Μισό αιώνα μετά, η φλόγα της
εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα,
εξακολουθεί να σιγοκαίει!
Αντιστέκεται στα
επετειακά ανακοινωθέντα υπέρ της κολοβωμένης αστικής δημοκρατίας του σύγχρονου,
καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Δεν βολεύεται στο αγιολόγιο της επίσημης
ιστορίας ούτε στους ιερείς ούτε στους προσκυνητές του. Είναι ασυμφιλίωτη με
όλες τις ηγεμονικές δυνάμεις που εμφανίζουν τον εαυτό τους σαν «θαύμα» σωτηρίας
για «δειλούς, μοιραίους και άβουλους» πολίτες.
Επαναφέρει τα
ερωτήματα για την ελευθερία και την ανθρώπινη χειραφέτηση και κυρίως τις
επαναστατικές επεξεργασίες και προτάσεις που άφησε μετέωρες, στην εποχή των
τεράστιων δυνατοτήτων και των παρελαυνόντων καπιταλιστικών τεράτων.
Πορεύεται
στους δρόμους προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία και διαδηλώνει ενάντια στον
ιμπεριαλισμό, στην κυβέρνηση υπηρέτη του κεφαλαίου της ΝΔ, τα συμπληρώματα του
αστικού πολιτικού συστήματος ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ακροδεξιάς, την Ευρωπαϊκή Ένωση
και το ΝΑΤΟ.
Αρνιέται
όσους θέλουν να τη μετατρέψουν σε δεξίωση μνημόσυνου, μέσα σε καλλωπισμένους
κήπους. Εξακολουθεί, ως συλλογική ιστορική μνήμη να θερμαίνει την συνείδηση των
νέων αγωνιστών και αγωνιστριών που αναζητούν τρόπους για να αντιμετωπίσουν τις
νέες, πολλαπλές όψεις των κοινωνικών προβλημάτων.
Φέτος η επέτειος για την
εξέγερση του Νοέμβρη έχει επείγον καθήκον να διατρανώσει την αλληλεγγύη στο λαό
της Παλαιστίνης για ελευθερία, αυτοδιάθεση και κοινωνική δικαιοσύνη – να
υψώσει την φωνή της ενάντια στους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, τον ιμπεριαλισμό
και τον πόλεμο, τις σύγχρονες Γκουέρνικες βαμμένες με τα χρώματα της Γάζας – να
απαιτήσει το σταμάτημα του πολέμου και την απόσυρση κάθε ελληνικής εμπλοκής –
να προβάλει την ειρήνη και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.
Γνωρίζοντας το παρελθόν
μπορούμε να κατανοήσουμε το παρόν, τα ερωτήματα που θέτει και ν’ ανοίξουμε
νέους δρόμους προς την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Υπάρχουν
«μονόδρομοι» ή είναι το άλλοθι της επιλογής να
συμβιβαστεί κανείς με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων της εποχής του;
Είναι
όμως μονόδρομος για τους λαούς να «βολεύονται με λιγότερο ουρανό» από αυτόν που
η συνολική ανθρώπινη εργασία δημιούργησε, να φτωχαίνουν και να πεινούν για να
διογκώνονται τα καπιταλιστικά υπερκέρδη; Το μέλλον της ανθρωπότητας θα είναι
αναγκαστικά η κλιματική επιδείνωση, οι θανατηφόρες πανδημίες, η καταστροφή του
οικοσυστήματος, η αβίωτη ζωή;
Οι
λαοί προορίζονται μόνο ως υπήκοοι των κυβερνήσεων ή ως αντίπαλα στρατεύματα για
τα συμφέροντα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ; Ως πότε ο ξεριζωμός, η προσφυγιά και η
μετανάστευση, θα είναι «η μοίρα» των παιδιών και ο εφιάλτης των μεγάλων; Ως
πότε η μόρφωση θα προσφέρεται με την μορφή εμπορεύματος στην αγορά και θα παρέχεται
με ταξική δοσολογία; Η καταστολή των δικαιωμάτων, η κρατική βία, η χειραγώγηση
από τις επιχειρήσεις πληροφόρησης θα ορίζουν εσαεί την ανθρωπότητα;
Λέμε όχι! Δεν είναι στις
επιλογές μας οι μονόδρομοι που οδηγούν στον συμβιβασμό με ό,τι προορίζεται να
ταπεινώνει και να εξευτελίζει την ζωή. Μπορούμε να τα βάλουμε με
τις αιτίες και τους υπεύθυνους! Μπορούμε να αναμετρηθούμε με αυτούς, που
θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας, τον χρόνο μας, την σκέψη, το σώμα και το μέλλον
μας, που μας οδηγούν σε πολέμους και στο ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Όσο
η επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας δεν μπαίνει στο στόχαστρο των αγωνιζόμενων
ανθρώπων και δεν ανασαίνει μέσα σε αποφασιστικούς πολιτικούς αγώνες που
αμφισβητούν τους «μονόδρομους», τόσο θα ανοίγει ο δρόμος για χούντες και
ολοκληρωτισμό, ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα.
Μόνο αν ξαναζωντανέψει η επαναστατική
προοπτική ως ορίζοντας δράσης στο σήμερα, θα είναι δυνατόν να υποχωρήσουν και
να ανατραπούν οι ολοκληρωτικές μεταπλάσεις του καπιταλισμού. Ο κομμουνισμός δεν
είναι σκονισμένο βιβλίο ιστορίας, δεν είναι ουτοπία – είναι δυνατότητα, είναι
ανάγκη.
Είναι η παντοδυναμία του αντίπαλου που επιβάλλει να μειώσουμε το
μπόι των στόχων μας ή μήπως, το χαμήλωμα
των στόχων μας εξασφαλίζει την παντοδυναμία του αντίπαλου;
Τα
θυμόμαστε: «Πρώτα να πέσει η χούντα και μετά τα υπόλοιπα». «Πρώτα να φύγει η
δεξιά και θα παλέψουμε από καλύτερες θέσεις». Το Πολυτεχνείο δεν τα έβαλε μόνο
με τη χούντα αλλά και με αυτούς που την στήριξαν, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, με τους
«παντοδύναμους». Πολιτικοποίησε τους
στόχους του γρήγορα και ζήτησε ανατροπή χούντας και αμερικανοκρατίας,
προσπερνώντας τις ταλαντεύσεις πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.
Από
εκεί πήγασε η δυναμική έμπνευσης της φοιτητικής νεολαίας στις πιο οξυμένες μορφές
αγώνα, παρότι στοίχιζαν βασανιστήρια, φυλακές ή θάνατο. Σήμερα, που πάλι ο
αντίπαλος προβάλλει πιο απειλητικός από ποτέ για την ίδια την ύπαρξη της
ανθρωπότητας, είναι ο «Νοέμβρης» που εμπνέει
για την ανάγκη να αναβαθμιστούν πολιτικά οι κοινωνικοί αγώνες.
Ήταν η ενότητα των ηγεσιών της Αριστεράς που γέννησε την εξέγερση ή το εξεγερσιακό πρόσημο του Πολυτεχνείου νοηματοδότησε
την ενότητα για την ανατροπή και αναγέννησε επαναστατικά ρεύματα στην Αριστερά;
Η
εξέγερση του Πολυτεχνείου γεννήθηκε από ανατρεπτικές αναζητήσεις πολλών
ρευμάτων της πολυδιασπασμένης, πολυδιωγμένης τότε Αριστεράς Ξεπέρασε τις
ηγεσίες της, που έψαχναν να βρουν «ομαλό» κοινό τόπο απαλλαγής από τη
στρατιωτική χούντα – ακόμη και μέσω του πειράματος Μαρκεζίνη – και αποκατάστασης
της αστικής δημοκρατίας. Προηγήθηκε η αναζήτηση και η δημιουργία μορφών
υποδοχής της δυσαρέσκειας, της οργής και της αγωνιστικότητας των φοιτητών.
Υπήρξε
μια πορεία γεγονότων που παραβίασε τα όρια του εφικτού και της απλής διαμαρτυρίας
και δημιούργησαν δυναμική ενότητας για ανατροπή της χούντας και έξοδο από ΝΑΤΟ,
ΗΠΑ. Η τακτική της «ενότητας της Αριστεράς» σήμερα, με στόχο την κυβερνητική
διαχείριση και με αποδοχή των ορίων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του κεφαλαίου, αποτελεί
απόπειρα ενταφιασμού του «Νοέμβρη». Οδηγεί σε διάσπαση της Αριστεράς από τους
σκοπούς της κοινωνικής, επαναστατικής αλλαγής και την απώλεια της ανεξαρτησίας
της από το αστικό σύστημα εξουσίας.
Ο γιορτασμός της επετείου
του Πολυτεχνείου είναι σημείο αναφοράς των αγωνιζόμενων ανθρώπων, των μαθητών,
των φοιτητών, της νεολαίας, των εργαζόμενων.
Εκεί συναντιέται η ζώσα
ιστορία με τη δράση των ιστορικών υποκειμένων που τη δημιουργούν και την
αλλάζουν.
Για ψωμί, παιδεία,
ειρήνη, ελευθερία!
Για κατάργηση της
εκμετάλλευσης και των πολέμων!
Για κομμουνιστική διεθνιστική
απελευθέρωση!
Καλούμε σε μαζική
συγκέντρωση αγώνα, μνήμης και τιμής για την επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση
του Πολυτεχνείου, την Παρασκευή 17 Νοέμβρη 5:00 μ.μ. στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Τρικάλων
