26 Σεπτεμβρίου 2015

Κάτω τα χέρια από την Εργατική Λέσχη Περιστερίου

Ανακοίνωση της Εργατικής Λέσχης Περιστερίου για την προκλητική στοχοποίησή της από την Αστυνομία

Το τελευταίο διάστημα, η Εργατική Λέσχη Περιστερίου έχει βρεθεί στο κέντρο μιας πρωτοφανούς προσπάθειας στοχοποίησης από την αστυνομία. Συνεχείς οχλήσεις, αναζήτηση στοιχείων σε σχέση με το μισθωτήριο και τον κόσμο που δραστηριοποιείται σε αυτήν, υπαινιγμοί για δήθεν φορολογικές και άλλου τύπου παραβάσεις. Σε πρόσφατη μάλιστα επικοινωνία μας με την αστυνομική διεύθυνση Περιστερίου τονίστηκε πως υπάρχει άνωθεν (!!!) εντολή για έλεγχο της λειτουργίας της λέσχης.

Είναι ξεκάθαρο πως η αγωνιστική δράση της Εργατικής Λέσχης ενάντια στα φαινόμενα της εργοδοτικής τρομοκρατίας στη γειτονιά μας, ενάντια στις λευκές νύχτες, τα μαύρα μεροκάματα και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ενοχλεί όλους όσους υποστηρίζουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις των μνημονίων, οι επιταγές της ΕΕ και η πολιτική του κεφαλαίου.

Είναι ξεκάθαρο πως το παράδειγμα της ταξικής αλληλεγγύης απέναντι στη «φιλανθρωπία» όλων αυτών που δημιούργησαν την κρίση και την αδυναμία του λαού για αξιοβίωτη, ο αγώνας για δουλειά με δικαιώματα μακριά από το μεσαίωνα που ορίζουν η αδήλωτη εργασία, τα voucher και τα κοινωφελή προγράμματα που διαιωνίζουν την ανεργία, η αντιφασιστική και αντιρατσιστική δράση, η συνεχής προσπάθεια για πολιτισμό που ο λαός θα παράγει με βάση τις ανάγκες του, βρίσκουν απέναντί τους αυτούς που θέλουν ένα λαό υποταγμένο στη μνημονιακή λαίλαπα.

Είναι ξεκάθαρο πως απαραίτητος όρος για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων είναι ο ολοκληρωτισμός και η τρομοκρατία απέναντι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, απέναντι σε όποιον οργανώνεται και αγωνίζεται για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Στο στόχαστρο πλέον βρίσκονται το δικαίωμα στην απεργία, η ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, η ακηδεμόνευτη λειτουργία των σωματείων αλλά και οι χώροι εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης που επιχειρούν να ενώσουν τον κατακερματισμένο κόσμο της εργασίας στη γειτονιά.

Καταγγέλλουμε τη στοχοποίηση της Εργατικής Λέσχης Περιστερίου από την αστυνομική αρχή.

Καλούμε το εργατικό κίνημα, τα σωματεία, τους μαζικούς φορείς, τις εργατικές και λαϊκές συλλογικότητες, τους εργαζόμενους και τους άνεργους, τους νέους και της μετανάστες της εργατούπολης του Περιστερίου να καταδικάσουν την προσπάθεια φίμωσης της Εργατικής Λέσχης Περιστερίου.

ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ!
ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ – ΔΕ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
ΘΗΒΩΝ 227, 1ος όροφος
τηλέφωνο επικοινωνίας 6930246452
ergatikilesxiperisteriou.blogspot.gr

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας σε μαθητές της Καλαμάτας


Η Τ.Ε.Καλαμάτας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μεσσηνίας «καταγγέλλει την προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας απέναντι σε ανήλικους μαθητές. Το βράδυ της 21ης Σεπτεμβρίου μαθητές κάθονταν σε πλατεία της Καλαμάτας απέναντι απ΄το το 6ο λύκειο χωρίς να ενοχλούν κανέναν. Μετά από λίγο αστυνομικοί της ομάδας ΔΕΛΤΑ τους περικύκλωσαν, τους ζήτησαν τα προσωπικά στοιχεία τους καθώς και των κηδεμόνων τους, τους ρωτούσαν σε έντονο ύφος αν σκοπεύουν να κάνουν καταλήψεις, άσκησαν λεκτική βία λέγοντάς τους «μην κάθεσαι σταυροπόδι όταν σου μιλάει αστυνομικός» και άλλα τέτοια δημοκρατικής φύσεως λόγια.

Ακόμα, δεν πρόλαβε να εκλεγεί η «νέα» κυβέρνηση και «άρχισαν τα όργανα». Όλα αυτά έρχονται ως αποτέλεσμα της έντασης της καταστολής που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και της προσπάθειας τρομοκράτησης του λαού. Με λίγα λόγια, «της συνέχειας του κράτους» που υποσχέθηκε ο Τσίπρας. Έχει καταργηθεί πλέον κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος όταν ασκείται έστω λεκτική βία επειδή κάθεσαι σε μία πλατεία.

Επίσης, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι πριν τις εκλογές το Υπουργείο Παιδείας έστειλε μια εγκύκλιο στα σχολεία , ζητώντας κάθε σχολείο να επιλέξει ένα καθηγητή »σύνδεσμο» με τα κατά τόπους Α.Τ. της περιοχής για την καλύτερη συνεργασία σχολείου – αστυνομίας.

Οι ευθύνες βαραίνουν την κυβέρνηση και την αστυνομία που είναι γνωστή άλλωστε για τις δημοκρατικές της ευαισθησίες (φαίνεται και μέσα από την ψήφο της άλλωστε). Όμως, πρέπει να διερευνηθεί και η ευθύνη της διεύθυνσης της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς καθήκον της είναι να προστατεύσει τους μαθητές της από φαινόμενα άσκησης κρατικής τρομοκρατίας και εκφοβισμού και από ανάλογες αστυνομοκρατούμενες πρακτικές.

Το πρόβλημά τους είναι ότι μαθητές κάθονται σε μια πλατεία και όχι ότι η παιδεία βρίσκεται υπό διάλυση καθώς 21.000 είναι τα κενά τουλάχιστον στην πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια εκπαίδευση, 270 κλειστά σχολεία (ιδίως τα Ειδικά), το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν έρθει τα βιβλία στα ΕΠΑΛ και ότι σε πολλά σχολεία δεν υπάρχουν δάσκαλοι ή καθηγητές. Ότι το 6ο ενιαίο λύκειο Καλαμάτας είναι επικίνδυνο ως κτίριο σύμφωνα άλλωστε και με τον ίδιο τον κ. Νίκα ο οποίος την 1η Σεπτεμβρίου δήλωνε: «είναι προτιμότερο να κατεδαφιστεί το πρώην Πολυκλαδικό…Είναι ένα «άρρωστο» κτήριο και ντροπή για δημόσιο έργο στην Ελλάδα…»

ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

24 Σεπτεμβρίου 2015

Εκτίμηση της ΚΣΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών της 20/9

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
  • ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
  • ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ,
  • ΤΟΥ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ-ΛΑΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ –ΕΕ- ΔΝΤ.
1. Οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη διεξήχθησαν στο έδαφος του ασφυκτικού πλαισίου που διαμόρφωσε η νέα μνημονιακή συμφωνία που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, του ρήγματος που άνοιξε το σαρωτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού αλλά και της διάψευσης των ελπίδων που γέννησε η προδοσία του, με την ψήφιση του νέου Μνημονίου, και συνολικά του ανοιχτού περάσματος της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο της εφαρμογής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων για το φόρτωμα της καπιταλιστική κρίσης στην εργατική τάξη και τον λαό.

Οι παραπάνω εξελίξεις δημιουργούν έναν αρνητικό πολιτικό συσχετισμό δύναμης, που αποτυπώθηκε και στο κοινοβουλευτικό αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου. Με το αποτέλεσμα των εκλογών δημιουργείται ένας πιο συμπαγής κοινοβουλευτικός συσχετισμός για την προώθηση αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ με την άπλετη ολοκληρωτική στήριξη της αστικής τάξης και όλων των κομμάτων της, της ΕΕ και του ΔΝΤ, που ωστόσο κάθε άλλο παρά αποκαθιστά τη σταθερότητα, την νομιμοποίηση και την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την στάση και την πολιτική του σε όλη την προεκλογική περίοδο παρουσίαζε την άθλια συμφωνία και τα μνημόνια σαν μονόδρομο ενισχύοντας έτσι την στρατηγική του αστικού μπλοκ ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Μετέθεσε το ζήτημα στην δήθεν αντιπαράθεση με το «παλιό» και την ΝΔ, με την «διαπλοκή» και την «διαφθορά», ενώ την ίδια στιγμή απέκρυβε τα μέτρα του Μνημονίου και καλλιεργούσε αυταπάτες για «ισοδύναμα μέτρα», προβάλλοντας την μνημονιακή πολιτική σαν «προσωρινό συμβιβασμό» και μοιράζοντας ψεύτικες υποσχέσεις ότι θα δώσει μάχες για να απαλύνει τα μέτρα με «παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης».

Παρά τις εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που έχασαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, συγκράτησαν το ποσοστό τους και την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση με την πλήρη στήριξη από τα κέντρα του συστήματος, την επιβολή του διλήμματος «ποιος θα εφαρμόσει το (ήδη ψηφισμένο) Μνημόνιο», καθώς και του φόβου «να μην έρθει στα πράγματα η ΝΔ».

Παρόλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε πάνω από 300.000 ψηφοφόρους, από τους οποίους ένα σημαντικό τμήμα μετακινήθηκε προς τ’ αριστερά ενώ ένα μεγάλο μέρος απείχε. Η αύξηση της αποχής δεν είναι δείγμα «του απολίτικου», αντίθετα, εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την οργή, αν και αδιέξοδη, για το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Τα συντριπτικό ποσοστό που έλαβαν τα κόμματα που ψήφισαν και στηρίζουν τα Μνημόνια δεν αντιστοιχείται ούτε με το 62% του ΟΧΙ, ούτε με τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται βάναυσα από αυτή την πολιτική. Το ρήγμα ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στον λαό δεν έκλεισε.

2. Παρά την ομόθυμη προπαγάνδα των δυνάμεων του συστήματος, το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αποτελεί λύση στην πολιτική κρίση, δεν οδηγεί στην σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος που επιθυμεί η κυβέρνηση και συνολικότερα η κυρίαρχη τάξη για την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου και αυτό για τους εξής λόγους:

Πρώτον ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχεται την πολιτική των μνημονίων. Ψήφισε με κριτήριο το μικρότερο κακό, κάτω από την πίεση του διλλήματος επιστροφής της Δεξιάς και της «μη ύπαρξης εναλλακτικής». Δεν ψήφισε για την επιβολή του ΕΝΦΙΑ, τους πλειστηριασμούς σπιτιών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τις ομαδικές απολύσεις, την περικοπή μισθών και συντάξεων μέτρα που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν τα κόμματα αυτά κατά την προεκλογική περίοδο. Είναι ο κόσμος που ψήφισε μαζικά ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και ψήφισε με «κρύα καρδιά», με λιγότερους δεσμούς και αυταπάτες με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον ρόλο και την πολιτική της «πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς», σε σύγκριση με τον Γενάρη.

Δεύτερο γιατί η κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επιλυθεί οριστικά καθώς ένα σημαντικό τμήμα του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αμφισβητεί την πολιτική τους από αριστερά.

Τρίτο γιατί τα παραδοσιακά και νεότερα αστικά κόμματα βρίσκονται μάλλον σε κατάσταση κρίσης και εσωστρέφειας καθώς δεν μπορούν να εισπράξουν κατά κανένα τρόπο την φθορά της κυβέρνησης. Η ΝΔ βγαίνει ηττημένη και διχασμένη, καθώς όχι μόνο εισέπραξε την δυσαρέσκεια από την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχασε και 200 χιλ ψήφους, ενώ ΠΑΣΟΔΗΜΑΡ-Ποτάμι παραμένουν αθροιστικά σε στασιμότητα χωρίς να μπορούν ν’ αναδείξουν την «κεντροαριστερά» σε ισχυρό πόλο. Η στήριξη και ανάδειξη του Λεβέντη, με τις επικίνδυνες νεοφιλελεύθερες και ακροδεξιές αντιλήψεις του είναι αφ’ ενός δείγμα της κατάντιας του αστικού πολιτικού συστήματος, αφ’ ετέρου προσθέτει κοινοβουλευτικές εφεδρείες σ’ αυτό.

Τέταρτο γιατί η ίδια η πολιτική των μνημονίων καθώς και τα νέα επεισόδια της καπιταλιστικής κρίσης δεν επιτρέπουν σταθεροποίηση του συστήματος. Για αυτό η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα βρεθεί μπροστά σε νέες εργατικές – λαϊκές και νεολαιίστικες αντιστάσεις και κινητοποιήσεις. Οι προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική – επαναστατική αριστερά και την εργατική αριστερή αντιπολίτευση μεγαλώνουν, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίζει έναν σημαντικό ρόλο και να έχει μεγαλύτερες δυνατότητες κι ευθύνες να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πάλης.

3. Η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής δεν καταγράφει άνοδο σε ψήφους παρά την μεγάλη προβολή της στην προεκλογική περίοδο, παρά τις δικαστικές και κοινοβουλευτικές διευκολύνσεις να εμφανίζεται σαν νόμιμο πολιτικό κόμμα, παρά τη δολοφονική πολιτική της ΕΕ για τους πρόσφυγες που αφήνει τα περιθώρια στην ακροδεξιά και τους φασίστες σε όλη την Ευρώπη να πλειοδοτούν σε ρατσισμό και ισλαμοφοβία. Η Χ.Α. πήρε λιγότερες ψήφους και αύξησε οριακά το ποσοστό της εξαιτίας της αποχής. Οι ψήφοι της πέφτουν αισθητά στις μεγάλες πόλεις και μόνο εν μέρει αντισταθμίζονται από άνοδο σε ορισμένες αγροτικές και νησιωτικές - τουριστικές περιοχές.

Όμως η συγκράτηση του ποσοστού της παρά την απόδειξη του ανοιχτά εγκληματικού της χαρακτήρας δείχνει ότι αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την αντιμετώπιση του οποίου δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. 

Εντούτοις η «θεωρία» ότι η ΧΑ θα ωφεληθεί περίπου «αντικειμενικά» από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και της «αριστερής κυβέρνησης», «την κρίση των προσφύγων» και την απονομιμοποίηση μιας Βουλής, που απλά θα εγκρίνει τους εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου και συνολικά του πολιτικού συστήματος δεν επιβεβαιώνεται. Η δράση του αντιφασιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και συνολικά του λαϊκού κινήματος μπορεί να βάλει φραγμό στην ανάπτυξή της.

4. Καρδιά της αντιπαράθεσης στην εκλογική μάχη, μετά και την ψήφιση του μνημονίου, ήταν το πως μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη των μνημονίων, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ, και τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Σε αυτό το κεντρικό ζήτημα δεν διαμορφώθηκε ένα ισχυρό ρεύμα υπέρ μιας εναλλακτικής διεξόδου σε αυτή την κατεύθυνση.

Αντίθετα, τα μισά λόγια, η αναπαραγωγή των αυταπατών για την ΕΕ και η «μισή» ρήξη με τη ρεφορμιστική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από την ΛΑΕ, όσο και η μετάθεση της ρήξης στο μέλλον (ΚΚΕ), αδυνάτισαν τη λογική της ανατροπής προς όφελος της διαχειριστικής λογικής υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ και δεν οδήγησαν σε εκλογική τους άνοδο.

Το μεν ΚΚΕ δεν κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά του, (και μάλιστα μειώθηκε σε ψήφους), η δεν ΛΑ.ΕΝ δεν κατάφερε να πείσει μαζικά ότι αποτελεί εναλλακτική λύση σε σχέση με τη χρεοκοπία του προηγούμενου «σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ» και να ξεπεράσει το αντιδημοκρατικό όριο του 3%.

Παρόλα τα προβλήματα και τις αντιφάσεις υπάρχει και παραμένει ενεργό ένα ολόκληρο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό που αμφισβητεί τις επιδιώξεις της αστικής στρατηγικής από τα αριστερά, έχοντας έναν πλούτο εμπειριών το τελευταίο χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να υπερνικήσει τα φαινόμενα απογοήτευσης και αποστράτευσης. Η ύπαρξη σημαντικών ρευμάτων στα «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ» αποτελεί μια ισχυρή αφετηρία που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να μεταφραστεί σε πραγματικές δυνατότητες στο κίνημα, στις μάχες για να σαρώσουμε παλιά και νέα μνημόνια, ενάντια στον ρατσισμό, τους φασίστες, την καταστολή.

5. Η εκλογική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ανένταχτοι-ες αγωνιστές-στριες της Αριστεράς κατάφερε να αυξήσει το ποσοστό της και να αυξηθεί σε απόλυτο αριθμό ψήφων, παρά τον αποκλεισμό της από τη δημόσια συζήτηση, αλλά και της επιλογής ορισμένων οργανώσεών της να εγκαταλείψουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να προσχωρήσουν στη ΛΑΕ. Το εκλογικό αποτέλεσμα καθώς και το πολύ πλατύ και μαζικό άνοιγμα που έγινε σε κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για την αντι-ΕΕ αντικαπιταλιστική αριστερά, που έδωσε μια δύσκολη μάχη μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Έχουμε επίγνωση ότι το αποτέλεσμα αυτό δεν αντιστοιχεί στις ανάγκες και τις δυνατότητες της περιόδου που διανύουμε και στις ευθύνες που ανοίγονται για την επόμενη μέρα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τις δικές της ανεπάρκειες (πχ στην επεξεργασία και έμπρακτη προώθηση των αιτημάτων που ανοίγουν τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, της ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος, αλλά και της δημοκρατικής οργάνωσης των δυνάμεων και αγωνιστών που έδωσαν και κέρδισαν αυτή την δύσκολη μάχη), που είχαν τον δικό τους μερίδιο στην αδυναμία να δυναμώσει η πολιτική διέξοδος της ρήξης με το κεφάλαιο-ΕΕ-ΔΝΤ, τις οποίες θα συζητήσει με ανοιχτό και αυτοκριτικό τρόπο μπροστά στην Συνδιάσκεψή της.

6. Σε κάθε περίπτωση, οι προκλήσεις είναι μπροστά μας: Το αποτέλεσμα είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων που ανοίγονται, μια πραγματική παρακαταθήκη για το άπλωμα των πρωτοβουλιών και των ιδεών της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς μέσα στο εργατικό κίνημα ,τη νεολαία, τις γειτονιές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εδώ στην μάχη της επόμενης μέρας.

Συνεχίζουμε με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση: Για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και των αντιστάσεων αποφασιστικά: με επιμονή στην κοινή δράση με όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς. Για την επεξεργασία και προβολή της λύσης της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, το δυνάμωμα και την προγραμματική δημοκρατική ανασυγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με βάση τις απαιτήσεις των αγωνιστών της και την οικοδόμηση ενός ισχυρού, μαζικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού πόλου. Για την οικοδόμηση ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα συγκρουστεί και θα γκρεμίσει την πολιτική των μνημονίων, του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δώσει όλες τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση, απευθυνόμενη στη ΛΑ.ΕΝ, στο ΚΚΕ και κάθε άλλη μαχόμενη δύναμη της αριστεράς.

7. Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες αγωνίστριες / ές που μας ψήφισαν, τις δυνάμεις και τα ρεύματα που τάχθηκαν στο πλευρό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την εκλογική μάχη και τους καλούμε να συμμετάσχουν ενεργά στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα και να πλουτίσουν το διάλογο και τις προσπάθειες για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που έχει ανάγκη η εποχή μας.

ΚΣΕ ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., 23/9/2015

23 Σεπτεμβρίου 2015

Η επικράτηση του Τσίπρα, το σύντομο καλοκαίρι του «Όχι» και το ρήγμα που δεν κλείνει εύκολα.

Γράφει: ο Κώστας Φουρίκος/ Πηγή: Το Περιοδικό

«Θα σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα», επανέλαβε -και πάλι- ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην πλατεία Κλαυθμώνoς στο κεντρικό εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ, το βράδυ της Κυριακής στις 20 Σεπτεμβρίου.

Η ικανοποίηση διαγράφονταν καθαρά στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Αλλά και στο πρόσωπο του συνοδοιπόρου του, Πάνου Καμμένου, που στεκόταν επίσης χαρούμενος, δίπλα του, σε μία εμφανώς λιγότερο μαζική και ενθουσιώδη συγκέντρωση από αυτήν της 25ης Γενάρη. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές υποσχόμενος να καταργήσει τα μνημόνια και ο Αλέξης Τσίπρας υπoσχόταν και τότε λιακάδες και ήλιους μιλώντας λίγα μέτρα πιο πάνω, μπροστά από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το γεγονός ότι λίγες ώρες μετά τη δήλωση Τσίπρα, ο ήλιος κρύφτηκε και ανοίξανε οι ουρανοί με την Αθήνα και άλλες πόλεις να «απολαμβάνουν» σούπερ μπόρες, πλημύρες ακόμη ..και ανεμοστρόβιλους, μπορεί να σημαίνει ελάχιστα για αυτούς που δεν πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες. Μπορεί πάλι -έστω και με αρκετές δόσεις σκωπτικής διάθεσης- να σημαίνει το οριστικό (και σημειολογικά) τέλος του «σύντομου καλοκαιριού του Όχι». Του καλοκαιριού του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, αυτής της ημισυνειδητής – ημιαποφασισμένης ανάτασης της μαχητικότητας και της αγωνιστικότητας της κοινωνικής πλειοψηφίας που ασφυκτιά σε αυτή τη χώρα.

Τσίπρας: Σαφής επικράτηση μεν, σε εκλογές «χαμηλών προσδοκιών» δε

Όντως, λοιπόν, το πρώτο στοιχείο που επιβεβαιώθηκε από αυτή την κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου ήταν αυτό που μπορούσε κανείς να εκτιμήσει και αρκετές μέρες πριν. Από όταν προκηρύχτηκαν αυτές οι εκλογές για την ακρίβεια. Και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός πως χτες έλαβε χώρα η πρώτη εκλογική μάχη, μετά τη θύελλα των κοινωνικών αγώνων του 2010 – 2012-, που δεν χαρακτηριζόταν από την παραμικρή αχτίδα ελπίδας ως προς το αποτέλεσμά της και την πιθανότητα αυτό να μπορεί να σηματοδοτήσει κάποια αλλαγή στη μνημονιακή ρότα της χώρας.

Αυτό το στοιχείο επιβεβαιώθηκε τόσο από το αποτέλεσμα όσο και από όσα προηγήθηκαν αυτού, στην προεκλογική περίοδο που διανύσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Ποιος ήταν ο βασικός συλλογισμός με τον οποίο κατήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές; Ότι δεν είναι το ίδιο να κυβερνήσει αυτός και το ίδιο να κυβερνήσει η ΝΔ. «Μα καλά πιστεύετε ότι θα έκανα τα ίδια εγώ και τα ίδια ο κ. Μητσοτάκης», ανέφερε γελώντας ο κ. Κατρούγκαλος, αναφερόμενος προφανώς στη θητεία του στο υπουργείο Εσωτερικών. «Είναι το ίδιο για το ζήτημα της διαχείρισης των προσφύγων να είναι η Χριστοδουλοπούλου υπουργός και το ίδιο να είναι ο Δένδιας;» ρωτούσαν με νόημα πολλά μεσαία στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. «Εγώ δεν πιστεύω στο μνημόνιο εκείνος πιστεύει», ήταν μια αρκετή συνηθισμένη επωδός του Τσίπρα όταν αναφερόταν στον Μεϊμαράκη.

Όσο αφαιρετικός και ομιχλώδης μπορεί να φαντάζει ένας τέτοιος συλλογισμός (και πολύ περισσότερο μη πραγματικός, αν αναλογιστεί κανείς όλα όσα υπογράφτηκαν στη συμφωνία με τους εταίρους), άλλο τόσο φαίνεται όμως πως έπεισε ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων. Και μάλιστα …χωρίς τις υποσχέσεις του προηγούμενου Γενάρη. Χωρίς κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, χωρίς μείωση της φορολογίας που πλήττει τα χαμηλά στρώματα, χωρίς προστασία των απόρων, χωρίς προστασία και επαναφορά των μισθών, των συντάξεων και των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων (βλ. συμβάσεις), χωρίς σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων αλλά αντίθετα απίστευτη όξυνσή τους. Και κάπως έτσι μπορούμε με σχετική σιγουριά να πούμε πως αυτές ήταν οι εκλογές των «χαμηλών προσδοκιών».


Η αποχή και το ρήγμα που δεν κλείνει εύκολα…

Και τι έγινε με την ελπίδα ενός άλλου δρόμου, χωρίς μνημόνια και εξοντωτική λιτότητα; Αυτής της ελπίδας που έδωσε τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές του Γενάρη; Αυτής της ελπίδας που έδωσε σάρκα και οστά στο «Όχι» του 62% τον περασμένο Ιούλη; Εξανεμίστηκε; Μεταλλάχθηκε; Συρρικνώθηκε στο 2,9 της νεότευκτης ΛΑΕ, στο 5,5 του ΚΚΕ, στο 0,8 της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Σχεδόν αξιωματικά και αντανακλαστικά μπορούμε να δώσουμε με ένα τριπλό «όχι» την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Για να δικαιολογηθεί όμως μια τέτοια απάντηση και πολύ περισσότερο για να αξιοποιηθεί αποτελεσματικά από την επόμενη μέρα δεν μπορούμε να ανατρέξουμε σε εύκολες τοποθετήσεις και γνωστά σχήματα.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε και να παραδεχτούμε για παράδειγμα το εξής απλό: πως ούτε όλο το 80% των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη ψήφισε Μνημόνιο, ούτε όλο το 62% του δημοψηφίσματος του Ιούλη είχε ψηφίσει ρήξη. Θα πρέπει να ανατρέξουμε σε αυτά που σημειώσαμε παραπάνω για τη μεθοδολογία Τσίπρα που επικράτησε στην εκλογική μάχη και έτσι να μη «χαρίσουμε» όλους τους ψηφοφόρους του στην πλήρη και δια βίου αποδοχή του TINA (Δεν υπάρχει εναλλακτική) και των μνημονίων. Θα πρέπει επίσης να υπογραμμίσουμε την πολιτική ανεπάρκεια όλων όσοι (με διαφορές στο επίπεδο των ευθυνών) επιχείρησαν να εκφράσουν και να εκπροσωπήσουν το «Όχι μέχρι τέλους» ή το «Όχι που προδόθηκε» ή το «Όχι» που συνοδεύεται με το «Όχι στο ευρώ και την ΕΕ». Με κυρίαρχη φυσικά την ευθύνη του σχηματισμού της ΛΑΕ για τον απλούστατο λόγο ότι βρέθηκε για μια σειρά δεδομένων στη θέση να πρέπει και να μπορεί να εκπροσωπήσει πιο εμφατικά και με περισσότερες ελπίδες μία πρόταση άμεσης πολιτικής εναλλακτικής από τους άλλους. (Στο γιατί βέβαια οι άλλοι σχηματισμοί ή ένας «πραγματικά» νέος σχηματισμός – διαδικασία δεν μπόρεσε να υπάρξει με τέτοιο τρόπο που να παίξει ισχυρότερο ρόλο δεν μπορεί να ευθύνεται μόνο ή κυρίως η ΛΑΕ – αλλά αυτή είναι μία πιο ειδική, αναγκαία και πολυεπίπεδη συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει από εδώ).

Θα πρέπει να ανατρέξουμε επίσης και σε μια άλλη παράμετρο του χτεσινού αποτελέσματος, αυτής που αποτελεί ουσιαστικά την άλλη μισή εικόνα του: Της «βασίλισσας αποχής», της τάξης του 44,1% (συμμετοχή των εγγεγραμμένων κατά 55,9% με το 2,45% όσων ψήφισαν να ρίχνουν στην κάλπη άκυρο ή λευκό ψηφοδέλτιο). Σε απόλυτους αριθμούς 5.566.295 ψηφοφόροι πήγαν στις κάλπες, κοντά στο 1,5 εκατομμύριο λιγότεροι σε σχέση με τις εκλογές του 2009 (τελευταίες εκλογές του πάλαι ποτέ «δικομματισμού) και 764.061 λιγότεροι από αυτές του περασμένου Γενάρη. Λιγότεροι ήταν οι ψηφοφόροι που πήγαν στην κάλπη σε σχέση και με το δημοψήφισμα του Ιουλίου (!!), που έγινε μέσα σε μία εβδομάδα και εν μέσω θέρους (με ότι αυτό σημαίνει για τις δυσκολίες στη μετακίνηση των ψηφοφόρων), αλλά και με κλειστές τράπεζες, τρομοκρατία και καλέσματα για αποχή – άκυρο – λευκό από δυνάμεις όπως το ΚΚΕ. Πιο συγκεκριμένα και με απόλυτα νούμερα και εδώ, τον Ιούλη ψήφισαν 6.161.338 (ποσοστό 62,15 % επί των εγγεγραμμένων), 600.000 περισσότεροι από την προχτεσινή ημέρα.

Η εικόνα του τρόπου που η αποχή επηρέασε το αποτέλεσμα συμπληρώνεται και από τις απώλειες σε απόλυτο αριθμό ψήφων που σημείωσαν όλα σχεδόν από τα κόμματα, σε σχέση με το αποτέλεσμα του προηγούμενου Γενάρη:

Οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν τον μεγαλύτερο αριθμό και κυμαίνονται στις 320.074 ψήφους (1.925.904 ψήφους από 2.245.978 τον Γενάρη). Της ΝΔ στις 192.489 ψήφους (1.526.205 από 1.718.694), του ΠΑΣΟΚ στις 130.456 (341.390 από 471.846 που είχαν μαζί ΠΑΣΟΚ+ΚΙΔΗΣΟ+ΔΗΜΑΡ). Του ΚΚΕ στις 36.556 ψήφους (301.632 από 338.188), του Ποταμιού στις 151.758 (222.166 από 373.924) ενώ των ΑΝΕΛ στις 107.226 (200.423 από 293.683). Μικρότερη ήταν η πτώση της Χρυσής Αυγής με απώλειες 8.806 ψήφων (379.581 από 388.387). Η πρώτη καταγραφή της τάξης των 155.242 ψήφων από τη ΛΑΕ, όπως και η άνοδος της Ένωσης Κεντρώων κατά 75.534 (186.457 από 110.923) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά 4.236 ψήφους (46.096 από 41.860 μαζί με ΕΕΚ), σαφώς δεν μπορούν να ισορροπήσουν τις πολύ μεγαλύτερες απώλειες που καταγράψαμε παραπάνω.

Έτσι λοιπόν αξίζει να δούμε για παράδειγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις τωρινές του ψήφους και τη συμμετοχή του 2009 θα είχε ποσοστό γύρω στο 28% (δηλαδή 7,5 μονάδες λιγότερο), ενώ η ΝΔ ποσοστό γύρω στο 21%. Περιττό να σημειώσουμε ότι στις παλιές μέρες της δόξας του δικομματισμού το άθροισμα των ψήφων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα βρισκόταν πιο κοντά στο σύνολο των ψήφων του ενός εκ των δύο διεκδικητών της πρώτης θέσης (βλέπε ΠΑΣΟΚ 2009, 3.012.542 ψήφοι).

Πέρα από τα ποσοτικά χαρακτηριστικά της αποχής πάντως, πολύ περισσότερο είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της που έχουν ιδιαίτερη σημασία και αποδεικνύουν ότι κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν (είτε πανηγυρίζοντας είτε βουλιάζοντας στην απογοήτευση) ότι το ρήγμα έκλεισε: Η διάψευση των ελπίδων των εκλογών του Γενάρη, η μεσολάβηση της εβδομάδας του δημοψήφισματος, η απίστευτη ανάλωση πολλών και διαφορετικών πολιτικών σχεδίων τα τελευταία χρόνια που όλα καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στην υλοποίηση μνημονίων και λιτότητας, η κατάδειξη ενός ανώτατου ορίου – ταβανιού το οποίο τείνουν να προσεγγίσουν (αυτή τουλάχιστον τη στιγμή) όλα τα γνωστά πολιτικά σχέδια, ακόμη κι αυτά που τείνουν στη λογική της -όμορης συνήθως σε πλευρές της αποχής- αντιπολιτικής στάσης (του «όλοι είναι ίδιοι», της ψήφου τιμωρίας / διαμαρτυρίας / «τρολ», του νεοφιλελεύθερου τεχνοκρατικού ποταμίσιου προφίλ), η αναξιοπιστία που αναδύουν όλοι σχεδόν οι θεσμοί και τα πρόσωπα του κοινοβουλευτισμού, είναι κάποια από τα σηματικότερα στιγμιότυπα αυτών των «ποιοτικών» στοιχείων.

Γίνεται σαφές λοιπόν για ακόμη μία φορά ότι η περίοδος των μνημονίων, η περίοδος της κρίσης έχει αλλάξει εξαιρετικά το τοπίο. Έχει δημιουργήσει και συντηρεί μια εξαιρετικά ρευστή κατάσταση. Μια κατάσταση που δεν «κλείνει» με τις πρόσφατες εκλογές. Αντίθετα παραμένει «ανοιχτό στοίχημα» αποτυπώνοντας δυνατότητες για μία περαιτέρω ριζοσπαστική και ρηξιακή κατεύθυνση, κρύβοντας όμως και κινδύνους για νέους αντιπολιτικούς ολοκληρωτικούς προορισμούς.


Δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμη…

Οι «ειδικοί των μέσων ενημέρωσης», μιλώντας από χτες για το αποτέλεσμα βιάστηκαν να δηλώσουν για άλλη μια φορά περιχαρείς ότι τελείωσαν οι συζητήσεις για ρήξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Παύλος Τσίμας του ΣΚΑΪ, που από το ραδιόφωνο μέχρι την τηλεόραση επανέλαβε τουλάχιστον δύο φορές αυτολεξεί:

«Νομίζω ότι η Λαϊκή Ενότητα είναι ο μεγάλος χαμένος αυτών των εκλογών (…) Θυμίζω ότι ο κ. Τσίπρας μετά την πρώτη ψηφοφορία στη Βουλή μετά βίας είχε πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Αν πήγαινε να λύσει αυτό το εσωκομματικό πρόβλημα σε εσωκομματική διαδικασία υπήρχε περίπτωση να έχανε ή εν πάσει περιπτώσει θα μπορούσε να έβγαινε νικητής αλλά τραυματισμένος. Επέλεξε να μεταφέρει αυτή τη μάχη στο εθνικό ακροατήριο και εκεί τους συνέτριψε. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ συνέτριψε την αριστερή πλατφόρμα και νομίζω ότι έκλεισε και οριστικά τη συζήτηση περί εναλλακτικού σχεδίου “β, δραχμής, παράλληλων νομισμάτων.. Αυτή η συζήτηση για το ορατό τουλάχιστον μέλλον κλείνει οριστικά δεν θα τη ξανακούσουμε και έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε γι αυτό.»

Ο Τσίπρας, το επιτελείο του και οι «ειδικοί» δικαίως επιχαίρουν για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα κόμμα που ενώ υπέγραψε μνημόνιο δεν καταποντίστηκε όπως οι προκάτοχοί του. Γνωρίζουμε όμως, ότι μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός, ότι διατηρώντας όλο το προηγούμενο διάστημα την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων στο εσωτερικό, πήγε σε εκλογές στο χρονικό σημείο που ήθελε. Εκμεταλλεύτηκε το «μομέντουμ» όπου οι συνέπειες και το βίωμα της νεομνημονιακής πραγματικότητας δεν δηλώνουν ακόμη το «παρών». Τα δύσκολα όμως έρχονται. Και αφορούν όχι μόνο τον Τσίπρα, αλλά κυρίως την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Μέσα σε αυτά τα δύσκολα καλούνται όλοι όσοι πιστεύουν ακόμη ότι μπορούν να διεκδικήσουν έναν ρόλο συμβολής στο να υπάρχει ένας εναλλακτικός δρόμος σύγκρουσης με τα μνημόνια, το χρέος, την ευρωζώνη, την ΕΕ και τους εν Ελλάδι ολιγάρχες του πλούτου, των ΜΜΕ και του βαθέως κράτους, να λειτουργήσουν άμεσα και αποτελεσματικά. Για να το κάνουν αυτό θα πρέπει σίγουρα να αποφύγουν τη λογική του business as usual.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να παραδεχτούν την ήττα της 20ης Σεπτέμβρη, όχι για να την αποδεχτούν ως «μοίρα», αλλά για να την καταλάβουν και να μπορέσουν να πάρουν τα μέτρα τους. Το να καταλάβουν την ήττα σημαίνει ότι θα καταλάβουν ότι για αυτή ευθύνονται όχι μόνο οι γενικές δυσκολίες της περιόδου και οι αρετές των αντιπάλων τους (τόσο των «αριστερών» όσο και των δεξιών), αλλά σε εξαιρετικό βαθμό οι δικές τους υποκειμενικές, στρατηγικές ανεπάρκειες, παθογένειες και ελλείψεις που σχεδόν δομικά τους διαπερνούν. Να πάρουν τα μέτρα τους εκμεταλλευόμενοι και αυτό το αναγκαστικό, μεταιχμιακό, μικρό χρονικό διάστημα «σχετικής ηρεμίας» που έχει μπροστά της η κυβέρνηση. Να το εκμεταλλευτούν βάζοντας μπροστά σύντομες αλλά μάχιμες διαδικασίες εσωτερικής συζήτησης και αυτοκριτικής, μετωπικής συνεργασίας και προετοιμασίας, συντονισμού των υπαρχόντων δυνάμεων και δημιουργίας νέων χώρων διαλόγου και θέσεων μάχης.

Πολύ πολύ γρήγορα όλες αυτές οι δυνάμεις, μαζί και με άλλες που θα γεννηθούν νομοτελειακά, θα κληθούν να αγωνιστούν στα πιο δύσκολα θέρετρα της σύγχρονης ιστορίας. Εκεί που η επανεμφάνιση και η επανοηματοδότηση του άλλου δρόμου, της εναλλακτικής, της σύγκρουσης θα περνάει αναγκαστικά και θα δικαιώνεται μέσα από την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αυτού που παραμένει φυλακισμένο σε πρακτικές, μηχανισμούς και ανθρώπους που το καθιστούν «απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο» γι’ αυτούς που πραγματικά το χρειάζονται. Θα δικαιώνεται μέσα από τη διαμόρφωση νέων συλλογικών θεσμών αγώνα και διακυβέρνησης στη γειτονιά, στον χώρο εκπαίδευσης και δουλειάς. Θεσμοί που θα συμβάλλουν και θα λειτουργούν ταυτόχρονα ως δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Για να μην μένει κανένας μόνος του απέναντι στην τράπεζα που απειλεί να πάρει το σπίτι, απέναντι στον εργοδότη που απειλεί κουνώντας το δάχτυλο και γνέφοει προς τη στρατιά των ανέργων που περιμένει στην ουρά. Απέναντι στον κήρυκα του μίσους που απειλεί τους ανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν και περπάτησαν μέχρι την άλλη άκρη της γης.

Κάπως έτσι, είναι εξαιρετικά πιθανό τα λόγια του Τσίμα και του κάθε Τσίμα να τα θυμόμαστε σε μικρό χρονικό διάστημα από τώρα, μαζί με αυτές τις στιγμές, και να γελάμε συμπληρώνοντας : «Δε νομίζω Παύλο».

(Ακόμη κι αν χρειαστεί να αναποδογυριστεί βίαια μία ολόκληρη κατάσταση που σε πολλά της σημεία μοιάζει να μας βρίσκει «με τα πόδια πάνω (στον αέρα) και το κεφάλι κάτω (στο πάτωμα)» , όπως θα σημείωναν τόσο οι Pixies, όσο και ο Κ. Μαρξ:


[Υστερόγραφο 1: ]
Όσον αφορά την αποχή αξίζει να σημειώσουμε και κάτι ακόμη:

Η αποχή που καταγράφηκε στις κάλπες της 20ης Σεπτέμβρη (44,1%) αποτελεί ιστορικό ρεκόρ σε βουλευτικές εκλογές. Τον Ιανουάριο του 2015 είχε φτάσει στο 36,4%, έναντι του 37,5% τον Ιούνιο του 2012, στις «δεύτερες» εκλογές που είχαν λάβει χαρακτήρα «επαναληπτικών», αμέσως μετά τις κάλπες του Μαΐου, όπου είχε καταγραφεί στο 34,9%. Στην προ μνημονίου εποχή, η αποχή ήταν κάτω του 30% και παλιότερα στις παχιές αγελάδες της μεταπολίτευσης δεν ξεπερνούσε το 25%. Συγκεκριμένα, το 2009 ήταν 29,1%, το 2007 25,9%, το 2004 23,5%, το 2000 25,13%. Βεβαίως, το ποσοστό της αποχής πάντοτε εμφανίζεται μεγαλύτερο στα επίσημα νούμερα από όσο είναι στην πραγματικότητα (υπολογίζεται περίπου στο 30% – 40% για παράδειγμα στο φετινό αποτέλεσμα), καθώς οι εκλογικοί κατάλογοι δεν έχουν εκκαθαριστεί. Αλλά η τάση αύξησης της αποχής είναι πραγματική, καθώς εκφράζεται στους ίδιους εκλογικούς καταλόγους…

[Υστερόγραφο 2 :]

Όσον αφορά το αποτέλεσμα της Χρυσής Αυγής, χρειάζεται πιθανόν ουσιαστικότερη και πιο λεπτομερή συζήτηση, όμως μπορούμε να σημειώσουμε ότι δεν κατάφερε κάποια εξαιρετική άνοδο για την οποία είχαν εκφραστεί με σιγουριά τα ίδια τα στελέχη της και με φόβο οι άνθρωποι των αντιφασιστικών κινημάτων. Παρόλο το γεγονός ότι σημείωσε μικρή πτώση σε απόλυτο αριθμό ψήφων και μικρή άνοδο σε ποσοστό (6,99% από 6,28%) μάλλον δείχνει να φτάνει «το ταβάνι» της σε μία περίοδο που ορθώς εκ πρώτης όψεως θα φάνταζε ιδανική για αυτή. Μία περίοδο που χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο παγκόσμιας δυναμικής των εξαιρετικά μεγάλων προσφυγικών ροών (ας φανταστούμε τις ίδιες ροές στις πρώτες μέρες της θρασύτητας που σηματοδότησε η αρχική είσοδος της ΧΑ στη Βουλή και ας δούμε τα τωρινά αποτελέσματα σε Κω και Μυτιλήνη που δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά του Αγ. Παντελεήμονα και άλλων περιοχών της Αθήνας όπου οι νεοναζί μπόρεσαν να παίξουν αποτελεσματικά τα αντιμεταναστευτικά χαρτιά τους). Αλλά και μιας περιόδου πολιτικοϊδεολογικής σύγχυσης για την αριστερά που «δίνει» στους χρυσαυγίτες το δικαίωμα να νομίζουν ότι μπορούν να διεκδικούν -πλαστά φυσικά- και σε επίπεδο ρητορικής την πρωτοκαθεδρία της αντιμνημονιακής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης… Αναμφισβήτητα αυτό δε λέγεται χάριν εφησυχασμού. Έτσι κι αλλιώς το όποιο θετικό στοιχείο εμπεριέχει μια τέτοια εκτίμηση μη ανόδου της ΧΑ δεν μπορεί παρά να χρεώνεται σε ανθρώπους σαν τον Παύλο Φύσσα, σε ανθρώπους των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών, συναυλιών, στεκιών από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι το Κερατσίνι. Στο αντιφασιστικό κίνημα που οφείλει να συνεχίσει τη δράση του με αυξημένα αντανακλαστικά

21 Σεπτεμβρίου 2015

Μα καλά, πως και δεν έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Παναγιώτης Μαυροειδής/ Πηγή: Παντιέρα

Το εκλογικό αποτέλεσμα πράγματι εντυπωσιάζει. Μετά από την προσυπογραφή του Τρίτου Πεντακομματικού Μνημονίου, την εν μια νυκτί μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, τις εκατοντάδες αποχωρήσεις μελών και επιφανέστατων στελεχών, ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε εκλογικά αλώβητος.

Ποιοι θα ήταν όμως οι δρόμοι της εκλογικής πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ;

Συνοπτικά θα λέγαμε ότι ο κόσμος πίσω δε θέλει με τίποτα να γυρίσει, αλλά και μπροστά δε βλέπει δρόμο.

Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ αυτό συμπυκνώνει: Στασιμότητα, αναμονή, κόπωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά νίκησε, πολιτικά έχει ηττηθεί. Δεν αντιπροσωπεύει πλέον την ελπίδα για το καλύτερα, αλλά το φόβο για το χειρότερο.

Ο συνηθισμένος τρόπος καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, θα ήταν να υπάρξει μαζική μετακίνηση προς την ορατή εναλλακτική λύση της αντιπολίτευσης, δηλαδή τη ΝΔ. Είναι το πλέον συνηθισμένο σε όλες τις εναλλαγές στο πλαίσιο της δικομματικής αντιπαράθεσης στο τυπικό κοινοβουλευτικό σύστημα.

Τι θα λέγαμε αλήθεια τότε; «Συντριπτική η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας, άσχετα από τον αρνητικό και λαθεμένο τρόπο που αυτή εκφράστηκε».

Ε, λοιπόν τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά ένα ενδιαφέροντα τρόπο: Το μίσος προς τα κλασσικά αστικά κόμματα εξουσίας, είναι εξαιρετικά βαθύ και αυτό μόνο θετικά μπορεί να ιδωθεί.

Θα μπορούσε η οργή για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να πάει στα κόμματα του σωλήνα, σε στυλ ΠΟΤΑΜΙ, που θέλησαν να πουλήσουν το «νέο», το «μοντέρνο» κλπ. Μόνο χαρά πρέπει να έχουμε όταν αυτό δε συμβαίνει, βλέποντας, αντίθετα, τη συντριβή του Σ. Θεοδωράκη.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτές τις εκλογές, από όλα αυτά τα νεοδεξιά, νεοσυστημικά κόμματα, μόνο προς τον Λεβέντη μετακινήθηκε κόσμος, με άγνοια ή υποτίμηση του κινδύνου και του ρόλου του.

Αν όχι πίσω σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ που είχαν βάλει τα κουστούμια για την κυβέρνηση, γιατί όχι μπροστά και αριστερά;

Ας το πούμε εξ αρχής:

Η απόδειξη της χρεωκοπίας και της δεξιάς αστικής μεταλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ, δε θα πρέπει να θεωρείται ταυτόσημη με την απόδειξη της ορθότητας και της πληρότητας της διεξόδου που προτείνεται από δυνάμεις που κινούνται στα αριστερά του

Το ΚΚΕ, στην ουσία έχει αποσυρθεί από την προβολή μιας αριστερής εργατικής πολιτικής στον παρόντα πολιτικό χρόνο. Δεν επιτέθηκε ποτέ με επιχειρήματα στις κορυφαίες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ (παραμονή στην ευρωζώνη, απεμπόληση της διαγραφής του χρέους, μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και άλλες), μιας και ποτέ δεν διεκδίκησε ούτε πρότεινε άλλες επιλογές εδώ και τώρα προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Για το ΚΚΕ, η πολιτική είναι μια ιδιότυπη διαρκής προεκλογική εκστρατεία, σχεδόν ιδεολογικού χαρακτήρα: «Βγάλτε συμπέρασμα, δώστε μου δύναμη να έλθει λαϊκή εξουσία και τότε όλα θα τακτοποιηθούν». Η γραμμή αυτή το οδηγεί σε απόλυτη στασιμότητα, αλλά αποτελεί και «δικαίωση» (και όχι εμπόδιο) για τη δεξιά γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενδιαφέρον και ελπίδα σε πολλούς προκάλεσε ο σχηματισμός της ΛΑΕ. Θεωρητικά θέλησε να αντιπροσωπεύσει το ΟΧΙ και την ανάγκη της ρήξης. Ωστόσο, απέτυχε εκκωφαντικά στο ερώτημα «ρήξη ή όχι και πως;», «πείθοντας» τελικά τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, πως συνεκτική, τεκμηριωμένη εναλλακτική στην ευρω-υποταγή δεν υπάρχει. Δεν πρόκειται για επικοινωνιακή αδυναμία. Οι άνθρωποι της ΛΑΕ, χρόνια διαπαιδαγωγημένοι σε μια ορισμένη αντίληψη εντός ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο), λίγο ως πολύ θεώρησαν τον κόσμο κουτό: «Δε θα του πούμε τι θα βρει μπροστά του, (όπως την ΕΕ, αλλά και τη βέβαιη συντριπτική αντίδραση του αστικού κόσμου), διότι έτσι θα τον τρομάξουμε. Θα του δείξουμε αυτό που είναι εμπρός στη μύτη του, δηλαδή την κατάργηση των μνημονίων και μετά όλα θα έρθουν». Το μόνιμο μότο ήταν «πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο η έξοδος από ευρωζώνη», για να αποσυρθεί μάλιστα στο τέλος σχεδόν εντελώς, μετά την πίεση των συστημικών δυνάμεων συμπεριλαμβανόμενου του ΣΥΡΙΖΑ.

Λες και ο κόσμος δεν κάνει την αλυσίδα των συλλογισμών μόνος του και δεν αντιλαμβάνεται ότι κάθε πραγματικό βήμα ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, απαιτεί «με το καλημέρα» αποφασιστική αναμέτρηση με την ΕΕ και τον κόσμο του κεφαλαίου. Έχει ερωτήματα για αυτήν την αναμέτρηση, τους όρους της, τις συνέπειές της και απαιτεί συζήτηση.

Λες και ο πολιτικός αντίπαλος δεν είχε ήδη σηκώσει τον πήχη, για να αποδείξει πως η αριστερά μόνο από κάτω μπορεί να περάσει.

Αυτά βέβαια ισχύουν στην καλύτερη περίπτωση, όπου τα παραπάνω θα τα βλέπαμε σαν θέματα λαθεμένης τακτικής από μεριάς ΛΑΕ. Διότι υπάρχουν και αυτοί (ασφαλώς λιγότεροι) που θεωρούν, πράγματι, πως με μια άλλη διαπραγμάτευση, όλα θα πήγαιναν καλά, ακόμη και εντός ευρωζώνης. Η υποστήριξη του Βαρουφάκη (αρχιτέκτονα της επαίσχυντης συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ του eurogroup της 20ης Φλεβάρη), ήταν η επιτομή αυτής της λογικής, αλλά και η οριστική καταδίκη της ΛΑΕ.

Σημαντική υποδήλωση της αδύνατης εναλλακτικής λύσης προς τα αριστερά στο αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε η αυξημένη αποχή και ειδικά στη νεολαία.

Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάλεψε, μέσα σε όλα αυτά τα διόλου ευνοϊκά, με ένα σημαντικό μάλιστα πλήγμα στο εσωτερικό της με την αποχώρηση δύο οργανώσεων με εκατοντάδες μέλη και την προσχώρηση στη ΛΑΕ, με όλη την επικοινωνιακή αξιοποίηση του γεγονότος. Ακόμη χειρότερα ήταν τα πράγματα στη ΜΑΡΣ που οδηγήθηκε σε διάλυση. Ταυτόχρονα, όλα αυτά τα ρεύματα περιθωριοποιήθηκαν εντός της ΛΑΕ, μεταξύ της πρεμούρας επανεκλογής των (25!!) βουλευτών, του Ρωμανιά και του Φωτόπουλου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κράτησε ανοιχτή την υπόθεση όχι μόνο του αναγκαίου επαναστατικού αντικαπιταλιστικού πόλου (που τόσο λοιδορήθηκε), αλλά και του άλλου δρόμου της εξόδου από την ΕΕ, με ρήξη με το κεφάλαιο, για να ζήσει η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Για να αποτελέσει ωστόσο πόλο αναφοράς ή για να συμβάλει σε ένα ευρύ ανατρεπτικό μέτωπο, απαιτούνται άλλα πράγματα. Τα συμπύκνωσε εύστοχα η ανακοίνωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση:

«Η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της σε μια κατεύθυνση ανάταξης των αγώνων, ως βάση μιας αριστερής εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης. Ο στόχος για ένα ευρύ αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής της αντεργατικής καταιγίδας, προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τη δέσμευση κοινής δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και της ΛΑΕ και ένα ισχυρότερο αντικαπιταλιστικό μέτωπο με τις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλουν σε σχετικές πρωτοβουλίες». 

Το δίλημμα «επαναστατική λογοκοπία στη γωνία με περιορισμό σε ένα κριτικό λόγο ή ενσωμάτωση σε κοινοβουλευτικά ρεφορμιστικά ρεύματα για εξεύρεση ακροατηρίου αναγνώρισης», δεν αρμόζει σε κομμουνιστές και αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Θα το υπερβούμε δημιουργικά, με ενωτικό αλλά και απαιτητικό πνεύμα.

Με αυτοπεποίθηση πως δεν έχουμε καμία σταθεροποίηση του συστήματος μπροστά μας με το νέο γύρο εργατικής γενοκτονίας. Αντίθετα, κοινωνικές αναστατώσεις και εξεγερτικά γεγονότα, θα είναι στην ημερήσια διάταξη.

Τον τελευταίο λόγο, θα τον έχει η ανάδειξη της εργατικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής με κομμουνιστικό ορίζοντα, σε σημείο αναφοράς, τόσο στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων, όσο και στην πολιτική διαπάλη.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ: Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους!

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων χαιρετίζει τους αγωνιστές-στριες και τους φίλους της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. που έδωσαν τη μάχη με το ψηφοδέλτιο συνεργασίας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. με το Ε.Ε.Κ. και ανένταχτους/ες αγωνιστές/ιες της αριστεράς.

Δεν θα απογοητευθούμε από τον καταθλιπτικό κοινοβουλευτικό χάρτη, όπως διαμορφώνεται.
Δεν θα γκρινιάξουμε, ούτε θα ζητήσουμε το λόγο, για την μεγάλη αποχή.
Δεν θα χαρούμε για την αποτυχία καμιάς αριστερής δύναμης.
Δεν θέλουμε κανένας άνθρωπος του αγώνα και των κινημάτων να πάει σπίτι του.
Δεν θα πανηγυρίσουμε για καμιά αύξηση ποσοστού ή και ψήφων μας.
Δεν θα ανακρίνουμε καμιά συντρόφισσα και κανέναν σύντροφο για τη διαφορετική του στάση.
Δεν είναι καιρός για εσωστρέφειες και συζητήσεις σε κλειστά γραφεία, αλλά καιρός για δράσεις και πρωτοβουλίες σε ανοιχτές συζητήσεις.
Μπροστά στον κόσμο των κινημάτων και του αγώνα!
Για την αποτροπή της βαρβαρότητας που έρχεται.
Για την υπεράσπιση των φτωχών, των αδυνάτων, των εργαζομένων και των ανέργων.
Για την οργάνωση της ταξικής αλληλεγγύης και τη δημιουργία συλλογικοτήτων, τη συνένωση δυνάμεων και δράσεων.
Για την συγκρότηση μαχητικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.
Για την πάλη ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό.

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων, όπως βρέθηκε πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, με ενωτικό, ανοιχτό και δημοκρατικό τρόπο, έτσι κι από σήμερα κιόλας, θα πάρει πρωτοβουλίες για την κοινή δράση αγωνιστών, συλλογικοτήτων και οργανώσεων, για την υπεράσπιση του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, για την οργάνωση του λαού και για τον ανυποχώρητο κι ασυμβίβαστο αγώνα μέχρι τη νίκη!

Δε θα μιλήσουμε με μισά λόγια και δε θα πούμε μισές αλήθειες.
Δε θα χαιδέψουμε αυτιά, ούτε θα συμβιβαστούμε με τις υποταγμένες συνειδήσεις.
Θα κρίνουμε πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές, προτάσεις και ιδέες, όπως και θα κριθούμε άλλωστε. Και σκληρά μάλιστα.
Θα εκφραστούμε ανοιχτά, καθαρά και συντροφικά και θα χαράξουμε με πολλούς ανθρώπους που βρεθήκαμε μαζί αυτά τα χρόνια, τους δρόμους που θα μας φέρουν σε επαφή με τη νεολαία και τον κόσμο που οργίζεται κι αγανακτεί.
Με την κοινωνική πλειοψηφία που ποτέ της δεν ενέκρινε τις βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές, που σιχαίνεται τις τρόικες και τους θεσμούς, που γυρίζει την πλάτη της στα ΜΜΕ και που μπροστά της βλέπει μόνο πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, συσσίτια κι ανεργία, φτώχεια και μετανάστευση, απλήρωτους λογαριασμούς και ασφαλιστικά ταμεία, λουκέτα και καταστροφή της αγροτιάς, εργοδοτική τρομοκρατία και καταστολή.
Με την κοινωνική πλειοψηφία που άλλη διέξοδο για να ζήσει με αξιοπρέπεια, δεν έχει παρά τον δρόμο της αμφισβήτησης και του αγώνα.
Κι εκεί θα βρεθούμε ξανά και πολύ σύντομα!
Άλλωστε το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους!
Και το δίκιο το έχουμε εμείς!

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Ανακοίνωση για τα αποτελέσματα των εκλογών

1. Οι εκλογές-εξπρές της 20ης Σεπτέμβρη, που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, σε συμφωνία με τους «εταίρους», πραγματοποιήθηκαν κάτω από το βάρος του ασφυκτικού πλαισίου της νέας μνημονιακής συμφωνίας που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι. Η από κοινού επίθεση όλων των συστημικών δυνάμεων, στόχευσε στην τρομοκράτηση του λαού, την κάμψη του φρονήματος και του ρήγματος που άνοιξαν οι αγώνες και το ΟΧΙ του, στην εμπέδωση της αντίληψης ότι ο δρόμος της ρήξης για την ανατροπή των μνημονιακών αντεργατικών μέτρων, είτε είναι ανύπαρκτος, είτε οδηγεί σε απόλυτη καταστροφή.

2. Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες ανοιχτής πριμοδότησής του από τις καθεστωτικές πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές δυνάμεις, μαζί και αυτές της ΕΕ και του ΔΝΤ, ως βασικού κορμού της εθνικής συναίνεσης για την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενος πλήρως το μνημονιακό μονόδρομο και την ΕΕ, επιδόθηκε σε μια καρικατούρα δικομματικής αντιπαράθεσης, εκμεταλλεύτηκε τη λαϊκή αντίθεση απέναντι σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και πρόβαλε ως δήθεν διέξοδο την κοινωνικά «ηπιότερη» εφαρμογή της νέας αντεργατικής επιδρομής.

3. Η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν τροφοδότησε τα παραδοσιακά δεξιά και αστικά κόμματα. Ωστόσο, είναι επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα η άνοδος της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

4. Η αυξημένη αποχή αποτέλεσε έκφραση, αναποτελεσματική ωστόσο, της κοινωνικής διαμαρτυρίας για τη διάψευση των ελπίδων από την πλήρη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και της εναντίωσης στο σάπιο πολιτικό σύστημα.

5. Το ερώτημα της εξόδου από το ευρωενωσιακό πλαίσιο και της ρήξης με το κεφάλαιο αναδείχτηκε έντονα στην πολιτική αντιπαράθεση, χωρίς ωστόσο οι αριστερές ανατρεπτικές δυνάμεις να καταφέρουν να διαμορφώσουν ισχυρό ρεύμα υπέρ μιας εναλλακτικής διεξόδου σε αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, τα μισά λόγια και η αναπαραγωγή των αυταπατών για την ΕΕ από τμήματα της αριστεράς (ΛΑΕ), όσο και η μετάθεση της ρήξης στο μέλλον (ΚΚΕ), αδυνάτισαν τη λογική της ανατροπής προς όφελος της διαχειριστικής λογικής υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ και δεν οδήγησαν σε εκλογική τους άνοδο.

6. Ο μετεκλογικός κοινοβουλευτικός και πολιτικός συσχετισμός, ο σχηματισμός «νέας» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η συνεχιζόμενη συναίνεση των μνημονιακών δυνάμεων θα δημιουργήσουν νέες δυσκολίες. Ωστόσο το πολιτικό σύστημα δεν θα σταθεροποιηθεί, διότι η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων θα βρει απέναντι της τις εργατικές-λαϊκές-νεολαιίστικες αντιστάσεις και κινητοποιήσεις.

7. Η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της σε μια κατεύθυνση ανάταξης των αγώνων, ως βάση μιας αριστερής εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης. Ο στόχος για ένα ευρύ αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής της αντεργατικής καταιγίδας, προϋποθέτει την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τη δέσμευση κοινής δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ και της ΛΑΕ και ένα ισχυρότερο αντικαπιταλιστικό μέτωπο με τις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλουν σε σχετικές πρωτοβουλίες.

8. Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση χαιρετίζει τους αγωνιστές-στριες και τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έδωσαν τη μάχη με το ψηφοδέλτιο συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΕΕΚ και ανένταχτους/ες αγωνιστές/ιες της αριστεράς και συνέβαλαν στην ελπιδοφόρα αύξηση των ψήφων και των ποσοστών του. Θα οργανώσει το επόμενο διάστημα ένα ευρύτερο διάλογο για τα εκλογικά αποτελέσματα, για τα μεγάλα στρατηγικά ερωτήματα της εποχής μας και για το σχεδιασμό του κινήματος και της αριστεράς για τις αναμετρήσεις που έρχονται.

Γραφείο Τύπου ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Αθήνα 20/9/2015

18 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί διάολο γίνονται αυτές οι εκλογές και τι στα κομμάτια να ψηφίσουμε;

Γράφει ο Πάνος Παπανικολάου/ Πηγή: Παντιέρα

Κοιτώντας προς το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και προς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος σχηματίζει την εντύπωση πως αυτές οι εκλογές είναι οι πιο ΞΕΝΕΡΩΤΕΣ και οι πιο ΓΕΛΟΙΕΣ που έχουν γίνει τα τελευταία 40 χρόνια.

Οι δύο «μονομάχοι» – αστεία καρικατούρα «μονομάχων» του δικομματισμού άλλων εποχών – πλέον δεν καυγαδίζουν ούτε καν για το «ποιός θα εφαρμόσει καλύτερα» το καταστροφικό μνημόνιο που μαζί ψήφισαν, αλλά για το ποιός είναι λιγότερο ψεύτης και λιγότερο κλέφτης απ τον άλλον, για το ποιος ευνοείται περισσότερο από τους τηλεσκηνοθέτες των καναλιών, ποιος είναι ο πιο ψηλός, ο πιο νέος και ο πιο όμορφος. Στο πρόσφατο ντιμπέϊτ και στα τηλεοπτικά σποτάκια ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αποτυπώνονται αυτές οι γελοίες αμερικανιές σε όλο τους το μεγαλείο.

Κατ αρχήν, υπάρχει το ερώτημα ΓΙΑΤΙ προκηρύχτηκαν αυτές οι εκλογές. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η προκήρυξη των εκλογών έγινε με τις ευλογίες τόσο των ξένων κυρίαρχων όσο και των εγχώριων μεγάλων αφεντικών – των ίδιων που μέχρι πριν λίγους μήνες έσκουζαν αυτοί και τα παπαγαλάκια τους πως οι εκλογές είναι «κατάρα», «αστάθεια για την χώρα», «δηλητήριο για την αγορά», «ταφόπλακα για τον τουρισμό», κλπ, κλπ. Αντίθετα τώρα όλοι αυτοί – Μέρκελ, Γιουνκέρ, εγχώριοι «παράγοντες», καθεστωτικοί δημοσιογράφοι – ΧΑΙΡΕΤΙΣΑΝ την προκήρυξη των εκλογών. Μια εξήγηση που σερβίρεται είναι η ανάγκη του συστήματος για «σταθερή κυβέρνηση» που θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το καταστροφικό αντιλαϊκό μνημόνιο. Μα ούτως ή άλλως όπως τουλάχιστον εξ αρχής δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία και θα γίνει είτε ο «μεγάλος συνασπισμός» ή – το πιθανότερο – κυβέρνηση συνεργασίας όποιου βγει πρώτος (ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ) και πάρει το μπόνους των 50 εδρών που προβλέπει ο καλπονοθευτικός νόμος μαζί με τις επαμφοτερίζουσες πρόθυμες πολιτικές τσόντες (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Λεβέντη). Άλλωστε είναι 100% σίγουρο πως ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ τέτοια κυβέρνηση δεν θα ξεφύγει ούτε ρούπι από την εφαρμογή των καταστροφικών μέτρων που προβλέπουν τα μνημόνια και η ευρωασφυξία. Μια τέτοια «νέα» κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα μπορούσε κάλλιστα να σχηματιστεί από την βουλή που είχαμε μέχρι τώρα. Ένα δεύτερο επιχείρημα που κυκλοφορεί για να δικαιολογήσει την διενέργεια αυτών των εκλογών είναι η ανάγκη απαλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ από τα «βαρίδια του». Μα θα μπορούσε απλούστατα ο Τσίπρας να θέσει θέμα κοινοβουλευτικής πειθαρχίας και μετά να διαγράψει από την κοινοβουλευτική του ομάδα όσους θα επέμεναν και θα ψήφιζαν «όχι» στο τρίτο μνημόνιο. Επίσης, αν το πρόβλημα ήταν η «ενοχλητική» πρόεδρος της βουλής, θα μπορούσε να την καθαιρέσει – άλλωστε είχαν ήδη ετοιμαστεί οι σχετικές διαδικασίες πρότασης μομφής σε ανοιχτή συνεννόηση με το Ποτάμι και με το ΠΑΣΟΚ… Και το κυριότερο, αυτή η βουλή που τώρα διαλύθηκε εν όψει εκλογών είχε σύνθεση ΙΔΑΝΙΚΗ για το σύστημα, πραγματικό ΛΟΥΚΟΥΜΙ. Κατ αρχήν ήταν η βουλή που προκλητικά και πραξικοπηματικά έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τον λαό που στις 5 Ιουλίου απάντησε στο δημοψήφισμα με ένα βροντερό «όχι» του 62% στους εκβιασμούς και στην τρομοκρατία σύσσωμου του συστήματος. Ήταν η βουλή που πριν διαλυθεί διέθετε 8 πολιτικούς αρχηγούς. Από αυτούς οι 5 (Τσίπρας, Μεϊμαράκης, Καμένος, Θεοδωράκης, Γεννηματά) συμμετείχαν στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ανατροπής του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος – την ψήφιση του 3ου μνημονίου- με ανεπανάληπτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 4/5. Αβυσσαλέος μνημονιακός εξευτελισμός για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοφανής συσπείρωση της αστικής βουλής ενάντια στην ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΗ μόλις στις 5 Ιουλίου λαϊκή θέληση ..

Από τους υπόλοιπους τρεις που δεν ψήφισαν το μνημόνιο έχουμε και λέμε : Ο Μιχαλολιάκος το τελευταίο διάστημα όπου σταθεί κι όπου βρεθεί σκούζει για το πόσο μεγάλη «εθνική» καταστροφή θα είναι μια ρήξη με την ευρωζώνη και με την ΕΕ. Λογικό – μια απόλυτα ελεγχόμενη συστημική εγκληματική νεοναζιστική συμμορία μπράβων χορεύει πάντα τον χορό των αφεντικών σαν την αρκούδα που την τραβάει ο αρκουδιάρης απ τον χαλκά που έχει στην μύτη.

Ο Κουτσούμπας από καιρό δηλώνει κι αυτός κατ επανάληψη πως μια ρήξη με τη ευρωζώνη θα είναι «καταστροφή για τον λαό». Κράτησε ΑΙΣΧΡΗ στάση στο δημοψήφισμα βοηθώντας το σύστημα στην αποδυνάμωση του «όχι» , αλλά και τον Τσίπρα προσωπικά που όπως ομολογήθηκε εκ των υστέρων προσδοκούσε σε ένα αναιμικό «όχι» π.χ. του 52-48 % ώστε να έχει την δικαιολογία «ο λαός είναι διχασμένος, τι να κάνουμε…» – μια στάση που ευτυχώς δεν ακολούθησε η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Τώρα, εκτός από το «όχι ρήξη με την ευρωζώνη» η ηγεσία του ΚΚΕ στέλνει στο απώτερο μέλλον τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους και για έξοδο απ την ΕΕ θεωρώντας την «λαϊκή εξουσία» και την «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής» ως … ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ (!) για να τεθούν αυτά τα ζητήματα, όπως χαρακτηριστικά γράφεται στο προεκλογικό φυλλάδιο του ΚΚΕ.

Ο Λαφαζάνης αρνείται κι αυτός κατηγορηματικά την ρήξη με την ΕΕ και «μισοθέτει» μόνο θέμα νομίσματος, ενώ επιμένει σε ένα θολό «πατριωτικό οικουμενικό μέτωπο» που συμπεριλαμβάνει και τους εγχώριους καπιταλιστές οπαδούς των μνημονίων, που υποτίθεται πως θα στρατευτούν κι αυτοί στην «εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης» ενάντια στους «κακούς ξένους». Με άλλα λόγια ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ που ήδη έχουν καταρρεύσει πανηγυρικά: όλοι θυμόμαστε π.χ. πως η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε κι ο Γιουνκέρ τις μέρες της περίφημης «διαπραγμάτευσης» είχαν ενεργοποιήσει το τελεσίγραφο πως αν δεν τους καθόμασταν, θα μάζευαν την τελευταία Κυριακή το απόγευμα ΚΑΙ ΤΟΥΣ 28 ΤΗΣ ΕΕ για να μας πετάξουν έξω. Άρα οι ίδιοι έχουν από καιρό διαμηνύσει πως χωρίς μνημόνια εξαθλίωσης η χώρα θα … «αποβληθεί» ΚΑΙ από την ευρωζώνη ΚΑΙ από την ΕΕ. Επίσης θυμόμαστε πως ΟΛΟΙ οι εγχώριοι μεγαλοεργοδότες είχαν ΛΥΣΣΑΞΕΙ ΣΑΝ ΣΚΥΛΙΑ να εκβιάζουν τον λαό να ψηφίσει «ναι» στο δημοψήφισμα, ενώ τώρα πάλι ΟΛΟΙ προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα μιας «σταθερής» μνημονιακής κυβέρνησης για όλη την υπόλοιπη τριετία. Από την άλλη, η ηγεσία της ΛΑΕ δυστυχώς από τότε που υπάρχει έχει δείξει μια παραγοντίστικη πολιτική συμπεριφορά παλιού τύπου, αρχηγισμούς και υπεροψία, «μεταγραφές» ό,τι να ναι από Ρωμανιάδες – ΑΝΕΛ μέχρι Φωτόπουλους και Καλφαγιάννηδες, προσήλωση στους αστικούς τηλεοπτικούς κανόνες του προεκλογικού «σόου», σειρά στην λίστα των ψηφοδελτίων με αυστηρή τήρηση της ιεραρχίας σταυρών ΣΥΡΙΖΑ κλπ – ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ που έλεγε και έκανε δηλαδή ο Τσίπρας μέχρι πέρσι, με την γνωστή κατάληξη.

Άρα, τέτοια βουλή σαν κι αυτή που τώρα διαλύθηκε το σύστημα δεν θα μπορούσε να την έχει ονειρευτεί ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΛΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΑ. Άλλωστε, μέχρι πριν λίγους μήνες υπήρχε καθημερινά και δημόσια καταιγισμός πιέσεων και προπαγάνδας για νέα κυβερνητική σύνθεση και νέα κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ. Όλοι θυμόμαστε π.χ. τον Σουλτς, το ΜΕΓΚΑ, το ΣΚΑΪ να σκούζουν διαρκώς για την ανάγκη συγκυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ – κάτι που πιθανότατα θα γίνει έτσι κι αλλιώς μετά τις εκλογές. Επίσης όλοι θυμόμαστε την άρνηση – πρωτοφανή στα Ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά από το … 1843 ως σήμερα – από την αντιπολίτευση να θέσει θέμα «δεδηλωμένης» μετά τις διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ στην ψηφοφορία για το μνημόνιο, τους λεονταρισμούς του Τσίπρα τον Αύγουστο που έλεγε την μία πως θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης και την άλλη πως θα τραβήξει τα θερινά τμήματα ως τον … Νοέμβριο (!) προκειμένου να ψηφίζονται χωρίς αναταράξεις οι εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου κλπ.

Τι άλλαξε λοιπόν και το σύστημα επέλεξε απότομα την προσφυγή στις κάλπες?
Είναι πολύ σημαντικό να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Οι αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές είναι ΠΑΝΤΑ το προνομιακό πεδίο των καθεστωτικών δυνάμεων. Των καπιταλιστών, των ξένων κυρίαρχων και των πολιτικών τους εκφραστών, του προνομιούχου 1% του πληθυσμού. Άρα, οι «από κάτω», οι εκμεταλλευόμενοι, οι άνεργοι, οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι, η νεολαία της μετανάστευσης, οι καταστρεφόμενοι μικρομεσαίοι αγρότες και ελεύθεροι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι της πείνας, δηλαδή το 99% του πληθυσμού, θα πρέπει να ΞΕΡΕΙ ποιο είναι το διακύβευμα για τους κυρίαρχους πριν αποφασίσει τι θα ψηφίσει.

Αυτό που έπαιξε το μεγαλύτερο βάρος στην λήψη αυτής της «από τα πάνω» απόφασης ήταν η επιτακτική ανάγκη για ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ διά της κοινοβουλευτικής κάλπης. Μια ταπείνωση απαραίτητη για το αμέσως επόμενο διάστημα που θα μας έρθει στο κεφάλι ο ΕΝΦΙΑ και τα υπόλοιπα υπέρογκα φορολογικά χαράτσια. Που θα αρχίσουν οι αυτόματοι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας χωρίς καθόλου διαδικασίες. Που θα ξεκληριστούν όλοι οι μικρομεσαίοι αγρότες μέσω της αβάσταχτης φορολόγησης και των ασφαλιστικών εισφορών. Που θα τεθεί αμέσως σε ισχύ το «αυστραλιανό» μοντέλο για τις συντάξεις όπως προβλέπεται στο 3ο μνημόνιο (υπολογισμός του μηνιαίου τεκμαρτού εισοδήματος που προκύπτει από το σύνολο της περιουσιακής κατάστασης ανεξαρτήτως προέλευσης και αφαίρεσής του από την καταβαλλόμενη σύνταξη – δεν πα να έχεις δώσει τα μαλλιοκέφαλά σου σε ασφαλιστικές εισφορές επί πολλές δεκαετίες…). Που θα ολοκληρωθεί η πλήρης κατεδάφιση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας εκπαίδευσης. Που θα εκχωρηθεί άνευ όρων το σύνολο του πλούτου και των ΕΤΟΙΜΩΝ υποδομών της χώρας στα ξένα και ντόπια λαμόγια – αεροδρόμια, λιμάνια, ηλεκτρικά δίκτυα, δίκτυα ύδρευσης, ορυκτά, παραλίες, ελεύθεροι χώροι κλπ. Που θα καταργηθεί ακόμα και στα χαρτιά κάθε έννοια προστασίας των εργαζόμενων από την υποδούλωση στα αφεντικά – μισθοί πείνας, «απασχολήσιμοι», «ωφελούμενοι», εργασία σκλαβιά από ήλιο σε ήλιο 7 μέρες την βδομάδα 365 μέρες τον χρόνο με μισθούς πείνας χωρίς δικαιώματα. Και μάλιστα όλα αυτά για πρώτη φορά με ΠΕΝΤΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ (τουλάχιστον) συναίνεση.

Γιατί είναι προφανές πως τα νέα μνημονιακά μέτρα –που περιλαμβάνουν και όσα παλιότερα δεν είχαν προλάβει να εφαρμοστούν – δεν είναι κυρίως «εισπραχτικά». Δεν είναι τόσο ηλίθιοι, ξέρουν πως τα κολοσσιαία ποσά που προϋπολογίζουν να αρπάξουν από το αίμα και την εξαθλίωση του λαού ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ ΠΟΤΕ. Τα μέτρα είναι πρωτίστως ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ. Στοχεύουν στην πλήρη εξαθλίωση του λαού, στην εξαφάνιση κάθε ίχνους μεσαίας τάξης, στην άνευ όρων εκχώρηση του πλούτου της χώρας. Στην ολοκληρωτική μετατροπή της σε μια άθλια τουριστομπανανία, μια «Καραϊβική της Μεσογείου», με αλυσίδες – κολοσσούς πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων και εξαθλιωμένους κατοίκους γκαρσόνια και καμαριέρες των 200 ευρώ ή σκλάβους στις φυτείες και στα ορυχεία χωρίς δικαιώματα, εξαναγκασμένοι από το φάσμα της πείνας και τις στρατιές των ανέργων. Η πρακτική εφαρμογή των μέτρων αυτών του 3ου μνημονίου το αμέσως επόμενο διάστημα θα σημάνει μια πρωτοφανή όξυνση της ταξικής πάλης και των κοινωνικών συγκρούσεων. Και παίρνουν από τώρα τα μέτρα τους.

Γιατί φοβούνται τον λαό πολύ περισσότερο απ ότι τους φοβάται εκείνος. Έναν λαό που ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΡΩΤΗΘΗΚΕ –στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη – ΕΣΤΩ και από «καραμπόλα» (αφού η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άλλες επιδιώξεις είχε στο μυαλό της), ΕΣΤΩ και με λάθος ερώτημα, αλλά πάντως ΡΩΤΗΘΗΚΕ. Και απάντησε ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ, ΤΑΞΙΚΑ και νεολαιΐστικα. Γύρισε στα ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ τους απίστευτους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Με κλειστές τις τράπεζες, με στρατιές εργοδοτών να απειλούν ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ τους εργαζόμενους έναν – έναν «βγει την Κυριακή όχι, την Δευτέρα να μην έρθεις για δουλειά». Με αηδιαστική προπαγάνδα υπέρ του ναι από όλες τις ενώσεις των καπιταλιστών – βιομήχανους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοξενοδόχους, μεγαλοεργολάβους, μαγαλεμπόρους. Με ΚΑΘΑΡΟ δίλημμα «όχι στο δημοψήφισμα σημαίνει όχι στην ευρωζώνη και στην ΕΕ». Με επιστράτευση υπέρ του «ναι» κάθε συστημικού παρακμιακού ρεταλιού – από τον Σημίτη μέχρι τον Κ. Μητσοτάκη και τον Κ. Καραμανλή, από τα πουλημένα τομάρια της ΓΣΕΕ μέχρι τους Πατούληδες της ΚΕΔΕ και των επιστημονικών συλλόγων, από τον Σάκη Ρουβά μέχρι την Μιμή Ντενίση. Με ΟΛΑ τα βοθροκάναλα να εκπέμπουν σε 24ωρη βάση οχετούς ψευτιάς και προπαγάνδας. Με την απαράδεκτη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ που έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει το «όχι». Το βροντερό, ταξικό και νεολαιΐστικο «όχι» της 5ης του Ιούλη δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Ήταν απευθείας συνέχεια των κοινωνικών αγώνων όλου του προηγούμενου διαστήματος και ταυτόχρονα «σκηνή από ταινία προσεχώς» για τις συγκρούσεις που έρχονται. Αυτό λοιπόν το αναπτερωμένο λαϊκό φρόνημα επιδιώκεται να ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙ διά της κοινοβουλευτικής κάλπης : από την επόμενη Δευτέρα 21/9 θα σου λένε «τι θέλεις και φωνάζεις? Έδωσες πλειοψηφία στα μνημονιακά κόμματα του ευρωμονόδρομου. Άρα, σκάσε και κολύμπα». Με άλλα λόγια, επιδιώκεται να ακυρωθεί ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, στην λαϊκή συνείδηση, το «όχι» του δημοψηφίσματος αφού πρώτα με πραξικοπηματικό τρόπο ακυρώθηκε θεσμικά από την αστική βουλή των πλουσίων. Πιθανότατα αν δεν είχε προηγηθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις 5/7 δεν θα είχαμε βουλευτικές εκλογές στις 20/9. Οι κυρίαρχοι ΤΡΕΜΟΥΝ τις λαϊκές αντιδράσεις του επόμενου διαστήματος στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στις γειτονιές, στα χωριά, στα στέκια των ανέργων που θα τροφοδοτηθούν με το πολιτικό καύσιμο του 62% «όχι». Χρησιμοποιούν ΠΟΛΙΤΙΚΑ τις βουλευτικές εκλογές για να αμβλύνουν προληπτικά τις ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΕΣ αντιδράσεις. Τόσο απλό.

Άλλωστε, αν θυμηθούμε γιατί φτάσαμε στις (επίσης πρόωρες) βουλευτικές εκλογές του περασμένου Γενάρη, θα δούμε πως υπήρχε μια παρόμοια αιτία. Τυπικά, οι εκλογές εκείνες είχαν προκηρυχθεί επειδή η βουλή δεν μπόρεσε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την απαιτούμενη πλειοψηφία των 180. Κατ αρχήν, ήταν σκοπίμως αυτοκτονική η επιλογή στενής κομματικής υποψηφιότητας τότε από τον Σαμαρά (αυτή του Δήμα αντί π.χ. του Κουβέλη που αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων πως πετούσε την σκούφια του και πως η ΝΔ ήδη τον είχε προσεγγίσει). Έπειτα, είναι ανοησία να έχει κάποιος την αυταπάτη πως μέσα από τον βόθρο εκείνου του αστικού κοινοβουλίου το σύστημα αν ήθελε δεν θα μπορούσε να εξαγοράσει ακόμα 8-9 πολιτικές κουράδες που έλειπαν για να εκλεγεί ΠτΔ – τρεις τέσσερεις ακόμα ναζιστομπούκουρες ή τέσσερεις πέντε ακόμα κουβελοδημαροπαπαδόπουλους. Η αλήθεια είναι άλλη. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ Η ΛΑΟΜΙΣΗΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΣΑΜΑΡΟΒΕΝΙΖΕΛΩΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ 3ο ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Η ατμόσφαιρα μύριζε ΛΑΪΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ πολύ πιο μαζική και πιο βαθειά από αυτήν του 2011-2012 με τις πανεργατικές απεργίες και τις συγκεντρώσεις των πλατειών. Μετά την σχετική «κοινωνική νηνεμία» που είχε επικρατήσει από το δεύτερο μισό του 2012 και για ένα διάστημα, οι αγωνιστικές διαθέσεις είχαν αρχίσει πάλι να ανεβαίνουν αισθητά και σημαντικοί κοινωνικοί αγώνες είχαν ξεσπάσει. Το σύστημα ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ τον Γενάρη να προχωρήσει σε εκλογές ξέροντας πως πιθανότατα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ θα ηττηθούν, προκειμένου να εκτονωθεί πάλι η λαϊκή δυσαρέσκεια διά της κοινοβουλευτικής κάλπης.

Μετά τα παραπάνω, η καθεμία/ο καθένας μας πρέπει να ζυγίσει τις επιλογές της /του.
Κριτήριο για τις επιλογές αυτές πρέπει να είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από αυτό που επιδιώκει το σύστημα. Δηλαδή η αναπτέρωση του λαϊκού φρονήματος, η πολιτική τόνωση των αγωνιστών/ριών των κοινωνικών κινημάτων και η δημιουργία των καλύτερων πολιτικών προϋποθέσεων για τις σκληρότατες ταξικές συγκρούσεις που αρχίζουν από την επομένη κιόλας των εκλογών.

Η επιλογή της Κυριακής θα πρέπει να υπακούσει στον κοινωνικό πόλεμο που θ' αρχίσει από Δευτέρα. Γι' αυτό η επιλογή αυτή θα πρέπει να έχει ένα κυρίως χαρακτηριστικό: ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΙΣΟΛΟΓΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Γιατί αποδείχτηκε περίτρανα πως τα ψέμματα, τα μισόλογα και οι μισές αλήθειες οδηγούν στην ήττα, στην απογοήτευση και είναι εύκολη λεία για το σύστημα.

Και η απλή αλήθεια που αποδείχτηκε περίτρανα το τελευταίο διάστημα είναι:

– Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΤΟ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟ για απαλλαγή από μνημόνια και εξαθλίωση μέσα στην φυλακή της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αίτημα της άμεσης ταυτόχρονης διπλής εξόδου από ευρωζώνη και από ΕΕ δεν είναι «δογματισμός», «ιδεολογισμός» της αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς για να «περιχαρακωθεί πολιτικά». Άλλωστε το ίδιο το εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς ιστορικά έχει αποδείξει πως έχει ξεπεράσει ανούσιους δογματισμούς και τεχνητές περιχαρακώσεις. Παλιότερα με την «Μαχόμενη Αριστερά», το «ΜΕΡΑ» και το «ΕΝΑΝΤΙΑ», αργότερα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΡΣ, και τώρα με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ –ΕΕΚ – Ανένταχτοι το εγχείρημα της αντισυστημικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς καταφέρνει να συσπειρώνει αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων – και μάλιστα τους πιο πρωτοπόρους – κάποιους προερχόμενους από αριστερά πολιτικά ρεύματα που θεωρούνταν παραδοσιακά ως «εχθρικά» μεταξύ τους. Η ρήξη με την ευρωζώνη και με την ΕΕ δεν είναι δογματισμός και ιδεολογισμός. Είναι επιτακτική κοινωνική ανάγκη για την έστω και στοιχειώδη ανακούφιση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού από την κόλαση που ζει τα τελευταία χρόνια. Ο πρόσφατος μνημονιακός εξευτελισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πανηγυρικά πως αίρ κοντίσιον σε αυτήν την κόλαση δεν μπορεί να μπει. Δεν υπάρχουν μονοπάτια διαφυγής. Ή αυτός ο δρόμος – ο ευρωμονόδρομος – ή ο διαμετρικά αντίθετος άλλος δρόμος. Τέλος. Οι «μισές αλήθειες» και οι τσιριντζάτζουλες από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΛΑΕ είναι βλαβερές και αδιέξοδες. Απλούστατα ανακυκλώνουν τα ίδια αδιέξοδα που οδυνηρά αντιμετώπισε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορεί να αρχίσει να οικοδομείται σοσιαλισμός εντός ευρωζώνης και ΕΕ, ούτε μπορεί να δώσει λύσεις μόνο η αλλαγή νομίσματος πάλι εντός ΕΕ. Η άμεση αποδέσμευση από την ευρωασφυξία με όρους αντικαπιταλιστικής ανατροπής είναι ο μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα. 

– Είναι ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ η αντίληψη πως τα καταστροφικά μνημόνια επιβάλλονται μόνο από κάποιους «κακούς ξένους», και πως το αντιμνημονιακό μέτωπο πρέπει να έχει «πανεθνικό πατριωτικό χαρακτήρα». Και αυτός ο μύθος πρόσφατα κατέρρευσε κάτω από την αδήριτη πραγματικότητα. Η καταιγίδα των μνημονίων έχει καθαρά ΤΑΞΙΚΟ χαρακτήρα. Για παράδειγμα, θυμόμαστε όλοι πως την περίοδο των «διαπραγματεύσεων» πριν το δημοψήφισμα οι μεγαλοξενοδόχοι ΕΣΚΟΥΖΑΝ κυριολεκτικά εν όψει αύξησης του ΦΠΑ. Αμέσως όμως ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΑΝ, συσπειρώθηκαν αδίστακτα στο μέτωπο του «ναι» μπροστά στο δημοψήφισμα και τώρα είναι από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του νέου μνημονίου. Γιατί? Είναι μαζοχιστές και γουστάρουν να πληρώνουν παραπάνω φόρους? Όχι βέβαια. Η απλή αλήθεια είναι πως αυτοί – αντίθετα με τις ηγεσίες της συστημικής αριστεράς – ξέρουν να επιλέγουν το ταξικά σημαντικό και επίκαιρο. Δέχονται να πληρώνουν κάτι παραπάνω, αφού εξασφάλισαν το αντίτιμο. Ποιο αντίτιμο ? Τις συνολικές μνημονιακές ρυθμίσεις που θεσμοθετούν ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ την ζούγκλα και την δουλεία στην αγορά εργασίας στο όνομα της «ανάπτυξης». Έτσι ώστε ανενόχλητοι να χρησιμοποιούν στρατιές απλήρωτων σκλάβων εισαγόμενων και ιθαγενών με την σφραγίδα του ΕΠΙΣΗΜΑ άμισθου «εκπαιδευόμενου» οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία του ενεργού εργατικού δυναμικού στα μεγάλα ξενοδοχεία. Επίσης, αντιλήφθηκαν πως η αύξηση του ΦΠΑ στον τουρισμό θα οδηγήσει σύντομα σε χρεωκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες και ατομικές τουριστικές επιχειρήσεις (ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια) και θα μπορέσουν μπιρ παρά οι μεγαλοκαρχαρίες να τις εντάξουν στις φραντσάϊζ αλυσίδες τους. Το ακριβώς αντίστοιχο που συμβαίνει με τους μεγαλοξενοδόχους συμβαίνει με ΟΛΟΥΣ τους εγχώριους μεγαλοεργοδότες –βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγαλεμπόρους, τραπεζίτες κλπ. Ευχαρίστως αποδέχονται μια αναπόφευκτη υποβάθμιση της ΔΙΕΘΝΟΥΣ τους θέσης προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την εδώ ΤΑΞΙΚΗ και ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ τους θέση. Τα μνημόνια δεν είναι σκέτη «επιβολή» από κάποιον «ξένον εχθρό». Τα μνημόνια είναι ζωτική ανάγκη του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ για να διατηρήσει και να αυξήσει την κερδοφορία του εξαθλιώνοντας πλήρως τον λαό. Ο εχθρός είναι ΕΔΩ. Είναι τα ντόπια αφεντικά που στηρίζουν τα μνημόνια. Η αυταπάτη των διάφορων Λαφαζάνηδων και Καζάκηδων – ίδια ακριβώς με την παλιότερη του Τσίπρα – για «συσπείρωση» όλων αυτών σε ένα «αντιμνημονιακό μέτωπο παραγωγικής ανασυγκρότησης» είναι εξ ίσου ανόητη με την αυταπάτη της ηγεσίας του ΚΚΕ πως τάχα … «υπάρχουν σοβαρά τμήματα του κεφαλαίου που θέλουν την έξοδο απ την ευρωζώνη». Αυταπάτες που ενώ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ συντριπτικά τις προηγούμενες του δημοψηφίσματος μέρες με την πρωτοφανή σιδερένια συσπείρωση του ΣΥΝΟΛΟΥ της αστικής τάξης γύρω από το «ναι στα μνημόνια, στο ευρώ και στην ΕΕ», εξακολουθούν δυστυχώς να πιπιλίζονται σαν μπαγιάτικες καραμέλες. Ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι αναγκαστικά ΤΑΞΙΚΟΣ και ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.

– Είναι επίσης ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ και παραπλάνηση του λαού πως δήθεν τα πράγματα μπορεί ν' αλλάξουν ριζικά «τα πράγματα» υπέρ του λαού με αλλαγή των συσχετισμών αποκλειστικά μέσα στο αστικό κοινοβούλιο. Ο «κυβερνητισμός» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησε στα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα με τεράστια συνευθύνη ΚΑΙ της σημερινής ηγεσίας της ΛΑΕ που είχε σπεύσει να αναλάβει κρίσιμες υπουργικές και υπερυπουργικές καρέκλες μετά τις προηγούμενες εκλογές του Ιανουαρίου, πηγάζει ΑΚΡΙΒΩΣ από την παραδοσιακή αστική κοινοβουλευτική λαγνεία της συστημικής αριστεράς. «Ψηφίζουμε για να τελειώσουμε με τα μνημόνια», έλεγε οΤσίπρας τον Γενάρη. «Ψηφίστε ΛΑΕ και θα τελειώσουμε με τα μνημόνια» λέει σήμερα ο Λαφαζάνης. Ισχυρό ΚΚΕ στις εκλογές ώστε το 5% να γίνει 10%, μετά 15% κλπ ώστε η «λαϊκή εξουσία» να προκύψει τελικά διά των αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών σε 100 τέρμηνα διακηρύσσει μονίμως τα τελευταία χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ. Και κανένας από αυτούς δεν αμφισβητεί ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ την αστική κοινοβουλευτική «τάξη» και «νομιμότητα». Έτσι όχι μόνο συντηρούνται οι καταστροφικές αυταπάτες, αλλά κυριολεκτικά ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ στην ακροδεξιά το αυθόρμητο και απόλυτα δικαιολογημένο αντικοινοβουλευτικό αίσθημα του πιο φτωχού κόσμου. Η αντισυστημική αντικαπιταλιστική αριστερά αντίθετα δεν είναι αντίθετη με τον αστικό κοινοβουλευτισμό επειδή είναι «εξωκοινοβουλευτική» (άλλωστε αν είχε καθιερωθεί η απλή αναλογική όπως έταζε πρόσφατα κι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαμε κι εμείς ήδη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση), αλλά γιατί είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ. Προωθούμε την εργατική επαναστατική αντίληψη και στα 3 κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης (κινηματικό-οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτικό) έχοντας ξεκάθαρο ΑΜΕΣΟ διεκδικητικό αίτημα την υπέρβαση και κατάργηση του αστικού κοινοβουλευτισμού. Την καθιέρωση σώματος από λαϊκούς εκπροσώπους αιρετούς ΚΑΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΑΚΛΗΤΟΥΣ από τους εκλογείς τους. Που θα αμοίβονται με τον μισθό του ανειδίκευτου εργάτη που οι ίδιοι θεσπίζουν για τους κοινούς θνητούς, χωρίς προνόμια κάθε είδους. Την καθιέρωση ισοδύναμων θεσμών εκπροσώπησης του αυτοοργανωμένου λαού από συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, εκαπίδευσης, στις γειτονιές και στα χωριά. Και αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ. Οι συνελεύσεις των πλατειών την περίοδο 2011 – 2012, οι καταλήψεις και η αυτοδιαχείριση μονάδων παραγωγής και υπηρεσιών, η μαζική συλλογική απειθαρχία σε αντιλαϊκές «υπηρεσιακές» εντολές, το μπλοκάρισμα στην πράξη της «αξιολόγησης Μητσοτάκη» στο δημόσιο και της «αξιολόγησης των εκπαιδευτικών» στα σχολεία, η ματαίωση φασιστικών συγκεντρώσεων από κινητοποίηση συνδικάτων και συλλογικοτήτων – μια ματαίωση που έγινε ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ της αστικής κοινοβουλευτικής νομιμότητας και δεκάδες άλλα πρακτικά παραδείγματα αγωνιστικής αντικοινοβουλευτικής στάσης που ΧΛΕΥΑΣΤΗΚΑΝ από τις ηγεσίες της συστημικής αριστεράς, δείχνουν πως η αντισυστημική αντικαπιταλιστική αριστερά και οι αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕ. Δεν ξέρουμε 100% τι θα κάνουμε και τι θα λέμε αν … «μπούμε στην βουλή» σ αυτές τις εκλογές ή σε επόμενες, αλλά είμαστε σίγουροι 1000% για το ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΜΕ και ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Έχουμε κατακτήσει τόσο στους δρόμους του αγώνα και στις κοινωνικές συγκρούσεις όσο και στην άρνησή μας να υποκύψουμε στις διάφορες ποικιλόχρωμες κατά καιρούς «αριστερές σειρήνες» της αστικής κοινοβουλευτικής λαγνείας και του αστικού «κυβερνητισμού» το κεκτημένο πως κοινοβουλευτικές αυταπάτες δεν πρόκειται να αποκτήσουμε και να διασπείρουμε ΠΟΤΕ. Επίσης, εμείς ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να καταδεχτούμε να τσεπώνουμε ήσυχα τα 20 χιλιαρικάκια μηνιαίως (ΤΟΣΑ βγαίνουν με τις επιτροπές και τα προνόμια) και τις τζάμπα μερσεντές ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΣΕ η λαλίστατη κατά τα άλλα κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο άνεργος που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του, ο συγγενής του ασθενούς απ αυτούς που κάηκαν ζωντανοί πρόσφατα στο Δαφνί επειδή στην βάρδια ήταν μόνο 2 νοσηλευτές αντί για 15 που έπρεπε, ουδόλως ενδιαφέρεται αν ο «αριστερός» βουλευτής δίνει στο «κόμμα» το 1/2, τα 2/3 ή και παραπάνω της παχυλής κοινοβουλευτικής του «αποζημίωσης».

– Πρέπει να προβληθεί ΚΑΘΑΡΑ επιτέλους η ΑΛΗΘΕΙΑ για τον άλλο δρόμο που πρέπει άμεσα να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία. Χωρίς δογματισμούς και ιδεολογισμούς μεν, χωρίς μισόλογα, μισές αλήθειες και τζιριτζάντζουλες δε. Ο άλλος δρόμος πρέπει να απαντά στην αγωνία του ανέργου για δουλειά, του εργαζόμενου για αξιπρέπεια, όλου του πληθυσμού για ανθρώπινη διαβίωση. Να έχει ως προτεραιότητα τα εργατικά δικαιώματα, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την δημοκρατία για τους πολλούς, όχι το καπιταλιστικό κέρδος για τους λίγους επιτήδειους και τα κλεψιμέΐκα για τα λαμόγια. Κι αυτός ο δρόμος αναπόφευκτα είναι ο δρόμος του ΟΛΑ Ή ΤΙΠΟΤΑ. Της ρήξης – εξόδου από ευρωζώνη – ΕΕ, της μονομερούς διαγραφής όλου του δημόσιου χρέους, της κατάργησης όλων των αντιλαϊκών ρυθμίσεων και νομοθετημάτων, της κοινωνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο, της άμεσης πλατιάς εργατικής δημοκρατίας, της αποκατάστασης και διεύρυνσης των εργατικών – λαϊκών – νεολαιΐστικων δικαιωμάτων. Οι τελευταίοι μήνες απέδειξαν περίτρανα πως δεν υπάρχουν ενδιάμεσα μονοπάτια διαφυγής. Αιρ κοντίσιον στην κόλαση δεν μπορεί να μπει. 

– Πρέπει να αποκατασταθεί τέλος η ΑΛΗΘΕΙΑ για την στόχευση των κοινωνικών κινημάτων και των διεκδικητικών αγώνων. Ο κόσμος των κινημάτων δεν είναι ΜΑΖΟΧΙΣΤΗΣ για να αυτοθυσιάζεται ενάντια σε χίλιες δυο δυσκολίες και ενάντια σε μια αμείλικτη κρατική και παρακρατική καταστολή για να κερδίζουν κάποιοι «πονηροί» πολιτικούς πόντους. Οι αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων δεν είμαστε υποχείρια ΚΑΝΕΝΟΣ. Δεν παλεύουμε για να αποκομίζει πολιτικά «ωφέλη» η κάθε αστική πολιτική δύναμη που μιλά στο όνομα της αριστεράς. Αγωνιζόμαστε ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής αγωνίζονται ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΕΞΟΡΥΞΗ, όχι για να γίνονται αντικείμενα πολιτικής εκμετάλλευσης από τον κάθε (πρώην πρωθυπουργό) Τσίπρα ή τον κάθε (πρώην αρμόδιο υπουργό) Λαφαζάνη. Άλλωστε, από την άποψη της πραγματικά επαναστατικής Πολιτικής (με κεφαλαίο Π) ένας μαζικός αγώνας εγγράφει βαθειά στις συνειδήσεις όταν έχει επί της ουσίας σωστά πολιτικά αιτήματα. Αν καταφέρει ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ μόνο τότε αυτή η εγγραφή γίνεται ανεξίτηλη.

Ένα ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ κομμάτι αριστερού κόσμου αλλά και νεολαίας, απογοητευμένο από τον μνημονιακό κατήφορο Τσίπρα και από την προδοσία του «όχι» εκ μέρους του, θεωρεί πως «τιμωρεί» το σύστημα διά της αποχής. Το ίδιο και πολλοί σύντροφοι συναγωνιστές του αντεξουσιαστικού χώρου. Αν και κατανοούμε απόλυτα το σκεπτικό που οδηγεί σε μια τέτοια στάση, πρέπει να δηλώσουμε συντροφικά και συναγωνιστικά μεν, ξεκάθαρα δε, πως ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕΤΑ. Κατ αρχήν, στεγνά αριθμητικά, η αποχή βολεύει αφάνταστα τα «μεγάλα» κόμματα και ιδιαίτερα τα δυο πιο «μεγάλα» : αυξάνουν τα ποσοστά τους και τις έδρες τους. Αλλά το κύριο είναι πως αυτή τη φορά συνολικά το σύστημα προωθεί ως «εκτόνωση διαμαρτυρίας» την αποχή. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, των οποίων ο ρόλος έγινε ξεκάθαρος και στον πιο δύσπιστο στο πρόσφατο δημοψήφισμα, «φουσκώνουν» και προβάλλουν προνομιακά τα ποσοστά της αποχής και του «δεν ξέρω, δεν απαντώ». Κι αυτό γιατί σύμφωνα με το «διακύβευμα» που έχουν όπως είπαμε παραπάνω – την εξασθένηση του λαϊκού φρονήματος διά της εκλογικής διαδικασίας – η αποχή ενός πρωτοπόρου κινηματικού, αριστερού και νεολαιΐστικου κόσμου που δεν μπορούν να βάλουν εύκολα στο πολιτικό τους τσεπάκι, τους έρχεται κουτί. Προσπαθούν να διαμορφώσουν συσχετισμούς με το βλέμμα στην αμέσως επόμενη μετεκλογική μέρα, στις οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις που έρχονται πολύ σύντομα με την εφαρμογή των καταστροφικών μνημονιακών μέτρων. Άλλο που δεν θέλουν από το να εγκλωβίσουν την υγιή δυσαρέσκεια που δεν μπορούν να την «κάνουν ζάφτι» σε μια κοινή θολή καταγραφή αποχής, λευκού και άκυρου, μαζί με τους αδιάφορους – τους απολιτίκ – τους δυσαρεστημένους ακροδεξιούς κλπ.

Εμείς, η αντικαπιταλιστική αντισυστημική αριστερά, η συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΕΕΚ – ανένταχτες/οι αγωνίστριες/στές, ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ να απευθυνθούμε και εκλογικά σε όλον τον κόσμο των κοινωνικών κινημάτων. Με το βλέμμα στους σκληρούς κοινωνικούς αγώνες αμέσως επόμενου διαστήματος, τους ζητάμε ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ. Ασυμβίβαστα, δυναμικά, ανυποχώρητα. Για την ενίσχυση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Για τον ρεαλισμό της ουτοπίας. Γιατί τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, αλλιώς θα μας κλέψουν τα πάντα. Γιατί η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση σε όλη την γραμμή του μετώπου. Γιατί οι εργατικές, λαϊκές και κοινωνικές διεκδικήσεις πρέπει να είναι νικηφόρες.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *