Φιντέλ Κάστρο (13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016)
Ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο, απεβίωσε το
βράδυ χθες Παρασκευή σε ηλικία 90 ετών, ανακοίνωσε πριν από λίγο ο
αδελφός του και πρόεδρος της Κούβας Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τον
διαδέχθηκε στο αξίωμα το 2006.
«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (χθες) το βράδυ», είπε ο Ραούλ Κάστρο σε τηλεοπτικό διάγγελμά του.
Ο Φιντέλ γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην πόλη Μπιράν, από
τον Ισπανό μετανάστη από τη Γαλικία, που στη συνέχεια απέκτησε εκτάσεις
με ζαχαροκάλαμο, Ανχελ Κάστρο Αργκίς και την Κουβανέζα Λίνα Ρους
Γκονζάλες, αγρότισσα που εργαζόταν στα κτήματά του.
Από το 1945 συμμετείχε ενεργά στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες στο
Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Το 1947 πήρε μέρος στην εκστρατεία εναντίον
της τυραννίας του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία, ενώ
συμμετείχε μαζί με το κολομβιανό λαό στη λαϊκή εξέγερση του Απρίλη του
1948 στην Μπογκοτά. Υπήρξε μέλος του Κόμματος του Κουβανικού Λαού
(Ορθόδοξοι). Μετά από το πραξικόπημα του 1952, αντιτάχθηκε στη
δικτατορία του Φλουχένσιο Μπατίστα και ηγήθηκε της αποτυχημένης
στρατιωτικά αλλά με μεγάλη συμβολική αξία επίθεσης στα στρατόπεδα του
Σαντιάγκο δε Κούβα και Μπαγιάμο, στις 26 Ιούλη του 1953, που συνέβαλε να
δυναμώσει η «φωτιά» της εξέγερσης που προετοιμαζόταν. Φυλακίστηκε για
22 μήνες και απελευθερώθηκε χάρη στη λαϊκή πίεση και ίδρυσε το «Κίνημα
της 26ης Ιούλη». Αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό και εκεί οργάνωσε τη λαϊκή
(ένοπλη) εξέγερση εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στις 2 Δεκέμβρη
του 1956, αποβιβάστηκε στην Κούβα, ως αρχηγός της ομάδας που είχε
φτάσει με το πλοίο «Γκράνμα» και ξεκίνησε ο επαναστατικός αγώνας στη
Σιέρα Μαέστρα. Οι επαναστάτες την 1η Γενάρη του 1959 ολοκληρώνουν τη
νίκη τους και ο Φιντέλ αναλαμβάνει τα καθήκοντα του αρχηγού των Ενόπλων
Επαναστατικών Δυνάμεων και στις 13 Φλεβάρη διορίζεται πρόεδρος της
Επαναστατικής Κυβέρνησης. Στις 16 Απρίλη του 1961, ανακηρύσσει το
σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης.
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας των Ενωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων
και του Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας και
από την επανίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, τον Οκτώβρη
του 1965, ανέλαβε τη θέση του Α’ Γραμματέα και παρέμεινε σε αυτή μέχρι
το 2006, οπότε λόγω ασθένειας αποσύρθηκε από τα κομματικά και
κυβερνητικά καθήκοντά του.
Την 1η Γενάρη του 1959, ο επαναστατικός λαϊκός στρατός της Κούβας
μπήκε θριαμβευτικά στην Αβάνα, ανατρέποντας το δικτατορικό καθεστώς
Μπατίστα και ανοίγοντας το δρόμο για το σοσιαλισμό. Περίπου δύο χρόνια
μετά, οι επαναστατικές δυνάμεις απέκρουσαν στον Κόλπο των Χοίρων την
εισβολή 1.400 μισθοφόρων, που οργανώθηκε απ’ την αμερικανική κυβέρνηση.
Στις 16 Απρίλη της ίδιας χρονιάς ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης,
Φιντέλ Κάστρο, ανακήρυξε το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Από
τότε, μέχρι και σήμερα, ο κουβανικός λαός αντιμετώπισε τεράστιες
δυσκολίες, αλλά άντεξε. Απ’ το 1961 άρχισε ο ασφυκτικός εμπορικός
αποκλεισμός από τις ΗΠΑ, ενώ επιχειρήθηκαν πολυάριθμες επιθετικές
ενέργειες κατά της Κούβας. Καίριο πλήγμα κατέφεραν στο λαό της Κούβας οι
καπιταλιστικές παλινορθώσεις στην ΕΣΣΔ και τις χώρες του «υπαρκτού
σοσιαλισμού» που ανάγκασαν το καθεστώς σε επώδυνη οικονομική
αναπροσαρμογή.
Η εκπληκτική νίκη και αντοχή της Κουβανικής Επανάστασης αποτελεί
μέγιστη πολιτική και ηθική αξία στην κινηματική ύφεση και παθητικοποίηση
της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Αποδεικνύει ότι ο
ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι η επαναστατική ανατροπή στο
κοινωνικό γίγνεσθαι δεν αποτελεί μυθοπλασία.
Η Κουβανική Επανάσταση αποτελεί υπόδειγμα οικονομικής και
πολιτιστικής ανόδου υπανάπτυκτης χώρας προς όφελος του λαού, αλλά και
πολύπλευρης διεθνιστικής βοήθειας σε κινήματα και λαούς. Κουβανοί
επαναστάτες, στο δρόμο του Τσε Γκεβάρα, ενσάρκωσαν με αυτοθυσία την αρχή
του προλεταριακού διεθνισμού. Και σήμερα ο κουβανικός λαός, παρά τα
προβλήματα που αντιμετωπίζει, προσφέρει πολύτιμη βοήθεια, ιδίως στους
τομείς υγείας και παιδείας στη Λατινική Αμερική και άλλες περιοχές.
Στην Κούβα εθνικοποιήθηκαν συνολικά τα μέσα παραγωγής. Ωστόσο, η
ηγεσία της επανάστασης κατανοούσε τη λενινιστική θέση, ότι η
εθνικοποίηση είναι μόνον η πρώτη πράξη της κοινωνικοποίησης και την
ανάγκη επομένως οι εργαζόμενοι, τόσο σε επίπεδο παραγωγικής μονάδας όσο
και στο γενικό επίπεδο, να συμμετέχουν ουσιαστικά και όχι τυπικά στη
λήψη των αποφάσεων.
Η
κουβανέζικη επανάσταση, το αντάρτικο της Σιέρρα Μαέστρα, οι εργατικοί
και νεολαιίστικοι αγώνες στις πόλεις της Κούβας, οι θυσίες και το αίμα, η
μεγάλη νίκη, η αναδιανομή της γης, η επανάσταση με τα μολύβια και η
νίκη κατά του αναλφαβητισμού, το πρότυπο δημόσιας υγείας, οι τέχνες κι ο
πολιτισμός, ο αθλητισμός, η χειραφέτηση της γυναίκας, η αντίσταση και η
περηφάνια ενός ολόκληρου λαού, αποτέλεσαν φωτεινό παράδειγμα, αποτελούν
και θα αποτελούν για πάντα φάρο φωτεινό για όλους τους ανθρώπους που
ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν
κόσμο ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας και χειραφέτησης, έναν κόσμο
ισότητας, δικαιοσύνης, ειρήνης κι αδερφοσύνης.
Ο
Φιντέλ, πάει να συναντήσει τον Τσε και τον Καμίλο, τον Λένιν και τη
Λούξεμπουργκ, τον Χοσέ Μαρτί και τον Σαντίνο, τον Ζαπάτα και τον Πάντσο
Βίλα, τον Άρη και τον Αντύπα, τον Αλιέντε και τον Λουμούμπα, τον Χο Τσι
Μινχ και τον Μάο Τσε Τουνγκ, τους εκατομμύρια προλετάριους, επαναστάτες,
κομμουνιστές, που έζησαν και πέθαναν για το όνειρο ενός κόσμου δίχως
εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους.
Τα λόγια του πάντα θα μείνουν ανεξίτηλα στις καρδιές όλων των καταπιεζόμενων και των φτωχών της γης:
"Άρχισα την επανάσταση με 82 άτομα. Θα το ξανάκανα, ακόμη και με 10 ή 15
και με ακλόνητη πίστη. Δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι, αν έχεις
πίστη και σχέδιο δράσης". ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
