Η
πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία είναι μια ιστορική εξέλιξη για την χώρα
και συνολικά για τη Μέση Ανατολή. Παρότι πανηγυρίστηκε από μεγάλη μερίδα του
πληθυσμού, είναι οι δυνάμεις της Hayat Tahrir al-Sham (HTS) που βρήκαν την
ευκαιρία να αρπάξουν την εξουσία βασιζόμενη στην κατάρρευση του Άσαντ. Η HTS
αποτελεί την ηγετική δύναμη του στρατιωτικού συνονθυλεύματος που πήρε την
εξουσία στην Συρία. Ήταν συνδεδεμένη με την Αλ Κάιντα, με απευθείας στήριξη από
Τουρκία, ΗΠΑ, Ισραήλ και άλλα κράτη, ενώ ισχυρός είναι και ο ρόλος άλλων
ομάδων.
Το
καθεστώς της οικογένειας Άσαντ λεηλατούσε για δεκαετίες τη χώρα, μετατρέποντας
τις σοσιαλιστικές επαγγελίες του κόμματος Μπάαθ σε ένα αυταρχικό προσωποπαγές
καθεστώς και αστυνομικό κράτος. Κατέστειλε βίαια την εξέγερση του 2011 στην
περίοδο της αραβικής άνοιξης. Ο «αντι-ιμπεριαλισμός» του καθεστώτος ήταν πάντα
ένα διαπραγματευτικό χαρτί, όπως όταν στήριξε την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ για
την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Η επιβίωση του καθεστώτος διασφαλιζόταν με την
στρατιωτική βοήθεια Ρωσίας και Ιράν, Χεζμπολάχ.
Το
καθεστώς Άσαντ ουσιαστικά κατέρρευσε κάτω από το βάρος της λαϊκής κατακραυγής,
τις κυρώσεις, την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ, άμεση ή έμμεση, σε μια επιχείρηση
διαμελισμού. Η πτώση της Δαμασκού έμοιαζε με ελεγχόμενη «ειρηνική μετάβαση».
Μεγάλες
είναι οι επιπτώσεις της ανατροπής Άσαντ στο κουρδικό και το παλαιστινιακό. Οι
Κούρδοι δέχονται ήδη επιθέσεις από τον τουρκικό στρατό και τις ένοπλες δυνάμεις
που καθοδηγεί και παρά την συμμαχία τους με τις ΗΠΑ απειλούνται με εθνοκάθαρση.
Όσο για τους Παλαιστίνιους, παραμένουν απελπιστικά μόνοι.
Αποκρουστική
είναι η υποκρισία της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ελληνικής κυβέρνησης, που χαιρέτισαν
την πτώση του καθεστώτος Άσαντ από δυνάμεις που χαρακτήριζαν «τρομοκράτες» και
μέσα σε 48 ώρες αποφάσισαν να παγώσουν κάθε διαδικασία παροχής ασύλου σε
Σύριους πρόσφυγες, θεωρώντας πλέον τη Συρία «ασφαλή χώρα». Δεν είναι άλλωστε η
πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ με την δήθεν επίκληση στη «δημοκρατία» διαπράττει φριχτά
εγκλήματα, όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, έτσι και στη Συρία.
Τα
βάσανα του λαού της Συρίας δεν θα τελειώσουν σε μια χώρα που έχει ήδη
καταστραφεί από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Οι
εξελίξεις στη Συρία δημιουργούν τις προϋποθέσεις ακόμα πιο γενικευμένης
πολεμικής ανάφλεξης στην περιοχή. Ήδη Ισραήλ και Τουρκία επεμβαίνουν
στρατιωτικά, βομβαρδίζουν, εισβάλλουν, επιδιώκοντας να σφραγίσουν τις
εξελίξεις, και να κατοχυρώσουν εδαφικά κέρδη σε μια χώρα που είναι στα όρια του
κατακερματισμού και της διάλυσης.
Η
δυνατότητα ειρήνης και απελευθέρωσης για τον εκμεταλλευόμενο και καταπιεσμένο
λαό της Συρίας, δεν μπορεί να στηρίζεται σε οποιονδήποτε «προστάτη». Η Συρία
πρέπει να μείνει ανεξάρτητη, χωρίς καμία ξένη στρατιωτική βάση και στρατεύματα
άλλων κρατών, με ίσα δικαιώματα για όλους, ανεξάρτητα από εθνότητα, φυλή και
φύλο. Μια τέτοια Συρία θα είναι έργο του ίδιου του συριακού λαού για να ζήσει
με ειρήνη σε σύνδεση με τον αγώνα για την ανατροπή της αστικής τάξης στη χώρα.
Για
το σκοπό αυτό, πρώτη προτεραιότητα είναι η ανασύσταση και ενδυνάμωση των
εργατικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών και πολιτικών. Οι εργατικές και λαϊκές
μάζες της Συρίας δεν μπορούν να εμπιστευτούν την τύχη τους σε καμία αστική
ηγεσία, μπααθική ή θρησκευτική.
Η
συμβολή της κομμουνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, περνάει μέσα από την
καταγγελία και εναντίωση πρώτα και κύρια στα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης,
της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, στους ιμπεριαλιστικούς στόχους τους στη Συρία, στην
Παλαιστίνη, στη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
