Το Ντονμπάς (Ουκρανία) είναι το σημερινό Βιετνάμ

Ο επόμενος πόλεμος είναι εδώ

πηγή, το περιοδικό
Μετάφραση, επιμέλεια: Ειρήνη Γαϊτάνου 

Σήμερα η ρομαντική εικόνα των επαναστατών του 1968 εμπνέει τη νεολαία. Τα νέα, όμορφα, σέξι μέλη των επαναστατικών γεγονότων των καιρών εκείνων μας παρουσιάζονται σαν ήρωες της ταινίας «Οι ονειροπόλοι» του Μπερνάντο Μπερτολούτσι, η οποία προβάλλεται από κάθε προοδευτική νεολαιίστικη κινηματογραφική λέσχη. Αλλά εκείνοι και εκείνες που θαυμάζουν τη νεολαία της δεκαετίας του 1960 δεν έχουν προβληματιστεί ιδιαίτερα, καθώς φαίνεται, για το τι είναι αυτό, ενάντια σε το οποίο θα μάχονταν οι νέοι κόκκινοι επαναστάτες και επαναστάτριες του 1968, σήμερα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο πυροδότης για την κοινωνική έκρηξη του ’68 ήταν το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα. Ο τερατώδης πόλεμος στο Βιετνάμ, όπου ο πιο ισχυρός και μοντέρνος στρατός που είχε αναπτυχθεί από τις δυτικές χώρες εξαπέλυε τη δύναμή του ενάντια στους αγρότες αντάρτες των χωρών του Τρίτου Κόσμου, ήταν ο καταλύτης για την φοιτητική αναταραχή της περιόδου.

Πλάνα από τον εμπρησμό του Μι Λάι, φωτογραφίες των δολοφονημένων γυναικών και παιδιών και των αγροκτημάτων που κάηκαν από τις ναπάλμ, δεν άφηναν αδιάφορη τη νεότερη γενιά της δυτικής νεολαίας. «Όχι στο όνομα μου», έλεγαν οι φοιτητές στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Σε μαζικές συγκεντρώσεις ενάντια στον πόλεμο, οι στρατεύσιμοι έκαιγαν τα χαρτιά της στρατολογίας τους, και οι αξιωματικοί και στρατιώτες που επέστρεφαν από το Βιετνάμ, δημιούργησαν σάλο με μια διαμαρτυρία προς τον Λευκό Οίκο με τίτλο «Βετεράνοι ενάντια στον πόλεμο», παραδίδοντας δημόσια τα στρατιωτικά τους παράσημα.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σημερινή νεολαία δεν μοιράζεται την ειλικρίνεια και την αλληλεγγύη τους, αν τα βίντεο των Νεοναζί να καίνε τα γραφεία των Συνδικάτων στην Οδησσό, οι φωτογραφίες πολιτών να πυροβολούνται στην Μαριούπολη και οι εικόνες του Ντονέτσκ να καίγεται δεν προκαλούν σε πολλούς από εμάς την ίδια αντίδραση, όπως προκαλούσαν οι εικόνες από το Βιετνάμ στη μακρινή γενιά της δεκαετίας του 1960;

Στ” αλήθεια, οι γηραιότεροι πάντα γκρινιάζουν ότι «η νεολαία δεν είναι πια η ίδια», σωστά;

Ο πόλεμος δεν είναι χιλιάδες μίλια μακριά, δεν είναι σε κάποια απομακρυσμένη χώρα. Ο επόμενος πόλεμος είναι εδώ. Αυτοί που σκοτώνονται είναι σαν εσένα – Ουκρανοί, Ρώσοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Τάταροι. Ίσως οι μακρινοί συγγενείς σου, φίλοι και φίλες ή απλά γνωστοί. Αν και για να συμπάσχει κανείς με το θάνατο ενός ατόμου, δεν είναι ανάγκη να τον/την ξέρει προσωπικά.

Που είναι οι μαζικές φοιτητικές συγκεντρώσεις ενάντια στον πόλεμο; Ποιοι στρατεύσιμοι καίνε τα χαρτιά στρατολογίας τους; Που είναι ο αποκλεισμός της αεροπορικής μονάδας στο Μιργκόροντ, απ” όπου ξεκινούν τα πολεμικά αεροπλάνα για αεροπορικές επιδρομές σε κατοικήσιμες περιοχές στην πόλη του Ντονέσκ; Που είναι ο στιγματισμός ενάντια στους πιλότους που σκοτώνουν τυχαίους αθώους ανθρώπους και πληρώνονται 9.000 hryvnia (ουκρανικό νόμισμα) ανά πτήση; Ακόμα και οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες των γυναικών του Βολίν, που μπλόκαραν το δρόμο χτες, απαιτώντας την επιστροφή και τη διατροφή των στρατιωτών – των αντρών τους, των αδερφών και των γιών τους – ξεκίνησε μόνο μετά το θάνατο στρατιωτικού προσωπικού σε μια ενέδρα. Και όχι επειδή κάποιοι/ες διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στον πόλεμο στο Ντονμπάς, που σκότωσε τους γιούς και τους συζύγους άλλων ανθρώπων.

Που είναι οι αντάρτες πόλης στο Λβιβ και στο Κίεβο, οι οποίοι, όπως η Ούλρικε Μάινχοφ και ο Αντρέας Μπάαντερ της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (RAF), θα προχωρούν σε χειρουργικές επιθέσεις στα μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού;

Φυσικά, μπορούμε να βρούμε χιλιάδες δικαιολογίες για το γιατί δεν είναι αναγκαίο να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το Ντονμπάς.

Θα σας αποκαλέσουν προδότες και ξένους πράκτορες. Αλλά το στερέωμα των ΗΠΑ καταδίκασε επίσης τους Αμερικάνους φοιτητές επειδή διαδήλωσαν με τη σημαία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Νότιου Βιετνάμ.

Θα σας πουν ότι μέσα στις πολιτοφυλακές είναι Ορθόδοξοι θρησκόληπτοι – αν και τώρα οι ίδιοι συμπεριλαμβάνουν στις τάξεις τους Τσετσένους «εχθρικούς προς τους Σλάβους», για να δείχνουν μοντέρνοι. Αλλά μεταξύ των πολιτικών αξιωματούχων του αντάρτικου στρατού στο Κονγκό, που καθοδηγήθηκε από τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, συχνά συγκαταλέγονταν μάγοι, και οι στρατιώτες πίστευαν στη μαγεία και τα πνεύματα των προγόνων.

Θα σας πουν ότι οι ηγέτες της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ έχουν λανθασμένες πολιτικές απόψεις. Αλλά οι φοιτητές που διαδήλωναν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ δεν είχαν πάντα ή πλήρως τις απόψεις του Συντρόφου Χο Τσι Μινχ. Στις τάξεις τους βρίσκονταν ευσεβείς χριστιανοί ή φιλελεύθεροι από πλούσιες οικογένειες. Ένιωθαν ότι έπρεπε να κάνουν το σωστό για να σταματήσουν τους σκοτωμούς, που γίνονταν στο δικό τους όνομα.

Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τις σκεφτούμε. Αλλά πώς η τωρινή γενιά των νέων ανθρώπων θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια τα δικά της παιδιά, ανεξαρτήτως του πώς θα ονομάζεται η χώρα μετά από αυτόν τον πόλεμο; Θα περιφρονούν και αυτοί τους γονείς τους, όπως η γενιά των νέων Γερμανών της δεκαετίας του 1960 κοιτούσε τους δικούς της γονείς, οι οποίοι δουλικά έφεραν στις πλάτες τους το βάρος των εγκλημάτων των Ναζί, καθώς διακαώς πίστευαν την προπαγάνδα τους και χαρούμενα τοποθετούνταν υπέρ του πολέμου ενάντια στους «άγριους, ελαττωματικούς, ανατολικούς χωριάτες»;

Πιστεύεις ότι αυτός ο τρελός εφιάλτης δεν γίνεται στο όνομά σου;

*Του Victor Shapіnov, Ένωση Μπορότμπα (Αγώνας). Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο http://liva.com.ua.