Όσοι
παραβρέθηκαν στο 39ο Φεστιβάλ
της ΚΝΕ στα Τρίκαλα, το οποίο έλαβε χώρα το Σάββατο 7/9, στο Μύλο του Ματσόπουλου, και
άκουσαν την κεντρική ομιλία την οποία εκφώνησε το στέλεχος του ΚΚΕ, Τάσος Τσαπλές, έμειναν κάγκελο από την
κατανομή του χρόνου που επέλεξε και διέθεσε ο ομιλητής, για να επιτεθεί
στις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Μεγάλο μέρος του χρόνου της ομιλίας του, ήταν αφιερωμένα στην επίθεση ενάντια
στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
Η κυβέρνηση, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ,
η Τρόικα, η ΕΕ, οι δυνάμεις εκείνες που ευθύνονται για την εξαθλίωση στην οποία
έχει περιπέσει μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού,
η Ναζιστική Χρυσή Αυγή η οποία αποτελεί
το μαντρόσκυλο των καπιταλιστών, ο ίδιος ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ο
οποίος ετοιμάζεται για ένα νέο πόλεμο, όλοι αυτοί χώρεσαν μέσα σε λίγα λεπτά. Ο
ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν χωρούσαν στα ίδια
λεπτά, και για αυτό τους αφιέρωσε
περισσότερα ο ομιλητής!
Ο γράφων δεν πρόσκειται και
δεν ανήκει στους παραπάνω χώρους.
Γιατί τότε εξεγείρεται από
την επίθεση του ομιλητή;
Διότι η επίθεση αυτή δεν
αφορά μόνο τις εν λόγο δυνάμεις. Αλλά και αυτές μόνο να αφορούσε, και πάλι θα
έπρεπε κάθε Αριστερός να εξεγερθεί! Η επίθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ αφορά σε ότι
υπάρχει και κινείται πέραν του ΚΚΕ και έχει αναφορά στην εργατική τάξη, στα
συμφέροντά της και στην ιστορική της αποστολή η οποία προκύπτει από την θέση
της στην παραγωγή και είναι η ανατροπή του γερασμένου και σαπισμένου
καπιταλιστικού συστήματος και η οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας χωρίς φτώχεια,
ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η επίθεση που εξαπέλυσε ο
ομιλητής δεν αποτελεί δική του, ατομική ιδιοτροπία και προτίμηση. Εκπορεύεται
από τις αποφάσεις του ΚΚΕ. Δεν ήταν δηλαδή εκτός γραμμής. Αντίθετα, ο ομιλητής εκλαΐκευε
τη γραμμή του 19ου Συνέδριου του ΚΚΕ, το οποίο αποφάσισε ότι: «… Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού
εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες
αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων-κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς)
οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με
τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρώτ’ απ’ όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της
μεταρρύθμισης ή επανάστασης. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική
συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις, ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης
δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.».
Η ηγεσία του ΚΚΕ
αποκλείει εκ των προτέρων κάθε πολιτική συνεργασία με ομάδες και κόμματα
κουκουεδογενή και κομμουνιστικής αναφοράς, όπως και να είναι τα πράγματα, αλλά
και κάθε συνεργασία γενικά.
Πρόκειται για το άκρον
άωτον του σεχταρισμού και, μάλλον, για μια παγκόσμια αποκλειστικότητα.
«Είναι εκπληκτικό που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν
καταγγέλλει και δεν καταδικάζει κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό!», θα φώναζε
ξανά ο Λένιν, αν ζούσε!
Και αυτό διότι « η ιστορία
του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή επανάσταση είναι γεμάτη από
περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να
εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!». (Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ.56).
Η στάση αυτή του ΚΚΕ απηχεί
και μια μικροψυχία της ηγεσίας του, η οποία θέλει να «τιμωρήσει» όλους όσους
αποσχίστηκαν από το ΚΚΕ, όλους όσους έφυγαν από το μαντρί, και ανεξάρτητα από
τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό. Ανεξάρτητα δηλαδή αν έφυγαν διαφωνώντας,
επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ, και το ΚΚΕ συνολικά σαν κόμμα, υιοθέτησαν τον
κυβερνητισμό και συμμετείχαν στις αστικές κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα, το
1989, ή έφυγαν επειδή επικροτούσαν, συμφωνούσαν και επαύξαναν αυτόν τον
κυβερνητισμό και ήθελαν τη διαιώνισή του. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα κινήθηκε και η
απόφαση για την πολιτική αλλά όχι και την κομματική αποκατάσταση του Άρη
Βελουχιώτη.
Όμως, δεν είναι μόνο
αυτό. Η ηγεσία του ΚΚΕ αναλαμβάνει τελικά να
χτυπήσει ότι κομμουνιστικό υπάρχει, να διαλύσει κάθε προοπτική ενότητας των
κομμουνιστών και οικοδόμησης ενιαίου εργατικού μετώπου το οποίο θα μπορούσε να
αμφισβητήσει, εδώ και τώρα, την κυβέρνηση, την Τρόικα, τα μνημόνια, την ίδια
την αστική εξουσία. Αφού υπονόμευσε όσο μπόρεσε την ενότητα δράσης του
εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και την διάσπαση
της αναγκαίας ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, τώρα αναλαμβάνει να χτυπήσει
ότι έχει κομμουνιστική και αριστερή αναφορά. Ας σκεφτεί κάποιος, ποια θα είναι
η πρακτική αντιμετώπιση των «ομάδων και κομμάτων που διαφοροποιούνται από το
ΚΚΕ» σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης;
Από αυτή την
αποστολή, την οποία αναλαμβάνει οικιοθελώς η ηγεσία του ΚΚΕ, προκύπτει ο βαθιά
αντεπαναστατικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης θέσης, η οποία προσφέρει θαυμάσια υπηρεσία στην άρχουσα
αστική τάξη και άμεση υπηρεσία στη μνημονιακή δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου,
την οποία, η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν αμφισβητεί, καθώς δεν προβλέπει κανένα αγώνα
για την ανατροπή της, πράγμα το οποίο αποτελεί ουσιαστικό κριτήριο για το πού
το πάει η ηγεσία του ΚΚΕ. Για το εάν έχει απλά υιοθετήσει
υπερεπαναστατικές-αριστερίστικες θέσεις, ή πρόκειται και για κάτι άλλο στο
οποίο οδηγείται από την ίδια της την πολιτική.
Η μη αμφισβήτηση
της κυβέρνησης των Σαμαρά-Βενιζέλου, από την ηγεσία του ΚΚΕ, γίνεται στο όνομα του να μην έρθει στα
πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, αποτελεί μία από τα ίδια.
Και μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με την ΝΔ το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ, κλπ. Ακόμα δεν τον
είδαμε, Γιάννη τον είπαμε!
Αυτή η
πολιτική καταλήγει, εκ των πραγμάτων, στη διευκόλυνση της συγκυβέρνησης
Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία κερδίζει χρόνο για την υλοποίηση του καταστροφικού
της έργου.
Η πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου του
ΚΚΕ, καλεί σε ένα πόλεμο κατά πάντων στο μαζικό κίνημα, καθώς βάζει ως άμεσο
καθήκον «…Να ανοίξει πόλεμος με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό από
πάνω μέχρι κάτω και τις παρατάξεις των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και νέων που
εμφανίζονται.».
Την πολιτική αυτή εξειδίκευσε η ηγεσία του ΚΚΕ και την
έκανε γραμμή του ΠΑΜΕ, το οποίο, με τρία κείμενα που μοίρασε στη ΔΕΘ,
περιγράφει τους αντιπάλους του. Και αυτοί είναι… ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Τους
οποίους, τα εν λόγο κείμενα, περιγράφουν σαν…κληρονόμους της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ!!
Ο Χαρίλαος Φλωράκης φημίζονταν για τα επιτυχημένα και
ακριβή αποφθέγματα, τα γνωμικά και τις
παροιμίες που χρησιμοποιούσε κατά καιρούς, ανάλογα με την περίπτωση. Σε ένα από
τα αποφθέγματα αυτά έλεγε, απευθυνόμενος σε αυτούς που κρίνουν την Αριστερά,
από…αριστερά: «Αριστερά της Αριστεράς, είναι η δεξιά»!
Νομίζω ότι το γνωμικό αυτό ταιριάζει γάντι
στην πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία, στην πράξη, πολεμάει με περίσσιο
μένος την υπόλοιπη Αριστερά και δείχνει σαν να προτιμάει την σημερινή κατάσταση
από μία φιλολαϊκή αλλαγή, η οποία μπορεί να αποτελέσει αφορμή για το ξέσπασμα
επαναστατικών αγώνων, μιας και η παραμικρή φιλολαϊκή πολιτική που θα
επιχειρηθεί να εφαρμοστεί, σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης σαν αυτή
που βιώνουμε, θα συναντήσει την
λυσσασμένη αντίδραση των δυνάμεων του κεφαλαίου και της Τρόικας. Και επιπλέον,
μια τέτοια πολιτική, σαν αυτή της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξυπηρετεί τις πιο
συντηρητικές δυνάμεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες βρίσκουν άλλοθι στην
αρνητική στάση του ΚΚΕ, για την δεξιόστροφη πορεία του.
Ακόμα-ακόμα, μια τέτοια
πολιτική δεν βάζει υποθήκες για να αποτελέσει το επόμενο βήμα του κινήματος,
διότι στέκεται εχθρικά απέναντι στον πόθο της εργατικής τάξης και του
εργαζόμενου λαού για μια ελάχιστη βελτίωση της θέσης τους.
Εν κατακλείδι, μια τέτοια
πολιτική όχι μόνο δεν πείθει, αλλά, αντίθετα, απωθεί την εργατική τάξη.
Γ.Π
(Τα πλήρη στοιχεία του
αρθρογράφου βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας για όποιον επιθυμεί να τα
μάθει)
