του Δημήτρη Αργυρού, πηγή Sufir3d
Ναι, δεν μπορώ παρά να σας εκμυστηρευτώ, πως με προβληματίζει η ενδεχόμενη διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και η προοπτική(;;) ενός κοινού πολιτικού μετώπου μαζί τους. Δε συζητώ ένα ενιαίο –πολιτικοκοινωνικό-μέτωπο μέσα στους αγώνες, στον δρόμο και στις συγκρούσεις με το καπιταλιστικό κράτος και τη μνημονιακή ψευδοαριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ενιαίο μέτωπο όχι μόνο με τις δυνάμεις που θα διασπαστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και το ΚΚΕ αν το θέλει, δυνάμεις της άλλης αντικαπιταλιστικής ή Μ-Λ αριστεράς ή ακόμη και με τον χώρο της αντεξουσίας και της αναρχίας. Ένα ενιαίο μέτωπο που θα πρέπει να αποκτήσει ξεκάθαρα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά με συγκρουσιακή διάθεση και στάση. Και από αυτή την οπτική ούτε σε αυτό το επίπεδο το ενιαίο μέτωπο δεν είναι εύκολο να οικοδομηθεί.
Πόσο μάλλον στο επίπεδο ενός καθαρά πολιτικού μετώπου που θα βάζει πλώρη την εξουσία. Και όταν μιλάω για εξουσία δεν εννοώ την κυβέρνηση. Όπως αποδείχθηκε και με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η εξουσία δε βρίσκεται στα υπουργεία και στη βουλή. Η εξουσία βρίσκεται στα γραφεία των εφοπλιστών, στα κλειστά και ανοικτά φόρουμ των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών, των χρηματιστών και των πολυεθνικών. Η εξουσία βρίσκεται στις τράπεζες, στην κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα. Η εξουσία βρίσκεται στους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών, στα κονκλάβια της ΕΕ και του ΔΝΤ, η εξουσία βρίσκεται στις μεγάλες ιμπεριαλιστές δυνάμεις. Εν τέλει η εξουσία βρίσκεται στο εμπόρευμα που έχει αποικίσει τα πάντα.
Βάζοντας πλώρη για την εξουσία αυτό το πολιτικό μέτωπο θα πρέπει να καταστρέψει τους μηχανισμούς του εθνικού και υπερεθνικού κράτους. Τους μηχανισμούς της καπιταλιστικής οικονομίας, να καταστρέψει τους μηχανισμούς και τις δομές του εμπορεύματος. Να κρεμάσει και να εκτελέσει φυσικά και συμβολικά τα σημεία και τις δομές της πολύμορφης ταξικής εκμετάλλευσης. Θα το πράξει το ίδιο. Ναι στον βαθμό που θα είναι η φυσική και πραγματική ηγεσία ενός επαναστατικού κινήματος. Ναι χρειαζόμαστε ένα πολιτικό μέτωπο που θα είναι η ηγεσία μιας ανατρεπτικής επαναστατικής μηχανής.
Καθώς δεν μπορείς να λες έξω από ευρώ, δίχως έξω από την ΕΕ. Δεν μπορείς να λες έξω από την ΕΕ δίχως έξω από τον καπιταλισμό και ενάντια στο ελληνικό καπιταλισμό. Δεν μπορείς να 'σαι αντικαπιταλιστής, δίχως ναι 'σαι κομμουνιστής. Δεν μπορείς να 'σαι κομμουνιστής, όταν υπερασπίζεσαι ακόμη τις παλιές μορφές του κρατικού καπιταλισμού που μεταμφιέστηκαν σε σοσιαλισμό/ κομμουνισμό. Δίχως να υπερασπίζεσαι την ελεύθερη κοινωνία των συνεταιρισμένων παραγωγών. Ο εργάτης ή θα μετατραπεί σε ελεύθερο συνεταιρισμένο παραγωγό, καταστρέφοντας την εργατική του ταυτότητα ή σε σύντομο διάστημα, θα ξαναεπιθυμήσει να 'χει ένα αφεντικό. Πολύ φοβούμαι πως για ένα τέτοιο καθολικό επαναστατικό εγχείρημα δεν είναι έτοιμες ούτε οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ ή των πιο ακροαριστερών, Μ-Λ και αναρχικών σεχτών, πόσο μάλλον οι δυνάμεις που κινήθηκαν αριστερότερα του ρεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική όχι στο ευρώ, ναι στο εθνικό νόμισμα αλλά εντός ΕΕ. Τρία πουλάκια κάθονταν δηλαδή.
Οπότε τι; Δεν κάνουμε τίποτε, περιμένοντας να οικοδομήσουμε τις υποκειμενικές συνθήκες.., όπως πράττει περίπου το ΚΚΕ, χάνοντας μια ακόμη ιστορική ευκαιρία. Γιατί όπως και να το δούμε η κρίση δεν είναι μόνο ευκαιρία για τους καπιταλίστες αλλά και για τους επαναστάτες. Φτιάχνουμε ένα μέτωπο ενός μαχόμενου ρεφορμισμού από τον Αλαβάνο έως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να σώσουμε οτιδήποτε μπορεί να σωθεί; Μένουμε μόνοι μας ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεχόμενοι την πίεση της ενωτικής ηττοπάθειας των εθνοαριστερών;
Όχι βγαίνουμε επιθετικά, επιχειρώντας να διευρύνουμε το αντικαπιταλιστικό μέτωπο με το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Δεν κάνουμε πίσω προγραμματικά, απεναντίας επιχειρούμε να σηκώσουμε το πήχη. Όχι μόνο διακηρυκτικά αλλά και στα πλαίσια ενός κινήματος που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πράγματων. Ενός κινήματος ταξικού, εργατικού, ενός κινήματος αντεπίθεσης. Που θα εκβιάζει- με όποιο τρόπο μπορεί- τα ντόπια και ξένα αφεντικά. Δίνοντας ελπίδα στον λαό και στους εργαζόμενους. Η συγκρότηση των δυνάμεων του «όχι μέχρι τέλους» αποτελεί το πρώτο πραγματικό βήμα, είναι μόνο η αρχή.
Στην οικοδόμηση αυτού του πραγματικού ανατρεπτικού κινήματος χωράνε όσοι και όσες δυνάμεις μπορούν και επιθυμούν να σηκώσουν τα όπλα. Είτε είναι αυτοί της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, είτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε του ΚΚΕ, είτε των άλλων ρευμάτων της αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, είτε της αντεξουσίας και της αναρχίας. Το κριτήριο λοιπόν ας μην είναι το τι λες και ποιος είσαι, αλλά πως και με πιο τρόπο το κάνεις πράξει, κριτήριο ας είναι τα όπλα, το τσεκούρι του πολέμου.
Δημήτρης Αργυρός
