Ναι επιμένουμε: “Είμαστε όλοι μετανάστες, είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι”

του Κώστα Παλούκη, πηγή η λέσχη της ανυπότακτης θεωρίας  

Ο Χρήστος Χωμενίδης δημοσίευσε ένα άρθρο του στον φιλομνημονιακό ιστοχώρο The insider με τίτλο: «Δεν είμαστε όλοι μετανάστες δεν είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι». Σε αυτό νομίζω ότι παρουσιάζει με μεγάλη ευκρίνεια την φιλοσοφία του κυρίαρχου εκσυγχρονιστικού λόγου που κυριάρχησε την περίοδο μετά την δεκαετία του 1990 στην Ελλάδα και κατά βάση τη φιλοσοφία του ελληνικού «μεταμοντερνισμού», του ρεύματος δηλαδή της αποδόμησης. Το βασικό στοιχείο αυτής της φιλοσοφίας είναι ότι ενώ παρουσιάζεται ως ριζοσπαστική και δημοκρατική θεώρηση, στην πράξη είναι μια βαθειά αντιδραστική και ολοκληρωτική φιλοσοφία. Η μεγαλύτερη αποδείξη, εκεί που κρίθηκαν όλοι, είναι στην εποχή της κρίσης. Οι επιφανέστεροι γκουρού αυτού του ρεύματος επέλεξαν στην πλειοψηφία τους να ταυτιστούν με το μνημονιακό μπλοκ, ενώ όσοι επέλεξαν να συγκρουστούν με αυτό αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν ή να λάβουν αποστάσεις από τις παλαιότερες επιλογές τους. Αυτό το επιστημονικό και μικροαστικό κυρίως δυναμικό στελέχωσε και εκφράστηκε από την ΔΗΜΑΡ αποτελώντας την «κεντροαριστερή» εκδοχή της πιο αντιδραστικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ίσως ποτέ στην χώρα μας μετά την περίοδο της Κατοχής.

Η βασική ιδέα του άρθρου του Χωμενίδη είναι πως η ταύτιση με την θέση ενός θύματος είναι μια ισοπέδωση η οποία ακυρώνει την πολλαπλότητα της διαφορετικότητας. Δεν πρέπει να μοιάζουμε με τους άλλους, αλλά πρέπει να διαφέρουμε. Συνεπώς, δεν πρέπει να μαχόμαστε για τους άλλους γιατί μας μοιάζουν, αλλά γιατί διαφέρουν από εμάς.

Η αντιδραστική βάση αυτής της θεώρησης είναι η πίστη ότι ο καθένας μας όχι μόνο είναι, αλλά  πρέπει και να είναι διαφορετικός, καθώς ο,τιδήποτε προσπαθεί να ομογενοποιηθεί είναι ολοκληρωτικό. Η αλληλεγγύη είναι το καθήκον μιας εξωτερικής σχέσης με τον πάσχοντα ή το θύμα και όχι μιας σχέσης ταύτισης. Το άτομο με την ξεχωριστή και μοναδική του ταυτότητα είναι ο βασικός μοχλός της κίνησης των πραγμάτων, ενώ οποιαδήποτε συνταύτιση των ατόμων εμποδίζει την ατομική μοναδικότητα να εκφραστεί ελεύθερα και καταπιέζεται. Οι συλλογικότητες, οι συλλογικές ταυτότητες καταπιέζουν τα άτομα. Ο Βερέμης σε μία συνέντευξη στον Παπαχελά το είχε διατυπώσει ρητά περίπου ως εξής: το βασικό πρόβλημα των ελλήνων είναι ότι λειτουργούν συλλογικά. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Αυτή η ιδέα της προοδευτικής ατομικότητας κυριαρχεί μέσα στην κοινωνία μετά την κατάρρευση των συλλογικών δομών της δεκαετίας του 1980. Πάνω σε αυτήν δομήθηκε το πρότυπο του «απολιτίκ» απέναντι στον «πολιτικοποιημένο» και διαμορφώθηκε η ιδέα μιας κοινωνίας ατομικοτήτων χωρίς κοινά ταξικά ή άλλου τύπου συμφέροντα, άρα μιας κοινωνίας χωρίς πολιτική. Η οικονομία είναι μια αντίστοιχη διαδικασία ατόμων που συνεργάζονται σε έναν κοινό σκοπό και ο καθένας επιτελεί έναν ρόλο και αμοίβεται με βάση αυτόν. Ο επιχειρηματίας ή ο πολιτικός είναι μια μεγάλη και πετυχημένη προσωπικότητα, ένα μοντέλο ισχυρού «εγώ», που κατάφερε να αναδειχθεί υπερνικώντας τα άλλα ανίσχυρα «εγώ». Τα αποτυχημένα «εγώ» θα πρέπει να ανταγωνιστούν με κάθε τρόπο τα άλλα «εγώ» για να καταφέρουν να γίνουν ισχυρά. Οι πετυχημένοι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες συγκροτούν ένα σύστημα οπαδών το οποίο τους θαυμάζει και τους ακολουθεί πιστεύοντας ότι με την προώθησή τους θα κερδίσουν και οι ίδιοι, όχι σαν κοινωνία, αλλά ως ατομικότητες. με αυτόν τον τρόπο συγκροτήθηκε το νέο αρχηγικό μοντέλο των αστικών κομμάτων, αλλά και των επιχειρηματιών (π.χ. η χρήση του αθλητισμού).

Η διαμόρφωση των απόψεων γύρω από την καθημερινότητα δε θα πρέπει να γίνεται μέσα από μια ζωντανή και διαλεκτική συζήτηση, με διάλογο και αντιπαράθεση, γιατί με αυτόν τον τρόπο ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο, άρα να τον καταπιέσει και να τον εκμεταλλευτεί. Με αυτόν τον τρόπο τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές που επειδιώκουν την πολιτική στην πράξη επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και να καταπιέσουν τις ελεύθερες ατομικότητες. Όλες οι απόψεις είναι σχετικές, δεν υπάρχει αλήθεια, το ποτήρι είναι ιδωμένο είτε μισογεμάτο είτε μοσοάδειο. Η ομορφιά κρύβεται όχι στην ουσία και το περιεχόμενο, αλλά στην διαδικασία και στη μορφή. Η τέχνη για την τέχνη, η επιστήμη για την επιστήμη, η οικονομία για την οικονομία, η πολιτική για την πολιτική. Αυτή η διαδικασία θα βγάλει τους πετυχημένους που θα ανδειχθούν στην κορυφή των ατομικοτήτων.

Η πολιτική και οικονομική εξουσία λοιπόν είναι μια συνάρθρωση ατομικών συμφερόντων χωρίς αρχές και ιδεολογία, είναι μια διαδικασία εντελώς τεχνοκρατική που θα πρέπει να την διαχειριστούν οι ειδικοί, δηλαδή «πετυχημένες» και καταρτισμένες προσωπικότητες. Άλλες μεγάλες προσωπικότητες με εγκυρότητα και τεχνική αρτιότητα αναλαμβάνουν μέσω των ΜΜΕ να ενημερώσουν τα άτομα για το τι συμβαίνει. Όλοι οι άλλοι και κυρίως η αριστερά κατά βάθος ψεύδεται και προσπαθεί να κοροϊδεψει τα άτομα εξωθώντας τα σε παράνομες πράξεις με σκοπό την επιβολή ολοκλρωτικών καθεστώτων που θα παραβιάζουν τις ατοιμικές ελευθερίες.

Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της διεργασίες είναι κενές πολιτικές προσωπικότητες, χωρίς πολιτική ενημέρωση, χωρίς κριτήρια, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς δημοκρατική παιδεία. Είναι προσωπικότητες που οικοδομούν γύρω τους ισχυρά ψυχολογικά τείχη γιατί αισθάνονται πως ο μεγάλος εχθρός, η μεγάλη απειλή είναι ο διπλανός τους και όχι η εξουσία. Η εξουσία είναι ό,τι πιο γοητευτικό, ό,τι πιο ελκυστικό στο οποίο οφείλουν να υποτάσσονται και να υπακούουν ώστε κάποια στιγμή να γίνουν και οι ίδιοι επιτυχημένοι εξουσιαστές.

Στην πραγματικότητα η φιλοσοφία αυτή εκβαρβάρισε τόσο πολύ την κοινωνία ώστε όταν αποδείχτηκε η χρεωκοπία του μοντέλου της να εξωθήσει στον μνημονιακό ή στον χρυσαυγίτικο φασισμό μεγάλα τμήματα που πίστεψαν ακλώνητα στην ατομικότητα τους, ότι οι ίδιοι είναι το «άλας της γης» και όλοι οι άλλοι κατώτεροι και αδαείς. Η διαχείριση και η επίλυση της κρίσης είναι μια υπόθεση που θα επιλυθεί με μεγαλύτερη καπιταλιστική βαρβαρότητα είτε αυτή σημαίνει διάλυση κάθε μορφής κανόνα είτε σημαίνει πόλεμο και εξόντωση σε κάθε αδύναμο και διαφορετικό.

Η πίστη λοιπόν ότι είμαστε διαφορετικοί και ότι πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι μέσα από την πολυχρωμία της διαφορετικότητάς μας, στην πράξη δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε μια βαθειά εκμεταλλευτική, ιεραρχική και βάρβαρη κοινωνία γιατί ακριβώς η έννοια της διαφορετικότητας αναγκαστικά και στην πράξη μετατρέπεται σε μια ιδέα της ανωτερότητας και άγριου ανταγωνισμού.

Ο ίδιος ο Χωμενίδης εξάλλου ως πρόσωπο αποδεικνύει αυτήν την αποτυχία στην πράξη της ιδέας του. Εάν μπορούσε πραγματικά να νιώσει την αλληλεγγύη στους ανίσχυρους και τα θύματα, θα αναγκαζόταν να πολεμήσει το πολιτικο-κοινωνικό μοντέλο που προκαλεί το πρόβλημα. Δε συμβαίνει αυτό όμως γιατί ακριβώς δεν αισθάνεται ταυτότητα με το θύμα/ανίσχυρο, δεν αισθάνεται ότι μπορεί να βρεθεί στη θέση τους κάποια στιγμή, ότι το πρόβλημα του αδύναμου είναι και δικό του. Δεν αισθάνεται ότι μπορεί να σπάσει την ατομικότητά του και να μοιραστεί πλευρές του «είναι» του και της «ταυτότητάς» του με κάθε ανίσχυρο. Οι θέσεις τους και οι ταυτότητές τους είναι διαφορετικές, αλλά σε μια ιεραρχική κοινωνία είναι και ιεραρχικές. Συνεπώς η αλληλεγγύη της πολυχρωμίας δεν παρά μια σύγχρονη φιλελεύθερη εκδοχή της φιλανθρωπίας. Η πετυχημένη ανώτερη ξεχωριστά χρωματισμένη ταυτότητα, ο πετυχημένος διανοούμενος ή ο πετυχημένος επιχειρηματίας θλίβεται και δηλώνει την υποστήριξή του και την αλληλεγγύση του σε όσους δεν κατάφεραν να μπουν στο τρένο του success story. Κρίμα για αυτούς! Τους αγαπάμε, αλλά αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού….