Γιώργος Παυλόπουλος, πηγή αριστερό blog
“Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία,
η χούντα δεν τελείωσε το '73!”. Ποιος μπορεί, μετά το νέο πραξικόπημα
της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου στην ΕΡΤ, να αμφισβητήσει τον ορθότητα
του συνθήματος που έχει σφραγίσει την Ελλάδα των Μνημονίων, λίγες μέρες
πριν τη συμπλήρωση 40 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Ποιος
μπορεί να αρνηθεί ότι σε μια χώρα η οποία διοικείται με προεδρικά
διατάγματα, φύλλα πορείας σε επιστρατευμένους εργαζόμενους και ΜΑΤ είναι
απαραίτητη η ύπαρξη μιας σύγχρονης ΥΕΝΕΔ, ως φερέφωνου του πιο
αντιδημοκρατικού καθεστώτος που έχει υπάρξει μετά τη χούντα;
Ποιος
δικαιούται να κλείσει τα μάτια μπροστά στο ολοκληρωτικό δίδυμο του
εργασιακού μεσαίωνα και του κατασταλτικού αυταρχισμού που έχουν
επιβάλει, χέρι-χέρι, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ελληνικό κεφάλαιο με τους
πιστούς υπηρέτες τους, σε κυβέρνηση και ΜΜΕ;
Πότε θα κάνει, λοιπόν, ξαστεριά; Μα φυσικά, όταν πάρουμε το ντουφέκι μας!
Όχι,
φυσικά, αυτό που μοιάζει με τα κουμπούρια των φασιστών, των μπράβων και
των πληρωμένων δολοφόνων του παρακράτους. Αλλά εκείνο που θα ρίχνει τις
“σφαίρες” των μαζικών, αποφασιστικών και άγριων αγώνων διαρκείας, για
την ανατροπή των κατά συρροή βιαστών της ζωής και των δικαιωμάτων μας.
Αλλά και τις “ρουκέτες” των ιδεών της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και
της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Κάθε
στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα που καθυστερούμε – ατομικά και συλλογικά – ο
αντίπαλος παίρνει βαθιές ανάσες και ελπίζει ότι θα μπορέσει τελικά να
μας καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα.
Όμως, ας το πάρουμε απόφαση: Είναι άλλο να φοβάμαι και να τρομάζω και άλλο να φοβάμαι και να δειλιάζω.
Ειδικά, όταν θέλω να φανώ αντάξιος των πιο ευγενικών και μεγάλων παραδόσεων και οραμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας.
