του Γιάννη Ελαφρού/ Πηγή: εφημερίδα ΠΡΙΝ
Η σιωπή της απογοήτευσης και οι κοινωνικές – πολιτικές καταιγίδες που έρχονται
Οπου κι αν γυρνάς τις τελευταίες μέρες αυτό που εισπράττεις είναι σιωπή και απογοήτευση, αμηχανία και αναζήτηση. Ο προδομένος λαός κρατά σφικτά μέσα του την διάψευση και την οργή του, ψάχνει με φανάρι την χαμένη ελπίδα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι στη συζήτηση περισσότερων ανθρώπων από ποτέ, αλλά τίποτα δεν έχει κριθεί. Οι εκλογές μοιάζουν να μην έχουν νόημα. «Οι επάνω», η ΕΕ, ο ΣΕΒ, το σύστημα, έχουν προδιαγράψει την πολιτική που θα εφαρμοστεί (το 3ο μνημόνιο) και προετοιμάζουν μέσα από τα πέντε μνημονιακά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) κυβέρνηση εργατικής – λαϊκής γενοκτονίας. Γι’ αυτό το παιχνίδι μοιάζει τελείως στημένο, βαρετό και συστημικό, όπως το ντιμπέιτ της Τετάρτης.
Κι όμως όλα αυτά είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Τι έρχεται; Καταρχήν, η υλοποίηση των μέτρων του 3ου μνημονίου, που το ίδιο το συστημικό γερμανικό Σπίγκελ χαρακτήρισε «λίστα φρικαλεοτήτων»! Η εφαρμογή τους θα προκαλέσει αντιστάσεις, αγώνες, χωρίς να αποκλείονται και μεγάλης κλίμακας κοινωνικές αντιδράσεις. Η σημερινή σιωπή δεν πρέπει να αποκοιμίζει για το εκρηκτικό φορτίο που συσσωρεύεται στα υπόγεια ρεύματα.
Είναι εντυπωσιακό το πολιτικό χάσμα ανάμεσα στο 61,3% του «Όχι» και στο «Ναι» από 220 βουλευτές από πέντε κόμματα, ενώ η φασιστική Χρυσή Αυγή αποδέχεται το ευρώ και την ΕΕ και τα βάζει με τους φτωχούς πρόσφυγες και μετανάστες.
Η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μνημονιακή λεπίδα. Και τώρα; Εντάξει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δεν είναι τυφλή. Δεύτερη φορά στον κυνικό Α. Τσίπρα και στον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν να πηγαίνεις σε κηδεία και να λες και του χρόνου. Ούτε η ελπίδα μπορεί να ανασυγκροτηθεί με τα ίδια υλικά και το ίδιο πάνω – κάτω σκεπτικό, που οδήγησε στην τραγωδία και για την Αριστερά και για τον λαό. Εντάξει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «δικαιώθηκε». Αλλά τι να το κάνουμε όταν ο λαός στέναζει. Το ζήτημα δεν είναι η δικαίωση, όπως λέει το ΚΚΕ. Το ζήτημα είναι τώρα τι κάνεις, το ερώτημα είναι πως θα αντισταθούμε και πως θα τους ανατρέψουμε, πως θα ανασυγκροτήσουμε την ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Για μια ελπίδα στέρεη και ολόκληρη, όχι ξανά μισή και με μισόλογα (όπως ακούμε από την αντιμνημονιακή ΛΑΕ). Πέντε βήματα λοιπόν για να ξαναβρούμε την ελπίδα.
Που κατοικεί η ελπίδα, λοιπόν; Μα που αλλού, μέσα στην εργατική τάξη, στην ανυπότακτη νεολαία και τον λαό. Σε αυτό το «αιώνιο θύμα και ψώνιο», που βρίσκει τον τρόπο να μας ξαφνιάζει ευχάριστα, να προκαλεί ρήγματα και ανατροπές. Δεν εξιδανικεύουμε το λαό, αλλά έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, ειδικά στις καμπές της ταξικής πάλης, όπως εκφράστηκε περίτρανα και στις 5 Ιούλη. Αρα, οποιαδήποτε προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί η ελπίδα περιλαμβάνει μια μεγάλη πορεία στον λαό, μια προσπάθεια να έρθει ο ίδιος στο προσκήνιο.
Δεύτερο, να λέμε την αλήθεια, ειδικά σε μια εποχή που κυριαρχεί το ψέμα και η οδυνηρή αποκάλυψή του. Ολόκληρη την αλήθεια. Να πούμε το μνημόνιο μνημόνιο, την ΕΕ κολαστήριο, τον εχθρό μας καπιταλιστική επίθεση, τον συστημικό ευρω-μονόδρομο ανατρέψιμο.
Τρίτο, να αναδείξουμε πως υπάρχει άλλος δρόμος για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα, πως δεν ισχύει το «δεν υπάρχει εναλλακτική» του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, του Σόιμπλε και του ΣΕΒ. Υπάρχει δρόμος για αξιοπρεπή δουλειά για όλους, με μισθούς και συντάξεις για να ζεις, για δημιουργία, ελευθερία, για δημόσια και δωρεάν κοινωνικά αγαθά. Με κόμβους: διαγραφή του χρέους, έξοδο από ευρώ και ΕΕ, κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό – κοινωνικό έλεγχο τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επίδομα ανεργίας για όλους, βαρύ άμεσο πλήγμα στο κεφάλαιο.
Τέταρτο, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την αντεπίθεση του κινήματος και τη συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικοπολιτικού μετώπου αγώνα, ρήξης και ανατροπής, που όχι μόνο θα πάει το «Όχι» μέχρι το τέλος, αλλά θα δημιουργήσει όρους μιας νικηφόρας εργατικής λαϊκής και αριστερής αντιπολίτευσης.
Πέμπτο, να μην αφήσουμε τη σημαία της Αριστεράς στον μνημονιακό βούρκο, ούτε βέβαια σε μια λογική μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο και αριστερή ευαισθησία, σα να βάζεις κλιματισμό στην κόλαση. Σήμερα, είναι πιο αναγκαία από ποτέ η επανεκκίνηση της ανατρεπτικής Αριστεράς, βγάζοντας βαθιά συμπεράσματα από την πορεία χρεοκοπίας του ρεφορμιστικού και διαχειριστικού σχεδίου, η συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού πόλου, με ισχυρή επίδραση των ιδεών της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η λογική των μετωπικών συνεργασιών που δοκιμάζει, παρά τις αδυναμίες, υστερήσεις και αντιφάσεις που έχει, αποτελεί ένα προγεφύρωμα που πρέπει να ενισχυθεί για να συμβάλλει στις πλούσιες διεργασίες που έρχονται μετεκλογικά.
Τελικά, η ελπίδα όπως και η απελευθέρωση είναι συλλογική υπόθεση. Αλλά κρίνεται, όπως και κάθε τι στη ζωή μας, από την στάση του καθένα μας. Όσοι αγωνίζονται για την ανατροπή, ανασυγκροτούν την ελπίδα και κοινωνούν στην αισιοδοξία της. Τις επόμενες μέρες με τη δουλειά μας και την επόμενη Κυριακή με την ψήφο μας, μπορούμε να προετοιμαστούμε καλύτερα για τις αδυσώπητες μάχες που έρχονται. Και οι ψηφοφόροι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκλογική συνεργασία με ΕΕΚ και ανένταχτους θα είναι την Κυριακή και τις επόμενες μέρες γελαστοί, αλλά όχι γελασμένοι.
