Ανακοίνωση για το ξεπούλημα της ΔΕΗ

Κάτω τα χέρια από τη Δημόσια Περιουσία

Η κυβέρνηση των καπιταλιστών, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όπως και οι προηγούμενες, χτύπησαν και διέλυσαν δικαιώματα και κατακτήσεις και αφαίρεσαν όπλα από το εργατικό οπλοστάσιο. Την ίδια στιγμή ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία, από αεροδρόμια και λιμάνια μέχρι τις παραλίες, το νερό, το κερδοφόρο κομμάτι της Δ.Ε.Η. Το νομοσχέδιο το οποίο εισάγεται αυτή την εβδομάδα για συζήτηση και ψήφιση στη βουλή, προβλέπει:

• Τη δημιουργία θυγατρικής εταιρείας, της λεγόμενης «μικρής ΔΕΗ», η οποία θα πουληθεί σε μονοπωλιακούς ομίλους οι οποίοι θα πάρουν το 30% της παραγωγής και εμπορίας της σημερινής ΔΕΗ. Η «μικρή ΔΕΗ» θα παράγει ηλεκτρική ενέργεια περίπου 2.318 MW, στις μονάδες της θα απασχολούνται συνολικά 3.000 από τους σημερινούς υπαλλήλους της ΔΕΗ ΑΕ και θα πάρει από τη μητρική εταιρεία πελατολόγια με 2 εκατ. καταναλωτές, οικιακούς και βιομηχανικούς. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η περιουσία της νέας εταιρείας θα δημιουργηθεί από τη «ΔΕΗ ΑΕ, με εισφορά στη νέα εταιρεία ποσοστού που προσεγγίζει το 30% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ ΑΕ και της πελατειακής της βάσεως».
• Θα ακολουθήσει η πώληση ενός ακόμη μέρους (17%) από τη μητρική εταιρεία σε "στρατηγικό επενδυτή".

Πιο συγκεκριμένα στους μονοπωλιακούς ομίλους παραχωρούνται:

• Οι μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο λιγνίτη ΑΗΣ Αμύνταιο Ι και ΙΙ, ισχύος 600 MW και ΑΗΣ Μελίτη Ι, ισχύος 330 MW, καθώς και άδεια ηλεκτροπαραγωγής ΑΗΣ Μελίτη ΙΙ, ισχύος 450 MW. Επιπλέον, παραχωρούνται τα δικαιώματα εκμετάλλευσης επτά ορυχείων λιγνίτη και συγκεκριμένα σε Αμύνταιο και Λακκιά, Κλειδί, Λόφων Μελίτης, Κομνηνών Ι και ΙΙ και Βεύης.
• Οι υδροηλεκτρικές μονάδες ΥΗΣ Πλατανόβρυσης, ισχύος 116 MW, ΥΗΣ Θησαυρού, ισχύος 384 MW, ΥΗΣ Αγρας, ισχύος 50 MW, ΥΗΣ Εδεσσαίου, ισχύος 19 MW, ΥΗΣ Πουρνάρι I και II, συνολικής ισχύος 334 MW και τέλος η μονάδα ηλεκτροπαραγωγής με καύσιμο φυσικό αέριο ΑΗΣ Κομοτηνής, ισχύος 458 MW.

Μ’ αυτόν τον τρόπο-ακόμα μια φορά-θα βγάλουν γρήγορα και εύκολα κέρδη οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι, φορτώνοντας τις ζημιές στην εργατική τάξη και το λαό. Η ΔΕΗ έγινε με χρήματα του λαού, επέκτεινε το δίκτυο σε ολόκληρη τη χώρα και τώρα παραδίνεται βορά στα χέρια των ιδιωτικών μονοπωλίων.

Η ΔΕΗ ποτέ δεν ανήκε στο λαό, παρόλο που αυτός πλήρωσε για αυτή! Ανήκε στο κράτος το οποίο ενεργούσε και ενεργεί υπέρ των κεφαλαιοκρατών και σε βάρος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Ούτε όλες οι δραστηριότητές της ήταν αμιγώς δημόσια υπόθεση. Δεκάδες εργολάβοι και υπεργολάβοι δραστηριοποιούνταν και δραστηριοποιούνται ακόμα στο χώρο της ενέργειας, της παροχής υπηρεσιών, της κατασκευής νέων γραμμών, συντήρησης των παλιών κλπ.

 Οι εκάστοτε κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τη ΔΕΗ για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους βάζοντας τους δικούς τους ανθρώπους. Στην κατεύθυνση της συνδιαχείρησης δημιούργησαν συμβούλια στα οποία συμμετείχαν και εργαζόμενοι-συνδικαλιστές και χρησιμοποίησαν αυτούς τους ανθρώπους για να ελέγχουν, να ποδηγετούν, να χειραγωγούν και να κρατάνε διασπασμένο το συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου (οι εργαζόμενοι σε εργολάβους και υπεργολάβους δεν γινόταν μέλη της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) εξαγοράζοντας παράγοντες που έπαιζαν ρόλο σε αυτό. Η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, που επικράτησε  και επικρατεί στο κίνημα, και ο περιορισμός της πάλης στα όρια της μεταρρύθμισης και της συντεχνίας,  ευθύνεται για την ανικανότητά του να αντιδράσει σήμερα με αξιώσεις στο ξεπούλημα της ΔΕΗ. Οι σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές ηγέτες και οι συντηρητικοί που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κίνημα αυτό, φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για την κατάσταση του κινήματος.

Για να περάσει πιο εύκολα η  πώληση της δημόσιας περιουσίας έκλεισαν και το κοινοβούλιο. Πράγμα που δείχνει για ακόμα μια φορά πως ακόμα και εργαλεία εξαπάτησης της εργατικής τάξης και του λαού όπως ο αστικός κοινοβουλευτισμός, μικρή αξία έχουν γι’ αυτούς τους ίδιους, μπροστά στο κυνήγι του κέρδους και της αρπαγής της πίτας από το ένα ή το άλλο κομμάτι του κεφαλαίου.

Αυτοί που αποκαλούν «ναό της δημοκρατίας» το κοινοβούλιο, το έκλεισαν άρον-άρον για να απαλλάξουν τον εαυτό τους από ποινικές ευθύνες και να περάσουν πιο εύκολα, μέσα στο καλοκαίρι, τους πιο αντιλαϊκούς νόμους, να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία, να μειώσουν τις συντάξεις και πολλά άλλα. Απέδειξαν έμπρακτα, το που έχουν γραμμένο το ναό και πως εννοούν την δημοκρατία.

Η κυβέρνηση του κεφαλαίου, προκειμένου να το βγάλει από τη σημερινή του κρίση  πρώτα απ’ όλα ζωντανό εξασφαλίζοντάς του την κερδοφορία, προχωρεί σε συμφωνίες που παραπέμπουν σε πλιάτσικο, παραχωρώντας σε ιδιώτες τα πιο κερδοφόρα κομμάτια της παραγωγής και οικονομίας και εθνική κυριαρχία. Αποδείχνοντας έτσι πως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

Όλη η προηγούμενη περίοδος η οποία σημαδεύτηκε από καταστολή, επιστρατεύσεις, χτύπημα δικαιωμάτων, μας δίδαξε πως για να κερδίσουμε το παραμικρό αίτημα, πρέπει να παλέψουμε για την κατάληψη της συνολικής εξουσίας, κυβερνητικής και οικονομικής. 

Από τη μεριά μας, ως εργατική τάξη, πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε όρους αντεπίθεσης, στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτής της αντεργατικής πολιτικής και της μειοψηφικής κυβέρνησης που την υλοποιεί. Για να το πετύχουμε αυτό είναι απαραίτητο να αμφισβητήσουμε την ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το δικαίωμα των καπιταλιστών στην ιδιοποίηση του κέρδους και  του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.

Στην κατεύθυνση της οργάνωσης των δυνάμεών μας πρέπει να συνεδριάσουν άμεσα  οι Διοικήσεις των σωματείων και του Εργατικού Κέντρου. Να καλέσουν Γενικές Συνελεύσεις μελών και αντιπροσώπων, να ενημερώσουν με προκηρύξεις, (που θα μοιραστούν της χώρους δουλειάς, και με ανακοινώσεις στον τύπο), την τάξη και το λαό.

Να δεσμεύσουν τις διοικήσεις των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να κηρύξουν γενική απεργία με στόχο την αποτροπή της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας και το τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Ο μόνος δρόμος για να σταματήσουμε το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία και για την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων, είναι το γκρέμισμα της μειοψηφικής κυβέρνησης των καπιταλιστών και η ανάδειξη, μέσα από ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο μιας Εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας.

Να παλέψουμε αποφασιστικά για:

• Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, δεσμεύσεων και πολιτικών, που απορρέουν από την κυβέρνηση των καπιταλιστών, την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
• Δωρεάν ρεύμα στους άνεργους και απλήρωτους εργαζομένους.  Καμία διακοπή ρεύματος σε σπίτια. Μείωση των τιμολογίων-κατάργηση των χαρατσιών.  Να περάσουν όλες οι μονάδες παραγωγής ενέργειας στο κράτος με έλεγχο των εργατών στις μονάδες όπου οι αποφάσεις τους θα είναι δεσμευτικές για τη διοίκηση.
• Κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ,  εθνικοποίηση των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των  επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο.
• Ικανοποίηση του δικαιώματος για αναβαθμισμένη δωρεάν υγεία-πρόνοια-παιδεία για την εργατική τάξη και το λαό.
• Τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και της παραγωγής από τα όργανα της εργατικής τάξης, με βάση τις ανάγκες της ίδιας της εργατικής τάξης και του λαού για διατροφή-ένδυση-στέγαση.
• Την ικανοποίηση των αναγκών για ρεύμα, νερό, θέρμανση, τηλέφωνο.
• Την τιμωρία όσων εμπλέκονται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την διασπάθιση δημόσιου χρήματος και σε όσους άσκησαν βία πάνω στο κίνημα.

Τρίκαλα 1 Ιουλίου 2014

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κορυφαίο σκάνδαλο το ξεπούλημα της ΔΕΗ

ΠΡΙΝ του Στέφανου Πράσσου

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες και τα χαμηλά εισοδηματικά λαϊκά στρώματα ως καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας θα ζημιωθούν από την ιδιωτικοποίηση. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, οι οποίοι θα μεταφερθούν στους ιδιώτες «επενδυτές» και θα κληθούν να υπογράψουν νέες ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Ποια είναι η «µικρή» ∆ΕΗ που πωλείται

Μια φορά κι έναν καιρό… η ΔΕΗ ήταν µεγάλη, πραγµατικά µια τεράστια δηµόσια επιχείρηση, που εξυπηρετούσε 7 εκατ. πελάτες µε ετήσιο τζίρο 6 δισ. ευρώ περίπου και ανυπολόγιστα περιουσιακά στοιχεία. Η αστική τάξη της χώρας µας, µε την ενεργό υποστήριξη της ΕΕ και του πολιτικού της προσωπικού, αποφάσισε να τη διαµελίσει για να µπορέσει να την εξαγοράσει διαχωρίζοντας ταυτόχρονα τα «φιλέτα» που ήθελε να καρπωθεί από τα «κόκαλα» που πρέπει να παραµείνουν στο Δηµόσιο φορτώνοντας µε βάρη τον ελληνικό λαό. Έτσι το 2010 η ΔΕΗ διασπάστηκε σε τρεις εταιρείες, τη µητρική ΔΕΗ που αποτελείται από την παραγωγή (φυσικό αέριο, λιγνιτικοί και πετρελαϊκοί σταθµοί, ορυχεία και υδροηλεκτρικά) και την εµπορία, τον ΑΔΜΗΕ που περιέχει όλο το Δίκτυο Μεταφοράς της Υψηλής Τάσης µαζί µε τα κέντρα κατανοµής φορτίου, τον ΔΕΔΗΕ που είναι το δίκτυο χαµηλής τάσης µαζί µε τα συνεργεία επισκευής βλαβών και συντήρησης. Ο ΔΕΔΗΕ παραµένει προς το παρόν 100% στη ΔΕΗ ως θυγατρική της. Ο ΑΔΜΗΕ βρίσκεται στα παζάρια για ξεπούληµα, αφού πέρασε πέρυσι από την Βουλή ο νόµος για την ιδιωτικοποίησή του.

Και ερχόµαστε τώρα στη διάσπαση και ιδιωτικοποίηση της παραγωγής και της εµπορίας (της µητρικής ΔΕΗ) µέσω της δηµιουργίας µιας νέας εταιρείας που ονοµάστηκε µικρή ΔΕΗ και περιέχει το 30% της συνολικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τη ΔΕΗ και µαζί το 30% της εµπορίας που περιέχει 2.000.000 πελάτες, καταναλωτές.

Η νέα εταιρεία που θα δηµιουργηθεί, όπως αναγράφεται στο υπό κατάθεση νοµοσχέδιο, εµπεριέχει τις µονάδες ηλεκτροπαραγωγής µε καύσιµο λιγνίτη ΑΗΣ Αµυνταίου 1 και 2, ισχύος 600 MW, τον ΑΗΣ Μελίτης, ισχύος 330 MW και µαζί την άδεια ηλεκτροπαραγωγής για την κατασκευή του σταθµού παραγωγής, Μελίτη 2, ισχύος 450 MW αφού η υποδοµή είναι κατά το 70% έτοιµη και τα δικαιώµατα της ΔΕΗ επί λιγνιτικών παραχωρήσεων του ορυχείου Αµυνταίου, συµπεριλαµβανόµενου του ορυχείου Λακκιάς, του ορυχείου Κλειδιού, του ορυχείου Λόφων Μελίτης, των ορυχείων Κοµνηνών 1 και 2, και του ορυχείου Βεύης, δηλαδή όλη τη δραστηριότητα της ΔΕΗ στο Νοµό Φλώρινας.

Επίσης στη νέα εταιρεία εντάσσονται και οι υδροηλεκτρικές µονάδες ΥΗΣ Πλατανόβρυσης ισχύος 116 MW, ΥΗΣ Θησαυρού ισχύος 384 MW, ΥΗΣ Άγρας ισχύος 50 MW, ΥΗΣ Εδεσσαίος, ισχύος 19 MW, ΥΗΣ Πουρνάρι Ι και ΙΙ συνολικής ισχύος 334 MW, καθώς και η µονάδα ηλεκτροπαραγωγής µε καύσιµο φυσικό αέριο ΑΗΣ Κοµοτηνής ισχύος 485 MW.

Την Τετάρτη 2 Ιουλίου εισέρχεται τελικά για συζήτηση στη ∆ιαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εµπορίου το νοµοσχέδιο για τη δηµιουργία και το ξεπούληµα της λεγόµενης Μικρής ∆ΕΗ, που δεν είναι καθόλου µικρή, αφού σ’ αυτή συµπεριλαµβάνονται µονάδες ηλεκτροπαραγωγής που ξεπερνούν σε ισχύ τα 3.000 MW, ποσό αντίστοιχο στο 30% της συνολικής εγκατεστηµένης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της ∆ΕΗ. Βεβαίως αυτό δεν σηµαίνει ότι η άλλη ∆ΕΗ θα γλυτώσει, αφού έχει ήδη ανακοινωθεί από την κυβέρνηση (πράξη υπουργικού συµβουλίου 23/7/13) ότι µέσα στο 2015 θα ιδιωτικοποιηθεί µέσω στρατηγικού επενδυτή και το υπόλοιπο 70% της εναποµείνουσας παραγωγής στη µητρική ∆ΕΗ, χώρια το 17% των µετοχών της που βρίσκεται για πώληση στο ΤΑΙΠΕ∆.

Το νοµοσχέδιο αυτό ήρθε στη Βουλή πριν από τις εκλογές, αλλά «πάγωσε» η συζήτηση και η ψήφισή του ύστερα από αίτηµα των κυβερνητικών βουλευτών της ∆υτικής Μακεδονίας, του περιφερειάρχη και αρκετών δηµάρχων που έβλεπαν πως το συγκεκριµένο νοµοσχέδιο θα τους έκανε τεράστια εκλογική ζηµιά, εξέλιξη την οποία τελικά δεν µπόρεσαν να αποφύγουν αφού καταποντίστηκαν στις περιφερειακές και δηµοτικές εκλογές όλοι οι «εκλεκτοί» της κυβέρνησης. Σήµερα µε έναν απίστευτο στρουθοκαµηλισµό ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Πάρις Κουκουλόπουλος, ο υφυπουργός ∆ικτύων και Μεταφορών Μιχάλης Παπαδόπουλος, βουλευτές του Νοµού Κοζάνης και ο βουλευτής Νοµού Φλώρινας (όπου γίνεται ιδιωτικοποίηση του συνόλου της λιγνιτικής παραγωγής) της Ν∆ Στάθης Κωνσταντινίδης πιστεύουν ότι ξεφεύγουν από τον πολιτικό τους διασυρµό, αφού το νοµοσχέδιο θα ψηφιστεί από το α΄ θερινό τµήµα της Βουλής από το οποίο κατάφεραν να εξαιρεθούν.

Επί της ουσίας τα τραστ που δηµιουργήθηκαν στην ενέργεια από ξένες πολυεθνικές εταιρείες ηλεκτρισµού, όπως η γερµανική RWE που έχει άµεση σχέση και µε την κατασκευή των ορυχείων και των σταθµών στη χώρα µας, η ιταλική Έντισον και η γαλλική EDF που παραµένει κρατική κ.ά., σε συνεργασία µε έλληνες βιοµηχάνους (Μπόµπολας, Μυτιληναίος, Κοπελούζος, Περιστέρης κ.ά.) οι οποίοι δραστηριοποιούνται στην εγχώρια ηλεκτρική ενέργεια απαίτησαν να διαµελιστεί και να ξεπουληθεί η ∆ΕΗ, παρότι εδώ και 15 χρόνια που ξεκίνησε η λεγόµενη απελευθέρωση αγοράς ενέργειας δεν πρόσφεραν τίποτα απολύτως στην ηλεκτροπαραγωγή της χώρας ούτε συνέβαλαν στη µείωση των τιµών, όπως διατυµπάνιζαν κυβέρνηση και Κοµισιόν. Αντίθετα έβγαλαν τεράστια κέρδη, αφού και οι επενδύσεις τους επιδοτήθηκαν, η τιµή του ρεύµατος αυξήθηκε πάνω από 100% έπειτα από απαίτηση δική τους και φέσωσαν τη ∆ΕΗ, το ελληνικό δηµόσιο και κυρίως τον ελληνικό λαό, όπως έγινε µε τις ιδιωτικές εταιρείες Ενέργκα και Χελάς Πάουερ που δραστηριοποιήθηκαν στην εµπορία ηλεκτρικού ρεύµατος και αφού πήραν τα λεφτά για το ρεύµα, το Ειδικό Τέλος Ακινήτων (χαράτσι) και τα δηµοτικά τέλη, τα έβγαλαν µε εµβάσµατα στην Ελβετία και εξαφανίστηκαν. Παρότι οι ιδιώτες κατασκεύασαν δικές τους µονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύµατος για αυτοπαραγωγή (Λάτσης για διυλιστήρια, Μυτιληναίος για Αλουµίνιον της Ελλάδος κ.λπ.) προτιµούν να παίρνουν φθηνό ρεύµα από τη ∆ΕΗ (43 ευρώ/MWh, 36 o Μυτιληναίος έπειτα από διοικητική απόφαση), όταν το κόστος είναι στα 59 ευρώ/MWh, και να πουλάνε το δικό τους πανάκριβα στη ∆ΕΗ και µέσω αυτής στον ελληνικό λαό (από 100 έως και 150 ευρώ/MWh) κερδίζοντας έτσι τεράστια ποσά και τζάµπα ρεύµα.

Κυβέρνηση και πληρωµένα ΜΜΕ εξαπατούν τον ελληνικό λαό λέγοντας ότι από την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ θα µειωθούν τα τιµολόγια µέσω του ανταγωνισµού στην ενέργεια, αφού γνωρίζουν καλά ότι η ∆ΕΗ πριν από την απελευθέρωση είχε τα φθηνότερα τιµολόγια στην Ευρώπη. Αλλά η απελευθέρωση και ο δήθεν ανταγωνισµός τα αύξησε υπέρογκα και θα συνεχίσει να τα αυξάνει γιατί ο στόχος τους είναι µόνο τα κέρδη και µάλιστα αεριτζίδικα χωρίς επενδύσεις, χωρίς δηµιουργία θέσεων εργασίας. Οι εργαζόµενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες και τα χαµηλά εισοδηµατικά λαϊκά στρώµατα ως καταναλωτές Ηλεκτρικής Ενέργειας θα βγουν χαµένοι από αυτή την εξέλιξη, αλλά και οι εργαζόµενοι στη ∆ΕΗ, οι οποίοι σηµειωτέον πάνε πακέτο στους ιδιώτες «επενδυτές», θα κληθούν να υπογράψουν ατοµικές συµβάσεις. Όσοι δεν απολυθούν θα µπουν σε νέες µισθολογικές, εργασιακές και ασφαλιστικές περιπέτειες παρά τις πρόσφατες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι στο νοµοσχέδιο θα προβλέπεται πως για πέντε χρόνια δεν θα απολυθεί κανένας εργαζόµενος από τις προς πώληση µονάδες και θα συνεχίζουν να εργάζονται υπό το καθεστώς των ΕΣΣΕ της ∆ΕΗ.

Η ∆ΕΗ και το ∆ηµόσιο θα πάρουν ψίχουλα από την πώληση, όπως έγινε και µε την πολυδιαφηµιζόµενη µετοχοποίηση, όπου πουλήθηκε µέσω µετοχών η µισή ∆ΕΗ (το 49%) µε αντίτιµο 1,8 δισ. ευρώ, ποσό που η ∆ΕΗ είχε ως καθαρά κέρδη µόνο µέσα στο 2004.

Άρα εργαζόµενοι, λαϊκοί καταναλωτές ∆ΕΗ και ∆ηµόσιο θα βγουν χαµένοι από την ιδιωτικοποίηση της ∆ΕΗ. Μοναδικοί ωφεληµένοι θα είναι οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο της χώρας µας που θα συσσωρεύσει κέρδη καταληστεύοντας έναν λαό που συνθλίβεται, δεινοπαθεί και πεινάει στην κυριολεξία τα τέσσερα τελευταία χρόνια από τις επιλογές της τρόικας και της ΕΕ, για τα κέρδη µιας χούφτας ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.

Κι όλα αυτά σε µια περίοδο όπου οι πρωτοπόροι των ιδιωτικοποιήσεων στην ηλεκτρική ενέργεια (Αγγλία, Γερµανία, ΗΠΑ κ.λπ.) προσπαθούν να επανακρατικοποιήσουν τις εταιρείες ηλεκτρισµού, αφού η απελευθέρωση ενέργειας, η ιδιωτικοποίηση και ο ανταγωνισµός το µόνο που κατάφεραν ήταν να επιφέρουν υπέρογκες αυξήσεις στις τιµές του ηλεκτρικού ρεύµατος, αλλεπάλληλα µπλακ άουτ από την ενεργειακή φτώχεια και τα ασυντήρητα δίκτυα κι ένα πραγµατικο ενεργειακό µπάχαλο.

Ο αγώνας ενάντια στο ξεπούληµα της µικρής και της µεγάλης ∆ΕΗ, των δικτύων και των υποδοµών αποτελεί µονόδροµο για τους εργαζόµενους αλλά και τους πολίτες καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύµατος. Το νέο ∆Σ της ΓΕΝΟΠ/∆ΕΗ που προέκυψε από το πρόσφατο συνέδριο αποφάσισε απεργία διαρκείας µε τη µορφή των επαναλαµβανόµενων 48ωρων και ηµεροµηνία έναρξης την κατάθεση του νοµοσχεδίου στην αρµόδια επιτροπή της Βουλής. Τα πρωτοβάθµια συνδικάτα που δραστηριοποιούνται στο ενεργειακό λεκανοπέδιο της ∆υτικής Μακεδονίας δηλώνουν αποφασισµένα να µην επιτρέψουν την ιδιωτικοποίηση ούτε µιας µονάδας της ∆ΕΗ, να µην περάσει το νοµοσχέδιο, ανεβάζοντας τη σύγκρουση στο κόκκινο. Ο απεργιακός προγραµµατισµός σκοπέυει να θέσει εκτός λειτουργίας, από την πρώτη κιόλας ηµέρα της απεργίας, τη συντριπτική πλειονότητα των µεγάλων µονάδων βάσης της ∆ΕΗ στη ∆υτική Μακεδονία, χωρίς να αποκλείεται ένα µεγάλο µπλακ άουτ στη χώρα, αφού έτσι θα υπάρξει σοβαρό ζήτηµα στην ευστάθεια του συστήµατος ηλεκτρισµού και σοβαρά προβλήµατα στην οµαλή ηλεκτροδότηση της χώρας εν µέσω µάλιστα της υψηλής ζήτησης λόγω ανόδου της θερµοκρασίας.

Επειδή όµως ζήσαµε µεγάλες ταλαντεύσεις, πολιτικές συνδιαλλαγές και ολέθρια ξεπουλήµατα κατά το παρελθόν, αυτό που τελικά θα κρίνει την έκβαση του αγώνα θα είναι το µέγεθος της συµµετοχής των ίδιων των εργαζοµένων που πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τη µάχη µέσα από τη δηµιουργία απεργιακών επιτροπών βάσης από µαζικές συνελεύσεις ανά εργασιακό χώρο και θα έχουν τον πρώτο λόγο στο περιεχόµενο, τις αγωνιστικές µορφές και τον απεργιακό σχεδιασµό. Σηµαντικό ρόλο θα παίξει και η ενεργή αλληλεγγύη από άλλους κλάδους εργαζοµένων, των πολιτών και των µαζικών φορέων τους στις περιοχές που η ιδιωτικοποίηση θα δηµιουργήσει ευρύτερα κοινωνικά προβλήµατα.

Αυτό που πλέον γίνεται ορατό σε όλους είναι ότι το ρεύµα είναι κοινωνικό αγαθό και δεν µπορεί να είναι εµπόρευµα ούτε αντικείµενο εκµετάλλευσης από το κεφάλαιο. Χρειαζόµαστε µια 100% δηµόσια ∆ΕΗ κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο µε επανεθνικοποίηση ολόκληρης της παραγωγής, µεταφοράς και διανοµής της ηλεκτρικής ενέργειας. Κανένας ιδιώτης στην ηλεκτρική ενέργεια, όχι στην απελευθέρωση και έξω από τον ανταγωνισµό, για να έχουν πρόσβαση και φθηνή ενέργεια όλοι οι εργαζόµενοι, οι άνεργοι και τα λαϊκά στρώµατα! Για µια άλλη ∆ΕΗ, όχι αυτή που γνωρίσαµε στο παρελθόν, που αν και κρατική λειτουργούσε προς όφελος των βιοµηχάνων και των άλλων τρωκτικών, έδινε τσάµπα ρεύµα στην ΠΕΣΙΝΕ και ταυτόχρονα έκοβε το ρεύµα στα λαϊκά νοικοκυριά, για µια ∆ΕΗ που θα αποτελεί λαϊκή περιουσία στην πορεία κοινωνικοποίησής της σε µια άλλη ισότιµη και δίκαιη κοινωνία.

Ζυµώσεις ενόψει των αλλαγών

ΝΕΟΣ ΣΥΝ∆ΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΣΤΟ 36ο ΣΥΝΕ∆ΡΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΠ ∆ΕΗ

Ενδιαφέρουσες πολιτικές ανακατατάξεις που πιθανώς να έχουν αντίκτυπο στη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήµατος της ∆ΕΗ συνέβησαν κατά τη διάρκεια του 36ου Συνεδρίου της Οµοσπονδίας στις 12, 13 και 14/6, στην Αθήνα, όπου επιχειρήθηκε να αποκλειστούν έξι συνδικάτα, µεταξύ αυτών και το Συνδικάτο Εργαζοµένων στην Ενέργεια Εργατική Αλληλεγγύη, γιατί δεν έδωσαν εξουσιοδότηση να παρακρατεί η ∆ΕΗ απευθείας από το µισθό των µελών τους τη συνδροµή που αναλογεί στη ΓΕΝΟΠ. Τα συνδικάτα συµµετείχαν τελικά στο συνέδριο µετά τα ασφαλιστικά µέτρα που κέρδισαν. Στο συνέδριο δεν έγινε καµιά ουσιαστική συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση και τα µεγάλα προβλήµατα των εργαζοµένων, αλλά το µόνο θέµα που συζητήθηκε ήταν τα οικονοµικά της οµοσπονδίας που οξύνθηκαν από τη στιγµή που έκλεισε η στρόφιγγα της χρηµατοδότησής της από τη ∆ΕΗ και η έκθεση του Ρακιντζή βάζει προ των ευθυνών της τη διοίκηση της ∆ΕΗ και την οµοσπονδία.

Έκπληξη θεωρήθηκε από όλους η συµπόρευση και η κοινή κάθοδος στις εκλογές της ΣΑ∆, συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διέπρεψε και ακόµα κινεί τα νήµατα ο γνωστός σε όλους Ρίζος Ρίζος, µε το ΕΑΜΕ του Νίκου Φωτόπουλου και την ΠΑΣΚΕ µε επικεφαλής τον Γιώργο Αδαµίδη, υπεύθυνο Συνδικαλιστικού του ΠΑΣΟΚ. Ας σηµειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια Φωτόπουλος και Αδαµίδης ήταν ορκισµένοι εχθροί (όπως φυσικά είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ µε το ΠΑΣΟΚ) που αντάλλαζαν συχνές και βαριές κατηγορίες µέσω δηµόσιων επιστολών και η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι πείστηκαν από τις ανακοινώσεις τους, ότι αυτή η «υπέρβαση» έγινε µόνο και µόνο για την ενότητα και το καλό των εργαζοµένων και του συνδικαλιστικού κινήµατος.

Ενθαρρυντική ήταν η άνοδος της Αγωνιστικής Ενότητας Εργαζοµένων ∆ΕΗ όπου δραστηριοποιούνται και οι δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού εξέλεξε δύο µέλη στο ∆Σ από 1 που είχε και για 2 ψήφους δεν εξέλεξε και τρίτο. Η συνδικαλιστική κίνηση αυτή επιδιώκει και µπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ταξική, αγωνιστική ενότητα των εργαζοµένων στη ∆ΕΗ πέρα από ελιτίστικες και συντεχνιακές λογικές συνενώνοντας µε ένα βασικό πρόγραµµα στον κοινό αγώνα εργαζόµενους µε διαφορετικές εργασιακές σχέσεις έξω από τη λογική κάθε κοµµατικής περιχαράκωσης.

Επιπτώσεις στην Κοινωνία
Μεγαλοτσιφλικάς η ΔΕΗ με 200.000 στρέμματα

Στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας όπου η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με καύσιμο το λιγνίτη αποτελεί τον κύριο τομέα απασχόλησης, ο οποίος δίνει εισόδημα σε χιλιάδες ανθρώπους εργαζομένους στη ΔΕΗ αλλά και σε δορυφορικές επιχειρήσεις εξαρτώμενες από τη ΔΕΗ επικρατεί μεγάλη αναταραχή, αφού εκτός των άλλων μπαίνουν σε περιπέτειες με κίνδυνο να ακυρωθούν δρομολογημένες δραστηριότητες, με αγώνες και πάρα πολλά προβλήματα από μια κρατική ΔΕΗ. Οι δραστηριότητες αυτές είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς των αποκατεστημένων μετά την εξόρυξη του λιγνίτη εδαφών που, ενώ αρχικά επαναδίνονταν στους αγρότες και στην τοπική κοινωνία εδώ και μια δεκαετία με νόμο  τον οποίο ψήφισε νύχτα η τότε κυβέρνηση με την υποστήριξη και των τοπικών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποτελεί ιδιοκτησία της ΔΕΗ. Η ΔΕΗ εκτός των άλλων είναι πλέον ένας μεγαλοτσιφλικάς στην περιοχή έχοντας στην κατοχή της μια τεράστια έκταση 200.000 στρεμμάτων (λίγο μεγαλύτερη απ’ τη Μάλτα), περιουσία που μέσω της ιδιωτικοποίησής της θα περιέλθει στα χέρια των νέων ιδιοκτητών με προφανείς επιπτώσεις στην τοπική κοινωνία.

Σε περιπέτειες θα μπουν οι μετεγκαταστάσεις των οικισμών Ποντοκώμης, Μαυροπηγής και Ακρινής, όπου η ζωή των κατοίκων έγινε ανυπόφορη λόγω των εξορυκτικών δραστηριοτήτων της ΔΕΗ σε «απόσταση αναπνοής» από τους οικισμούς, αλλά και της στέρησης μέσων παραγωγής αφού τα χωράφια τους έγιναν ορυχεία. Πρόκειται για κίνδυνο στέρησης, ακύρωσης των προγραμματισμένων για κατασκευή δικτύων ή στην καλύτερη περίπτωση υπέρογκων αυξήσεων από τον ιδιώτη αγοραστή της ΔΕΗ των τελών τηλεθέρμανσης στην περιοχή που πλήττεται από βαρυχειμωνιές. Φόβος για τη διακοπή ή τη χρέωση των αρδεύσεων των αγροτικών εκτάσεων που βρίσκονται γύρω από τις λίμνες των προς πώληση υδροηλεκτρικών εργοστασίων. Αναπροσαρμογή ή ακόμα και κατάργηση του Τοπικού Πόρου Ανάπτυξης 0,4% επί του συνολικού τζίρου της ΔΕΗ που δίνεται ως αντιπαροχή για τις ζημιές στο περιβάλλον και τη διακοπή της χρηματοδότησης συγκεκριμένου επιχειρησιακού σχεδίου για την μεταλιγνιτική περίοδο.

Όλοι αυτοί οι λόγοι και οι πιέσεις που δέχονται από τους κατοίκους αναγκάζουν τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, τα πολιτικά της στελέχη και τους «τοπικούς άρχοντες» που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ να ξεθάψουν το «τσεκούρι του πολέμου» ενάντια στη συγκυβέρνησηκ όπως κάνουν πολλοί νυν και πρώην δήμαρχοι αλλά και ο μέχρι πρότινος Περιφερειάρχης Γιώργος Δακής, ο οποίος παρότι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ βροντοφωνάξει «no pasaran» στα αμφιθέατρα και τις συγκεντρώσεις. Οι υφυπουργοί της συγκυβέρνησης Πάρις Κουκουλόπουλος και Μιχάλης Παπαδόπουλος προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και των κατοίκων πιέζοντας δήθεν την κυβέρνηση για διορθωτικές παρεμβάσεις στο νομοσχέδιο σαν τις «βελτιώσεις» που ανακοίνωσαν μετά τη συνάντηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό το ζήτημα.

Πετυχημένη θεωρείται η πρώτη αγωνιστική εκδήλωση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, συλλαλητήριο που κάλεσαν όλα τα συνδικάτα της περιοχής μαζί με τη ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, στην Πτολεμαΐδα την Πέμπτη 26/6, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες εργαζόμενοι και πολίτες της περιοχής και παραβρέθηκαν εκφωνώντας «πύρινους» λόγους όλα τα απερχόμενα και επερχόμενα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και εκπρόσωπος του μητροπολίτη Φλώρινας ο οποίος προσφέρθηκε μάλιστα να χτυπήσει και τις καμπάνες στην περίοδο των κινητοποιήσεων. Σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά συμμετείχε στη συγκέντρωση των συνδικάτων της ΔΕΗ και το ΠΑΜΕ με ομιλία από το βουλευτή του ΚΚΕ Σωτήρη Ζαριανόπουλο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Νόμος είναι το δίκιο της καθαρίστριας!

UNFOLLOW του Νίκου Μπογιόπουλου.

Επί τόσα χρόνια τώρα, οι κυβερνώντες λένε: «Όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα». Όταν όμως ήρθε η ώρα να εφαρμόσουν μια δικαστική απόφαση για να γυρίσουν οι καθαρίστριες στη δουλειά τους, φρόντισαν να προσφύγουν ξανά. Μέχρι η δικαστική απόφαση να τους βολεύει.

«Μιλούν για “νομιμότητα”. Μιλούν για “σεβασμό στο Σύνταγμα”. Και φυσικά δεν αντέχουν ούτε το άκουσμα του συνθήματος “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”. Είναι αυτοί που με κάθε τους κίνηση, κάθε τους πράξη, κάθε τους απόφαση επιβάλλουν ως “νόμο” το “δίκιο” του κεφαλαιοκράτη. Βγάζουν «παράνομες» ακόμα και τις δικαστικές αποφάσεις! Στέλνουν στα δικαστήρια τους εργάτες. Κηρύττουν τις απεργίες παράνομες».

Υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη;

Γιατί κανείς δεν έχει λογοδοτήσει για το κόστος των έργων του δημοσίου που πληρώνει ο ελληνικός λαός;

Γιατί κανείς δεν απολογείται για τα έξοδα των δρόμων-καρμανιόλες, για τα πωλητήρια στην περιουσία του ελληνικού λαού, για το κόστος της Ολυμπιάδας, για τα ΜΜΕ της διαπλοκής;

Μα μπορεί να υπάρξει ίσο δίκαιο μεταξύ άνισων ανθρώπων; «Οι ίδιοι δεν τηρούν ούτε τα αναγκαία προσχήματα, έστω και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας αστικού τύπου, της κατά Μοντεσκιέ δηλαδή “διάκρισης των εξουσιών”». Αυτή είναι η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη τους! Είναι οι εκπρόσωποι αυτού του πολιτικού συστήματος που ισχυρίζονται ότι «η Δικαιοσύνη τους είναι ανεξάρτητη», αλλά οι νόμοι είναι δικοί τους και έχουν φροντίσει να είναι κομμένοι και ραμμένοι, για την εξυπηρέτηση της τάξης τους.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Boycott Brazil 2014! Τι σημαίνει, πως γίνεται και τι σκοπούς έχει…

Το Περιοδικό: Γράφει ο Ανδρέας Τσάδαρης

Το Μουντιάλ μπαίνει πλέον στην τελική του ευθεία, η Εθνική Ελλάδος αποκλείστηκε, ενώ η διοργανώτρια Βραζιλία γλίτωσε την τελευταία στιγμή από το να μείνει και αυτη πρόωρα εκτός. Μπορεί να μη ξέρουμε ακόμη ποιος θα τα καταφέρει να τερματίσει πρώτος, έχω την εντύπωση όμως, ότι οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει με αφορμή τη συγκεκριμένη διοργάνωση, θα κρατήσουν αρκετά, ακόμη και μετά το πέρας της. Ζούμε σε μια εποχή που αρκετές από τις παλιές βεβαιότητες κλονίζονται και πολλά πράγματα αλλάζουν με τροπό σφοδρότερο από ότι περιμέναμε. Αυτά που συμβαίνουν στη Βραζιλία και σε όλο τον κόσμο τον τελευταίο μήνα φερ” ειπείν, αλλάζουν τον χάρτη του ποδοσφαίρου, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο που σκέφτονται αυτοί που το αγαπούν.

Ο όρος και η έννοια του µποϊκοτάζ αποτέλεσε μία πλευρά της συζήτησης που ξέσπασε. Και θα ασχοληθούμε εδώ αρκετά μαζί του. Το µποϊκοτάζ είναι ένας διεθνής όρος, που συνήθως αποδίδεται ως εμπορική απομόνωση, άρνηση εμπορικής σχέσης και αντίστοιχων οικονομικών επαφών. Με αφορμή τις κινητοποιήσεις που έγιναν και στην Ελλάδα (τις οποίες στηρίξαμε και απο εδώ και από το δρόμο), την αφίσα των Radical Fans United (που ήταν από αυτούς που πρωτοστάτησαν) και το κάλεσμα για κινητοποίηση στην Βραζιλιάνικη πρεσβεία (http://rfu.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html) αλλά και τις συζητήσεις που συνεχίστηκαν (και κορυφώθηκαν) και κατα τη διάρκεια του μουντιάλ, θα ασχοληθουμε με το κατά πόσο το «μποϊκοτάζ» (αν ιδωθεί ως πολιτική δράση – απόφαση που περιορίζεται στο να κλείσεις την τηλεόραση) μπορεί να αμφισβητήσει μια τόσο μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα όπως το μουντιάλ. Με το κατά πόσο όλοι όσοι υιοθετήσαν/ υιοθετήσαμε αυτό το σύνθημα εννοούσαν/με ακριβώς αποκλειστικά αυτό, το κομμάτι της εμπορικής απομόνωσης. Και θα ξεκινήσουμε θέτοντας τα εξής πολύ προφανή ερωτήματα: Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να μποϊκοτάρει τη μεγαλύτερη αθλητική συνάντηση ποδοσφαιρικών ομάδων σε εθνικό επίπεδο; Πόσο εύκολο είναι να αρνηθεί κάποιος  να δει τα παιχνίδια του παγκοσμίου κυπέλου;

Για μένα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Αλλά δεν είναι ο βαθμός δυσκολίας που με αποτρέπει από αυτήν την κίνηση, αλλά η μικρή δυναμική ενός τέτοιου μέτρου πίεσης για κάτι τόσο μεγάλο, οργανωμένο και ατσαλωμένο. Μια περίπτωση, στην οποία θα μπορούσε να φανεί αποτελεσματική μια πτυχή του μποϊκοτάζ είναι π.χ. σε ένα κατάστημα γειτονιάς, όπου ο ιδιοκτήτης έχει απλήρωτους τους εργαζόμενους τους και αυτοί ως απάντηση απεργούν, ναι τότε και την περίοδο που απεργούν το να μην ψωνίσεις από αυτό το μαγαζί ασκεί πίεση στον ιδιοκτήτη, δημιουργεί μια δυναμική διαδικασία και το μποϊκοτάζ αποτελεί και έμπρακτη αλληλεγγύη σε έναν αγώνα.

Επομένως η έννοια Boycott Brazil 2014, κατά τη γνώμη μου, δεν σημαίνει κλείνω την τηλεόραση και δεν βλέπω μπάλα, αντιθέτως σημαίνει να ανοίξουμε τα μάτια του κόσμου και να δει πως φτιάχνεται μια τέτοια «γιορτή» ποδοσφαίρου. Οι λόγοι να εναντιωθούμε στο μουντιάλ είναι πολλοί και αυτό που έχει αξία να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι είναι οι ίδιοι λόγοι για να εναντιωθούμε απέναντι και στο ίδιο το οικονομικό μοντέλο, με βάση το οποίο είναι οργανωμένος ο σύγχρονος κόσμος. Είναι ή δεν είναι γενικό φαινόμενο των σύγχρονων κατασκευαστικών έργων κάθε είδους, τα εργατικά ατυχήματα; Είναι ή δεν είναι οι κατασταλτικές επιθέσεις στις φαβέλες, κάτι αντίστοιχο με τις δυνάμεις των ΜΑΤ στην Κερατέα και στις Σκουριές, στο όνομα της ανάπτυξης και των ξένων επενδύσεων; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που το λαοφιλέστερο άθλημα του κόσμου μάς θέτει. Και εδώ έχουμε  μια  πραγματική αντίφαση, η ποδοσφαιρομάνα Βραζιλία και ο λαός της που τόσο πολύ λατρεύουν την μπάλα να εναντιώνονται στο μουντιάλ,  δείχνοντας το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα.

Το άθλημα που μπορεί να παιχθεί με δυο πέτρες για τέρμα και ένα τσίγκινο κουτάκι αναψυκτικού για μπάλα, θέλει τόσο αίμα από τους φτωχούς εργάτες για να ποτιστούν τα γκαζόν των τεράστιων και πολυδάπανων γηπέδων. Αυτό το έγκλημα που συντελείται δεν αφορά μόνο τη Βραζιλία αλλά και  όλες τις πρόσφατες διοργανώσεις Μουντιάλ και Ολυμπιακών αγώνων.

Μποϊκοτάζ, λοιπόν, είναι να μάθουμε τι είναι το μουντιάλ και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι: μία θανατηφόρα μπίζνα της ΦΙΦΑ και όχι μια ποδοσφαιρική γιορτή, μια επιχείρηση από την οποία ωφελημένος δεν βγαίνει ποτέ ο λαός της διοργανώτριας χώρας. Για παράδειγμα, ενόψει του μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, σύμφωνα με δημοσίευμά της εφημερίδας Guardian, η οποία επικαλείται επίσημη ενημέρωση από την πρεσβεία της Ινδίας στη Ντόχα, 237 Ινδοί εργάτες σκοτώθηκαν εν ώρα της εργασίας το 2012, άλλοι 241 έχασαν τη ζωή τους το 2013 ενώ 24 ακόμα «έφυγαν» τον Ιανουάριο του 2014. Σύμφωνα με την  Παγκόσμια συνομοσπονδία συνδικάτων (ITUC), μέχρι τη στιγμή που θα γίνει το πρώτο λάκτισμα στο μουντιάλ του 2022, πάνω από 4.000 εργάτες θα έχουν χάσει τη ζωή τους, εξαιτίας των συνθηκών κάτω από τις οποίες εργάζονται.

Το Μαρακανά, το πασίγνωστο στάδιο, έχει χωρητικότητα 96.000 θέσεων! Οι ιαχές από τα γκολ που θα επιτευχθούν, εκτός από την χαρά του ίδιου του γκολ, έχουν σκοπό να επισκιάσουν και τις φωνές από τους 170.000 που προβλέπεται να χάσουν τα σπίτια τους. Ο Σόκρατες κάποτε είπε: «Το ποδόσφαιρο έγινε δημοφιλές επειδή θεωρείται τέχνη, αλλά τα γήπεδα πλέον γίνονται πεδία μάχης». Μια φράση που συναντάει με έναν τρόπο την ρήση του Τσε ΓκεΒάρα «Το ποδόσφαιρο είναι το όπλο των λαών». Πόσο επίκαιροι και οι δύο! Δεν αρκεί, όμως, να αναγνωρίσουμε ότι είναι όπλο, γιατί σε αυτήν την φάση το όπλο είναι στραμμένο πάνω μας και προσπαθεί να ρίξει στάχτες στα μάτια μας  για τις πραγματικές κοινωνικές αδικίες που γίνονται στο πλανήτη.  Σε αυτό το πεδίο μάχης ο βραζιλιάνικος λαός παλεύει με πάθος για μόρφωση και υγεία. Παλεύει ενάντια στα είδωλα που στο παρελθόν τού απάλυναν λίγο από το πόνο του, όπως ο Ρονάλντο. Ο τελευταίος, πριν από περίπου ένα χρόνο  με έναν απερίγραπτο κυνισμό είχε κάνει μια δήλωση: «Φίλε μου χωρίς στάδια δεν μπορείς να διοργανώσεις Μουντιάλ. Μουντιάλ με νοσοκομεία δεν γίνεται».

Επομένως, το να είσαι με το Boycott Brazil 2014 σημαίνει ότι γουστάρεις να βλέπεις ποδόσφαιρο, ωραίες φάσεις και ζωντανές κερκίδες. Αλλά να εξηγήσεις και ότι η FIFA δεν έχει καμία  σχέση με όλα αυτά και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι τα ζεστά φράγκα των επενδύσεων. Η FIFA υπολογίζει να βγάλει μέχρι και 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε κέρδη από τουρνουά Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 2014, όταν στην Βραζιλία από τον κρατικό προϋπολογισμό δαπανούνται 17 δις για την εκπαίδευση. Και όμως, δέχεται μια συνολική φορολογική απαλλαγή (καμία φορολογία των επιχειρήσεων, ούτε φόρο εισοδήματος, χωρίς ΦΠΑ, χωρίς τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, δεν έχει τοπικό φόρο). Επίσης, η FIFA για να ελέγξει το εμπόριο  έχει διαμορφώσει ειδικές ζώνες αποκλεισμού: αυτές αποτελούνται από τα γήπεδα, καθώς και σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων γύρω τους. Στις ζώνες αυτές η FIFA ελέγχει την κίνηση των ανθρώπων, με συσκευές ασφαλείας, και παρακολουθεί τη χρήση των εμπορικών σημάτων τα οποία θεωρεί ιδιοκτησία της (όπως το όνομα της εκδήλωσης και της μασκότ). Η FIFA προστατεύει, επίσης, την αποκλειστική πώληση των χορηγών της, κάτι που σημαίνει ότι  μικροπωλητές δεν μπορούν να πάνε πιο κοντά από τα 2χλμ στα γήπεδα.

Το να σκέφτεσαι όλα αυτά δεν είναι ανθρωπισμός, ειδικά στη δικιά μας χώρα το έχουμε δει το έργο με τους ολυμπιακούς αγώνες και είδαμε τη σημαίνει «ανάπτυξη», νεκροί εργάτες στα εργοτάξια, εθνικό όραμα , σπατάλη δημοσίου χρήματος, μη αξιοποίηση του αθλητικών εγκαταστάσεων κ.λπ. κ.λπ. Οι οικονομικά ισχυρές χώρες των τελευταίων χρόνων, BRIC (Brazil, Russia, India, China) είναι αυτές που έχουν τα πάρε-δώσε είτε με το μουντιάλ, είτε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άρα όταν θα λες ότι κάνεις μποϊκοτάζ στο μουντιάλ σημαίνει ότι θα είσαι απέναντι σε αυτό το τρελό πάρτυ κατασκευαστών, πολιτικών, χορηγών  και αθλητικών εταιρειών.

Στην Βραζιλία κατά τη διάρκεια του μουντιάλ θα λειτουργούν τα ειδικά δικαστήρια του Παγκοσμίου Κυπέλου, όπου οι άνθρωποι θα κρίνονται σύμφωνα με ειδικούς νόμους που ισχύουν μόνο για αυτήν την περίοδο. Ένα παράδειγμα είναι ότι υπό αυτές τις συνθήκες απλές πράξεις διαμαρτυρίας θα μπορούσαν να κριθούν ως τρομοκρατία. Άρα μποϊκοτάζ είναι να ενώσεις τη φωνή σου με τους καταπιεσμένους, να διαδώσεις την φωνή τους μέσα και έξω από τα γήπεδα. Στην Ελλάδα ήδη έχει υπάρξει ένα κλίμα αλληλεγγύης με πανιά στα γήπεδα.
(http://rfu.blogspot.gr/2014/04/boycott-brasil-2014.html?showComment=1396389625987).

Στην πορεία για το Παγκόσμιο Κύπελλο, σύμφωνα με την ειδική νομοθεσία η αμέλεια μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Ως εκ τούτου, πολλές από τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές νομοθεσίες των χωρών υποδοχής καταπατούνται χωρίς μεγάλη αντίσταση. Υπολογίζεται ότι περίπου 170.000 άνθρωποι θα χάσουν τα σπίτια τους εξαιτίας μουντιάλ. Άλλη μία ερμηνεία του Boycott Brazil 2014 είναι η εναντίωση στις εξώσεις των κατοίκων από τις φαβέλες.

Τελικά, το πραγματικό μποϊκοτάζ είναι η μετατόπιση της συνείδησής μας και της σκέψης μας προς μια άλλη κατεύθυνση. Γιατί, το να δείξουμε την αλληλεγγύη μας θα είναι ένα βήμα για να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Το να επικροτούμε αθλητικές διοργανώσεις με χιλιάδες νεκρούς δεν διαφέρει σε κάτι από το θέαμα στο Κολοσσαίο. Και αυτό είναι κτηνωδία, όχι ψυχαγωγία.

We love the game, we hate the business! Αυτός είναι ο γνώμονας ο δικός μου όταν βλέπω μπάλα και το παλεύω μέσα και έξω από το γήπεδο. Και να θυμάσαι όλες αυτές οι διεργασίες διαμορφώνουν δύο μεγάλες πλευρές, δύο ομάδες που θα αναμετρηθούν με τα ουσιώδη κοινωνικά προβλήματα και σε αυτό το ντέρμπι πρέπει να πάρουμε θέση. Από τη μια ομάδα θα είναι οι μεγαλοκατεσκευαστές των γηπέδων, οι εκπρόσωποι της FIFA ,οι μεγάλες αθλητικές εταιρείες οι χορηγοί και οι κολαούζοι τους και από την άλλη θα είμαστε όλοι εμείς, τα παιδιά που μάθαμε μπάλα στην αλάνα της γειτονιάς  μας, στη φαβέλα της Βραζιλίας, στην παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες, στην έρημο της Νοτίου Αφρικής.

ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΠΑΛΑ! ΟΧΙ ΣΤΗ ΦΙΦΑ!

Υ.Γ. Από το να αγοράσουμε προϊόντα της ΦΙΦΑ και να παίξουμε στοίχημα ας κάνουμε δωρεά σε αυτήν την  ομάδα αντιπληροφόρησης  στο :http://catarse.me/pt/dominiopublico

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Οι Ρομά στο προσκήνιο!

ΠΡΙΝ του Ηλία Κορδαλή

Το ραδιόφωνο την περίοδο 1964-1980 στην ενιαία Γιουγκοσλαβία γέμισε με τραγούδια στη μεταβαλλόμενη γλώσσα των Ρομά. 

Μια έκδοση πραγματικό μεγαλείο που φέρνει στην επιφάνεια τον κρυμμένο μουσικό πολιτισμό των Γιουγκοσλάβων τσιγγάνων την περίοδο 1964 μέχρι το θάνατο του Τίτο το 1980 έκανε πρόσφατα η δισκογραφική εταιρεία Vlax Records κάτω από την αποκλειστική άδεια της Asphalt Tango Records. Στο άλμπουμ, σε δύο εκδόσεις– 2 LP και CD -, με τίτλο «Stand Up People: Gypsy pop songs from Tito’s Yugoslavia 1964-1980» αναδεικνύονται μέσα απ’ το άκουσμα των 19 τραγουδιών αλλά και το διάβασμα του άκρως κατατοπιστικού πολυσέλιδου ένθετου (με ιστορικό υλικό, στίχους τραγουδιών, βιογραφικά στοιχεία καλλιτεχνών, φωτογραφικό υλικό, εξώφυλλα από άλμπουμ κ.ά.), εντελώς άγνωστες πτυχές της ζωής και της κουλτούρας των Ρομά που έζησαν στην ενιαία Γιουγκοσλαβία την περίοδο 1964-1980.

Μπορεί η ενιαία Γιουγκοσλαβία της περιόδου 1953-1980 να μην ήταν ο «παράδεισος του εργάτη» (όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και το σημείωμα της παρούσας έκδοσης) που διακηρυσσόταν απ’ την κυβέρνηση του Τίτο, έδωσε όμως στους Γιουγκοσλάβους Ρομά – τη φτωχότερη και περισσότερο περιθωριοποιημένη ομάδα της περιοχής – μια πλατφόρμα και μία φωνή! Σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές εναντίον των Ρομά που εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη κατά τον 20ό αιώνα και με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις χώρες κράτη της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, με τον Τίτο, οι Ρομά αναγνωρίστηκαν σαν μια τυπική μειονότητα και η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας ανέδειξε τη γλώσσα και την κουλτούρα τους.

Η μουσική τους ήταν αυτή των κοσμοπολίτικων, ευγενών καλλιτεχνών, αντανακλώντας μία κουλτούρα που εμπνεύστηκε από την αποδοχή της σε κρατικό επίπεδο και έχοντας μια καταπληκτική σειρά επιρροών που ταιριάζει στα πολιτιστικά σταυροδρόμια της αδέσμευτης Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, τους ντόπιους παραδοσιακούς ρυθμούς που κληρονομήθηκαν από την Ινδία, έναν μεγάλο αριθμό τοπικών σλάβικων παραδοσιακών μουσικών αναμεμειγμένες με τούρκικα τραγούδια, βρετανικό και αμερικάνικο ποπ και ροκ και ακόμη τη μουσική της σύγχρονης Ινδίας – τα τραγούδια των Bollywood φθηνών ταινιών (οι ταινίες του Bollywood παράγονται από την κινηματογραφική βιομηχανία του Μουμπάι της Ινδίας) που εισήχθησαν από το αδέσμευτο κράτος του Nehru, συντρόφου του Τίτο στο κίνημα των αδεσμεύτων (ο Jawaharlal Nehru ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της Ινδίας από την ανεξαρτησία της το 1947 μέχρι το θάνατό του το 1964).

Το ραδιόφωνο – στην περίοδο που αναφερόμαστε – ξαφνικά γέμισε με τραγούδια στη μεταβαλλόμενη (με ύψωση και πτώση ως προς την ένταση) γλώσσα των Ρομά που έδωσε φόρο τιμής στην αγάπη, την απώλεια, την παράδοση, τον εκμοντερνισμό, τις χαρές και τις λύπες του δρόμου.

Το μέγεθος και η ποικιλία της πρώην Γιουγκοσλαβίας, καθώς και η διεσπαρμένη και ετερογενής φύση του πληθυσμού των Ρομά σημαίνουν ότι αυτή η ιστορία δεν είναι η μοναδική για την οποία αξίζει να μιλάμε. Η μουσική των Ρομά της περιοχής Vojvodina της Βόρειας Σερβίας – ένα στυλ πελώριων τετραγωνικών διαστάσεων που βρήκε τον πιο επιδέξιο εκφραστή της στο μεγάλο βιολιστή Aleksandr Šišić – αγαπήθηκε σε όλη την Γιουγκοσλαβία και εναπομένει δημοφιλής στην περιοχή μέχρι και σήμερα.

Οι συντελεστές της έκδοσης σημειώνουν πως «οπωσδήποτε, σ’ αυτό το δίσκο έχουμε επιλέξει να εστιαστούμε στη μουσική που παίχτηκε από τους μουσουλμάνους Ρομά, τους επηρεασμένους από τους Οθωμανούς και συγκεκριμένα της Μακεδονίας, του Κοσσυφοπεδίου και της ανατολικής Σερβίας, καθώς αυτοί εξερεύνησαν τη μοντέρνα ποπ και τους ανατολικούς ήχους, μία μουσική που μετά από δεκαετίες πολέμου κινδυνεύει να ξεχαστεί».

Ετσι στην παρούσα έκδοση των 19 τραγουδιών «συναντάμε» τις χαρακτηριστικότερες μορφές των Ρομά καλλιτεχνών. Αρχίζοντας από τις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας γνωρίζουμε τη «βασίλισσα των τσιγγάνων» τη θρυλική Esma Redžepova που το έσκασε από το σπίτι της για να μην παντρευτεί σε ηλικία 13 χρονών και να συμμετάσχει συνάμα σ’ ένα σόου ταλέντων στο ραδιόφωνο των Σκοπίων το οποίο και κέρδισε πολύ εύκολα! Χαρακτηριστικοί οι στίχοι του τραγουδιού της το 1964: «Είμαι νέα και δεν θα παντρευτώ… Ω πατέρα τι έχεις κάνεις; Μ’ έχεις ξεπουλήσει πολύ γρήγορα…».

Η Esma εντυπωσιάζοντας στη συνέχεια τον Stevo Teodosievski που έπαιζε ακορντεόν σχηματίζει μαζί του τους Ansambl Teodosievski, οι οποίοι στη συνέχεια αποτέλεσαν ένα είδος ακαδημίας για τους νέους Ρομά μουσικούς που πέρασαν από το γκρουπ. Οι Esma και Stevo μετακόμισαν στο Βελιγράδι όπου και παντρεύτηκαν και η φήμη και η επιτυχία τους συνέχισε να αυξάνει. Προκειμένου να γιορτάσουν την επετειακή μέρα των Ρομά, γράφουν το τραγούδι τη μέρα του Αγίου Γεωργίου («ABĐURÐEVDAN») ή το αντίστοιχο για το κέντρο της μουσουλμανικής κουλτούρας στη Γιουγκοσλαβία, το Σαράγεβο. Χαρακτηριστικοί οι στίχοι «του τραγουδιού της πόλης του Σαράγεβο» το 1974:

«Δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα ούτε βιολέτες

Δεν υπάρχει τραγούδι, ούτε πάθος

Ούτε χορευτές, ούτε εραστές

Χωρίς τα αγόρια του Σαράγεβο.

Τα κορίτσια του Σαράγεβο είναι υπέροχα

Σαν χρυσά βραχιόλια

Στόματα από μέλι, δόντια από πέρλες:

Ευτυχισμένος είναι όποιος τις φυλάει».

Στη συνέχεια γνωρίζουμε την Usnija Redžepova, η οποία ήταν μισή Ρομά και μισή Τουρκάλα και η οποία διακρίνονταν για τη γλυκιά και λυπητερή φωνή της. Γνωρίζουμε τη θρυλική μορφή του Medo, ο οποίος έπαιζε κλαρινέτο. Είναι αυτός ο οποίος συνέχισε να είναι ένας από τους πιο γόνιμους συνθέτες της μουσικής σκηνής των Ρομά και αυτός που κανόνιζε τις συναυλίες, δουλεύοντας με αναρίθμητους μουσικούς και επεξεργαζόμενος ρυθμικά ακούραστες – συνεχείς συνθέσεις που έτειναν προς ένα ανατολίτικο και τουρκικό στυλ.

Γνωρίζουμε τον επίσης θρυλικό Muharem Servezovski που στην ηλικία των 18 ετών ξεκίνησε τη σόλο καριέρα, δημιουργώντας μελωδικές, απαλές ποπ επιτυχίες με μια διακεκριμένη τουρκική παραδοσιακή επιρροή. Το πιο γνωστό όμως είναι ότι ο Muharem μέσα απ’ τις σύνθετες μουσικές επιρροές του εξερεύνησε τον προγονικό σύνδεσμο με την Ινδία ειδικά μέσω του τραγουδιού του 1974 "Ramu, ramu». ΄Aλλη μεγάλη αναμφίβολα μορφή της μουσικής των Ρομά είναι και ο Šaban Bajramović.

 «Αν η Esma ήταν η βασίλισσα της γιουγκοσλάβικης μουσικής των Ρομά τότε ο Šaban είναι αναμφίβολα ο βασιλιάς», σημειώνεται στην έκδοση του άλμπουμ. Γεννημένος το 1936, ήταν ένα παιδί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι γονείς του, όπως πολλοί Γιουγκοσλάβοι Ρομά, σκοτώθηκαν στις αιματηρές μάχες από τις επιδρομές των Ναζί και ο νεαρός Šaban έκανε προσπάθεια για να επιβιώσει στους βομβαρδισμένους δρόμους της πατρίδας, το Niš…

Η πονόψυχη και λάγνα φωνή του Šaban, ήρεμη και χωρίς προσπάθεια, επιβεβαίωσε τη γρήγορη ανάδειξή του σε σταρ μέσα στη Γιουγκοσλαβία. Δανείστηκε στοιχεία από τη jazz και το flamenco.

Στην έκδοση δεν έχει ξεχαστεί ούτε ο Trajko Ajdarevi Tahir, ένας νοτιο-Σέρβος απ’ την πόλη του Leskovac, που αν και σπουδαίος μουσικός ποτέ δεν απόλαυσε το ευχάριστο συναίσθημα της φήμης που περιέβαλε τον Šaban και πέθανε σχεδόν ξεχασμένος, αφήνοντας όμως πίσω του, το 1974, το τραγούδι «Mangala» που αποτελεί ωδή σε ένα παραδοσιακό έγχορδο μουσικό όργανο.

Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, οι Ρομά στο Κόσοβο έπαιζαν ένα στυλ αρκετά διακριτό από αυτό των νοτίων γειτόνων τους Σέρβων και Μακεδόνων. Το Κόσοβο ήταν τυπικά μια αυτόνομη επαρχία της Σερβίας, αλλά πρακτικά από το 1974 και μετέπειτα λειτούργησε ως μία χωριστή ενότητα της Γιουγκοσλαβίας. Κάθε εθνική ομάδα του Κοσσυφοπεδίου, είτε αλβανική, σέρβικη, σλάβικη – μουσουλμανική, τουρκική ή Ρομά, είχε τις δικές της πολιτιστικές της οργανώσεις που χρηματοδοτούνταν κρατικά, ώστε να διατηρήσουν και να προάγουν τις τοπικές μουσικές παραδόσεις (επίσης για να συνδέσουν τον πληθυσμό με το τοπικό κομμουνιστικό κόμμα). Οπωσδήποτε, τα παραδοσιακά ρεπερτόρια των πάντα ευέλικτων Ρομά ήταν, με χαρακτηριστικό τρόπο, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους με τους κορυφαίους Ρομά μουσικούς να παίρνουν ιδέες από τη μουσική όλων των εθνικών γειτόνων τους, μέσα από τη δουλειά τους, ως μουσικοί που ενώνουν μία ομάδα για ένα σκοπό με τις εκτελέσεις τους σε γάμους, θρησκευτικές τελετές και τοπικά κοινοτικά φεστιβάλ.

Μεγάλη μορφή στα χρόνια αυτά είναι αναμφισβήτητα η Ava Selimi, η οποία έγινε ένα αυτοδημιούργητο όνομα σαν μία τραγουδίστρια στην πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, την Πρίστινα. Σε αντίθεση όμως με την Esma, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον πολιτιστικό συντηρητισμό της κοινότητάς της και παράτησε την καριέρα της σαν μουσικός, στερώντας την τοπική σκηνή από τα μεγαλύτερά της ταλέντα.

H Selimi Bajrami, άλλη γυναίκα τραγουδίστρια Ρομά από το Κόσοβο, μας έχει αφήσει τραγούδια που υμνούν την έλευση του μοντερνισμού και της τεχνολογίας, ενώ η Hajra Surija πάλι απ’ το Κόσοβο, τραγουδά για τους κινδύνους που περιμένουν αυτούς οι οποίοι αποδέχονται πολύ γρήγορα πλαστές συμπεριφορές.

Ο Nehat Gaši ήταν άλλη μια μεγάλη φιγούρα της μουσικής σκηνής της Πρίστινα, ο οποίος και κέρδισε στρατιές θαυμαστών με το παθιασμένο δόσιμό του και την ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει λυρικούς στίχους για το κοινό. Να αναφέρουμε εδώ και το σούπερ σπάνιο μοναδικό σινγκλ του 1974 «Mo Vogi Dukalla» («Η καρδιά μου πονάει») με τον Bedrije Misin και τους Ansambl Braće Koko με αναφορά στα soundtracks των spaghetti westerns που έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή σε όλη τη Γιουγκοσλαβία.

Τέλος, στην παρούσα συλλογή υπάρχει και το τραγούδι του 1968 «Djelem, Djelem» («Περιτριγυρίζοντας») από το συγκρότημα των Ansambl Montenegro που ενώ προέρχονται από το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι Ρομά. Το παραδοσιακό τραγούδι όμως αυτό υιοθετήθηκε από τους Ρομά ως ένας εθνικός ύμνος γιατί περιγράφει τη γενοκτονία των Ναζί στην οποία πάνω από 90.000 Ρομά σκοτώθηκαν μονάχα στη Γιουγκοσλαβία. 

Οι Ρομά που έζησαν στην Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας δεν σταματάνε όμως ακόμη και σήμερα να τραγουδάνε περήφανα πως «υπάρχουν πολλοί Ρομά από μας που ταξιδεύουμε στους δρόμους. Εμείς μαζευόμαστε μαζί, νέοι και γέροι…» προτάσσοντας πάντα το «Σταθείτε Ορθιοι, Ανθρωποι».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

H EE κατά της τιμωρίας των εγκλημάτων των πολυεθνικών

ΠΡΙΝ του Γιώργου Βασσάλου

Το Εκουαδόρ, η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Κούβα πρότειναν στο Συµβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα ψήφισµα για την εκκίνηση διαδικασίας δηµιουργίας ενός νοµικού µηχανισµού που να µπορεί να επιβάλει ποινές σε πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώµατα και να τις υποχρεώνει να αποζηµιώνουν τα θύµατά τους.

Το ψήφισµα προβλέπει τη δηµιουργία διακυβερνητικής οµάδας εργασίας για το ζήτηµα αυτό. Η ΕΕ πήρε ενιαία στάση πάνω στο θέµα και εξέδωσε κοινή εξήγηση ψήφου. Τα εννιά κράτη µέλη της µε δικαίωµα ψήφου ψήφισαν κατά, όπως και οι αποικίες της, ΠΓ∆Μ και Μαυροβούνιο. Μαζί τους φυσικά ήταν οι ΗΠΑ. Μολαταύτα το ψήφισµα εγκρίθηκε θριαµβευτικά στις 26 Ιουνίου 2014 µε 20 ψήφους υπέρ, 14 κατά και 13 αποχές.

H EE και οι ΗΠΑ προωθούν εντατικά τις πολυµερείς και διµερείς συµφωνίες ελεύθερου εµπορίου και προστασίας επενδύσεων –µε ναυαρχίδα τη µεταξύ τους συµφωνία (TTIP)– µε βάση τις οποίες πολυεθνικές µπορούν να διεκδικήσουν σε ιδιωτικά «δικαστήρια» δισεκατοµµύρια «αποζηµίωσης» για κάθε κυβερνητική απόφαση που δεν τους αρέσει.  Από την άλλη όµως, δεν θέλουν οι εταιρείες τους και εν γένει κάθε καπιταλιστική επιχείρηση να µπορούν να βρεθούν στο εδώλιο για τα µαζικά περιβαλλοντικά και ανθρωπιστικά εγκλήµατα που διαπράττουν σε όλο τον κόσµο προκειµένου να αποσπάσουν την υπεραξία, τη βάση δηλαδή της υπερσυσσώρευσής τους. Αντίθετα, θέλουν το πολυεθνικό κεφάλαιο να παραµείνει ελεύθερο να εκµεταλλεύεται τα νοµικά κενά όταν κάνει διακρατικές δουλειές, ώστε να είναι στο απυρόβλητο.

Η ΕΕ δήλωσε ότι θα µποϋκοτάρει τη νέα οµάδας εργασίας και δεν θα συµµετέχει στις εργασίες της. Η εξήγηση ψήφου της είναι ένα µνηµείο πολιτικής υποκρισίας στο οποίο κόπτεται για τη µη διάκριση εις βάρος των πολυεθνικών εταιρειών και υπέρ των µικρότερων. (κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε).

Η ψηφοφορία αυτή καταγράφηκε ως άλλη µια απόδειξη ότι η ΕΕ δεν είναι ο παγκόσµιος υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωµάτων αλλά ο παγκόσµιος καταστροφέας τους.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ