Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ πηγή, iskra
Ο νεοφασισμός της Χρυσής Αυγής βλάστησε πάνω στο έδαφος της κρίσης και της κοινωνικής κασταστροφής που προκάλεσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Θα ξεριζωθεί μαζί μ' αυτές.
Θα ήταν μια κάποια δικαίωση και παρηγοριά για τη δολοφονία του νέου, αριστερού αγωνιστή Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτη, αν το τραγικό αυτό γεγονός στεκόταν αφορμή για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εγκληματικής, νεοναζιστικής συμμορίας. Αποτελεί ωστόσο πολιτική τυμβωρυχία η εκμετάλλευση της δολοφονίας από τις μνημονιακές, όψιμα “αντιφασιστικές” και πάντα αντικομμουνιστικές δυνάμεις, με στόχο τη σταθεροποίηση της κλονιζόμενης εξουσίας τους μέσω μέτρων κυρίως επικοινωνιακού χαρακτήρα, ανίκανων να αντιμετωπίσουν την ουσία του νεοφασιστικού φαινομένου.
Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις να υποθέσει
κανείς ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ψυχρά σχεδιασμένη επιχείρηση
τρομοκράτησης και αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων από ισχυρά
κέντρα του “βαθέος κράτους”, με εκτελεστικό βραχίονα τη Χρυσή Αυγή.
Τα εν λόγω κέντρα έβλεπαν με μεγάλη ανησυχία το “θερμό φθινόπωρο” που
άλλοι προσδοκούσαν και άλλοι έτρεμαν. Και είχαν καλούς λόγους να
ανησυχούν. Το success story και το πρωτογενές πλεόνασμα, τα πιο σύντομα
ανέκδοτα του καλοκαιριού, έγιναν σκόνη με την ιστορία της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, το 25ευρω στα νοσοκομεία και το νέο χαράτσι στα ακίνητα. Η Γερμανία
ξεκαθάρισε ορθά- κοφτά ότι η Ελλάδα παραμένει, ουσιαστικά, χρεωκοπημένη
κι ότι θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο “διάσωσης”, δηλαδή και τρίτο Μνημόνιο.
Το γεγονός αυτό εγγράφει στην ημερήσια διάταξη την ανατροπή και της
τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης, μετά από εκείνες των Παπανδρέου και
Παπαδήμου που διαχειρίστηκαν τα δύο προηγουμενα Μνημόνια.
Στο κοινωνικό επίπεδο ήταν ορατά-
τουλάχιστον για όσους δεν έχουν τυφλωθεί είτε από αλαζονεία, είτε από
απελπισία- τα προμηνύματα της επερχόμενης έκρηξης. Ήδη στην αρχή του
καλοκαιριού, η υπόθεση της ΕΡΤ πυροδότησε μια απροσδόκητη, για το εύρος και το δυναμισμό της, κινητοποίηση,
εντελώς δυσανάλογη με την αμφίβολη λαϊκή συμπάθεια προς τους
δημοσιογράφους και την κρατική τηλεόραση: απλώς, ο κόσμος ζητούσε αφορμή
για να εκφράσει τη δική του αγωνία, οργή και προσδοκία, και την βρήκε στο “μαύρο” της ΕΡΤ.
Με την αρχή του φθινόπωρου, η ηρωική, κάτω από τις συνθήκες που έγινε,
απεργία των καθηγητών ήρθε να διαψεύσει όσους θεωρούσαν “τελειωμένο” τον
κλάδο ύστερα από την πολιτική επιστράτευση στις πανελλαδικές εξετάσεις
και απείλησε να προκαλέσει ευρύτερη απεργιακή αναταραχή.
Η κυβέρνηση είχε βάσιμους λόγους να φοβάται την απεργία των καθηγητών,
ενός κλάδου που από την ίδια τη θέση του επικοινωνεί με κάθε λαϊκή
οικογένεια και αποτελεί τον αποφασιστικό κρίκο διασύνδεσης του εργατικού
κινήματος με τη νεολαία. Οι πρώτες μαθητικές καταλήψεις
που άρχισαν να εκδηλώνονται παράλληλα με την απεργία- πολύ νωρίς για τα
δεδομένα του μαθητικού κινήματος- ενίσχυσαν αυτές τις ανησυχίες.
Αυτή η προϊούσα κοινωνική δυναμική
είχε την αντανάκλασή της και στο πολιτικό επίπεδο, με τις δυνάμεις της
Αριστεράς να ενισχύουν τη θέση τους, όχι μόνο δημοσκοπικά. Μετά την
ψυχρολουσία από τη στάση των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ στον αγώνα των καθηγητών, τον Μάιο, αρχίζει, με αφορμή την ΕΡΤ,
μια μετατόπιση προς πιο ριζοσπαστικές πρακτικές, που επιτρέπουν
στοιχειώδη ενιαιομετωπική δράση στο μαζικό κίνημα. Ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ,
που δέχεται τις ισχυρότερες πιέσεις από το αστικό στρατόπεδο, αποτελεί
θετική εξέλιξη η αγωνιστική στάση που κράτησαν η ηγεσία του και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, τόσο στην ΕΡΤ όσο και στην πρόσφατη απεργία των καθηγητών, αλλά και η αντιιμπεριαλιστική στάση τους στη συριακή κρίση.
Σ'αυτό το φόντο έρχεται η έκρηξη της Χρυσαυγίτικης κτηνωδίας να ανατρέψει εκ βάθρων το σκηνικό, να αλλάξει, με τη βοήθεια των μίντια,
την πολιτική ατζέντα και να μετατοπίσει τη διαχωριστική γραμμή από το
“μνημονιακή κυβέρνηση- λαϊκό κίνημα” στο “συνταγματικό τόξο-
νεοναζιστές”. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για καλά οργανωμένη εκστρατεία,
σχεδιασμένη με βάση τη “στρατηγική της έντασης” που ακολουθήθηκε στην Ιταλία της δεκαετίας του '70
και της οποίας την κορύφωση πιθανότατα δεν έχουμε δει ακόμη. Πριν από
τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, είχαν προηγηθεί τα γεγονότα του Μελιγαλά
και η επιδρομή εναντίον αγωνιστών του ΚΚΕ στο Πέραμα.
Επεισόδια που έδειξαν ότι ισχυρά κέντρα επιδιώκουν να δημιουργήσουν
εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα, εν όψει της κλιμακούμενης κοινωνικής
αναταραχής, με τη βοήθεια της Χρυσής Αυγής. Είναι γνωστές, άλλωστε, οι
καταγγελίες που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας- με
τελευταίο επεισόδιο τις αποκαλύψεις των WikiLeaks- για άμεση διασύνδεση ηγετικών στελεχών της νεοναζιστικής οργάνωσης και προσωπικά του αρχηγού της με την ΚΥΠ/ΕΥΠ, αλλά και με μεγαλόσχημους παράγοντες του εφοπλιστικού κεφαλαίου και των μίντια.
Και τώρα; Ασφαλώς η Αριστερά θα στηρίξει κάθε μέτρο της κυβέρνησης
εναντίον των φασιστοειδών, έστω κι αν αυτό έρχεται με τραγική
καθυστέρηση, χωρίς να σταματήσει στιγμή, όμως, να έχει στην πρώτη γραμμή
την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνσης, που ανέχτηκε το νεοναζισμό,
συντήρησε συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξή του και δεν εμπνέει καμία
εμπιστοσύνη ότι εννοεί έστω και τώρα να τον τσακίσει μέχρι τέλους κι όχι
απλώς να του υφαρπάξει ψήφους για να διασωθεί η ίδια απέναντι στους
βασικούς εχθρούς της, το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά.
Τα ερωτήματα είναι αυτονόητα: Έπρεπε να θρηνήσουμε τον Παύλο Φύσσα για να ανακαλύψει ο κ. Δένδιας
ότι είχε στο γραφείο του 32 φακέλους για εγκληματικές ενέργειες της
Χρυσής Αυγής, που γέμιζαν σκόνη εδώ και μήνες; Γιατί δεν έγινε το
παραμικρό όταν Χρυσαυγίτες δολοφονούσαν Πακιστανούς με εξίσου κτηνώδη τρόπο, την εποχή που ο κ. Δένδιας ήταν απασχολημένος με την επιχείρηση “Ξένιος Δίας” και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστατών τύπου Αμυγδαλέζας,
επιχειρώντας και πάλι να προσεταιριστεί την ξενοφοβική βάση της Χρυσής
Αυγής- με διαφορετικό τρόπο από ό,τι σήμερα; Μπορούμε να πιστέψουμε ότι
θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό στο σκληρό πυρήνα των μηχανισμών καταστολής
με την απομάκρυνση λίγων “σταγονιδίω픨, για να θυμηθούμε τον μακαρίτη
τον Αβέρωφ, όταν είναι γνωστό ότι στις τελευταίες εκλογές άνω του 50%
των ΜΑΤ και των ομάδων Ζ και ΔΙΑΣ ψήφισε Χρυσή Αυγή;
Το ΚΚΕ εσωτερικού πλήρωσε πανάκριβα τη γραμμή της “Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας”
που μετέτρεψε μια πτέρυγα του αριστερού κινήματος σε ουρά του
καραμανλισμού, την επαύριο της μεταπολίτευσης. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι
δεν υπάρχουν μαχόμενες αριστερές δυνάμεις σήμερα (και δεν εννοούμε,
βέβαια, τη ΔΗΜΑΡ) οι οποίες θα επαναλάμβαναν, κάτω από
την πίεση του αντιπάλου, παρόμοια τραγικά λάθη, τα οποία δεν θα ήταν
μόνο αυτοχειριαστικά για την Αριστερά, αλλά και θα αδυνατούσαν να
αντιμετωπίσουν το ίδιο το νεοφασιστικό φαινόμενο.
Γιατί βέβαια, η εκτόξευση της Χρυσής Αυγής δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν προσεβλήθησαν ξαφνικά 426.000 Έλληνες από τον νεοναζισμό,
σαν την ομαδική τρέλλα που προσβάλλει κατά καιρούς τις αγέλες των
ελεφάντων. Μπορεί να προϋπήρχαν σε τμήματα του κοινωνικού σώματος τα
συστατικά στοιχεία του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού, του
ανορθολογισμού, της λατρείας της βίας και πάει λέγοντας. Αλλά όλα αυτά
δεν θα συνενώνονταν στο φαινόμενο Χρυσή Αυγή αν δεν υφίστατο η ελληνική κοινωνία το καταλυτικό ηλεκτροσόκ της κοινωνικής ερήμωσης που προκάλεσαν η κρίση και τα Μνημόνια.
Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος και εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φραγκφούρτης, Μαξ Χορκχάιμερ, είπε κάποτε: “Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, δεν πρέπει να μιλάει για τον φασισμό”. Και μάλλον δεν μπορεί να κατηγορηθεί για υποτίμηση της φασιστικής απειλής...
