Η... ξεχασμένη επέτειος, το ξαφνικό “ενδιαφέρον” της “Τρόικας
εσωτερικού” για το σκάνδαλο, το φιάσκο του “μόνιμου οικονομικού οφέλους”
Διονύσης Ελευθεράτος, "Πριν"
Στα μέσα της εβδομάδας που μόλις εξέπνευσε, συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από ένα ξέσπασμα χαράς, η οποία δεν έχει εκπνεύσει απλώς προ πολλού: Στις ημέρες μας η ανάμνησή μπορεί να προκαλέσει κλαυσίγελο! Ήταν 5 Σεπτεμβρίου 1997, όταν η Ελλάδα «κέρδισε» τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Σεπτέμβριος ΄97... Η χώρα που ήδη άρχιζε να προβάρει το κουστούμι της «ισχυρής Ελλάδας» αποκτούσε το πρώτο από τα τρία ορόσημά της: Ανάληψη των Αγώνων του 2004, «άνθιση» Χρηματιστηρίου το 1999, ένταξη στην ΟΝΕ. Πασίγνωστη είναι η κατάληξη και των τριών. Ομοίως και η συμβολή τους στην... ευτυχία, στην οποία πλέει σήμερα η ελληνική κοινωνία.
Έλα όμως που όταν παρέρχονται οι «επίμαχες» εποχές, ξορκίζονται ευκολότερα οι ενοχές! Εξηγούμαστε: Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, δέκα βουλευτές αξίωσαν τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής που θα ασχοληθεί με το μνημειώδες σκάνδαλο των Αγώνων του 2004. Με το «πάρτι» των ασύλληπτων υπερβάσεων στους προϋπολογισμούς, των εξωφρενικών υπερτιμολογήσεων, της πονηρής «διάχυσης» τμημάτων του (απροσδιόριστου, ακόμη!) κόστους σε διάφορους φορείς του Δημοσίου.
Οι έξι από τους δέκα βουλευτές ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, δηλαδή στα κόμματα που οργάνωσαν το μεγάλο φαγοπότι της «μεγάλης ιδέας»! Νέοι βουλευτές; Όχι δα... Τρεις εξ αυτών απέκτησαν τη βουλευτική ιδιότητα κατά το... επικό 2004, δυο το 2000 κι ένας το 1993... Κάπως αργά δεν «ξύπνησαν» οι «μετά Χριστόν προφήτες»; Υπάρχει εξήγηση για την «αφύπνισή τους»;
Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα εκδοχή, τώρα που ο οδοστρωτήρας των ιδιωτικοποιήσεων κινείται και προς τα ολυμπιακά ακίνητα, δεν θα δυσαρεστούσε την κυβέρνηση κάποια αναζωπύρωση της συζήτησης για τις - μαραζωμένες, όντως- εγκαταστάσεις. Αρκεί να τεθεί το ζήτημα με τους «δέοντες» όρους, ώστε να εξαχθούν τα «δέοντα» δια ταύτα...
Για να μην... καρφωθεί, η «Τρόικα εσωτερικού» οφείλει να δείξει (έστω και με καθυστέρηση τόσων ετών) ότι την «ενδιαφέρει» συνολικά το κεφάλαιο των Αγώνων του 2004, τμήμα του οποίου- και μόνο- είναι αυτό των ακινήτων. Ούτως ή άλλως, οι «ανανήψαντες» γνωρίζουν ότι είναι μάλλον απίθανο να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, τώρα.
Για τους Αγώνες πολλά έχουν επισημανθεί κι άλλα τόσα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Για τα 13,5 δισ. ευρώ του μίνιμουμ, επισήμως αναγνωρισμένου κόστους (πόρισμα έρευνας του υπουργείου Οικονομικών, το 2005). Για την υπέρβαση κατά 12.771% της δαπάνης των έργων στο ΟΑΚΑ, κατά 6.073% στο Καυτατζόγλειο Στάδιο, κατά 4.009% στο Ολυμπιακό Στάδιο Πάτρας. Για το C4I. Για όσα ουκ έστιν αριθμός! Όμως...
Όμως εν γένει έχει «παραμεριστεί»- κακώς- μια παράμετρος: Τα υποτιθέμενα «μεγάλα και μόνιμα οικονομικά οφέλη», που θα κόμιζαν οι Αγώνες. Είναι απαραίτητο να αντιδιαστείλει κανείς το κόστος των Αγώνων προς αυτό το πολλαπλό φιάσκο, εάν θέλει να αντιληφθεί τις τερατώδεις διαστάσεις του σκανδάλου.
«Θα έρθουν εδώ ξένοι επενδυτές», έλεγαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Ναι, καλά. Κατά το... ένδοξο έτος 2004 η καθαρή αξία των ξένων επενδύσεων περιορίστηκε στο 0,7% του ΑΕΠ. Το 2005 έπεσε περισσότερο.
Καθοδική μάλιστα ήταν η τροχιά και των συνολικών ελληνικών επενδύσεων, μολονότι χάραζε η περίοδος της «τρελής» κερδοφορίας των Εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιρειών (αλήθεια, εξάγουν από αυτό κανένα συμπέρασμα οι απανταχού μουτζαχεντίν του Μνημονίου;)
«Θα αναπτυχθεί φοβερά ο τουρισμός», έλεγαν. Μελέτες προέβλεπαν 445.000 (!) νέες θέσεις εργασίας στον εν λόγω τομέα, προσέλευση ξένων «καθ΄ όλο το έτος», μετατροπή της Ελλάδας σε δημοφιλή προορισμό για τουρισμό του Σαββατοκύριακου (city break). Αποτέλεσμα; Τζίφος!
Μέσα στο ίδιο το 2004, ήλθαν στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ξένοι λιγότεροι από όσους κατέφθασαν το 2003. Οι κατοπινές αυξομειώσεις σχετίζονταν με «χίλιες δύο» παραμέτρους, πχ με τις διακυμάνσεις της διεθνούς οικονομικής κατάστασης. Όχι όμως με τις μνήμες των Αγώνων, οι οποίοι - άλλωστε- κατόρθωσαν να προσθέσουν... ασχήμια στην Αθήνα.
Πώς και γιατί θα μπορούσαν να είναι, δηλαδή, διαφορετικά τα πράγματα; Υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη Γη που καθορίζουν τους τουριστικούς τους προορισμούς με γνώμονα πού έγιναν προσφάτως ... Ολυμπιακοί Αγώνες;
Υπό την επήρεια της ολυμπιακής μέθης, στα έτη 2005-07 αντλήθηκαν 2 δισ. ευρώ από τον αναπτυξιακό νόμο για τη δημιουργία τουριστικών εγκαταστάσεων, «δύναμης» 32.000 νέων κλινών, οι οποίες κατά 80% ανήκαν σε πολυτελή συγκροτήματα πέντε αστέρων. Το 2008 η χώρα των 725.000 κλινών (οι 70.000 ήταν των «πεντάστερων») υπολόγιζε να εξυπηρετήσει 182 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις, αλλά αρκέστηκε στα 64 εκατομμύρια («Ελευθεροτυπία», 13 Μαρτίου 2010).
Κατά το 2009, το τουριστικό συνάλλαγμα κινούνταν περίπου στα επίπεδα του 2000, μολονότι το κόστος ζωής - άρα και διαμονής, για τους επισκέπτες- είχε ανέλθει αισθητά. Οι 445.000 θέσεις εργασίας κατάντησαν, φυσικά, πικρό ανέκδοτο...
Ω ναι, βέβαιοι για τα οφέλη δήλωναν τότε οι καθεστωτικοί τελάληδες. Οι ίδιοι, πάνω- κάτω, που δηλώνουν και σήμερα βέβαιοι πως η Ελλάδα «σώζεται» δια της δυστυχίας του πληθυσμού της. Η «βεβαιότητα» του ψέματος γεφυρώνει εποχές. Παρούσα στην «ισχυρή Ελλάδα», παρούσα και στον σημερινό κοινωνικό Καιάδα...
Διονύσης Ελευθεράτος, "Πριν"
Στα μέσα της εβδομάδας που μόλις εξέπνευσε, συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από ένα ξέσπασμα χαράς, η οποία δεν έχει εκπνεύσει απλώς προ πολλού: Στις ημέρες μας η ανάμνησή μπορεί να προκαλέσει κλαυσίγελο! Ήταν 5 Σεπτεμβρίου 1997, όταν η Ελλάδα «κέρδισε» τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Σεπτέμβριος ΄97... Η χώρα που ήδη άρχιζε να προβάρει το κουστούμι της «ισχυρής Ελλάδας» αποκτούσε το πρώτο από τα τρία ορόσημά της: Ανάληψη των Αγώνων του 2004, «άνθιση» Χρηματιστηρίου το 1999, ένταξη στην ΟΝΕ. Πασίγνωστη είναι η κατάληξη και των τριών. Ομοίως και η συμβολή τους στην... ευτυχία, στην οποία πλέει σήμερα η ελληνική κοινωνία.
Έλα όμως που όταν παρέρχονται οι «επίμαχες» εποχές, ξορκίζονται ευκολότερα οι ενοχές! Εξηγούμαστε: Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, δέκα βουλευτές αξίωσαν τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής που θα ασχοληθεί με το μνημειώδες σκάνδαλο των Αγώνων του 2004. Με το «πάρτι» των ασύλληπτων υπερβάσεων στους προϋπολογισμούς, των εξωφρενικών υπερτιμολογήσεων, της πονηρής «διάχυσης» τμημάτων του (απροσδιόριστου, ακόμη!) κόστους σε διάφορους φορείς του Δημοσίου.
Οι έξι από τους δέκα βουλευτές ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, δηλαδή στα κόμματα που οργάνωσαν το μεγάλο φαγοπότι της «μεγάλης ιδέας»! Νέοι βουλευτές; Όχι δα... Τρεις εξ αυτών απέκτησαν τη βουλευτική ιδιότητα κατά το... επικό 2004, δυο το 2000 κι ένας το 1993... Κάπως αργά δεν «ξύπνησαν» οι «μετά Χριστόν προφήτες»; Υπάρχει εξήγηση για την «αφύπνισή τους»;
Σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα εκδοχή, τώρα που ο οδοστρωτήρας των ιδιωτικοποιήσεων κινείται και προς τα ολυμπιακά ακίνητα, δεν θα δυσαρεστούσε την κυβέρνηση κάποια αναζωπύρωση της συζήτησης για τις - μαραζωμένες, όντως- εγκαταστάσεις. Αρκεί να τεθεί το ζήτημα με τους «δέοντες» όρους, ώστε να εξαχθούν τα «δέοντα» δια ταύτα...
Για να μην... καρφωθεί, η «Τρόικα εσωτερικού» οφείλει να δείξει (έστω και με καθυστέρηση τόσων ετών) ότι την «ενδιαφέρει» συνολικά το κεφάλαιο των Αγώνων του 2004, τμήμα του οποίου- και μόνο- είναι αυτό των ακινήτων. Ούτως ή άλλως, οι «ανανήψαντες» γνωρίζουν ότι είναι μάλλον απίθανο να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, τώρα.
Για τους Αγώνες πολλά έχουν επισημανθεί κι άλλα τόσα θα μπορούσαν να αναφερθούν. Για τα 13,5 δισ. ευρώ του μίνιμουμ, επισήμως αναγνωρισμένου κόστους (πόρισμα έρευνας του υπουργείου Οικονομικών, το 2005). Για την υπέρβαση κατά 12.771% της δαπάνης των έργων στο ΟΑΚΑ, κατά 6.073% στο Καυτατζόγλειο Στάδιο, κατά 4.009% στο Ολυμπιακό Στάδιο Πάτρας. Για το C4I. Για όσα ουκ έστιν αριθμός! Όμως...
Όμως εν γένει έχει «παραμεριστεί»- κακώς- μια παράμετρος: Τα υποτιθέμενα «μεγάλα και μόνιμα οικονομικά οφέλη», που θα κόμιζαν οι Αγώνες. Είναι απαραίτητο να αντιδιαστείλει κανείς το κόστος των Αγώνων προς αυτό το πολλαπλό φιάσκο, εάν θέλει να αντιληφθεί τις τερατώδεις διαστάσεις του σκανδάλου.
«Θα έρθουν εδώ ξένοι επενδυτές», έλεγαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Ναι, καλά. Κατά το... ένδοξο έτος 2004 η καθαρή αξία των ξένων επενδύσεων περιορίστηκε στο 0,7% του ΑΕΠ. Το 2005 έπεσε περισσότερο.
Καθοδική μάλιστα ήταν η τροχιά και των συνολικών ελληνικών επενδύσεων, μολονότι χάραζε η περίοδος της «τρελής» κερδοφορίας των Εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εταιρειών (αλήθεια, εξάγουν από αυτό κανένα συμπέρασμα οι απανταχού μουτζαχεντίν του Μνημονίου;)
«Θα αναπτυχθεί φοβερά ο τουρισμός», έλεγαν. Μελέτες προέβλεπαν 445.000 (!) νέες θέσεις εργασίας στον εν λόγω τομέα, προσέλευση ξένων «καθ΄ όλο το έτος», μετατροπή της Ελλάδας σε δημοφιλή προορισμό για τουρισμό του Σαββατοκύριακου (city break). Αποτέλεσμα; Τζίφος!
Μέσα στο ίδιο το 2004, ήλθαν στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ξένοι λιγότεροι από όσους κατέφθασαν το 2003. Οι κατοπινές αυξομειώσεις σχετίζονταν με «χίλιες δύο» παραμέτρους, πχ με τις διακυμάνσεις της διεθνούς οικονομικής κατάστασης. Όχι όμως με τις μνήμες των Αγώνων, οι οποίοι - άλλωστε- κατόρθωσαν να προσθέσουν... ασχήμια στην Αθήνα.
Πώς και γιατί θα μπορούσαν να είναι, δηλαδή, διαφορετικά τα πράγματα; Υπάρχουν άνθρωποι στον πλανήτη Γη που καθορίζουν τους τουριστικούς τους προορισμούς με γνώμονα πού έγιναν προσφάτως ... Ολυμπιακοί Αγώνες;
Υπό την επήρεια της ολυμπιακής μέθης, στα έτη 2005-07 αντλήθηκαν 2 δισ. ευρώ από τον αναπτυξιακό νόμο για τη δημιουργία τουριστικών εγκαταστάσεων, «δύναμης» 32.000 νέων κλινών, οι οποίες κατά 80% ανήκαν σε πολυτελή συγκροτήματα πέντε αστέρων. Το 2008 η χώρα των 725.000 κλινών (οι 70.000 ήταν των «πεντάστερων») υπολόγιζε να εξυπηρετήσει 182 εκατομμύρια διανυκτερεύσεις, αλλά αρκέστηκε στα 64 εκατομμύρια («Ελευθεροτυπία», 13 Μαρτίου 2010).
Κατά το 2009, το τουριστικό συνάλλαγμα κινούνταν περίπου στα επίπεδα του 2000, μολονότι το κόστος ζωής - άρα και διαμονής, για τους επισκέπτες- είχε ανέλθει αισθητά. Οι 445.000 θέσεις εργασίας κατάντησαν, φυσικά, πικρό ανέκδοτο...
Ω ναι, βέβαιοι για τα οφέλη δήλωναν τότε οι καθεστωτικοί τελάληδες. Οι ίδιοι, πάνω- κάτω, που δηλώνουν και σήμερα βέβαιοι πως η Ελλάδα «σώζεται» δια της δυστυχίας του πληθυσμού της. Η «βεβαιότητα» του ψέματος γεφυρώνει εποχές. Παρούσα στην «ισχυρή Ελλάδα», παρούσα και στον σημερινό κοινωνικό Καιάδα...
