Οι γυναίκες δεν γιορτάζουν, αγωνίζονται και διεκδικούν

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Στην Ελλάδα η 8η Μάρτη τιμάται πρώτη φορά από το ΚΚΕ το 1924. Η παράδοση γυναικείων αγώνων και κινητοποιήσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική, όσο κι αν παραμένει ανεπαρκώς γνωστή. Μάλιστα, εξαιτίας μια σειράς ιδιαιτεροτήτων που σχετίζονται με ιστορικά στοιχεία, την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος, τον ιδιαίτερο ρόλο της Αριστεράς κ.λπ., οι αγώνες αυτοί είχαν έντονα ταξικά χαρακτηριστικά και σχετίστηκαν περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλες χώρες με το εργατικό κίνημα. Περίοδος-σταθμός υπήρξε ο Μεσοπόλεμος, που σημαδεύτηκε από γυναικείους-εργατικούς αγώνες με σημαντικές νίκες, οι οποίες αργότερα ανασχέθηκαν από το καθεστώς Μεταξά.

Κομβικά βήματα για τη θέση της γυναίκας και τη γυναικεία χειραφέτηση έγιναν στη διάρκεια της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Η πρώτη φορά που οι γυναίκες συμμετείχαν σε εθνικές εκλογές ήταν για το Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του Βουνού), το 1944, όπου μάλιστα εκλέγονται 5 βουλεύτριες. Το δε άρθρο 5 του ιστορικού Ψηφίσματος των Κορυσχάδων κατοχύρωνε, πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία, «ισότητα πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών». Ο ρόλος των γυναικών στην αντίσταση και τον εμφύλιο δεν εξαντλούνταν σε «βοηθητικά καθήκοντα», αλλά συχνά τις έβρισκε να πολεμούν με το όπλο στο χέρι.

Η ήττα των δυνάμεων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ επέφερε σημαντική αναστροφή των κατακτήσεων υπέρ των γυναικών, ενώ οι αγωνίστριες που συμμετείχαν διασύρθηκαν με κάθε τρόπο. Δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, ενώ στιγματίστηκαν ισόβια (δημόσιοι διασυρμοί, κουρέματα μαλλιών, εξευτελισμοί). Οι επιθέσεις αυτές δεν αποτελούσαν απλώς αντίποινα, στόχευαν συγκεκριμένα στην ανάσχεση των προοδευτικών κατακτήσεων που είχε επιφέρει το κομμουνιστικό κίνημα, με αποτέλεσμα να γίνουν σημαντικές οπισθοχωρήσεις σε κοινωνικό επίπεδο σε ό,τι αφορά το ρόλο της γυναίκας.

Το επόμενο κύμα φεμινισμού αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη Μεταπολίτευση, απηχώντας την επίδραση των ριζοσπαστικών κινημάτων του τέλους του 1960 σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στη βάση των δυνατοτήτων εκδημοκρατισμού μετά την πτώση της δικτατορίας. Οι αγώνες αυτοί είχαν επομένως μια πιο φιλελεύθερη οπτική. Οδήγησαν στην κατοχύρωση σειράς σημαντικών αστικών δικαιωμάτων (πολιτικός γάμος, δικαίωμα στο διαζύγιο, διατήρηση επωνύμου, έκτρωση, ισότητα στην εργασία, ποινικοποίηση του βιασμού), ενώ ταυτόχρονα σημαδεύτηκαν από μαζικές κινητοποιήσεις και την ανάπτυξη πιο ριζοσπαστικών, αν και μάλλον μειοψηφικών, ρευμάτων στο εσωτερικό τους. Κατά τη δεκαετία του 1980 λειτούργησαν πολλές αυτόνομες φεμινιστικές συλλογικότητες και γυναικείες ομάδες σε συνδικάτα, κόμματα κ.λπ., ενώ εκδίδονταν πολλά σχετικά περιοδικά. Ωστόσο, την περίοδο αυτή άνθησε, και εξαιτίας της επικράτησης του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σκηνικό, μια πιο θεσμική εκδοχή του φεμινισμού, η οποία συνέβαλε σε μια σχετική υποτίμηση ή και απαξίωση του θέματος από μεγάλο μέρος της Αριστεράς.

Σήμερα η θέση της γυναίκας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων παραμένει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Με χαμηλότερες αμοιβές, περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, τη μόρφωση, την επιστήμη. Με άνισο καταμερισμό στις δουλειές του σπιτιού, στη φροντίδα των νεαρότερων και των γηραιότερων μελών και συνέπειες τόσο στην προσωπική, όσο και στην κοινωνική ζωή τους. Με προκαταλήψεις και διακρίσεις.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, στην Ελλάδα των μνημονίων, της φυλακής του κεφαλαίου, της Ε.Ε., και του Δ.Ν.Τ. οι γυναίκες είναι αυτές που πληρώνουν πιο βαρύ το τίμημα της αστικής απάντησης στην κρίση. Με μεγαλύτερο μερίδιο από ότι οι άνδρες, στις απολύσεις, την ανεργία, την επισφάλεια, τη μερική απασχόληση τις περικοπές μισθών, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις συχνότερα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας. Με αφαίρεση κατακτήσεων, για τα όρια συνταξιοδότησης, δήθεν στο όνομα της ισότητας. Είναι αυτές που βιώνουν βαρύτερα τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική πρόνοια, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και κοινωνικών επιδομάτων. Που πλήττονται οδυνηρά από τις επιπτώσεις στον πολύπλοκο ρόλο τους ως γυναίκες, εργαζόμενες, μητέρες, νοικοκυρές. Είναι αυτές που τσακίζονται περισσότερο από την επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς. Είναι αυτές που τραυματίζονται περισσότερο από την αναβίωση σκοταδιστικών, θρησκοληπτικών, συντηρητικών αντιλήψεων.

Οι ρίζες του προβλήματος της γυναικείας ανισοτιμίας, που βρίσκονται στα εκμεταλλευτικά συστήματα, είναι αυτές που έχουν επιβάλλει τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση της γυναίκας της εργατικής τάξης στο σύγχρονο βάρβαρο καπιταλισμό. Προβάλλει η ταξική ουσία της φυλετικής ανισοτιμίας και η επιτακτική αναγκαιότητα οργάνωσης ενός κομμουνιστικού κινήματος για την επανάσταση, που θα ανοίξει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και όλων των διακρίσεων, για τα ίσα δικαιώματα των εργατριών και όλων των γυναικών από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα και για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Μαζί προβάλλει η αναγκαιότητα της πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών στο σημερινό κόσμο, για δουλειά, ίση αμοιβή, προστασία της μητρότητας, μέτρα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, σεβασμό και ίση μεταχείριση.

Οι γυναίκες μπορούν να μη το βάλουν κάτω, να αντισταθούν στο κατεστημένο που θέλει να γυρίσει στο μεσαίωνα τα δικαιώματα όλων μας. Μαζί με τους άνδρες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ειρήνη, το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή, για μια κοινωνία της εργατικής χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, των ίσων δικαιωμάτων αντρών και γυναικών. Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, κυβερνήσεων, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.

·        Αγωνιζόμαστε εναντίον της πατριαρχίας, διεκδικούμε ισότητα δικαιωμάτων, υποστηρίζουμε τα γυναικεία δικαιώματα κάθε μορφής, αντιστεκόμαστε στις διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.

·        Αγωνιζόμαστε για την ίση αμοιβή για ίση εργασία, για να κλείσει το μισθολογικό χάσμα γυναικών και ανδρών.

·        Αγωνιζόμαστε για δουλειά για όλες και όλους, με σταθερή απασχόληση και ασφάλιση.

·        Αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα  των γυναικών ΑμεΑ, ή με παιδιά  ΑμεΑ, που βιώνουν μεγαλύτερες διακρίσεις όχι μόνο σε σχέση με τις γυναίκες χωρίς αναπηρία, αλλά και σε σχέση με τους άντρες με αναπηρία.

·        Υποστηρίζουμε τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες πολλών δημοσίων οργανισμών για τις άμεσες προσλήψεις, χωρίς εργολάβους, με σύμβαση εργασίας και ανεξαρτήτως εθνικότητας.

·        Διαμαρτυρόμαστε για τη μάστιγα απολύσεων εγκύων γυναικών, διεκδικούμε επίδομα κύησης-μητρότητας για όλες τις εργαζόμενες, και αυτές με μπλοκάκια που αποκλείονται από το επίδομα αυτό και, ακόμα χειρότερα, απολύονται όταν μείνουν έγκυες ή δεν επαναπροσλαμβάνονται μετά την λήξη της άδειας.

·        Καταγγέλλουμε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που δεν προστατεύει πλέον τις έγκυες όταν γίνονται ομαδικές απολύσεις.

·        Στηρίζουμε τα αιτήματα των φυλακισμένων μωρομάνων.

·        Αγωνιζόμαστε για την ισότητα ντόπιων και μεταναστριών γυναικών, για τακτικές διαδικασίες νομιμοποίησης και απόδοση ιθαγένειας.

·        Απαιτούμε έναν κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη σε Βορρά και Νότο, σε Ανατολή και Δύση.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

ΟΣΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΝΤΑΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΑΝΤΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ