31 Αυγούστου 2014

ΔΕΘ: «Τέλος ανακωχής!» το σύνθημα των διαδηλώσεων


Επιδιώκεται η συνάντηση με τους κατοίκους της Χαλκιδικής

ΔΕΘ: «Τέλος ανακωχής!»  το σύνθημα των διαδηλώσεωντου Γιώργου Κρεασίδη, εφημ. Πριν
Σε ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, στην Καµάρα, στις 6 µ.µ., µε αφορµή την παρουσία Σαµαρά στα εγκαίνια της ∆ΕΘ, καλούν πάνω από 100 συνδικαλιστές της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, µέλη ∆Σ σωµατείων, εργατικών κέντρων, οµοσπονδιών κ.ά. (κάλεσµα και υπογραφές στο http://www.narnet.gr/). Ανάλογο προσανατολισµό έχουν το ΚΚΕ (µ-λ), το ΕΕΚ, εργαζόµενοι του αυτόνοµου και ελευθεριακού χώρου, ενώ επιδιώκεται η συνάντηση µε το κίνηµα αλληλεγγύης στους κατοίκους της Χαλκιδικής. Παράλληλα προτείνεται µια ενιαία διαδήλωση των εργαζοµένων όλων των συγκεντρώσεων.
Το κάλεσµα µε κεντρικό σύνθηµα «Τέλος ανακωχής!» απευθύνεται στους εργαζόµενους, τα σωµατεία και κάθε συλλογικότητα του µαζικού κινήµατος και αποτελεί πρόταση για τον αναγκαίο δρόµο και την αναµέτρηση µε την πολιτική του «µαύρου µετώπου» κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ.
Η πρωτοβουλία αυτή σπάει το πέπλο σιωπής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας γύρω από το αναγκαίο περιεχόµενο των εργατικών αγώνων. ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ καλούν στο άγαλµα Βενιζέλου σε µια συγκέντρωση διαµαρτυρίας χωρίς αύριο και αγωνιστικό προσανατολισµό. Το ΠΑΜΕ, επιλέγοντας και αυτό τους συµβολικούς αγώνες διαµαρτυρίας, ακυρώνει ένα περιεχόµενο µε πολιτικό βάθος και αντικαπιταλιστική µατιά.
Είναι αναγκαίο ένα περιεχόµενο αντικυβερνητικό. Η σύγκρουση µε την άθλια συγκυβέρνηση είναι όρος για την ανατροπή του «µαύρου µετώπου», καθώς έπειτα από τέσσερα χρόνια που οδήγησαν την κοινωνία δεκαετίες πίσω ετοιµάζει µπαράζ µέτρων στο πλαίσιο των Μνηµονίων, παρά την προπαγάνδα για «τέλος του Μνηµονίου και της τρόικας»: Ελεύθερες απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα, αξιολόγηση για απολύσεις και κλείσιµο κοινωνικών υπηρεσιών στο ∆ηµόσιο, νέο χτύπηµα σε µισθούς και ασφαλιστικά ταµεία, γιουρούσι ιδιωτικοποιήσεων του δηµόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος, κολοσσιαία αναδιανοµή πλούτου µέσω ΕΝΦΙΑ και χαρατσιών που στοχεύουν σε σπίτια, χωράφια και οικονοµίες των λαϊκών οικογενειών.
Η εκλογική αναµονή και το κοινοβουλευτικό παιχνίδι που επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τροµάζουν την κυβέρνηση, αφού έδειξαν τα όριά τους στο «ψηφίζουµε και φεύγουν» των ευρωεκλογών και στη «µικρή ∆ΕΗ». Η κυβέρνηση µάλιστα ελπίζει να αξιοποιήσει και το γεγονός ότι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής συνέβαλλαν στην αποξένωση από µια γραµµή ρήξης µε τα Μνηµόνια της λαϊκής βάσης της ∆εξιάς που είχε νιώσει προδοµένη από το πολιτικό σύστηµα.
Το γεγονός ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η κρίση παραµένει παρούσα και οξύνεται, παρά την κοινωνική εξαθλίωση που ενορχηστρώνει η ΕΕ και η ευρωζώνη στο όνοµα του χρέους, δείχνει ότι χρειάζονται αντίστοιχοι πολιτικοί στόχοι. Η ΕΕ δεν βυθίζεται απλά σε κρίση, όπως φάνηκε µε το ξήλωµα της γαλλικής κυβέρνησης. Γίνεται επικίνδυνη. Βρικολάκιασε ο φασισµός, και µε την επέµβαση στην Ουκρανία η Ευρωπαϊκή Ένωση ξανάφερε τον πόλεµο στην Ευρώπη, που πάντα είναι για το κεφάλαιο µια λύση όταν η κρίση επιµένει. Μαζί τις ΗΠΑ µετατρέπουν τη Μ. Ανατολή σε κόλαση επί της Γης. Η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, µαζί µε τη διαγραφή του χρέους, γίνονται αναγκαίοι όροι επιβίωσης.
Ακόµη υπάρχει ανάγκη ανάδειξης του πλαισίου διεκδικήσεων που απαντά στην αντεργατική επίθεση. Η απαγόρευση των απολύσεων, η µείωση των ωρών εργασίας και οι αυξήσεις στους µισθούς, τα πλήρη ασφαλιστικά δικαιώµατα και η ελεύθερη πρόσβαση σε παιδεία, υγεία, ρεύµα και νερό, η διαφύλαξη του δηµόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος, µαζί µε την υπεράσπιση των δηµοκρατικών ελευθεριών είναι στοιχεία ενός τέτοιου πλαισίου. Η τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απέναντι στην αξιολόγηση που απολύει και κλείνει κοινωνικές υπηρεσίες να βάζει την καλή αξιολόγηση, να ζητάει στήριξη της εργοδοσίας µήπως και δεν κάνει απολύσεις, να παζαρεύει τους όρους «εθελούσιας εξόδου», να δέχεται ότι δεν είναι εφικτές οι αυξήσεις όταν οι τράπεζες παίρνουν 240 δισ., αφήνει κυβέρνηση και εργοδοσία χωρίς αντίπαλο. Το αναγκαίο περιεχόµενο ζητάει και τη µορφή που του αντιστοιχεί. Απαιτείται ρήξη µε τη µορφή της συµβολικής διαµαρτυρίας που επιβάλλουν ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ στις εργατικές κινητοποιήσεις. Τη στιγµή µάλιστα που τα πρωτοβάθµια σωµατεία και οι κλάδοι µάχονται µε αποτελέσµατα. Το κάλεσµα των εργαζοµένων της Κόκα Κόλα για µποϊκοτάζ έφερε σε δύσκολη θέση την εταιρεία. Η ΒΙΟΜΕ άνοιξε ένα µεγάλο κεφάλαιο µε την προσπάθεια να δουλέψουν οι εργαζόµενοι το εργοστάσιο. Οι διαθέσιµοι εκπαιδευτικοί και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών µε µεγάλο κόπο και πλατιά στήριξη κρατάνε το θέµα ανοιχτό, ενώ η κυβέρνηση ήθελε να τους απολύσει από τον Μάρτη. Οι εργαζόµενοι στο ∆ηµόσιο µπλόκαραν τη διαδικασία της αξιολόγησης µε τη µαζική συµµετοχή στην απεργία-αποχή. Οι αγώνες αυτοί, αν µείνουν στα όρια του κλάδου, χωρίς πλαίσιο σύγκρουσης απεργιακής µορφής, κινδυνεύουν να µείνουν αβοήθητοι στη φθορά. Σε αυτό τους καταδικάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κι αυτό πρέπει να αµφισβητηθεί. Αυτή την αµφισβήτηση εκφράζει η ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση της Καµάρας, µαζί µε την πεποίθηση ότι είναι δυνατότητα του παρόντος το κίνηµα που θα πολεµήσει και ο αγώνας που θα νικήσει.
∆εν µπορεί να υπάρξει ερήµην των εργαζοµένων ένας τέτοιος αναπροσανατολισµός και καθόλου τυχαία η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ οργανώνεται χωρίς να συνεδριάσουν τα πρωτοβάθµια σωµατεία και οι συνελεύσεις των εργαζοµένων. Όταν δεν ακολουθούνται εκφυλιστικές διαδικασίες, όπως µε το κάλεσµα της Ε∆ΟΘ, του νοµαρχιακού τµήµατος της Α∆Ε∆Υ στη Θεσσαλονίκη, που βγήκε χωρίς να έχει συνεδριάσει κανείς.
Η γραµµή της σύγκρουσης µε κυβέρνηση-εργοδοσία, οι πολιτικοί στόχοι ενάντια σε ΕΕ και χρέος, τα αιτήµατα στη βάση αναγκών και δικαιωµάτων και οι µαχητικές µορφές πάλης δεν µπορούν προχωρήσουν παρά µόνο µέσα από τις γενικές συνελεύσεις των σωµατείων. Αν ο «κόσµος δεν τραβάει» είναι σε µεγάλο βαθµό γιατί λείπουν αυτά.

Οι φόροι στα ακίνητα αυξήθηκαν… 800%!!!

Οι φόροι στα ακίνητα αυξήθηκαν… 800%!!!
εφημερίδα Πριν
(Σκίτσο: Βασίλης Παπαγεωργίου)
Όχι, το πρόβλημα των φόρων που με καλπάζοντα ρυθμό επιβάλλονται στην ακίνητη περιουσία των Ελλήνων προκειμένου να τους πάρει τα σπίτια και τα χωράφια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι κάποιες χιλιάδες εξωφρενικές χρεώσεις πετροχώραφων της Ηπείρου ή της Τσακωνιάς λες και είναι βίλες της Εκάλης ή του Ψυχικού. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι μόλις διορθωθούν αυτοί οι παραλογισμοί ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων, ο διαβόητος πλέον ΕΝΦΙΑ, θα είναι μια χαρά. Αυτό θέλει να προβάλει η κυβέρνηση και γι’ αυτό παριστάνει τη «μωρή παρθένα», υποκρινόμενη ότι δεν έχει καμιά συμμετοχή στο κολοσσιαίο οικονομικό έγκλημα του ΕΝΦΙΑ και ότι δήθεν έπεσε θύμα κάποιων «γραφειοκρατών», υπαλλήλων του κρατικού μηχανισμού που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, οι οποίοι άκαρδα «έκαψαν» τους αγρότες!
Το πρόβλημα δεν είναι κάποιοι φτωχοί αγρότες που αδικήθηκαν. Και φυσικά πρέπει να αρθούν τα σημεία και τέρατα που έγιναν εις βάρος κάποιων από αυτούς. Άλλο είναι το πρόβλημα και αφορά σχεδόν όλους τους Έλληνες, τους οποίους «γδέρνουν» ανηλεώς οι πολιτικοί… εκδροροσφαγείς Σαμαράς και Βενιζέλος με στόχο να τους πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες, για να τα πουλήσουν στους Γερμανούς, τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και σε όσους Έλληνες έχουν ακόμη λεφτά.
Το 2010 η κυβέρνηση εισέπραξε από φόρους ακίνητης περιουσίας κάθε είδους περίπου μισό δισεκατομμύριο ευρώ – 487 εκατομμύρια για την ακρίβεια. Φέτος θέλει να εισπράξει… 4 δισεκατομμύρια! Για την ακρίβεια, 3,94 δισ. ευρώ. Οκτώ φορές περισσότερα δηλαδή! Αύξηση φόρων ακίνητης περιουσίας… 800% μέσα σε τέσσερα χρόνια! Εντελώς τρελό! Χώρια που στο ίδιο διάστημα το ΑΕΠ της Ελλάδας έχει πέσει κατά 17,58% – από τα 222,15 δισ. ευρώ του 2010 στα 183,1 δισ. ευρώ το 2014 που προσδοκά η κυβέρνηση. Επιπροσθέτως, από το 2010 μέχρι φέτος το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών έχει μειωθεί πάνω από 25%! Όσο φτωχότεροι γίνονται οι Έλληνες τόσο πιο πολλούς φόρους τους επιβάλλει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. «Δεν μπορεί, πόσο θα αντέξουν ακόμη, όπου να ’ναι θα χρεοκοπήσουν και θα τους πάρουμε τα ακίνητα!» σκέφτονται προφανώς οι ηγέτες των δύο κυβερνητικών κομμάτων. Αν παραμείνουν στην εξουσία ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, θα κλάψουν μανούλες και σ’ αυτόν τον τομέα!

 

Αδειάζουν τον Δομοκό για να τον μετετρέψουν σε κολαστήριο Γ’ Τύπου!

 αναδημοσίευση από βαθύ κόκκινο
Από την περασμένη Δευτέρα, η υπηρεσία φύλαξης άρχισε να αδειάζει τη φυλακή του Δομοκού, προκειμένου αυτή να μετατραπεί σε κολαστήριο Γ’ Τύπου, όπως προβλέπεται από το φασιστικό νόμο 4274/2014. Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη είχαν μεταφέρει περίπου 100 κρατούμενους σε άλλες φυλακές της χώρας!
Mόλις πήραμε την πληροφορία για τη διαδικασία αδειάσματος του Δομοκού, ψάξαμε και βρήκαμε ότι η σχετική απόφαση του υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου, με ημερομηνία 1 Αυγούστου 2014, η οποία προβλέπει «τη μετατροπή του Γενικού Καταστήματος Κράτησης Δομοκού από Β’ τύπου σε Γ’ τύπου», αναρτήθηκε στη «Διαύγεια» (δείτε εδώ) και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 11 Αυγούστου (ΦΕΚ 2198 Β’/11-8-2014).

Την επόμενη κιόλας μέρα (12 Αυγούστου), με άλλη απόφασή του (δείτε εδώ), ο Χ. Αθανασίου συγκρότησε το Κεντρικό Επιστημονικό Συμβούλιο Φυλακών. Το σημειώνουμε γιατί σύμφωνα με το Σωφρονιστικό Κώδικα (Ν. 2776/1999, άρθρο 8, παρ. 3), το ΚΕΣΦ είναι αρμόδιο για να καταρτίσει τον εσωτερικό κανονισμό όλων των τύπων φυλακών. Ακόμη και ο φασιστονόμος του Αθανασίου (Ν. 4274/2014, άρθρο 17 παρ. 5), προβλέπει ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης δημοσιεύει με απόφασή του το νέο εσωτερικό κανονισμό των φυλακών Γ’ τύπου, ύστερα από γνώμη του ΚΕΣΦ.

Θα πρέπει, δηλαδή, το ΚΕΣΦ, το οποίο απαρτίζεται κατά πλειοψηφία από πανεπιστημιακούς, να ετοιμάσει σχέδιο κανονισμού και να το υποβάλει στον υπουργό, ο οποίος (βάσει του φασιστονόμου) δεν είναι υποχρεωμένος να το δεχτεί.

Ολη αυτή η διαδικασία προβλέπεται να ολοκληρωθεί εντός διμήνου από τη δημοσίευση του φασιστονόμου. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το δίμηνο συμπληρώνεται στις 14 Σεπτέμβρη και ο Αθανασίου «έφαγε» ένα μήνα μέχρι να δημοσιεύσει την απόφαση για τη στελέχωση του ΚΕΣΦ (και μάλιστα στο μέσο του Αυγούστου, ημερομηνία απαγορευτική), γίνεται φανερό ότι ο Αθανασίου θέλει να χρησιμοποιήσει το ΚΕΣΦ σαν φερετζέ.

Εσωτερικό κανονισμό αποκλείεται να προλάβει να καταρτίσει το ΚΕΣΦ μέσα σε λίγες μέρες. Ούτε μια φορά δε θα προλάβει να συνεδριάσει, αν σκεφτούμε πως τα μέλη του διορίστηκαν σε περίοδο διακοπών. Αρα, ο Αθανασίου θα δημιουργήσει την πρώτη φυλακή Γ’ τύπου και θα μεταφέρει σ’ αυτή κρατούμενους ακόμη και χωρίς εσωτερικό κανονισμό και σίγουρα ερήμην του ΚΕΣΦ, που το προορίζει για διακοσμητικό όργανο.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας, η όλη διαδικασία εκκένωσης της φυλακής του Δομοκού και μεταφοράς σ’ αυτή των κρατούμενων που προορίζονται για τις φυλακές Γ’ τύπου (πρώτοι-πρώτοι είναι οι πολιτικοί κρατούμενοι για ένοπλη επαναστατική δράση), είναι προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί μέσα στο Σεπτέμβρη. Ο φασιστονόμος προβλέπει ότι οι κρατούμενοι θα μεταφερθούν στις φυλακές Γ’ τύπου εντός δέκα ημερών από τη δημοσίευση του εσωτερικού κανονισμού του (Ν. 4274/2014, άρθρο 17, παρ. 1), αλλά έτσι όπως ενεργεί ο Αθανασίου η μεταφορά μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι τυχαίο ότι γίνεται με τόσο γρήγορο ρυθμό η εκκένωση της φυλακής του Δομοκού (30-40 κρατούμενοι καθημερινά).

Το λόγο έχουν τώρα οι κρατούμενοι. Εχει φτάσει γι’ αυτούς η «ώρα μηδέν»

Πηγή: "ΚΟΝΤΡΑ"

Δυο φασίστες περισσότεροι

Κωστής Ζουλιάτης
Η γλώσσα του κεφαλαίου και των υποτακτικών του που παρασιτούν στην επικράτησή του, δεν μας εξέπληξε ούτε αυτή τη φορά. Οι πρώτες αναφορές για τους δύο νεκρούς νέους στη Μάνη –ανακλαστικά πλέον– παρουσιάστηκαν περισσότερο αγιογραφικές παρά βιογραφικές ή έστω ψύχραιμα δημοσιογραφικές.

«Σύμφωνα με τη σελίδα του στο facebook, εργαζόταν ως σύμβουλος διατροφής και άσκησης» ο ένας, «ασχολούνταν φανατικά με τη γυμναστική και το body building» και οι δύο, «τους άρεσαν τα τατουάζ», «αγαπούσαν τη γυμναστική» και άλλα τέτοια εξωραϊστικά στερεότυπα εν είδει αποφόρτισης του όποιου ιδεολογικού πλέγματος μπορεί να συνδεθεί με ή να συνδέσει στοιχεία του εγκλήματος και της ταυτότητας των εμπλεκομένων σ’αυτό. Μια πρώτη παρατήρηση: όποιος δεν έχει περάσει από τη ζωή μόνο κοιτάζοντας, μπορεί να καταλάβει με τη μία ότι «σύμβουλος διατροφής και άσκησης» σε γλώσσα αγοραία καθημερινή σημαίνει έμπορος αναβολικών. Κι αυτό πριν χρειαστεί να μας αποκαλυφθεί δημοσιογραφικά και διακινδυνεύσουμε πτώση εκ συγνέφων, ειδικά οι πιο νοικοκυραίοι τω πνεύματι. Αυτά για την αποκατάσταση της γλώσσας.
 
Παρατήρηση δεύτερη: αν και γνωρίζουμε τους σκοπούς της και τη λογική άρθρωσής της, η λανθάνουσα γλώσσα των κρατούντων μέσων -δηλαδή ο εξουσιαστικός λόγος- είναι η πλέον αποκαλυπτική· και πολλές φορές κυνικά συμπυκνωμένη. Πράγματι, στους δύο φουσκωτούς νέους –όπως και στους περισσότερους της κάστας αυτής– «άρεσαν τα τατουάζ». Και ίσως τους άρεσαν μόνο τα τατουάζ και όχι εκείνο που συμβολίζουν, αφού αυτό είναι κενό νοήματος, κενό υποστηρικτικής αφήγησης· πρώτα απ’όλα από τους ίδιους. Δεν υπάρχει καμία συνεκτική ιδεολογία πίσω από τα σημεία, όσο κι αν αυτά επικρατούν εκκωφαντικά. Εκκωφαντικός είναι και ο σκοπός τους: να φωνάξουν, όχι να δηλώσουν κάτι. Να αποδείξουν ότι μπορούν να φωνάξουν, όχι να πείσουν. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν ούτε τα σύμβολα –με την έννοια που μπορεί να τα νοηματοδοτήσει μια ερμηνευτική αντιστοίχιση– παρά μόνο η ανάγκη επίδειξής τους. Όλος αυτός ο εννοιακός συμφυρμός (ναζί, Μακεδονία, Μεγαλέξανδρος, Σπαρτιάτες, Αρχαία Ελλάδα, πολεμικά γνωμικά, πατριωτικά λάβαρα, κέλτικα σύμβολα κλπ.) με τη μορφή της κιτς σωματικής τοιχογραφίας, συνιστά επίδειξη εξουσίας στους εκτός κάστας και παράλληλα εκπέμπει αναγνωριστικά σημάδια εντός της οργανικής αδελφότητας που λέγεται Μαφία. Για εκείνα τα χαραγμένα σύμβολα (όπως τα δύο πολύγωνα αστέρια συμμετρικά στην κορυφή του θώρακα) που πιστωμένα αντιστοιχούν σε κάποια ισχυρή δήλωση, ένα απλό γκουγκλάρισμα αρκεί για να μας αποκαλυφθεί η ερμηνεία τους. Και δεν είναι αρχαιοελληνικά, ούτε καν εθνικιστικά ή άλλως ιδεολογικά.
 
Επέκταση της δεύτερης παρατήρησης: Η εξουσία δεν έχει ιδεολογία· η εξουσία η ίδια είναι η ιδεολογία: ως αυτοσκοπός. Το γνωρίζει αυτό ακόμα και η άρια στα χαρτιά Χρυσή Αυγή, που ιδεολογικά έχει νερώσει όσο δεν πάει το κρασί της, προκειμένου όλα να προσμετρηθούν στην κάλπη του Προκρούστη· αρκεί να τροφοδοτεί τους εξαθλιωμένους πληβείους με μια λυτρωτική αίσθηση πυγμής και ακέραιου μίσους σε κάθε τι ατροφικό και συντροφικό. Εχθρός του έθνους είναι κάθε φτωχός, κάθε κακομοίρης, κάθε ένας που απειλεί να διασαλεύσει την τάξη (αυτή που επιβάλλει φτωχούς και κακομοίρηδες, που τρέφεται, αναπαράγεται και κατοχυρώνεται από αυτή τη συνθήκη). Στην περίπτωση, το έθνος δεν είναι ούτε καν μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια ολότελα έωλη νοηματικά περιοχή, δυσπρόσιτη πρώτα απ’όλα στους ίδιους τους θιασώτες της. Ακόμα και ο εθνικισμός ως μια παραδοσιακά ακραία ρομαντική τάση πλήρωσης του τρόμου του κενού και του νοήματος της ύπαρξης, θεωρείται μάλλον βαριά κουλτούρα. Κοινώς: που να ασχολούμαστε τώρα. Τρία συνθηματικά γνωμικά σε αρχαία γραφή, ως ξένη γλώσσα πάντα φυτευμένα, αρκούν. Και καμία περιχαράκωση επίσης, όπως με συνέπεια θα αποζητούσε η καθαρή κάστα σε παλιότερες εποχές. Το αντίθετο: αυτό το στάτους κατοχυρώνεται με δεσπόζοντες όρους κοινωνικού προτύπου, ορίζει μια καθημερινή κανονικότητα – από το facebook και το χώρο εργασίας μέχρι το καφέ και την παραλία. Γίνεται σιγά σιγά κανονικό.
 
Ακόμα και σε επίπεδο επιφάσεων, τίποτα το «ελληνικό» δεν ανιχνεύεται στις έξεις και τις εθιμικές συνήθειες αυτών των εθνικιστών νέας κοπής. Όχι μόνο δεν «αγαπάνε τη γυμναστική», αλλά δεν απαντάται η συνδρομή της αγάπης σε ο,τιδήποτε τους αφορά. Δεν υπάρχει γι΄αυτούς «κοινότητα», δεν υπάρχουν δεσμοί αλληλεγγύης, παρά μια βαρβαρη σύμβαση ανοχής μεταξύ ομοίων· για την ακρίβεια: μεταξύ πεδίων άσκησης εξουσίας και συμφερόντων, δηλαδή συναλλακτικών δραστηριοτήτων, όχι πάντα καθαρών –κυρίως όχι καθαρών. Το πρότυπο σωματικό ιδεώδες δεν εμπνέεται ούτε από το ολυμπιακό πνεύμα ούτε από τη σπαρτιάτικη ανδρεία ούτε από άλλη αρχαιοπρεπή διδαχή γύμνασης. Αντίθετα, υπακούει στις επιταγές του φαίνεσθαι και της μεταμοντέρνας κακογουστιάς, ασχημονεί στους νόμους του ανθρώπινου οργανισμού υποθηκεύοντας την υγεία του ίδιου του οργανισμού, επενδύει στην πλαστή ενίσχυση που υπόσχονται τα στεροειδή και των λογής αναβολικά. Επαγγελματικά, οι περισσότεροι από αυτούς εμπλέκονται σε βρώμικες υποθέσεις και αδιαφανείς συναλλαγές –και εξαιρετικά σπανίως σε ρόλους που προσφέρουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο (ειδικά με το φως του ήλιου...)– ενώ στον ελεύθερο χρόνο τους διασκεδάζουν με κουτοφράγκικα (sic) ηλεκτροφόρα beats στα beach bars που στέκουν ως φρούρια άλωσης των παραλιών, δηλαδή της ξεπουλημένης γης – «γη», όπως «πατρίδα». Χωνεύουν την ιστορία των προπατόρων μέσα από χολιγουντιανές παραγωγές και μορφώνονται από τις θεωρίες συνομωσίας που καθημερινά αυξάνουν την υπεραξία των επιχειρήσεων της Google. Τόσο έλληνες σε όλα τους. Για να το συνοψίσουμε όμως πολιτικά, τώρα που τα κραταιά οφίτσια, οι γονικές παραγγελιές και οι συναλλακτικές υποσχέσεις στέρεψαν ως πολιτική (και κυρίως ανταποδοτική) προοπτική από τους γαλαζοπράσινους εμπνευστές και κύριους φορείς της –πιο απλά: από την ηγεμονία της αστικής τάξης– η οργανωμένη Μαφία, ο πυρήνας του αυθεντικού εγκλήματος και οι αφοσιωμένοι μπράβοι του απέκτησαν κόμμα και ιδεοληπτικό απάγκιο. (και όχι κίνημα, αφού ένα κίνημα, εικαζόμενο με ιστορικούς όρους τουλάχιστον, έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά).
 
Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του κόσμου της αριστερής ευαισθησίας σχετικά με την είδηση του διπλού φονικού, φαίνεται πως τα από δω ανακλαστικά στομώσαν στο συναίσθημα. «Δυο φασίστες λιγότεροι», διατυπωνόταν στα social media σε διάφορους τόνους· από ελαφρό χιουμοράκι μέχρι χαιρεκακία σε εκδικητική προφορά. Ακόμα πιο σοβαρά, κάποιοι πιθανώς οραματίζονταν τρόπους να απαλλαγούμε από το βόρβορο. Κι όμως: είναι δύο φασίστες περισσότεροι. Είναι οι ακόμα πιο νεαροί δολοφόνοι των φασιστών, τα χέρια των οποίων δεν σκότωσαν φασίστες, αλλά ακριβώς επειδή ανήκουν σε φασίστες. Είναι η κατοχύρωση μιας κτηνώδους πρακτικής που ολοένα επικρατεί, σταδιακά νομιμοποιείται παντοιοτρόπως και –το χειρότερο– κερδίζει έδαφος στην καθημερινότητα, τις συνειδήσεις και τις προσλαμβάνουσες, διευρύνει επικίνδυνα τις αντοχές και τις ανοχές του κοινωνικού συνόλου. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσες σφαίρες και κακό μετράμε στο αστυνομικό δελτίο από το Δεκαπενταύγουστο μέχρι τώρα· από το ζευγάρι που βρέθηκε νεκρό στην εθνική οδό μέχρι τον πατέρα που δολοφόνησε τον γιο του, με τη συνέργεια της οικογένειας, αλλά και τις αποκαλύψεις για τους βιασμούς ανηλίκων σε ίδρυμα στο Βόλο. Με τον όρο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» επιδιώκουμε συνήθως να αποφορτίσουμε το έγκλημα από τις προεκτάσεις τόσο του ίδιου του εγκλήματος, όσο και των «λογαριασμών» που το κατευθύνουν και το εμπεριέχουν ως έννομο εργαλείο. Δεν είναι όμως ξεκαθάρισμα λογαριασμών, είναι ξεκαθάρισμα ανθρώπων. Στη λίστα της βαρβαρότητας που μια αριστερά σμιλευμένη συνείδηση αντιπαλεύει, αυτές οι πρακτικές επίλυσης οποιουδήποτε λογαριασμού οφείλουν να βρίσκονται σε υψηλή προτεραιότητα. Να μην προσπερνώνται ως «υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου», αλλά να αναδεικνύονται εμφατικά ως οι κατ’εξοχήν βαρβαρικές μέθοδοι του φασισμού –δηλαδή της ακραίας μορφής καπιταλισμού–που δεν δικαιολογούν, αλλά αντίθετα εργαλειοποιούν το έγκλημα. Όσο ξεκάθαρο γίνεται ότι αυτές οι εγκληματικές πρακτικές αναγκαστικά προβλέπουν και θύματα μεταξύ ομοειδών (ο φασισμός δεν εξαιρεί κανέναν στο σκοπό του), τόσο κρυστάλλινα καθαρά χρειάζεται το βάρος της κουβέντας να μην μένει στα θύματα (και την ταυτότητά τους), αλλά στην πρακτική. Στη δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, στην απελευθερωτική ουτοπία του κομμουνιστικού οράματος, στην δημοκρατική αριστερή συνείδηση, εχθρός ήταν πάντα και θα είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Και σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, στις μέρες της κτηνώδους εξουσίας της αγοράς, εχθρός είναι η αφομοίωση των μεθόδων εξευτελισμού του ανθρώπου στην καθημερινότητα· εχθρός είναι οι όροι επιβολής της εξαθλίωσης, που χωρίζουν τον άνθρωπο σε είδη και κατηγορίες και παράλληλα του αφαιρούν με τόση βία εκείνα που τον ξεχωρίζουν από το ζωικό βασίλειο. Με λίγα λόγια, εχθρός μας είναι ό,τι εχθρεύεται τον άνθρωπο, όχι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι συνιστούν πάντα μια εκδοχή, ανοιχτή στο καλύτερο και στο χειρότερο, έρμαια πολλές φορές και των αντιφάσεων που διέπουν τη φύση της. Το γερμανικό πνεύμα γέννησε τον Μπετόβεν, τον Γκαίτε, τον Μαρξ και τον Αϊνστάιν, εμπνεύστηκε όμως και έθρεψε και το ναζισμό. Αυτές λοιπόν οι προεκτάσεις του εγκλήματος είναι βαθιά πολιτικές, είναι πολλαπλά ιδεολογικές, και αυτά τα εγκλήματα οφείλει να αναδείξει η αριστερή ευαισθησία ως πολιτικά και να τα αντιπαλέψει. Ακριβώς γιατί είναι σύμφυτα και λειτουργικά στοιχεία της πιο βάρβαρης μορφής του καπιταλισμού.
 
 
Και κάτι ακόμα. Όμοια, μάθαμε να διασκεδάζουμε χλευάζοντας την ανορθογραφία των χρυσαυγιτών, περίπου ως να είναι επιλογή τους ή κάποια εκ γενετής αναπηρία, και αντίστοιχα να θεωρούνται σαν ένα τσούρμο πιθήκων που έπεσε ουρανοκατέβατο από κάποιο πλανήτη. Κατά συνέπεια, θα πει κανείς ότι αρκεί ένα στρατηγικό σχέδιο για να τους ξεφορτωθούμε ως κοινωνία· ή ακόμα καλύτερα, να ξεπαστρευτούν μόνοι τους ει δυνατόν. (Ας το ξαναπούμε όμως: τα ξεπαστρέματα δεν θα σημειώσουν καμία ήττα του φασισμού· γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο: ο θρίαμβος του φασισμού). Σε κάθε ανορθόγραφη διατύπωση μίσους, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε ένα αποτυχημένο σε όλους τους στόχους και τις μεθόδους του σύστημα εκπαίδευσης, αλλά και ακόμα συνολικότερα: ένα θλιβερά αποσαθρωμένο και ανίσχυρο πλέγμα αξιών –πρώτιστα ανθρωπιστικών, ηθικών και πνευματικών-, έναν πολιτισμό που έχει απωλέσει την πυξίδα του –ίσως και την πορεία του- καθώς και την καταστροφική κατάπτωση της κουλτούρας, της σημασίας και του ρόλου αυτής (ας θυμηθούμε εδώ την εντατική δουλειά δεκαετιών που έκαναν γι’αυτό οι πιστές οργανικές στρατιές των πασοκοφρουρών). Πίσω από κάθε ιστορικά λαθρόχειρη και φιλοπολεμική ψευδορητορική, ας αγναντέψουμε με αναστοχασμό τις απόκρημνες πλαγιές της ουτοπίας, της οποίας το όραμα όλο και απομακρύνεται, εντός και εκτός μας, και συνθλίβεται από τις εκφυλιστικές επιταγές της διαχείρισης, από τη μέγγενη των παγκόσμιων συμβολαίων εξαθλίωσης της εργασίας και εξανδραποδισμού της ανθρώπινης σκέψης, αλλά και από τον αδυσώπητο αγώνα για επιβίωση. Σε κάθε ναζιστή, να διαβάζουμε μια χαμένη ευκαιρία· ενός ανθρώπου που σε αυτό το σύστημα, σε αυτή τη συγκυρία, σε αυτή τη στάση της Ιστορίας, επέλεξε να ασπαστεί αφοσιωμένα τη βαρβαρότητα στις πιο αποκρουστικές ατραπούς της. Σε κάθε αρχαιολαγνικό κιτς τατουάζ, ας σκεφτούμε σοβαρά ποια είναι η θέση της Τέχνης στην κοινωνία σήμερα, ποια η θέση και η επίγνωση της Ιστορίας και του μεγάλου Αρχαίου πολιτισμού των προγόνων μας, της γραμματείας τους και των αξιών τους, ποια είναι η δική μας αγωνία και ευθύνη· εμάς, των πολιτισμένων, των δημοκρατών, των αριστερών, των ανθρώπων που επιμένουν να οραματίζονται κοινωνία για όλους, που γνωρίζουν το παρελθόν τους ως πυξίδα για ένα άλλο μέλλον.
 
Άλλωστε, η διαφορά της αριστερής συνείδησης από τον κάθε αποκτηνωμένο φορέα της εξουσίας, χαρακτηρίζεται από τη θέση που προβλέπει για τον άνθρωπο η ιδεολογική της στόχευση και το οραματικό θεμέλιό της: η δίκαιη κοινωνία έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο κέντρο, θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο και χειραφετημένο. Ο φασισμός κρατάει τον άνθρωπο στο περιθώριο, υποχείριο και εχθρό για τους άλλους ανθρώπους, και τις ανάγκες του εξαρτημένες από τις επιβουλές της εξουσίας.
 
 
Εικ. "Hurrah, die, Butter ist Alle!" ή "Hurray! The butter is gone!" του John Heartfield (1935). Το έργο αποτελεί παρωδία της ναζιστικής προπαγάνδας και συνοδεύεται από την εξής λεζάντα: «Το σίδερο έκανε πάντα ένα έθνος σκληρό, το βούτυρο και το μπέικον κάναν απλώς τους ανθρώπους να παχαίνουν». Η ειρωνεία του καλλιτέχνη αναφέρεται στην έλλειψη τροφίμων εκείνη την περίοδο. Οι Γερμανοί τότε χρησιμοποιούσαν πολύ περισσότερο σίδερο για τα όπλα που ετοίμαζαν παρά τροφή.

Πηγή:kommon

Ουκρανία και Αριστερά: Εγκληματικό λάθος οι ίσες αποστάσεις

Μιχάλης Παπαμακάριος
Τα πρόσφατα διπλωματικά και στρατιωτικά επεισόδια, οι οικονομικές κυρώσεις και το εμπάργκο ΗΠΑ-ΕΕ στη Ρωσία είναι καθρέφτες των έντονων πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στον πόλεμο της ενέργειας, των σφαιρών επιρροής, της διείσδυσης κεφαλαίων, της γεωπολιτικής στρατηγικής αντιπαράθεσης που σηματοδοτούν την ένταση των ενδο- ϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι οποίοι θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης του καπιταλισμού και της αδυναμίας του μέχρι σήμερα να προσφέρει προοπτική ανάπτυξης.
 
Ο ουκρανικός λαός βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης και πληρώνει βαρύ τίμημα.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, οι νεκροί στις εξεγερμένες περιοχές έχουν φτάσει ήδη τους 2.200 και οι πρόσφυγες τα 800.000 άτομα! Αιτία αποτελεί η συνέχιση των βομβαρδισμών της φασιστικής κυβέρνησης του Κιέβου (με την άμεση στήριξη ΗΠΑ-ΕΕ) εναντίον πόλεων και αμάχων στη Νοτιοανατολική Ουκρανία, στις περιοχές των ρωσόφωνων, σε συνδυασμό με την επιθετικότητα των φασιστών και των ναζιστικών δυνάμεων (του γνωστού πλέον Δεξιού Τομέα) στο Κίεβο. Οι τελευταίοι απειλούν να ηγηθούν μιας πολεμικής εκστρατείας και πιέζουν το πολιτικό σκηνικό της Ουκρανίας σε ακόμα αντιδραστικότερη
κατεύθυνση με συνθήματα όπως «ανακατάληψη, σήμερα η Ουκρανία, αύριο η Ρωσία και όλη η Ευρώπη».
 
Στην Ουκρανία διεξάγεται ένα πολύ σοβαρό πείραμα του οποίου τα αποτελέ-σματα θα επιδράσουν σε όλη την Ευρώπη και ειδικά στις δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της χειραφέτησης των λαών.
Η εγκαθίδρυση ενός φασιστικού καθεστώτος σε συμμαχία με την ΕΕ και τις ΗΠΑ εκπέμπει σήμα προς τους λαούς όλης της Ευρώπης και ειδικά τον ελληνικό που αναζητά δρόμους ανατροπής της μνημονιακής λαίλαπας.
 
«Αν επιχειρήσετε να αλλάξετε τα πράγματα αυτά σας περιμένουν» φαίνεται να λέει και είναι γεγονός ότι το σήμα αυτό επιδρά στη συνείδηση. Αυτή η διάσταση φαίνεται να αγνοείται από μεγάλο κομμάτι της Αριστερός, που πορεύεται με τη λογική των «ίσων αποστάσεων», και από μεγάλα τμήματα της εγχώριας Αριστερός, ρεφορμιστικής και αντικαπιταλιστικής, που είτε δεν κατανοούν τι διακυβεύεται σε αυτή τη χώρα είτε διυλίζουν τον κώνωπα για το πόσο κομμουνιστικές και αντιφασιστικές είναι οι λαϊκές πολιτοφυλακές στο Ντονέτσκ, το Λουχάνσκ και τη Μαριούπολη.
 
Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Αν ηττηθούν οι εξεγερμένες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας και επιβληθεί πλήρως η κυβέρνηση ολιγαρχίαν, φασιστών, ΗΠΑ και ΕΕ, οι πολιτικές και πρακτικές συνέπειες θα είναι ουδέτερες για την Αριστερά και τα κινήματα των λαών της Ευρώπης- και όχι μόνο; Απαντώντας το ερώτημα αυτό καταλαβαίνει ο καθένας την αξία των ίσων αποστάσεων σε μια σύγκρουση η οποία εκ των πραγμάτων είναι άνιση.
 
Γιατί από τη μία μεριά έχουμε τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ ΗΠΑ και ΕΕ (την ίδια στιγμή που μάχονται για τη λεία) να συνασπίζονται ενάντια στον ουκρανικό λαό, και ειδικά στο τμήμα εκείνο το ανυπότακτο στα σχέδιά τους, την ντόπια ολιγαρχία για την οποία η συμμαχία με ΗΠΑ και ΕΕ είναι δρόμος βαθύτερης εκμετάλλευσης της ουκρανικής εργατικής τάξης και τους φασίστες, τη σιδερογροθιά αυτού του «συνασπισμού», βέβαια με το δικό τους αυτοτελές σχέδιο να πλασαριστούν καλύτερα στο συσχετισμό. Από την άλλη πλευρά για την ώρα έχουμε τις εξεγερμένες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας και τον κόσμο που οργανωμένος σε λαϊκές πολιτοφυλακές μάχεται εναντίον του στρατού και των φασιστικών ομάδων.
 
Υπάρχουν μέσα στο κόσμο που πολεμά και ρώσοι εθνικιστές; Ναι, υπάρχουν, αλλά αυτοί για την ώρα δεν σφραγίζουν τις εξελίξεις ούτε χρωματίζουν πολιτικά και ιδεολογικά το στρατόπεδο της αντίστάσης στην κυβέρνηση του Κιέβου.
Αν ήταν έτσι δεν θα ακούγαμε για λαϊκές δημοκρατίες και λαϊκές πολιτοφυλακές, θ’ ακούγαμε άλλα πράγματα.
 
Παρεμβαίνει ο Πούτιν και η Ρωσία στις εξελίξεις;
Σαφώς, αλλά η πολιτική της Ρωσίας σε αυτή τη φάση και έπειτα από τις εξελίξεις στην Κριμαία δεν συνηγορεί υπέρ πραγματικής εμπλοκής. Περισσότερο δείχνει να επιζητά έναν επωφελή συμβιβασμό με τη Γερμανία και τις ΗΠΑ. Η εμπλοκή της Ρωσίας σε αυτή τη σύγκρουση είναι υπερεκτιμημένη από τις ΗΓΙΑ, την ΕΕ και τα κυρίαρχα ΜΜΕ για ευνόητους λόγους.
 
ΠΡΙΝ, 31-8-2014
Αναδημοσίευση από Βαθύ Κόκκινο

30 Αυγούστου 2014

Με χημικά και ΜΑΤ στην ορκωμοσία, μαζί με τους Ναζιδες ... Να τους χαίρονται !!!!!

Ορκωμοσία περιφερειακού συμβουλίου Θεσσαλίας 
του Στέφανου Μολόχα
Φωτογραφία: Όλο το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, ΜΜΕ, παπάδες και ψάλτες που απαρτίζουν το "δημοκρατικό τόξο" στα απομεινάρια του κουρελιασμένου από τους ίδιους συντάγματος, ορκίζονται στην συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής και στην προστασία του ξεπεσμένου αστικού κόσμου παρέα με δολοφόνους χρυσαυγίτες που φυγάδευσαν για να μην χάσουν αυτή την γιορτή. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Οικολόγοι Πράσινοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για απομόνωση αυτής της γελοιότητας. Εμείς είμαστε περήφανοι μεταξύ άλλων για τον Stathis Ntouros που ήταν μαζί μας και μπροστά στις ασπίδες των ΜΑΤ όταν επιτίθονταν στον αγωνιζόμενο κόσμο και δεν έκανε την γλάστρα στις θλιβερές φιέστες των αστών αλλά ήταν εκεί που δίνονται οι πραγματικοί όρκοι με πράξεις και όχι λόγια, στον δρόμο της ανατροπής, απέναντι από την εξουσία. Η Αριστερή Παρέμβαση στην Θεσσαλία άλλωστε δεν ταλαντεύτηκε ποτέ για το τι στάση θα κρατήσει. Ένα ισχυρό μήνυμα δόθηκε σήμερα για τις συνεδριάσεις που θα έρθουν
Όλο το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, ΜΜΕ, παπάδες και ψάλτες που απαρτίζουν το "δημοκρατικό τόξο" στα απομεινάρια του κουρελιασμένου από τους ίδιους συντάγματος, ορκίζονται στην συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής και στην προστασία του ξεπεσμένου αστικού κόσμου παρέα με δολοφόνους χρυσαυγίτες που φυγάδευσαν για να μην χάσουν αυτή την γιορτή. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Οικολόγοι Πράσινοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για απομόνωση αυτής της γελοιότητας. Εμείς είμαστε περήφανοι μεταξύ άλλων για τον Στάθη Ντούρο που ήταν μαζί μας και μπροστά στις ασπίδες των ΜΑΤ όταν επιτίθονταν στον αγωνιζόμενο κόσμο και δεν έκανε την γλάστρα στις θλιβερές φιέστες των αστών αλλά ήταν εκεί που δίνονται οι πραγματικοί όρκοι με πράξεις και όχι λόγια, στον δρόμο της ανατροπής, απέναντι από την εξουσία. Η Αριστερή Παρέμβαση στην Θεσσαλία άλλωστε δεν ταλαντεύτηκε ποτέ για το τι στάση θα κρατήσει. Ένα ισχυρό μήνυμα δόθηκε σήμερα για τις συνεδριάσεις που θα έρθουν.

 

 

 

Η κυβερνητική πολιτική βάζει λουκέτο στα σχολεία…

Μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών ΤΩΡΑ!
image003•3020 οργανικά κενά φέτος μόνο στην Π.Ε. και χιλιάδες άλλα στη Δ.Ε. •Περισσότερες από 9000 συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών στην Π.Ε. τα τελευταία τέσσερα χρόνια κι ακόμα περισσότερες στη Δ.Ε. •278 συνολικά διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών την τελευταία τετραετία στην Π.Ε. κι άλλοι τόσοι περίπου στη Δ.Ε.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία του Υ.ΠΑΙ.Θ., παρότι αναγνωρίζει την έλλειψη 24000 εκπαιδευτικών, ανακοινώνει μηδενικούς μόνιμους διορισμούς για τη φετινή χρονιά κι ανοίγει νέα ζητήματα (και διαμάχες μεταξύ των ενδιαφερόμενων) όπως το άνοιγμα των πινάκων προϋπηρεσίας των αναπληρωτών (αλλά από το 2014 και όχι από το 2010 που έκλεισαν με το νόμο 3848 της Διαμαντοπούλου), μέσω της προσμέτρησης ως διπλών των μορίων όσων υπηρετήσουν σε δυσπρόσιτα σχολεία ή η “ρύθμιση” για τους αναπληρωτές Ειδικής Αγωγής (τώρα προηγούνται οι πτυχιούχοι των τμημάτων Ειδικής Αγωγής έναντι των κατόχων μεταπτυχιακών κ.ά. τίτλων, παραμένοντας βέβαια όλοι μέχρι και 13 χρόνια αδιόριστοι…). Σύμφωνα τέλος με δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Α. Λοβέρδου, θα γίνουν 14500 προσλήψεις αναπληρωτών στα μέσα του Σεπτέμβρη κι άλλες 5000 στη διάρκεια της χρονιάς. Και ξεπερνώντας έτσι εύκολα το αυτονόητο ότι για να λειτουργήσουν τα σχολεία το Σεπτέμβρη αλλά και τα επόμενα χρόνια χρειάζεται να γίνουν άμεσα μαζικοί διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών, «υπόσχεται» διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για το διορισμό 10000 μόνιμων εκπαιδευτικών από το 2015-16…
Αλλά οι καθημερινές δηλώσεις του Α. Λοβέρδου (γνωστού άλλωστε για την “κοινωνική ευαισθησία” του από τη θητεία του στα υπουργεία Υγείας και Εργασίας…) για τη διενέργεια διαγωνισμού ΑΣΕΠ δεν εξυπηρετούν τίποτα περισσότερο από μια επικοινωνιακή πολιτική και δεν αφορούν σε τίποτα περισσότερο από την υποβολή ενός (τηλεοπτικού!) αιτήματος για το διαγωνισμό και σε καμιά περίπτωση ανακοίνωση κάποιας κυβερνητικής απόφασης γι’ αυτόν. Αμφίβολη λοιπόν και η διενέργεια του διαγωνισμού και ο χρόνος της και ο αριθμός και οι ειδικότητες των εκπαιδευτικών που θα προσληφθούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αποτελεί λύση αφού ακόμη κι αν επαληθευτούν, χρειάζονται πολύ περισσότεροι από τους 10000 εκπαιδευτικούς (μόνο στην Π.Ε. τα κενά σήμερα ξεπερνούν τις 12000 και με τις συνταξιοδοτήσεις της επόμενης χρονιάς θ’ αγγίξουν τις 15000…) και όχι σε 1-3 χρόνια που θα προσληφθούν, αν γίνει ΑΣΕΠ…
Την ίδια στιγμή η πρόσληψη 19500 αναπληρωτών ενώ τα κενά (σύμφωνα με το Υ.ΠΑΙ.Θ.) φτάνουν τις 24000, αποτελεί «καμπανάκι» για εφαρμογή νέων πολιτικών αμφισβήτησης των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών/τριών και των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Η «έκπτωση” μ” άλλα λόγια της τάξης των 4-5 χιλιάδων αναπληρωτών αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ή καλύτερα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για νέες λειτουργικές συγχωνεύσεις τμημάτων, καθώς και την άμεση ή έμμεση (με ανάθεση υποχρεωτικών υπερωριών) αύξηση του ωραρίου. Σύμφωνα δε με δηλώσεις υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων θα εφαρμοστεί και φέτος η περσινή εγκύκλιος που μετακινεί τον μόνιμο εκπαιδευτικό-δάσκαλο του ολοήμερου στον πρωινό κύκλο, αναθέτοντας το ολοήμερο μόνο σε ειδικότητες και αναπληρωτές από το ΕΣΠΑ και ταυτόχρονα σχεδιάζεται η μετακίνηση της μελέτης για την επόμενη μέρα στην πρωινή ζώνη, με αφαίρεση ωρών από κάποια διδακτικά αντικείμενα. Οδηγούμαστε έτσι στην (εκ νέου) υποχρεωτική μετακίνηση χιλιάδων εκπαιδευτικών εντός ή εκτός του σχολείου τους και εντός ή εκτός της Δ/νσης Π.Ε. που υπηρετούν και τη μετατροπή τους σε «περιοδεύοντα θίασο» που τη μια ώρα θα διδάσκουν στο ένα σχολείο και την άλλη στο άλλο, τη μια ώρα θα “ναι δάσκαλοι και την άλλη μουσικοί ή θα “ναι γυμναστές με …ολίγη από γεωγραφία (ο περίφημος «εξορθολογισμός των διδακτικών αντικειμένων» του κ. υπουργού…)
Είναι παράξενη ή αλλοπρόσαλλη, μια τέτοια πολιτική, δείγμα ανοργανωσιάς ή λανθασμένης πληροφόρησης της πολιτικής ηγεσίας από κακούς συμβούλους, όπως συνηθίζουν να λένε τα τελευταία χρόνια οι παρατάξεις της πλειοψηφίας στο Δ.Σ. της ΔΟΕ, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την απροθυμία τους να οργανώσουν αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής αφού αποτελούν εξάρτημα της κυβερνητικής μηχανής; Το αντίθετο! Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘ εφαρμόζει κατά γράμμα την πολιτική κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ και των μνημονίων, υιοθετώντας στην εκπαίδευση τους νόμους της αγοράς κι αμφισβητώντας έτσι ανοιχτά τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Στο σχολείο της αγοράς που χρόνια τώρα δομείται δεν έχουν καμιά αξία οι σπουδές και το πτυχίο των εκπαιδευτικών ούτε η προϋπηρεσία των εργαζόμενων-εκπαιδευτικών, το ότι χιλιάδες αναπληρωτές προσφέρουν διδακτικό έργο κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες ήδη 5 και 6 χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση (ή και 13 χρόνια στην Ειδική Αγωγή) κι έχουν σωρεύσει τέτοια παιδαγωγική κατάρτιση και διδακτική εμπειρία που κανένας ΑΣΕΠ δεν μπορεί να πιστοποιήσει! Είναι απόλυτα συμβατό με την πολιτική τους ένα σχολείο στο οποίο το 20% των εκπαιδευτικών (αναπληρωτές) θα εργάζεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας και μισθούς πείνας και οι υπόλοιποι (μόνιμοι) κάτω από το διαρκή φόβο της αξιολόγησης, της κινητικότητας, της απόλυσης, της περικοπής του μισθού ή της υποχρεωτικής μετακίνησης.
Πριν φτάσουμε σε εικόνες των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, όταν η έλευση του δασκάλου στο χωριό (τέλη φθινοπώρου-αρχές χειμώνα) έκανε τις καμπάνες να χτυπήσουν χαρμόσυνα, δασκάλου φτωχού, αναγκασμένου να περιμένει την ελεημοσύνη των κατοίκων για να ζήσει, δασκάλου φοβισμένου που η είδηση της έλευσης του επιθεωρητή σήμαινε καμπανάκι προς τους μαθητές για να μην τον “κάψει” η έκθεση αξιολόγησης, να φωνάξουμε:
Τα σχολειά δεν θέλουν αξιολογητές, θέλουνε δασκάλους και καθηγητές!
και να οργανώσουμε την αντίδραση, την αντίσταση, τον αγώνα μας!
να διεκδικήσουμε: √,Μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών για την κάλυψη όλων των κενών στην εκπαίδευση (γενική και ειδική), με βάση την προϋπηρεσία και το χρόνο λήψης του πτυχίου – Μονιμοποίηση των αναπληρωτών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις √,Κατάργηση του αντιεκπαιδευτικού νόμου 3840/2010 – Άνοιγμα των πινάκων προϋπηρεσίας των αναπληρωτών από 30/6/2010 √,Θεσμοθέτηση οργανικών θέσεων για όλα τα διδακτικά αντικείμενα του σχολείου √,Καμιά υποχρεωτική μετακίνηση εκπαιδευτικού √, Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή √,Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Ανεξάρτητες αυτόνομες
αγωνιστικές ριζοσπαστικές παρεμβάσεις
κινήσεις συσπειρώσεις Π.Ε. 

Η Πολιτική Οικονομία του Έμπολα


 Leigh Phillips (μετάφραση: Barikat)
Το “Onion” (σ.τ.μ.: σατιρική ιστοσελίδα σαν το Κουλούρι), εξαιρετικά εύστοχα όπως πάντα, καλύπτει το χειρότερο ξέσπασμα επιδημίας Έμπολα στη Δυτική Αφρική, 1779 άνθρωποι έχουν μολυνθεί και τουλάχιστον 961 έχουν πεθάνει, “Ειδικοί: Το Εμβόλιο του Έμπολα βρίσκεται τουλάχιστον 50 Λευκούς Ανθρώπους μακριά”,  γράφει το έξυπνο πρωτοσέλιδο της 31 Ιουλίου.

Η εύκολη εξήγηση του τίτλου είναι ότι αν απλώς οι άνθρωποι που μολύνονται από τον Έμπολα ήταν λευκοί τότε το πρόβλημα θα λυνόταν. Αλλά τόσο ο ρόλος της αγοράς στην άρνηση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών να επενδύσουν στην έρευνα για τον Έμπολα όσο και στις ίδιες τις συνθήκες που δημιουργούνται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στρώνουν το έδαφος για το ξέσπασμα και την επιδείνωση των επιδημιών, μένουν στο σκοτάδι.
Ο ρατσισμός αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό παράγοντα. Ο Jeremy Farrar, επιδημιολόγος και επικεφαλής του Wellcome Trust, ενός από τα μεγαλύτερα ερευνητικά ιδρύματα στο χώρο των επιστημών ζωής στον κόσμο, δήλωσε στην Toronto Star: “Φανταστείτε 450 ανθρώπους να πεθαίνουν από ιογενή αιμορραγικό πυρετό στον Καναδά, στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Θα ήταν απλώς απαράδεκτο – και είναι εξίσου απαράδεκτο στη Δυτική Αφρική.”
Σημειώνει ότι ένα πειραματικό, ανεπτυγμένο στον Καναδά, εμβόλιο για τον Έμπολα χορηγήθηκε κατεπειγόντως σε έναν Γερμανό ερευνητή μετά από ένα εργαστηριακό ατύχημα το 2009. “Κουνήσαμε ουρανό και θάλασσα για να βοηθήσουμε έναν Γερμανό τεχνικό εργαστηρίου. Γιατί είναι διαφορετικά για τη Δυτική Αφρική;”
Αλλά ο Έμπολα είναι ένα πρόβλημα που δεν επιλύεται επειδή δεν προκύπτει σχεδόν καθόλου κέρδος από την επίλυση του. Είναι μια μη-κερδοφόρα ασθένεια.
Περίπου 2400 άνθρωποι έχουν πεθάνει από τον Έμπολα από την πρώτη αναγνώριση του ιού το 1976. Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες γνωρίζουν ότι η αγορά για την καταπολέμηση του Έμπολα είναι μικρή ενώ τα κόστη για την ανάπτυξη θεραπείας παραμένουν σημαντικά. Σε μια καθαρά ποσοτική βάση, κάποιοι ίσως (και πιθανώς σωστά) να θεωρήσουν υπερβολική τη σημασία που δίνουμε σε αυτή την ασθένεια που σκοτώνει πολύ λιγότερους από τη μαλάρια (300000 νεκροί από μαλάρια από τότε που ξέσπασε η επιδημία του Έμπολα) ή τη φυματίωση (600000 νεκροί).
Παρόλα αυτά οι οικονομικοί περιορισμοί που καθυστερούν την πρόοδο στην ανάπτυξη της θεραπείας του Έμπολα εξηγούν επίσης το γιατί οι φαρμακευτικές εταιρείες αρνούνται να  αναπτύξουν θεραπείες για τις παραπάνω ασθένειες όπως και για πολλές άλλες.
Την τελευταία δεκαετία σημειώθηκε εντυπωσιακή πρόοδος στην έρευνα σχετικά με τις θεραπείες για τον Έμπολα, συνήθως από τον δημόσιο τομέα ή από μικρές εταιρείες βιοτεχνολογίας με σημαντική δημόσια χρηματοδότηση. Μια ποικιλία διαθέσιμων θεραπευτικών επιλογών περιλαμβάνουν προϊόντα βασισμένα  σε νουκλεϊκά οξέα, αντισώματα και πολλά υποψήφια εμβόλια – πέντε από αυτά έχουν επιτυχώς χορηγηθεί και εμβολιάσει πρωτεύοντα θηλαστικά, εκτός του ανθρώπου, για τον Έμπολα.
Ο Anthony Fauci, επικεφαλής του Εθνικού Ινστιτούτου για τις Αλλεργίες και τις Μολυσματικές Ασθένειες των ΗΠΑ, έλεγε σε όσους δημοσιογράφους τον άκουγαν ότι ένα εμβόλιο για τον Έμπολα θα μπορούσε να είναι προ των πυλών – αν δεν υπήρχε η φιλαργυρία των εταιρειών.
“Δουλεύουμε πάνω σε ένα δικό μας εμβόλιο για τον Έμπολα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μας το αγοράσει και να μας χρηματοδοτήσει κάποια από τις επιχειρήσεις”, δήλωσε στη USA Today.
“Έχουμε ένα πιθανό εμβόλιο, το χορηγούμε σε μαϊμούδες και φαίνεται καλό, αλλά από τη μεριά των φαρμακευτικών εταιρειών η εξέλιξη ενός εμβόλιο που θεραπεύει μικρές επιδημίες κάθε 30 ή 40 χρόνια δεν δημιουργεί κανένα πραγματικό κίνητρο”, δήλωνε στο Scientific American.
Σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με το θέμα λένε ότι η τεχνογνωσία υπάρχει και είναι άμεσα διαθέσιμη. Απλώς οι επιδημίες είναι τόσο σπάνιες και προσβάλλουν σχετικά λίγους ανθρώπους ώστε να το κάνουν να αξίζει τον κόπο – που σημαίνει να είναι κερδοφόρο – για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες.
“Αυτά τα ξεσπάσματα προσβάλλουν τους φτωχότερους πληθυσμούς του πλανήτη. Παρόλο που δημιουργούν μεγάλη αναστάτωση αποτελούν σχετικά σπάνια γεγονότα”, δηλώνει στο Vox ο Daniel Bausch, διευθυντής του τμήματος αναδυόμενων λοιμώξεων της Ιατρικής Ερευνητικής Μονάδας 6 του Ναυτικού (NAMRU-6), ενός βιοϊατρικού εργαστηρίου στη Λίμα του Περού. “Έτσι αν κοιτάξουμε το συμφέρον των φαρμακευτικών εταιρειών καταλαβαίνουμε γιατί δεν υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός ώστε να περάσει το φάρμακο για τον Έμπολα τις φάσεις 1, 2 και 3 των τεστ ώστε να παραχθεί ένα εμβόλιο που θα χρησιμοποιήσουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.”
Ο John Ashton, πρόεδρος της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου, έγραψε ένα καυστικό άρθρο γνώμης στον Independent της Κυριακής τονίζοντας ότι “το σκάνδαλο της απροθυμίας της φαρμακευτικής βιομηχανίας να επενδύσει στην έρευνα και να παράξει φάρμακα και εμβόλια, πράγμα που αρνούνται να κάνουν επειδή τα νούμερα είναι κατά τη γνώμη τους τόσο μικρά και δεν δικαιολογούν την επένδυση, αποτελεί την ηθική χρεωκοπία του καπιταλισμού που λειτουργεί στο κενό ενός ηθικού και και κοινωνικού πλαισίου”.
Αυτή η κατάσταση δεν είναι μοναδική στην περίπτωση του Έμπολα. Για 30 χρόνια, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες αρνούνταν να εμπλακούν στην έρευνα για νέες κατηγορίες αντιβιοτικών. Εξαιτίας αυτού του κενού στην ανακάλυψη αντιβιοτικών, κλινικοί γιατροί εκτιμούν ότι στα επόμενα 20 χρόνια, θα έχουμε ξεμείνει από αποτελεσματικά φάρμακα σε λοιμώξεις ρουτίνας. Πάρα πολλές ιατρικές τεχνικές και παρεμβάσεις από το 1940 ως σήμερα βασίζονται στην αποτελεσματική αντί-μικροβιακή προστασία. Η διεύρυνση στο προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων αυτό το χρονικό διάστημα προφανώς οφείλεται σε πολλές παραμέτρους, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τα αντιβιοτικά. Πριν την εξέλιξη των αντιβιοτικών, οι βακτηριακές λοιμώξεις ήταν μια από τις πιο κοινές αιτίες θανάτου.
Τον Απρίλιο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδωσε την πρώτη αναφορά σχετικά με την αντί-μικροβιακή αντίσταση παγκοσμίως, βρίσκοντας την αντίσταση στα αντιβιοτικά σε “επίπεδα συναγερμού”. “Αυτή η σοβαρή απειλή δεν είναι πλέον μια πρόβλεψη για το μέλλον, συμβαίνει εδώ και τώρα σε κάθε ήπειρο του κόσμου και μπορεί να επηρεάσει τον καθένα, οποιασδήποτε ηλικίας, σε οποιαδήποτε χώρα”, προειδοποιεί το τμήμα υγείας των Ηνωμένων Εθνών.
Ο λόγος για αυτή την απροθυμία είναι ξεκάθαρος, όπως παραδέχονται οι ίδιες οι εταιρείες: απλώς δεν έχει κανένα νόημα για τις φαρμακευτικές εταιρείες να επενδύσουν ένα ποσό της τάξης των 870 εκατομμυρίων δολαρίων (ή 1.8 δις αν υπολογίσουμε και το κόστος του κεφαλαίου)  για κάθε φάρμακο που εγκρίνεται από τις ρυθμιστικές αρχές, για ένα προϊόν που θα χρησιμοποιηθεί για λίγες μόνο φορές, από ασθενείς που υποφέρουν από κάποια μόλυνση, συγκρινόμενο με την επένδυση του ανάλογου ποσού στην ανάπτυξη φαρμάκων υψηλής κερδοφορίας για χρόνιες ασθένειες όπως ο διαβήτης ή ο καρκίνος, όπου οι ασθενείς πρέπει να τα παίρνουν κάθε μέρα, συχνά για το υπόλοιπο της ζωής τους. 
Κάθε χρόνο στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το CDC (Κέντρο για τον Έλεγχο και την Πρόληψη Ασθενειών), περίπου δύο εκατομμύρια άνθρωποι μολύνονται με βακτήρια ανθεκτικά στα αντιβιοτικά. 23000 από αυτούς πεθαίνουν.
Ακριβώς ίδια είναι η κατάσταση και όσον αφορά τα εμβόλια. Οι άνθρωποι αγοράζουν παραδείγματος χάρη φάρμακα για το άσθμα ή ινσουλίνη για δεκαετίες. Ενώ για τα εμβόλια απαιτούνται συνήθως μια ή δυο δόσεις. Εδώ και πολλά χρόνια, οι φαρμακευτικές εταιρείες εγκαταλείπουν την έρευνα και ανάπτυξη αλλά και παραγωγή των εμβολίων, έτσι από το 2003 οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν ελλείψεις στα περισσότερα παιδικά εμβόλια. Εξαιτίας της δυσκολίας της κατάστασης το CDC διατηρεί μια ιστοσελίδα με ένα δημόσια προσβάσιμο κατάλογο των εμβολίων που βρίσκονται σε έλλειψη ή έχουν εξαντληθεί.
Αλλά, τουλάχιστον σχετικά με τον Έμπολα, εκεί που η ελεύθερη αγορά αρνείται να παρέχει λύσεις, το υπουργείο άμυνας μπορεί και παρεμβαίνει, αφήνοντας κατά μέρος τις αρχές της ελεύθερης αγοράς, για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Ο ιολόγος Thomas Geisbert του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστήμιο του Τέξας δηλώνε στο Scientific American σχετικά με το ελπιδοφόρο εμβόλιο VSV, μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες θεραπείες ενάντια στον Έμπολα:
‘‘Προσπαθούμε να βρούμε τα χρήματα για να προχωρήσουμε στις μελέτες σε ανθρώπους […] αλλά πραγματικά εξαρτόμαστε από την οικονομική στήριξη από τις μικρές εταιρείες για να εξελίξουμε αυτά τα εμβόλια. Οι μελέτες σε ανθρώπους είναι ακριβές και απαιτούν πολύ κυβερνητικό χρήμα. Για τον Έμπολα, η παγκόσμια αγορά είναι μικρή – δεν υπάρχει επαρκές κίνητρο για τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες να φτιάξουν ένα εμβόλιο για τον Έμπολα, έτσι θα χρειαστεί κρατική χρηματοδότηση.’’
Ο William Sheridan, ιατρικός διευθυντής της BioCryst Pharmaceuticals, δημιουργού του πειραματικού αντί-ιοικού  φαρμάκου BCX4430, περιγράφει τις οικονομικές δυστοκίες στην έρευνα και ανάπτυξη της θεραπείας για τον Έμπολα: “Απλώς δεν υπάρχει περίπτωση να αποφέρει τα αναμενόμενα σε μια μεγάλη φαρμακευτική.”
Αλλά για μια μικρή εταιρεία όπως η δική του, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει υποστηρίξει την έρευνα και έχει υποσχεθεί ότι θα αγοράσει αποθέματα του φαρμάκου ως ένα προληπτικό μέτρο κατά της βιο-τρομοκρατίας. Επίσης το BCX4430 εξελίσσεται από κοινού με το Στρατιωτικό Ιατρικό Ερευνητικό Ινστιτούτο για τις Μολυσματικές Ασθένειες (USAMRIID). “Εδώ υπάρχει αγορά και η αγορά είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ”, είπε στο NPR.
To USAMRIID, μαζί με την Καναδική Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας, στηρίζει επίσης την ανάπτυξη του ZMAPP, ενός ορού μονοκλωνικών αντισωμάτων που παρασκεύασε μια μικρή εταιρεία βιοτεχνολογίας στο San Diego, η MAPP Biopharmaceutical, το οποίο χορηγήθηκε την περασμένη εβδομάδα σε δύο Αμερικανούς γιατρούς, τον Kent Brantly και τη Nancy Writebol, που δούλευαν για την ευαγγελική Χριστιανική ιεραποστολή Samaritan’s Purse.
Το ζευγάρι μολύνθηκε στη Λιβερία ενώ έβλεπε ασθενείς που έπασχαν από Έμπολα. Η κατάσταση του Brantley επιδεινώθηκε ραγδαία και τηλεφώνησε στη γυναίκα του για να την αποχαιρετήσει. Όμως μέσα σε μια ώρα από τη λήψη του πειραματικού ορού η κατάσταση του αναστράφηκε, η αναπνοή του επανήλθε σε κανονικούς ρυθμούς και τα ρίγη υποχώρησαν.
Το επόμενο πρωί μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και από τη στιγμή που έφτασε στις ΗΠΑ, αφού εγκατέλειψε τη Λιβερία, μπορούσε να βγει μόνος του από το ασθενοφόρο χωρίς βοήθεια. Η Writebol βρίσκεται και αυτή σε ανάλογα καλή κατάσταση από την άφιξη της στην Ατλάντα και έπειτα.
Πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί πριν καταλήξουμε σε όποια συμπεράσματα από αυτή την εξέλιξη, ώστε να ισχυριστούμε ότι το φάρμακο θεράπευσε τους ιεραπόστολους. Σε αυτή την “κλινική έρευνα” έχουμε ένα δείγμα μόλις 2 ανθρώπων, χωρίς τυφλά τεστ ή γκρουπ ελέγχου. Το φάρμακο μέχρι τώρα δεν έχει ελεγχθεί σε ανθρώπους ως προς την ασφάλεια και τη δραστικότητα του. Επιπλέον, όπως με όλες τις ασθένειες, ένα συγκεκριμένο ποσοστό ασθενών μπορεί να επανακάμψει μόνο του. Δεν ξέρουμε ακόμα αν η προφανής αυτή ανάκαμψη οφείλεται στο Zmapp. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν είναι καθόλου παράλογο να ισχυριστούμε ότι αυτή η τροπή των γεγονότων δημιουργεί μεγάλες ελπίδες.
Δύο από τα αντισώματα του Zmapp είχαν αρχικά αναγνωριστεί και αναπτυχθεί από ερευνητές στο Εθνικό Μικροβιολογικό Εργαστήριο στο Winnipeg και στην Defyrus, μια “εταιρεία επιστημών ζωής και βιο-άμυνας” με έδρα το Τορόντο και χρηματοδότηση από το Καναδικό Πρόγραμμα Έρευνας και Ανάπτυξης για την Ασφάλεια και την Άμυνα. Το τρίτο από τα αντισώματα του κοκτέιλ παρασκευάστηκε από τη MappBio σε συνεργασία με το USAMRIID, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και την Υπηρεσία για την Ελαχιστοποίηση των Απειλών στην Εθνική Άμυνα. Στη συνέχεια οι οργανισμοί συνεργάστηκαν με την Kentucky Bioprocessing στο Owensboro, μια εταιρεία παραγωγής πρωτεϊνών που εξαγοράστηκε νωρίτερα αυτή τη χρονιά από τη μητρική εταιρεία RJ Reynolds Tobacco, για να ασχοληθεί με τη φυτεία των εμπλουτισμένων με τα αντισώματα καπνών.
Διαπιστώνοντας το ρόλο του Πενταγώνου και του αμυντικού κατεστημένου του Καναδά, κάποιοι έσπευσαν να υιοθετήσουν θεωρίες συνωμοσίας. Συγκεκριμένα το ZΜapp φαίνεται να συμπυκνώνει τα καλύτερα συστατικά για μια τέτοια θεωρία: Μεγάλοι στρατιωτικοί οργανισμοί, Μεγάλες Καπνοβιομηχανίες, το Πεντάγωνο και εγχύσεις που μοιάζουν κάπως σαν εμβόλια!
Αλλά η χρηματοδότηση από το Υπουργείο Άμυνας δεν πρέπει να θεωρείται σαν κάτι διαβολικό. Αντίθετα, αποτελεί απόδειξη της υπεροχής του δημοσίου τομέα σαν οδηγό και υποστηρικτή της καινοτομίας.
Παρόλα αυτά όμως, δεν αποτελούν όλες οι μη κερδοφόρες ασθένειές αντικείμενο της ανησυχίας των στρατηγών για  τη βιο-τρομοκρατία. Και γιατί θα πρέπει ο ιδιωτικός τομέα να διαλέγει τους πιο κερδοφόρους τομείς και να αφήνει τους υπόλοιπους στο δημόσιο;
Αν, λόγω της κερδοσκοπικής της φύσης, η φαρμακοβιομηχανία είναι δομικά ανίκανη να παράξει εκείνα τα φάρμακα που χρειάζονται στην κοινωνία και ο δημόσιος τομέας (στη συγκεκριμένη περίπτωση οι καραβανάδες του στρατού) πρέπει συνεχώς να καλύπτει τα κενά που αφήνουν οι αστοχίες της αγοράς, τότε αυτός ο τομέας της βιομηχανίας πρέπει να εθνικοποιηθεί, επιτρέποντας στα έσοδα από τις κερδοφόρες θεραπείες να εξισορροπήσουν τα έξοδα για την έρευνα, την ανάπτυξη και την παραγωγή των μη-κερδοφόρων θεραπειών.
Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα χρειάζεται πλέον να επιχειρηματολογούμε για το αν η πρόληψη της μαλάριας, της ιλαράς ή της πολιομυελίτιδας έρχεται σε προτεραιότητα. Θα μπορούμε να στοχεύουμε ταυτόχρονα στις γνωστές και στις παραγνωρισμένες ασθένειες. Δεν υπάρχει βέβαια καμία εγγύηση ότι το άνοιγμα της στρόφιγγας του δημόσιου χρήματος θα παράξει αμέσως αποτελέσματα, αλλά για την ώρα, οι μεγάλες φαρμακευτικές δεν προσπαθούν καν.
Αυτό είναι ακριβώς αυτό που εννοούν οι σοσιαλιστές όταν λένε ότι ο καπιταλισμός αποτελεί εμπόδιο στην περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Το ζήτημα εδώ δεν είναι μόνο το ότι η άρνηση των Μεγάλων Φαρμακευτικών να εμπλακούν στην έρευνα για τις παραγνωρισμένες τροπικές ασθένειες, τα εμβόλια και τα αντιβιοτικά είναι ανήθικη και άδικη με έναν γκροτέσκο τρόπο, αλλά το ότι η παραγωγή, μιας πληθώρας νέων αγαθών και υπηρεσιών που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα και να διευρύνουν τα όριο της ανθρώπινης ελευθερίας, μπλοκάρεται εξαιτίας του λήθαργου και της έλλειψης κινήτρου της ελεύθερης αγοράς.
Το να επικεντρωνόμαστε στα φάρμακα και τα εμβόλια είναι κρίσιμης σημασίας. Αλλά το να εστιάζουμε σε αυτά χωρίς να δίνουμε την ανάλογη προσοχή στην επιδείνωση των συνθηκών δημόσιας υγιεινής και στην εξαθλίωση των υποδομών στη Δυτική Αφρική καθώς και στις ευρύτερες οικονομικές συνθήκες που συνεισφέρουν στην πιθανότητα να ξεσπάσουν ζωονοσογόνες (στμ. ασθένειες που μεταδίδονται από τα ζώα στον άνθρωπο) επιδημίες σαν τον Έμπολα είναι σαν να να προσπαθούμε να αδειάσουμε με ένα κουβά το νερό από ένα σκάφος που βυθίζεται.
Ο φυλο-γεωγράφος και οικολόγος Rob Wallace έχει περιγράψει πως η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα έχει δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για τα ξεσπάσματα των επιδημιών. Η Γουινέα, η Λιβερία και η Σιέρα Λεόνε είναι από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, κατατάσσονται αντίστοιχα στην 178η, 174η και 177η από τις 187 χώρες των Ηνωμένων Εθνών στο Δείκτη Ανάπτυξης.
Αν μια τέτοια επιδημία πήγαινε να ξεσπάσει σε κάποια από τις χώρες της βόρειας Ευρώπης για παράδειγμα, κράτη με τις καλύτερες υποδομές υγείας παγκοσμίως, η κατάσταση θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ελεγχθεί.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη νοσοκομειακών μονάδων, αλλά και η έλλειψη στοιχειωδών συνθηκών υγιεινής στα υπάρχοντα νοσοκομεία, η απουσία κανονικών μονάδων απομόνωσης και η περιορισμένη στελέχωση ειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού που να μπορεί να εντοπίσει ανθρώπους που πιθανών να έχουν μολυνθεί. Ούτε μόνο το ότι οι καλύτερες συνθήκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αποτελούν κρίσιμο παράγοντα για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, με οποιαδήποτε διαθέσιμη θεραπεία. Η εξάπλωση της ασθένειας επιδεινώθηκε επιπλέον από τα μαρασμό των βασικών κυβερνητικών υποδομών που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να περιορίσουν τις μετακινήσεις πληθυσμών, να ελέγξουν τις υλικοτεχνικές δυσκολίες και να βοηθήσουν στο συντονισμό με τις κυβερνήσεις άλλων χωρών.
Ο επιδημιολόγος και ειδικός στις μολυσματικές ασθένειες Daniel Bausch, ο οποίος διεξάγει ερευνητικές δραστηριότητες κοντά στο επίκεντρο της επιδημίας, περιγράφει σε ένα άρθρο του στο επιστημονικό περιοδικό PLOS με τίτλο Παραγνωρισμένες Τροπικές Ασθένειες πώς ”υπήρξε μάρτυρας των εξελίξεων από πρώτο χέρι. Σε κάθε ταξίδι στη Γουινέα, σε κάθε μακρύ δρόμο από το Conakry στις δασικές επαρχίες, οι υποδομές φαίνεται να ολοένα να χειροτερεύουν – ο κάποτε ασφαλτοστρωμένος δρόμος ήταν σε κακή κατάσταση, οι υπηρεσίες όλο και λιγότερες, οι τιμές υψηλότερες και το δάσος αραιότερο”.
Ο Wallace σημειώνει ότι σε αυτή την περιοχή, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, μια σειρά δομικών αναδιαρθρωτικών προγραμμάτων, που έχουν ενθαρρυνθεί και επιβάλλονται από τις Δυτικές κυβερνήσεις και διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις και συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών, κατάργηση δασμών ενώ οι Βόρειες αγροτικές βιομηχανίες συνεχίζουν να επιχορηγούνται, και επιπλέον επιβάλλουν τον προσανατολισμό προς τη σπορά με σκοπό την εξαγωγή σε βάρος της διατροφικής επάρκειας. Όλες αυτές οι πολιτικές εκτινάσσουν τη φτώχεια και την πείνα και επίσης ο ανταγωνισμός μεταξύ σπαρτών για τροφή ή εξαγωγή ως προς τους πόρους σε κεφάλαιο, γη και γεωργικά χέρια οδηγεί σε μεγαλύτερη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας γης, ειδικά στα χέρια ξένων εταιρειών, κάτι που περιορίζει περαιτέρω την πρόσβαση στη γη των μικρών αγροτών.
Ο Έμπολα είναι μια ζωονοσογόνος ασθένεια, δηλαδή μια ασθένεια που μεταδίδεται από τα ζώα στον άνθρωπο (και το ανάποδο). Περίπου 61% των μολύνσεων που πλήττουν τον άνθρωπο είναι ζωονοσογόνες, από την γρίπη ως τη χολέρα και τον HIV.
Ο νούμερο ένα παράγοντας που επηρεάζει την εμφάνιση νέων ζωονοσογόνων ασθενειών είναι η αυξημένη επαφή μεταξύ των ανθρώπων και των άγριων ζώων, κάτι που συχνά οφείλεται στην επέκταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στην άγρια φύση. Ο Wallace καταδεικνύει ότι όσο οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις διώχνουν τους ανθρώπους από τη γη τους χωρίς ταυτόχρονα να παρέχουν δυνατότητες αστικής ανάπτυξης, τότε “χώνονται ολοένα και βαθύτερα μέσα στο δάσος για να επεκτείνουν τα γεωγραφικά όρια και την ποικιλία σε είδη του κυνηγιού, να βρουν ξυλεία για να φτιάξουν κάρβουνα και να εξορύξουν νέα ορυκτά, αυξάνοντας το ρίσκο της έκθεσης στον  ιό Έμπολα και άλλες ζωονοσογόνες ασθένειες σε αυτές τις απόμακρες περιοχές.”
Όπως επισημαίνει ο Bausch: “Βιολογικοί και οικολογικοί παράγοντες μπορεί να καθορίζουν την εμφάνιση ενός ιού μέσα από τα δάση, αλλά οι κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες ξεκάθαρα υπαγορεύουν προς τα πού θα κατευθυνθεί – μια ή δύο μεμονωμένες περιπτώσεις ή το ξέσπασμα μιας παρατεταμένης επιδημίας.”
Αυτές οι εξελίξεις είναι το προβλεπόμενο αποτέλεσμα της χωρίς σχέδιο, τυχαίας ανάπτυξης σε περιοχές γνωστές ως κοιτίδες διάχυσης ζωονοσογόνων ασθενειών, και χωρίς το είδος των υποστηρικτικών υποδομών και του εξισωτικού ήθους που επέτρεψε, για παράδειγμα, την εξάλειψη της μαλάριας από τη Νότια Αφρική σε μια από τις πρώτες αποστολές του CDC μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στη διάρκεια αυτών των τελευταίων μηνών, η χειρότερη επιδημία Έμπολα στην ιστορία ανέδειξε την ηθική χρεωκοπία του μοντέλου ανάπτυξης της φαρμακοβιομηχανίας. Ο αγώνας για τη δημόσια περίθαλψη στις ΗΠΑ και ο κοινός αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγειονομικής περίθαλψης οπουδήποτε αλλού στη Δύση είναι απλώς μια μάχη στον πόλεμο. Η επιτυχία αυτών των αγώνων μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε συνδυασμό με μια άλλη εκστρατεία: να ξαναχτίσουμε τη διεθνή φαρμακοβιομηχανία σαν μια υπηρεσία του δημόσιου τομέα, όπως και να στοχεύσουμε ευρύτερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που υπονομεύουν έμμεσα τη δημόσια υγεία.
Μπορούμε να εμπνευστούμε από τα ακτιβίστικα γκρούπ για τον HIV/AIDS στα τέλη της δεκατετίας του 80 και στις αρχές των 90ς όπως το ACT UP και το Treatment Action Group, όπως και το South Africa's Treatment Action Campaign στο 2000, τα οποία συνδύασαν άμεσες δράσεις και πολιτική ανυπακοή απέναντι στις επιχειρήσεις και τους πολιτικούς όσο και μια επιστημονικά αυστηρή κατανόηση της κατάστασης.
Αλλά αυτή την περίοδο, χρειαζόμαστε μια περισσότερο ολοκληρωμένη εκστρατεία που θα καλύπτει όχι μόνο μια ασθένεια, αλλά το σύνολο των αποτυχιών της αγοράς σχετικά με την ανάπτυξη εμβολίων, τα κενά στην ανακάλυψη αντιβιοτικών, τις παραγνωρισμένες τροπικές ασθένειες και όλες τις αθέατες αρρώστιες της φτώχειας. Χρειαζόμαστε έναν ακτιβισμό με επιστημονική βάση που θα έχει την μακροπρόθεσμη αλλά εφικτή φιλοδοξία της δημοκρατικής κατάκτησης της φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Χρειαζόμαστε μια καμπάνια για να καταστρέψουμε τις μη-κερδοφόρες ασθένειες.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Jacobin στις 13 Αυγούστου.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *