«Να είμαστε όλοι μαζί». «Να είμαστε ενωμένοι». «Είδατε πόσα καταφέρνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι;»…
Τα γνωστά κλισέ επαναλήφθηκαν με αφορμή την επέτειο του Γοργοποτάμου. Ο
κ.Σταικούρας, μάλιστα, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, ως
εκπρόσωπος της κυβέρνησης στις εκδηλώσεις, διαπίστωσε για τον
Γοργοπόταμο ότι «γεφύρωσε τις διαχωριστικές γραμμές, τις αντιθέσεις, τα πάθη και τους φανατισμούς». Πρόσθεσε δε ότι «αποτελεί
δίδαγμα για τις νεότερες γενιές και ένα καλό παράδειγμα για το τι
μπορούμε να πετύχουμε με ενότητα, συνεννόηση και συνεργασία».
Σύμφωνα
με την παραπάνω καταπληκτική προσέγγιση, δεν μας μένει, λοιπόν, παρά
«να ενωθούμε». Και μέχρι την επόμενη «μεγάλη μάχη του Έθνους», μέχρι τις
9 Δεκέμβρη δηλαδή που συνεδριάζει το Eurogroup, να έχουμε
«συνεννοηθεί». Να έχουμε «συνεργαστεί». Και «όλοι μαζί» να έχουμε
συμφωνήσει με την κυβέρνηση, η οποία στο μεταξύ θα έχει συνεννοηθεί με
την τρόικα. Και έτσι («μονιασμένοι» και «ενωμένοι») να ενημερώσουμε
τους εταίρους μας για το πόσο πολύ μας αρέσουν οι πλειστηριασμοί. Πόσο
πολύ μας αρέσουν οι απολύσεις. Πόσο πολύ μας αρέσουν οι φόροι επί των
ακινήτων. Τα διαλυμένα νοσοκομεία. Τα διαλυμένα Πανεπιστήμια. Και άλλα
τέτοια «ενωτικά»…
Παλιά ιστορία η «εθνική συμφιλίωση» - Του Στάθη (πριν από 25 χρόνια)…
Συγγνώμη,
αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το μεθύσι της γενικής συμφιλίωσης.
Συγγνώμη, επίσης, που δεν διαβάζουμε ούτε τον Γοργοπόταμο, ούτε την
ΕΑΜική αντίσταση, ούτε την Επανάσταση του ’21, ούτε τίποτα
απ’ όσα προχώρησαν την Ελλάδα και τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, ως
αποτέλεσμα είτε της «ενότητας» των προβάτων με τους λύκους, είτε ως
αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης» των προβάτων με τους λύκους.
Άλλωστε αυτού τους είδους η «ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. Σε
καμία περίοδο. Σε καμία κοινωνία αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αλλού και
όχι «μαζί» ήταν οι Έλληνες που μήδισαν από εκείνους που πολεμούσαν τους
Πέρσες. Αλλού και όχι «μαζί» με εκείνους που πήγαν στο Βισί ήταν οι
Γάλλοι που πολεμούσαν τους ναζί. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι
Καραϊσκάκηδες από τους Νενέκους. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν ο Μαρτιν
Λούθεν Κινγκ από τους Μακάρθι. Αλλιώς τιμούν το Γοργοπόταμο αυτοί που
δέχονταν τα βόλια του Σκόμπυ, με τους άλλους που ενώθηκαν με τον Σκόμπυ
το ’44.
Αυτό το «όλοι μαζί» υπάρχει
μόνο στα «όλοι μαζί τα φάγαμε» των Πάγκαλων. Μόνο όσοι απουσίαζαν και
απουσιάζουν από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού
προσπαθούσαν και προσπαθούν – πάντα – να κρύψουν την απουσία τους πίσω
από την «αθώα» φρασούλα: «Ολοι οι Ελληνες μαζί»... Ομως,
η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν:
Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί». «Μαζί»
και «ενωμένος», για να επιστρέψουμε στον Γοργοπόταμο και κυρίως σε όσα
συμβολίζει, ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Όμως:
α)
Οταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα
βουνά, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και -
μαζί με το χρυσό της χώρας - τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα
«χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.
β)
Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια
Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας,
υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική
«εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην
υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την
ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».
3)
Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ήταν οι
δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν
και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο
πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα...
Όχι και «όλοι ενωμένοι», λοιπόν. Διότι, πολύ απλά:
- Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
- Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).
- Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).
«Όλοι
μαζί», είπατε; Ε, όχι φυσικά. Καθότι η αναγκαία ενότητα των πολλών
εναντίον των λίγων που τους τυραννούν, όποτε πέρασε μέσα από την ενότητα
των τυραννισμένων με τους τυράννους τους, έφερνε ακόμα πιο βαριές
αλυσίδες για τους τυραννισμένους. Και σε κάθε περίπτωση ο Μπέντζαμιν
Ντισραέλι, πρωθυπουργός της βικτωριανής εποχής ήταν και όχι του
σοβιετικού Κρεμλίνου, όταν σε μια κρίση λογοτεχνικής ειλικρίνειας το
περιέγραφε ως εξής: «Δυο έθνη που μεταξύ τους δεν υπάρχει
ούτε σχέση ούτε συμπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους
νόμους(…). Τα δυο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί».
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
