Όταν τρέμουν το κίνημα, βάζουν μπροστά τη βία, τον στρατιωτικό νόμο, αλλά και τη λάσπη. Εντύπωση προκαλεί η συντονισμένη επίθεση με ανακρίβειες, ψεύδη και εκβιασμούς, πλάγιους
ή και άμεσους, των κομματικών οργάνων της κυβέρνησης (Συγκρότημα
Λαμπράκη, «Πρώτο Θέμα», «Έθνος», «Δημοκρατία», ναζιστική φυλλάδα
«Στόχος») ενάντια στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στις αστικές συγκοινωνίες. Δεν διστάζουν με παρακρατικό τρόπο να στοχοποιήσουν προσωπικά αγωνιστές όπως ο πρόεδρος του σωματείου στο ΜΕΤΡΟ Αντώνης Σταματόπουλος. Από όλα έχει ο μπαξές. Από στοιχεία της προσωπικής του ζωής που δίνονται στην δημοσιότητα, της οικογενειακής του κατάστασης, μέχρι συκοφαντίες, ψέματα, υπονοούμενα.Η επίσημη, «σοβαρή» ειδησεογραφία ξεπέφτει σε παρακρατικές πρακτικές και γκαιμπελισμό. Δεν θα περίμενε ίσως κανείς στην επίθεση του συστήματος να συνταχτεί και γνωστό site του αντιεξουσιαστικού χώρου δείχνοντας το τυφλό μένος ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, ειδικά τα πιο ριζοσπαστικά τους στοιχεία.
Τους αγώνες δεν τους κάνουν οι συνδικαλιστές ή οι ηγεσίες. Τους κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Υπάρχουν, όμως, συνδικαλιστές και «συνδικαλιστές». Υπάρχει ο συνδικαλισμός της υποταγής και του αγώνα. Της συναλλαγής και της ανεξαρτησίας. Της λαμογιάς και των τίμιων χεριών. Και εδώ έχουμε ένα ολόκληρο σύστημα που πέφτει πάνω να συντρίψει μια ηγεσία ενός σωματείου, μόνο και μόνο γιατί δεν συμβιβάστηκε και δεν έγλειψε. Μόνο και μόνο γιατί ήταν πραγματικά με τους εργαζόμενους.
Η περήφανη κινητοποίηση των εργαζόμενων στο μετρό στράφηκε ενάντια στις χειρότερες μορφές βίας, αυτές που ποτέ, κανείς από την τρικομματική χούντα και τα κατοικίδιά της δεν τόλμησε να καταδικάσει: την πείνα, τη φτώχεια, το κρύο. Τρέμουν και καλά κάνουν, γιατί οι μέρες τους είναι μετρημένες. Γιατί οι αγώνες ενάντια στην κοινωνική καταστροφή θα πάρει μορφή ντόμινο. Γιατί ξέρουν πως με κάθε αυταρχική κίνηση που κάνουν, το λαϊκό μίσος δυναμώνει και στο τέλος θα τους πνίξει.
Όσο απροκάλυπτη ή «δημοσιογραφικά έντεχνη» να είναι η λασπολογία, η στοχοποίηση και η επίθεση σε αγωνιστές, θα σαρωθούν στο τέλος από τους εργατικούς αγώνες. Αυτοί που ούτε δικάζονται, ούτε ποινικοποιούνται, ούτε σταματούν. Γιατί καθορίζονται από μια έννοια που τους είναι παντελώς άγνωστη: το δίκιο.
