πηγή πιτσιρίκος
Αριστερός αρθρογράφος, προφανώς συριζαίος, ενοχλημένος από την κριτική μου στον ΣΥΡΙΖΑ, με προτρέπει από αποτυχημένο διαδικτυακό τόπο να πάω στην κίνηση των 58 επειδή μου ταιριάζουν. Ατυχώς για τους συριζαίους, ακόμα και ο λίβελος θέλει ταλέντο.
Ο αρθρογράφος με κατηγορεί για ανωνυμία. Ένας νέος Μουρούστης, από
τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά. Θέλει να γίνει διάσημος ο άνθρωπος. Θέλει το
όνομά του να γίνει γνωστό.
Προφανώς, ο αρθρογράφος δεν έχει πάρει χαμπάρι πως δεν είμαι καθόλου
ανώνυμος. Ποτέ δεν ήμουν ανώνυμος –έχω εργαστεί σε διάφορα ΜΜΕ και με
ξέρουν χιλιάδες άνθρωποι- αλλά όποιος δεν ήξερε το όνομά μου το έμαθε
από το γραφείο του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και από τα δελτία
ειδήσεων.
Ο αρθρογράφος ερμηνεύει όπως θέλει το κείμενό μου για τον ΣΥΡΙΖΑ -κλασικές
πουστιές των επαγγελματιών «αριστερών» που τις κάνουν και οι φασίστες-
και με μέμφεται που δεν έχω ενδώσει στη συλλογικότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλαδή, να πάω στον ΣΥΡΙΖΑ να πιάσω πόρτα για τον χειμώνα. Εγώ δεν
βλέπω καμιά συλλογικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που βλέπω είναι πολλούς
φιλόδοξους ανθρώπους –και πολλούς ατάλαντους- έτοιμους να κάνουν
γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια.
Το πόση συλλογικότητα υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται από τις
συγκεντρώσεις του. Μετά από τέσσερα χρόνια χρεοκοπίας της χώρας –και
όντας πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις-, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να
κάνει μια συγκέντρωση της προκοπής. Όλοι από τα σπίτια τους.
Είδα και την συλλογικότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο που προσπάθησε να
καπελώσει τις πλατείες τον Ιούνιο του 2011. Αχ, τι ωραία συλλογικότητα.
Επίσης, όλοι αυτοί που κατηγορούν τους άλλους πως δεν δρουν με
συλλογικότητα είναι όλα αυτά τα δυστυχισμένα που ξέρουν πως δεν έχουν
στον ήλιο μοίρα και πάνε και χώνονται στα κόμματα, μπας και καταφέρουν
να βρουν καμιά θεσούλα.
Για έλλειψη συλλογικότητας με κατηγόρησε πέρσι κι ένας «αριστερός»
δημοσιογράφος που τα παίρνει επί δεκαετίες από δέκα μεριές και από όλους
τους νταβατζήδες. Πολλή συλλογικότητα ο άνθρωπος.
Σιγά μην πάω στην Αυγή και στο Κόκκινο, βρε παιδιά. Δεν έχω μιλήσει
καν ποτέ στη ζωή μου στο Κόκκινο. Ούτε μια φορά. Μου έχουν ζητήσει να
μιλήσω αλλά δεν ήθελα εγώ. Δεν γουστάρω αστικά κόμματα και κομματικά
όργανα. Ξερνάω.
Με την ευκαιρία, μια παρατήρηση: Στα 8 χρόνια που γράφω, όλες οι
προτάσεις συνεργασίας που μου έγιναν ήταν από μέσα που δεν ήταν
αριστερά. Ούτε μια πρόταση δεν ήταν από αριστερό μέσο. Οι δεξιοί είναι
πιο έξυπνοι. Και όχι τόσο κομπλεξικοί σαν τους αριστερούς.
Βέβαια, εγώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν έχω αποδεχτεί καμία
πρόταση συνεργασίας. Επίσης -με δυο εξαιρέσεις για δυο φίλους- δεν
μίλησα στα ελληνικά ΜΜΕ. Ούτε με έχετε δει ποτέ στην τηλεόραση. Και με
έχουν καλέσει στις εκπομπές τους όλοι. Όλοι. Αυτά τουλάχιστον θα μου
τα αναγνωρίσει κανείς ποτέ;
Επίσης, ο αρθρογράφος με συγκρίνει με τον Θεόδωρο Πάγκαλο -ναι, ήμουν
κι εγώ υπουργός 30 χρόνια- και με κατηγορεί ότι βωμολοχώ. Αχ, αυτές οι
παρθενόπες της Αριστεράς, οι γεροντοκόρες, οι αστούλες. Κοκκινίζουν τα
χρυσά μου, όταν ακούν τη λέξη «μουνί». Γιατί είναι αριστεροί. Γιατί
είναι ζουζουνάκια. Γιατί είναι λεβεντομαλάκες.
Και τώρα να δώσω κι εγώ μια συμβουλή στον συριζαίο αρθρογράφο:
Κάτσε εκεί που είσαι. Θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και κάπου θα
σε βολέψει. Μόνος σου δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Αποκλείεται.
(Αγαπητοί φίλοι, συγγνώμη που περιαυτολογώ και συγγνώμη που
αναγκάστηκα να γράψω αυτό το κείμενο αλλά υπάρχουν και όρια. Καταλαβαίνω
να μου την πέφτουν οι ακροδεξιοί μουρούστηδες και οι φασίστες καφρήλοι
-το μπλογκ μου είναι πιο ενοχλητικό από τον ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση-
αλλά πάει πολύ να πρέπει να διαβάζω και τις ανοησίες που γράφει ο κάθε
δυσκοίλιος που περιμένει να τον βολέψει κάπου ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχω καταλάβει
εδώ και χρόνια πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι δεξιοί αλλά οι
αριστεροί. Οι αριστεροί που ξεπουλιούνται για ένα κουλούρι. Το κείμενο
είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έχουν ξεσκιστεί τα τελευταία χρόνια
να γράφουν πως είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ, εσείς είστε ηλίθιοι.
Εγώ σκοπεύω να παραμείνω ελεύθερος άνθρωπος. )
(Ωραία το πάτε εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίστε.)
