Η
μεγάλη αλήθεια είναι ότι το θέμα της απομάκρυνσης των επίορκων
υπαλλήλων του Δημοσίου έχει καταντήσει μια αηδία. Από τους 7.000 έπεσαν
στους 2.500 και τελικά στους 1.031. Ακόμη, όμως, κι αν ήταν 10.000 ή
100.000 χιλιάδες, αν κριθούν ένοχοι για αδίκημα εντός της υπηρεσίας τους
πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα. Το γιατί δε λειτουργούν τα υπηρεσιακά
συμβούλια ή γιατί δεν έχουν συγκροτηθεί εκείνα με τη νέα τους σύνθεση
και την πλειοψηφία των μελών να είναι δικαστικοί, ούτε θέμα συντεχνιών
είναι, ούτε «σαμποτάζ». Είναι καθαρά θέμα ανικανότητας του αρμόδιου
υπουργού κι ας αναλάβει επιτέλους κάποιος τις ευθύνες του.
Βέβαια,
το να σέρνεται το θέμα των επίορκων βολεύει, κυρίως, τους
επικοινωνιακούς στόχους της κυβέρνησης, η οποία όποτε θέλει να θολώσει
τα νερά, ανακινεί το θέμα είτε με «διαρροές» είτε με συνεντεύξεις του
επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή. Υπάρχει ταυτόχρονα κι
ένα άλλο πρόβλημα. Δεν βγαίνουν στην κυβέρνηση τα νούμερα εκείνα των
επίορκων που θα εντυπωσίαζαν το τηλεοπτικό κοινό.
Άλλαξε
μέχρι και τον κώδικα, φροντίζοντας να τιμωρούνται και υπάλληλοι του
Δημοσίου που ενεπλάκησαν με τη δικαιοσύνη σε θέματα άσχετα της υπηρεσίας
τους και εκτός ωραρίου τους. Δεν μιλάω φυσικά για κακουργήματα και
απάνθρωπα αδικήματα όπως η παιδεραστία ή ο βιασμός. Αναφέρομαι στη
λογική της ερμηνείας του νόμου σύμφωνα με την οποία δημόσιος υπάλληλος
που «έχει στερηθεί την ελευθερία του» είναι εκείνος που έχει
καταδικασθεί ακόμη και για 10 μέρες με 3ετή αναστολή ή η ποινή του ήταν
εξαγοράσιμη. Το να απολύσεις κάποιον υπάλληλο επειδή καταδικάστηκε για
πλημμέλημα θεωρώ ότι είναι μια υπερβολή που πάλι έχει ως στόχο την
ενίσχυση του επικοινωνιακού οπλοστασίου της κυβέρνησης. Θέλει να
επιδείξει αυστηρότητα.
Για
παράδειγμα, σύμφωνα με την με την εγκύκλιο του υφυπουργού Οικονομικών
X. Θεοχάρη ότι για χρέη 5.000 ευρώ στις εφορίες ασκείται αυτεπάγγελτα
ποινική διαδικασία σε βάρος του οφειλέτη, κάποιος δημόσιος υπάλληλος που
οφείλει στην εφορία 5.000 ευρώ τίθεται αυτομάτως σε αργία. Δεύτερον, σε
αργία τίθεται αυτομάτως ο υπάλληλος για όποιο αδίκημα εκτός υπηρεσίας,
πριν τελεσιδικήσει η απόφαση στο δικαστήριο.
Τιμά
την εντιμότητα η κυβέρνηση. Καλώς. Ας το κάνει. Όμως πάντα υπάρχει κι
ένα «αλλά…». Έχω μια απορία. Δύο έχω, αλλά τώρα θα πω την πρώτη. Άσκηση
δίωξης για αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος έχει ασκηθεί εναντίον του
προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου. Γιατί παραμένει στη θέση του και
δεν τον απομακρύνουν ώστε να δώσουν το καλό παράδειγμα; Δεν είναι
δημόσιος λειτουργός ο κ. Γεωργίου;
Έχω
και μια δεύτερη απορία. Ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος
Ρακιντζής, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» κατήγγειλε ότι μια από
τις πρόσφατες υποθέσεις που ανέλαβε η υπηρεσία του, αφορούσε σε
σιδηροδρομική σήραγγα 350 μέτρων κοντά στο Λιανοκλάδι της Φθιώτιδας, που
ανέθεσε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε εργολάβο , αλλά στην ουσία ήταν αχρείαστη. Το
αποτέλεσμα ήταν ότι η σήραγγα που κατασκευάστηκε κόστισε 30 εκ. ευρώ,
αλλά δεν χρησιμοποιείται.
«Στο
δικαστήριο πετύχαμε να επιδικαστεί και η επιστροφή 11 εκ. ευρώ από τις
εταιρείες που επωφελήθηκαν του έργου», δήλωσε ο κ. Ρακιντζής, ωστόσο ο
ίδιος δεν κρύβει την επιφύλαξή του για την καταβολή των προστίμων.
Μάλιστα! Από τη μία πλευρά είναι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ ή ο ΕΡΓΟΣΕ ή όποιος άλλος.
Από την άλλη, όμως, υπάρχει ένας εργολάβος, τον οποίο ο κ. Ρακιντζής δεν
κατονομάζει.
Ψάχνοντας με τη βοήθεια φίλων στο twitter, αποκαλύφθηκε ότι ο… «εργολάβος» ήταν η εταιρεία «ΑΚΤΩΡ». Όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ,
«Ο εισαγγελέας Πρωτοδικών, Αριστείδης Κορρέας, έπειτα από ενδελεχή
έρευνα στο πλαίσιο σχετικής προκαταρκτικής εξέτασης, προχώρησε στην
άσκηση προσωποποιημένων διώξεων (in personam) σε βάρος του πρώην και του
νυν διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΓΟΣΕ, καθώς και κατά του νομίμου
εκπροσώπου της εταιρείας «Ακτωρ», που είχε αναλάβει το έργο διάνοιξης
της σήραγγας Λιανοκλαδίου-Δομοκού».
Ω!
Τα αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα για τη ζημία στο Δημόσιο 30 εκ. €
δεν ασκήθηκαν κατά της εταιρείας, αλλά «στον νόμιμο εκπρόσωπό της» ο
οποίος είναι «ο νομικός σύμβουλος της εταιρείας Ακτωρ». Δηλαδή, οι
κατηγορίες περί επάλληλων προτάσεων της αναδόχου εταιρείας για
τροποποιήσεις στην εγκεκριμένη μελέτη των οποίων αποτέλεσμα ήταν, κατά
τον εισαγγελικό λειτουργό, να διογκωθεί το κόστος, αλλά και να μην
εισπραχθούν οι ποινικές ρήτρες, οι οποίες κατέπεσαν, βαρύνουν τον
«νομικό εκπρόσωπο της εταιρείας». Επίσης, τα στοιχεία σύμφωνα με τα
οποία φέρεται να διπλοπληρώθηκαν εργασίες, που ήδη είχαν τιμολογηθεί,
ενώ καταβλήθηκαν παρανόμως αποζημιώσεις, που όφειλε να καταβάλει η
ανάδοχος εταιρεία ή η ασφαλιστική εταιρεία» βαρύνουν αποκλειστικά τον
«νομικό εκπρόσωπο» της εταιρείας.
Τέλος,
η αποκάλυψη ότι «καταβλήθηκαν στον ανάδοχο του έργου («Ακτωρ») 37 εκατ.
ευρώ για εργασίες που δεν είχε κάνει», προφανώς δείχνει ότι τα χρήματα
αυτά μπήκαν αποκλειστικά στον «νομικό εκπρόσωπο» της εταιρείας. Καλό ε;
Προφανώς όλα αυτά τα παράλογα θα έχουν νομική βάση. Επί της ουσίας,
όμως, το θέμα δεν είναι πώς μια εταιρεία πληρώθηκε για ένα δημόσιο έργο
που ποτέ δεν κατασκεύασε;
Αν,
λοιπόν, η κυβέρνηση θα ήθελε πραγματικά να επιδείξει αυστηρότητα και με
ειλικρίνεια να τιμήσει την εντιμότητα, θα έπρεπε χτες κιόλας να «θέσει
σε αργία» δηλαδή να σταματήσει κάθε δικαίωμα συμμετοχής της εταιρείας σε
διαγωνισμούς δημοσίων έργων. Επίσης, αν καταδικαστεί ο «νομικός
εκπρόσωπος» της εταιρείας, ουσιαστικά δηλαδή αποδειχθεί ότι η εταιρεία
ζημίωσε το Δημόσιο, θα έπρεπε να «απολυθεί» αυτομάτως η εταιρεία και οι
ιδιοκτήτες της να μη μπορούν πλέον να έχουν οποιαδήποτε σχέση με δημόσια
έργα.
Όσο
δε συμβαίνει αυτό, τότε γίνεται ακόμη πιο γελοίο να λες ότι
προστατεύεις το Δημόσιο απολύοντας έναν υπάλληλό του επειδή χρωστά στην
εφορία 5.000 ευρώ. Ή θα απολύσεις και θα κόψεις σχέσεις με όσους
ζημιώνουν το Δημόσιο ή αποδεικνύεις ότι πάση θυσία διατηρείς το σάπιο
και διεφθαρμένο σύστημα που υπάρχει και στην κατασκευή του συμμετείχες
ενεργότατα ως κόμμα. Είναι αστείο να προσπαθείς να πείσεις ότι
καθαρίζεις το Δημόσιο απολύοντας κάποιον που πήρε φακελάκι 500 ευρώ ενώ
την ίδια στιγμή θεωρείς συνεργάτη σου και στηρίζεις κάποιον που ζημίωσε
το Δημόσιο με 30 εκατομμύρια ευρώ. Τους απολύεις και τους δύο. Είναι
πολύ απλό.
Κι
επειδή φλυάρησα, ας καταλήξω λέγοντας ότι ακόμη κι αν απολύσεις όλους
τους δημόσιους υπαλλήλους επειδή ρεύτηκαν δυνατά, αλλά την ίδια ώρα
χαρίζεις ένα κοίτασμα χρυσού αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ σε μία εταιρεία
που κατηγορείται ότι σου έφαγε στην πλάκα 30 εκατομμύρια ευρώ, τότε το
μόνο που καταφέρνεις είναι να παραδέχεσαι ότι δε σε ενδιαφέρει να
καταργήσεις το σάπιο Δημόσιο, αλλά να το κατακτήσεις και να το
εκμεταλλευτείς προς όφελός σου. Απλό κι αυτό ε;
