25 Μαρτίου 2018

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!



Πολλές φορές ο λαός μας λέει: αν το 1821 υπήρχαν τα δελτία ειδήσεων δεν θα είχε γίνει η επανάσταση!!

Αλλά η επανάσταση που τώρα δοξάζουμε σε παρελάσεις και λόγους της "πεντάρας" από τους αστούς πολιτικούς και τους κάθε λογής επίσημους, έγινε ακριβώς γιατί ο λαός δεν άκουσε τους «προγόνους τους» επίσημους και πολιτικούς, ανώτερο κλήρο και κοτζαμπάσηδες.. 

Έγινε όχι μαζί τους, αλλά εναντίον τους. 
Όπως και τώρα, έτσι και τότε όλοι αυτοί καλούσαν στην υποταγή. 
«Που πάμε να τα βάλουμε με μια αυτοκρατορία, θα έχουμε συνέπειες, θα καταστραφούμε, είναι άκαιρη η
επανάσταση»…

 Γιατί πάντα πίσω από την συναλλαγή και την υποταγή στην κάθε αυτοκρατορία δεν κρύβονται παρά τα ταξικά συμφέροντα αυτών που κερδίζουν γη, χρήμα και εξουσία πάνω στην εκμετάλλευση και την καταπίεση των λαών.

Όμως και τότε βρέθηκαν οι «κλέφτες» και «οι αρματωλοί» να σηκώσουν το λάβαρο της κοινωνικής απελευθέρωσης.  Λάβαρο που πέρασε στους κατατρεγμένους της εθνικής αντίστασης που έδωσαν την ζωή τους στις πόλεις και τα βουνά πολεμώντας την άλλη αυτοκρατορία, τον φασιστικό Άξονα. Και έφτασε μέχρι «τα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες» του Πολυτεχνείου που βρήκαν απέναντί τους την χούντα και τους προστάτες της , την τελευταία «αυτοκρατορία», των ΗΠΑ.

Σήμερα τα επιχειρήματα μπορεί να είναι πιο εκλεπτυσμένα αλλά παραμένουν τραγικά ίδια. 
Πιο ίδιες ακόμα είναι οι δυνάμεις μέσα στην ίδια μας την χώρα που στηρίζουν και στηρίζονται με λύσσα στην επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό. Τραπεζίτες και βιομήχανοι, «επενδυτές» και τοκογλύφοι, πουλημένοι και ελεγχόμενοι από το χρήμα αστοί πολιτικοί, σε ένα κυριολεκτικά «μαύρο μέτωπο» με την ΕΕ και το ΔΝΤ. 

Αυτή είναι η «ιερά συμμαχία» του σήμερα. Το ίδιο στυγνή και δολοφονική όπως όλες.

Καμία λύση μην περιμένουμε από τις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, της πλήρης υποταγής στους ευρωμονόδρομους και της δουλικής πρόσδεσης στο άρμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, χαρακτηριστικότερο παράδειγμα διάψευσης ελπίδας λαϊκών προσδοκιών και πιο τρανταχτή απόδειξη πως το σύνθημα «ούτε ρήξη- ούτε υποταγή» αποτέλεσε μια μεγάλη «φούσκα», που μόνο μια διέξοδο τελικά έχει: ή την ρήξη ή την υποταγή!

Ούτε καμία λύση θα βρεθεί από συμμαχίες στις «κορυφές», από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, από συμμαχίες  με δυνάμεις του συστήματος, με «εθνικά μέτωπα σωτηρίας», με «αντιμνημονιακά πατριωτικά μέτωπα» και «παραγωγική ανασυγκρότηση» που αφήνουν έξω την μάχη ενάντια στους Προβόπουλους και τους Σάλλες, τους Λάτσηδες και τους Μαρινάκηδες, όλους αυτούς δηλαδή μέσα στην ίδια μας την χώρα που στηρίζουν τα μνημόνια και την τρόικα, τους φονιάδες και τους κλέφτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, γιατί εξυπηρετούν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Για φτηνούς εργάτες, για λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, για όλο και πιο πολλά κέρδη. 

Μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες μπορούν να τινάξουν πάνω από την πλάτη
μας και την σημερινή «ιερά συμμαχία». 

Μπορούν να αποτρέψουν τον πόλεμο, να τσακίσουν τους εθνικισμούς, τον ρατσισμό και τον φασισμό, ορθώνοντας ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό, διεθνιστικό, αντιφασιστικό, αντιεθνικιστικό, αντιρατσιστικό, αντικυβερνητικό, αντί-ΕΕ, εργατικό και κοινωνικό μέτωπο!

Με ένα κίνημα που να αντιστρατεύεται τις αστικές τάξεις στις ίδιες μας τις χώρες, ένα κίνημα που να συμβάλλει στην ειρήνη και τη φιλία των λαών, που δε θα πολεμήσει κάτω από τις σημαίες των αστικών τάξεων για ΑΟΖ και πετρέλαια, αλλά θα δώσει κοινές μάχες για το τσάκισμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ιμπεριαλισμού.

Μόνο εμείς με τους αγώνες μας μπορούμε να καταργήσουμε τον εφιάλτη των μνημονίων και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων, να διαγράψουμε το χρέος, να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες και όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις με τον δικό μας εργατικό και λαϊκό έλεγχο, να επιβάλλουμε μέτρα εδώ και τώρα βελτίωσης της ζωής του λαού.
 Να πετάξουμε στα σκουπίδια τον αστικό πολιτικό κόσμο φτιάχνοντας τα δικά μας όργανα αγώνα και εξουσίας. 

Για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζόμενων.
Άλλοτε από τον άμβωνα και άλλοτε από τις οθόνες της τηλεόρασης πάντα μας καλούν στον υποταγή και στον φόβο.  Αλλά ο μόνος πραγματικός φόβος είναι η συνέχιση αυτής της βάρβαρης πολιτικής. Είναι ο φόβος του πολέμου που ετοιμάζουν και το τάισμα των κανονιών τους με το "κρέας" των φτωχόπαιδων των λαών για τα συμφέροντα και τα κέρδη τους, ο φόβος της φτώχειας, του ξεριζώματος λαών και της προσφυγιάς, της στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας.

Οι λαοί μπορούν..να τι μας δείχνει η ιστορία..

Μόνο που… «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»...

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

20 Μαρτίου 2018

Για τη δολοφονία της ακτιβίστριας Marielle Franco στο Ρίο Ντε Ζανέιρο

Marielle, presente! Hoje e sempre!
Marielle, Παρούσα! Και σήμερα και πάντα!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταδικάζει την εν ψυχρώ δολοφονία της  δημοτικής συμβούλου του Ρίο ντε Ζανέιρο, Marielle Franco και του οδηγού της τη νύχτα της 14ης Μάρτη 2018.
Η Marielle Franco, ακτιβίστρια του ΛΟΑΤ κινήματος και της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών, ως μέλος του PSOL εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Ζανέιρο, πέμπτη σε ψήφους το 2016, και μαχόταν για τη δικαιοσύνη και κατά της αστυνομικής βίας. Ήταν η ίδια αφρο-φεμινίστρια και καταγόταν από το Da Maré, μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Ήταν υπεύθυνη για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που ασκούν ο στρατός και η αστυνομία κατά των νέων Αφρο-αμερικανών στο Ρίο.
Η Marielle Franco δολοφονήθηκε μαζί με τον οδηγό της τη νύχτα της 14ης Μάρτη 2018. Επέστρεφε από μια δημόσια συνάντηση μαύρων γυναικών όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε έγινε κόσκινο από τις σφαίρες των δολοφόνων της. Λίγες μέρες πριν, είχε καταγγείλει δημόσια τη δράση της Στρατιωτικής Αστυνομίας στην περιοχή Irajá της φαβέλας Acari.
Πρόκειται για μια εκτέλεση εν ψυχρώ από ομάδες θανάτου και η μόνη ερώτηση που προκύπτει είναι ποιος κρύβεται από πίσω.
Σε πολλές πόλεις της Βραζιλίας, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες, οργανώνονται συγκεντρώσεις ώστε να πέσει φως στην υπόθεση της εκτέλεσης μιας ακτιβίστριας που δεν σταμάτησε να αγωνίζεται ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της πόλης του Ρίο, την οποία επέβαλε η κυβέρνηση του Michel Temer.
Η δημοκρατία τους δεν δειλιάζει να φτάσει ως τη δολοφονία.
ΑΝΤΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

14 Μαρτίου 2018

Το Σάββατο 17 Μάρτη βγαίνουμε στους δρόμους κατά του ρατσισμού, του φασισμού, του πολέμου και της φτώχειας.


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί τους εργαζόμενους και την νεολαία στα μεγάλα συλλαλητήρια στις 17 Μάρτη, όπως σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, και στην πόλη μας!

Στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, στις 12 το μεσημέρι, συμμετέχοντας στη συγκέντρωση, την οποία καλεί και διοργανώνει η Ανοικτή Συνέλευση του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Τρικάλων, η οποία θα συνδυαστεί με αντιπολεμική, αντιφασιστική, αντιρατσιστική έκθεση φωτογραφίας.

Είμαστε κομμάτι ενός μεγάλου διεθνούς κινήματος που θα διαδηλώνει την ίδια μέρα σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο, ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες.
Η E.E των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των «φραχτών» και της ισλαμοφοβίας δυνάμωσε την ακροδεξιά και τους φασίστες. Η άνοδος της ακροδεξιάς και των φασιστών στις ιταλικές εκλογές είναι δικιά τους ευθύνη. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ με τις ρατσιστικές συμφωνίες με την Τουρκία και την Λιβύη έχουν μετατρέψει το δικαίωμα στο άσυλο σε κουρέλι. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες πνίγονται στη Μεσόγειο, δουλεμπόριο μεταναστών εμφανίστηκε στη Λιβύη, πρόσφυγες είναι απομονωμένοι στα νησιά-φυλακές του Αιγαίου.

Διαδηλώνουμε για να απαιτήσουμε ότι η δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής θα επιταχυνθεί, θα ολοκληρωθεί και θα στείλει επιτέλους τους δολοφόνους στη φυλακή. Δεν ανεχόμαστε η ΕΡΤ και τα ΜΜΕ να προβάλλει τους νεοναζί φονιάδες, αυτή την εγκληματική ναζιστική συμμορία λες και είναι άλλο ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα.
Δεν ανεχόμαστε να λειτουργούν Γραφεία-ορμητήρια στις γειτονιές για να συνεχίζουν τις ρατσιστικές και δολοφονικές επιθέσεις όπως μόλις λίγες μέρες πριν στον Πειραιά. Δεν θα τους επιτρέψουμε να παριστάνουν τους «πατριώτες» μ’ αφορμή το μακεδονικό και τα «εθνικά θέματα» και να ξαναβγάζουν στους δρόμους τα τάγματα εφόδου.

 Απαιτούμε να ανοίξουν τα σύνορα, να μετακινούνται ελεύθερα οι πρόσφυγες από τα νησιά προς την ενδοχώρα και την Ευρώπη. Να αποκτήσουν άσυλο και στέγη βάζοντας τέλος στον αποκλεισμό στα στρατόπεδα γκέτο έξω από τις πόλεις και στις απελάσεις που επέβαλε η κυβέρνηση και η ΕΕ.   Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, ίσα δικαιώματα για όλους. Μαζί ενωμένοι παλεύουμε για δουλειές, σπίτια και ανθρώπινους μισθούς για όλους.

Οι φλόγες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και του πολέμου στην Μ. Ανατολή, την Αφρική και την Ασία πυρπολούν τα δικαιώματα των προσφύγων. Είμαστε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την αντιδραστική εξωτερική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που διεκδικεί να συμμετάσχει ως «στρατηγικός εταίρος» στα εγκλήματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οικοδομεί τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου επιδιώκοντας ανταλλάγματα που θα αναβαθμίσουν τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή.

Στοπ στις ρατσιστικές συμφωνίες της ΕΕ με Τουρκία και Λιβύη.

Το ΝΑΤΟ κλείστε, τα σύνορα ανοίξτε!

Καταδίκη των ναζί της Χρυσής Αυγής, να κλείσουν τα «γραφεία» ορμητήρια των δολοφόνων του Π. Φύσσα.

Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό και τον πόλεμο.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ 

11 Μαρτίου 2018

Εκδήλωση- Παρουσίαση των Θέσεων για την 4η Συνδιάσκεψη


Την Παρασκευή 16/3 στις 9 μ.μ. στο Πανελλήνιον, θα πραγματοποιηθεί ανοικτή εκδήλωση στα Τρίκαλα, για την παρουσίαση των Θέσεων για την 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., με ομιλητή το μέλος της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής, Αντώνη Δραγανίγο.

Σε ένα τοπίο πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κι ανταγωνισμών, ξεριζωμών λαών και πρωτόγνωρων κυμάτων προσφυγιάς, έξαρσης εθνικισμών, ανόδου φασιστικών και ρατσιστικών ιδεών, φτώχειας κι εξαθλίωσης, κατάργησης κάθε ίχνους κοινωνικών, εργασιακών, δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, μόνη ελπίδα οι αγώνες των λαών και των εργαζομένων, η αντίσταση στον κανιβαλικό καπιταλισμό και τις πολιτικές που εφαρμόζει, η οργάνωση του λαού και η ανατροπή του βάρβαρου αυτού συστήματος.

Η σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική που θα οδηγήσει στην κοινωνική απελευθέρωση και στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από τα δεσμά του κεφαλαίου.
Με αυτά τα μεγάλα ερωτήματα, καλούμαστε να αναμετρηθούμε στη Συνδιασκέψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να αναμετρηθούμε στις δύσκολες προκλήσεις στο παρόν, για να μπορέσουμε να νικήσουμε και να ζήσουμε σε έναν κόσμο ανθρώπινο στο μέλλον.
Ανοικτά μπροστά στην κοινωνία και δημοκρατικά με τον κόσμο με τον οποίο καθημερινά μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες και δίνουμε κοινούς αγώνες.

Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία, τον κόσμο του αγώνα, της αριστεράς και των κινημάτων, να συμμετέχουν στην εκδήλωση για την παρουσίαση των Θέσεων για τη Συνδιασκέψη και στη συζήτηση που θα ακολουθήσει.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

09 Μαρτίου 2018

Νέο όργιο αστυνομικής βίας ενάντια στο κίνημα των πλειστηριασμών


Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαιρετίζει τη μαχητική παρουσία για άλλη μια φορά του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και περιουσίας, που πάλεψε αποφασιστικά ενάντια στη μεθόδευση να εφαρμοστούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί.
Καταγγέλλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το όργιο βίας με ξυλοδαρμούς και χημικά σε βάρος όσων υπερασπίζονται τα σπίτια του λαού από τα αρπακτικά συμφέροντα τραπεζών, funds και μεγαλοσυμβολαιογράφων.
Εφαρμόζοντας τo ακραίο και βάρβαρο μνημονιακό μέτρο των πλειστηριασμών, τα ΜΑΤ του Τόσκα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χτύπησαν τους διαδηλωτές του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης και τραυμάτισαν τον περιφερειακό σύμβουλο της Ανταρσίας στην Κ. Μακεδονία, ενώ κακοποίησαν αγωνιστές και στην Αθήνα.
Μνημείο ντροπής αποτελεί η ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης που στοχοποιεί τους αγωνιστές του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς και με θρασύτητα αναγγέλλει «προσφυγή στη δικαιοσύνη». Οι εκπρόσωποι της συντεχνίας των αστυνομικών άφησαν την άκρη τις μεγαλοστομίες ότι δε θα συμμετέχουν στη διαδικασίες πλειστηριασμών και ανέλαβαν ρόλο δύναμης κρούσης στο πλευρό συμβολαιογράφων και τραπεζών για να εφαρμοστεί το αντιλαϊκό μέτρο της αρπαγής της λαϊκής περιουσίας και κατοικίας.
Τα σπίτια του λαού θα τα υπερασπιστούν μόνο οι ενωτικοί και αποφασιστικοί λαϊκοί αγώνες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε στήριξη και συμμετοχή στις πρωτοπόρες αγωνιστικές πρωτοβουλίες των Συντονισμών Συλλογικοτήτων.
Η τρομοκρατία δε θα περάσει!
Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές. Να σταματήσει τώρα κάθε δίωξη. Έξω τα ΜΑΤ από τις λαϊκές κινητοποιήσεις
Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη.
Κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο για να σωθούν τα σπίτια του λαού από τους τραπεζίτες.
Ο αγώνας συνεχίζεται και θα είναι νικηφόρος
ΑΝΤΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

07 Μαρτίου 2018

Οι γυναίκες δεν γιορτάζουν, αγωνίζονται και διεκδικούν


Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Στην Ελλάδα η 8η Μάρτη τιμάται πρώτη φορά από το ΚΚΕ το 1924. Η παράδοση γυναικείων αγώνων και κινητοποιήσεων είναι ιδιαίτερα σημαντική, όσο κι αν παραμένει ανεπαρκώς γνωστή. Μάλιστα, εξαιτίας μια σειράς ιδιαιτεροτήτων που σχετίζονται με ιστορικά στοιχεία, την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος, τον ιδιαίτερο ρόλο της Αριστεράς κ.λπ., οι αγώνες αυτοί είχαν έντονα ταξικά χαρακτηριστικά και σχετίστηκαν περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλες χώρες με το εργατικό κίνημα. Περίοδος-σταθμός υπήρξε ο Μεσοπόλεμος, που σημαδεύτηκε από γυναικείους-εργατικούς αγώνες με σημαντικές νίκες, οι οποίες αργότερα ανασχέθηκαν από το καθεστώς Μεταξά.

Κομβικά βήματα για τη θέση της γυναίκας και τη γυναικεία χειραφέτηση έγιναν στη διάρκεια της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Η πρώτη φορά που οι γυναίκες συμμετείχαν σε εθνικές εκλογές ήταν για το Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ (Κυβέρνηση του Βουνού), το 1944, όπου μάλιστα εκλέγονται 5 βουλεύτριες. Το δε άρθρο 5 του ιστορικού Ψηφίσματος των Κορυσχάδων κατοχύρωνε, πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία, «ισότητα πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών». Ο ρόλος των γυναικών στην αντίσταση και τον εμφύλιο δεν εξαντλούνταν σε «βοηθητικά καθήκοντα», αλλά συχνά τις έβρισκε να πολεμούν με το όπλο στο χέρι.

Η ήττα των δυνάμεων του ΕΑΜ και του ΔΣΕ επέφερε σημαντική αναστροφή των κατακτήσεων υπέρ των γυναικών, ενώ οι αγωνίστριες που συμμετείχαν διασύρθηκαν με κάθε τρόπο. Δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, ενώ στιγματίστηκαν ισόβια (δημόσιοι διασυρμοί, κουρέματα μαλλιών, εξευτελισμοί). Οι επιθέσεις αυτές δεν αποτελούσαν απλώς αντίποινα, στόχευαν συγκεκριμένα στην ανάσχεση των προοδευτικών κατακτήσεων που είχε επιφέρει το κομμουνιστικό κίνημα, με αποτέλεσμα να γίνουν σημαντικές οπισθοχωρήσεις σε κοινωνικό επίπεδο σε ό,τι αφορά το ρόλο της γυναίκας.

Το επόμενο κύμα φεμινισμού αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη Μεταπολίτευση, απηχώντας την επίδραση των ριζοσπαστικών κινημάτων του τέλους του 1960 σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στη βάση των δυνατοτήτων εκδημοκρατισμού μετά την πτώση της δικτατορίας. Οι αγώνες αυτοί είχαν επομένως μια πιο φιλελεύθερη οπτική. Οδήγησαν στην κατοχύρωση σειράς σημαντικών αστικών δικαιωμάτων (πολιτικός γάμος, δικαίωμα στο διαζύγιο, διατήρηση επωνύμου, έκτρωση, ισότητα στην εργασία, ποινικοποίηση του βιασμού), ενώ ταυτόχρονα σημαδεύτηκαν από μαζικές κινητοποιήσεις και την ανάπτυξη πιο ριζοσπαστικών, αν και μάλλον μειοψηφικών, ρευμάτων στο εσωτερικό τους. Κατά τη δεκαετία του 1980 λειτούργησαν πολλές αυτόνομες φεμινιστικές συλλογικότητες και γυναικείες ομάδες σε συνδικάτα, κόμματα κ.λπ., ενώ εκδίδονταν πολλά σχετικά περιοδικά. Ωστόσο, την περίοδο αυτή άνθησε, και εξαιτίας της επικράτησης του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σκηνικό, μια πιο θεσμική εκδοχή του φεμινισμού, η οποία συνέβαλε σε μια σχετική υποτίμηση ή και απαξίωση του θέματος από μεγάλο μέρος της Αριστεράς.

Σήμερα η θέση της γυναίκας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων παραμένει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Με χαμηλότερες αμοιβές, περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, τη μόρφωση, την επιστήμη. Με άνισο καταμερισμό στις δουλειές του σπιτιού, στη φροντίδα των νεαρότερων και των γηραιότερων μελών και συνέπειες τόσο στην προσωπική, όσο και στην κοινωνική ζωή τους. Με προκαταλήψεις και διακρίσεις.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, στην Ελλάδα των μνημονίων, της φυλακής του κεφαλαίου, της Ε.Ε., και του Δ.Ν.Τ. οι γυναίκες είναι αυτές που πληρώνουν πιο βαρύ το τίμημα της αστικής απάντησης στην κρίση. Με μεγαλύτερο μερίδιο από ότι οι άνδρες, στις απολύσεις, την ανεργία, την επισφάλεια, τη μερική απασχόληση τις περικοπές μισθών, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις συχνότερα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας. Με αφαίρεση κατακτήσεων, για τα όρια συνταξιοδότησης, δήθεν στο όνομα της ισότητας. Είναι αυτές που βιώνουν βαρύτερα τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική πρόνοια, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και κοινωνικών επιδομάτων. Που πλήττονται οδυνηρά από τις επιπτώσεις στον πολύπλοκο ρόλο τους ως γυναίκες, εργαζόμενες, μητέρες, νοικοκυρές. Είναι αυτές που τσακίζονται περισσότερο από την επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς. Είναι αυτές που τραυματίζονται περισσότερο από την αναβίωση σκοταδιστικών, θρησκοληπτικών, συντηρητικών αντιλήψεων.

Οι ρίζες του προβλήματος της γυναικείας ανισοτιμίας, που βρίσκονται στα εκμεταλλευτικά συστήματα, είναι αυτές που έχουν επιβάλλει τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση της γυναίκας της εργατικής τάξης στο σύγχρονο βάρβαρο καπιταλισμό. Προβάλλει η ταξική ουσία της φυλετικής ανισοτιμίας και η επιτακτική αναγκαιότητα οργάνωσης ενός κομμουνιστικού κινήματος για την επανάσταση, που θα ανοίξει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και όλων των διακρίσεων, για τα ίσα δικαιώματα των εργατριών και όλων των γυναικών από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα και για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Μαζί προβάλλει η αναγκαιότητα της πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών στο σημερινό κόσμο, για δουλειά, ίση αμοιβή, προστασία της μητρότητας, μέτρα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, σεβασμό και ίση μεταχείριση.

Οι γυναίκες μπορούν να μη το βάλουν κάτω, να αντισταθούν στο κατεστημένο που θέλει να γυρίσει στο μεσαίωνα τα δικαιώματα όλων μας. Μαζί με τους άνδρες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ειρήνη, το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή, για μια κοινωνία της εργατικής χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, των ίσων δικαιωμάτων αντρών και γυναικών. Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, κυβερνήσεων, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.

·        Αγωνιζόμαστε εναντίον της πατριαρχίας, διεκδικούμε ισότητα δικαιωμάτων, υποστηρίζουμε τα γυναικεία δικαιώματα κάθε μορφής, αντιστεκόμαστε στις διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.

·        Αγωνιζόμαστε για την ίση αμοιβή για ίση εργασία, για να κλείσει το μισθολογικό χάσμα γυναικών και ανδρών.

·        Αγωνιζόμαστε για δουλειά για όλες και όλους, με σταθερή απασχόληση και ασφάλιση.

·        Αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα  των γυναικών ΑμεΑ, ή με παιδιά  ΑμεΑ, που βιώνουν μεγαλύτερες διακρίσεις όχι μόνο σε σχέση με τις γυναίκες χωρίς αναπηρία, αλλά και σε σχέση με τους άντρες με αναπηρία.

·        Υποστηρίζουμε τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες πολλών δημοσίων οργανισμών για τις άμεσες προσλήψεις, χωρίς εργολάβους, με σύμβαση εργασίας και ανεξαρτήτως εθνικότητας.

·        Διαμαρτυρόμαστε για τη μάστιγα απολύσεων εγκύων γυναικών, διεκδικούμε επίδομα κύησης-μητρότητας για όλες τις εργαζόμενες, και αυτές με μπλοκάκια που αποκλείονται από το επίδομα αυτό και, ακόμα χειρότερα, απολύονται όταν μείνουν έγκυες ή δεν επαναπροσλαμβάνονται μετά την λήξη της άδειας.

·        Καταγγέλλουμε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που δεν προστατεύει πλέον τις έγκυες όταν γίνονται ομαδικές απολύσεις.
·        Στηρίζουμε τα αιτήματα των φυλακισμένων μωρομάνων.

·        Αγωνιζόμαστε για την ισότητα ντόπιων και μεταναστριών γυναικών, για τακτικές διαδικασίες νομιμοποίησης και απόδοση ιθαγένειας.

·        Απαιτούμε έναν κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη σε Βορρά και Νότο, σε Ανατολή και Δύση.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

ΟΣΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΝΤΑΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΑΝΤΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

06 Μαρτίου 2018

Ν.Α.Ρ. για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση: Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για το Μακεδονικό.


Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4/3 στα Τρίκαλα με επιτυχία η εκδήλωση του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση για το "Μακεδονικό", μέσα σε μια συγκυρία που τα "τύμπανα" του πολέμου χτυπούν ολοένα και πιο δυνατά, ολοένα και πιο κοντά μας, που τα "πανιά" των εθνικισμών δείχνουν να φουσκώνουν, οι επιθέσεις φασιστικών ταγμάτων εφόδου αρχίζουν να γίνονται ξανά επικίνδυνη συνήθεια, οι κυβερνήσεις και οι αστικές τάξεις προσπαθούν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα διαπραγματευτικά όπλα στη φαρέτρα τους σε αυτή τη ρευστή περίοδο, ακολουθώντας τους ΝΑΤΟικους κι ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους για τους λαούς και τους εργαζομένους, προετοιμάζοντας τους ακόμη και για πολεμικές συρράξεις, εφαρμόζοντας παράλληλα στο εσωτερικό τους αντιλαϊκές πολιτικές που φέρνουν φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση και κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών, κοινωνικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, ιστορικός και μέλος της Π.Ε. του ΝΑΡ, στην άκρως ενδιαφέρουσα κι εμπεριστατωμένη εισήγησή του, προσπάθησε να αναδείξει το θέμα του "Μακεδονικού" από ιστορική, πολιτική και ιδεολογική πλευρά, κάνοντας μια αναδρομή από τη γέννηση του ζητήματος στα τέλη του 19ου αιώνα με τη σταδιακή κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως τμήμα του Ανατολικού Ζητήματος, μέχρι το σήμερα, δίνοντας έμφαση στις ιστορικές καμπές του ζητήματος, σε γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες στο ευρύ κοινό στιγμές που σημάδεψαν την ιστορία της περιοχής της Μακεδονίας, που από μια περιοχή που κατοικείται από ένα μωσαϊκό εθνοτήτων, χωρίς καθαρές και γεωγραφικά συνεχείς πληθυσμιακές πλειοψηφίες, βρέθηκε στο επίκεντρο ουσιαστικά δύο διαφορετικών κι αντιθετικών προσεγγίσεων.

Δείτε το βίντεο με την εισήγηση του Γιώργου Μιχαηλίδη

Η πρώτη, η εθνικιστική, περιελάμβανε παράλληλες εθνικές εκστρατείες από τα όμορα εθνικά κράτη (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία) για την κατάκτηση των μεγαλύτερων δυνατών τμημάτων της Μακεδονίας και την εθνική ομογενοποίηση των κατακτημένων εδαφών. Ήταν η λύση του πολέμου, των εθνοκαθάρσεων, του βίαιου προσηλυτισμού και της ανταλλαγής πληθυσμών στα Βαλκάνια.

Η δεύτερη, προσπαθώντας ν’ αποφύγει τις παραπάνω εξελίξεις, είχε στο κέντρο της λογικής της τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των λαών που κατοικούν τη Μακεδονία. Προέκρινε τη λύση της δημοκρατικής βαλκανικής ομοσπονδίας και της αυτονομίας της Μακεδονίας με σεβασμό και ισοτιμία ανάμεσα στους λαούς που την κατοικούν και συνδέεται με τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής. Αυτές οι δύο απόψεις και προοπτικές παραλλασσόμενες, αλλά στη λογική τους ίδιες, αναμετρήθηκαν από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και το πρώτο μισό του 20ού.

Ανέλυσε την επίδραση των αναδυόμενων εθνικών κρατών, των βαλκανικών πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, την επίδραση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών και της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης στις εργατικές τάξεις και τους λαούς και επεσήμανε:
  • τις θέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς & του ΚΚΕ στις κρίσιμες καμπές του Μακεδονικού Ζητήματος, την ίδρυση της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, τη σταθερή στάση των Βαλκάνιων κομμουνιστών υπέρ των δικαιωμάτων των μακεδονικών μειονοτήτων στις χώρες τους, η οποία συνεπάγονταν διώξεις, εξορίες και βασανιστήρια,
  • τη συστράτευση της πλειοψηφίας των σλαβομακεδόνων στο πλευρό του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στη συνέχεια, όπου για πρώτη φορά ιδρύονται σχολεία όπου διδάσκεται η γλώσσα τους,  τυπώνονται εφημερίδες στις σλαβομακεδονικές διαλέκτους, ενώ οι μειονοτικοί αντάρτες έχουν το δικαίωμα να τραγουδούν τα δικά τους δημοτικά και λαϊκά τραγούδια,
  • τον δρόμο της προσφυγιάς για δεκάδες χιλιάδες σλαβομακεδόνες στα μετεμφυλιακά χρόνια, στους οποίους το ελληνικό κράτος ποτέ δεν επέτρεψε τον επαναπατρισμό, ούτε φυσικά θα τους επιστρέψει ποτέ τις περιουσίες τους που κατασχέθηκαν, και των απαγορεύσεων για όσους έμειναν στα ελληνικά εδάφη,
  • τις συνεχείς διώξεις κομμουνιστών στα μετεμφυλιακά χρόνια με την στάμπα της "προδοσίας" και την αλλαγή στάσης στα τέλη της δεκαετίας του '80 από το ΚΚΕ.
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης κατέληξε με το ότι η στάση των κομμουνιστών στο Μακεδονικό συνδύαζε συνήθως τρία στοιχεία: τη στάση αρχών σε ορισμένα ζητήματα (π.χ. υπεράσπιση μειονοτήτων), την εναντίωση στις κεντρικές πολιτικές επιλογές των βαλκανικών αστικών τάξεων και του ιμπεριαλισμού και την προώθηση της υπόθεσης της επανάστασης με γνώμονα πρώτα το διεθνές-περιφερειακό και κατόπιν το “εθνικό” συμφέρον. Σήμερα που σε ένα διαφορετικό πλαίσιο το ζήτημα ανακινείται και προκαλεί την επανατοποθέτηση όλων των πολιτικών δυνάμεων, οι αγωνιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις θα πρέπει να λάβουν υπόψη ότι η απάλειψη οποιουδήποτε από τα προαναφερθέντα κριτήρια ή η αντίστροφη ιεράρχησή τους οδηγεί σε πολιτικά λάθη και κίνδυνο ταύτισης με την εθνική ή/και διεθνή αστική πολιτική. Η κομμουνιστική Αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να αναδείξει πρώτα και κύρια ως καθήκον το μπλοκάρισμα των ιμπεριαλιστικών, ΝΑΤΟϊκών κι Ευρω-Ενωσιακών σχεδίων στην περιοχή και να ξεσκεπάσει το δήθεν αντι-εθνικιστικό και φιλειρηνικό προφίλ της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα όμως οφείλει να κάνει τρεις ξεκάθαρες παραδοχές που να αποδομούν την εθνική αστική πολιτική. Να ταχθεί καθαρά υπέρ του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και τον αυτοπροσδιορισμό, μη αποδεχόμενο τη λογική των “βαπτίσεων”. Να πει θαρρετά ότι μακεδονικό έθνος υπάρχει (ένα από τα πολλά κι ισότιμα έθνη της πολυεθνικής γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας) κι έχει διαμορφωθεί μέσα από τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις από τα τέλη του 19ου αιώνα με κορυφαίο σημείο την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας το 1945. Η ιδεαλιστική θεωρία των αναλλοίωτων, αιώνιων εθνών με τρισχιλιετείς συνέχειες πρέπει να απαντηθεί με τη δική μας μαρξιστική οπτική που βλέπει τα σύγχρονα έθνη ως μια δυναμική διαδικασία συνδεδεμένη με την εμφάνιση του καπιταλισμού και τη δημιουργία του σύγχρονου έθνους-κράτους.

Δεύτερον, η κομμουνιστική Αριστερά πρέπει να αναγνωρίσει την ύπαρξη μιας μικρής μειονότητας στην Ελλάδα με (σλαβο)μακεδονική εθνική συνείδηση και μια ευρύτερη, γλωσσική (σλαβο)μακεδονική μειονότητα με δικαίωμα στην ισοτιμία και την ελεύθερη πολιτική-πολιτιστική ζωή και να ζητήσει, έστω και τώρα, την άρση της απαγόρευσης επαναπατρισμού των Σλαβομακεδόνων προσφύγων του Εμφυλίου Πολέμου. Να μιλήσει για την ιστορική συνέχεια του νεοελληνικού κράτους στις εθνοκαθάρσεις, τις διώξεις μειονοτήτων και την άρνηση αναγνώρισης δικαιωμάτων.

Τρίτον και σημαντικότερο -ενώ θα τοποθετείται ενάντια σε όλους τους εθνικισμούς- να σπάσει τον αστικό μύθο που θέλει το ελληνικό κράτος δημοκρατικό (το μόνο κράτος στα Βαλκάνια που ποτέ δεν αναγνώρισε εθνικές μειονότητες στο εσωτερικό του) και διαρκώς αμυνόμενο. Να μιλήσουμε για τη χρήση του ζητήματος της ονομασίας ως διαπραγματευτικό όπλο για την εξασφάλιση της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας και τα σχέδια παραπέρα διείσδυσης του ελληνικού κεφαλαίου στην περιοχή ειδικά τώρα που η Τουρκία απομονώνεται. Αυτή είναι η “ψυχή” της δικής μας Αριστεράς, μακριά από εθνικιστικά συλλαλητήρια κι υποκλίσεις στην εθνική αστική πολιτική και τους μύθους της, απέναντι στον ιμπεριαλισμό και τις επιδιώξεις του. "

Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκε ενδιαφέρουσα συζήτηση με ερωτήσεις και τοποθετήσεις από το κοινό, ενώ κρίθηκε αναγκαία κι επιτακτική η συνεργασία και ο συντονισμός των δυνάμεων του κινήματος, του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, απέναντι στον πόλεμο, στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και στις κυβερνήσεις που τις υπηρετούν, όπως κι ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την πολιτική της, ο αγώνας ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ.

Οργάνωση Τρικάλων του Ν.Α.Ρ. για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
(οργάνωση που συμμετέχει στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.)

04 Μαρτίου 2018

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. χαιρετίζει τις μαχητικές συγκεντρώσεις του εκπαιδευτικού κινήματος και καταγγέλλει την κρατική καταστολή στο υπουργείο Παιδείας


Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. χαιρετίζει τις μαχητικές συγκεντρώσεις του εκπαιδευτικού κινήματος σήμερα Παρασκευή 2/3, στην Αθήνα στο υπουργείο Παιδείας, στη Θεσσαλονίκη και στις μεγάλες πόλεις, με μαζική συμμετοχή των μονίμων, αναπληρωτών και αδιορίστων εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών. Δίνουν συνέχεια στις κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νομοσχέδιο για τον Πανεπιστήμιο Δ. Αττικής.
Η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των αναπληρωτών, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, η ανάγκη για μαζικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών είναι αιτήματα στενά δεμένα με τον αγώνα για μια παιδεία που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τα δικαιώματα, τα όνειρα της νέας γενιάς και της κοινωνίας.
Η πολιτική του υπουργού Παιδείας Γαβρόγλου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπηρετεί και στην εκπαίδευση τη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, περιφρονώντας τα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα.
Ο σημερινός αγωνιστικός ξεσηκωμός αντιμετώπισε για άλλη μια φορά την αστυνομική βία και καταστολή. Καταγγέλλουμε τα ΜΑΤ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ που επιτέθηκαν με μεγάλες ποσότητες χημικών και ξυλοκόπησαν άγρια εκπαιδευτικούς στο υπουργείο Παιδείας.
Χαιρετίζουμε τη μαχητικότητα του εκπαιδευτικού κινήματος που άντεξε στο χτύπημα της αστυνομικής βαρβαρότητας, προχώρησε σε κατάληψη του σιδερόφραχτου υπουργείου Παιδείας και πραγματοποίησε πανελλαδική συνέλευση αγώνα. Του αγώνα που είναι ο μόνος δρόμος για να υπερασπιστεί τη ζωή, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και το μέλλον της η κοινωνική πλειοψηφία που χτυπιέται από την πολιτική και τα μνημόνια κυβέρνησης ΕΕ και ΔΝΤ.
  • Δε μας τρομάζει η κρατική καταστολή.
  • Όλοι στο πλευρό του εκπαιδευτικού κινήματος.
  • Μέτωπο ρήξης και ανατροπής για να νικήσουν οι αγώνες.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *