πηγή, αριστερό blog
Τι
να κάνουμε. Αυτό είναι το ζήτημα που βασανίζει πλέον όλους αυτούς που
το βλέπουν, το καταλαβαίνουν, το αισθάνονται, το νιώθουν, πως ζούμε σε
μια χώρα - κόλαση. Και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε επί μακρόν το γιατί
σε όσους το καταλαβαίνουν, αλλά ούτε και σε όσους δεν το καταλαβαίνουν,
μιας και γι αυτούς τους τελευταίους σημαίνει πως βρίσκονται απέναντί
μας.
Ο
Κασιδιάρης αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών. Μάλιστα έμαθα οτι μια
δημοσιογράφος του αστυνομικού δελτίου, η Νάντια Αλεξίου, κατέθεσε υπέρ
του. Ο Κασιδιάρης προσήλθε στην αίθουσα του δικαστηρίου παρέα με καμιά
πενηνταριά φιλαράκια του, καλά παιδιά, φουσκωτά. Μοιάζανε βέβαια με
μαφιόζους, με μπράβους της νύχτας, με μαχαιροβγάλτες, με υπόκοσμο, δεν
ξέρουν να μιλάνε αλλά μόνο να γαβγίζουν, αλλά αυτό δεν έχει καμιά
σημασία. Είναι σίγουρο οτι το σεβαστό δικαστήριο ουδόλως επηρεάστηκε από
την παρουσία τους, ούτε φοβήθηκε, ούτε του σφύριξαν στο αυτί "μάγκα, αν
θέλεις να κοιμούνται ήσυχα τα παιδάκια σου, κοίτα να κάνεις αυτό που
πρέπει". Όχι, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Η ελληνική
Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, τυφλή, μουγκή, κουλή και κουτσή, γενικά
αδέκαστη.
Αυτή
είναι μια χαρακτηριστική εικόνα του τοπίου. Μια άλλη είναι οι Σκουριές.
ΜΑΤ, ρόμποκοπ της αντιτρομοκρατικής, έχουν καταλάβει ένα ολόκληρο
χωριό, μπαίνουν στα σπίτια, στα σχολεία, ψεκάζουν χημικά τα παιδιά,
κυνηγάνε τους γέροντες, σέρνουν στα αστυνομικά τμήματα τους ανήλικους.
Και όλα αυτά επειδή ο λαός της Βόρειας Ελλάδας αντιστέκεται,
υπερασπίζεται τη γη του που θέλουν να δηλητηριάσουν, να αφανίσουν, να
μην έχουν τόπο να σταθούν και να αναπνεύσουν τα παιδιά μας.
Και
από την άλλη έχεις την ευυπόληπτη Αριστερά. Μάλιστα. Αυτή η ιστορική
Αριστερά, την οποία αυτός ο λαός τίμησε με τις θυσίες και την πίστη του.
Και τώρα που ο τόπος μας γίνεται κόλαση, μοιάζει ανήμπορη και λίγη. Κι
όμως, έχει οργανώσεις, ελέγχει χιλιάδες κόσμου, ξέρει να τους μαζεύει
και να τους σκορπάει αναλόγως, έχει αντιπροσώπους σε συνδικάτα και στην
κεντρική πολιτική σκηνή, διαθέτει media, εφημερίδες, ραδιόφωνα και μέχρι
πρόσφατα και τηλεοράσεις. Κι όμως...
Κι
όμως, ούτε ένα ενωτικό κάλεσμα για να μεταβούμε όλοι, με λεωφορεία και
ιδιωτικά μέσα στην Ιερισσό, να ενισχύσουμε και να προστατεύσουμε όσους
παλεύουν για το οξυγόνο μας, για την ομορφιά της Χαλκιδικής.
Κι
όμως, από τα ραδιόφωνά τους, ούτε ένα ενωτικό κάλεσμα για οργάνωση στη
βάση, για συμμετοχή σε παλλαϊκές συγκεντρώσεις, καταλήψεις υπουργείων,
δρόμων, πλατειών. Τίποτα για το εδώ και το τώρα. Όλα αναβάλλονται για
κάποιο μέλλον, όταν θα αλλάξουμε κυβέρνηση, ή όταν θα αλλάξουμε
κοινωνικό σύστημα. Γιατί, αναρωτιέμαι, πώς και δεν καλούν όλη μέρα,
συγκεκριμένα, σε αυτοοργάνωση; Πώς και δεν συμβάλλουν δυναμικά σε αυτό,
πώς και τα ραδιόφωνά τους χρησιμοποιούν την ίδια γλώσσα με τα media των
μεγαλοεργολάβων και των τραπεζιτών; Πώς γίνεται δηλαδή και τα αριστερά
μέσα ενημέρωσης κατασκευάζουν και αυτά παθητικούς ακροατές, αντί να
συμβάλλουν στην ωρίμανση του κόσμου, στην ενηλικίωσή του, στη λήψη
πρωτοβουλιών, στον απεγκλωβισμό από το ρόλο του ουραγού, του οπαδού, και
τη μετάβαση στο ρόλο του ενεργού πολίτη; Γιατί όλα όσα μεταδίδουν τα
λεγόμενα αντικαθεστωτικά media θα ήταν καλά και αρκετά, πέντε χρόνια
πριν. Σήμερα δεν φτάνουν. Δηλαδή η Αριστερά μοιάζει ετεροχρονισμένη.
Και
είναι ακόμα περίεργο, πώς, και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, που, στην
περίπτωση της εκδήλωσης στο Μέγαρο προς τιμή του Κωνσταντίνου
Καραμανλή, προχώρησε στη ρητορική καταδίκη της, δεν ήταν εκεί, απ' έξω,
μαζί με άλλες οργανώσεις βάσης, όπως αναμφισβήτητα είναι το Δεν Πληρώνω
και το ΕΠΑΜ; Γιατί άραγε; Μήπως γιατί πρόκειται και πάλι για μαγαζιά που
ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, και δεν δίνουν δεκάρα για την ενωτική
πάλη του λαού; Μήπως επειδή η ιδεολογική καθαρότητα και η σεχταριστική
αντίληψη είναι υπεράνω των βασάνων του ελληνικού λαού; Αυτά όλα βέβαια
δεν αναφέρονται στον κόσμο της βάσης, αλλά στην τελικά παραγόμενη
πολιτική αυτών των χώρων. Ο κόσμος της βάσης τους όμως είναι
παγιδευμένος, ιδεολογικά και νοητικά και συναισθηματικά παγιδευμένος και
πρέπει να σπάσει αυτά τα δεσμά και να γίνει κριτικός.
Με
λίγα λόγια, και με αφορμή πρόσφατα γεγονότα, αυτό είναι το τοπίο. Και ο
δρόμος είναι ένας. Είναι ο δρόμος που δείχνει η Ιερισσός, είναι ο
δρόμος που δείχνουν όσοι βγαίνουν από τα σπίτια και την ιδιωτεία τους
και αποφασίζουν να συναντηθούν με όσους έχουν κοινά συμφέροντα, κοινούς
τόπους, κοινά βιώματα, και να δράσουν συλλογικά, ενωτικά, οργανωμένα.
Αυτός και μόνον είναι ο δρόμος, χωρίς κομματικά καπέλα, όχι επειδή τα
κόμματα είναι γενικά κάτι κακό, αλλά επειδή τα συγκεκριμένα κόμματα του
υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας, είναι ασυνεπή με το λαό, με
την ίδια την ιδεολογία τους, με τις διακηρύξεις τους. Φυσικά δεν αφορά
αυτό όσους κυβερνάνε αυτό τον καιρό. Εκεί πρόκειται για πληρωμένους
δολοφόνους. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, είναι πληρωμένοι δολοφόνοι μας, τίποτα
περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Αλλά,
αν εμείς οι ίδιοι, δεν μεταμορφωθούμε, από παθητικοί θεατές, όπως μας
διαπαιδαγώγησε η τηλεόραση και οι δομές της κοινωνίας σε εργασία,
εκπαίδευση, αναψυχή, παντού, αν λοιπόν δεν μεταμορφωθούμε σε αυτόβουλα
υποκείμενα και ενεργούς πολίτες, αν δεν πάρουμε τη ζωή μας και τη χώρα
μας στα χέρια μας, τώρα, μαζί, ενωτικά, με όσους υποφέρουν το ίδιο με
εμάς, με όσους βρίσκονται από την από 'δώ μεριά, αν δεν βγούμε έξω να
συναντηθούμε, είμαστε καταδικασμένοι. Ο καιρός της αντιπροσώπευσης
παρήλθε. Οι εκλεκτοί μας μας πρόδωσαν. Ας μην περιμένουμε τίποτα από
αυτούς, ας μην περιμένουμε τίποτα όντας παθητικοί. Κανείς δεν θα μας
λυπηθεί, όπως δεν λυπούνται ούτε τα παιδιά μας. Θα μας εκτελέσουν εν
ψυχρώ, χωρίς ίχνος αναστολής.
Οργάνωση,
όπου νιώθουμε πιο οικεία και συγγενικά, ενεργοποίηση, να βγούμε από την
ιδιώτευση, να μιλήσουμε εμείς, να πάρουμε πρωτοβουλίες. Κανένας μόνος
του. Οι λογικές του "παίρνω ένα καλάσνικωφ και του δίνω και
καταλαβαίνει" αν και περνάνε από το μυαλό όλων μας και δικαιολογημένα,
είναι μοναχικές, είναι η αντίδραση αυτού του ίδιου απομονωμένου και
απελπισμένου ανθρώπου που θέλουνε να είμαστε, είναι αυτοκαταστροφικές
και κυρίως αναποτελεσματικές. Αλλά δεν χρειάζεται να γίνει έτσι. Είμαστε
πολλοί, έχουμε δίκιο, αρκεί μόνο ένα βήμα: να συνταντηθούμε. Αυτή είναι
η δύναμή μας.
