η εξέγερση στην Τουρκία καλά κρατεί. Έστω και αν ξεκίνησε αυθόρμητα για οικολογικά θέματα, από τη στιγμή που η κυβέρνηση Ερντογάν άσκησε κτηνώδη βία κατά των διαδηλωτών, στο επίκεντρο βρέθηκαν η βαρβαρότητα της αστυνομίας αλλά και οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Την ίδια ώρα, η ακολουθούμενη σε όλη την ΕΕ πολιτική λιτότητας προκαλεί πλέον μαζικές αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών σχεδόν όλων των κρατών-μελών. Έστω και αν σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων ο βαθμός αντίδρασης δεν είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα, εκλογικά το πολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη σείεται, σε όσες ευρωπαϊκές χώρες έγιναν εκλογές τα τελευταία τρία χρόνια.
”Μεγάλες διαδηλώσεις θα οργανωθούν, η
καθεστηκυία τάξη θα απολέσει τη νομιμοποίησή της και θα ξεσπάσει
επανάσταση ” προειδοποιεί στο νέο του βιβλίο ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ
Αταλί, που φυσικά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως …ακρο-αριστερός.
”Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι το
παγκόσμιο εξεγερτικό κύμα του 2011 είναι ακόμα ζωντανό” λέει ο
καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ στην Καλιφόρνια ,
Σίχαν Τουγκάλ. Στην Ευρώπη επικρατεί ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου. Θυμίζει
κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια η φοβερή οικονομική κρίση και
από την άλλη να αναζητούνται όλο και πιο αυταρχικές λύσεις στη
διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. ”Τι θα προκύψει από το νέο παγκόσμιο
κύμα;” διερωτάται ο Αμερικανός καθηγητής. ”Είμαστε μπροστά στο 1848 ή
στο 1905; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε δεκαετίες για μια επανάσταση ή
το σημερινό κύμα θα είναι προάγγελος για ”κάτι” για να έρθει πολύ
σύντομα, ίσως ένα δεύτερο 1917;”
Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν γιατί να
θέλουμε ένα δεύτερο 1917, με δεδομένο ότι οι ελπίδες που επενδύθηκαν
τότε ήταν υπερβολικές. Το 1917 έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι οι λαϊκές
τάξεις μπορούν να οργανωθούν και να λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν
τη μοίρα των χωρών τους και ολόκληρου του κόσμου. Επιπλέον, ολόκληρη η
καπιταλιστική Δύση αναγκάστηκε να αναδιοργανώσει τις πολιτικές και
οικονομικές δομές της για να ενσωματώσει τις λαϊκές φωνές και τα
αιτήματα από το φόβο του ολοκληρωτικού αφανισμού της αστικής τάξης.”
Το ευρωπαϊκό κύμα του 1848 μπορεί να μην
οδήγησε σε δημοκρατικά καθεστώτα, αλλά έπεισε την εργατική τάξη και τα
μεσαία στρώματα στην Ευρώπη ότι ήταν δυνατό να επιτευχθεί ένας πιο
δημοκρατικός και κοινωνικός κόσμος. Έβαλε την κοινωνικοποίηση στην
ημερήσια διάταξη. Πολύ περισσότερο, οι ήττες των μαζικών εξεγέρσεων του
1848 δίδαξαν την ανάγκη ύπαρξης ηγεσιών και οργάνωσης για την επίτευξη
των στόχων.
Το κύμα του 1905 είναι γνωστό και για τις
ήττες αλλά και τις νίκες του. Βοήθησε με την εμπειρία που αποκτήθηκε
στη συγκρότηση των πιο μαζικών, ανεξάρτητων δημοκρατικών οργανώσεων
(εργατικών, αγροτικών και στρατιωτικών συμβουλίων) που είχε δει μέχρι
τότε η παγκόσμια ιστορία. Χωρίς το 1905 δεν θα υπήρχε 1917.
Τι μπορούμε να περιμένουμε, λοιπόν, από το παγκόσμιο κύμα του 2011;
Το χαρακτηριστικό του σημερινού κύματος ,
εκτιμά ο καθηγητής Τουγκάλ είναι ότι ”παραμένει αμείωτη η παγκόσμια
λαϊκή ηττοπάθεια που επέφερε τη νέα φιλελεύθερη νίκη στη δεκαετία του
’80. Μας λείπουν οι στέρεες εναλλακτικές λύσεις για την τρέχουσα
παγκόσμια τάξη”. ”Να αρχίσουμε να οργανώνουμε ένα δεύτερο 1905”,
προσθέτει.
Ο καπιταλισμός έχει φτάσει στα οικονομικά
και φυσικά του όρια. Δεν είναι πλέον βιώσιμος και παραμένει εν ζωή με
τον εντεινόμενο αυταρχισμό. Παράλληλα με την περαιτέρω εξάπλωση της
εξέγερσης,πρέπει τώρα να δημιουργηθούν νέες μορφές επαναστατικής
οργάνωσης. Με ευέλικτες και δημοκρατικές δομές ηγεσίας.Ακριβώς όπως το
1905 έβαλε τη σφραγίδα του στην ιστορία μέσα από την εδραίωση μιας νέας
οργανωτικής μορφής (συγκεντρωτικό επαναστατικό κόμμα) το 2011 θα
μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα πιο δημοκρατική αλλά και πιο
αποτελεσματική επαναστατική οργάνωση.
