Απεργία κόμβος αγωνιστικής συνάντησης εργαζομένων, φοιτητών, αγροτών στις 28 Φλεβάρη, για βήμα κλιμάκωσης, όχι εκτόνωσης.

Αντιμέτωπη με την οργή του λαού και της νεολαίας βρίσκεται η κυβέρνηση, που προσπαθεί να διαχωρίσει τα αγωνιστικά μέτωπα. Ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, κι ενώ η συγκάλυψη και η ιδιωτικοποίηση καλά κρατούν, οι εργαζόμενοι/ες απεργούν για αυξήσεις στους μισθούς και δημόσιες υπηρεσίες κόντρα στην ιδιωτική λεηλασία, το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται για να μην περάσει ο νόμος για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, ενώ οι αγρότες, μετά το μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, συνεχίζουν τα μπλόκα, κόντρα στην κυβερνητική υποκρισία.

Ο αρχικός σχεδιασμός του ΠΑΜΕ για απεργία στις 28 Φλεβάρη, ένα χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, δε συνέβαλε στην ενοποίηση των μετώπων πάλης (φοιτητικό κίνημα, αγρότες, εργαζόμενοι). Η δυναμική όμως της ταξικής πάλης οδήγησε στο να γίνει η ημέρα αυτή απεργιακό ορόσημο. Η απεργία της 28ης Φλεβάρη, που παίρνει πανεργατικά χαρακτηριστικά χωρίς τη ΓΣΕΕ, καθώς πολλά Εργατικά Κέντρα έχουν πάρει απεργιακή απόφαση όπως και η ΑΔΕΔΥ, διεξάγεται σε μια σημαντική στιγμή για την εξέλιξη του κινήματος και μπορεί να αναδειχτεί σε «σταθμό» για την κλιμάκωσή του.

Οι αγρότες που παρά την εντυπωσιακή διαδήλωση στην Αθήνα, δεν πήραν ικανοποιητικές κυβερνητικές απαντήσεις, βρίσκονται απέναντι στην πρόκληση για κινητοποιήσεις που θα εκβιάσουν/στριμώξουν την κυβέρνηση και όχι για συμβολικές κινήσεις. Το φοιτητικό κίνημα υπερέβη κάθε προσδοκία, έχοντας απονομιμοποιήσει τις κυβερνητικές προθέσεις για ιδιωτικά πανεπιστήμια και έχει αναδειχθεί σε ισχυρό πόλο αγώνα. Οι κινητοποιήσεις εργαζομένων σε μια σειρά κλάδους, από τα νοσοκομεία μέχρι τα τηλεφωνικά κέντρα, φέρνουν στην επιφάνεια ένα ανεβασμένο αγωνιστικό δυναμικό.

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» κατά των αγώνων έχει αποτύχει. Οι αγρότες έχουν την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, οι φοιτητές/τριες όχι μόνο δεν έχουν απομονωθεί αλλά δέχονται ισχυρή αλληλεγγύη, κόντρα στην επιθετικότατη προπαγάνδα από τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. κατά του ριζοσπαστικού κινήματός τους.

Στο καυτό θέμα των μισθών, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ανακοινώσει αύξηση του κατώτατου μισθού (810€), λίγο πάνω απ’ όσα προτείνουν οι εργοδότες (780€), με τη ΓΣΕΕ να μιλά για 908€, (όλα μεικτά). Στην πράξη πρόκειται για μειώσεις του πραγματικού μισθού, καθώς είναι πολύ κάτω από την πραγματική ακρίβεια-λεηλασία (στα τρόφιμα πάνω από 10%). Θα υπάρξει αγωνιστική συνέχεια για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς σε βάρος των κερδών;

Ένα χρόνο μετά τα Τέμπη, η εξεταστική επιτροπή κατέληξε σε μεγάλο κουκούλωμα, η κατάσταση στα τρένα είναι άθλια, η ιταλική εταιρεία και οι κρατικοί-κυβερνητικοί υπεύθυνοι δεν έχουν θιχτεί. Θα αναπτυχθεί αγώνας για να πληρώσουν οι ένοχοι, για δημόσιο σιδηροδρομικό δίκτυο, με εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και εργατικό έλεγχο;

Το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά ΑΕΙ αναμένεται να ψηφιστεί στις αρχές Μαρτίου. Θα υπάρξει κλιμάκωση της απεργιακής δράσης, μετά την απεργία της 28ης Φλεβάρη, έτσι ώστε να εκφραστεί η δυναμική αντίσταση νεολαίας και εργαζομένων στην παιδεία της αγοράς;

Παρά την πολιτική της ηγεμονία σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζει αυξανόμενες ρωγμές στο κοινωνικό πεδίο, που δίνουν νέες δυνατότητες για αντεπίθεση του κινήματος, απόσπαση κατακτήσεων ΤΩΡΑ, για την ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου-ΕΕ και κυβέρνησης.

Η δικαίωση, του αγώνα των αγροτών, των φοιτητών και του απεργιακού ρεύματος που διαμορφώνεται στους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παρά την υπονομευτική στάση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος, απαιτεί ενότητα και πραγματική –όχι συμβολική– κλιμάκωση.

Μόνη ελπίδα, ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής για να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση και η πολιτική της, για να διαμορφωθούν όροι πραγματικών κατακτήσεων κόντρα στη δημοσιονομική προσαρμογή της ΕΕ που εξυπηρετεί ο κυβερνητικός «τσαμπουκάς».

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων καλεί εργαζόμενες/ους και τη νεολαία σε μαζική και μαχητική συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 28/2, στις 11:00 π.μ. στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Αντί να ξύσουνε το πάτο του βαρελιού... Ξύσανε και άλλο τη σάρκα των αγωνιζόμενων αγροτοκτηνοτρόφων!

Στη συνάντηση που είχε με αντιπροσωπεία των αγωνιζόμενων αγροτοκτηνοτρόφων ο πρωθυπουργός με απύθμενο θράσος πρότεινε λιγότερα από αυτά που είχε προτείνει προφορικά στους αγρότες κατά την έναρξη των αγροτικών κινητοποιήσεων!

Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο πρωθυπουργός δε θεωρούνε ούτε νόμιμα ούτε δίκαια τα αιτήματα των αγροτοκτηνοτρόφων. Η κυβέρνηση είναι απέναντι σε κάθε διεκδίκηση και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και του πολιτικού της προσωπικού σε βάρος των συμφερόντων των καταπιεζόμενων μαζών της εργατικής τάξης και σύμμαχων στρωμάτων της.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει ότι συνδιαλέγεται για το «καλό των ανθρώπων του πρωτογενή τομέα», προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να μπορέσει να ξεφύγει από τον συντονισμό των μπλόκων, των αγωνιζόμενων φοιτητών αλλά και τον απεργιακό αναβρασμό-αγανάκτηση που επικρατεί στους εργαζόμενους. Προσπαθεί να φανεί ως «κυβέρνηση -διαλόγου» την ώρα που καταστέλλει τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Όλα τα σφυριά πρέπει να βαρέσουν για να ενωθούν τα μεγάλα ρυάκια αντίστασης αγροτών -εργατών-νεολαίας σε ένα ποτάμι ανατροπής της πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτός ο δρόμος θα ανοίξει με αναβάθμιση του αντικυβερνητικού και αντιΕΕ προσανατολισμού του κινήματος από τη σκοπιά των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών και όχι της δήθεν «εθνικής» διαπραγμάτευσης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν συναποφασίσει την Κοινή Αγροτική Πολιτική στην ΕΕ για την εξυπηρέτηση των πολυεθνικών, του ντόπιου αγροτοδιατροφικού κεφαλαίου και τα κυκλώματα των μεγαλοαγροτών – μεγαλοεμπόρων και όλο του αδηφάγου δικτύου (καρτέλ) εμπορίας των αγροτικών προϊόντων.

Οι χιλιάδες μικροί και μεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι, οι εργατοαγρότες- αγροτοεργάτες δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στόχος κυβερνήσεων - ΕΕ είναι το ξεκλήρισμα τους και η υποταγή τους στα κυρίαρχα στρώματα της υπαίθρου και της αγοράς. Δεν θα κάνουν βήμα πίσω από την επιδίωξή τους όσους ελιγμούς και να κάνουνε.

Μόνος δρόμος είναι η συνέχιση και η κλιμάκωση του αγώνα σε συντονισμό με τους αγωνιζόμενους φοιτητές και με το απεργιακό ρεύμα που διαμορφώνεται στους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα παρά την υπονομευτική στάση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος.

Μόνη ελπίδα ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής για να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση και η πολιτική της, για να διαμορφωθούν όροι πραγματικών κατακτήσεων κόντρα στη δημοσιονομική προσαρμογή της Ε.Ε. που εξυπηρετεί ο κυβερνητικός «τσαμπουκάς».

• ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΡΟΤΟΚΤΗΝΟΤΡΟΦΩΝ
• ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ
• STOP ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
• ΜΠΛΟΚΑ ΠΑΝΤΟΥ - ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Ο «ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ»
• ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Αγροτοδιατροφική επιτροπή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

10 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ»

10 ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ»

1. Μία απελευθερωτική παιδεία πρέπει να υπερβαίνει το στείρο οικονομισμό και "επαγγελματισμό". Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τη μόρφωση και την παιδεία μόνο για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Ούτε έχει ανάγκη την εκπαίδευση μόνο και μόνο για να τον εξοπλίσει με τις "κατάλληλες" για την εξεύρεση εργασίας ικανότητες. Αντίθετα, του είναι απαραίτητη γιατί συμβάλει στη διαμόρφωση ελεύθερων, κριτικά σκεπτόμενων και ανήσυχων προσωπικοτήτων, γιατί τον απελευθερώνει από την άγνοια του, από τις προλήψεις, από τον ανορθολογισμό. Αυτός ο ρόλος της μόρφωσης, η αυταξία της, δεν μπορεί να φυλακιστεί απλά και μόνο στην προσφορά κάποιων επαγγελματικών δεξιοτήτων. Οι νέοι, και όχι μόνο αυτοί, έχουν ανάγκη την γνώση για πολύ περισσότερους λόγους και όχι μόνο ως "εφόδιο για δουλειά". Αυτό, άλλωστε, υπογραμμίζει και η λαϊκή θυμοσοφία: "Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο".

2. Μία απελευθερωτική παιδεία πρέπει να έρχεται σε ρήξη με την λογική που συνδέει - για την ακρίβεια υποτάσσει - τη μόρφωση, την γνώση και την εκπαιδευτική διαδικασία με την "παραγωγή", την "οικονομία" κλπ. Η οριοθέτηση αυτή αφορά πρώτα από όλα τις κυρίαρχες συντηρητικές αντιλήψεις της επιχειρηματικής παιδείας, την υποταγή της εκπαίδευσης στη λογική του κέρδους και της αγοράς, την ασφυκτική ένταξη της μόρφωσης στη διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής. Πρέπει όμως να αφορά και τις δήθεν προοδευτικές παραλλαγές αυτής υποταγής, που γίνονται στο όνομα της "νέου τύπου ανάπτυξης" ή των μοντέλων "παραγωγικού εκσυγχρονισμού". Οι νέοι και η κοινωνική πλειοψηφία έχουν ανάγκη την γνώση όχι για να θριαμβεύσει η αστική οικονομία και παραγωγή ή έστω η " προοδευτικά αναμορφωμένη", αλλά πάντα αστική παραγωγική μηχανή. Την χρειάζονται ως ένα από τα μέσα της απελευθέρωσης του ανθρώπου από κάθε αποξένωση, καταπίεση και εξουσία και όχι για να γίνουν αποτελεσματικά εξαρτήματα της καπιταλιστικής παραγωγής και των προοδευτικών παραλλαγών της.

3. Μια απελευθερωτική μόρφωση και παιδεία δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια του επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος και η διάρκειά της δεν εξαντλείται στην χρονική διάρκεια αυτού του συστήματος. Χρειάζεται ασφαλώς ένα αποτελεσματικό και "πλούσια" εκπαιδευτικό σύστημα. Ωστόσο, η μόρφωση και η παιδεία πρέπει επίσης να αναβλύζουν από όλους τους κρίκους και τους θεσμούς της κοινωνίας, ο πολιτισμός και η γνώση πρέπει να διαχέονται από κάθε κύτταρό της, διαμορφώνοντας ένα κλίμα μαζικού διαφωτισμού και μορφωτικής ανάτασης. Πολύ περισσότερο που μόρφωση και παιδεία δεν είναι μόνο η εκπαίδευση ούτε αποκτούνται μόνο μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ταυτόχρονα, αυτό το κλίμα δεν πρέπει να σταματά στα συμβατικά εκπαιδευτικά χρόνια. Ζούμε σε μια εποχή τεράστιων επιστημονικών ανακαλύψεων, όπου ο όγκος των γνώσεων αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Ότι μάθαμε στο σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο "παλιώνει", απαξιώνεται γρήγορα. Να γιατί είναι αναγκαία η δια βίου εκπαίδευση. Να γιατί πρέπει η κοινωνία να δίνει σε όλα τα μέλη της τη δυνατότητα διαρκούς εμπλουτισμού, εκσυγχρονισμού και διεύρυνσης του μορφωτικού - πολιτιστικού τους ορίζοντα.

4. Μια απελευθερωτική παιδεία δεν μπορεί παρά να αμφισβητεί ριζικά τον κατανεμητικό ρόλο της εκπαίδευσης, που παράγεται και αναπαράγει τον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Αυτή η αμφισβήτηση σήμερα είναι πολύ περισσότερο αναγκαία και αυτό γιατί οι εξελίξεις στην επιστήμη, την ειδίκευση, την τεχνική αναβαθμίζουν  το ρόλο της εκπαίδευση ως  μηχανισμού ταξικού καθορισμού και ένταξης, ως μηχανισμού που προετοιμάζει και διοχετεύει τους νέους στις διάφορες θέσεις του αστικού οικονομικού μηχανισμού και της καπιταλιστικής ιεραρχίας. Η παιδεία, για να είναι απελευθερωτική, πρέπει να εξασφαλίζει ενιαία μορφωτικά δικαιώματα για όλους και ίσες δυνατότητες κοινωνικής και παραγωγικής ένταξης σε μια κοινωνία και σε μια παραγωγή απαλλαγμένες από την εκμετάλλευση, την ατομική ιδιοκτησία, τους νόμους της αγοράς και του ανταγωνισμού.

5. Μια απελευθερωτική παιδεία είναι ασύμβατη και αντιπαραθετική με τους ταξικούς φραγμούς, τις διακρίσεις, τις ανισότητες, τον αποκλεισμό. Η μόρφωση, η γνώση είναι ισότιμο δικαίωμα όλων των πολιτών και όχι μόνο των οικονομικά ισχυρών, η πρόσβαση σε όλο τον πλούτο της ανθρώπινης σκέψης και του πολιτισμού πρέπει να εξασφαλίζεται για όλους από την κοινωνία και να μην εξαρτάται από τις ταξικά άλλωστε καθορισμένες - δυνατότητες της κάθε οικογένειας, από αυτή την άποψη, είναι αυτονόητη η ανάγκη για την εξάλειψη όλων αυτών των εκπαιδευτικών και μη μηχανισμών, που λειτουργούν ως φραγμοί και για τον πολλαπλασιασμό  εκείνων που συμβάλλουν στο στόχο της κοινωνικά ισότιμης επαφής με την γνώση.

6. Μια απελευθερωτική παιδεία δεν αρκεί να ζητά περισσότερη ή καλύτερη γνώση για όλους. Το ζήτημα της μόρφωσης δεν είναι ποσοτικό,  είναι πρώτα και κύρια ζήτημα περιεχομένου. Μια άλλη παιδεία, λοιπόν, θα ανακαλύπτει νέα πεδία γνώσης, θα διαμορφώνει νέους επιστημονικούς ορίζοντες, θα σπάζει τα σύνορα που χαράζει η αγοραία αντίληψη, θα καταργεί τα εκπαιδευτικά - ερευνητικά νεκροταφεία της κοινωνίας του κέρδους, θα αναπτύσσεται σε νέες κατευθύνσεις και τομείς, προσανατολισμένες από τις ανθρώπινες ανάγκες και ενοράσεις και όχι από τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Μια τέτοια παιδεία είναι ξένη με τον τεχνοκρατισμό, τις απόψεις για ουδετερότητα της επιστήμης και της γνώσης. Που θεωρούν την ανάπτυξή της αντικειμενικά προοδευτική διαδικασία, όπου το μόνο πρόβλημα είναι το πώς και ποιος θα την χρησιμοποιήσει.  

7. Μια απελευθερωτική παιδεία πρέπει να αμφισβητεί τη σημερινή "γεωγραφία" και τα "σύνορα" των μαθημάτων, των σχολών, των επιστημονικών αντικειμένων, των επαγγελμάτων, να αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα δυναμικά, να διαμορφώνει μια νέα "χάρτα" και φυσιογνωμία για όλα αυτά. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι ο σημερινός χωρισμός κινείται ανάμεσα στις συμπληγάδες των επιστημονικών γνώσεων προηγούμενων εποχών και  απαιτήσεων της καπιταλιστικής αγοράς. Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές, αλλά και οι νέες, που διαμορφώνουν οι εξειδικεύσεις βίδας, οι κατατμήσεις σχολών, οι κύκλοι σπουδών κλπ., αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σημερινές επιστημονικές τάσεις, στην ανάγκη διεπιστημονικής προσέγγισης, στην απαίτηση για ολόπλευρες προσωπικότητες, για σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο (συλλογικό και ατομικό) των εξειδικευμένων επιστημονικών περιοχών. Για τη μη διάσπαση του ενιαίου της γνώσης.

8. Η νέα απελευθερωτική παιδεία πρέπει να υπερβαίνει το σημερινό εκπαιδευτικό μοντέλο, τη σημερινή δομή, τους κάθετους και οριζόντιους διαχωρισμούς σε βαθμίδες τομείς, θεσμούς - είτε αυτοί είναι νομικά κατοχυρωμένοι, είτε στηρίζονται στον καταναγκασμό των κάθε λογής εξετάσεων. Οι έννοιες της βασικής εκπαίδευσης, του Πανεπιστημίου, της μεταπτυχιακής παιδείας πρέπει να ανασυγκροτηθούν ριζικά. Όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε μια πολύ πιο διευρυμένη και πλούσια έννοια βασικής παιδείας, αλλά και τη δυνατότητα απόκτησης της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Αν χτες η βασική παιδεία ήταν λίγο "κολλυβογράμματα", σήμερα σε αυτό τον όρο περιέχονται πολύ πιο πολλά (πληροφορική, καλλιτεχνική παιδεία, ξένες γλώσσες κλπ.). Αυτή η πραγματικότητα και οι σύγχρονες εξελίξεις, αλλά κυρίως οι μορφωτικές ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας ασφυκτιούν στη σημερινή εκπαιδευτική δομή και διάρθρωση.  

9. Μια νέα απελευθερωτική παιδεία θα οικοδομεί και ένα νέο τρόπο παροχής της γνώσης, νέας μορφής επαφές με τις κατακτήσεις του ανθρώπινου μυαλού, νέες δημοκρατικές διαδικασίες προσέγγισης της μόρφωσης εντός και εκτός εκπαίδευσης, νέους δρόμους ανάπτυξης της επιστήμης και της έρευνας. Διαδικασίες όπως τα δεσμευτικά αναλυτικά προγράμματα, η αυθεντία του καθηγητή, ο μονόλογος, ο παπαγαλισμός, η εξετασιομανία, η πειθάρχηση, ο πειθαναγκανασμός, η μοναδικότητά του ενός συγγράμματος, φυλακή της βαθμολογίας και τόσες άλλες δεν μπορεί να έχουν σχέση με τέτοια παιδεία.

10. Μια απελευθερωτική παιδεία, τέλος, πρέπει να υπερβαίνει το δίλημμα "κρατική ή ιδιωτική εκπαίδευση". Ούτε ο κρατικός "ναός της γνώσης" των καπιταλιστικών χωρών, ούτε το κρατικά ελεγχόμενο και συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό μοντέλο των πρώην ανατολικών χωρών, ούτε, πολύ περισσότερο, η ιδιωτικοποιημένη - εμπορευματικοποιημένη εκπαίδευση μπορεί να είναι ο "χώρος" μιας τέτοιας παιδείας. Αντίθετα χρειάζονται νέοι θεσμοί, ορισμένοι αυτοτελώς και διαχεόμενοι σε όλη την κοινωνία. Θεσμοί διαμορφωμένοι, ελεγχόμενοι και "εξαρτημένοι" από τις απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας. Θεσμοί αναπροσαρμοζόμενοι, αποκεντρωμένοι, συλλογικοί, ανεξάρτητοι από το κράτος και τους ιδιώτες.

Η προοπτική μιας τέτοιας παιδείας φαίνεται ίσως μακρινή. Και όμως, είναι η πιο κοντινή στις ανάγκες και στα δικαιώματα των νέων και όλων των εργαζόμενων. Για την υπεράσπιση της ζωής και των ελευθεριών, την επανάσταση και τον κομμουνισμό!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η ΠΑΙΔΕΙΑ στη ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ του ΚΕΡΔΟΥΣ και της ΑΓΟΡΑΣ!

Στο 5ο Συνέδριο μας επιχειρούμε να ψηλαφίσουμε απαντήσεις και να τις καταθέσουμε προς συζήτηση, στο ερώτημα μιας συνολικής, στρατηγικής απάντησης. Απέναντι σε έναν καπιταλισμό που προελαύνει παράγοντας βαρβαρότητα σε όλα τα πεδία, σε έναν καπιταλισμό που συνιστά αναχρονισμό για την ανθρωπότητα.

Θεωρούμε ότι είναι επείγουσα και αναγκαία αλλά και δυνατή μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική  απάντηση με κομμουνιστική προοπτική προς μια κοινωνία των ελεύθερων, συνεταιρισμένων παραγωγών χωρίς εκμετάλλευση και ιδιωτική ιδιοκτησία.

Από αυτή τη σκοπιά αναλύουμε και διαβάζουμε την περίοδο, τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες στην αλληλοσυσχέτισή τους. Όχι ως δημοσιολόγοι αναλυτές αλλά σαν μέρος του κινήματος  που επιζητά την κοινωνική αλλαγή. Δε συμφωνούμε με την εκτίμηση του συρμού «αυτά τα ξέρουμε όλοι, το ζήτημα είναι τώρα τί κάνουμε». Ακόμη και όσοι/ες μιλούν με αυτή την οπτική, δε διαβάζουμε την περίοδο με τον ίδιο τρόπο, δεν οδηγούμαστε στα ίδια συμπεράσματα.

Στα πλαίσια αυτά την Κυριακή 18 Φλεβάρη στις 12:00 το μεσημέρι στη Σουίτα Art Cafe, συζητάμε για τα ζητήματα της Παιδείας πιο στρατηγικά στα πλαίσια του σύγχρονου «Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού». Ανιχνεύοντας στόχους και δρόμους στο σήμερα, ενάντια στη δύναμη της συνήθειας και σε μια πραγματικότητα που -κατά την κυρίαρχη λογική- δεν αλλάζει.

Πιστεύουμε η Γνώση, η επιστήμη, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες, πρέπει να απαλλαγούν από τα δεσμά της εμπορευματοποίησης-εκμετάλλευσης, από τον θετικισμό, τον τεχνοκρατισμό, τη μεταφυσική.  Με κατάργηση των ταξικών φραγμών και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες-μορφές εκπαίδευσης, σε όλη τη διάρκεια του ανθρώπινου βίου, που θα εξασφαλίζεται με μέτρα ενίσχυσης των κοινωνικά-οικονομικά ασθενέστερων.

Με μια αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν, δημοκρατική εκπαίδευση όλων των παιδιών. Με δίχρονη προσχολική αγωγή-εκπαίδευση, ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο. Ένα σχολείο πολυτεχνικό, που θα συνδυάζει τη γενική παιδεία, την ευρεία ανθρωπιστική μόρφωση με επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις, ικανότητες για βασικούς κλάδους της παραγωγής, που θα καλλιεργεί την ισόρροπη γνωστική, καλλιτεχνική, ηθική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών, την κριτική-δημιουργική σκέψη, τα ιδανικά της αλληλεγγύης, τη συλλογικότητα.

Με πραγματική δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε μια ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, αλλά και στο δημόσιο, δωρεάν, σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά το δωδεκάχρονο σχολείο για όσα επαγγέλματα δεν απαιτείται πανεπιστημιακή μόρφωση.

Για μια απελευθερωτική παιδεία και μια κοινωνία όπου η μόρφωση θα αναδύεται από όλους τους αρμούς της και θα εξασφαλίζει όλους τους υλικούς πόρους, ώστε καθεμιά και καθένας να έχει πρόσβαση σε όποιο κομμάτι της εκπαίδευσης επιθυμεί, όποτε το επιλέξει.

Ομιλητές θα είναι ο Γιώργος Κρεασίδης, εκπαιδευτικός, μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ κι αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος.

ΝΑΡ Τρικάλων / Οργάνωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΡΓΑΤΩΝ - ΦΟΙΤΗΤΩΝ - ΑΓΡΟΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ

Κι ενώ η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ φαινόταν αρκετή για μια άκοπη πορεία θριάμβου για την ΝΔ τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου έτσι.

Οι φοιτητές κάνουν καταλήψεις και διαδηλώνουν μαζί με εκπαιδευτικούς και μαθητές, οι αγρότες έστησαν τα μπλόκα, τα νοσοκομεία απεργούν. Από την εκπαίδευση ως την υγεία και από τους πλειστηριασμούς των σπιτιών φτωχών ανθρώπων ως τις απολύσεις συμβασιούχων στα νοσοκομεία και το νομοσχέδιο για την ψυχική υγεία οι αγώνες αναπτύσσονται και αυτές είναι η μόνη πραγματική αντιπολίτευση.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιτίθεται στον λαό σηκώνοντας την σημαία του κέρδους, της επιχειρηματικότητας, της αγοράς, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συντριβή των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων για την ενίσχυση του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης είναι ο μοναδικός της στόχος.

Στην εκπαίδευση προωθεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ιδιωτών, ενώ τους φτιάχνει «πελατεία» υποβαθμίζοντας τα δημόσια πανεπιστήμια και μετατρέποντας το Λύκειο σε εξεταστική κόλαση.

Στην υγεία όχι μόνο δεν κάνει προσλήψεις για να καλύψει τις χιλιάδες κενές θέσεις αλλά και απολύει 6.000 συμβασιούχους για να βάζει τους ιδιώτες στο ΕΣΥ υποχρεώνοντας τον λαό να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ταυτόχρονα, διαλύει και ιδιωτικοποιεί τις δημόσιες δομές ψυχικής υγείας αφήνοντας τους ασθενείς έρμαιους στην αγορά.

Συντρίβει την μικρή και μεσαία αγροτιά, ακριβαίνοντας το κόστος της καλλιέργειας, περικόπτοντας τις αποζημιώσεις για τις πλημμύρες και «μαζεύοντας» τις επιδοτήσεις σε όλο και λιγότερα χέρια μεγαλοαγροτών.

Μιλάει για «εισαγόμενη» ακρίβεια, για να κρύψει την ασυδοσία και την κερδοσκοπία των μεγαλεμπόρων που θησαυρίζουν πουλώντας το ίδιο προϊόν ακριβότερο στην Ελλάδα απ ότι στην ..Γερμανία!

Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Παλεύουμε ενάντια σε κάθε μέτρο και ζήτημα για να προασπίσουμε τα δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες. Όμως αυτό από μόνο του δεν φτάνει!

Οι αγώνες πρέπει να ενώνονται να γίνονται μια μεγάλη δύναμη που θα «σπάσει» την αντιλαϊκή αυτή πολιτική και θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Οι αιτίες είναι κοινές. Ο αντίπαλος είναι κοινός. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις πίσω της την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων και τις αποφάσεις της ΕΕ που προωθεί, στηρίζει και επιβάλλει αυτή την άθλια κυβέρνηση.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύουν για να μπει άμεσα πανεργατική απεργία με κλιμάκωση, για αυξήσεις στους μισθούς ενάντια στην ακρίβεια, για να συντονιστούν τώρα στον δρόμο εργάτες, νεολαία, αγρότες κι όχι να μπαίνουν απεργίες πριν το Πάσχα όπως κάνει η ΓΣΕΕ ή τέλη Φλεβάρη από το ΠΑΜΕ, ακυρώνοντας στην πράξη την δυνατότητα κοινού ενωμένου αγώνα, φοιτητών, εργατών, αγροτών στο τώρα.

Παλεύουμε για στόχους που υπερασπίζονται πραγματικά τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας γιατί θίγουν τα κέρδη, την ιδιοκτησία και την εξουσία των λίγων.

Για να έχουμε αυξήσεις στους μισθούς πρέπει να μειωθούν τα κέρδη.

Για να έχουμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες πρέπει να τα αφαιρέσουμε από την κυριαρχία του κέρδους, με εθνικοποιήσεις και εργατικό έλεγχο.

Για να δίνονται τα λεφτά για τις ανάγκες μας και όχι για πολεμικούς εξοπλισμούς στο πλευρό του ΝΑΤΟ και του κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ που εξαπολύει γενοκτονία ενάντια στους Παλαιστίνιους.

Ενισχύουμε την «αριστερά της ανατροπής», που θα επιβάλλει κατακτήσεις, θα είναι δύναμη σύγκρουσης απέναντι στην κυβέρνηση όχι συναίνεσης. Θα είναι ενάντια στην πολιτική της αγοράς, της δημοσιονομικής μπότας της ΕΕ και της πολεμικής- ιμπεριαλιστικής μηχανής του ΝΑΤΟ. Μία αριστερά αντικαπιταλιστική και πραγματικά επαναστατική.

Δεν θα σταματήσουμε στα «μισά του δρόμου» όπως ένα χρόνο πριν όταν η κοινοβουλευτική αριστερά «έκλεισε» το μεγαλειώδες κίνημα, που βγήκε μετά το έγκλημα στα Τέμπη, για να ασχοληθεί με τις εκλογές.

Υπάρχει σήμερα η δυνατότητα μίας συνολικής κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παλεύει και καλεί για να κάνουμε αυτή την δυνατότητα πράξη!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Τρικάλων

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ