"...κι
ώ χρόνε, γερο-υφαντή,
άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος."
άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος."
έγραψε
κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης...
Κι εμείς,
επιλέγουμε για τη στιγμή του περάσματος σε μια νέα χρονιά, αντί για ένα κλασικό
κείμενο με μεγάλα και μικρά λόγια, υποσχέσεις κι ευχές, να μιλήσουμε με τα
λόγια του Subcomandante Marcos των Ζαπατίστας που γραμμένα πριν 5
χρόνια, φαντάζουν ακόμη πιο επίκαιρα σήμερα για τους καταπιεσμένους, για τους
φτωχούς, τους προλετάριους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες,
τη νεολαία, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας.
Αποχαιρετούμε
λοιπόν το 2017 με τα μάτια μας γεμάτα εικόνες της 16χρονης Άχεντ Ταμίμι
από την Παλαιστίνη, των χιλιάδων προσφύγων να θαλασσοδέρνονται στα
καρυδότσουφλα της Μεσογείου, των θυμάτων των πολέμων και της φτώχειας, των πλημμυροπαθών της Δυτικής Αττικής, των εργατριών από το Μπαγκλαντές με τα
παραμορφωμένα από οξύ πρόσωπά τους στην πρώτη γραμμή στην πορεία στο Σαν
Σεμπαστιάν ενάντια στη βία κατά των γυναικών, των αντιφασίστων κι αντιρατσιστών
αγωνιστών/στριων σε όλη τη γη, του κόσμου που μάχεται στη χώρα μας
ενάντια στη βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας,
του ξεπουλήματος, των πλειστηριασμών, της κατάργησης ακόμη και της απεργίας, των
λαών που δίνουν τη μάχη για γη κι ελευθερία κόντρα στον ιμπεριαλισμό και
τον σκοταδισμό, του κόσμου που παλεύει για μια καλύτερη ζωή, για
αξιοπρέπεια, για ειρήνη, για ψωμί και δουλειά, για μια κοινωνία δίχως
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από το 2017
και τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, στο 2018 και στη
συμπλήρωση των 50 χρόνων από τον Μάη του '68, από την εξέγερση της Μεξικάνικης
νεολαίας ενάντια στους Ολυμπιακούς αγώνες και από τις νεολαιίστικες εξεγέρσεις
σε όλον τον πλανήτη, ο δείκτης του χρόνου θα κινείται πάντα προς τα μπρος
και η πυξίδα θα δείχνει πάντα προς την κατεύθυνση της κοινωνικής
απελεύθερωσης!
Με τα λόγια
του Μάρκος λοιπόν...
«Εμείς
και αυτοί/οι (παρα)λογισμοί των από πάνω»
Γενάρης
2013.
Μιλούν οι
από πάνω:
Εμείς
είμαστε αυτοί που κάνουν κουμάντο. Είμαστε ισχυρότεροι, παρόλο που είμαστε
λιγότεροι. Δεν μας νοιάζει τι λες – ακούς – σκέφτεσαι – κάνεις, αρκεί να μη
μιλάς, να μην ακούς, να μην κινείσαι.
Μπορούμε να
επιβάλουμε στην κυβέρνηση ανθρώπους μέσης ευφυΐας (αν και είναι πλέον δύσκολο
να τους βρεις στις τάξεις των πολιτικών), όμως επιλέγουμε κάποιους που δεν
είναι καν σε θέση να προσποιηθούν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.
Γιατί; Γιατί
μπορούμε.
Μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε τους αστυνομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς για να
συλλαμβάνουμε και να φυλακίζουμε αληθινούς εγκληματίες, μόνο που αυτοί οι
εγκληματίες αποτελούν ζωτικό μας κομμάτι. Αντίθετα, επιλέγουμε να κυνηγάμε, να
χτυπάμε, να συλλαμβάνουμε, να βασανίζουμε, να φυλακίζουμε και να δολοφονούμε
εσένα.
Γιατί; Γιατί
μπορούμε.
Αθώος ή
ένοχος; Τι σημασία έχει; Η δικαιοσύνη είναι μια από τις πολλές πουτάνες στην
ατζέντα μας και, πίστεψέ μας, δεν είναι η πιο ακριβή.
Και ακόμα κι
αν προσαρμόζεσαι απόλυτα στο καλούπι που σου επιβάλλουμε, ακόμα κι αν δεν
κάνεις τίποτα, κι αν είσαι αθώος, θα σε συντρίψουμε.
Και αν
επιμένεις να μας ρωτάς γιατί το κάνουμε, να η απάντηση: Γιατί μπορούμε. [...]
Δεν έχει
σημασία ποιος βγαίνει μπροστά. Τα περί Δεξιάς ή Αριστεράς είναι, απλώς, οδηγίες
για τον σοφέρ που παρκάρει το αμάξι. Η μηχανή λειτουργεί από μόνη της. Δεν
χρειάζεται να δώσουμε καν εντολή για να τιμωρηθούν οι απερίσκεπτοι που ίσως μας
πάνε κόντρα. Μεγάλες, μεσαίες και μικρές κυβερνήσεις όλου του πολιτικού
φάσματος, παρέα με διανοούμενους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, πολιτικούς και
θρησκευτικούς ηγέτες ερίζουν για το ποιος θα έχει το προνόμιο να μας
ικανοποιήσει.
Οπότε, άντε
πηδήξου, χάσου, σάπισε, ψόφα, απογοητεύσου, παραδώσου.
Για τους
άλλους δεν υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα.
Ναι, έχουμε
σπείρει μίσος, κυνισμό, πικρία, απελπισία, τον θεωρητικό και πρακτικό
«ωχαδερφισμό», τον κονφορμισμό του «μη χείρον βέλτιστον», τον φόβο που έγινε
παραίτηση.
Κι όμως,
φοβόμαστε μήπως όλο αυτό πάρει τη μορφή οργανωμένης, ανατρεπτικής οργής, που
δεν εξαγοράζεται.
Γιατί το
χάος που επιβάλλουμε το ελέγχουμε, το διευθετούμε, το δίνουμε σε δόσεις, το
τροφοδοτούμε.
Αλλά, το
χάος που έρχεται από τους από κάτω…
Α, αυτοί…
ούτε που καταλαβαίνουμε τι λένε, ποιοι είναι, πόσο κοστίζουν.
Κι ύστερα,
είναι τόσο αυθάδεις ώστε να μη θέλουν πια να ζητιανεύουν, να περιμένουν, να
ζητούν, να ικετεύουν, αλλά να ασκήσουν την ελευθερία τους. Πού ξανακούστηκε
τέτοια ξεδιαντροπιά!
Αυτός είναι
ο αληθινός κίνδυνος. Άνθρωποι που κοιτάζουν στην άλλη πλευρά, που βγαίνουν από
το καλούπι, το σπάνε ή το αγνοούν.
Ξέρεις τι
μας έχει ωφελήσει πολύ; Αυτός ο μύθος της ενότητας πάση θυσία. Να τα βρίσκεις
μόνο με τον αρχηγό, τον διευθυντή, τον ηγέτη ή όπως κι αν τον λένε. Είναι πιο
εύκολο να ελέγχουμε, να διευθύνουμε, να συγκρατούμε έναν παρά πολλούς. Και
μάλιστα, φτηνότερο. Ατομικές επαναστάσεις κι άλλα τέτοια. Είναι άχρηστα σε
συγκινητικό βαθμό.
Αντίθετα,
αυτό που αποτελεί κίνδυνο, πραγματικό χάος, είναι όταν ο καθένας γίνεται
συλλογικότητα, ομάδα, μπάντα, φυλή, οργάνωση και μαθαίνει να λέει «όχι» και
«ναι» και όλοι αυτοί συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί το «όχι» στοχεύει σε εμάς
που κάνουμε κουμάντο. Όσο για το «ναι»… αυτό κι αν είναι συμφορά, φαντάσου ο
καθένας να χτίζει τη δική του μοίρα και να αποφασίζει τι θα γίνει και τι θα
κάνει. Είναι σαν να υπονοείς ότι οι αμελητέοι είμαστε εμείς, αυτοί που
περισσεύουν, οι άχρηστοι, αυτοί που πρέπει να μπουν φυλακή, να εξαφανιστούν.
Ναι, σκέτος
εφιάλτης. Για εμάς, αυτή τη φορά. Φαντάζεσαι πόσο κακόγουστος θα γινόταν αυτός
ο κόσμος; Γεμάτος Ινδιάνους, μαύρους, καφέ, κίτρινους,κόκκινους, ράστα,
τατουάζ, πίρσινγκ, ξυρισμένα κεφάλια, πανκ, γκοθ, μιγάδες, σκέιτερ, τη σημαία
με το «Α» χωρίς πατρίδα, νέους, γυναίκες, πουτάνες, κορίτσια, ηλικιωμένους,
οδηγούς, αγρότες, εργάτες, προλετάριους, φτωχούς, ανώνυμους και… άλλους. Δίχως
πριβέ χώρους για εμάς, τους «beautiful people», τους «ωραίους ανθρώπους» για να
καταλαβαινόμαστε… γιατί φαίνεται από χιλιόμετρα ότι δεν σπούδασες στο Χάρβαρντ.
Ναι, η μέρα
εκείνη θα ήταν για εμάς σαν νύχτα… Τα πάντα θα τινάζονταν στον αέρα. Τι θα
κάναμε;
Μμμμ… αυτό
δεν το έχουμε σκεφτεί. Σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και εκτελούμε για να αποτρέψουμε
κάτι τέτοιο, αλλά… δεν μας έχει περάσει από το μυαλό.
Ναι, δεν
υπάρχει αμφιβολία: είναι εποχές κρίσης. [...]
Οχι, φυσικά
και δεν σε φοβόμαστε. Όσο για αυτή την προφητεία… Μπα, σκέτες προλήψεις,
χωριάτικες…
Τι;… Δεν
είναι προφητεία;
Α, είναι υπόσχεση…
«ΜΑΡΙΤΣΙΒΕΟΥ»*
(«Εκατό φορές θα νικήσουμε»)
(συνεχίζεται…)
Από
οποιαδήποτε γωνιά, οποιουδήποτε κόσμου.
Υποδιοικητής
Μάρκος
Πλανήτης Γη
Γενάρης 2013
και για την
αντιγραφή...
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Δεκέμβρης 2017
