31 Οκτωβρίου 2014

Οικονομική και πολιτική πάλη στο σύγχρονο καπιταλισμό

5a-neoΠαπαδάκης Γιώργος

Διαβάζοντας τα κείμενα και τα γράμματα που συντάχθηκαν με αφορμή το πανελλαδικό σώμα, έχω την αίσθηση ότι οι αναλύσεις μας για το νέο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού επί της ουσίας δεν τα επηρεάζουν. Λες και είναι μια άλλη κουβέντα, ιδεολογικού τύπου, η ανάλυση του νέου σταδίου και της εποχής και μια άλλη κουβέντα, ξεκομμένη, η κουβέντα για την αριστερά και την αναγκαία πολιτική της πρόταση.
Πυρήνας αυτής της αδυναμίας κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι, ενώ ανιχνεύουμε και περιγράφουμε τις κεντρικές αλλαγές σε επίπεδο παραγωγής και σε επίπεδο κράτους, δε βγάζουμε τα αναγκαία συμπεράσματα που θα μας πάνε ένα βήμα πιο πέρα.

Σε μια σειρά αναλύσεις μας μιλάμε για επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας. Λέμε όχι στο δήμο επιχείρηση και στον πολίτη - πελάτη. Ακόμα και στο βαθύ κράτος, την αστυνομία και τον στρατό: Αυτή τη στιγμή η αστυνομία νοικιάζει για όποιον το χρειάζεται τον αστυνομικό με 2000 ευρώ το μήνα και το περιπολικό με 50 ευρώ τη μέρα. Αλλά και εκχώρηση και ιδιωτικοποίηση δράσεων στρατιωτικού τύπου. Θυμηθείτε τις διαρροές από την κυβέρνηση για ιδιωτικό στρατό που θα φυλάει την πλατεία Συντάγματος και τις μεγάλες εθνικές οδούς στο απόγειο του κινήματος των πλατειών. Για να μη μιλήσουμε για τις ιδιωτικές εταιρίες security και τις παραστρατιωτικού τύπου άλλες εταιρίες και την όσμωσή τους με αστυνομία και στρατό.
Από την άλλη σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού: Πόσες και πόσες φορές δε μιλήσαμε για διακρατικές επαφές πρωθυπουργών και υπουργών που όλο και περισσότερο θυμίζουν μάνατζερ που κλείνουν εμπορικές συμφωνίες. Αλλά και στο θεσμικό οικοδόμημα της Ε.Ε., που η χώρα μας και οι περιφέρειες αποτελούνε κομμάτια της, όλη τη δουλειά την κάνουν οι ομάδες εμπειρογνωμόνων και τα λόμπι. Όπως και εδώ. Η πραγματική βιομηχανία νέων νόμων τα τελευταία 4 χρόνια που συντάσσεται από εθνικά και τοπικά λόμπι με την υψηλή εποπτεία των «αγορών και των δανειστών».
Άρα λοιπόν, το «νέο κράτος» στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, δεν εκχωρεί απλώς στον ιδιωτικό τομέα μεγάλο μέρος των παραγωγικών και οικονομικών του δραστηριοτήτων (ιδιωτικοποιήσεις). Αρθρώνεται και το ίδιο ως επιχείρηση, μέσω ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία, τη διαχείριση, τη διεύθυνση και παύει να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες. Έτσι δεν είναι πια μόνο όργανο και οργανωτής των ιδιοτελών συμφερόντων του κεφαλαίου αλλά τμήμα και οργανικό του κομμάτι του.
Στο νέο στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού (και ιδίως της κρίσης) είναι όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ βάσης και πολιτικού εποικοδομήματος. Εμφανίζεται όλο και πιο ισχυρή η τάση για ενοποίηση του οικονομικού πεδίου με το πολιτικό πεδίο. Βέβαια εμφανίζεται με στρεβλό τρόπο και ποτέ δε θα μπορέσει να ενοποιηθεί εξ ολοκλήρου στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Κάτι τέτοιο μόνο σε συνθήκες σοσιαλισμού με εργατική δημοκρατία μπορεί να επιτευχθεί. Παρόλα αυτά όμως υποχρεώνει την εργατική τάξη αν θέλει να νικήσει να διεξάγει με ενιαίο τρόπο τον οικονομικό και τον πολιτικό αγώνα. Άλλωστε η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό αυτό το έχει καταλάβει από καιρό. Για την παραμικρή οικονομική αντιλαϊκή αλλαγή που απαιτεί προβάλλει το ευρύτερο πολιτικό της στόχο, τη μη έξοδο από το ευρώ, και για την οποιαδήποτε μικρή πολιτική αλλαγή  που πάει να κάνει επιστρατεύει τις «αγορές», το οικονομικό δηλαδή. Η τελευταία εμπειρία σχετικά με το ζήτημα τις εξόδου από την κρίση και της αυτόματης καθόδου του χρηματιστηρίου και της ανόδου των σπρεντς είναι χαρακτηριστική και διδακτική!
Όσοι αναζητούν αποκλειστικά και μόνο πολιτικές λύσεις είτε με εκλογές είτε με εφόδους στα «χειμερινά ανάκτορα», αναλύουν την πραγματικότητα λαθεμένα, γιατί την αναλύουν με εργαλεία του προηγούμενου σταδίου του καπιταλισμού. Όπως επίσης είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία όσοι πιστεύουν ότι μόνο διεξάγοντας οικονομικούς αγώνες ή μόνο επενδύοντας σε παράλληλες οικονομίες θα «αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να πάρουν την εξουσία».
Ως οργάνωση στα κείμενά μας έχουμε ανιχνεύσει την ανάγκη ενοποίησης του πολιτικού με τον οικονομικό αγώνα. Αυτός άλλωστε είναι, και πρέπει να είναι, ο πυρήνας της κριτικής μας στο υπάρχον αποτυχημένο και μοιραία γραφειοκρατικοποιημένο εργατικό κίνημα και στην ανάγκη οικοδόμησης ενός «νέου εργατικού κινήματος».
Δεν έχουμε συζητήσει όμως ποτέ και δεν έχουμε ανιχνεύσει το τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο πολιτικού-οικονομικού υποκειμένου. Μπορούμε αν δεχθούμε μια τέτοιου είδους ανάλυση ενώ από την άλλη  οικοδομούμε ένα κόμμα λενινιστικού τύπου (που αντικειμενικά βλέπει με αυτοτέλεια την πολιτική δράση) και  ανιχνεύουμε τις συμμαχίες μας σε επίπεδο αντικαπιταλιστικού πόλου με άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και μόνο; Μπορούμε να ανεχτούμε μια ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. συμμαχία πολιτικών οργανώσεων και μόνο, χωρίς ενοποιημένη εργατική παρέμβαση και χωρίς επί της ουσίας τοπικές οργανώσεις σε εργατικούς κλάδους και χώρους; Μπορεί να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ρόλο της πρωτοπορίας και της ενοποίησης του πολιτικού με τον οικονομικό αγώνα αν δε συγκροτηθεί πρωτίστως σε εργατοπαραγωγική κατεύθυνση και δευτερευόντως σε επίπεδο πόλης και γειτονιάς; Αν δεν το κάνει, πώς θα διαμορφώσει τους όρους για την εμφάνιση μιας πραγματικής και ανεξάρτητης «εργατικής πολιτικής» με εργατική δημοκρατία και πώς θα εφεύρει τα αναγκαία όργανα επιβολής της εργατικής θέλησης;
Είμαστε ακόμα πολύ πίσω από τις αναγκαιότητες της απαιτητικής μας εποχής. Ακόμα στο μυαλό μας έχουμε το σχήμα της σχετικής αυτοτέλειας της πολιτικής και μοιραία ακόμα και εμείς κάνουμε πολιτική με αστικούς όρους. Γι' αυτό και ξαναγυρίζουμε ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο στα ίδια αδιέξοδα. Για να το πω πιο καθαρά. Το πολιτικό σύστημα, τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποια εν δυνάμει «αριστερή κυβέρνηση» δεν μπορούμε να τους κοντράρουμε «επαναστατικά» με αστικούς όρους κυβερνητικών ή μεταβατικών προγραμμάτων, ας είναι τα πιο αναγκαία κοινωνικά και τα πιο εφαρμόσιμα και ρεαλιστικά. Στον βαθμό που δεν οικοδομούμε ένα άλλο εργατικό και λαϊκό κίνημα και ένα άλλο οικονομικοπολιτικό υποκείμενο θα είναι κούφια λόγια!
Η εποχή μας, το νέο στάδιο του καπιταλισμού, υποχρεώνει αντικειμενικά τους επαναστάτες σε πιο δύσκολη πρωτότυπη αλλά και πιο ουσιαστική δουλειά. Γιατί, ενώ εμφανίζεται πιο δύσκολη από ποτέ η αντικαπιταλιστική ανατροπή, από την άλλη, είναι τέτοιες οι συνθήκες που την κάνουν πιο εφικτή και σταθερή. Αρκεί να μιλάμε με όρους καπιταλισμού του 2014 και όχι του προηγούμενου ή του πιο- προηγούμενου αιώνα.

Παπαδάκης Γιώργος, ΟΒ Τρικάλων ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

 

Παπαμιμίκος: Η αστυνομία χρειάζεται για να μπουν οι επιχειρήσεις στα Πανεπιστήμια

Πηγή: Παντιέρα αντικαπιταλιστική ενημέρωση

Άκρως αποκαλυπτικός ήταν ο γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και πρώην επικεφαλής της ΟΝΝΕΔ, Ανδρέας Παπαμιμίκος, αναφορικά με το κατασταλτικό ντελίριο κυβέρνησης και πρυτανικών αρχών στο ΕΚΠΑ.
Μιλώντας στο Mega, ο Παπαμιμίκος ξεκαθάρισε ότι η αστυνομία, και γενικότερα η πειθάρχηση και η καταστολή, χρειάζεται για να προχωρήσει το «επόμενο βήμα» που είναι η σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας και τις επιχειρήσεις.
Όπως ο ίδιος είπε, «όποτε συμβαίνουν έκνομες πράξεις πρέπει να μπαίνει η αστυνομία στο πανεπιστήμιο, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό. Να υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία. […] Εμείς έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις. Για παράδειγμα, μιλάμε για σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας. Πώς θα δώσεις κίνητρα σε μια επιχείρηση, σε μια εταιρία, να έρθει να χρηματοδοτήσει ένα μεταπτυχιακό, να απορροφήσει κάποιους φοιτητές, να φτιάξει γραφεία διασύνδεσης, ώστε να βρίσκεται πιο εύκολα δουλειά για τους φοιτητές. Εδώ, έχει φύγει η κουβέντα από ‘κει και μιλάμε για τα αυτονόητα… Ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να διακόπτει συγκλήτους, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει κουκουλοφόρους μέσα στα πανεπιστήμια, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προκαλεί δολιοφθορές μέσα στα πανεπιστήμια και να πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες».
Η σκέψη του νεοφιλελεύθερου πρώην ΟΝΝΕΔίτη, αφοπλιστικά απλή:
Για να μπουν οι επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια και να χρηματοδοτήσουν ερευνητικά προγράμματα, χρειάζεται να είναι διασφαλισμένη η «σιγή νεκροταφείου» στα ιδρύματα.
Αλλιώς ποιος θα επενδύσει τα ωραία του λεφτά σε ένα πρόγραμμα που δεν ξέρει αν θα ολοκληρωθεί στην ώρα του, ίσως και να μην ολοκληρωθεί ποτέ, λόγω της «ανομίας» των «βίαιων μειοψηφιών», διάβαζε των φοιτητών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους σε εκπαίδευση και εργασία, ενάντια στην απλήρωτη εργασία για τις επιχειρήσεις;
Απαραίτητο προαπαιτούμενο για τη λειτουργία του νέου, επιχειρηματικού πανεπιστημίου, λοιπόν, η όξυνση της καταστολής και η πειθάρχηση των φοιτητών.
Κατά τα άλλα, ο Παπαμιμίκος εμφανίστηκε βασιλικότερος του βασιλέως, κάνοντας τον Φορτσάκη μπροστά του να μοιάζει μετριοπαθής.
Ας θαυμάσουμε την κατασταλτική υστερία του στελέχους του κυβερνώντος κόμματος:
«Είδαμε για ακόμη μια φορά με το «έτσι θέλω» 50 φοιτητές ή εξωπανεπιστημιακούς να μπαίνουν μέσα στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών και να διακόπτουν τη σύγκλητο. Αυτά κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσουν και το μαχαίρι να μπει στο κόκκαλο με την εφαρμογή του νόμου. Ο νόμος πλέον είναι ξεκάθαρος. Λέει ότι όποτε γίνονται έκνομες πράξεις, εφαρμόζεται όπως εφαρμόζεται και σε χώρους εκτός πανεπιστήμιου. Δεν μπορεί στην Ελλάδα -και πόσο μάλλον στον χώρο της Παιδείας- να βλέπουμε τέτοιες εικόνες ντροπής, που δεν συμβαίνουν πουθενά στο εξωτερικό. Ο κ. Φορτσάκης έχει καθυστερήσει να εφαρμόσει τον νόμο. Η αστυνομία έπρεπε να έχει μπει ήδη από χθες».

Ανακοίνωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής περιφέρειας Αττικής

image044Η Περιφέρεια Αττικής δεν θα υπερασπιστεί την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που βγάζει παράνομα τα 7εκατ. ευρώ με τα οποία προικίζει η Περιφέρεια Αττικής τον Αλαφούζο

Στις 3/10/2013, η πλειοψηφία Σγουρού στο προηγούμενο Περιφερειακό Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει 7 εκατ. ευρώ από τα χρήματα της Περιφέρειας Αττικής για το σχέδιο που κατέθεσε ο Αλαφούζος για το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στη συνέχεια προχώρησε στη σύναψη της σχετικής Προγραμματικής Σύμβασης και την έστειλε για έγκριση στο Ελεγκτικό Συνέδριο.
Στις 24/9/2014, το Ε’ Κλιμάκιο ( ΣΤ’ Διακοπών) του Ελεγκτικού Συνεδρίου εξέδωσε μια απόφαση με την οποία κρίνει παράνομη την Προγραμματική Σύμβαση για τη χρηματοδότηση του σχεδίου Αλαφούζου από την Περιφέρεια. Η απόφαση δεν αφορά μόνο το γήπεδο του Παναθηναϊκού: το σκεπτικό της περιλαμβάνει στοιχεία τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Βασικό «επιχείρημα» του Ελεγκτικού Συνεδρίου είναι ότι για να δοθεί νόμιμα χρηματοδότηση από τα χρήματα των πολιτών της Αττικής σε αθλητικές εγκαταστάσεις, πρέπει να πρόκειται για έργα που θα τα χρησιμοποιούν όλοι οι πολίτες -κι όχι π.χ. για VIP εξέδρες.
Στις 7/10/2014 η Περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου συναντήθηκε με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος της έκανε γνωστό ότι θα καταθέσει ένσταση κατά της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Στις 9/10/2014, η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική ζήτησε να συζητηθεί στο Περιφερειακό Συμβούλιο το θέμα των χρηματοδοτήσεων που δίνει η Περιφέρεια με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στις ΠΑΕ, ενώ ζητήσαμε και την παρέμβαση της Περιφέρειας Αττικής στο Ελεγκτικό Συνέδριο προκειμένου να εξασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο χρήμα.
Στις 23/10/2014 ψηφίστηκε από τις παρατάξεις Δούρου, Σγουρού, Γάκη και Μαντούβαλου ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής για το 2015. Σε σύνολο 588 εκατομμυρίων ευρώ, τα 105(!) εκατομμύρια δίνονται σε «αθλητικές εγκαταστάσεις». Τα 7 εκ. για το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, παράνομα κατά το Ελεγκτικό Συνέδριο, συμπεριλαμβάνονται κανονικά στον ψηφισμένο προϋπολογισμό.
Στις 30/10/2014 στο Περιφερειακό Συμβούλιο, η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική ζήτησε από την Περιφερειάρχη Αττικής Ρ. Δούρου να απαντήσει με ένα απλό «ναι» ή «όχι» για το αν θα υπερασπιστεί την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου απέναντι στην ένσταση του Αλαφούζου. Η απάντηση που πήραμε ήταν για άλλη μία φορά μη συγκεκριμένη. «Θα αναμένουμε την απόφαση του Ελεγκτικού» είπε η κ. Ρένα Δούρου. Προφανώς, λοιπόν, η Περιφέρεια Αττικής θα περιμένει άπρακτη την έκβαση της ένστασης του Παναθηναϊκού, η οποία σύμφωνα με πληροφορίες συζητιέται αύριο (31/10).
Και εις ανώτερα…
Πολλά θα είχαμε να σχολιάσουμε γι’ αυτή τη μεταμοντέρνα εκδοχή «σύγκρουσης με τα συμφέροντα».
Πολλά θα είχαμε να πούμε για την περιφερειακή αρχή που θα «τάραζε τους πάντες στην νομιμότητα», αλλά δεν θεώρησε σημαντικό να υπερασπίσει τη νομιμότητα για την οποία κόπτεται.
Πολλά θα είχαμε να πούμε για την περιφερειακή αρχή που ισχυρίζεται ότι το Γενάρη θα «αναμορφώσει» τον προϋπολογισμό, αλλά δεν κάνει ούτε τις στοιχειώδεις κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση.
Όμως, πραγματικά η υπόθεση μιλάει από μόνη της. Όπως μιλάει από μόνο του σε μια Αττική με ανοιχτές πληγές από την κρίση, με άστεγους και ανέργους, με σχολεία που διαλύονται χωρίς καν χώρους για γυμναστική των παιδιών, με νοσοκομεία που κλείνουν, με ανοιχτές τις πληγές από τις πλημμύρες, να συζητάμε ακόμη με ποιους μεγαλοϊδιοκτήτες ΠΑΕ θα κάνουμε τις πλάτες…
ΥΓ. Νομίζουμε όμως ότι το καλύτερο επιχείρημα και για τους πιο «εύπιστους» είναι να δημοσιοποιήσουμε την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για να μπορεί ο καθένας να κρίνει τι ακριβώς δεν θα υπερασπιστεί αύριο (31/10/2014) η Περιφέρεια Αττικής.

Ξεκινάει το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση

Πηγή: narnet

Ξεκινάει το Σάββατο 1 Νοέμβρη και ολοκληρώνεται την Κυριακή 2 Νοέμβρη το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στην Αθήνα.
Ήδη έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες συζήτησης της Εισήγησης της Πολιτικής Επιτροπής της οργάνωσης για το Πανελλαδικό Σώμα, σε όλες τις Οργανώσεις Βάσης του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ενώ έχουν εκλεγεί και οι αντιπρόσωποι για την πανελλαδική διαδικασία του Σαββατοκύριακου.
Το Πανελλαδικό Σώμα συνέρχεται ένα χρόνο μετά το 3ο Συνέδριο του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, με σκοπό να συγκεκριμενοποιηθούν και να προχωρήσουν μια σειρά αποφάσεις του συνεδρίου. Στα εισηγητικά κείμενα της διαδικασίας γίνεται μια εκτίμηση της πορείας της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης στο φως των εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος. Η εισήγηση διατυπώνει την εκτίμηση πως «βαδίζουμε στη χώρα μας προς μια περίοδο σοβαρών, ίσως και ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, προς μια καμπή στην πολιτική και ταξική διαπάλη στην ελληνική κοινωνία». Στη βάση αυτή, το Σώμα έχει σκοπό να διαμορφώσει την τακτική πολιτική γραμμή παρέμβασης του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στη βάση των αποφάσεων του συνεδρίου, στις πολλαπλές σημερινές εξελίξεις. Εμπλουτίζοντας το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, χαράζοντας κατευθύνσεις για την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την αναβάθμιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάνοντας βήματα πολιτικής γραμμής και σχεδιασμού της παρέμβασης στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, προωθώντας το αναγκαίο περιεχόμενο και τις μορφές για την οργάνωση της αντεπίθεσης των εργαζομένων και των αγώνων τους για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου. Οργανώνοντας τον διάλογο και τη συσπείρωση των δυνάμεων για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας αναμένεται να γίνει μια πλούσια, εποικοδομητική και ζωντανή συζήτηση, στην οποία τα μέλη του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση θα εξοπλίσουν την οργάνωση με τις απαραίτητες αποφάσεις και το σχέδιο παρέμβασης, μπροστά σε πολύ κρίσιμες μάχες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Εκτεταμένα και βασικά αποσπάσματα της Εισήγησης της Π.Ε. στο Πανελλαδικό Σώμα μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Όλα τα κείμενα συμβολής και άρθρα διαλόγου για το Πανελλαδικό Σώμα μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ

Η αριστερά, ή θα είναι αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική, ή δεν θα είναι αριστερά

(Μια απόπειρα απάντησης στον σύντροφο Ρούση)

Βασίλης Ζούμπος* πηγή αριστερό blog
Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του συντρόφου Γ . Ρούση, αλλά με αίτιο τη δημόσια συζήτηση που διεξάγεται εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα πολιτικά επίδικα της περιόδου που διανύουμε αλλά και τη μετωπική συμπόρευση των αντι-ιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστκών και αντι-ΕΕ δυνάμεων, καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις.
Τον σύντροφο Γιώργο Ρούση τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Έτσι μου είναι δύσκολο και μόνο να προσπαθήσω να «απαντήσω» ή να «αντιπαρατεθώ» μαζί του ιδεολογικά, για θέματα τακτικής ή στρατηγικής. Γιατί θεωρώ ότι οι γνώσεις του και η πολιτική του εμπειρία σε σχέση με τις αντίστοιχες δικές μου δεν μπορούν να συγκριθούν. Γιατί αν συγκριθούν θα προκαλέσουν γέλιο. Δεν τα λέω αυτά από ταπεινοφροσύνη. Έτσι είναι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό, με σεβασμό και συντροφική πάντα διάθεση ήθελα να δημοσιοποιήσω αυτές τις σκέψεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ
Το ζήτημα τακτικής, το οποίο ο σύντροφος Ρούσης αλλά και άλλοι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλ. Πέτρος Παπακωνσταντίνου, «Η μεγάλη πρόκληση», 2013), θεωρούν κομβικό στοιχείο που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σχέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΥΡΙΖΑ είναι, εάν ιστορικά δικαιολογούμαστε να θεωρούμε ότι η μόνη συνταγή επιτυχίας για μια σοσιαλιστική επανάσταση είναι ο δρόμος της οκτωβριανής επανάστασης, ή είναι δυνατόν, πριν την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια εργατική επανάσταση, να δράσει επικουρικά προς τον σκοπό αυτό, μια αστική κυβέρνηση της επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και εάν δεχθούμε ότι δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί με απόλυτη βεβαιότητα, ότι άλλα ιστορικά παραδείγματα «εφόδου προς τον ουρανό», πλην της οκτωβριανής επανάστασης, πέτυχαν ή απέτυχαν επειδή δεν ακολούθησαν επακριβώς τα βήματά της, το ζήτημα είναι ότι η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία σχέση με το δίλημμα αυτό.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε αυτό το δίλημμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα το οποίο προσπαθεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό, και την ίδια στιγμή θεωρεί πως η ανάληψη της αστικής διακυβέρνησης μπορεί να τον βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι ένα κόμμα το οποίο θέλει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό. Γι’ αυτό το λόγο, το ζήτημα που θέτουν πάντα καλοπροαίρετα – εκφράζοντας την ειλικρινή αγωνία τους για την έκβαση των αγώνων αυτής της ιστορικής περιόδου που διανύουμε – κάποιοι σύντροφοι, για την κάθε απόχρωσης «κριτική στήριξη» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία αντιστοιχία με ιστορικά παραδείγματα στα οποία μαρξιστικά κόμματα κέρδισαν τις αστικές εκλογές και προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη νίκη, σαν ένα βήμα στη διαδικασία της  ανατροπής του καπιταλισμού, ακόμα κι αν απέτυχαν.
Σε τούτη την κρίσιμη καμπή που διανύουμε, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να «αθωώνουμε» εκείνους που εντός ή εκτός ΣΥΡΙΖΑ, διατηρούν τις αυταπάτες τους για το τι είναι και τι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια να υπονοούμε ότι έχει την οποιαδήποτε αξία μια «κριτική στήριξη» του ΣΥΡΙΖΑ, εάν αναλάβει την αστική διακυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό κόμμα διαχείρισης. Είναι ένα κόμμα που έχει ξεκαθαρίσει και στον πιο «δύσπιστο» ότι θέλει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό και την κρίση του. Ένα κόμμα που δεν θέλει να συγκρουστεί με τους δολοφόνους ιμπεριαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, δηλαδή της Τρόικα, ούτε θέλει να συγκρουστεί με την ντόπια καπιταλιστική ολιγαρχία, με την διαπλεκόμενη παρασιτική ελληνική αστική, δηλαδή τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες. Είναι ξεκάθαρο πως είναι ένα κόμμα που δεν έχει ως στρατηγικό του στόχο τον σοσιαλισμό.
Εκείνοι οι αριστεροί αγωνιστές που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα αυταπατώνται ότι το κόμμα τους μπορεί με κάποιο απροσδιόριστο και μαγικό τρόπο να κάνει κάποια στιγμή, πριν ή μετά την ανάληψη της αστικής διακυβέρνησης, μια θεαματική στροφή προς τα αριστερά, φέρουν πλέον ιστορικές ευθύνες. Ευθύνες διότι η παραμονή τους στον ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζει ένα αγωνιστικό δυναμικό το οποίο μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και συλλογικότητες, θα μπορούσαν εδώ και καιρό να οργανώνουν πολύ πιο αποτελεσματικά τις λαϊκές αντιστάσεις, όχι μόνο σε εργατικό-συνδικαλιστικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε πολιτικό, και να προβάλουν τις θέσεις της σύγκρουσης και εξόδου από  Ευρώ και Ε.Ε. ως την αναγκαία συνθήκη για την αναχαίτιση της επίθεσης του κεφαλαίου προς το λαό.
Δεν είμαι θεωρητικά εξοπλισμένος να απαντήσω σε όλες τις αμείλικτες ερωτήσεις που προτάσσει η εποχή μας. Έχω αμφιβολίες για κάμποσα θέματα τακτικής. Παρ’ όλα αυτά, κουβαλώ μέσα μου μια αδιαπραγμάτευτη πικρή αλήθεια, που μας έχουν διδάξει οι ματωμένοι αγώνες των λαών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου:  Η
αριστερά, ή θα είναι αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-καπιταλιστική, ή δεν θα είναι αριστερά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ούτε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ούτε ενάντια στον καπιταλισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αριστερό κόμμα. Είναι ένα κόμμα η ηγεσία του οποίου χρησιμοποιεί αδίστακτα και τυχοδιωκτικά το συναισθηματικό δέσιμο
των αγωνιστών που ακόμα βρίσκονται στις τάξεις του, με τους αγώνες του χθες και με όλα τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη της αριστεράς, για να αναλάβει τη διαχείριση της μνημονιακής εξαθλίωσης και του ίδιου του καπιταλισμού. Δεν πρέπει να έχουμε κανένα ενδοιασμό, καμία αυταπάτη: Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις
αστικές εκλογές θα εφαρμόσει όλες τις επιταγές της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ντόπιας ολιγαρχίας, δηλαδή θα εφαρμόσει τα μνημόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ του 1981. Είναι το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη της περιόδου 1996-2004 και του Γιωργάκη του 2009. Σε όλα τα θέματα: στις κομβικές του επιλογές στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, στην κοινωνία.
Και μπορεί αυτό να ακούγεται ισοπεδωτικό, αλλά τα κόμματα κρίνονται από το τι πράττουν οι ηγεσίες τους και όχι από τις «καλές και αγαθές» προθέσεις μιας μερίδας της βάσης τους.
Εκτός όλων αυτών, υπάρχει και ένας μεγάλος κίνδυνος, τον οποίο πολλοί έχουμε επισημάνει από το 2012, και πολύ σωστά επισημαίνει και ο σύντροφος Ρούσης στο πρόσφατο άρθρο του. Η συνεχής επίκληση του ονόματος της «Αριστεράς», από τον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε κατασυκοφάντηση όλης της αριστεράς. Και δεν είναι μακριά ο καιρός που η κοινωνία θα στραφεί ενάντια σε όλη την αριστερά, όταν συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατ’ ουσία η συνέχιση των μνημονίων και πως η πρόταση αυτή δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής του. Και κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό να στρέψει ένα μέρος του λαού προς το φασισμό.
Έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ πριν από εκατό χρόνια στο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση», απευθυνόμενη προφανώς σε αυτό που ονομάσαμε στον 20ο αιώνα «κεντροαριστερά» ή «σοσιαλδημοκρατία»: «Όποιος κηρύσσεται υπέρ της νομοθετικής μεταρρύθμισης σ’ αντικατάσταση και σε αντίθεση προς την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής ανατροπής, στην πραγματικότητα δεν επιλέγει έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά έναν άλλο σκοπό…». Και είναι σαν η Ρόζα να τα έγραφε όλα αυτά σήμερα για την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τη μεταρρύθμιση και την επανάσταση δεν τις χωρίζει ένα στενό δρομάκι. Τις χωρίζει το χάος.
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν, θεωρώ δύο φορές άδικη και δύο φορές ανταγωνιστική προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ την προτροπή του συντρόφου Ρούση προς τους «αναποφάσιστους αριστερούς»: «Ας στηρίξουν λοιπόν όποιον  θέλουν εκλογικά, αλλά παράλληλα καλούνται να  συμμετέχουν και αυτοί σε μια μετεκλογική μετωπική
αντισυστημική συμπόρευση». Διότι ουσιαστικά ο σύντροφος Ρούσης προτρέπει τον κόσμο του αγώνα να μην στηρίξει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις όποιες επερχόμενες εκλογές, και την ίδια στιγμή τον προτρέπει και μετά τις εκλογές να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο, με τις ίδιες πολιτικές στοχεύσεις με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Δεν διατείνομαι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα πολιτικό υποκείμενο χωρίς αδυναμίες και παραλείψεις. Είναι όμως ένα απαραίτητο ενωτικό εγχείρημα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής αριστεράς, το οποίο έπρεπε να έχει δημιουργηθεί εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα στην Αθήνα. Στην επαρχία όμως, η ύπαρξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δώσει ένα πολιτικό σπίτι και μια πολιτική φωνή σε συντρόφους που είτε είχαν ιδιωτεύσει, είτε είχαν γίνει μια ακόμα αριστερή ουρά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πέρασα από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Γι’ αυτό μου φαίνεται τελείως ξένη η αντιπαλότητα και η αντιπάθεια που έχω ακούσει κατά καιρούς να εκφράζετε από και προς συντρόφους διαφορετικών κομμάτων εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και από και προς συντρόφους άλλων κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που δεν συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν υποτιμώ το γεγονός ότι υπάρχουν πολιτικές διαφωνίες
μεταξύ των κομμάτων που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ούτε υποτιμώ τις πολιτικές διαφωνίες των συντρόφων των κομμάτων που δεν συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως, μου είναι αδιανόητη η έλλειψη εκτίμησης ή εμπιστοσύνης συντρόφου προς σύντροφο, διότι πάνω από όλα, η καθημερινή μου επαφή με το σύνολο της κοινωνίας μου υπενθυμίζει πως όσο κλισέ και αν ακούγεται η παρακάτω φράση, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ «αυτά που μας ενώνουν είναι απείρως περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν». Και το ίδιο ισχύει και για τους συντρόφους της επαναστατικής αριστεράς που δεν συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για να βάλω όμως και το χέρι «υπό τον τύπο των ήλων», όσον αφορά τα «δικά μας» εσωτερικά ζητήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα ήθελα να πω πως κάποιες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάψουν να βλέπουν και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και κάθε άλλο μετωπικό εγχείρημα, πρωτίστως ως ένα πεδίο στρατολόγησης και εγγραφής νέων μελών στο κόμμα τους και δευτερευόντως ως ένα ενωτικό πολιτικό εγχείρημα στους κόλπους της επαναστατικής αριστεράς. Πρέπει να πάψουν να βλέπουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν ένα ευκαιριακό βραχύβιο μέτωπο και να την δούνε ως ένα μακροπρόθεσμο εγχείρημα. Και να καταλάβουν ότι τα ενωτικά εγχειρήματα εμπνέουν τον κόσμο. Και να καταλάβουν ότι υπάρχει πλέον κόσμος που θέλει να είναι μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι κάποιας εκ των συνιστωσών της. Και ότι μόνο κατακτώντας μια βαθύτερη ουσιαστική δημοκρατία, το
εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει.
Τέλος, εφόσον θεωρούμε ότι μια ουσιαστική αλλαγή προς όφελος του λαού μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ένα αναγεννημένο και ρωμαλέο εργατικό κίνημα, είναι απόλυτη ανάγκη να συγκροτηθεί επιτέλους ένα σταθερό και μόνιμο κέντρο εργασιακού αγώνα μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά πάνω από όλα θα συντονίζει και θα παρέχει υποστήριξη, συμβουλές και συντονισμό των αγώνων σε όλη τη χώρα. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των συνιστωσών, αλλά την ίδια στιγμή, εάν συγκροτηθεί, θα συμβάλει αποφασιστικά και στο βάθεμα αυτής της συνεργασίας. Και πρέπει επιτέλους να παραχθεί μαζικά ένα έντυπο ευκολοδιάβαστο, ολιγοσέλιδο, λαϊκό αλλά και ουσιαστικό, το οποίο θα εξηγεί το μεταβατικό μας πρόγραμμα με περισσότερη σαφήνεια, ώστε να μπορέσουμε να πείσουμε τον κόσμο ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι η εξαθλίωση της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος.
Η Μετωπική Συμπόρευση
Όσον αφορά το επίδικο της μετωπικής συμπόρευσης όλων των αντι-ιμπεριαλιστικών, αντικαπιταλιστικών και αντι-ΕΕ δυνάμεων, η οποία όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά στην έκβαση των αγώνων που δίνουμε αυτή την περίοδο, ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν έχει προς το παρόν προχωρήσει, είναι μια συγκεκριμένη πολιτική διαφωνία. Είναι η εκτίμηση κάποιων συντρόφων που συμμετείχαν στην προσπάθεια της μετωπικής συμπόρευσης, ότι μια μονοδιάστατη αναφορά στην έξοδο από την ευρωζώνη και το ευρώ, με παραπομπή  της ανάγκης προβολής εξόδου από την ΕΕ και
πολύ περισσότερο μιας συνολικής σύγκρουσης-ανατροπής με τις δυνάμεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, στο απώτερο απροσδιόριστο μέλλον, θα εξασφάλιζε μια ευρύτερη δημοφιλία από τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την κρίση.
Χωρίς να παραβλέψουμε το επίπεδο της συνείδησης και της αντίληψης του λαού προς τον οποίο απευθυνόμαστε στο εδώ και τώρα, χωρίς να παραβλέψουμε την ανάγκη για χρήση ενός απλού, λαϊκού αλλά και μεστού και συμπυκνωμένου πολιτικού λόγου όταν απευθυνόμαστε στο λαό, θα ήταν ένα μεγάλο πολιτικό ψέμα και μια τεράστια πολιτική υποχώρηση εάν ισχυριζόμασταν ότι η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο λαό μπορεί να αναχαιτιστεί μόνο με την έξοδο από την Ευρωζώνη, και ότι η η ποδηγέτηση του λαού από τη συμμετοχή της χώρας στην καπιταλιστική Ε.Ε., είναι ελάσσονος σημασίας ή δεν είναι αναγκαίο να αντιμετωπιστεί την παρούσα στιγμή.
Δευτερευόντως, οι κομματικές και προσωπικές αντιπάθειες και αγκυλώσεις του παρελθόντος από αυτούς που συμμετείχαν στις επαφές για την μετωπική συμπόρευση, έπαιξαν σίγουρα τον αρνητικό τους ρόλο, όπως άλλωστε συμβαίνει και εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η συνέχιση όμως της καπιταλιστικής κρίσης-ύφεσης και η διάψευση των όποιων προσδοκιών για «έξοδο» από αυτήν, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή μας, η συνέχιση και η κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη, η ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης και η διαμόρφωση καθεστώτος μόνιμης επιτροπείας στα πλαίσια του Δημοσιονομικού Συμφώνου και των θεσμών και συνθηκών της ΕΕ, μας υπαγορεύει ένα καθήκον: Να επιμείνουμε στη θέση μας. Να μην υποχωρήσουμε σε πιο χλιαρές πολιτικές προτάσεις, να μην υποχωρήσουμε σε – θεωρητικά και μόνο – πιο «εύπεπτες» και πιο «δημοφιλείς» προτάσεις.
Διότι, το πρόβλημα της αριστεράς είναι η υπόκλιση στο κάθε φορά ανερχόμενο ρεφορμιστικό ρεύμα και τελικά η υποταγή της στο σύστημα. Το πρόβλημα της αριστεράς δεν ήταν ο δήθεν “σεχταρισμός” των εκάστοτε «μπολσεβίκων», με τον οποίο κατηγορούν οι ρεφορμιστές και οι «ρεαλιστές», εκείνους που διαλέγουν τον δρόμο της σύγκρουσης, της ανατροπής και της επανάστασης.
Το ζήτημα είναι αν θα μπορέσουμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε την κοινωνική πλειοψηφία που δέχεται την επίθεση, αν θα μπορέσουμε να πείσουμε τους εργάτες, τους υπαλλήλους, τους αγρότες της υπαίθρου, και τις στρατιές των ανέργων (όλων των ηλικιών) που έχει δημιουργήσει η κρίση, ότι η επιβίωση της κοινωνίας αλλά ακόμα και αυτή η προσωπική τους βραχυπρόθεσμη επιβίωση εξαρτάται από μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις και ανατροπές στο εδώ και τώρα, όπως η διπλή έξοδος από Ευρώ και ΕΕ.
Εκεί θα κριθεί η έκβαση της ταξικής σύγκρουσης της εποχής μας. Στήριξη λοιπόν των ταξικών δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα. Και στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όποιες εκλογές και αν προκύψουν.
* Ο Β. Ζούμπος είναι μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Φθιώτιδας και περιφερειακός σύμβουλος με την Αριστερή Παρέμβαση στη Στερεά Ελλάδα

 

28 Οκτωβρίου 2014

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩN:Να πνίξουμε την κυβέρνηση των περικοπών, των απολύσεων, της καταστροφής

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩN:Να πνίξουμε την κυβέρνηση των περικοπών, των απολύσεων, της καταστροφήςΟι τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η πρώτη καταιγίδα του φθινόπωρου στις εργατογειτονιές της Δυτικής Αθήνας και της Β” Πειραιά δεν είναι αποτέλεσμα της «θεομηνίας».
Η Νίκαια, το Κερατσίνι, το Περιστέρι, το Μενίδι, το Ίλιον, το Καματερό, το Αιγάλεω πνίγηκαν κυριολεκτικά εξαιτίας της εγκληματικής πολιτικής της άθλιας συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου για την οποία η ζωή των εργαζόμενων και οι γειτονίες τους μπορούν να γίνουν θυσία στον βωμό της αποπληρωμής του χρέους των τραπεζιτών.
Οι περικοπές στις δαπάνες για τους δήμους κατά 60% τα τελευταία 4 χρόνια έχουν αποτέλεσμα ρημαγμένες κοινωνικές υπηρεσίες, σταμάτημα των αντιπλημυρικών και άλλων έργων υποδομής(καθαρισμός φρεατίων και ρεμάτων),ενώ οι απολύσεις εργαζόμενων από τους ΟΤΑ, συρρικνώνουν το ανθρώπινο δυναμικό.
Πρέπει να βάλουμε τέρμα σ” αυτή την πολιτική που καθημερινά υποβαθμίζει τις γειτονίες μας και θεωρεί αναλώσιμους τους εργαζόμενους. Να τελειώνουμε με την πολιτική που χαρίζει δις σε μεγαλοεπιχειρηματίες για πανάκριβα έργα βιτρίνας.
Άμεσα διεκδικούμε μέτρα ανακούφισης και αποζημιώσεις για τους πληγέντες, αύξηση των δαπανών από τον προϋπολογισμό για έργα υποδομής, σταμάτημα των απολύσεων στους δήμους  και προσλήψεις προσωπικού, πάγωμα χρεών σε εφορία και κατάργηση του απαράδεκτου ΕΝΦΙΑ.
Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης απέναντι στους πληγέντες αξίζουν όσο και οι υποσχέσεις για  το τέλος των μνημονίων και τα παραμύθια περί success story. Δεν είναι ώρα η αριστερά, μαζί με την κυβέρνηση, να μετρήσει σιωπηλά και «υπεύθυνα» τις πληγές, όπως κάλεσε η περιφερειάρχης Αττικής.
Είναι ώρα, όλοι μαζί, με παρατεταμένο αγώνα να τους ανατρέψουμε και να απαιτήσουμε την διαγραφή του δημόσιου χρέους για να σώσουμε τις γειτονίες, τις δουλειές και τις ζωές μας.
ANT.AΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

 

26 Οκτωβρίου 2014

Η Κύπρος δεν έχει πια φίλους

του Γιώργου Δελαστίκ, εφημ. "Πριν"
Η Κύπρος δεν έχει πια φίλουςΜόνο εγκεφαλικό δεν έπαθε ο δεξιός «ανανιστής» πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, θερμότατος φίλος των Άγγλων, μόλις είδε την παράγραφο των Συμπερασμάτων (όπως ονομάζεται τα τελευταία χρόνια η απόφαση) της συνόδου κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες την Πέμπτη και την Παρασκευή που περιλαμβανόταν στο προσχέδιο: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εκφράζει τη σοβαρή ανησυχία του απέναντι στην αναζωπύρωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Καλεί την Τουρκία να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Υπ’ αυτές τις συνθήκες το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θεωρεί ότι είναι πιο σημαντικό από ποτέ να βρεθεί μια συνολική λύση στην Κύπρο προς όφελος όλων των Κυπρίων» αναφερόταν επί λέξει.
Οι Κύπριοι έγιναν έξαλλοι. Καμιά αναφορά από τους ηγέτες της ΕΕ στην ωμή παραβίαση της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) από το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός Χαϊρεντίν Πασά», που με τη διακριτική συνοδεία δύο τουρκικών φρεγατών έχει εγκατασταθεί μια εβδομάδα τώρα στην κυπριακή ΑΟΖ και κάνει… κρουαζιέρα! Σαν να μην υπάρχει δηλαδή η κυπριακή ΑΟΖ! Λυσσωδώς διαπραγματεύονταν οι Κύπριοι όλη τη νύχτα της Τετάρτης, αλλά μάταια. Οι Ευρωπαίοι ήταν ανυποχώρητοι. Έφτασαν οι δεξιοί Κύπριοι να απειλούν ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Μιλάμε για τους ίδιους κύπριους απατεώνες και κλέφτες της κυβέρνησης της Λευκωσίας που υπό την πίεση των Γερμανών κατέκλεψαν τους ρώσους ολιγάρχες και όλους τους άλλους αφελείς ξένους οι οποίοι είχαν κάνει την ανοησία να εμπιστευθούν στους κύπριους τραπεζίτες ποσά άνω των 100.000 ευρώ, για να τους τα αρπάξουν όλα! Με τέτοια απόφαση της συνόδου κορυφής της ΕΕ ο Αναστασιάδης θα γύριζε στην Κύπρο εντελώς ξεφτιλισμένος, καθώς οι ηγέτες της ΕΕ θα είχαν ουσιαστικά αποδεχθεί έμμεσα την αρπάγη του κυπριακού φυσικού αερίου και πετρελαίου από τους Τούρκους! Βαρύτατη ήττα ακόμη και για τη δωσίλογη κυπριακή Δεξιά! Εγκεφαλικό δεν έπαθε ο Αναστασιάδης, αλλά στα πρόθυρά του βρέθηκε. Κατά τις 5 τα χαράματα τον κουβαλούσαν σε νοσοκομείο των Βρυξελλών λόγω αρτηριακής υπέρτασης που ξέσπασε με ρινορραγία! Σαν τον Πάγκαλο, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και του είχαν υπαγορεύσει οι Γερμανοί δήλωση μετανοίας την οποία φυσικά υπέγραψε!
Μέσα σε λίγες ώρες, πριν από το μεσημέρι της Πέμπτης, οι γιατροί έδωσαν εξιτήριο στον Αναστασιάδη. Πού να εμφανιστεί όμως στη σύνοδο κορυφής! Ματαίωσε όλα του τα ραντεβού και το απόγευμα πήγε μόνος του, χωρίς κανένα σύμπτωμα, σε άλλο νοσοκομείο και… ταμπουρώθηκε! Δεν έβγαινε με τίποτα! «Ο ίδιος επέλεξε να παραμείνει απόψε στο νοσοκομείο» ανακοίνωσε ο κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης με… γραπτή (!) δήλωσή του, για να αποφύγει προφανώς τις ενοχλητικές ερωτήσεις του τύπου «ποιος γιατρός είπε στον Αναστασιάδη να κλειστεί σε νοσοκομείο». Με τον εγκλεισμό του στο νοσοκομείο ο κύπριος πρόεδρος δεν πήγε στο ραντεβού που είχε απαιτήσει ο άγγλος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον. για να διαπιστώσει από πρώτο χέρι τις προθέσεις του Αναστασιάδη, ο οποίος παιδιόθεν διατηρούσε στενές σχέσεις με τη Βρετανία. Με πρόσχημα την… αυτοεξορία του στο νοσοκομείο δεν πήγε καν στη σύνοδο του ΕΛΚ, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος των δεξιών ευρωπαίων ηγετών, όπου φυσικά θα τον ανέκριναν η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκ. Μέρκελ και ο Β. Σόιμπλε. Εννοείται ότι με την ίδια δικαιολογία την κοπάνησε και από τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Προσωπικά, καθόλου δεν έβλαψε τον Νίκο Αναστασιάδη αυτή η απουσία, όσο κι αν έδωσε την εικόνα ενός γελοίου ανθρωπάκου που κρύβεται. Μη εμφανιζόμενος στη σύνοδο και στις συναντήσεις, δεν χρεώθηκε προσωπικά καμιά από τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου –δηλαδή των αρχηγών των ελληνοκυπριακών κομμάτων– που συνεδρίαζαν ένα διήμερο και είχαν αποφασίσει να προβάλει η Κύπρος βέτο στο άνοιγμα νέων κεφαλαίων προς διαπραγμάτευση στις ενταξιακές συνομιλίες ΕΕ-Τουρκίας. Όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες γνωρίζουν το πολιτικό ποιόν του κύπριου προέδρου. Οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί τον θεωρούν πιστό υπηρέτη των συμφερόντων τους και έχουν ποντάρει πάνω του για το κλείσιμο του Κυπριακού στο πλαίσιο των δικών τους συμφερόντων, με ό,τι αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τους Κύπριους. Μόνον ο Γλαύκος Κληρίδης από τους διατελέσαντες προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν του ίδιου πολιτικού φυράματος και τόσο προσανατολισμένος προς την Αγγλία, κανένας άλλος. Ούτε καν στην Ελλάδα υπάρχει πίεση κατά της ενδοτικής γραμμής, αν κρίνει τουλάχιστον κανείς από την Αυγή, η οποία την Παρασκευή τιτλοφορούσε το ρεπορτάζ της… «ΕΕ και Γερμανία στηρίζουν Κύπρο για ΑΟΖ»! Βάζοντας τον Αναστασιάδη να κλέψει τις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ των Ρώσων, των Ελλήνων και των άλλων ξένων καταθετών, οι Γερμανοί απογύμνωσαν την Κύπρο από κάθε διεθνή συμμαχία και πρωτίστως από τη Ρωσία, η οποία είναι και το μοναδικό μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ανέκαθεν τασσόταν υπέρ της Κύπρου και αποτελούσε φραγμό στις επιθέσεις εναντίον της. Δεν είναι ηλίθιοι οι Ρώσοι να υποστηρίζουν πλέον τους κύπριους απατεώνες που τους έκλεψαν!
Οι Ευρωπαίοι έκαναν κι ένα δωράκι στον Αναστασιάδη. Άλλαξαν επί τα βελτίω τη διατύπωση στα Συμπεράσματα της συνόδου κορυφής. «Παροτρύνουν την Τουρκία να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να σεβαστεί την κυριαρχία της Κύπρου στα χωρικά της ύδατα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα στην ΑΟΖ της» αναφέρει το τελικό κείμενο των Συμπερασμάτων. Μόλις έπαθε ρινορραγία ο Αναστασιάδης, οι Ευρωπαίοι υποχώρησαν! Μήπως άδικα τους κατηγορούμε για αναισθησία και κυνισμό; Φανταστείτε τι θα έδιναν στην Κύπρο, αν ο Αναστασιάδης πάθαινε εγκεφαλικό!

Νέο Μνημόνιο συμφώνησε ο Σαμαράς στις Βρυξέλλες!

Αντιλαϊκά μέτρα «εδώ και τώρα» για προληπτική γραμμή χρηματοδότησης


Ούτε καν την αποχώρηση του ΔΝΤ από το καθεστώς επιτήρησης της «επόμενης μέρας» δεν κατάφερε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση. Έτσι κι η «επόμενη μέρα» σε τίποτε επί της ουσίας δεν θα διαφέρει από τις προηγούμενες, με βάση αυτά στα οποία συμφώνησε ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς στις Βρυξέλλες (το δικό το Καστελόριζο) κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής. 


Στη συνάντησή του με τον νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ συμφώνησαν να τεθεί στη διάθεση της Ελλάδας μια προληπτική γραμμή χρηματοδότησης, την οποία η χώρα θα χρησιμοποιήσει εάν η έξοδός της στις αγορές καταστεί απαγορευτική. 

Το ποσό που θα είναι διαθέσιμο θα ανέρχεται γύρω στα 14-18 δισ. ευρώ και θα προέρχεται από τρεις πηγές: Τα αδιάθετα κονδύλια του ΤΧΣ (10 δισ. ευρώ), τις επιστροφές κερδών ελληνικών ομολόγων από κεντρικές τράπεζες και, τέλος, τα αδιάθετα αποθεματικά φορέων της γενικής κυβέρνησης, όπου κατά σκανδαλώδη τρόπο συμπεριλαμβάνονται και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων! Το χειρότερο όμως είναι ότι ακόμη και γι’ αυτά τα ποσά που δεν αφορούν νέες εκταμιεύσεις, ενώ το μεγαλύτερο μέρος τους (από το ΤΧΣ) έχει ήδη δοθεί με δρακόντειους μάλιστα όρους στο πλαίσιο της δεύτερης δανειακής σύμβασης κι ενδέχεται να μην αξιοποιήσει ποτέ η ελληνική κυβέρνηση, συμφωνήθηκε ήδη Μνημόνιο. Η διάρκειά του θα είναι ένας χρόνος, ενώ την ευθύνη της επιτήρησης δεν θα έχουν μόνο οι Ευρωπαίοι αλλά και το ΔΝΤ, σε ρόλο τεχνικού συμβούλου.

Το νέο Μνημόνιο, που πιθανότατα θα συμφωνηθεί κι επίσημα μεταξύ Σαμαροβενιζέλων και τρόικας τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου, θα περιλαμβάνει νέα αντιλαϊκά μέτρα στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται από το 2010. Η «επόμενη μέρα» συνεπώς θα είναι μία από τα ίδια. Η δε υπόσχεση του Αντ. Σαμαρά για έξοδο από το Μνημόνιο συνιστά μια ακόμη ψευδεπίγραφη υπόσχεση, προς άγρα εντυπώσεων στην άτυπη, μακρά προεκλογική περίοδο…

Στο φόντο κυβερνητικών υποσχέσεων, που δεν αποδεικνύονται απλώς κενές περιεχομένου αλλά προπέτασμα καπνού για νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις, η γραμμή της μετωπικής σύγκρουσης με την πολιτική της τρόικας, όπως προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναδεικνύεται σε μονόδρομο.

ΠΡΙΝ  25/10/2014 

Τέχνη ενάντια στο φασισμό

Γκουέρνικα, 1937, Πάμπλο Πικάσο

πηγή, Το Περιοδικό

picasso-1050x700 Σαν σήμερα, στις 25 Οκτώβρη του 1881, γεννήθηκε ο Ισπανός ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο, δημιουργός της «Γκουέρνικα» και άλλων πολλών έργων (όπως οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν», Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (για το Νίκο Μπελογιάννη κ.α.). Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει στο Παρίσι, όπου εντάσσεται στη Γαλλική Αντίσταση. Το 1944 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, στο οποίο θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. «Πήγα στο Κομμουνιστικό Κόμμα όπως πάει κανείς στην πηγή. Θα είμαι πια με τους δύστυχους ανθρώπους, στο δρόμο», έλεγε ο Πικάσο, απαντώντας σε όσους ενοχλούνταν ή ενοχλούνται για την ένταξή του. Η σημαντική συνεισφορά του στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης τον καθιστούν σε μία από τις σημαντικότερες διαχρονικά καλλιτεχνικές προσωπικότητες. Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα για την περίφημη Γκουέρνικα (ή Γκερνίκα, με λατινική απόδοση στα ελληνικά)…

Στις 26 Απριλίου του 1937 Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών (στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου και της βοήθειας που είχε δοθεί από Χίτλερ και Μουσολίνι στον Φράνκο) βομβαρδίζουν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Ρίχνουν 32 τόνους εκρηκτικών, σκοτώνουν 1.650 ανθρώπους και ισοπεδώνουν το 70% της πόλης. Ο Πάμπλο Πικάσο, που βρισκόταν στο Παρίσι, καθώς είχε αναλάβει να διακοσμήσει το ισπανικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση εκείνης της χρονιάς, πληροφορείται το γεγονός από την εφημερίδα Le soir την 1η Μαίου, ξεκινάει το έργο του αμέσως και το ολοκληρώνει στις 3 Ιουνίου.
Ο Πικάσο στον τεράστιο καμβά του, διαστάσεων 3,54 χ 7,82 , αποτυπώνει τη φρίκη και τη θηριωδία του πολέμου. Οι κεντρικές μορφές του δεν είναι άνθρωποι, αλλά ένας ταύρος και ένα διαμελισμένο άλογο, υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την απανθρωπιά του πολέμου, το γεγονός ότι η φρίκη που φέρνει ταιριάζει μόνο στο ζωικό βασίλειο. Τέσσερις γυναίκες ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά, ενώ διάσπαρτα στον πίνακα βρίσκονται διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη. Το χρώμα απουσιάζει εντελώς από τον πίνακα, καθώς χρησιμοποιείται το μαύρο και αποχρώσεις του γκρι. Όπως παρατηρεί ο Κάρλο Αργκάν, ιστορικός και κριτικός της τέχνης:  «Η αφαίρεση του χρώματος και του ανάγλυφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή».
Ο πίνακας παρουσιάστηκε στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού την ίδια χρονιά και αρχικά εισέπραξε αρνητικές κριτικές. Ύστερα, όμως, αναγνωρίστηκε η καλλιτεχνική του αξία και μάλιστα έγινε σύμβολο του αγώνα των δημοκρατών ενάντια στο φασισμό. Το έργο περιόδευσε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας, για να ενισχύσει τον αγώνα των δημοκρατικών. Οι περιοδείες σταμάτησαν, όταν το 1939 κατέλαβε την εξουσία ο Φράνκο και το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ για να αποφευχθεί η καταστροφή του. Ο Πικάσο είχε δηλώσει ότι το έργο του δε θα επέστρεφε στην Ισπανία, προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Η Γκέρνικα επέστρεψε στην Ισπανία το 1981 και σήμερα φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη.
Ιστορικό έχει μείνει το επεισόδιο που συνέβη κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης του 1937 στο Παρίσι, όταν ένας Γερμανός αξιωματικός των Ναζί περνώντας από το ισπανικό περίπτερο ρώτησε τον Πικάσο αν αυτός είχε φτιάξει τη Γκέρνικα και ο Πικάσο του απάντησε: «Όχι, δεν το έφτιαξα εγώ. Εσείς το φτιάξατε».
Γκέρνικα_031212

Το «ΟΧΙ» ενός μαθητή στις παρελάσεις

Λάβαμε και δημοσιεύουμε:
Γράφει ο Δημήτρης Ντόντης , μαθητής Α΄Λυκείου
Ο ρόλος τον μαθητικών παρελάσεων είναι εμείς οι μαθητές να τιμήσουμε τους ήρωες του έθνους μας οι οποίοι δώσανε την ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Πως όμως τους τιμούμε όταν οι μισοί από εμάς δεν ξέρουν καλά καλά τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου και τι στις 25 Μαρτίου ;
Η παρέλαση αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα αυταρχικής νοοτροπίας έθιμο με χαρακτήρα στρατιωτικής εκπαίδευσης. Η παρέλαση δεν ενισχύει το εθνικό μας φρόνημα αλλά αντίθετα προωθεί :
α) Διαχωρισμούς-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ξεκάθαρα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο). Και κυρίως «άξιοι/ες» (συνήθως οι καλύτεροι παπαγάλοι) ξεχωριστά και οι «κοινοί θνητοί» πίσω. Μάλιστα η εξάδα των άριστων μαθητών μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά και ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό ‘όχλο’. Εδώ επίσης, συναντάμε και το τεράστιο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην παρέλαση περιορίζεται στους σημαιοφόρους και αποτελεί προφανώς επικοινωνιακό κόλπο, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται καθόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.
β) Μιλιταριστικά στοιχεία – στρατιωτική εκπαίδευση: Όλοι περπατάμε με το ίδιο βήμα, μετά από ατελείωτες ώρες εξάσκησης που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό». Ακούμε ακόμα παράλληλα στρατιωτικά εμβατήρια (ή αλλιώς την κακοποίηση της μουσικής).
γ) ομοιομορφία-μαζικοποίηση Συνδέεται και με τον βηματισμό που ανέφερα πριν αλλά φυσικά και με την ομοιομορφία στην εμφάνιση μας , την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου.
δ) Υποβιβασμός του πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»: Ποιος επιλέγει αυτούς τους και καλά επίσημους που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους «υπηκόους» τους, καθώς αυτοί τους «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας το κεφάλι τους δεξιά. Εμένα προσωπικά μου θυμίζουν στρατιωτικές παρελάσεις της ναζιστικής Γερμανίας οπού ο Χίτλερ επιθεωρούσε τους στρατιώτες του.
Ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός και η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της ιστορίας από εμάς τους μαθητές.
Αν κάτι πρέπει να διδασκόμαστε από τον Β παγκόσμιο πόλεμο αυτό είναι :
«Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη»

ΣΥΡΙΖΑ: Μεγάλο βήμα προς τα πίσω η διατήρηση του ΤΑΪΠΕΔ

  Κεντρική Επιτροπή ακύρωσε αποφάσεις που είχαν ψηφιστεί στο συνέδριο του 2013 

ΣΥΡΙΖΑ: Μεγάλο βήμα προς τα πίσω η διατήρηση του ΤΑΪΠΕΔ της Ειρήνης Γαϊτάνου, εφημ. "Πριν"
Σημείο τομής στην πορεία για την εξουσία θα αποδειχθεί η καταψήφιση από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ τροπολογιών που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα και αφορούσαν την δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών, την ανάσχεση των ιδιωτικοποιήσεων και την φορολογική μεταρρύθμιση. 

Το περασμένο Σαββατοκύριακο 18-19 Οκτώβρη διεξήχθη η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριμένη συνεδρίαση αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς είναι ενδεικτική τόσο της εσωτερικής λειτουργίας όσο και της πολιτικής κατεύθυνσης που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ δια της ηγεσίας του. Η Κεντρική Επιτροπή με πρωτοφανή τρόπο, στην πραγματικότητα απέρριψε τις αποφάσεις του συνεδρίου του κόμματος που είχε διεξαχθεί τον Ιούλιο του 2013, εγείροντας ερωτηματικά για την πολιτική νομιμοποίηση μιας τέτοιας κίνησης.
Η αφορμή για τη συζήτηση αυτή ήταν μια τροπολογία που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα, την οποία παρουσίασε ως συμπληρωματική στην παρουσία και τις εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ. Έτσι, η Πλατφόρμα κατέθεσε μια σειρά μέτρων που πρότεινε να προστεθούν στο άμεσο κυβερνητικό πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε στη ΔΕΘ, συμφωνώντας κατά βάση με αυτό. Αυτή τη φορά όμως η τροπολογία που κατατέθηκε δεν περιλάμβανε τα σημεία εκείνα που αποτελούν γνωστές και διακηρυγμένες θέσεις της Πλατφόρμας και έχουν προκαλέσει επανειλημμένα τις αντιδράσεις και την απόρριψη από την πλευρά της πλειοψηφίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ (έξοδος από το ευρώ, διαγραφή του χρέους κλπ). Αντίθετα, περιλάμβανε σημεία που έχουν ήδη υπερψηφιστεί και εγκριθεί από το Συνέδριο του κόμματος, και αποτελούν συνεπώς πολιτικές του θέσεις.
Συγκεκριμένα, τα μέτρα που προτάθηκαν αφορούσαν τρία σημεία: Πρώτον, τη δημόσια ιδιοκτησία και τον κοινωνικό έλεγχο των τραπεζικών ιδρυμάτων. Δεύτερον, την ανάσχεση των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάργηση του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) και την εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων της οικονομίας, με προτεραιότητα στους τομείς των δημοσίων αγαθών, των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και των υποδομών. Και τρίτον, τη λήψη άμεσων και ουσιαστικών μέτρων στην κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής του φορολογικού συστήματος, συμπεριλαμβάνοντας την κατάργηση της ασυλίας και τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου. Σημεία δηλαδή που αποτελούσαν ως τώρα διακηρυγμένες θέσεις του κόμματος. Φυσικά, πάμπολλες φορές ως σήμερα είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο να αμφισβητούνται αυτές οι θέσεις από κεντρικά στελέχη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, με δηλώσεις τους είτε στα ΜΜΕ, είτε σε διάφορες εκδηλώσεις, συνέδρια, φόρουμ και συναντήσεις. Ωστόσο, το γεγονός και μόνο ότι αποτελούσαν ψηφισμένες θέσεις αποτελούσε ένα στοιχείο αναφοράς και διαπάλης πολιτικών γραμμών.
Πλέον όμως η κατάσταση διαφοροποιείται. Η τροπολογία που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα καταψηφίστηκε από την Κεντρική Επιτροπή, με 76 κατά, 61 υπέρ και 1 λευκό. Είχε προηγηθεί η υπερψήφιση της εισήγησης επί της αρχής από τη συντριπτική πλειοψηφία της Κ.Ε. (και την Αριστερή Πλατφόρμα), με μόνο 10 λευκά και 3 κατά. Η καταψήφιση της τροπολογίας έγινε με μικρή πλειοψηφία, κάτι που, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δεν οφείλεται σε μετακινήσεις στελεχών, αλλά σε εκκωφαντικές απουσίες από την ψηφοφορία. Είναι ενδεικτικό ότι απουσίαζαν 62 μέλη… Υπενθυμίζουμε ότι στην Κ.Ε. έχουν εκλεγεί 135 στελέχη από το Ενιαίο Ψηφοδέλτιο (που εκπροσωπεί την κεντρική ηγετική γραμμή του κόμματος υπό τον Τσίπρα) με ποσοστό 67,61%, 60 στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας με ποσοστό 30,15%, 2 από τους Ανένταχτους εντός ΣΥΡΙΖΑ (1,03%), 2 από την Κομμουνιστική Τάση/Πλατφόρμα (0,74 %), και 1 από την Παρέμβαση των Μελών (0,27%).
Μετά την καταψήφιση της τροπολογίας, η Αριστερή Πλατφόρμα ψήφισε λευκό στην τελική ψηφοφορία για την έγκριση της εισήγησης. Είναι προφανές ότι η επιλογή της Πλατφόρμας να καταθέσει όχι τις διακηρυγμένες θέσεις της, για τις οποίες έχει εκδηλωθεί μεγάλη διαμάχη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκείνες του συνεδρίου, αποτελούσε μια αμυντική κίνηση κατεβάσματος των τόνων, καθώς και έναν τακτικό ελιγμό για να ασκήσει πίεση στην διαρκή μετατόπιση της ηγετικής ομάδας προς συντηρητικότερες θέσεις. Είναι λοιπόν πολύ αρνητική εξέλιξη, και ενδεικτική της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, η καταψήφιση από την ΚΕ. Είναι ωστόσο και πρωτοφανής κίνηση, με σημαντικές συνδηλώσεις στο πεδίο της πολιτικής και δημοκρατικής λειτουργίας. Από πότε η Κεντρική Επιτροπή νομιμοποιείται να αμφισβητήσει και ουσιαστικά να αναιρέσει τις αποφάσεις του συνεδρίου, που αποτελεί το ανώτερο πολιτικό όργανο του κόμματος, από το οποίο έχει φυσικά εκλεγεί;
Την καταψήφιση της τροπολογίας υποδέχτηκαν με διθυράμβους τα ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι γνωστό χρηματοοικονομικό portal (http://bankingnews.gr) σε κεντρικό του άρθρο μιλούσε για «ιστορική και ανατρεπτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ». Στο άρθρο καθησυχάζονται οι αναγνώστες ότι «με την απόφαση αυτή προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει ένα μήνυμα ότι δεν θέλει να πάει κόντρα στις αγορές, ούτε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία από αυτή που ορίζουν οι αγορές», ενώ διαλαλεί την υιοθέτηση από το κόμμα του ιδιωτικού χαρακτήρα των τραπεζών και τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης στα τραπεζικά ιδρύματα, με παράλληλη διατήρηση του θεσμικού και ουσιαστικού ρόλου των ξένων επενδυτών. Από την άλλη, ήδη από την επόμενη μέρα διάφορα ΜΜΕ συνέχισαν την άσκηση πίεσης στον Τσίπρα και την ηγετική ομάδα να εγγυηθεί ότι διαθέτει τον έλεγχο του κόμματος έναντι της Αριστερής Πλατφόρμας (είναι χαρακτηριστικό άρθρο στο capital.gr όπου διαπιστώνεται κατά τα άλλα με ανακούφιση ότι μετά την καταψήφιση της τροπολογίας «Οι τράπεζες θα μείνουν ιδιωτικές, τα ΑΤΜ ανοιχτά και ενδεχομένως τα ράφια και τα πρατήρια καυσίμων σε πληρότητα»…!)
Επιπλέον, στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κ.Ε. είναι ενδεικτική η επιμονή στη γραμμή της διαπραγμάτευσης για το χρέος και τη δανειακή σύμβαση, με ξεκάθαρη τοποθέτηση ενάντια σε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια. Αυτή τη γραμμή πλεύσης ακολούθησαν και άλλα κεντρικά στελέχη, με χαρακτηριστική την τοποθέτηση του Γ. Σταθάκη, ο οποίος μάλιστα εξεγέρθηκε σε συνέντευξη του στο ραδιόφωνο Βήμα FM δηλώνοντας ότι «Το έχουμε πει εκατό φορές αυτό». Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής η τάση ήταν να πέσουν οι τόνοι και να παρουσιαστεί ένα κλίμα ενότητας. Κάτι τέτοιο στην παρούσα συγκυρία, και ενώ καταψηφίζονται ακόμα και βασικές όψεις του προγράμματος του κόμματος, αντικειμενικά λειτουργεί στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης της συντηρητικής μετατόπισης του κόμματος. Είναι ενδεικτικό ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωνε την επόμενη μέρα της συνεδρίασης ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ενωμένος από ποτέ»…
jod

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *