Εσύ ψωνίζεις από τα Τζάμπο; εγώ πάντως ψώνιζα!!!
Τρελαινόμουν να μπαίνω μέσα σ΄αυτούς τους παραμυθένιους, γεμάτους
παιχνίδια, διαδρόμους και να ξεχνιέμαι γεμίζοντας το καλάθι μου. Για να
μη μιλήσω για τις γιορτές που βγάζεις ένα σωρό υποχρεώσεις με μια βόλτα
στο πολυκατάστημα. Μην ξεχνάτε ότι έχει από λίπασμα για φυτά μέχρι
καλλυντικά. Μεγάλη διευκόλυνση σου λέω!
Με τον καιρό όλο και πιο συχνά το βλέμμα μου έπεφτε πάνω
στις ετικέτες ”made in China” και αυτό με προβλημάτιζε τόσο όσο να μη
γεμίζω το καλάθι μου μέχρι πάνω αλλά μέχρι τη μέση.
Στη συνέχεια έκαναν την εμφάνισή τους κάτι εποχιακές
διαφημίσεις με διασκευές γνωστών τραγουδιών, που ενστικτωδώς θα έλεγα,
μου παρακινούσαν το χέρι να χαμηλώσω το κασετόφωνο.
Δεν ξέρω τι ήταν
αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο: η έτσι κι αλλιώς κακή επιλογή του
πρωταρχικού σκυλάδικου τραγουδιού; η ενοχλητική στα αυτιά μου φωνή που
τραγουδάει; τα λόγια του τραγουδιού που προσπαθούν να με πείσουν ότι το
πνεύμα των γιορτών βρίσκεται μόνο εντός του πολυκαταστήματος και πουθενά
αλλού; ότι τα παιδιά αγαπούν τους γονείς μόνο όταν τους προσφέρουν
δώρα από το Τζάμπο; ότι ο γονιός δεν έχει να φάει αλλά να ψωνίσει από τα
Τζάμπο μπορεί;.
Μέχρι εδώ όλα καλά! Δεν το γουστάρω το μπουρδέλο, δεν
πατάω το πόδι μου ξανά εκεί. Απλά τα πράγματα! Τι γίνεται όμως όταν
φτάνεις στο σημείο, ενώ δεν έχεις καμία σχέση με αυτόν το κόσμο του
μάρκετινγκ και την νοοτροπία του, να περιμένεις στη σειρά έξω από ένα
Τζάμπο για να αφήσεις το βιογραφικό σου, επειδή έμαθες ότι ζητάνε
εποχικούς υπαλλήλους και φυσικά επειδή εδώ και μήνες κυνηγάς μια δουλειά
και δε σου κάθεται τίποτα;
Η αλήθεια είναι ότι δε φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανα
στο σημείο να πανηγυρίζω επειδή με πήραν εποχική ταμία στα Τζάμπο. Το
πραγματικό πανηγύρι βέβαια, αρχίζει από τη δεύτερη κιόλας μέρα (την
πρώτη είπαν να μας πάρουν με το καλό).
Τι να πρωτοθυμηθώ!!! το ότι έπρεπε να προωθήσουμε, με
μεγάλο ενθουσιασμό, τις μεγάλες Τζαμποσακούλες που μετράνε αντίστροφα
τις μέρες για τα Χριστούγεννα; -λες και δεν ξέραμε να το υπολογίζουμε
μόνοι μας, τα Τζάμπο περιμέναμε- αν τολμούσες να ξεχαστείς και
δεν έδινες την σακούλα σε πελάτη που την δικαιούταν η παρατήρηση ερχόταν
σαν βιτσιά. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα απαγορευόταν να λες ένα σκέτο
”χρόνια πολλά” έπρεπε να το συνοδεύεις με την ευχή ”καλά Χριστούγεννα”
και φυσικά <<δυνατά να σε ακούν και οι τοίχοι του τελευταίου
διαδρόμου>>, όπως χαρακτηριστικά μου είπε με στόμφο υπεύθυνη.
Υπολογίστε μόνοι σας την απόσταση, όταν εγώ βρίσκομαι στην αρχή του
κτηρίου και ο τελευταίος διάδρομος είναι στο τέλος του κτηρίου.
Σαν καλά και πειθαρχημένα παιδάκια που είμασταν είχαμε
ποιηματάκι που έπρεπε να λέμε στους πελάτες μας και φυσικά με ένα
χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κι αν τολμούσες να διψάσεις, αν είχες νερό μαζί
σου, έπρεπε να σκύψεις κάτω από το ταμείο σου και σαν σίγμα τελικό να
ξεδιψάσεις. Διότι είναι άπρεπο μπροστά στους πελάτες να πίνεις
νερό από το μπουκάλι. Επίσης απαγορευόταν ( μην ρωτήσετε γιατί ποτέ δεν
έμαθα) να ακουμπάμε τα χέρια μας στο πάγκο της υποδοχής στην είσοδο του
κτιρίου.
Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν η
απεριόριστη ειρωνεία ορισμένων υπευθύνων μας για το οτιδήποτε και αν
κάναμε ( δεδομένου οτι μόλις είχαμε προσληφθεί και ήταν μια δουλειά την
οποία κάναμε για πρώτη φορά). Υπήρχε δε, μια νεοφερμένη που για να
αποδείξει πόσο καλή είναι στη δουλεία της μας συμπεριφερόταν σαν δασκάλα
που μαλώνει τους αδιάβαστους μαθητές της, αλλά πάντα
στον πληθυντικό γιατί επρόκειτο για Κυρία που κρατάει τους τύπους.
Είμασταν υποχρεωμένοι να την φωνάξουμε για οτιδήποτε προέκυπτε με το
πάτημα ενός κουδουνιού. Αν δεν το έκανες άκουγες τον εξάψαλμο, εάν το
έκανες ερχόταν με ένα ύφος που σου έλεγε <<τί θέλεις πάλι μωρή
μαλακισμένη;>>. Και φυσικά θα έπρεπε να έχεις τα μάτια σου
δεκατέσσερα να μην περάσει κανένα αντικείμενο αχτύπητο. Κάτι που δεν
είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Κρύβει ένα σωρό κινήσεις που πρέπει να
κάνεις κάτω από την διαρκή επιτήρηση του επόπτη ταμείων, δηλαδή του
φύλακα αγράμματου που μάλλον το όνειρό του ήταν να γίνει μπάτσος αλλά
δεν τα κατάφερε.
Κι αν τύχαινε και δεν είχες δουλειά στο ταμείο σου, το
έκλεινες και πήγαινες να βρεις να κάνεις κάτι, όπως το να στοιχίσεις τις
χάρτινες δωροσακούλες. Παραμονή πρωτοχρονιάς τα καταστήματα έκλειναν
στις 6 και τα Τζάμπο στις 9. Οι υπάλληλοι είμασταν περισσότεροι από τους
πελάτες. Έκανα άνω-κάτω τα γλειφιτζούρια για να τα ξαναφτιάξω. Σε
δουλειά να βρίσκομαι!
Πραγματικά θα μπορούσα να γράφω έως αύριο για
αυτά που έζησα εκεί μέσα και φυσικά όχι μόνο εγώ. Αλλά βρίσκω
τρομακτικά στενάχωρο το γεγονός ότι νέα παιδιά που δούλευαν εκεί,
έβλεπαν αυτές τις συμπεριφορές με κατανόηση ή ακόμη και
αδιαφορία λέγοντας πως δε βαριέσαι τα περισσότερα έτσι λειτουργούν και
ακόμη χειρότερα. Καλά είμαστε εδώ, δε μας κρατούν και πάνω από το
ωράριο που μας πληρώνουν. Και στα πρόσωπά τους έβλεπα τους επόμενους
υπεύθυνους ταμείων.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα επισκεφτείς τα Τζάμπο
γίνε λίγο πιο παρατηρητικός με τους ανθρώπους γύρω σου. Κι εγώ εύχομαι
να βρω τον δρόμο μου μακριά από τον δικό τους και να μην αναγκαστώ να
δεχτώ ξανά πρόσληψη κατάντιας!!!
