31 Ιουλίου 2014

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ

Καθαρίστριες στο Νοσοκομείο Τρικάλων, καταγγέλλουν πως παραμένουν απλήρωτες επί 6 μήνες από τον ιδιώτη εργολάβο που έχει αναλάβει την υπηρεσία καθαριότητας.
Καθαρίστριες που αμείβονται με 3.5 ευρώ την ώρα για 5ώρη απασχόληση (μηνιαίες αποδοχές=430-470 ευρώ).
Καθαρίστριες  που καλούνται να υπογράφουν πως πληρώθηκαν για 3 μήνες δουλειά, ενώ πληρώθηκαν για έναν! Κι όποια δεν υπογράφει, απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες(όπως έγινε τον Απρίλη για μία εργαζόμενη).
Καθαρίστριες που καθαρίζουν χωρίς υλικά καθαριότητας, μα με νεράκι απλό! Success story!
Καθαρίστριες που εργάζονται σε καθεστώς γαλέρας και αποτελούν το υπόδειγμα και εργασιακό πρότυπο της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ αλλά και της Ε.Ε. και της τρόικας, όταν μιλάνε για ανάπτυξη! Εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, με μισθό πείνας και σε καθεστώς μόνιμης εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας.
Καθαρίστριες που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους! που κάλεσαν την επιθεώρηση εργασίας να παρέμβει και συνάντησαν τα τσιράκια της εργοδοσίας να τρέχουν να τις φυγαδεύσουν ή να τις απειλούν με απoλύσεις και να τις θέτουν σε άδειες και ρεπό!
Καθαρίστριες που έκαναν κατάληψη στο γραφείο του Διοικητή του Νοσοκομείου, που κάλεσαν σε συμπαράσταση κι αλληλεγγύη, που ύψωσαν φωνή κι ανάστημα, που αγωνίζονται κι αντέχουν!
Καθαρίστριες που συναντούν και θα συναντήσουν την απανθρωπιά και την σκληρότητα της Διοίκησης και της εργοδοσίας, την αδιαφορία και την έλλειψη στήριξης άλλων εργαζομένων, τα χαμηλωμένα βλέμματα κάποιων που θα λυγίσουν, την εχθρότητα των υποτακτικών της εργοδοσίας, ακόμη και τα κλειστά στόματα και τα ψέματα, τις συκοφαντίες και την προσπάθεια φίμωσης των φωνών τους.
Καθαρίστριες, εργαζόμενες, μητέρες, γυναίκες που αγωνίζονται για το μεροκάματο, τη δουλειά και την αξιοπρέπειά τους, βρήκαν και θα βρουν δίπλα τους όλες και όλους όσους αγωνίζονται για τα ίδια πράγματα στις δικές τους καθημερινότητες.
Συνάντησαν και θα συναντήσουν ταξική αλληλεγγύη, συμπαράσταση, συντροφικότητα από κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας μας που βλέπει στα πρόσωπά τους τη βαρβαρότητα και το Μεσαίωνα στον οποίο ζούμε και κατρακυλούμε με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς.
Ευαισθητοποίησαν και θα ευαισθητοποιήσουν και θα αφυπνίσουν την τοπική κοινωνία για να σταματήσει πια να κλείνει τα μάτια της στη συνεχιζόμενη και εντεινόμενη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΙΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
Είναι η ώρα της μάχης και καλούμε όλες και όλους να τη δώσουμε με συνέπεια, αποφασιστικότητα κι αξιοπρέπεια, με ενότητα και συντονισμό όλων των αγωνιζόμενων και πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας μας.
Είναι η ώρα να δείξουμε ποια είναι η πραγματικότητα και το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Οι καθαρίστριες κι οι διαθέσιμοι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα, οι απολυμένοι χαλυβουργοί χθες, οι επιστρατευμένοι καθηγητές, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, στο ΜΕΤΡΟ στο πρόσφατο παρελθόν, όλες και όλοι μας, είμαστε κρίκοι στην αλυσίδα της κοινωνικής καταστροφής της πολιτικής της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόικας.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!
Οι Διοικητές, οι εργολάβοι και τα τσιράκια τους, μια γλώσσα καταλαβαίνουν μόνο: ΤΟΥ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!
Ένα πράγμα τρέμουν: ΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ!
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ - ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Μη αποδοχή θέσης Διευθυντή στο 1ο Δημοτικό Σχολείο ΒΕΛΕΣΤΙΝΟΥ

Τρία χρόνια μετά τη διαδικασία αξιολόγησης στην οποία υποβάλλονται όσοι ενδιαφέρονται για τη Διεύθυνση σχολικής μονάδας, μου προτάθηκε από το ΠΥΣΠΕ Μαγνησίας να αναλάβω τη θέση του Διευθυντή του 1ου Δ.Σχ. Φερών-Βελεστίνου, μετά τη συνταξιοδότηση της προηγούμενης Διευθύντριας.

Τα μέτρα του Υπουργείου που άρχισαν να εφαρμόζονται από το 2013, με την «Αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων» και την «Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών», προωθούν έναν Διευθυντή – Αξιολογητή, που θα βαθμολογεί συναδέλφους και θα παίζει το ρόλο μάνατζερ της σχολικής μονάδας για να προσελκύει κονδύλια από γονείς ή χορηγούς.

Κάθε σχολείο θα κατηγοριοποιείται και θα κατατάσσεται ανάλογα πώς θα απαντά σε ένα σύνολο προκατασκευασμένων, τυποποιημένων και ποσοτικών κριτηρίων. Αυτό θα χρησιμοποιείται από το Υπουργείο σαν άλλοθι για να συνεχίσει να κλείνει ή να υποβαθμίζει σχολεία ή να μειώνει εκπαιδευτικό προσωπικό, όχι γιατί οι ανάγκες των μαθητών το ορίζουν, αλλά γιατί το απαιτεί η λογιστική πολιτική που ακολουθεί.

Όπως χειροτερεύει καθημερινά η κατάσταση των εργαζομένων (χαμηλόμισθων, άνεργων), και της Υγείας, έτσι σχεδιάζουν και την υποβάθμιση της Εκπαίδευσης που ήδη την πληρώνουν πολύ ακριβά τα παιδιά των φτωχών οικογενειών και των χωριών. Στόχος είναι να ελέγξουν και να απαξιώσουν τη μαθησιακή διαδικασία, έτσι που έμμεσα θα εκδιώξουν τους μαθητές από τα σχολεία (όπως πέρυσι με τα ΕΠΑ.Λ., φέτος με την Α΄ Λυκείου) ή να τους αποτρέψουν από τη 12ετ φοίτηση και κατ’ επέκταση από την Ανώτατη Εκπαίδευση. Εκπαιδευτικοί και σχολεία θα ανταγωνίζονται με θύματα μαθητές, γονείς ή άλλους εκπαιδευτικούς.

Ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν αντικαταστήσει την παιδαγωγική ελευθερία και την αφοσίωση στο διδακτικό έργο. Τα μέτρα αποσκοπούν στη δημιουργία μιας δεξαμενής διαθεσιμοτήτων και απολύσεων ή στην καλύτερη περίπτωση, την κατάταξη σε μια βαθμολογική κλίμακα δασκάλων, που προσβάλλει το εκπαιδευτικό τους έργο. Τα σχολεία δε γίνονται καλύτερα με αυτόν τον τρόπο.

Όλοι οι παραπάνω λόγοι με οδήγησαν στο να αρνηθώ τη θέση του Διευθυντή.
Δεν υποστηρίζω ότι η σημερινή κατάσταση είναι καλή στα σχολεία, αλλά ότι με αυτά τα μέτρα θα γίνει πολύ χειρότερη για όλους. Οι τομές που απαιτούνται είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν του Υπουργείου.

Το ΣΧΟΛΕΙΟ
  • Δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν εμπορευματοποίησης, που να υπακούει στους όρους της αγοράς.
  • Πρέπει να λειτουργεί συλλογικά, σαν κοινότητα.
  • Έχει ανάγκη από ελευθερία.
  • Χρειάζεται νέα αναλυτικά προγράμματα, περισσότερους εκπαιδευτικούς και λιγότερα παιδιά ανά τμήμα.
  • Απαιτεί αύξηση της χρηματοδότησης.
  • Δωρεάν επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
  • Για να είναι πραγματικά δημόσιο και δωρεάν για όλους και όχι να στηρίζεται στις τσέπες των γονιών.
Το Σχολείο οφείλει να δημιουργεί ελεύθερους, μορφωμένους ανθρώπους και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μαζί με άλλους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές, μέσα και έξω από το σχολείο, για το Δικαίωμα όλων στη μόρφωση, χωρίς αποκλεισμούς και εμπόδια.

Παπαθανασίου Αργύρης
Δάσκαλος του 2ου Δημ. Σχ.Βελεστίνου

Οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων έχουν δίκιο και θα νικήσουν !

Εργαζόμενες-εργαζόμενοι Ιδιωτικοί υπάλληλοι,

Για Τρίτη συνεχόμενη μέρα συνεχίζουν τον αγώνα τους οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων, οι οποίες είναι 5 μήνες απλήρωτες και από πάνω δέχονται απειλές για απολύσεις!

Στο πλαίσιο  της διεκδίκησης τους έγινε σήμερα το πρωί, Τετάρτη 30/7, καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και ορίστηκε εργατική διαφορά για την Παρασκευή1/8/2014.

Μετά την καταγγελία και επιστρέφοντας στη δουλειά τους βρέθηκαν μπροστά σε απειλές για απολύσεις από την προϊσταμένη του συνεργείου καθαρισμού, σε αλλαγές στη βάρδια τους, σε υποχρεωτικά ρεπό και υποχρεωτικές άδειες, σε μια προσπάθεια της εργοδοσίας να τις τρομοκρατήσει, να τις διασπάσει και να κάμψει τον αγώνα τους.

Μάλιστα, η εργοδοσία προσέλαβε 4 καινούργιες καθαρίστριες για να αντικαταστήσουν όσες επιμένουν να διεκδικούν αγωνιστικά τα δικαιώματά τους.

Μέλη της Διοίκησης του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων ζήτησαν τον άμεση παρέμβαση της Επιθεώρησης Εργασίας και τον επιτόπιο έλεγχο.

Οι Επιθεωρητές πήγαν πράγματι στο Νοσοκομείο και κατέγραψαν όλα όσα κατήγγειλαν οι καθαρίστριες που βρισκόταν εκεί και είχαν βάρδια. Ακολούθησε παράσταση διαμαρτυρίας στον Διοικητή του Νοσοκομείου από τον οποίο ζητήθηκε δέσμευση για την ικανοποίηση των δίκαιων διεκδικήσεων τους καθώς και δέσμευση ότι δεν θα επιτρέψει τις απολύσεις.

Η απάντηση του Διοικητή του Νοσοκομείου δεν ήταν σαφής και κατηγορηματική.



Ο αγώνας των καθαριστριών είναι πέρα για πέρα δίκαιος όπως δίκαια είναι και τα αιτήματά τους. Ο αγώνας αυτός τώρα πρέπει να κλιμακωθεί, να στηριχτεί μαζικά από όλους μας για να καταστεί νικηφόρος!

Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και να στηρίξουμε τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες οι οποίες έχουν απέναντί τους:

  • ολόκληρη την αντεργατική νομοθεσία των μνημονιακών κυβερνήσεων και ακόμα πιο πίσω
  • τις απαιτήσεις της Τρόικας και των δανειστών-τοκογλύφων
  • την ασυδοσία της εργοδοσίας η οποία κρύβεται πίσω από την αντεργατική νομοθεσία, και έχει την στήριξη κυβερνητικών παραγόντων, πολιτικών προσώπων φίλα προσκείμενων στην κυβέρνηση, του ίδιου του διοικητή του Νοσοκομείου
  • την στάση του Πόντιου Πιλάτου που τηρούν οι αρμόδιες υπηρεσίες όταν δεν κωφεύουν

Καλούμε την εργατική τάξη των Τρικάλων την Πέμπτη 31/7/2014 στις 9 η ώρα το πρωί, στην είσοδο του Νοσοκομείου Τρικάλων, στο πλευρό των καθαριστριών!

Η απλήρωτη εργασία, οι απειλές και οι εκβιασμοί, οι απολύσεις δεν θα περάσουν!

Διεκδικούμαι αποφασιστικά:

  • Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων ημερομισθίων των καθαριστριών
  • Να σταματήσουν οι απειλές, οι εκφοβισμοί και η τρομοκρατία της εργοδοσίας
  • Να μην γίνει καμία απόλυση, να επαναπροσληφθεί η απολυμένη πριν από το Πάσχα καθαρίστρια που δεν υπέγραψε παράνομα χαρτιά



Τρίκαλα, 30/7/2014

το ΔΣ του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Τρικάλων


Οι καθαρίστριες δεν είναι μόνες τους! παλεύουν παλικαρίσια και θα νικήσουν!

Εργαζόμενοι-εργαζόμενες, λαέ των Τρικάλων



Οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων βρίσκονται για 3η μέρα σε κινητοποίηση διεκδικώντας την εξόφληση των δεδουλευμένων πέντε μηνών. Στο πλαίσιο αυτής της διεκδίκησης έγινε σήμερα το πρωί καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και ορίστηκε εργατική διαφορά για την Παρασκευή1/8/2014.

Μετά την καταγγελία και επιστρέφοντας στη δουλειά τους βρέθηκαν μπροστά σε απειλές για απολύσεις από την προϊσταμένη του συνεργείου καθαρισμού, σε αλλαγές στη βάρδια τους, σε υποχρεωτικά ρεπό και υποχρεωτικές άδειες, σε μια προσπάθεια της εργοδοσίας να τις τρομοκρατήσει, να τις διασπάσει και να κάμψει τον αγώνα τους.

Μάλιστα, η εργοδοσία προσέλαβε 4 καινούργιες καθαρίστριες για να αντικαταστήσουν όσες επιμένουν να διεκδικούν αγωνιστικά τα δικαιώματά τους.

Μέλη της Διοίκησης του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων ζήτησαν τον άμεση παρέμβαση της Επιθεώρησης Εργασίας και τον επιτόπιο έλεγχο.

Οι Επιθεωρητές πήγαν πράγματι στο Νοσοκομείο και κατέγραψαν όλα όσα κατήγγειλαν οι καθαρίστριες που βρισκόταν εκεί και είχαν βάρδια. Ακολούθησε παράσταση διαμαρτυρίας στον Διοικητή του Νοσοκομείου από τον οποίο ζητήθηκε δέσμευση για την ικανοποίηση των δίκαιων διεκδικήσεων τους καθώς και δέσμευση ότι δεν θα επιτρέψει τις απολύσεις.

Η απάντηση του Διοικητή του Νοσοκομείου δεν ήταν σαφής και κατηγορηματική.



Εργαζόμενες-εργαζόμενοι, λαέ των Τρικάλων,

Ο αγώνας των καθαριστριών είναι πέρα για πέρα δίκαιος όπως δίκαια είναι και τα αιτήματά τους. Ο αγώνας αυτός τώρα πρέπει να κλιμακωθεί, να στηριχτεί μαζικά από όλους μας για να καταστεί νικηφόρος!

Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και να στηρίξουμε τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες οι οποίες έχουν απέναντί τους:

  • ολόκληρη την αντεργατική νομοθεσία των μνημονιακών κυβερνήσεων και ακόμα πιο πίσω
  • τις απαιτήσεις της Τρόικας και των δανειστών-τοκογλύφων
  • την ασυδοσία της εργοδοσίας η οποία κρύβεται πίσω από την αντεργατική νομοθεσία, και έχει την στήριξη κυβερνητικών παραγόντων, πολιτικών προσώπων φίλα προσκείμενων στην κυβέρνηση, του ίδιου του διοικητή του Νοσοκομείου
  • την στάση του Πόντιου Πιλάτου που τηρούν οι αρμόδιες υπηρεσίες όταν δεν κωφεύουν

Δεν έχουν μαζί τους όπως θα έπρεπε την πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΤ, η οποία δεν εδέησε να επισκεφτεί το Νοσοκομείο, να τις συναντήσει και να τις στηρίξει όπως θα έπρεπε από μέρες να κάνει, περιμένοντας ίσως να πάει «το βουνό στον Μωάμεθ».



Οι καθαρίστριες έχουν δίκιο! Έχουν επίσης μαζί τους όλα τα ζωντανά και αγωνιστικά στοιχεία του κινήματος, την διοίκηση του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων του οποίου είναι μέλη, την Τρικαλινή κοινωνία η οποία αναγνωρίζει το δίκιο του αγώνα τους και βλέπει στο πρόσωπό τους ότι πιο τίμιο, αγωνιστικό και πρωτοπόρο υπάρχει στο μαζικό κίνημα.

Τώρα είναι η ώρα να πάρουν οι εργαζόμενοι των Τρικάλων την υπόθεση στα χέρια τους!

Την Πέμπτη 31/7 στις 9 η ώρα το πρωί οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες αποφάσισαν διαμαρτυρία μπροστά στην είσοδο του Νοσοκομείου. Είμαστε μαζί τους, στεκόμαστε δίπλα τους!

Όλοι και όλες το πρωί της Πέμπτης στην είσοδο του Νοσοκομείου Τρικάλων!

Οι καθαρίστριες δεν είναι μόνες τους! έχουν μαζί τους την αγωνιζόμενη εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό και για αυτό θα νικήσουν!



Τρίκαλα 30/7/2014

Αγωνιστική Πρωτοβουλία εργαζομένων-ανέργων Ν. Τρικάλων

Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής: πολλοί δράκοι για ένα παραμύθι…

Αυτές τις μέρες μπαίνει για ψήφιση στη Βουλή το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής και Θεσσαλονίκης. Αυτό το νομοθέτημα, που έρχεται  -μαζί με άλλα- να ιδιωτικοποιήσει ακόμη και τον πολεοδομικό σχεδιασμό, δεν το «πρακτορεύει» μόνο η συγκυβέρνηση, αλλά και οι επιχειρηματίες τα συμφέροντα των οποίων αφορά. Με αποκορύφωμα τη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου υπήρξε προσπάθεια να καταπνιγεί οποιαδήποτε άλλη άποψη με δολοφονικές επιθέσεις σε εκδηλώσεις και κοινωνικά στέκια. Υπήρξε όμως και το κάλεσμα του Συντονιστικού Κατοίκων Ν. Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας και η μεγάλη κινητοποίηση που έγινε στις 3/7 (στην οποία συμμετείχε και η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή), αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είναι στο χέρι μας να μην επικρατήσει ο φόβος στις γειτονιές μας.
ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (του γηπέδου) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΡΑΚΟΥΣ (του Ρυθμιστικού)
1. Το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής αποτυπώνει ανάγλυφα το σχέδιο του κεφαλαίου για τη γη της Αττικής. Περιγράφει (σε άρθρα νόμου) τους δύο κόσμους που θα «χωρέσουν» στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας. Από τη μια την Αττική των επιχειρηματιών: τα φαραωνικά εργοστάσια σκουπιδιών, τα νέα Mall, τις παραλίες που θα παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο και θα είναι ανοιχτές μόνο για τους πλούσιους τουρίστες, τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που θα παραδοθεί στην COSCO, το Ελληνικό που θα παραδοθεί στο Λάτση, το κέντρο της Αθήνας που προβλέπεται να επεκταθεί και να νεκρώσει από κατοίκους, και κάθε πάρκο, δάσος και ελεύθερο δημόσιο χώρο που θα ιδιωτικοποιηθεί μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Από την άλλη, την Αττική της φτώχειας και του αποκλεισμού: το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Αττικής θα ζει σε συνθήκες ημιανεργίας σε μια τεράστια Ειδική Οικονομική Ζώνη, χωρίς ανάσα. Και όλα αυτά βέβαια θα χρηματοδοτηθούν από το δημόσιο κορβανά και τα χρήματα της ΕΕ (ΕΣΠΑ) αφού θα αποτελούν –με τη βούλα του νόμου πλέον- τμήμα του χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της χώρας…
Το να περιορίζεται η συζήτηση για το νέο Ρυθμιστικό στο γήπεδο της ΑΕΚ ή σε δύο άρθρα του σχεδίου νόμου, εξυπηρετεί μόνο την κυβέρνηση, το Λάτση, το Μπόμπολα, τον Μελισσανίδη, και όλους εκείνους των οποίων τις μπίζνες νομιμοποιεί αυτό το νομοσχέδιο!
Οι 300 σελίδες του ουσιαστικά εικονογραφούν το πώς θα εφαρμοστούν οι διατάξεις του χωροταξικού νόμου (που ήδη ψηφίστηκε και προάγει την χωροταξική μη-ρύθμιση), του νομοσχεδίου για τα δάση και την ιδιωτική πολεοδόμηση (που ήδη βρίσκεται στη Βουλή και προβλέπει ότι μέσα σε δάσος μπορεί να χτιστεί ξενοδοχείο, λατομείο, οικισμός και ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη του «επενδυτή»!) και των ρυθμίσεων για τον αιγιαλό (που πάγωσαν προσωρινά, αλλά θα ξανάρθουν, και απειλούν να μετατρέψουν τις παραλίες σε ιδιωτικά φέουδα). Κάθε έννοια χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού –ουσιαστικά η δυνατότητα να ζούμε στις γειτονιές μας– καταργείται. Όλες οι χρήσεις επιτρέπονται παντού, αρκεί να τις ζητήσει ο όποιος «επενδυτής». Σαν ένα απέραντο φαστ-τρακ…

2. Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι ένα από τα παραδείγματα (στο οποίο, μάλιστα, δίνεται δυσανάλογα μεγάλη έμφαση στην αιτιολογική έκθεση του νόμου) των περιοχών που προορίζονται να αλλάξουν εντελώς μορφή. Είναι σαφές σε όποιον διαβάσει το νέο Ρυθμιστικό ότι, το ζήτημα δεν είναι γήπεδο ή όχι για την ΑΕΚ. Το πρόβλημα είναι το συνολικό σχέδιο για την Ν. Φιλαδέλφεια, όπως αυτό αποτυπώνεται στο χωροταξικό και το νέο Ρυθμιστικό της Αττικής, που μετατρέπει τη Φιλαδέλφεια σε περιοχή εμπορικών χρήσεων, μια τσιμεντούπολη με δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, εμπορικά κέντρα από το χώρο του γηπέδου ως την Κολούμπια, ένα Άλσος ιδιωτικό με κάγκελα και εισιτήριο, με όλα τα μικρομάγαζα να κλείνουν για να γεμίσουν τα Mall με πάμφθηνους εργαζόμενους. Αυτό είναι το πραγματικό «σχέδιο Μελισσανίδη», στο οποίο αντιστεκόμαστε, και όχι το «γήπεδο της ΑΕΚ».


3. Ο Δ. Μελισσανίδης δεν δίνει δεκάρα για το γήπεδο της ΑΕΚ. Το φοβερό «ενδιαφέρον» του για την ομάδα, άλλωστε, το ’χει αποδείξει και στο παρελθόν –όπως και άλλοι αντίστοιχοι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου. Ο Δ. Μελισσανίδης ενδιαφέρεται για οικειοποίηση δημόσιας περιουσίας -και μάλιστα χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ- για τη μετατροπή της ευρύτερης περιοχής της  Νέας Φιλαδέλφειας σε περιοχή εμπορικών χρήσεων υψηλής έντασης, για τα συμφέροντά του στη Δραπετσώνα, για το Ελληνικό και τον Αστέρα Βουλιαγμένης, όπου περιμένει κομμάτι από την «πίτα» του νέου Ρυθμιστικού, και ποιος ξέρει ποιες άλλες μπίζνες. Δεν έχει βάλει και δεν πρόκειται να βάλει ούτε ένα ευρώ για το γήπεδο, αλλά θέλει να παρουσιάζεται ως «ευεργέτης». Άλλωστε, έτσι έχει μάθει να κάνει: όντας μεγαλοοφειλέτης του δημοσίου και καταδικασμένος για λαθρεμπόριο, κατάφερε να πάρει τον ΟΠΑΠ με… υποσχετική (!) και να προστατεύεται με χαριστικές ρυθμίσεις στη Βουλή –όπως κι ο Βαρδινογιάννης ο Αλαφούζος και πολλοί άλλοι. 
Αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τον Δ. Μελισσανίδη είναι, βάζοντας μπροστά το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ, να προωθήσει τις υπόλοιπες «δουλειές» του και –κυρίως– να δημιουργήσει έναν «ιδιωτικό στρατό» που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, εκμεταλλευόμενος τους φίλαθλους της ΑΕΚ. Αυτό φάνηκε ανάγλυφα στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου: πίσω από τις υποκριτικές κορώνες και τα «αντιφασιστικά» δάκρυα, ήταν σαφές ότι ο Δ. Μελισσανίδης απλώς ξεκαθάρισε πως χωρίς δημόσιο χρήμα δεν πρόκειται να προχωρήσει το γήπεδο που έχει υποσχεθεί…

4. Όσο το κεφάλαιο βλέπει ως νέο χώρο εκμετάλλευσης και κερδοφορίας το φυσικό περιβάλλον, τόσο οι κινητοποιήσεις για τους δημόσιους χώρους, τη γη και το περιβάλλον θα εντείνονται και θα παίρνουν πραγματικά χαρακτηριστικά μάχης. Τα όσα συνέβησαν στη Ν. Φιλαδέλφεια δεν είναι «μεμονωμένο περιστατικό». Ο Μπόμπολας στην Κερατέα, η Ελντοράντο στις Σκουριές, οι μπράβοι στην παραλιακή και πολλές άλλες περιπτώσεις σε ολόκληρη τη χώρα δείχνουν το ίδιο πράγμα. Δεν τηρούνται πια ούτε τα προσχήματα: οι επιχειρηματίες γράφουν τους νόμους κατ’ εικόνα των συμφερόντων τους και μετά αναλαμβάνουν, συνεπικουρία κυβέρνησης, αστυνομίας και δικαστών, να επιβάλλουν τη δική τους «νομιμότητα» και στο δρόμο, εξαπολύοντας πογκρόμ σε όποιον-αν αντιδρά. Ας το σκεφτούν αυτό όσοι μαζεύονται σε αντισυγκεντρώσεις, θεωρώντας ότι «υπερασπίζονται την ομάδα τους». Στην πραγματικότητα λειτουργούν ως τζάμπα ιδιωτικός στρατός για τα συμφέροντα του Μελισσανίδη, παρόμοιος με το εργοδοτικό σωματείο των Σκουριών, με τη σεκιούριτυ του Μπόμπολα στην Κερατέα, με τους δικαστικούς που απαγγέλουν κατηγορίες στους κατοίκους που αντιστέκονται.

5. Τα γήπεδα και εν γένει ο αθλητισμός έχουν εμπορευματοποιηθεί πλήρως, καθώς συγκροτούνται ως καπιταλιστικό εμπόρευμα και αγορά. Γι’ αυτό και οι αθλητικοί χώροι, που κανονικά θα ήταν ζητούμενο για κάθε γειτονιά να έχει, μετατρέπονται σε πρόβλημα. Η Ν. Φιλαδέλφεια υποφέρει από έλλειψη αθλητικών χώρων για την άθληση των κατοίκων και όχι για την κερκίδα. Ποιος, όμως, συζητάει για τα άλλα αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου; Ποιος συζητάει για το μπάσκετ, τα αθλήματα του στίβου στίβο ή την πυγμαχία, που στεγάζονταν στο στάδιο  της ΑΕΚ πριν αυτό γκρεμιστεί; Ποιος συζητάει για την έξωση που έφαγε η ερασιτεχνική ΑΕΚ από τα γραφεία της; Και όχι μόνο στην ΑΕΚ, αλλά σε όλες τις ομάδες και σε όλες τις γειτονιές. Ποιος θυμάται πια σήμερα ότι π.χ. τα γήπεδα του Αγίου Κοσμά και τα βοηθητικά του ΟΑΚΑ πριν από δυο δεκαετίες ήταν ελεύθερα και ανοιχτά για το κοινό;
Σίγουρα πάντως όχι οι «ιδιοκτήτες» των ΠΑΕ, που νοιάζονται μόνο για τα κέρδη. Κέρδη που προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας τσέπη. Δεν είναι μόνο το σβήσιμο των χρεών των ΠΑΕ, οι χρηματοδοτήσεις από το υπουργείο Αθλητισμού και πάει λέγοντας, που καταλήγουν κυρίως στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το τελευταίο διάστημα της θητείας του ο απερχόμενος περιφερειάρχης κος Σγουρός φρόντισε να «προικίσει» κι άλλες ΠΑΕ, ΚΑΕ και ΑΕ με κονδύλια από την Περιφέρεια Αττικής.  Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή καταψήφισε αυτές τις «εξυπηρετήσεις»: το δημόσιο χρήμα πρέπει να δίνεται για να στηρίξει τον μαζικό λαϊκό ερασιτεχνικό αθλητισμό και όχι τις επιχειρήσεις του αθλητισμού. Ειδικά στις μέρες που ζούμε, πρέπει να στηριχτεί η πρόσβαση όλων σε χώρους άθλησης και να παλέψουμε ενάντια στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, για την κατάργηση όλων των ανώνυμων αθλητικών εταιρειών (ΠΑΕ, ΚΑΕ κλπ).

6. Ποιος κάνει κουμάντο στις γειτονιές μας; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα σήμερα –και προφανώς δεν αφορά μόνο τη Ν. Φιλαδέλφεια. Ο Μαρινάκης, ο Μπέος, ο Λάτσης, ο Μπόμπολας και οι όμοιοί τους, είτε δωροδοκώντας είτε εκφοβίζοντας, έχουν βγει μπροστά για να πάρουν τον έλεγχο. Ο φόβος δεν απαντιέται όταν δεν τον αντιμετωπίζεις –ο φόβος απαντιέται στο δρόμο. Το ποιος «κάνει κουμάντο στις γειτονιές» απαντιέται στις ίδιες τις γειτονιές. Όποια δύναμη της Αριστεράς απέχει από το δρόμο ή θεωρεί ότι θα «κάνει κουμάντο» από θεσμικές «θέσεις ευθύνης», ή –ακόμη χειρότερα- πάει να «δώσει τα χέρια» με τους καπιταλιστές για «να αποφύγει τα χειρότερα», έχει ξεχάσει το βασικό: ότι η πολιτική γίνεται στο δρόμο και ότι η Αριστερά εκπροσωπεί τα συμφέροντα των πολλών. Τι να τον κάνουμε τον «αριστερό δήμαρχο» αν οι κάτοικοι φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο; Τι να την κάνουμε την «αριστερή Περιφέρεια» αν δίνει τα χέρια με το Μαρινάκη και τον Μελισσανίδη; Τι να την κάνουμε την Αριστερά αν αυτή θέλει «κοινωνική ειρήνη» με αυτούς που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα δικαιώματά μας ή επιλέγει το δρόμο της απομόνωσης και της αποχής από το κίνημα; Χρειαζόμαστε μια άλλη αριστερά, που τον αγώνα θα τον δίνει εκεί που παίζεται το παιχνίδι, χωρίς να φοβάται τη σύγκρουση με το σύστημα και όλους τους εκφραστές του.  

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΓΟΥΣ ΛΕΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ:
Όχι στο νέο Ρυθμιστικό - η «ανάπτυξή» τους σκοτώνει
Λέμε όχι στην τσιμεντοποίηση και την εμπορική εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου, των δασών, των πάρκων, των αρχαιολογικών χώρων και κάθε κοινόχρηστου αγαθού (αιγιαλός-παραλία). Θέλουμε ανθρώπινες γειτονιές, με καθορισμό και απαγόρευση χρήσεων, με περιορισμούς στη δόμηση, με δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, γηροκομεία, αθλητικούς χώρους, πολιτιστικούς χώρους που να καλύπτουν τις ανάγκες ζωής και αναψυχής των κατοίκων όλης της Αττικής.

Όχι στο «σχέδιο Μελισσανίδη» για τη Νέα Φιλαδέλφεια
Η Νέα Φιλαδέλφεια να μείνει γειτονιά και περιοχή κατοικίας. Άλσος ανοιχτό σε όλους τους πολίτες, με τη διαχείρισή του στον Δήμο και σε επιτροπές κατοίκων. Ούτε ένα δέντρο να μην κοπεί, ούτε ένα στρέμμα από το Άλσος να μην παραχωρηθεί σε οποιαδήποτε εμπορική χρήση (γήπεδο, Mall, πάρκιγκ κ.λπ.).  Να τεθεί τέλος στη συνειδητή εγκατάλειψή του, να αναβαθμιστεί ώστε να αποτελέσει πνεύμονα πρασίνου και ελεύθερο χώρο συνάντησης των κατοίκων της Νέας Φιλαδέλφειας και των όμορων δήμων.
Στο χώρο που ήταν χτισμένο το στάδιο της ΑΕΚ, με τους πολεοδομικούς κανόνες που ισχύουν και είναι αποδεκτοί και από τους πολίτες της Φιλαδέλφειας και χωρίς να κοπεί ούτε ένα δέντρο, να γίνει το νέο γήπεδο-αθλητικό κέντρο της ΑΕΚ. Να ανήκει στην Ερασιτεχνική ΑΕΚ (και όχι στην ΠΑΕ του Μελισσανίδη), με τις εξής προδιαγραφές: α. Να μπορεί να υποδεχτεί τα περισσότερα τμήματα της ερασιτεχνικής ΑΕΚ, β. να έχουν πρόσβαση όλα τα παιδιά και οι κάτοικοι της περιοχής για να αθλούνται, γ. να μην έχει εμπορικές χρήσεις. Να δημιουργηθούν και άλλοι χώροι άθλησης στη Νέα Φιλαδέλφεια ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες και των άλλων ερασιτεχνικών σωματείων της περιοχής.

Δημοκρατία στις γειτονιές μας
Στηρίζουμε τις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, τα Συντονιστικά κατοίκων, τους ελεύθερους αυτοοργανωμένους χώρους. Στο δρόμο σπάμε τον φόβο και την τρομοκρατία, χτίζουμε γειτονιές δημοκρατίας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Στο δρόμο θα ανατρέψουμε το νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο και το μέλλον που ετοιμάζει για όλους τους κατοίκους της Αττικής  
 
Αντικαπιταλιστική ανατροπή περιφέρεια Αττικής

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΙΚΤΟΥ ΟΡΚΩΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΠΑΤΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΜΑΝΩΛΑΔΑΣ

Με την αθωωτική απόφαση υπέρ του φραουλέμπορα Βαγγελάτου και ενός από τους καραμπινοφόρους επιστάτες του και την εξαγοράσιμη και με ανασταλτικό χαρακτήρα ποινή για τους δύο άλλους συγκατηγορούμενούς  τους  η ελληνική δικαιοσύνη για άλλη μια φορά έδειξε τον ταξικό και βαθύτατα ρατσιστικό χαρακτήρα της. Το επταμελές μεικτό ορκωτό Εφετείο Πατρών με την ομόφωνη απόφασή του, σε πλήρη αντίθεση με την καταδικαστική εισήγηση της εισαγγελίας, βρέθηκε σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τα τοπικά εγκληματικά επιχειρηματικά συμφέροντα των παραγωγών που πλουτίζουν σε βάρος απλήρωτων ή κακοπληρωμένων αιχμάλωτων ουσιαστικά μεταναστών που ζουν σε άθλιες συνθήκες και εργάζονται 12 ώρες για ένα κομμάτι ψωμί, και αυτό όταν τους το δίνουν αντί για απειλές και τραμπουκισμούς. Βρέθηκε σε πλήρη ευθυγράμμιση με την προσπάθεια κυβέρνησης-τρόικας-κεφαλαίου να τσακίσουν κάθε εργατικό δικαίωμα και να στοχοποιήσουν το πιο ευάλωτο κομμάτι της εργασίας: τους μετανάστες. Η κυβέρνηση, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και η πολιτικά κατευθυνόμενη δικαιοσύνη, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν κάθε ξένο και έλληνα εργάτη που ζητά τα δεδουλευμένα του και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης και να στείλει μήνυμα στήριξης και ασυδοσίας σε κάθε λογής εργοδότες. Γιατί η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, η τρόικα και η σύμμαχοί της έχει ως πρότυπο την Μανωλάδα και τα φραουλοχώραφα της Βαγγελάτος ΑΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί κάθε εργαζόμενο και άνεργο, κάθε σωματείο και συλλογικότητα να καταδικάσουν την εγκληματική απόφαση του μεικτού ορκωτού εφετείου και να απαιτήσουν την δικαστική,  ουσιαστική και ηθική δικαίωση των αγωνιζόμενων εργατών γης της Μανωλάδας που για πάνω από ένα χρόνο συγκρούστηκαν με τα τοπικά και τα μεγάλα συμφέροντα, αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και διεκδίκησαν μαχητικά τα δεδουλευμένα τους, την δικαίωσή τους και την καταδίκη των εγκληματιών-δουλεμπόρων εργοδοτών τους. Καλεί σε λήψη πρωτοβουλιών αλληλεγγύης για τη στήριξη των αγωνιζόμενων μεταναστών εργατών και συντονισμένους κοινούς αγώνες όλων των εργατών γης ενάντια στην εκμετάλλευση, τη μαύρη εργασία, την εργοδοτική τρομοκρατία. Μόνο ένα οργανωμένο, μαχητικό εργατικό κίνημα ντόπιων και μεταναστών εργατών, στην ύπαιθρο και την πόλη μπορεί να βάλει φρένο στην εγκληματική εργοδοσία, στο τσάκισμα των μισθών, στη διάλυση κάθε εργατικής κατάκτησης που προωθούν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ.    
ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

28 Ιουλίου 2014

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ: ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ.

Ιδιωτικοποίηση όλων των τομέων της ζωής μας, υπεργολαβίες, υπενοικίαση εργαζομένων, ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, εργαζόμενοι-λάστιχο χωρίς σταθερά ωράρια και δικαιώματα, με χαμηλούς μισθούς που πληρώνονται όποτε και όταν  μπορεί ο εργοδότης και πολλές φορές πετσοκομμένοι και υπό τη δαμόκλειο σπάθη εκβιασμών και απολύσεων. 
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Και δεν αφορά κάποιους άλλους, κάποιους έξω από το δικό μας κόσμο, κάποιους έξω από τις δικές μας ζωές.
ΑΦΟΡΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ!
ΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΜΑΣ!
Οι καθαρίστριες του Νοσοκομείου Τρικάλων είναι οι δικοί μας άνθρωποι, οι δικές μας ηρωίδες που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, της ατομικής αξιοπρέπειας και του συλλογικού αγώνα.
Ο αγώνας τους μας αφορά όλες και όλους.
Η νίκη τους θα' ναι και δική μας.
Οι διοικήσεις των νοσοκομείων, εντολοδόχοι και υλοποιητές των πιο άγριων περικοπών και της πιο στυγνής επίθεσης που εξαπολύθηκε ποτέ στους εργαζόμενους αυτής της χώρας, δεν είναι οι "αθώες περιστερές" της υπόθεσης.
Οι κυβερνητικοί βουλευτές και οι τοπικοί παράγοντες που στηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές και οι δήθεν ευαισθησίες τους θα εξαφανιστούν μόλις κοπάσει ο θόρυβος των ημερών και δε θα ξαναβγούν στο προσκήνιο, παρά μόνο όταν κάποιοι εργαζόμενοι ξαναβγούν αγωνιστικά να διεκδικήσουν τα αυτονόητα!
Οι απλήρωτες καθαρίστριες του νοσοκομείου είναι ο κανόνας και το όραμα της πολιτικής τους, είναι το μέλλον που αφορά όλες και όλους μας.
Είναι ο σύγχρονος εργασιακός Μεσαίωνας του πιο αδίστακτης κι απάνθρωπης επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΠΛΗΡΩΤΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Η σφαγή στη Γάζα δεν αγγίζει τον Καμίνη

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης θα μείνει στην ιστορία. Όχι για το έργο του, αλλά για την άρνησή του να εκδοθεί ψήφισμα από το δημοτικό συμβούλιο για τη σφαγή στη Γάζα – την ίδια στιγμή που όλη η ανθρωπότητα φρίττει μπροστά στα εγκλήματα των Ισραηλινών. Στη Μαύρη Βίβλο της ιστορίας θα μείνουν τα θλιβερά του επιχειρήματα, όπως έχει μείνει η δικαιολογία του Χριστόδουλου ότι δεν είχε καταλάβει την ύπαρξη της δικτατορίας επειδή τότε διάβαζε – κι όπως έχει μείνει η κατοχική φράση «ημέτεραι απώλειαι Γερμανός εις».

Το θέμα έθεσε στη συνεδρίαση της Τρίτης o N. Σοφιανός, εκ μέρους της Λαϊκής Συσπείρωσης, όμως ο Γ. Καμίνης υποστήριξε ότι ο δήμος δεν μπορεί να βγάζει ψηφίσματα για το παραμικρό και προσπάθησε να μην τεθεί καν σε ψηφοφορία η έκδοση ψηφίσματος. Υιοθέτησε πλήρως τη λογική των ίσων αποστάσεων, λέγοντας ότι «είτε ανατινάζεις ένα λεωφορείο με δέκα ανθρώπους είτε ρίχνεις πυραύλους είναι το ίδιο καταδικαστέο».

Κανείς δεν έχει ψευδαισθήσεις γύρω από το πολιτικό στίγμα του Γ. Καμίνη και της παράταξής του. Αλλά το θέμα της συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό υπερβαίνει τις κομματικές γραμμές: είναι ζήτημα στοιχειώδους ανθρωπισμού. Επιπλέον, η σφαγή στη Γάζα συντελείται στη γειτονιά μας και όχι σε κάποια μακρινή περιοχή του πλανήτη. Ο δήμος της Αθήνας θα μπορούσε όχι μόνο να ασκήσει πίεση στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, αλλά και να οργανώσει τη συμπαράστασή των πολιτών σε έναν δοκιμαζόμενο λαό (π.χ. συγκέντρωση και αποστολή ιατροφαρμακευτικού υλικού).

Όλα αυτά «μυρίζουν» πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, μυρίζουν Μεταπολίτευση και προφανώς θεωρούνται καταδικαστέα από τον Γ. Καμίνη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που τάχθηκαν κατά της έκδοσης ψηφίσματος. Στη νέα εποχή ο καθένας πρέπει να σκύβει το κεφάλι και να διαχειρίζεται, όσο μπορεί καλύτερα, τη φτώχεια του και την κακομοιριά του.

Εκατοντάδες παίδες εν καμίνω, όμως ο Καμίνης κοιτάζει τη δουλειά του. Και ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος: Ημέτεραι απώλειαι Ισραηλινός εις. Υμέτεραι απώλειαι Παλαιστίνιοι 900.

Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ

30 Χρόνια από την Δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου

«Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ‘σαι πάντα μέσα σε όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σε όλο τον κόσμο».
Γιάννης Ρίτσος
Το χρονικό του εγκλήματος

Δευτέρα 28 Ιούλη 1980. Στις 1.15 το μεσημέρι, συνεργεία της Αχτίδας των ΑΕΙ της ΚΟΑ του ΚΚΕ πηγαίνουν στους εργαζόμενους της ΕΤΜΑ για να μοιράσουν προκηρύξεις του ΚΚΕ, ενάντια στην ανεργία, στις απολύσεις και στην ακρίβεια. Στον περίβολο της ΕΤΜΑ, υπάρχουν δύο περιπολικά (ΑΠ-1432 και ΑΠ-1072) με άντρες του ΚΕ Αστυνομικού Τμήματος και διοικητή τον Νίκο Χρηστάκο. Στις 2:00 αρχίζουν να βγαίνουν μεμονωμένοι εργάτες και να παίρνουν τις προκηρύξεις παρά τις απειλές των αστυνομικών. Οι υπόλοιποι εργάτες της βάρδιας μεταφέρονται με πούλμαν από άλλη πύλη, προκειμένου να μη φτάσουν στα χέρια τους οι προκηρύξεις. Ομως, σε κάθε πύλη υπάρχουν συνεργεία.
Ανάμεσα στους ακούραστους νέους του αγώνα και η Σωτηρία Βασιλακοπούλου. Μαζί με τους συντρόφους της και με όπλο την ακούραστη φωνή της καλούσε τους εργάτες για ένα μέλλον που τους ανήκει. Αυτή τη φωνή που δεν αντέχουν τα αφεντικά. Και δόθηκε η διαταγή: “Μακριά αυτή η φωνή από τα αυτιά των εργατών. Γρήγορα στα πούλμαν. Μη δίνετε βάση στους συγκεντρωμένους κομμουνιστές. Κλείστε τα παράθυρα να μην δώσουν την προκήρυξη”.
Μάταια όμως. Οι προκηρύξεις αλλάζουν χέρια, τα παράθυρα των πούλμαν ανοίγουν διάπλατα, οι εργάτες ακούνε τους κομμουνιστές. Όμως ο υπαστυνόμος Αλέξανδρος Γεωργατσώνας του ΚΕ ΑΤ είχε ήδη δώσει εντολή να βγουν τα πούλμαν με ταχύτητα. Τα δύο από αυτά στρίβουν προς την Π. Ράλλη και το υπ’ αριθμόν ΥΜ 1633 πούλμαν, με οδηγό τον Μάριο Χαρίτο, καθώς στρίβει προς την Ιερά Οδό, χτυπάει τη φοιτήτρια της Παντείου, Σωτηρία Βασιλακοπούλου, μέλος της ΚΝΕ. Ο οδηγός, παρά τις φωνές της ίδιας και των συντρόφων της, δε φρενάρει. Η Σωτηρία απλώνει τελευταία φορά το χέρι με την ανακοίνωση. Δεν προλαβαίνει. Το πούλμαν πέρασε πάνω από το σώμα της, συνθλίβοντας τα 21 της χρόνια. Η πικέτα, τα γυαλιά της και λίγα λουλούδια στη ματωμένη άσφαλτο.
Οι διαμαρτυρίες των μελών των συνεργείων αναγκάζουν τον  Γεωργατσώνα να «καταδιώξει» το πούλμαν. Μαζί του, το καταδιώκουν και οι σύντροφοι της Σωτηρίας. Ο υπαστυνόμος, όταν πλησιάζει τον οδηγό, αντί να τον συλλάβει, του λέει: «Φύγε γρήγορα, αυτά συμβαίνουν»! Τα μέλη των συνεργείων φτιάχνουν ανθρώπινο φράγμα, εμποδίζοντας το πούλμαν να φύγει. Το ασθενοφόρο έρχεται μετά από 20 λεπτά και η Αστυνομία δε διακόπτει καν την κυκλοφορία. Ο διοικητής και εν χορώ οι υφιστάμενοί του αξιωματικοί παρουσιάζουν την εν ψυχρώ δολοφονία ως «τροχαίο ατύχημα».
Το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών και η Εργοστασιακή Επιτροπή της ΕΤΜΑ λίγη ώρα μετά το έγκλημα αποφασίζουν την κήρυξη απεργίας, που ξεκινάει στις 10 το βράδυ. Η Αστυνομική Διεύθυνση Αθήνας απαγορεύει στους συνδικαλιστές να έρθουν σε επαφή με τους εργάτες, οι οποίοι δεν έχουν μάθει το τραγικό γεγονός μέχρι αργά, αφού ο χώρος του εργοστασίου είναι τεράστιος. Χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές φτάνουν από νωρίς το απόγευμα στον τόπο του εγκλήματος, συγκροτώντας μαχητικές διαδηλώσεις. «Οχι άλλο αίμα για την εργοδοσία», είναι το σύνθημα που κυριαρχεί. Στο ίδιο σημείο βρίσκονται ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, προκειμένου να «προστατευτούν οι εγκαταστάσεις της ΕΤΜΑ» και στις 9:00 το ίδιο βράδυ χτυπούν τους συγκεντρωμένους, τραυματίζοντας σοβαρά τέσσερις κοπέλες. Ολη τη νύχτα εργαζόμενοι παραμένουν έξω από την ΕΤΜΑ. Στις 5 το πρωί, όταν φτάνει η πρωινή βάρδια, δίνεται, για άλλη μια φορά, με επιτυχία η μάχη της απεργίας. Στη διάρκεια της μέρας, από τα μεγάφωνα του εργοστασίου ασκούνται πιέσεις στους εργαζόμενους: «Το εργοστάσιό σας (!) δεν απεργεί. Οσους σας παρασύρουν να τους αναφέρετε στη Διεύθυνση»
Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος και τα κρατικά ΜΜΕ καταγράφουν την είδηση της δολοφονίας, στο άθροισμα των 11 νεκρών στα …τροχαία του Σαββατοκύριακου. Η «Καθημερινή» γράφει την επόμενη μέρα: «Σοβαρά επεισόδια απειλήθηκαν εξ αφορμής ενός θανατηφόρου τροχαίου» και η «Βραδυνή»: «Το δυστύχημα αυτό προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν αι κομμουνισταί, χαρακτηρίζοντάς το ως… δολοφονία». Λίγες μέρες αργότερα, ο εισαγγελέας  Θεοφανόπουλος ασκεί ποινική δίωξη κατά του οδηγού του πούλμαν Μ. Χαρίτου, για «ανθρωποκτονία εξ αμελείας»… Οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος παραμένουν ατιμώρητοι.

Ποια ήταν η Σωτηρία
Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η “Σίσσυ”, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Ιούνη του 1959. Μετά τις άριστες γυμνασιακές της σπουδές, πέρασε στην Πάντειο, όπου και εκεί διακρίθηκε για την απόδοσή της. Οταν βρισκόταν στο δεύτερο έτος των σπουδών της, το χειμώνα του 1978, πλησίασε την Οργάνωση της ΚΝΕ από μόνη της και ζήτησε να γίνει μέλος της, όπως και έγινε. Υπόδειγμα σεμνότητας και ανοιχτής καρδιάς. Ζούσε δραστήρια τη ζωή της Οργάνωσης και του φοιτητικού συλλόγου της σχολής της. Ηξερε και κατάφερνε να συνδυάζει σωστά την οργανωμένη ζωή, με τη μόρφωση, με τον αγώνα. Η ίδια έγραφε στο ημερολόγιό της σχετικά με τη γνωριμία της με τη ΚΝΕ:
«Ενιωσα τη φλογερή επιθυμία να ριχτώ κι εγώ στον ωραίο αγώνα για μια Αθήνα πραγματικά νοικοκυρεμένη και δημοκρατική, φάρο πολιτισμού και προπύργιο αγωνιστικότητας για ένα καλύτερο αύριο του λαού, της πατρίδας μας…»
Η μορφή της Σωτηρίας ολοζώντανη στις συνειδήσεις της εργατιάς, πλανιέται πάνω από τη λαοθάλασσα, που ζητά ειρήνη και δουλειά. “Θα ζεις μέσα από τους αγώνες μας”, υπόσχονται χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές στην κηδεία της.
Σημείωση: Η συγκεκριμένη ανάρτηση έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να τιμηθεί η μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, 30 χρόνια μετά τη δολοφονία της. Ο δεύτερος είναι με αφορμή τη δημοσιοποίηση της προκύρηξης της “Σέχτας Επαναστατών” (http://wp.me/pPn6Y-1Tz). Δε περιμέναμε τίποτε άλλο από έναν οχετό μισανθρωπισμού και πτωματίλας. Όμως τελικά μέσα σε αυτό το σκοτεινό κύκλο βίας με την ανυπόφορη οσμή παρακράτους και επιχειρηματικών συμφερόντων, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν Ανθρώποι που δε θα διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την εργατική τάξη. Θα ζουν, θα αναπνέουν και θα αναπτύσσονται μέσα σε αυτή, ακόμα κι αν χρειαστεί να δώσουν και τη ζωή τους για τη χειραφέτησή της.

Πηγή: ΠαραλληλοΓράφος

Γιατί πρέπει να φύγω από το Ισραήλ

Πηγή: tvxs.gr / Σαγιέντ Κασούα

Σε λίγο καιρό φεύγω. Σε μερικές μέρες αφήνουμε την Ιερουσαλήμ, αφήνουμε τη χώρα. Εχθές αγοράσαμε βαλιτσούλες για τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να πάρουμε μαζί μας πολλά ρούχα˙ θ’ αφήσουμε εδώ τα χειμωνιάτικα. Σίγουρα δεν θα είναι αρκετά ζεστά για ν’ αντιμετωπίσουν το κρύο του Νότιου Ιλλινόις των Η.Π.Α. Θα χρειαστούμε μόνο λίγα πράγματα μέχρι να τακτοποιηθούμε. Ίσως τα παιδιά να έπαιρναν μαζί τους λίγα βιβλία, δυο-τρία στα αραβικά και μερικά στα εβραϊκά, ώστε να μην ξεχάσουν τις γλώσσες. Δεν είμαι όμως σίγουρος τι θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου από αυτό εδώ το μέρος, το τόσο αγαπημένο και τόσο καταραμένο.  
Το αρχικό σχέδιο ήταν να φύγουμε σε ένα μήνα από τώρα με σαββατική άδεια. Την περασμένη βδομάδα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ. Έτσι ζήτησα από τον ταξιδιωτικό πράκτορα να μας βγάλει από τη χώρα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, και «σας παρακαλώ» του είπα, «τα εισιτήρια να είναι χωρίς επιστροφή». Σε λίγες μέρες θα είμαστε στο Σικάγο και ακόμη δεν ξέρω πού θα μείνουμε τον πρώτο καιρό, αλλά σιγά-σιγά θα τακτοποιηθούμε.
Έχω τρία παιδιά: μια κόρη δεκατεσσάρων χρονών και δύο γιούς, ο ένας εννέα και ο άλλος τριών. Μένουμε στη Δυτική Ιερουσαλήμ. Είμαστε η μοναδική αραβική οικογένεια στη γειτονιά, στην οποία μετακομίσαμε πριν από έξι χρόνια. «Επιτρέπεται να διαλέξεις μόνο δύο παιχνίδια» είπαμε στα εβραϊκά στο μικρότερο παιδί μας, το οποίο στεκόταν στη μέση του δωματίου του κοιτάζοντας επίμονα τα κουτιά με τα παιχνίδια του. Όμως, παρά τις διαβεβαιώσεις μας ότι θα του αγοράσουμε ό,τι τραβάει η ψυχή του όταν θα πάμε στην Αμερική, εκείνο άρχισε να κλαίει.
Έπρεπε κι εγώ να αποφασίσω τι θα πάρω μαζί μου. «Επιτρέπεται να πάρω μόνο δύο βιβλία» μονολόγησα ενώ στεκόμουν μπροστά στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου. Το ένα θα είναι τα ποιήματα του Μαχμούτ Νταρουίς και το άλλο μια συλλογή διηγημάτων του Χαλίλ Γκιμπράν. Όλα τα βιβλία που έχω είναι στα εβραϊκά. Από τα δεκατέσσερά μου και μετά διάβασα ελάχιστα βιβλία στα αραβικά.
Πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα βιβλιοθήκη ήταν όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Πριν από είκοσι πέντε χρόνια στο χωριό Τιρά όπου γεννήθηκα, ο καθηγητής μου των μαθηματικών ήρθε στο σπίτι μας και είπε στους γονείς μου ότι την επόμενη χρονιά οι Εβραίοι θα λειτουργήσουν στην Ιερουσαλήμ ένα σχολείο για χαρισματικούς μαθητές. Είπε στον πατέρα μου ότι κατά τη γνώμη του έπρεπε να κάνω αίτηση. «Θα είναι καλύτερα εκεί γι΄ αυτόν» θυμάμαι τον καθηγητή να λέει στους γονείς μου. Εντέλει με δέχτηκαν και όταν ήμουν στην ηλικία που είναι σήμερα η κόρη μου έφυγα από το σπίτι μου και πήγα εσωτερικός σε εβραϊκό σχολείο στην Ιερουσαλήμ. Ήταν τόσο δύσκολο… σχεδόν οδυνηρό. Έκλαιγα γοερά όταν ο πατέρας μου με αγκάλιαζε και με άφηνε στην είσοδο του τεράστιου, καινούριου σχολείου που δεν έμοιαζε με κανένα από όσα είχα δει στην Τιρά.      
Κάποτε έγραψα πως η πρώτη βδομάδα μου στην Ιερουσαλήμ ήταν η πιο δύσκολη της ζωής μου. Ήμουν διαφορετικός, ήμουν άλλος˙ τα ρούχα μου ήταν αλλιώτικα, όπως και η γλώσσα μου. Στο σχολείο όλα τα μαθήματα γίνονταν στα εβραϊκά-τα θετικά, τα θρησκευτικά, τα φιλολογικά. Καθόμουν στο θρανίο μου και δεν καταλάβαινα ούτε μία λέξη. Κάθε φορά που προσπαθούσα να μιλήσω όλοι γελούσαν μαζί μου. Ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω στο σπίτι μου, στην οικογένειά μου, στο χωριό και τους φίλους μου, στην αραβική μου γλώσσα. Στο τηλέφωνο εκλιπαρούσα τον πατέρα μου να έρθει να με πάρει κι εκείνος έλεγε πως «κάθε αρχή και δύσκολη» και πως σε λίγους μήνες θα μιλούσα εβραϊκά καλύτερα από τους Εβραίους.
Την πρώτη βδομάδα, θυμάμαι, ο καθηγητής λογοτεχνίας μας ζήτησε να διαβάσουμε τον Φύλακα στη σίκαλη του Σάλιντζερ. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που διάβασα στη ζωή μου. Μου πήρε κάμποσες βδομάδες να το διαβάσω και όταν το τέλειωσα συνειδητοποίησα δύο πράγματα που μου άλλαξαν τη ζωή. Το πρώτο ήταν ότι μπορούσα να διαβάσω ένα ολόκληρο βιβλίο στα εβραϊκά και το δεύτερο η επίγνωση της αγάπης μου για τα βιβλία. Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισα να μιλάω σχεδόν τέλεια εβραϊκά. Η βιβλιοθήκη του οικοτροφείου διέθετε βιβλία αποκλειστικά στα εβραϊκά, οπότε ξεκίνησα να διαβάζω τους ισραηλινούς συγγραφείς. Διάβασα Άγκνον, Μέιρ Σάλεβ, Άμος Οζ, ενώ συγχρόνως άρχισα να μελετάω πράγματα σχετικά με τον Σιωνισμό, τον Ιουδαϊσμό και την ίδρυση της χώρας στην οποία ζούσα.    
Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων άρχισα επίσης να καταλαβαίνω και τη δική μου ιστορία, και χωρίς να το έχω προσχεδιάσει άρχισα να γράφω για κάποιους Άραβες που ζουν εσωτερικοί σε οικοτροφείο του Ισραήλ, στη Δυτική πόλη, σε μια εβραϊκή πατρίδα. Άρχισα να γράφω πιστεύοντας πως το μόνο που όφειλα να κάνω για ν’ αλλάξω τα πράγματα ήταν να γράφω για την άλλη «πλευρά», να λέω τις ιστορίες που είχα ακούσει από τη γιαγιά μου. Να γράψω για το πώς ο παππούς μου σκοτώθηκε το 1948 σε μια μάχη που έλαβε χώρα στην Τιρά, πώς η γιαγιά μου έχασε όλη μας τη γη και πώς ανέθρεψε τον πατέρα μου δουλεύοντας εργάτρια στη συγκομιδή φρούτων ενώ πληρωνόταν από τους Εβραίους.    
Ήθελα να αφηγηθώ- στα εβραϊκά- για τον πατέρα μου που έμεινε στη φυλακή χρόνια, χωρίς δίκη, εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων. Ήθελα να πω στους Ισραηλινούς μια ιστορία, την ιστορία των Παλαιστινίων. Όταν την διάβαζαν, σίγουρα θα καταλάβαιναν, όταν την διάβαζαν θα άλλαζαν, το μόνο που όφειλα να κάνω ήταν να γράφω και η Κατοχή θα τερματιζόταν. Απλώς έπρεπε να είμαι καλός συγγραφέας και έτσι θα ελευθέρωνα τους ανθρώπους μου από τα γκέτο στα οποία ζουν˙ έπρεπε να λέω καλές ιστορίες στα εβραϊκά και θα ήμουν ασφαλής˙ άλλο ένα βιβλίο, άλλη μια ταινία, άλλο ένα άρθρο στην εφημερίδα, άλλο ένα σενάριο για την τηλεόραση και τα παιδιά μου θα είχαν καλό μέλλον. Χάρη στις ιστορίες μου μια μέρα θα γινόμασταν ισότιμοι πολίτες με τους Εβραίους, θα γινόμασταν σχεδόν σαν αυτούς.
Επί είκοσι πέντε χρόνια έγραφα στα εβραϊκά και δεν άλλαξε τίποτε. Επί είκοσι πέντε χρόνια κρατιόμουν από την ελπίδα πιστεύοντας ότι δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι να είναι τόσο τυφλοί. Είκοσι πέντε χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων είχα ελάχιστους λόγους να είμαι αισιόδοξος, αλλά συνέχισα να πιστεύω ότι μια μέρα το μέρος αυτό όπου Εβραίοι και Άραβες ζουν μαζί θα έχει να πει μία, ενιαία ιστορία, την οποία ο άλλος δεν θα την αρνείται. Ότι μια μέρα οι Ισραηλινοί θα σταματήσουν να αρνούνται τη Νάκμπα (την Καταστροφή), την Κατοχή και τον πόνο των Παλαιστινίων. Ότι κάποια μέρα οι Παλαιστίνιοι θα θελήσουν να συγχωρήσουν και πως μαζί θα ιδρύσουμε ένα μέρος στο όποιο θα αξίζει να ζει κάποιος.
Επί είκοσι πέντε χρόνια που γράφω δέχομαι πικρή κριτική και από τις δύο πλευρές, αλλά την περασμένη βδομάδα παραιτήθηκα. Την περασμένη βδομάδα κάτι μέσα μου έσπασε. Τότε που οι Εβραίοι νέοι διαδήλωναν στην πόλη φωνάζοντας «θάνατος στους Άραβες» και τους επιτίθεντο μόνο και μόνο επειδή είναι Άραβες, κατάλαβα ότι έχασα τη δική μου, μικρή μάχη.
Άκουσα τι έχουν να πουν οι πολιτικοί και τα μίντια και ξέρω ότι κάνουν διακρίσεις μεταξύ αίματος και …αίματος, κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ανθρώπους. Άκουσα αυτούς που έχουν την εξουσία να λένε ρητώς αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι Ισραηλινοί, ότι δηλαδή «είμαστε καλύτεροι άνθρωποι από τους Άραβες». Σε κάποια τηλεοπτικά πάνελ που συμμετείχα ειπώθηκε πως οι Εβραίοι είναι ανώτεροι άνθρωποι, έχουν παραπάνω δικαίωμα στη ζωή. Με πιάνει απελπισία όταν συνειδητοποιώ ότι η απόλυτη πλειοψηφία στη χώρα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα των Αράβων στη ζωή.
Έπειτα από τα πιο πρόσφατα άρθρα μου κάποιοι αναγνώστες με παρακάλεσαν να εξοριστώ στη Γάζα, με απείλησαν ότι θα μου σπάσουν τα πόδια, ότι θα απαγάγουν τα παιδιά μου. Μένω στην Ιερουσαλήμ και έχω κάποιους θαυμάσιους εβραίους γείτονες και φίλους, αλλά συνεχίζω να μην μπορώ να πάω τα παιδιά μου σε ημερήσια κατασκήνωση ή στο πάρκο να παίξουν με τους εβραίους φίλους τους. Η κόρη μου διαμαρτύρεται έντονα λέγοντας πως κανένας δεν θα καταλάβει ότι είναι Παλαιστίνια αφού μιλάει τέλεια εβραϊκά. Όμως εγώ δεν την ακούω. Κλείνεται στο δωμάτιό της και σπαράζει στο κλάμα.
Στέκομαι μπροστά στα ράφια της βιβλιοθήκης μου κρατώντας τον Σάλιντζερ στο χέρι μου, το αντίτυπο που διάβασα όταν ήμουν δεκατεσσάρων. Το αποφάσισα, δεν θέλω να πάρω κανένα βιβλίο μαζί μου. Πρέπει να επικεντρωθώ στην καινούρια μου γλώσσα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι, σχεδόν αδύνατο, αλλά πρέπει να βρω μια άλλη γλώσσα να γράφω, τα παιδιά μου να βρουν μια άλλη γλώσσα να ζουν.
«Μην μπεις» φώναξε θυμωμένα η κόρη μου όταν χτύπησα την πόρτα του δωματίου της. Όμως εγώ μπήκα. Κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι και παρόλο που μου είχε γυρίσει την πλάτη ξέρω ότι με άκουγε προσεκτικά. «Άκουσε» της λέω προτού επαναλάβω την ίδια ακριβώς πρόταση που μου είχε πει ο πατέρας μου πριν από 25 χρόνια. «Θυμήσου πως ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να γίνεις στη ζωή σου, γι’ αυτούς θα είσαι πάντοτε, μα πάντοτε Παλαιστίνια. Κατάλαβες;»
«Κατάλαβα» είπε η κόρη μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά. «Αυτό το ήξερα από καιρό μπαμπά »
«Πολύ σύντομα θα φύγουμε από δω» της είπα καθώς της ανακάτευα τα μαλλιά με τρόπο που την ενοχλεί. «Στο μεταξύ διάβασε αυτό» της είπα και της έδωσα τον Φύλακα στη σίκαλη.
Ο Sayed Kashua είναι παλαιστίνιος συγγραφέας. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 15 γλώσσες. Η ταινία του Dancing Arabs, η οποία βασίζεται στο πρώτο του βιβλίο, εγκαινίασε το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Ισραήλ του 2014. . Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον «Observer», 20.7.2014
Μετάφραση: Μάνια Μεζίτη

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *