Μια απάντηση στο Γιώργο Ρούση

Μπάμπης Γκούβας, πηγή αριστερό blog

Σύντροφε  Γιώργο, δεν σου κρύβω ότι με πείραξαν ιδιαίτερα οι χαρακτηρισμοί «κάποια "επιτελεία" (sic!) εξακολουθούν να σέρνουν τα πόδια τους με μεμψιμοιρίες, απουσία ειλικρίνειας και κουτοπόνηρους συνδικαλισμούς» (Γ. Ρούσης, Κεντρικό μέτωπο δίχως άλλες υπεκφυγές, ΠΡΙΝ, 26.10.2013)

 

 

Νομίζω ότι στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παλεύει 25 χρόνια στο καμένο τοπίο της αριστεράς αξίζει περισσότερος σεβασμός. 

Πάμε τώρα στο περιεχόμενο που προτείνεις ως βάση και το οποίο νομίζεις ότι «ανταποκρίνεται στην απόφαση της 2ης Συνδιάσκεψης του ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Σου παραθέτω βασικά σημεία:
 

«...4. Έξοδος από το ευρώ  και ελεγχόμενη διολίσθηση του εθνικού νομίσματος.
 

5. Ρήξη με την ΕΕ, σε συνεργασία με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις της, έως και έξοδος από αυτήν στο βαθμό που η παραμονή σε αυτήν στέκεται εμπόδιο στην υλοποίηση αυτού του προγράμματος.

...
9. Σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας».

Με τα παραπάνω σημεία γινόμαστε ανειλικρινείς απέναντι στον ελληνικό λαό καλλιεργώντας του αυταπάτες ότι υπάρχει περίπτωση μέσα στην ΕΕ να προωθήσουμε φιλολαϊκή πολιτική αρκεί να αλλάξει το νόμισμα. Αν νομίζεις σύντροφε ότι οι χιλιάδες των ανένταχτων περιμένουν να ακούσουν άλλο ένα ψέμα για να ενταχθούν στο «μεγάλο μέτωπο» που θα το πει, κάνεις λάθος.
 

Συντροφε εάν ήμασταν με την άποψη μιας πιο ανθρώπινης κυβερνητικής διαχείρισης, θα βρισκόμασταν στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μας χώριζε το νόμισμα.
Για την ιστορία σου παραθέτω την απόφαση της Ανταρσυα που νομίζεις ότι συνάδει με το περιεχόμενο που προτείνεις:
 

«22. Πολιτική βάση μιας τέτοιας μετωπικής συμπόρευσης είναι το αναγκαίο κι απαραίτητο σήμερα μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Συγκεκριμένα: Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η άρνηση πληρωμής – διαγραφή του χρέους. Το διώξιμο της τρόικας και κάθε κηδεμόνα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αλλά και από το ΝΑΤΟ. Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση. Ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στην παραγωγή και σε όλη την κοινωνία. Η πάλη για πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία του εργαζόμενου λαού και η απελευθέρωση από τα δεσμά του σύγχρονου απολυταρχισμού του κεφαλαίου. Η υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων στην πάλη για την επιβίωση και η βελτίωση της θέσης τους ενάντια στη δικτατορία των μνημονίων, του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας. Η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, και κάθε κυβέρνησης με αντιλαϊκή πολιτική. Η γραμμή της αγωνιστικής κλιμάκωσης, η αντισυνδιαχειριστική λογική και η επίγνωση ότι δεν υπάρχει περιθώριο για μια «φιλολαϊκή» κυβερνητική διαχείριση στα πλαίσια του ευρώ, της ΕΕ και του συστήματος, η επιμονή στην ανάγκη για επαναστατικές αλλαγές και για τη διεκδίκηση μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής προοπτικής».

Και τέλος θα προσθέσω μια τελευταία παρατήρηση. Σύντροφε Ρούση είσαι με την ενότητα ή με τη διάσπαση; Γιατί στο τελευταίο τμήμα του άρθρου φαίνεται ότι προκρίνεις άμεσα τη δημιουργία μετώπου με όσες δυνάμεις συμφωνούν με το περιεχόμενό σου. Οι υπόλοιπες, γράφεις, ας μείνουν αλλού μέχρι να καταλάβουν ότι πρέπει κι αυτές να σε ακολουθήσουν!

Σύντροφε βιάζεσαι και εμείς βιαζόμαστε, 20 χρόνια παλεύουμε για τη συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Όμως αυτό που γράφεις ότι εδώ και τρία χρόνια θα μπορούσε να γίνει συμπόρευση με τον Αλέκο Αλαβάνο και εμείς την καθυστερούμε, δεν ισχύει. Σου θυμίζω ότι ο χώρος αυτός πριν απο τρία χρόνια υποστήριζε την παραμονή της χώρας και στο ευρώ.