15 Ιουνίου όλοι/ες στους δρόμους για την Παλαιστίνη και για την αποτροπή των πολεμικών σχεδίων στη γειτονιά μας και σε κάθε γωνιά του πλανήτη

Η εποχή πολέμων στην οποία έχει εισάγει την ανθρωπότητα ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός γνωρίζει άλλη μια επικίνδυνη κλιμάκωση από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ που τα ξημερώματα 13/6 εξαπέλυσε επίθεση προς το Ιράν βομβαρδίζοντας πυρηνικές εγκαταστάσεις, στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους σε κατοικημένες περιοχές. Η επιχείρηση «Rising Lion», όπως την ονομάζουν, έχει οδηγήσει στο θάνατο υψηλόβαθμων Ιρανών στρατιωτικών διοικητών και επιστημόνων, καθώς και πολλών αμάχων. Καταδικάζουμε απερίφραστα αυτή την επίθεση και βρισκόμαστε στο πλευρό του ιρανικού λαού.

Η επίθεση αυτή αποτελεί ξεκάθαρη κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή.

Γίνεται ξεκάθαρο ότι η ασταμάτητη επιθετικότητα του Ισραήλ αποτελεί κίνδυνο όχι μόνο για το λαό της Παλαιστίνης που έρχεται αντιμέτωπος με τον αφανισμό, αλλά και για όλη την ευρύτερη περιοχή, καθώς βομβαρδίζει κατά το δοκούν το Ιράν, την Υεμένη, τη Συρία και τον Λίβανο κατέχοντας ακόμα εδάφη από τα τελευταία δύο κράτη.

Η επίθεση έχει ήδη και «παράπλευρες» συνέπειες για τους λαούς, καθώς εκτοξεύθηκε αμέσως η τιμή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, διαμορφώνοντας ένα ακόμα εύφορο πεδίο για αδυσώπητα κέρδη εις βάρος των λαών.

Παράλληλα, το έγκλημα του Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζεται, φτάνοντας στο ακρότατο δολοφονικό του επίπεδο, επιβάλλοντας πέρα από την ισοπέδωση μέσω βομβαρδισμών και τους θανάτους δεκάδων χιλιάδων αμάχων και παιδιών από τον στρατό του, τη βασανιστική πείνα και τον λιμό ως έσχατο απάνθρωπο «όπλο» της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης του Παλαιστινιακού λαού. Την ίδια στιγμή μπλοκάρει κάθε προσπάθεια να προσεγγίσει ανθρωπιστική βοήθεια στην Παλαιστίνη, με αποκορύφωμα τις επιθέσεις του σε διεθνή ύδατα στο Στόλο Ελευθερίας και την απαγωγή του πληρώματος του πλοίου Madleen. Το θράσος του Ισραήλ αποτυπώνεται και στην εντολή του προς τις αιγυπτιακές αρχές, να κόψει τον δρόμο στους «τζιχαντιστές», δηλαδή να παρεμποδίσει τα καραβάνια αλληλεγγύης (ενδεικτικές οι απελάσεις και η παράτυπη κράτηση επί 10 ώρες δεκάδων ακτιβιστ(ρι)ών από τις αιγυπτιακές αρχές, ανάμεσά τους και 41 μελών της ελληνικής αποστολής του March To Gaza).

Η επίθεση στο Ιράν, η σφαγή στη Γάζα και οι δολοφονικές επιθέσεις στη Δυτική Όχθη, η συνολική πρακτική και επικίνδυνη δολοφονική πολιτική του Ισραήλ δεν θα μπορούσαν να γίνουν, εάν δεν υπήρχε πλήρη στήριξη, συνενοχή και αποδοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των κρατών-μελών και της ΕΕ συνολικά.

Ενώ οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη φουντώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ συνεχίζουν την στήριξή τους προς το Ισραήλ, παρά τις επιμέρους «επικοινωνιακού τύπου» προσπάθειες κυβερνήσεων να δείξουν μια αποστασιοποίηση από ορισμένες επιλογές του. Χαρακτηριστικό πως για την επίθεση στο Ιράν οι ΗΠΑ δήλωσαν πως γνώριζαν ότι πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έχουν σχέση με την επίθεση και προτεραιότητα τους είναι η προστασία των αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή, ταυτόχρονα όμως θα παράσχουν βοήθεια στο Ισραήλ αν χρειαστεί. Στην πράξη στηρίζουν την πολεμική κλιμάκωση από πλευράς του Κράτους δολοφόνου και τρομοκράτη.

Ειδικά η Ελληνική κυβέρνηση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη στήριξη του Ισραήλ, που αποκαλεί «στρατηγικό σύμμαχο» και με τον οποίο συνεργάζεται σε ένα ευρύ πεδίο: στρατιωτικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό, ερευνητικό, πολιτιστικό κ.α. Η κυβέρνηση της ΝΔ αρνήθηκε να συνταχθεί ακόμα και με τη δειλή φραστική καταδίκη της εφιαλτικής πολιτικής του Ισραήλ, που έγινε από άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ και της Δύσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκφράζει τα κυνικά συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, στα βήματα και των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Συναντήθηκε μάλιστα πριν λίγο καιρό σε κλίμα πανηγυρισμών με τον δολοφόνο Νετανιάχου, ενώ το κυβερνητικό αεροσκάφος του Ισραήλ «Φτερά της Σιών» βρίσκεται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος για «προστασία»! Κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, όπως το ΠΑΣΟΚ, κρατούν προκλητικά ίσες αποστάσεις, δίνοντας στην πραγματικότητα ελαφρυντικά στη γενοκτονία. Σήμερα γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ που οδηγεί και τι εξυπηρετεί ο αντιδραστικός άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που μεθοδικά οικοδομήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και εξελίσσεται από την κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση της αστικής αντιπολίτευσης.

Μόνο ο γενικός ξεσηκωμός των λαών και της νεολαίας όλου του κόσμου μπορεί να σώσει τα δύο εκατομμύρια κατοίκους της Γάζας και τα παιδιά από την πείνα και τον θάνατο και ταυτόχρονα τους λαούς της ευρύτερης περιοχής που υποφέρουν και βρίσκονται σε κλίμα συνεχούς ανασφάλειας και τρομοκρατίας από τις διαρκείς επιθέσεις του Ισραήλ. Μόνο ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα που θα καταγγέλλει και θα βάλει φρένο στους θηριώδεις πολεμικούς εξοπλισμούς, τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών και θα καταδικάζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, μπορεί να βάλει φρένο στην επιθετικότητα Ισραήλ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, να σταματήσει την αιματοχυσία Ρώσων και Ουκρανών και να μπλοκάρει την ανάπτυξη των πολεμικών εστιών σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μόνο οι λαοί, αν πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, μπορούν να αποτρέψουν τα πολεμικά σχέδια στη Μ. Ανατολή και τη Μεσόγειο.

Αυτές οι ώρες είναι οι ώρες του γενικευμένου αγώνα διαρκείας και του συντονισμού της πάλης, της κοινής δράσης μέσα στο μαζικό κίνημα.

Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ η στιγμή να μην επιτρέψουμε καμία άλλη παρεμπόδιση των διεθνών καραβανιών αλληλεγγύης ώστε να παραδοθεί απρόσκοπτα η ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα! Να βάλουμε ανάχωμα και να σταματήσουμε τη δολοφονική εκστρατεία του Ισραήλ και τη συμμετοχή της συνένοχης ελληνικής κυβέρνησης.

Να βρεθούμε σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά, μέσα από σωματεία, συλλόγους και κάθε συλλογικό φορέα απέναντι στο κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και τους συμμάχους του. 

Την Κυριακή 15 Ιούνη ενώ η αποστολή March to Gaza θα πορεύεται προς τη Ράφα καλούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο κινητοποιήσεις στήριξης. Να γεμίσουμε τις πλατείες και τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα.

Όλες/οι στη διαδήλωση στα Τρίκαλα την Κυριακή 15/6 στις 8:00 το απόγευμα στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.

• Άνοιγμα όλων των διόδων για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και επαναλειτουργία των εκατοντάδων σημείων διανομής του ΟΗΕ. Να σταματήσει ο αποκλεισμός του Ισραήλ. Καμία παρεμπόδιση του March to Gaza.
• Αποχώρηση όλων των δυνάμεων του Ισραήλ από τη Γάζα, εκεχειρία τώρα!
• Όχι στην κατοχή, ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, λευτεριά στην Παλαιστίνη.
• Να σταματήσει κάθε συνεργασία και στήριξη της Ελλάδας στο Ισραήλ. Άμεση διακοπή κάθε είδους σχέσης (διπλωματική, στρατιωτική, οικονομική, τουριστική). Να κλείσει η πρεσβεία του κράτους τρομοκράτη. Όχι στον επιθετικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – ΗΠΑ.
• Καμιά συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες και η πυροβολαρχία PATRIOT. Όχι στο όργιο των εξοπλισμών.
• Να κλείσουν οι βάσεις των ΗΠΑ, έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
• Κάτω η πολιτική και η κυβέρνηση της συνενοχής στο έγκλημα στη Γάζα.

Με τους λαούς που αγωνίζονται, ενάντια στους πολέμους και τις σφαγές του κεφαλαίου!

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ συμμετέχει στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 20:00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ

Το έγκλημα του Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας στη Λωρίδα της Γάζας φτάνει πια στο ακρότατο δολοφονικό του επίπεδο, επιβάλλοντας, πέρα από την ισοπέδωση μέσω βομβαρδισμών και τους θανάτους δεκάδων χιλιάδων αμάχων και παιδιών από τον στρατό του, τη βασανιστική πείνα και τον λιμό ως έσχατο απάνθρωπο «όπλο» της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης του Παλαιστινιακού λαού.

Η σφαγή στη Γάζα και οι δολοφονικές επιθέσεις στη Δυτική Όχθη δε θα μπορούσαν να γίνουν από το Ισραήλ εάν δεν υπήρχε η στήριξη, συνενοχή και ανοχή των κρατών και της ίδιας της ΕΕ, καθώς και των ΗΠΑ. Οι όποιες φραστικές κυρίως διαφοροποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος, είναι φύλλο συκής, ειδικά όσο δε μεταφράζονται σε πράξεις, τις μόνες που καταλαβαίνει το Ισραήλ.

Ειδικά η ελληνική κυβέρνηση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη στήριξη του Ισραήλ, που αποκαλεί «στρατηγικό σύμμαχο» και με τον οποίο συνεργάζεται σε ένα ευρύ πεδίο: στρατιωτικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό, ερευνητικό, πολιτιστικό κ.α. Η κυβέρνηση της ΝΔ αρνήθηκε να συνταχθεί ακόμα και με τη δειλή καταδίκη της εφιαλτικής πολιτικής του Ισραήλ, που έγινε από άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ και της Δύσης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εκφράζει τα κυνικά συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, στα βήματα και των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης, όπως το ΠΑΣΟΚ, κρατούν προκλητικά ίσες αποστάσεις, στην πραγματικότητα δίνουν ελαφρυντικά στη γενοκτονία.

Το πειρατικό ρεσάλτο των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ στο πλοίο Madleen στο οποίο επέβαιναν 12 άοπλοι ακτιβιστές και ακτιβίστριες που ταξίδευαν σε διεθνή ύδατα προς τη Γάζα, με δηλωμένο σκοπό την παροχή ανθρωπιστική βοήθειας, αποτελεί πράξη διεθνούς πειρατείας, άλλο ένα δείγμα της αλαζονείας του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ.

Μόνο ο γενικός ξεσηκωμός των λαών και της νεολαίας όλου του κόσμου μπορεί να σώσει τα δύο εκατομμύρια κατοίκους της Γάζας και τα παιδιά από την πείνα και τον θάνατο. Αυτές οι ώρες είναι οι ώρες του γενικευμένου αγώνα διαρκείας και του συντονισμού της πάλης, της κοινής δράσης μέσα στο μαζικό κίνημα.

• Μετά τις κινητοποιήσεις που γίνονται πανελλαδικά και τις δράσεις σε χώρους για να μπλοκάρεται η συνεργασία με το Ισραήλ, συνεχίζουμε ακόμα πιο δυναμικά, γιατί «Δε σταματάμε να φωνάζουμε και να διαδηλώνουμε για την Παλαιστίνη και τη Γάζα».
• Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση-πορεία την Πέμπτη 12 Ιουνίου, 20:00 από την πλατεία Ρήγα Φεραίου.
• Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην Πορεία στη Γάζα - March To Gaza, τη διεθνή αποστολή πλήθους αγωνιστών/στριών από όλο τον κόσμο που από την Αίγυπτο θα πορευτεί προς τα νότια σύνορα της Γάζας με κεντρικό σύνθημα την παροχή της ανθρωπιστικής βοήθειας κι ευρύτερα να σπάσει η σιωπή και η απομόνωση του ηρωικού παλαιστινιακού λαού.

Αγωνιζόμαστε για:

• Την άμεση απελευθέρωση όλων των απαχθέντων εθελοντών του πλοίου Madleen .
• Την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών Παλαιστίνιων κρατούμενων. Οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι είναι στην πραγματικότητα όμηροι του ισραηλινού κράτους!
• Να περάσει τώρα επαρκής ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, να σταματήσει ο αποκλεισμός του Ισραήλ.
• Την αποχώρηση όλων των δυνάμεων του Ισραήλ από τη Γάζα, εκεχειρία τώρα!
• Να σταματήσει η κατοχή, για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, για λευτεριά στην Παλαιστίνη.
• Να σταματήσει κάθε συνεργασία και στήριξη της Ελλάδας στο Ισραήλ. Όχι στον επιθετικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – ΗΠΑ.
• Να σταματήσει η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες και η πυροβολαρχία PATRIOT. Όχι στο όργιο των εξοπλισμών.
• Να κλείσουν οι βάσεις των ΗΠΑ, έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
• Ενάντια στην πολιτική και στην κυβέρνηση της συνενοχής στο έγκλημα στη Γάζα.

Γιατί καμιά γωνιά του κόσμου δεν είναι πραγματικά ελεύθερη χωρίς μια ελεύθερη Παλαιστίνη!

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

συμμετέχει στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

H ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την πρωτοβουλία March To Gaza

H ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στηρίζει την πρωτοβουλία March To Gaza

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. χαιρετίζει και στηρίζει τη διεθνή πρωτοβουλία March To Gaza, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της Ένωσης Ανεξάρτητων Εργατικών Επιτροπών της Παλαιστίνης, για τη διοργάνωση παγκόσμιων διαδηλώσεων στο πέρασμα της Ράφα. Στόχος της πρωτοβουλίας είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό που αντιστέκεται στη γενοκτονική επίθεση του κράτους-τρομοκράτη του Ισραήλ το οποίο έχει την υποστήριξη ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και την πλήρη στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική αρωγή της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. θα συμμετάσχουν στην αποστολή του March To Gaza Greece. Παράλληλα, θα συνεχίσουμε την πολύμορφη αντικυβερνητική και αντιιμπεριαλιστική δράση στην Ελλάδα, στο πλάι των παλαιστινιακών οργανώσεων και των κινήσεων αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη για να ξεσηκώσουμε τα εργατικά συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους.

Οι μαζικές διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν τον δρόμο.

Για να σπάσει ο αποκλεισμός στη Γάζα και να περάσει τώρα η ανθρωπιστική βοήθεια. Για την άμεση διακοπή κάθε είδους σχέσης (διπλωματικής, στρατιωτικής οικονομικής, τουριστικής) της Ελλάδας με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Για λευτεριά στην Παλαιστίνη. 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ Β. ΜΑΓΓΟΥ

Ήταν 14-06-2020, όταν αστυνομικοί, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους, χτύπησαν, βασάνισαν μ’ αποτέλεσμα τον θάνατο του -όπως αποδείχθηκε- στοχοποιημένου για την πολιτική του δράση και τον αγώνα του κατά της καύσης σκουπιδιών από το εργοστάσιο της Lafarge-ΑΓΕΤ Ηρακλής στον Βόλο, Βασίλη Μάγγο.

Η πίεση του κινήματος, αλλά και ευρύτερα η λαϊκή και νεολαιίστικη οργή, που διοχετεύτηκε στους δρόμους, επέφερε την πρώτη θεσμική καταδίκη των υπαίτιών του θανάτου του Β. Μάγγου, με την καταδίκη τριών αστυνομικών για επικίνδυνη σωματική βλάβη, από το μονομελές πλημμελειοδικείο Βόλου.

Στις 5 Ιουνίου στο κακουργιοδικείο Καρδίτσας, παραπέμπονται αυτή τη φορά 6 αστυνομικοί, 4 της ΟΠΚΕ και 2 της ασφάλειας για τις αξιόποινες πράξεις: α) των βασανιστηρίων κατά συναυτουργία β) της επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία γ) της έκθεσης κατά συναυτουργία και δ) της παράνομης κατακράτησης κατά συναυτουργία.

Η εργασιακή επισφάλεια, η κατάργηση του οχταώρου, οι ιδιωτικοποιήσεις σε παιδεία, υγεία, μεταφορές και η ακρίβεια σε συνδυασμό με το έγκλημα των Τεμπών φανερώνουν τη μοναδική προοπτική που μας επιφυλάσσει ο καπιταλισμός. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέσω των συλλογικών μας αγώνων για να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη στην οικογένεια του Βασίλη, κόντρα στην καταστολή του κινήματος από τις δυνάμεις που θωρακίζουν με αυταρχικό τρόπο το κράτος και το κεφάλαιο.

Η απόδοση δικαιοσύνης στη δίκη για τον βασανισμό του Βασίλη Μάγγου χρειάζεται να είναι παραδειγματική.

Να μπει φραγμός στην αστυνομική αυθαιρεσία, τη βάρβαρη άσκηση εξουσίας των δυνάμεων καταστολής, την κυβερνητική αναλγησία, τον κρατικό αυταρχισμό. Να καταδικαστεί το καθεστώς της καταστολής, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας και της στήριξης του πολιτικού κατεστημένου.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στη αστυνομική βία και αυθαιρεσία για να μην υπάρχουν θύματα της κρατικής καταστολής.

Απαιτούμε την οριστική και αμετάκλητη καταδίκη όλων των βασανιστών του Βασίλη Μάγγου.

Όλοι και όλες στην συγκέντρωση στις 5 Ιούνη στα στις 9:00 π.μ. στα δικαστήρια της Καρδίτσας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Να σταματήσει τώρα η γενοκτονία των Παλαιστινιών. Τρίκαλα συγκέντρωση Σάββατο 24 Μάη 2025

ΟΧΙ σε νέα Νάκμπα. Να σταματήσει τώρα η γενοκτονία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Η φετινή επέτειος της Νάκμπα (Καταστροφή) φέρνει τον παλαιστινιακό λαό αντιμέτωπο με την προοπτική μιας νέας, ίσως χειρότερης και από αυτήν του 1948. Τότε, η ίδρυση του ισραηλινού κράτους συνοδεύτηκε από εγκληματικές σφαγές και τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τη γη τους. Στο πέρασμα των δεκαετιών, η «καταστροφή» παγιώθηκε σε μόνιμη κατάσταση και διαρκή εξέλιξη. 77 χρόνια κατοχή, εποικισμοί, κρατικές δολοφονίες και τρομοκρατία, ολοκληρώνονται σήμερα με την σχεδιαζόμενη εθνοκάθαρση στη Γάζα και τα πογκρόμ στη Δυτική Όχθη.

Για το έγκλημα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, το κράτος του Ισραήλ δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την ανοχή και τη συνεργασία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μεταξύ των συνενόχων είναι και η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της με τη μακρόχρονη προνομιακή συνεργασία της σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο με το Ισραήλ. Η απειλή ενός νέου μαζικού ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων, είτε από την βάρβαρη γενοκτονική επιχείρηση του ισραηλινού στρατού, είτε από τα real estate σχέδια του Τραμπ είναι μια πρόκληση για ολόκληρη την ανθρωπότητα, όχι μόνο για τον παλαιστινιακό λαό. Στόχος τους δεν είναι μόνο να προχωρήσουν τα ιμπεριαλιστικά πολεμικά τους σχέδια, αλλά και να δώσουν μήνυμα σε όλους όσους βιώνουν εκμετάλλευση και καταπίεση ότι δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, δεν έχουν δικαίωμα στην αντίσταση.

Κι όμως, έχουν καταφέρει το αντίθετο! Η ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού, έχει γίνει παράδειγμα για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη γη που στέκονται με αλληλεγγύη, παλεύοντας παράλληλα για το δίκιο. Ο αγώνας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη είναι κοινός με τον αγώνα ενάντια στους εξοπλισμούς των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, την πολεμική έρευνα που μετατρέπει φοιτητές κι εργαζόμενους σε εξαρτήματα δολοφονικών μηχανών, ενάντια στην καταπίεση, τον φασισμό, την κρατική τρομοκρατία.

Οι λαοί, σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις τους, έχουν επιλέξει τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Την πλευρά όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στη φρίκη του πολέμου, ενάντια στη βαρβαρότητα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού που απειλεί την ανθρωπότητα με καταστροφή. Ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, οι μετανάστες και πρόσφυγες που ζούμε δίπλα σε ένα τόπο που εξελίσσεται μια γενοκτονία, δεν θα γίνουμε συνένοχοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη που αγκάλιασε τον δολοφόνο Νετανιάχου λέγοντας ότι «μοιράζονται τις ίδιες αξίες». Είναι οι αξίες του θανάτου, της σφαγής και του κέρδους των επιχειρήσεων σε βάρος όλων των λαών της περιοχής.

Δεν είναι οι δικές μας αξίες!

Μαζί με τους λαούς ενώνουμε τη φωνή μας για τη ζωή, για την απελευθέρωση, για ένα κόσμο χωρίς πολέμους, γενοκτονίες και εκμετάλλευση.

• Λευτεριά στον παλαιστινιακό λαό – νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση
• Τερματισμός της κατοχής και της γενοκτονίας, να σταματήσει η στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη
• ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχοι στο έγκλημα.
• Καμιά συνεργασία με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ

Η Κομμουνιστική Απελευθέρωση στηρίζει και συμμετέχει στη διαδήλωση αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό στα Τρίκαλα το Σάββατο 24 Μαΐου στις 12 το μεσημέρι στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πρωτομαγιά 2025: ημέρα απεργίας, μνήμης και μάχης!

Πρωτομαγιά: ημέρα απεργίας, μνήμης και μάχης!

Η εργατική Πρωτομαγιά του 2025 βρίσκει τον κόσμο της εργασίας μπροστά σε μια βαθιά, ιστορική πρόκληση. Το καπιταλιστικό σύστημα, σε παγκόσμια και εθνική κλίμακα, βυθίζεται σε κρίση που εκδηλώνεται με την όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ όλων των κρατών, που εξοπλίζονται μέχρι τα δόντια και προχωράνε σε έναν πρωτοφανή εμπορικό πόλεμο, με μπροστάρη τις ΗΠΑ, για να αρπάξουν οι καπιταλιστές της κάθε χώρας όσα παραπάνω μπορούν από τη μεγάλη μοιρασιά που γίνεται πάνω στο τραπέζι - και όχι πια μόνο κάτω από αυτό -, μπροστά στα μάτια όλων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιτίθεται συντριπτικά σε δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις και πρωταγωνιστεί στο εξοπλιστικό ράλι με πρόγραμμα ύψους 28 δισ. για μια δωδεκαετία. Με τη φορολεηλασία και τη φορομπηξία διαμορφώθηκε πρωτογενές πλεόνασμα 11,4 δισ. και αυτά δίνονται στην αποπληρωμή του χρέους και στις ενίσχυση του κεφαλαίου και μοιράζει τα περισσεύματα ως επιδόματα - κοροϊδία σε ένα μέρος μονάχα της φτωχοποιημένης κοινωνίας που βρίσκεται αντιμέτωπο με την αδυναμία να βρει μια αξιοπρεπή κατοικία για να νοικιάσει και στους συνταξιούχους που δεν αντέχουν να πληρώσουν ούτε για τα βασικά. Η δε συστημική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ - Νέας Αριστεράς συναινεί στον πυρήνα αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής,

Η ανάπτυξή τους δεν είναι παρά η συνέχεια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα τους:

• Το έγκλημα στα Τέμπη και την προσπάθεια της συγκάλυψής του.
• Το ναυάγιο της Πύλου, όπου το ελληνικό κράτος και η FRONTEX άφησαν να πνιγούν εκατοντάδες πρόσφυγες.
• Τη ραγδαία αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» - εργοδοτικών εγκλημάτων.
• Τη συνεχή εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Ο λαός έδειξε στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Γενάρη και ακόμα περισσότερο με τη συμμετοχή στην απεργία της 28ης Φλεβάρη τη δύναμή του να επιβάλει το δίκιο του.

Ο εχθρός δεν είναι «αόρατος» – είναι ο καπιταλισμός, η αστική εξουσία, το κράτος τους, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Απέναντι σε όλα αυτά, η μόνη ρεαλιστική απάντηση είναι ο δρόμος της αντικαπιταλιστικής ρήξης, της επανάστασης, της κομμουνιστικής προοπτικής. Όχι η αναμονή για «προοδευτικές κυβερνήσεις», σωτήρες, ούτε η ψευδαίσθηση ότι το σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί.

Χρειαζόμαστε:

• Μαζικούς εργατικούς αγώνες, με οργάνωση από τα κάτω και ταξικό προσανατολισμό.
• Ταξική Ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
• Πολιτικοποίηση των αγώνων, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και καθενός που θέλει να την εφαρμόσει
• Επαναστατική στρατηγική και οργάνωση – όχι απλώς αγωνιστική διαμαρτυρία.

Για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και ριζικές αυξήσεις στους μισθούς και μείωση των ωρών εργασίας.

Για αποκλειστικά δημόσια αγαθά, σιδηρόδρομο, υγεία, νερό, ενέργεια, παιδεία.

Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση – για τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Όλοι και όλες στις ταξικές συγκεντρώσεις της 1ης Μάη. Με πυξίδα την ανατροπή, με ορίζοντα την επανάσταση.

Τιμάμε τους νεκρούς της τάξης μας. Τους νεκρούς του Σικάγο, της πρώτης Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα το 1924, τον Μάη του ’36 της Θεσσαλονίκης, τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής.

Η Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ν.Κ.Α. καλούν τους εργαζόμενους-ες, τη νεολαία και κάθε αγωνιστή/τρια να συμμετάσχουν μαζικά στις ταξικές απεργιακές συγκεντρώσεις την Πέμπτη 1η Μάη σε όλες τις πόλεις.

Όλοι & όλες στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση στα Τρίκαλα στις 10:00 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Τρικάλων: Αιώνια τιμή και δόξα στους 5 ΕΠΟΝίτες!

 

Γάτσας Στέργιος, 24 ετών

Μπριάζης Ιωάννης, 29 ετών

Στεργιόπουλος Κωνσταντίνος, 27 ετών

Σύρμπας Κώστας, 22 ετών

Τσανάκας Απόστολος, 22 ετών

81 χρόνια πέρασαν από την ημέρα που οι ναζί κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, κρέμασαν στην πλατεία των Τρικάλων τους πέντε ΕΠΟΝίτες.

Πέντε παλικάρια που εντάχθηκαν στις γραμμές της ΕΠΟΝ μαζί με χιλιάδες νέες και νέους και ρίχθηκαν με όλη τους την ψυχή και την καρδιά στη μάχη ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό. Με ανιδιοτέλεια, αξιοπρέπεια και φλόγα για μια καλύτερη ζωή, θυσίασαν τα νιάτα τους κι έχυσαν το αίμα τους για μια πατρίδα ελεύθερη, χωρίς ξένους και ντόπιους δυνάστες, με λαοκρατία κι εθνική ανεξαρτησία.

Δεν ξεχνούμε τους 5 ΕΠΟΝίτες που κρεμάστηκαν στην πλατεία της πόλης μας, δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες ΕΠΟΝίτες κι ΕΠΟΝίτισες που κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν κι εκτελέστηκαν από τους ναζί κατακτητές, τους ντόπιους συνεργάτες τους, αλλά και το μετεμφυλιακό αστικό κράτος.

Αποτελεί ιερή υποχρέωση και καθήκον προς τη μνήμη των παλικαριών, όλων των ανθρώπων που εμπνέονται από τα οράματα και τα ιδανικά τους, συγκλονίζονται από τη θυσία τους και που αγωνίζονται για μια κοινωνία δίχως φτώχεια και φασισμό, δίχως εκμετάλλευση και διακρίσεις, για έναν κόσμο δικαιοσύνης, ειρήνης, ισότητας κι ελευθερίας, να μην ξεχάσουν ποτέ την υπέρτατη θυσία τους!

Στη σημερινή εποχή του πιο άγριου, επιθετικού κι ολοκληρωτικού καπιταλισμού, στην εποχή της δικτατορίας των αγορών και του κεφαλαίου, της αναβίωσης του φασισμού και του ρατσισμού, της επέκτασης των πολεμικών συγκρούσεων και εντός της Ευρώπης, της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, του προσφυγικού δράματος, των φραχτών, των κλειστών συνόρων για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους, ο δρόμος που βάδισαν και πότισαν με το αίμα τους τα νιάτα της ΕΠΟΝ, φαντάζει ξανά μονόδρομος!

Ο δρόμος της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, ο δρόμος του ασυμβίβαστου, ανυποχώρητου αγώνα!

ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ 5 ΕΠΟΝΙΤΕΣ!

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πώς το ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ θα γίνει ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ (Βίντεο)

α

Ενδιαφέρουσα ήταν η εκδήλωση που διοργάνωσε η Κομμουνιστική Απελευθέρωση Τρικάλων, την 6η Απρίλη, με τη συμμετοχή αγωνιστών και αγωνιστριών, μεταξύ αυτών και πολλών ανένταχτων. Τις εισηγήσεις στην εκδήλωση έκαναν ο Σταύρος Μανίκας, μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθηνών και η Βαγγελίτσα Δινοπούλου, εκπαιδευτικός, μέλος του ΓΔ της ΑΔΕΔΥ.

Στην τοποθέτησή της η Βαγγελίτσα Δινοπούλου τόνισε: Όπως αναφέρει και η πρόσκληση στην σημερινή εκδήλωση, το τοπίο μετά την 28η Φλεβάρη δεν είναι το ίδιο. Αυτό ομολογείται από όλους, ανοιχτά ή ίσως όχι και τόσο ανοιχτά (κυρίως για να μην αποτυπώσει την αδυναμία, το αδιέξοδο ή την πίεση που έχει προκαλέσει). Τι σηματοδοτεί όμως για το αστικό σύστημα και όλους τους εκπροσώπους του, τι για την αριστερά και το εργατικό κίνημα; Το ρήγμα που άνοιξε, τα ερωτήματα και μπήκαν και η ορμητική εισβολή του λαϊκού παράγοντα ως καταλύτη και πυροκροτητή εξελίξεων, είναι ταυτόχρονα τόσο αντιφατικά όσο και ελπιδοφόρα. Η τελική τους πορεία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κριθεί ως θετική ή αρνητική, βεβαιότητες και απόλυτα συμπεράσματα δεν εξάγονται εύκολα… Όμως, υπάρχουν κάποια σημεία που ξεχωρίζουν.

Σταχυολογώντας ορισμένα κρίσιμα σημεία, που κατά τη γνώμη μου ξεχώρισαν την 28/2 και άλλαξαν το πλαίσιο στο οποίο καλούμαστε να συζητήσουμε σήμερα, είναι τα παρακάτω:

-  Η 28η Φλεβάρη ήταν μέρα γενικής απεργίας! Εκατομμύρια εργαζόμενοι/ες σε όλη τη χώρα, αποφάσισαν να καταθέσουν το μεροκάματό τους, παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές, παρά τη συστημική προσπάθεια που έγινε, αλλοιώνοντας τον ίδιο τον χαρακτήρα της απεργίας, να παρουσιαστεί ως μέρα «εθνικού πένθους» και αόριστης δικαιοσύνης (από ποιον άραγε; Και για ποιους;). Χαρακτηριστική και η προσπάθεια μερίδας του κεφαλαίου να μην αποκοπεί οριστικά από την κοινωνία, με καταστήματα και επιχειρήσεις που έκλεισαν, τα περισσότερα για κάποιες ώρες φυσικά συμβολικά, συνθήκη που δημιουργήθηκε κάτω από την πίεση χιλιάδων εργαζομένων που δήλωσαν πως θέλουν να απεργήσουν. Μάλιστα για πολλές και πολλούς εργαζόμενες/ους ίσως ήταν η πρώτη φορά που δήλωσαν απεργία, αναζήτησαν πώς να την δηλώσουν, ήρθαν σε επαφή με τα σωματεία τους. Για να μην αναφερθούμε στην εξωνημένη ΓΣΕΕ που τελικά υποχρεώθηκε να κηρύξει και εκείνη απεργία μετά το κύμα λαϊκής οργής που άρχισε να διαφαίνεται από τις 26/1 και πήρε διαστάσεις χειμάρρου στην πορεία προς την πανεργατική. Έσπασε στην πράξη το αφήγημα ότι οι εργαζόμενοι δεν κινητοποιούνται, βολεύονται στις χαμηλές προσδοκίες. Οι εργαζόμενοι/ες επέβαλαν αιτήματα και δράση που ξεπέρασαν όσους ήθελαν να χαμηλώσουν τα φτερά τους.

-  Η 28 Φλεβάρη θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές απεργίες της σύγχρονης Ελλάδας. Ως το σημείο μαζικής κι επιθετικής επανεμφάνισης του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Μια απεργία που δεν έγινε για οικονομικά αιτήματα, αλλά είχε σαφώς πολιτικό χαρακτήρα, απαίτησε την καταδίκη των ενόχων για το έγκλημα των Τεμπών, ανέδειξε την συγκάλυψη από κυβέρνηση και κράτος, δήλωσε την αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση. Είχε σαφές κι έντονο αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Το σύνθημα ανατροπής της κυβέρνησης των δολοφόνων κυριάρχησε στις πλατείες παρά τις προσπάθειες αποσιώπησης του.

-  Έβαλε στο κέντρο της αντιπαράθεσης και των αιτημάτων την αμφισβήτηση κεντρικών πυλώνων της αστικής πολιτικής:

Α) Από τη μια τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έχει δεχτεί τεράστιο πλήγμα. Οι εργαζόμενες/οι συνειδητοποιούν σήμερα ότι τα πάντα ξεπουλιούνται και παραδίδονται στο κεφάλαιο, λειτουργούν και υπακούν μόνο στους νόμους της αγοράς, του κέρδους και η προστασία και εξασφάλισή του αποτελεί την μέγιστη αξία, ακόμη κι αν αυτό έχει ως άμεση συνέπεια να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Από τα νοσοκομεία, το ρεύμα, την παιδεία μέχρι τις μεταφορές τα πάντα ιδιωτικοποιούνται, εμπορευματοποιούνται, υπάγονται πλήρως στην πολιτική της ΕΕ για απελευθέρωση των αγορών, στα μνημόνια και τις δεσμεύσεις τους, συνθλίβονται κάτω από την ανταποδοτικότητα, τον ανταγωνισμό, αποκλείοντας ολοένα και περισσότερο τους πιο πολλούς/ες. Το σύνθημα «όχι άλλα Τέμπη» συμπύκνωσε όλες τις πλευρές ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών.

Β) Από την άλλη έβαλε ανοιχτά το ερώτημα τι σημαίνει απόδοση δικαιοσύνης για το έγκλημα στα Τέμπη. Σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά η αστική δικαιοσύνη και το αστικό δικαστικό σύστημα, καθώς γίνεται φανερό και αναδεικνύεται με μαζικό τρόπο το πόσο εξαρτημένο είναι από τις κυβερνήσεις και τα μεγάλα συμφέροντα. Είναι κραυγαλέα η επιβεβαίωση αυτή από το ζήτημα της συγκάλυψης, την ευθεία παρέμβαση και καθοδήγηση των διαδικασιών, μέχρι τις προσχηματικές εξεταστικές επιτροπές στα πλαίσια του κοινοβουλίου. Μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται με σειρά δημοσιευμάτων και δημόσιων δηλώσεων και εκκλήσεων για τυφλή εμπιστοσύνη που πρέπει ο λαός να δείξει στη «δικαιοσύνη», φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να λοιδορείται όποιος «τολμά» να θέσει ανοιχτά ζήτημα εμπιστοσύνης και αμφιβολιών. Μόνο που αυτό που πραγματικά πρέπει να αναδειχθεί δεν είναι αν οι πολίτες εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη, το ερώτημα που πρέπει να μπει είναι πως η ίδια η δικαστική εξουσία θα κατακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Γιατί η δικαιοσύνη είναι αξία. Επομένως η δικαστική εξουσία δεν είναι η δικαιοσύνη. Έχει αποδειχτεί σε εμβληματικές υποθέσεις με υψηλά στελέχη και επιφανείς κατηγορούμενους από το αστικό σύστημα, το κεφάλαιο και το οργανωμένο οικονομικό έγκλημα, όπως στις υποθέσεις της Νοβάρτις, τις υποκλοπές, πως η βασική αρχή που υπηρετεί η δικαστική εξουσία δεν είναι η δικαιοσύνη αλλά η αδικία! Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης πάσχει, όχι γιατί αφορά κυρίως ή μόνο τα πρόσωπα που ασκούν την δικαστική εξουσία, αλλά πάσχει στο dna του αφού αναπαράγει τις κυρίαρχες εκμεταλλευτικές μορφές εξουσίας. Το δίκαιο και τη δικαιοσύνη την γράφουν σήμερα οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες. Και σήμερα μεταξύ των αιτημάτων περί μη συγκάλυψης και δικαίωσης των νεκρών, πρέπει να είναι πώς το λαϊκό κίνημα θα επιβάλλει τη δικαιοσύνη και συμπληρώνουμε εμείς πως πραγματική δικαιοσύνη ουσιαστικά μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία απελευθερωμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Γ) Και τέλος, ακόμη και αν αυτό δεν εκφράζεται οργανωμένα, δεν αποτυπώνεται ως αίτημα, ή ακόμη κι αν δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένη εκπροσώπηση για εναλλαγή στην εξουσία, τίθεται ξεκάθαρα πια έλλειψη εμπιστοσύνης στην αστική πολιτική και τους εκπροσώπους της. Δεν είναι χωρίς κίνδυνο όλες οι εκφράσεις αυτής της τάσης, η απολιτίκ και όχι πάντα «αθώα» έκκληση για «χωρίς κόμματα» κινητοποιήσεις, ή οι εθνικοπατριωτικές αντιλήψεις (για προδότες πολιτικούς ή το γνωστό όλοι ίδιοι είναι) που θρέφουν πολιτικά το τέρας της ακροδεξιάς.

Κρίσιμο διακύβευμα της περιόδου είναι ποιες διεργασίες θα συμβάλλουν ώστε αυτές οι τάσεις να γίνουν δυνατότητα συγκρότησης και αντεπίθεσης του εργατικού λαϊκού κινήματος από τη σκοπιά αντικαπιταλιστικών στόχων πάλης στο σήμερα. Η πάλη για να επιβληθούν αυτοί ο στόχοι συνιστά ρήγμα στην αστική πολιτική. Στο μέτρο που θα μπορέσει να επιβληθεί με την κινητοποίηση του λαού και τη δύναμη των αγώνων, θα είναι μια μεγάλη ήττα της κυβέρνησης στην ουσία της πολιτικής της. Τέτοια ρήγματα, εφόσον επεκτείνονται και βαθαίνουν θα εντείνουν την κρίση της κυρίαρχης πολιτικής, θα πολλαπλασιάζουν τα αδιέξοδα και τη σχετική της αστάθεια, θα ξεπερνάνε την ξέπνοη σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση που κινείται εντός των τειχών, καθώς θα θέτουν σε αμφισβήτηση τον πυρήνα της συναίνεσης, δηλαδή το όριο της πολιτικής της ΕΕ -και για άλλα ζητήματα του ΝΑΤΟ-, θα ανεβάζουν την πάλη σε άλλο ανώτερο επίπεδο, και έτσι θα «ωριμάζουν οι συνθήκες» για ευρύτερες αλλαγές.

Όλα τα παραπάνω τρόμαξαν το αστικό σύστημα αλλά και δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς γιατί τέθηκε στο εδώ και το τώρα η πιθανότητα να σκάσει η λαϊκή οργή και να γίνει δυνατότητα ανατροπής.

Που βρισκόμαστε σήμερα;

Μπροστά στην δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης του λαϊκού εργατικού κινήματος και των αιτημάτων του μετά την συγκλονιστική απεργιακή 28/2, τα κέντρα του αστικού πολιτικού συστήματος επιδιώκουν να αποδυναμώσουν και να αποσπάσουν κάθε αίτημα με περιεχόμενο που αμφισβητεί την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου, να αποκόψουν τα Τέμπη από τις αιτίες τους, να οδηγήσουν τη διεκδίκηση σε μια νέα εκδοχή «κάθαρσης» και «εκσυγχρονισμού» του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, μιλούν γενικά και αόριστα για «δικαιοσύνη» που θα έρθει ως ανεξάρτητη και αδέσμευτη, με εγγυητή… το ίδιο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα! Και είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που προκειμένου να γυρίσουμε στην προηγούμενη «κανονικότητα», με ευθύνη και συντονισμένη προσπάθεια του κυβερνητικού, εργοδοτικού, αστικοποιήμενου συνδικαλισμού κανένα απεργιακό γεγονός δεν προέκυψε μέσα στον Μάρτη ενώ και η απεργία στις 9/4 έχει απογυμνωθεί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ από κάθε αίτημα που σχετίζεται με το έγκλημα των Τεμπών, την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, τις ιδιωτικοποιήσεις! Επιδιώκουν τη λαϊκή κίνηση που ξέσπασε να την απογοητεύσουν και να τη στείλουν πίσω στις ατομικές «λύσεις».

Την ίδια στιγμή αναδιατάσσονται όλοι οι πολιτικοί συσχετισμοί. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα ούτε από την ανύπαρκτη «σοβαρή» αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ), που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προτείνει τη λύση της «προοδευτικής κυβέρνησης, που θα διώξει τον Μητσοτάκη», προσπαθώντας να έρθει στην εξουσία χωρίς να δεσμευτεί για τίποτα. Αφήνει άθικτο το πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων, των δρακόντειων απαιτήσεων του Προγράμματος Σταθερότητας της ΕΕ, της περιστολής οικονομικών, κοινωνικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων στο όνομα της ανάπτυξης, της πληρωμής του ληστρικού χρέους στο διηνεκές, της στροφής στις πολεμικές δαπάνες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Από την άλλη η παραλλαγή του κλασικού κυβερνητισμού με πρόταση «Λαϊκού Μετώπου» αλά Γαλλία και «ρεαλιστικής ρήξης και ανυπακοής», όπως προβάλλεται κυρίως από ΜεΡΑ25/ΛΑΕ και ΝΕΑΡ (που παίζει σε δύο ταμπλό), λειτουργεί συμπληρωματικά στην πρόταση «προοδευτικής» διακυβέρνησης και οδηγεί στον περιορισμό στο εφικτό του συστήματος.

Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση αφήνουν πολιτικό χώρο για την ενίσχυση της ακροδεξιάς τύπου Ελληνικής Λύσης ή Νίκης ή για το φούσκωμα ενδο-συστημικών εναλλακτικών όπως η Πλεύση Ελευθερίας.

Στην αριστερή πλευρά του επίσημου πολιτικού συστήματος, το ΚΚΕ έχει επιλέξει να μείνει σε ρόλο «αναχώματος» και κοινοβουλευτικού εγκλωβισμού της λαϊκής δυναμικής, μακριά από λογική ανατροπής. Απάντηση στη λογική ανάθεσης σε μια νέα κυβέρνηση «εδώ και τώρα», που προβάλλουν τα προηγούμενα ρεύματα, το ΚΚΕ απαντά δια της ανάθεσης σε ψήφο και κομματική ισχυροποίηση και της μετάθεσης όλων των πολιτικών στόχων στον σοσιαλισμό. Χαρακτηριστική η στιγμή όπου το κίνημα δεν μπορούσε να απαιτεί ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της γιατί εγκλωβιζόταν σε αυταπάτες κοινοβουλευτικής εναλλαγής, όμως το ΚΚΕ μπορούσε να δίνει ψήφο ανοχής στην πρόταση μομφής εντός της Βουλής! Και τελικά το ερώτημα που θέτουμε ανοιχτά προς το ΚΚΕ είναι αποσταθεροποίηση ή σταθερότητα του αστικού συστήματος;

Την ίδια στιγμή, παρά τη μαζική απονομιμοποίησή της, η κυβέρνηση συνεχίζει αμείωτη την επιθετική πολιτική της. Με αλαζονεία ομολογεί ότι ο σιδηρόδρομος πριν το 2027 δεν θα είναι ασφαλής, ανακοινώνει αυξήσεις στο μισθό για τους ένστολους και στα σώματα ασφαλείας, ενώ κυνικά ανακοινώνει στους δημόσιους υπαλλήλους ότι οι αυξήσεις-κοροϊδία αντιστοιχούν στον 13ο μισθό. Μάλιστα, επιστρέφοντας στο αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» του σταθμάρχη, στρέφοντας πάλι μακριά από την ίδια τις εγκληματικές ευθύνες, επανέρχεται στο ζήτημα της αξιολόγησης ως την κύρια αιτία και τάζει συνταγματική κατοχύρωσή της, με στόχο την άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο. Όμως η πραγματικότητα είναι η ακριβώς αντίθετη. Αξιολογημένες ήταν οι δομές του ΟΣΕ και των κομματιών του που και με την έλευση της ιδιωτικοποίησης οδήγησε στο έγκλημα στα Τέμπη. Όμως η αξιολόγηση είναι κύρια αιχμή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην εκπαίδευση το γνωρίζουμε πολύ καλά, δίνουμε έναν συγκλονιστικό αγώνα 5 χρόνια τώρα με διώξεις, πειθαρχικά, τρομοκρατία, απειλές και εκβιασμούς.

Γίνεται ολοένα και πιο κατανοητό για χιλιάδες εργαζομένους πως η κυβερνητική πολιτική κρύβεται πίσω από την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών, την αστυνομοκρατία και την καταστολή, τους πολεμικούς εξοπλισμούς και τις υπέρογκες δαπάνες για το ΝΑΤΟ, την άμεση εμπλοκή και την ενεργό συμμετοχή στη γενοκτονία στη Παλαιστίνη. Αυτό είναι που τρομάζει την κυβέρνηση, η οποία βλέπει να χάνει στηρίγματα λαϊκής ανοχής είχε στην ελληνική κοινωνία. Το μόνο που την κρατάει όρθια είναι η στήριξη που έχει από τον επιχειρηματικό κόσμο, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, στην προσπάθεια τους να μην υπάρχει καμία παρέκκλιση από την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής.

Ποια η δική μας απάντηση;

Σε αυτές τις συνθήκες έχει μεγάλη σημασία η συγκρότηση ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που, κλιμακώνοντας την πάλη σε περιεχόμενο και μορφές, θα αναδείξει τη δύναμη του λαού, θα δώσει αυτοπεποίθηση για θα αντεπιτεθεί για να προκαλέσει ρωγμές στους πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής, να επιβάλλει κατακτήσεις, ανοίγοντας τον δρόμο για ευρύτερες ανατροπές.

Η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά πρέπει να κάνει βήματα στην ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος και της αριστεράς της ανατροπής και της νέας κομμουνιστικής προοπτικής.

Ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που:

Θα προτάξει εδώ και τώρα ένα συνολικό αγώνα ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της και κάθε επίδοξου κυβερνητικού διαχειριστή. Θα διαμορφώσει ένα ενιαίο πολιτικό πλαίσιο αιτημάτων που να συγκρούονται με τις κεντρικές επιλογές της αστικής πολιτικής, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και να διεκδικούν σε ρήξη με αυτές τις πραγματικές μας ανάγκες. Θα δείξει ότι το έγκλημα των Τεμπών οφείλεται στην αντιδραστική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης των αγορών της ΕΕ και όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. Θα δείξει τις ευθύνες όλου του πολιτικού συστήματος, πρώτα απ’ όλα της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και της αστικής αντιπολίτευσης, της δικαστικής εξουσίας. Θα συνδέσει το πάνδημο αίτημα για καταδίκη των ενόχων με την πάλη για τα δημόσια αγαθά, αξιοπρεπή ζωή, ειρήνη.

Το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να παλέψει όχι μόνο για να μην ιδιωτικοποιηθούν τομείς και υπηρεσίες αλλά να γυρίσουν στο δημόσιο να επανακρατικοποιηθούν αυτές που ήδη έχουν περάσει στους ιδιώτες, ενάντια στην απελευθέρωση των αγορών της ΕΕ και το κέρδος με εργατικό λαϊκό έλεγχο και χωρίς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Είναι τελείως παράλογο να παλεύει το κίνημα να μην γίνει Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου πχ το Ογκολογικό του Παίδων Πεντέλης, αλλά να αρνείται την πάλη να γυρίσει στο δημόσιο όταν αυτό έχει ιδιωτικοποιηθεί. Είναι τελείως παράλογο, να μιλάς για δημόσιο σιδηρόδρομο αλλά να έχεις πολεμική και να αρνείσαι κατηγορηματικά την πάλη για να διακοπεί η Σύμβαση με την εγκληματική Hellenic Train χωρίς αποζημίωση, για ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο σιδηρόδρομο, με τον έλεγχο των εργαζόμενων, κόντρα στα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, για να είναι ασφαλής, σύγχρονος, φτηνός για το λαό.

Τέλος σε αυτές τις συνθήκες το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να περιγράψει ένα σχέδιο επαναμαζικοποίησης των συνδικάτων. Η πρωτοφανής συμμετοχή εργαζομένων στην απεργία της 28ης Φλεβάρη, πρέπει να δώσει την σκυτάλη στα πρωτοβάθμια σωματεία στην μαζικοποίηση τους, στις Γενικές Συνελεύσεις.

Αυτό το σχέδιο απαιτεί και ένα άλλο κέντρο συντονισμού των αγώνων και των εργαζομένων, ένα κέντρο μάχης με καρδιά τα πρωτοβάθμια συνδικάτα, επιτροπές αγώνα και κάθε μορφή οργάνωση και συσπείρωσης των εργαζομένων σε δημόσιο ιδιωτικό τομέα. Απαιτεί αντίληψη που δεν αντιμετωπίζει τα συνδικάτα ως εκλογικούς μηχανισμούς. Απαιτεί ένα σχέδιο που θα ανατρέπει και την πεπατημένη των απεργιών «πιστολιά στο αέρα» που βάζει η ΓΣΕΕ, όπως ήταν και η πρόθεση της για την 9η Απρίλη. Που θα διεκδικούσε εκεί που «έκαιγε το πράγμα» την βδομάδα μετά την απεργία, να διοχετεύσει αυτή την δυναμική σε νέα απεργία μέσα στο Μάρτη για να πέσει η κυβέρνηση και να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας εκτός του πλαισίου πειθαρχίας στην δημοσιονομική σταθερότητα της ΕΕ και τα αιματηρά πλεονάσματα.

Η αντικαπιταλιστική, επαναστατική, κομμουνιστική αριστερά οφείλουμε να συμβάλλουμε στη συγκρότηση μιας ολοκληρωτικά διαφορετικής προοπτικής και ενός πολύμορφου αγωνιστικού και πολιτικού μετώπου, εργατικής αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης. Ανεξάρτητου από και σε πόλεμο με αστικές κυβερνήσεις, κεφάλαιο, ΕΕ, ΝΑΤΟ και το μπλοκ της άμεσης ή έμμεσης συναίνεσης, στο όνομα είτε της «ανάπτυξης» ή της «εθνικής στρατηγικής».

Είτε η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά θα βάλει πιο αποφασιστικά τα ώριμα και αναγκαία πολιτικά αιτήματα των εργαζόμενων για πάλη ξέροντας και διακηρύσσοντας ότι δεν μπορούν να ικανοποιηθούν στο πλαίσιο της σημερινής κατάστασης, είτε θα αυτοπεριοριστεί στο εφικτό του συστήματος ή με την μορφή της «ρεαλιστικής ανυπακοής» του ΜΕΡΑ25 ή με τη μορφή της παραπομπής των ρηγμάτων αυτών στην εργατική εξουσία, του ΚΚΕ.

Με τη σειρά του ο Σταύρος Μανίκας ανέφερε ότι η 28^η Φεβρουαρίου ήταν μια ανάσα για την κοινωνία. 2 χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών η λαϊκή οργή και αγανάκτηση ξεχύθηκε στους δρόμους. Οργή όχι μόνο για το έγκλημα των Τεμπών αλλά και για τους μισθούς πείνας, για τον μήνα που «δε βγαίνει», για τον εμπαιγμό της κυβέρνησης ότι δήθεν αύξησε τον κατώτατο μισθό, ενώ ταυτόχρονα φάνηκε ξεκάθαρα ότι αυτό που τρομάζει είναι ο αγώνας ο δικός μας, του λαού στους δρόμους και όχι στους διαδρόμους της Βουλής. Έτσι αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση και η πολιτική της δεν έχουν την παραμικρή νομιμοποίηση από τον λαό. Αυτό που την κρατά είναι η στήριξη από τον επιχειρηματικό κόσμο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ για να μην υπάρξει παρέκκλιση από τις αντεργατικές τους πολιτικές.

Πρόσθεσε πως σε καμία περίπτωση ούτε αυτή η κυβέρνηση ούτε όποια άλλη υπηρετήσει τις ίδιες πολιτικές δε θα πέσει σαν ώριμο φρούτο αλλά μέσα από τον δικό μας λαϊκό/ταξικό αγώνα, καθιστώντας σαφές ότι το μήνυμά μας είναι ανατροπή της πολιτικής τους με συνολική αντιπαράθεση και πολιτικούς όρους, γιατί η κυβέρνηση, το κράτος και η εξουσία των μονοπωλίων πρέπει να κλονιστούν και να γκρεμιστούν για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Στη συνέχεια επισήμανε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων κοινωνικών αγαθών έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια με επιλογές/επιταγές Ε.Ε. και κεφαλαίου. Μάλιστα για να προετοιμάσουν το έδαφος οι κυβερνήσεις πρώτα υποβαθμίζουν και υποχρηματοδοτούν τον τομέα που θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν ώστε προκληθεί η αγανάκτηση του κόσμου και τελικά να συμφωνήσει ότι μόνη λύση είναι η ιδιωτικοποίησή του. Παρέθεσε στοιχεία από την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων σε Μ. Βρετανία, Γερμανία, Αργεντινή που οδήγησαν σε εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, τονίζοντας το παράδοξο ότι δημόσιοι τομείς εξαγοράζονται από κρατικές επιχειρήσεις άλλων χωρών (πχ οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι αγοράστηκαν από γερμανικές και ολλανδικές κρατικές εταιρίες, ο ΟΤΕ από τον αντίστοιχο γερμανικό δημόσιο οργανισμό)

Στην Ελλάδα, τόνισε, ο σιδηρόδρομος πέρασε για το συμβολικό ποσό των 45 εκ. ευρώ στην Hellenic Train και ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δήλωσε ευχαριστημένος, γιατί η χώρα γλύτωσε από ένα μεγάλο βάρος και γιατί οι επενδύσεις που θα γίνονταν θα έφερναν θέσεις εργασία ενώ και ο υπουργός Γ. Βαρουφάκης δήλωνε ότι θα τον πουλούσε και για ένα ευρώ. Βέβαια νέες θέσεις εργασίας δε δημιουργήθηκαν ενώ απεναντίας μειώθηκαν οι θέσεις και σήμερα υπάρχουν 1700 κενές οργανικές θέσεις στον ΟΣΕ. Μάλιστα το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραψαν σύμβαση με την Hellenic Train με την οποία της έδινε 250 εκ. ευρώ ως το 2022. Την ίδια χρονιά η κυβέρνηση της Ν.Δ. επέκτεινε τη σύμβαση για άλλα 10 χρόνια δίνοντάς της άλλα 500 εκ. ευρώ. Οι κυβερνήσεις δηλαδή επιδότησαν την εταιρεία με χρήματα δικά μας, χρήματα των εργαζομένων για να σκοτώνει τα παιδιά μας!

Ο Σταύρος Μανίκας υπογράμμισε ότι Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ δε μιλούν για επαναφορά τους στο δημόσιο γιατί αυτά τα κόμματα και οι κυβερνήσεις τους πούλησαν τα τραίνα. Το ΚΚΕ από την άλλη θεωρεί ότι στην εποχή της απελευθερωμένης αγοράς της Ε.Ε. όλα τα κοινωνικά αγαθά είναι εμπορεύματα και ο ιδιοκτήτης τους, είτε είναι ιδιώτης είτε το κράτος θα θυσιάζει τον λαό για το κέρδος.

Αναφορικά με τις τελευταίες απεργίες τόνισε ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θέτουν τον πήχη των αιτημάτων πολύ χαμηλά, δεν παρουσιάζουν ένα συνεκτικό πρόγραμμα πάλης των εργαζομένων και των σωματείων με διεκδικητικό πλαίσιο, δεν αναφέρουν την ανάγκη απεργίας-αποχής όλου του δημόσιου τομέα και παρουσιάζουν τις διώξεις των εργαζόμενων από την κυβέρνηση ως απλό δείγμα αυταρχισμού των αστυνομικών δυνάμεων και όχι ως κεντρικό σχεδιασμό για να τσακιστεί κάθε φωνή που αντιδρά, βάζοντας έτσι πλάτη στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Το ΚΚΕ μέχρι πρόσφατα υποστήριζε ότι, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, ο κόσμος δεν αντέχει πολλές μέρες απεργίας και για αυτό στήριζε 2-3 απεργίες τον χρόνο. Δε θέτει ένα συνολικό και συγκεκριμένο πρόγραμμα πάλης παραπέμποντας τη λύση όλων των αναγκών των εργαζομένων σε ένα απώτερο μέλλον, στον σοσιαλισμό, όπου την εξουσία θα έχει πάρει μέσα από τον… κοινοβουλευτικό δρόμο. Ούτε κουβέντα για ξεσηκωμό και ανατροπή!

Καταληκτικά τόνισε πως σήμερα η απειθαρχία στην Ε.Ε, η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της είναι ώριμα ζητήματα που συζητούν ο κόσμος και οι εργαζόμενοι. Όμως κάποιες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς θεωρούν μαζική απεύθυνση αυτή που θα εξασφαλίσει μια πρόσκαιρη συμμαχία, ένα μαζικό ρεφορμιστικό, διαχειριστικό ρεύμα στους δρόμους για να πλασαριστούν καλύτερα σε μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα προσαρμόζοντας εκ των προτέρων τα προτεινόμενα αιτήματα στα πολιτικά τους όρια. Έτσι όμως ευνουχίζουν τη δυνατότητα πολιτικοποίησης του κινήματος και μειώνουν την εμβέλεια της πρωτοβουλίας που παίρνουν. Θεωρούμε ότι η πάλη για την υπεράσπιση των δημόσιων/κοινωνικών αγαθών αλλά και για την επιστροφή στο δημόσιο αυτών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί – και θα συμβάλλουμε αποφασιστικά ως Κομμουνιστική Απελευθέρωση σε αυτό - είναι σχολείο ταξικής πάλης, πάλης για το εδώ και το τώρα αλλά και για το μέλλον, για το πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και πάνω σε αυτή τη βάση μπορούν να συσπειρωθούν πλατιά λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα αυτή η πάλη, αυτός ο αγώνας δείχνει και τα όρια του αστικού συστήματος και, εφόσον αυτό έχει όρια, στα όριά του μπορεί να αναδειχθεί και ο δρόμος για ένα άλλο σύστημα ανθρώπινο, για τον λαό. Οι κατακτήσεις αυτές θα δώσουν τη δυνατότητα διεξαγωγής της ταξικής πάλης από καλύτερες θέσεις για να μπορούμε να πετύχουμε νίκες που θα μας καλυτερεύουν τη ζωή μας, γιατί άλλο να είσαι υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα και να αγωνίζεσαι (ποσοστό συμμετοχής στα σωματεία 6%) και άλλο στον δημόσιο (ποσοστό συμμετοχής στα σωματεία πάνω από 60%). Έλεγε ο Λένιν ότι ο δεξιός και αριστερός οπορτουνισμός συναντιούνται. Τα προηγούμενα παραδείγματα για τη στάση των κομμάτων το επιβεβαιώνει. Η παραπομπή της επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων στο απώτερο μέλλον δημιουργεί ακινησία, απογοήτευση, αποστράτευση. Λύση είναι ο συντονισμένος αγώνας με τον λαό, τα πρωτοβάθμια σωματεία για να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν αλλά και για να θέσουμε τις βάσεις για έναν καλύτερο κόσμο και μία επαναστατική κοινωνία.

Δείτε το βίντεο με τις εισηγήσεις.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ