Συγχαρητήρια στο ΠΑΜΕ για τη σταθερή απεργοσπαστική τακτική του, της Μαρίας Φανακίδου

Το ΠΑΜΕ δε μπορεί να ελέγξει το Κίνημα -γι' αυτό και το πολεμάει με κάθε τρόπο.

 Της Μαρίας Φανακίδου,πηγή alfavita

Υποψήφιας αναπληρώτριας ΠΕ 16.01

Τα συγχαρητήριά μου στους συντρόφους των ΕΛΜΕ του ΠΑΜΕ που με θρησκευτική προσήλωση παραμένουν πιστοί στην πάγια τακτική του ιστορικού Κομμουνιστικού Κόμματος: "Ό,τι δε μπορώ να το ελέγξω, το τσακίζω".

Οι προτάσεις της ΔΑΚΕ για 48ωρες απεργίες, έτσι, για την τιμή των όπλων, δεν αποτελούν έκπληξη. Ήταν αναμενόμενες. Όπως και η 24ωρη της ΠΑΣΚΕ ή η παντελής ανυπαρξία της σε άλλη ΕΛΜΕ. Αλλά η στάση του ΠΑΜΕ, σε απόλυτη σύμπνοια με την κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη, μας γεμίζει για άλλη μια φορά με απογοήτευση και πίκρα για το ιστορικό κόμμα το οποίο, δυστυχώς, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θεωρεί ως κύριο εκπρόσωπο της αριστεράς

(με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ξεκάθαρα επιλέξει τη μετατόπιση στο κέντρο). Φροντίζουν γι' αυτό τα ΜΜΕ που δεν δίνουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, φροντίζει δυστυχώς και η ίδια με την έλλειψη παρέμβασης -με εξαίρεση μία δύο μικρές πολιτικές οργανώσεις που επιδεικνύουν μια συνέπεια ως προς αυτό-, την απώλεια πολύτιμου χρόνου σε ατέρμονες διαμάχες και διαφωνίες και –το χειρότερο- σε πολυδιάσπαση, τη στιγμή που το σύστημα εκμεταλλεύεται το κάθε νανοσεκόντ για να εντείνει την επίθεσή του.

Το ΠΑΜΕ δε μπορεί να ελέγξει το Κίνημα -γι' αυτό και το πολεμάει με κάθε τρόπο.

Σε ό,τι αφορά το πώς λειτουργεί το ΚΚΕ, το συνειδητοποίησα αυτό για πρώτη φορά όταν δημιουργήσαμε ανεξάρτητο σύλλογο στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του ΠΑΜΑΚ, για να σπάσουμε το συγκεντρωτικό χαρακτήρα του υπάρχοντος Συλλόγου Φοιτητών. Πρόκειται για το σύλλογο που διατηρεί την παγκόσμια πρωτοτυπία να συμπεριλαμβάνει 9 απ' τις 10 σχολές του ΠΑΜΑΚ, αντί το κάθε τμήμα να έχει το δικό του σύλλογο, όπως ακριβώς γίνεται σε όλα τα πανεπιστήμια του πλανήτη. Οι συμφοιτήτριες απ' την ΚΝΕ -με πολλούς αγώνες ως τότε, αδιαμφισβήτητα- , ενώ ηξεραν πολύ καλά ότι πολεμάμε ένα χουντικό καταστατικό απαλειφάδι της 7ετίας, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ασφαλίτη το δικηγόρο του συλλόγου και συμφοιτητή μας. Δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, φωτογραφίες, έγγραφα, κάτι που να μπορεί να λάβει κανείς σοβαρά υπόψιν του. Εκείνες επέμεναν να δημιουργούν εντυπώσεις.

Το ζήτημα όμως έχει μεγαλύτερο βάθος. Το ΚΚΕ δε θέλει να πέσει η κυβέρνηση. Συνάδελφος που υπηρετεί στην επαρχία μου ανέφερε ότι καθηγητές που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ της έλεγαν ευθέως τον Ιούνιο, όταν και πάλι λειτούργησαν απεργοσπαστικά:
"Εμείς θέλουμε να εξαθλιωθεί πρώτα ο κόσμος για να επαναστατήσει".

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, όπως αναφέρει άλλη συνάδελφος που διδάσκει στη Θεσσαλονίκη, στη συνέλευση της δικής της ΕΛΜΕ οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ δεν έκαναν ούτε μία αναφορά στην κυβέρνηση και στην επιτακτική ανάγκη αυτή να πέσει. Όλη τους η κριτική αναλώθηκε στον κακό ΣΥΡΙΖΑ.

Και το τραγικότερο όλων: σύμφωνα με αναφορά της ίδιας συναδέλφου, καθηγητές που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ έκαναν παρέμβαση στα σχολεία αυτή τη βδομάδα παρουσιάζοντας τα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία των τελευταίων ημερών ως τουλάχιστον τραγικά και διατυμπανίζοντας σε όλους τους τόνους:
"Ο καπιταλισμός είναι ανίκητος, δεν έχει νόημα να παλεύουμε όσο υπάρχει αυτό το σύστημα", σπέρνοντας την απογοήτευση, την ηττοπάθεια και την παραίτηση.

Ωστόσο, πολύ απλά, το ΠΑΜΕ βρίσκει και τα κάνει. Αν οι καθηγητές, οι λειτουργοί της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, είχαν συνειδητοποιήσει την ιερότητα της θέσης στην οποία βρίσκονται, το γεγονός ότι πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και οφείλουν να παλέψουν ως το τέλος για να μην περάσει το νέο νομοσχέδιο, αυτή η κουβέντα δε θα γινόταν τώρα. Θα οργανώναμε τη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Θα είμασταν διατεθειμένοι να τρώμε στα συσσίτια για όσο χρειαστεί, αρκεί ν' ακολουθήσει ο υπόλοιπος λαός και να πέσει η κυβέρνηση. Το 90% της πρώτης και το 80% της δεύτερης ημέρας απεργίας θα είχε επαναληφθεί στις κρίσιμες συνελεύσεις αυτής της εβδομάδας και θα άρχιζε να αχνοφαίνεται ένα περισσότερο φωτεινό μέλλον. Όχι ότι το 65,9% είναι μικρό για δεύτερη εβδομάδα κινητοποιήσεων. Είναι όμως μικρό για τη σοβαρότητα των ιστορικών στιγμών που ζούμε και που απαιτούν παλλαϊκό ξεσηκωμό και αγώνα έως εσχάτων.

Όσο για το επιχείρημα, "Δεν αντέχουμε άλλο οικονομικά", ας αναλογιστούν οι καθηγητές πόσες περικοπές έχει υποστεί ο μισθός τους από τις μνημονιακές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Σε κάποιους είναι 30%, σε άλλους αγγίζει το 40%; Αν αυτά τα χρήματα τα είχαν χάσει παλεύοντας σε απεργίες διαρκείας, θα είχε υποβαθμιστεί η δημόσια εκπαίδευση τόσο πολύ; Και ευτελίζω τη συζήτηση χρησιμοποιώντας καθαρά οικονομικά επιχειρήματα γιατί, απ' ό,τι φαίνεται, οι έννοιες του χρέους και του καθήκοντος της υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης φαντάζουν πλέον γραφικές.

Και δεν μιλώ εκ του ασφαλούς. Μιλώ ζώντας σ' ένα σπίτι όπου τρεις άνθρωποι ζουν με 550Ε το μήνα, επειδή, χάρη στο μνημόνιο και τα νταβατζιλίκια των εργοδοτών, ο ένας εργαζόμενος έχει να πληρωθεί απ' το '12 -παρόλο που η επιχείρηση παρουσιάζει 100% πληρότητα.

Χθες, αμέσως μετά την αντιφασιστική πορεία στη Θεσσαλονίκη, με έκπληξη είδα όλες τις ταβέρνες γεμάτες. Δεν έχει κρυώσει ακόμα το χώμα που σκεπάζει τον Παύλο και η νεοελληνική κοινωνία έσπευσε να πνίξει τον πόνο της στα κοψίδια.

Βίοι παράλληλοι...

Σύμπαντα παράλληλα...