Συντρόφισσες και σύντροφοι,Στην σύντομη παρέμβασή μου θα επικεντρωθώ στο κρίσιμο κατά τη γνώμη μου ζήτημα της συγκρότησης ενός κεντρικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού –αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και της υλοποίησης του...
προγράμματός του.
Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου.... με περιεχόμενο όπως εκείνο που προσδιορίζεται από τα 8 σημεία της Θέσης 43, προκύπτει από την δυσκολία που υπάρχει να προχωρήσουμε άμεσα στην αναγκαία επανάσταση, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό. Όπως ορθά διατυπώνεται στη ίδια θέση το πρόγραμμα αυτό προτείνεται ως «μεταβατικό προς την επανάσταση».
Άλλωστε αν επρόκειτο για κάποιο διαφορετικό από το σοσιαλισμό στάδιο, μετά την επανάσταση, αυτό θα σήμαινε ότι απορρίπτουμε τη λενινιστική θέση για τον μονοπωλιακό καπιταλισμό σαν το τελευταίο σκαλοπατάκι πριν το σοσιαλισμό, και αναπαράγουμε τη σταδιολογία περασμένων εποχών.
Η δυσκολία απαρχής της επαναστατικής διαδικασίας προκύπτει από το ότι:
1. Οι ευρύτερες λαϊκές μάζες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά αλλά και από την δική μας πρόσφατη εμπειρία, ακόμη και η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά οδηγούνται αυθόρμητα κάτω από το βάρος των συνεπειών της κρίσης στην επαναστατική συνειδητοποίηση.
2. Δεν υπάρχει και με δική μας ευθύνη το αναγκαίο πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο για την επανάσταση, δηλαδή ένα σύγχρονο ΚΚ .
3. Δεν υπάρχουν παρά ίχνη θεσμών τύπου Σοβιέτ, εργοστασιακών συμβουλίων, ή άλλων αντίστοιχων
4. Δεν υπάρχει εκ μέρους μας η απαιτούμενη προετοιμασία για τη σίγουρα βίαιη και πολύ πιθανόν ένοπλή σύγκρουση, που είναι η επανάσταση .
Ως εκ τούτου χρειάζεται να καλυφθεί το κενό ανάμεσα στο σήμερα και την αναγκαία επανάσταση, δίχως να την αναμένουμε να έλθει από μόνη της, αλλά διευκολύνοντας το δρόμο για την εκδήλωση της.
Με άλλα λόγια με αυτήν μας την πρόταση, της οποίας η προώθηση θα πρέπει να γίνεται παράλληλα με την κάλυψη των άλλων αδυναμιών που ανέφερα προηγουμένως, ενισχύουμε την επαναστατική στρατηγική μας, με μια τακτική που εντάσσεται σε αυτήν, και δίχως την οποία η στρατηγική μας πρόταση παραμένει μετέωρη.
Με δεδομένο λοιπόν ότι όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες κάτω από το βάρος της κρίσης στρέφονται αρνητικά, συνολικά ενάντια στο σύστημα, ενάντια στις τράπεζες και τις αγορές, ενάντια στην ΕΕ, ενάντια σε αστικούς θεσμούς, διαμορφώνεται σε όλο και πιο μαζική κλίμακα μια αντι-καπιταλιστική, αντι-ιμπεριαλιστική συνείδηση. Αυτό το Αντι, αυτήν την άρνηση, καλούμαστε να την αξιοποιήσουμε και να την επαναστατικοποιήσουμε παραπέρα και να την οδηγήσουμε στην θετική σοσιαλιστική θέση .
Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καθημερινή πάλη, από την ιδεολογική ζύμωση και κυρίως μέσα από το ίδιο το Είναι των ανθρώπων. Με άλλα λόγια η ίδια η θετική εμπειρία που θα προκύψει από την υλοποίηση του προγράμματός μας, θα συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος υπέρ της εξόδου από τα καπιταλιστικά τείχη και του σοσιαλισμού.
Εκκινώντας από αυτήν τη συλλογιστική και όχι αυθαίρετα, στηρίζω την πρότασή μας για το μετωπικό πρόγραμμα.
Είναι σαφές για όλους μας ότι το πρόγραμμα αυτό δεν θα έχει καμιά ελπίδα να υλοποιηθεί αν πριν και πάνω απ’ όλα δεν στηρίζεται σε ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα.
Από την άλλη, και διαλεκτικά, η ίδια η δημιουργία του μετώπου, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να στοχεύει κυρίως σε μια εκλογική επιτυχία, αλλά ακριβώς στην ενίσχυση αυτού του κινήματος. Και είναι βέβαιο ότι η ανακοίνωση και μόνον της συγκρότησης του θα το τονώσει, κάτι που συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό με τη δημιουργία των επί μέρους θεματικών μετώπων.
Το κίνημα αυτό κοινωνικά θα έχει σαν βάση του τη σύγχρονη εργατική τάξη, η οποία τείνει και να γίνει πλειοψηφική, και την οποία πάνω απ’ όλα θα πρέπει να επιδιώξουμε να πείσουμε και να συσπειρώσουμε στην παραπάνω προοπτική, κάτι που σήμερα κάθε άλλο παρά είναι δεδομένο.
Το κίνημα αυτό πολιτικά θα αποτελείται από δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές, οι οποίοι πέρα από φραστικές ή επουσιώδεις διαφοροποιήσεις θα αποδέχονται το πρόγραμμα που προτείνουμε. Όχι λιγότερο από αυτό, αλλά ούτε θα απαιτούμε να αποδεχτούν και τα περισσότερα που στοχεύουμε εμείς.
Βεβαίως από τη μεριά μας θα πρέπει να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι αυτό το μεταβατικό μας πρόγραμμα, θα πρέπει σύντομα να ακολουθηθεί από την ολοκληρωτική ανατροπή του καπιταλισμού και τη συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού, κάτι που καθίσταται ακόμη πιο αναγκαίο από τη σύγχρονη σχέση μεταρρύθμισης, επανάστασης, οι οποίες κάτω από τις παρούσες συνθήκες προσεγγίζουν η μια την άλλη πολύ περισσότερο από ό, τι κατά το παρελθόν.
Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα, ποιος θα υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα;
Προφανώς και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει άμεσα με τη μορφή της αυτοδιαχείρισης από το κίνημα. Και αν υποστηρίζαμε κάτι τέτοιο αυτό στην πραγματικότητα θα σήμαινε ότι ακολουθώντας την Μπακουνική πανουργία, θα επιζητούσαμε να καθοδηγούμε σεχταριστικά το κίνημα δίχως να το δηλώνουμε.
Ακόμη θα ήταν μάλλον υπεροπτικό και αντιφατικό, να υποστηρίζουμε ότι η θέση μας αντί να είναι εκείνη των δρώντων, δηλαδή εκείνη αυτών που εφαρμόζουν το πρόγραμμα που οι ίδιοι προτείνουν, θα είναι εκείνη των θεατών της εφαρμογής του από κάποιους άλλους, δίχως μάλιστα να προσδιορίζουμε συγκεκριμένα αυτούς τους άλλους.
Μια τέτοια στάση άρνησης συμμετοχής στην εφαρμογή του μεταβατικού μας προγράμματος από μια αντίστοιχη κυβέρνηση γίνεται ακόμη πιο ανεξήγητη, όταν έχουμε τη δυνατότητα μέσω μιας πρότασης για Συντακτική Συνέλευση να καθιερώσουμε μέτρα τύπου Παρισινής Κομμούνας, που θα αποτρέπουν την απόσπαση των διαχειριστών από τα λαϊκά συμφέροντα και θα διασφαλίζουν την θέση τους ως υπαλλήλων, υπηρετών του λαού.
Αυτή η άρνηση συμμετοχής, η αντικατάσταση του ενιαίου μετώπου από επί μέρους θεματικές συνεργασίες, η αντιφατική με αυτήν επ’ άπειρον επέκταση του μεταβατικού προγράμματος, η αντίθετη με τις Θέσεις τοποθέτηση ότι η υλοποίηση του προϋποθέτει την επανάσταση και την εργατική εξουσία, η άρνηση ένταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα ευρύτερο από αυτήν μέτωπο, όλα αυτά σηματοδοτούν ουσιαστικά την ακύρωση της ίδιας της μετωπικής μας πρότασης. Σηματοδοτούν, στο όνομα μιας κακώς νοούμενης καθαρότητας την ταύτιση με τον σεχταρισμό του ΚΚΕ, και οδηγούν στην ενίσχυση του Ρουσβελτικού ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα του νεοφασιστικού ψευτοαντισυστημισμού.
Σύντροφοι, η κατάσταση είναι κρίσιμη και δεν έχουμε άλλα περιθώρια καθυστερήσεων και τρεναρισμάτων. Προτείνω λοιπόν στην πολιτική απόφαση της Συνδιάσκεψης μας να περιέχεται η ακόλουθη σύντομη, όσο και ξεκάθαρη πρόταση : «Απευθυνόμαστε σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στη θέση 60, στους ανένταχτους αριστερούς, στους αγωνιστές που είναι μέσα, ή κοντά στο ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν μαζί μας, και τους καλούμε να συγκροτήσουμε άμεσα ένα Κεντρικό Πολιτικό Μέτωπο στη βάση του προγράμματος των 8 σημείων της θέσης 43.»
Μέτωπο τώρα λοιπόν, για να μην εκπέσουμε στην κατάσταση των αντιδραστικών αιρέσεων, που περιγράφει ο Μαρξ στο γράμμα του στον Μπόλτε του Νοέμβρη του 1871.
Μέτωπο τώρα, γιατί σύντροφοι όπως γράφει και μια νέα ποιήτρια, η Νάντια Γαβαλά σε μια ανέκδοτη ακόμη συλλογή της :
«Η ακεραιότητα της διαιρετότητας
δε θα παραχωρεί εσαεί
άλλοθι στον διασκορπισμό
Σφαχτάρια γέμισαν τα τσιγκέλια
Τι περιμένουν οι αριστερές καρδιές μας ;»
