των David North and Alex Lantier, πηγή, ilesxi
Στον απόηχο της υποτιθέμενης επίθεσης
με χημικά όπλα την προηγούμενη εβδομάδα, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι
σύμμαχοι τους κινούνται γρήγορα για να ξεκινήσουν έναν πόλεμο ενάντια
στη Συρία. Ίσως τις επόμενες ημέρες ξεκινήσουν επιθέσεις με πυραύλους
που θα βομβαρδίσουν τη χώρα για να την υποτάξουν Η εκστρατεία
προπαγάνδας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία αποσκοπεί στο
‘καμουφλάρισμα’ ενός ακόμη αντιδημοφιλούς για το κοινό πολέμου,
βρίσκεται στο απόγειό της.
Οι επίσημες εξηγήσεις για την επικείμενη
επίθεση αποτελούν ένα ‘πακέτο’ ανυπόστατων ψεμάτων, μία συλλογή
προφάσεων για να δικαιολογηθεί μια πολιτική που σχεδιαζόταν εδώ και
καιρό.
Οι πραγματικοί λόγοι για αυτόν τον
τελευταίο πόλεμο μπορούν να γίνουν κατανοητοί μόνο μέσα στο πλαίσιο της
γεωπολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης του αμερικάνικου και
ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά και συνολικά του παγκόσμιου
ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Πρώτον: Από γεωπολιτική άποψη, ο
εδώ και καιρό σχεδιαζόμενος πόλεμος ενάντια στη Συρία είναι ένα ακόμα
βήμα στην εκστρατεία της Ουάσιγκτον, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991,
να διασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία της μέσω της στρατιωτικής ισχύος.
Αντιμέτωπες με την παρατεταμένη παρακμή της κάποτε κυρίαρχης θέσης τους
στην παγκόσμια οικονομία, οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν στην
στρατιωτική τους δύναμη το μέσο για την εδραίωση μιας ηγεμονικής θέσης.
Ήδη από το 1992, στο «Σχέδιο Καθοδήγησης Αμυντικού προγραμματισμού»
(«Defense Planning Guidance») του αμερικανικού Πενταγώνου αναφερόταν
ρητά ότι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών αποσκοπούσε στο να εμποδίσει
την ανάδυση οποιασδήποτε δύναμης η οποία θα μπορούσε να γίνει ισότιμος
ανταγωνιστής των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 2002, η Εθνική Στρατηγική
Ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών δήλωνε ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν προληπτικό
πόλεμο για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Κεντρικό χαρακτηριστικό της παγκόσμιας
έκρηξης του αμερικάνικου μιλιταρισμού είναι η θέληση της Ουάσιγκτον να
διασφαλίσει μία κυρίαρχη θέση όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά σε
ολόκληρη την Ευρασία. Τα τελευταία χρόνια, τα γραπτά του ιμπεριαλιστή
στρατηγού Sir Halford Mackinder στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου
αιώνα έχουν γίνει ξανά σημαντικά κείμενα για τους φορείς χάραξης
πολιτικής στο Υπουργείο Εξωτερικών, το Πεντάγωνο και τη CIA. Σε
πολυάριθμα βιβλία αλά και σε αναρίθμητα άρθρα δημοσιευμένα σε ακαδημαϊκά
περιοδικά, αυτό που ο Mackinder αποκαλούσε «πλανητική νήσο»
-εκτεινόμενη από τα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας μέχρι τα δυτικά
σύνορα της Κίνας-κρίνεται ότι είναι αποφασιστικής στρατηγικής σημασίας
για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δυτικοευρωπαίους συμμάχους τους.
Όπως υποστηρίζει μία πρόσφατη έρευνα, «η Ευρασία οφείλει να είναι κεντρικό σημείο των στρατηγικών προσπαθειών της Δύσης… Για να σταματήσει και να
αντιστραφεί η αρτιγενής διαδικασία της δυτικής παρακμής, μία καλύτερη
κατανόηση της γεωπολιτικής της σημασίας, και της μάχης εκεί, και μία
συντονισμένη προσπάθεια είναι ζωτικής σημασίας .» [The World Island: Eurasian Geopolitics and the Fate of the West,
Alexandros Petersen] Όπως με όλες τις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές για
παγκόσμια κυριαρχία, έτσι και αυτή εμπεριέχει μία μάχη ενάντια σε
δυνάμεις που θεωρούνται εμπόδια στην υλοποίησή της. Η προσπάθεια
κυριάρχησης στην Ευρασία οδηγεί αναπόφευκτα στην κλιμάκωση της
σύγκρουσης με Ρωσία και Κίνα.
Η σειρά των επιθετικών πολέμων που
διεξάγονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη δεκαετία του 1990-στα
Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία- είναι μέρος του
προγράμματος που προβλέπει σε μια αδιαμφισβήτητη παγκόσμια κυριαρχία των
Ηνωμένων Πολιτειών. Το γεγονός ότι η παγκόσμια κυριαρχία δεν μπορεί να
επιτευχθεί χωρίς πολέμους που θα κοστίσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές,
και, πολύ πιθανόν, την καταστροφή του πλανήτη, δεν αποτρέπει την
Ουάσιγκτον από το να συνεχίσει.
Αυτή η στρατηγική της ιμπεριαλιστικής
κατάκτησης μπορεί να είναι τρελή, αλλά τέτοια ήταν και αυτή του Αδόλφου
Χίτλερ –του οποίου οι γεωπολιτικοί στόχοι εμφανίζονται σχεδόν
‘επαρχιώτικοι’ στο πεδίο εφαρμογής τους , όταν συγκρίνονται με τις
φιλοδοξίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όπως έγραψε ο Τρότσκι,
περίπου 80 χρόνια πριν, προβλέποντας την εξέλιξη του αμερικάνικου
ιμπεριαλισμού: «Για τη Γερμανία ήταν ένα ζήτημα ‘οργάνωσης της
Ευρώπης’. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ‘οργανώσουν’ τον κόσμο.
Όσο για τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, αυτές
βλέπουν τις δικές τους ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες να εξυπηρετούνται, για
την ώρα, δια της σύνδεσης της τύχης τους με το Πεντάγωνο. Ελπίζουν ότι
μπορούν να πάρουν μέρος στη λεηλασία από τους αμερικανικούς πολέμους
και στη συνέχεια να νομιμοποιήσουν τις δικές τους πράξεις λεηλασίας,
όπως τους πολέμους της Γαλλίας στην Αφρική.
Δεύτερον: Οικονομικά, ο
παγκόσμιος καπιταλισμός βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο της βαθύτερης κρίσης
από το μεγάλο κραχ, δημιουργώντας οικονομική στασιμότητα, μαζική
ανεργία και μία αμείλικτη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου. Η ολοένα
και πιο απελπιστική οικονομική κατάσταση -με τα χρέη που βαθαίνουν, τα
υποτιμημένα νομίσματα και τον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό- οδηγεί σε
όλο και πιο απερίσκεπτη και βίαιη εξωτερική πολιτική.
Η μεγάλη ύφεση του 1930 οδήγησε στον
δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπάθησαν
να βρουν στον πόλεμο μία λύση για τις δυσλειτουργίες του καπιταλισμού.
Η μεγάλη κρίση που ξεκίνησε το 2008, η οποία δε δείχνει σημάδια
υποχώρησης, οδηγεί στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Οι μορφές οικονομικού
παρασιτισμού που συνδέονται με τις διαδικασίες της παγκόσμιας
χρηματιστικοποίησης- όπου ο πλουτισμός λίγων στρωμάτων της κοινωνίας
επιτυγχάνεται διά μέσου της εξαπάτησης σε μαζική κλίμακα- βρίσκει το
φυσικό της συμπλήρωμα σε μια εξωτερική πολιτική που πραγματοποιεί τους
στόχους της μέσω της εγκληματικής βίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ηνωμένες
Πολιτείες παραμερίζουν τα Ηνωμένα Έθνη και προχωρούν σε πόλεμο χωρίς την
έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου η Ρωσία και η Κίνα έχουν
δικαίωμα βέτο, όπως συνέβη και με την Κοινωνία των Εθνών η οποία
κατέρρευσε μετά την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στην Αβησσυνία το
1935.
Τρίτον: Όλες οι
ιμπεριαλιστικές χώρες αντιμετωπίζουν μια συνεχώς επιδεινούμενη κοινωνική
κρίση που παράγεται από την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και τις
ταξικές αντιθέσεις. Στις Ηνωμένες Πολιτείες- όπου το πλουσιότερο 10% του
πληθυσμού κατέχει περίπου τα ¾ του πλούτου και το κυρίαρχο 1% μονοπωλεί
τον μισό από αυτόν-πόλεις εξαναγκάζονται σε πτώχευση εν μέσω μιας
ανηλεούς επίθεσης στους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο.
Στην Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση
αποσυντίθεται εν μέσω αυξανόμενων εντάσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών
δυνάμεων και μιας επίθεσης στις θέσεις εργασίας και το βιοτικό επίπεδο
που συμβολίζεται από την κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα. Όσο πιο
πικρές και δυσεπίλυτες είναι οι συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων
ευρωπαϊκών δυνάμεων, τόσο περισσότερο θα στρέφονται στην εξωτερική
επίθεση ως τη μόνη πολιτική πάνω στην οποία μπορούν όλοι να συμφωνήσουν.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όλο και πιο
πολύ βλέπουν τον πόλεμο σαν ένα μέσο για να αποσπάσουν την προσοχή από
την έκθεση των εγκληματικών χειρισμών τους εις βάρος του λαού. Η χρονική
στιγμή του τρέχοντος πολέμου σαφώς συνδέεται με την πολιτική κρίση που
προκλήθηκε από τις μαζικές αποκαλύψεις του Edward Snowden, την παράνομη
κατασκοπεία από μυστικές υπηρεσίες εναντίον του πληθυσμού των Ηνωμένων
Πολιτειών και των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ο ιμπεριαλιστικός
μιλιταρισμός θεωρείται από την άρχουσα τάξη ως ένα απαραίτητο μέσο
κατεύθυνσης των κοινωνικών εντάσεων προς τα έξω, μέσα από τα άχρηστα και
καταστροφικά κανάλια του πολέμου.
Αλλά ο 20ος αιώνας διδάσκει
ότι οι άρχουσες τάξεις που εύχονταν να απαλλάξουν τους εαυτούς τους από
τη χρεοκοπία του καπιταλισμού με τη νίκη στο μεγάλο τραπέζι της ρουλέτας
του μιλιταρισμού, τελικά ανακάλυψαν ότι οι ιστορικές πιθανότητες ήταν
εναντίον τους και ότι είχαν κάνει μερικά πολύ κακά στοιχήματα.
Ο πόλεμος στη Συρία, όπως και ο πόλεμος
στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα προξενήσει θάνατο και δυστυχία σε μαζική
κλίμακα, θα εντείνει την παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση, και θα
φέρει την ανθρωπότητα στο σύνολό της πιο κοντά στην καταστροφή.
Η έναρξη του πολέμου ενάντια σε μια ακόμη
μικρή χώρα αποδεικνύει όχι μόνο την βαρβαρότητα, αλλά και την πτώχευση
του αμερικανικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού και ολόκληρου του
παγκόσμιου συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση και τη λεηλασία.
Η μόνη διέξοδος από το αιματηρό αδιέξοδο του καπιταλισμού και του
ιμπεριαλισμού είναι μέσα από την ενωμένη πάλη της διεθνούς εργατικής
τάξης για τη νίκη της Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Επιμέλεια μετάφρασης: Κυριακή Παπαναστασίου
