Η απεργία δεν αφορά την ΕΡΤ. Αφορά τη δημοκρατία. Ρωτήστε και τους απεργοσπάστες.
Υπάρχουν απεργίες που κρίνουν ολόκληρους κλάδους, λαούς και κυρίως
ανθρώπους. Η απεργία των δημοσιογράφων για την στήριξη της δημόσιας
ραδιοτηλεόρασης είναι μια από αυτές τις στιγμές που θα ξεκαθαρίσει το
στάρι από την ήρα των συναδέλφων.
Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες. Καθείς εφ’ ω ετάχθη. Η είμαστε με
τους συναδέλφους ή με τα αφεντικά και την Τρόικα. Είτε θέλουμε να ακούμε
την κλασική μουσική, που γέμιζε αυτές τις ημέρες τους ορόφους του
ραδιομεγάρου ή τα σκουπίδια της ιδιωτικής τηλεόρασης – τα μέντιουμ και
τις χαρτορίχτρες.
Είτε είμαστε με ένα σταθμό που δεν θέλησε να διαπομπεύσει τις
οροθετικές ιερόδουλες, παρά τις ναζιστικές προεκλογικές εντολές του
ΠΑΣΟΚ, είτε είμαστε με τους λακέδες “δημοσιογράφους” των εφοπλιστών και
των εργολάβων που ανοίγουν τα μικρόφωνα στους νεοναζιστές της Χρυσής
Αυγής.
Δεν χρειάζεται φυσικά να αγιοποιήσουμε την ΕΡΤ για να στηρίξουμε την
απεργία. Ήταν και αυτή ένα γρανάζι στο μηχανισμό προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ,
της ΝΔ και των πολιτικών νεροκουβαλητών τους (του ΛΑΟΣ, της ΔΗΜΑΡ και
της Χ.Α). Στήριξε και αυτή την επέλαση του ΔΝΤ και της ΕΕ, την οποία θα
πληρώνουμε για δεκαετίες εάν όχι για αιώνες.
Ήταν το πάρκινγκ στο οποίο παρατούσαν τα πράσινα και τα γαλάζια
παιδιά τους τα δυο κομμάτων εξουσίας – ότι πιο σκουλικιασμένο και
άχρηστο γέννησε αυτός ο τόπος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Ήταν πράγματι μια “ιερή αγελάδα”, όπως την αποκαλεί η κυβέρνηση, με
την έννοια ότι την άρμεγαν καθημερινά οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί
αποκομίζοντας εκατομμύρια από τις υποδομές της και τα δίκτυά της.
Το γεγονός όμως ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες η ΕΡΤ παρέμενε, με
διαφορά, το πλέον ποιοτικό κανάλι μαρτυρά πολλά. Το γεγονός ότι η είδηση
δεν ήταν προϊόν αλλά αγαθό (ακόμη και όταν ελέγχονταν από την
κυβέρνηση) δεν σχετίζεται με την ποιότητα των δημοσιογράφων (καλοί
συνάδελφοι υπάρχουν παντού) αλλά με την ίδια την έννοια της δημόσιας
ενημέρωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις σύγχρονες δικτατορίες οι πραξικοπηματίες
δεν σπεύδουν να καταλάβουν το ραδιομέγαρο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν,
αλλά κλείνουν το σήμα της δημόσιας τηλεόρασης επιτρέποντας εκπομπές μόνο
στα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης.
Γνωρίζουν ότι αυτά τα μέσα ελέγχονται από τις οικονομικές ελίτ που
τους έφεραν στην εξουσία και θα αποτελούν τον πιο πιστό τους σύμμαχο.
Και στην Ελλάδα έχουμε δικτατορία. Καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να
περιγράψει πλέον το καθεστώς βασανιστηρίων, στρατοπέδων συγκέντρωσης,
αστυνομοκρατίας και μαύρης προπαγάνδας που επέβαλε ο Σαμαράς, ο
Βενιζέλος και ο Κουβέλης.
Οι εργαζόμενοι έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι είναι έτοιμοι για
γενναίες συγκρούσεις αλλά πρρδίδονται από κόμματα και συνδικαλιστικές
ηγεσίες. Η περίπτωση των καθηγητών το απέδειξε.
Αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να γίνει έτσι. Η Απεργία στα ΜΜΕ πρέπει
να είναι μόνο η αρχή για μια γενική απεργία που θα ρίξει την κυβέρνηση.
Η απεργία, εν τέλει, δεν γίνεται για την ΕΡΤ. Γίνεται για τη
δημοκρατία. Όσοι απεργήσουν το γνωρίζουν καλά. Οι απεργοσπάστες το
γνωρίζουν ακόμη καλύτερα.
Άρης Χατζηστεφάνου
