Νόμος Τρόμος και Τρομοκρατία

του Ιουλιανού, πηγή ΠαραλληλοΓράφος

 Παλαιότερα, στις κοινωνίες των ανθρώπων για να μην βρεθούν στην κατάσταση όλων εναντίων όλων και για να διαιτητεύουν τις διαμάχες τους μα και για να σκύβουν στον φόβο της εξουσίας, υπέρτατο όσο και φανταστικό σημείο αναφοράς υπήρχε για πολλά χρόνια ο αόρατος μα παντοδύναμος Θεός και οι νόμοι του όπως αυτοί εκφράζονταν από τους παπάδες. Από εκεί ο νομός της εξουσίας πέρασε στα χέρια του ελέω Θεού μονάρχη, και όταν οι αστοί αποφάσισαν να τον αποκεφαλίσουν, η κυριαρχία του νόμου πέρασε στα «χέρια του λαού». Ένα φαντασιακό συμβόλαιο ανάμεσα στην εξουσία και στον εξουσιαζόμενο, μια και η ιδέα ενός λαού με κοινά συμφέροντα είναι τόσο αφηρημένη όσο και η ιδέα του Θεού.

Από τους νόμους του κράτους «του επικρατούντος δικαίου» δηλαδή η εξουσία το χρησιμοποιεί ως άσκηση τρόμου δηλαδή κυρώσεων απάνω σε περεκκλίνοντες εξουσιαζόμενους. Και ουκ ολίγες φορές η εξουσία χρησιμοποίησε την ιδεολογία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των νόμων της για να καλύπτει αυτή την τάξη πραγμάτων. Τον τρόμο του κράτους δηλαδή.
Η αντίδραση των παρεκκλινόντων ονομάστηκε τρομοκρατία.

Μεταπολεμικά η Ελλάδα έφτιαξε ένα τέτοιο κράτος τρόμου που το κύριο συστατικό στοιχείο των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και του νόμου 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» ορίζονταν σύμφωνα με το άρθρο 3 του συντάγματος αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής της Πολιτείας». Αφετέρου η «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι πολιτικές δολοφονίες.

Μήπως όμως μεταπολιτευτικά άλλαξαν οι στόχοι και περάσαμε σε άλλον δίκαιο ρυθμιστικό φορέα και αφήσαμε πίσω μας τη φασιστική «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής»;

Την απάντηση την δίνει ο υπουργός Δένδιας:

«Αυτό που έγινε από το 1974 μέχρι σήμερα, η προσπάθεια να κουκουλώσουμε τις σκληρές επιλογές, να μην κάνουμε τις σκληρές επιλογές που απαιτούνται, νομίζω ότι είναι μια από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα»

Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους. Και ο δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνο ένας, η εφαρμογή των νόμων προς όλους».

Η δικαιολόγηση του παρελθόντος για να κρύψουν τις άθλιες πολιτικές αποφάσεις του αστικού συστήματος σε κοινωνικό αλλά και δημοκρατικό πεδίο, που αυτό-ορίστηκε ως μόνη εγγύηση της σταθερότητας καταδικάζοντας την βία από όπου και αν παρέρχεται με ταυτόχρονη υπώρεια απειλή για την αριστερά.

Όχι;

Ας δούμε τι είπε ο Δένδιας από το βήμα της Βουλής:

«Αυτό που αμφισβητώ είναι τον δικό σας ιστορικό ρόλο ως Κόμματος απέναντι στον ιστορικό ρόλο της παράταξης ή του αστικού κόσμου. Σας λέω λοιπόν ότι ο ιστορικός ρόλος του ΚΚΕ ήταν τέτοιος που δεν νομιμοποιείται να ασκεί αυτή την κριτική. Ιστορικά το ΚΚΕ τότε απετέλεσε φορέα αντιλήψεων συγκεκριμένης δυνάμεως στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, απολύτως συνδεδεμένου μαζί της σε σημείο που το 1948 – 1949 συνομολόγησε και την αμφισβήτηση της εθνικής ανεξαρτησίας ως σήμερα υπάρχει».
«Θα μου επιτρέψετε να σας πω -διότι ιστορία γνωρίζουμε όλοι- ότι και την 5η Ολομέλεια γνωρίζουμε και την “πολιτική των ασυρμάτων” γνωρίζουμε και “το όπλο παραπόδα” γνωρίζουμε, εάν θέλουμε να πάμε πίσω στο ’49. Και τις απόψεις του ΚΚΕ για την ελληνική ιστορία και την ανεξαρτησία γνωρίζουμε και για την ακεραιότητα της χώρας τη γνωρίζουμε. Εάν θέλετε, δείξαμε τεράστια ιστορική ανοχή εμείς της κεντροδεξιάς απέναντι στην αριστερά. Σας παρακαλώ, όμως ειλικρινώς μην εκμεταλλεύεστε αυτή την ανοχή. Σας σεβαστήκαμε απολύτως, σεβαστήκαμε τις απόψεις σας, αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί! Δεν μπορεί να πάει πιο πέρα».

Ο Δένδιας αφενός επαναφέρει τον νόμο 516\1948 με τα τότε «επιχειρήματα» και αφετέρου προειδοποιεί και ορίζει τους πόλους της σύγκρουσης «κεντροδεξιά απέναντι στην αριστερά».

«Αυτό το είδος των υπανθρώπων, που για να θριαμβεύσει η δική τους αλάθητη εκδοχή ποιο το «σωστό» και ποιο το «δίκιο» απανθρακώνουν σήμερα ζωντανούς ανθρώπους και κατακαίνε βιβλία, το γέννησε στην Ελλάδα η τριαντάχρονη (μεταπολιτευτική) καπηλεία της Αριστεράς. Έσπειραν διαστροφή, τυφλή ιδιοτέλεια, καιροσκοπισμό. Και θερίζουμε σήμερα έγκλημα, φρίκη, τρόμο, ανομία.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η «Αριστερά» αναδείχθηκε σε εκτροφείο συνδικαλισμένων τυράννων του κοινωνικού σώματος, ψυχανώμαλων βανδάλων, μονοδιάστατης υστερίας συμφεροντολόγων. όταν αρχηγοί κομμάτων ή στελέχη ή εκπρόσωποι διακηρύχνουν επίσημα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα ότι τους νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο αυτοί τους ακυρώνουν με βία και τρομοκρατία στους δρόμους, τότε, όπου λειτουργεί δημοκρατία, επεμβαίνει Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και παύει να αναγνωρίζει ως πολιτικό κόμμα τη φασιστοειδή συντεχνία»

Έγραφε ο Χρήστος Γιανναράς στην Καθημερινή

Οι πολιτικές ελίτ που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον κόσμο ανέκαθεν λάτρευαν την κεντρική θέση, το «μέσον». Ήθελαν να αισθάνονται –και να το αισθάνονται και όλοι οι υπόλοιποι– ότι η παρουσία τους και η κυριαρχία τους είναι «εκ των ων ουκ άνευ» προϋπόθεση για την ισορροπία του κόσμου. Παρουσίαζαν τον εαυτό τους, την εξουσία που ασκούσαν, το κοινωνικό σύστημα που επέβαλλαν ως μόνο θεμέλιο του κόσμου, ως axis mundi, πάνω στο οποίο στηρίζεται κάθε τι το υλικό και το άυλο – οι αξίες, οι εκφράσεις, οι ιδέες, οι συμπεριφορές, οι αποφάσεις, οι επιλογές των κοινωνιών και των ανθρώπων. Τέτοια υπήρξε η πεμπτουσία της ως τώρα πολιτικής εξουσίας: η αίσθηση ή συνήθως, η ψευδαίσθηση ότι τίποτε δεν γίνεται έξω από αυτήν και ότι πέρα από αυτήν παραμονεύουν το αρχέγονο χάος, η απόλυτη καταστροφή και ο φόβος. Έγγραψε ο καθηγητής Ιστορίας Μαργαρίτης.

Και είναι γεγονός πως σε όλα τα οργανωμένα κινήματα που θα αμφισβητήσουν τους νόμους τους και την υπάρχουσα ευταξία, ο τρόμος του κράτους, που υπαγορεύεται από συγκεκριμένες αστικές ανάγκες με ταξικά χαρακτηριστικά που ασκεί απέναντι σε πολίτες, αυτή η νόμιμη βία του κράτους με αστυνομική διαχείριση έχει ήδη πέσει πάνω τους. Με άλλοθι…

«Η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση της Χρυσής Αυγής που οδηγεί σε βία και νεκρούς», «αν δεν σταματήσει αυτή η ένταση, να πάνε φυλακή αυτοί που πρέπει και οι άλλοι να φρονιμέψουν θα έχουμε και άλλους νεκρούς». «Υπερασπίζονται τους κουκουλοφόρους, τρομοκράτες που έχουν καταδικαστεί και δολοφόνους, φωνάζουν εμφυλιοπολεμικά συνθήματα που στάζουν αίμα», «όσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»

Χρύσανθος Λαζαρίδης, σύμβουλος Σαμαρά και αριστερός με περγαμηνές αγωνιστικές που με χίλια προσχήματα όταν λάδωσε το αντεράκι του την εγκατέλειψε.

Το άλλοθι που προσέφεραν οι τραμπούκοι δολοφόνοι φασίστες, στοχεύοντας να νουθετήσουν και να φοβίσουν την μεγάλη πλειοψηφία των α-μέτοχων πολιτών. Αυτούς τους πολίτες που κάθονται σε μια πολυθρόνα βλέποντας τηλεόραση χωρίς να σκέφτονται το πώς και το γιατί. Εύτρωτα και αποχαυνωμένα άτομα που αντιδρούν με αυτόματα ανακλαστικά μια και έχουν μάθει να υποκλίνονται στην δύναμη της εξουσίας σε κάθε απόφυση που την εκφράζει τύπου Πάγκαλου που με κληρονομικό δίκαιο που απορρέει από την χούντα του Παππού του και την συμμετοχή αυτού στους Γερμανοτσολιάδες:

«Η ψυχολογική ανάλυση των μελών της Χρυσής Αυγής θεωρώ ότι είναι χαρακτηριστικό μιας ιδιάζουσας ελαφρότητας που έχει ο κ. Τσίπρας. Αφού είναι ψευτοτσαμπουκάδες, γιατί τα στελέχη του κ. Τσίπρα δεν ορθώνουν το ανάστημά τους εναντίον τους να τους σταματήσουν, αλλά χέρι-χέρι, μαζί και οι δύο, δημιουργούνε ταραχές και αναστατώσεις με κοινά συνθήματα όπως το «Έξω από την Ευρώπη… θα δείτε ότι είναι Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ μαζί. Χέρι-χέρι, όπως και στα οδοφράγματα της Κερατέας.»

Εφημερίδα Τα Νέα.

Όπως είχε πει και ο Ντανιέλ Γκερέν: «Δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί». Και ο Πάγκαλος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, από τις πιο επικίνδυνες μορφές φασισμού διότι αυτός ενσαρκώνει τον καθημερινό φασίστα. Δηλαδή των έρπων φασισμό που δεν ξέρει και δεν θέλει να ξέρει το όνομα του.

Ταυτόχρονα με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, οι δημοσιογραφικές πένες του Πρετεντέρη και Κασιμάτη του κυρ Πάσχου σε αγαστή σύμπνοια με την εξουσία και με παιδαγωγικές απλουστεύσεις ταυτίζουν, σχετίζουν και ενοχοποιούν «κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες (που) όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου». Σαν να λέμε «Καίουν και σφάζουν οι Γερμανοί….Καίουν και σφάζουν οι αντάρτες» όπως έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου γνωστός και ως Παπατζής.

«Οι κυριότερες µορφές της (βίας) είναι οι κάθε μορφής καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, τόπους εργασίας, ακόµη και δηµόσιους χώρους. Η παρεµπόδιση ή ο αποκλεισμός κάθε φυσιολογικής δραστηριότητας της κοινωνίας. Και εδώ το ζητούµενο δεν είναι το πρόσχηµα της αναταραχής (ελάχιστα ενδιαφέρει…) αλλά η αμφισβήτηση του δικαιώματος και της υποχρέωσης των κρατικών µηχανισµών να επιβάλουν την τάξη και να αποκαταστήσουν τη νοµιµότητα…»
«…Ανάλογα παραδείγµατα µε ανάλογα κρούσµατα βίας και εκφοβισµού θα µπορούσε να ανασύρει κανείς από τα πανεπιστήµια, όπου στην αµφισβήτηση της νοµιµότητας και στην υποδαύλιση της ανοµίας η αριστερή εκτροπή πετυχαίνει να συµβαδίζει µε τον ακαδηµαϊκό συντεχνιασµό. Η ακόµη και στα µέσα ενηµέρωσης, όπου η Αριστερά μετέρχεται όλες τις µεθόδους πίεσης και εκφοβισµού για να επιβάλει τη δική της ανάγνωση και παρουσίαση της πραγµατικότητας….»

Έγραψε ο Γιάννης Πρετεντέρης

Από κοντά και ο δημοκράτης φασιστοφάγος δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης: «Βλέπουμε τον πανεπιστημιακό χώρο να νομιμοποιείται σαν ένας θύλακας “ελευθερίας” μέσα σε έναν αυταρχικό περίγυρο, άρα και ως χώρος βίαιης αντίστασης απέναντι στην κρατική εξουσία, λες και ζούμε ακόμη σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας. Την αποθέωση αυτής της αντίληψης τη βλέπουμε στη στάση κάποιου κομματιού της Αριστεράς απέναντι στην ένοπλη τρομοκρατία καθ ‘όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ο ένοπλος τρομοκράτης είναι “εκτελεστής”, η μακρά ένοπλος χειρ μιας δικαιοσύνης “λαϊκής”, που είναι βεβαίως υπέρτερη της αστικής».

Και ως κερασάκι έρχεται και η επιβεβαίωση από το τέρας της διανόησης Γιάννη Μιχελάκη:

«Όλοι ξέρουμε ότι πανεπιστημιακοί χώροι κατά περίσταση, αλλά και ιστορικά κτίρια σε μόνιμη βάση, χρησιμοποιούνταν από ομάδες περιθωριακών στοιχείων σαν εστίες βίας και ανομίας. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική, η περίπτωση των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών που είχαν καταλάβει εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια τη βίλα Αμαλία. Και, όπως αποδείχθηκε, τη χρησιμοποιούσαν σαν παρασκευαστήριο μολότοφ και ορμητήριο βίας».
«Η καταδίκη της τρομοκρατίας, όπως και κάθε μορφής οργανωμένης βίας, πρέπει να είναι ομόθυμη, καθολική και κατηγορηματική. Χωρίς τους αστερίσκους και χωρίς τις υποσημειώσεις, που κάποιοι εξακολουθούν να προσθέτουν»

Λοιπόν, από εδώ και πέρα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν θα ενθαρρύνουν απόψεις διαφορετικές ή αντίθετες από αυτές της εξουσίας της αστικής τάξης, αλλά θα παράγουν φερέφωνα θα συντηρούν το σύστημα και θα το προστατεύουν πιστά από κάθε είδους παρεκκλίσεις. Οι σπουδαστές πρέπει να παραδοθούν στο σύστημα ως πλήρως ή μερικώς ειδικευμένοι εργάτες οι οποίοι θα αποτελέσουν την ελίτ άρα θα πρέπει να είναι πλήρως υποταγμένοι στην εξουσία. Νομοταγείς και υπάκουοι ικανοί να ζήσουν στην κλινικής καθαρότητας καπιταλιστική κοινωνία.

Έτσι κι αλλιώς «οι αστικές δυνάμεις ευθύνης δεν φοβούνται τα σκιάχτρα του λαϊκισμού και της αριστερίστικης βίας, αλλά κάνουν το καθήκον τους.» όπως μας λέει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή.

Κρατικοί και ιδιωτικοί θεσμικοί φορείς μα και δημοσιογράφοι έχουν στήσει ένα πυκνό δίκτυο οικονομικών δραστηριοτήτων και κυβερνητικής διαχείρισης , έναν μαίανδρο θεσμικό ,νομικό και οργανωτικό, αφενός για να διατηρούν την υπόσταση τους και αφετέρου να ελέγχουν την συνείδηση μα και την όποια δράση του κάθε ένα από μας με σκοπό να μας «αποδεσμεύσουν» από κοινωνικές αλληλεξαρτήσεις. Γενικός κοινωνικός έλεγχος για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Θεσμική μονοσημία. Δημοκρατικότατα πίστευε ότι θέλεις, έχε όποια γνώμη θες πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί αυτά τα πιστεύω σου να μένουν στον περιορισμένο χώρο σου για να μην έχουν αλληλεπίδραση στην κοινωνία. Στο κάτω-κάτω πιο είναι το θεσμικό-νομικό πλαίσιο στο αστικό κράτος δικαίου στο οποίο μπορείς να εντάξεις την διαμαρτυρία σου; Δεν υπάρχει. Άρα σκάσε και συμμορφώσου στο συνταγματικό τόξο.

«Έφτασε η στιγμή να πούμε όλοι «ώς εδώ!». Δεν μπορούν δέκα άτομα να κλείνουν τα ξενοδοχεία και κανείς να μη διαμαρτύρεται. Δεν μπορεί να παραβιάζονται κατάφωρα οι νόμοι και να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί. Δεν μπορεί μια χούφτα στελεχών του ΚΚΕ να μασκαρεύονται ναυτεργάτες και να σταματούν την ακτοπολοΐα. Αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει «αντικομμουνισμό» δεν είναι μόνο εθνική ανάγκη. Είναι κοινωνικό καθήκον. Είναι αντίσταση στον φασισμό με κόκκινη λεοντή».

Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή.

Σε ποιους αλήθεια απευθύνεται ο Μανδραβέλης; Ποιών τα νόμιμα δικαιώματα περιφρουρεί; Ποιό νόμο υπερασπίζεται όταν τα έννομα αγαθά τσακίζουν και προσβάλουν κατά συρροήν κάθε δικαίωμα μας ως προς την εργασία, την παροχή πρόνοιας, περίθαλψης , δημόσιας υγείας, κοινωνικής ασφάλισης , σύνταξης, ενέργεια, νερό κτλ. Και προπαντός όλες οι βαθμίδες της δωρεάν παιδείας, και τόσα άλλα…

Για τέτοιες γραβατωμένες αποφύσεις η μόνη ελευθερία που είναι διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν είναι αυτή της επιλογής του εξατομικευμένου ηλιθίου μπροστά στην πληθώρα προϊόντων των σούπερ μάρκετ. Έτσι κι αλλιώς ο περισσότερος κόσμος είναι έτοιμος να παραδώσει ακόμα και την ψυχή του χωρίς ερωτήσεις, χωρίς κρίση, χωρίς έλεγχο, χωρίς γνώμη, χωρίς σκέψη χωρίς αντίσταση.. Πάντα διαθέσιμος και λειτουργικός. Διότι η μάζα δυνητικά αρνείται να δει την συμφορά του διπλανού, είναι χαιρέκακη δεν γελά δεν χαίρεται την ζωή. Μόνο συσσωρεύει λεφτά, μασά, αφοδεύει αναπαράγεται ,σταυροκοπείται στην Παναγία, γερνά και πεθαίνει. Η μάζα είναι ο «καλός κυρ Παντελής». Αυτή η λειτουργικότητα της μάζας και η διαθεσιμότητα της είναι που δίνουν υπόσταση στους νόμους τους και στον Μανώλη Κεφαλογιάννη να πει:

« Σε κάθε περίπτωση η έννομη τάξη προβλέπει άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις πολιτικής βίας. Όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε, και βεβαίως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Τα δημοκρατικά κόμματα, και τέτοιο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (αλίμονο και αν δεν ήταν), οφείλουν να συμμορφώνονται στη νομιμότητα και να καταδικάζουν τη βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Πρώτα από όλα τις μεθόδους του νεοφασισμού στην Ελλάδα, αλλά και την ανοχή της Πολιτείας και πολλές φορές της κοινής γνώμης στην επί 30 και πλέον χρόνια πολιτική παραβατικότητας της άκρας Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Η Χ.Α. σήμερα υποκαθιστά το σταλινικό κίνημα “Εμπρός της Γης οι Κολασμένοι” στις συνοικίες που επί τριάντα χρόνια πλήττονται από την αποβιομηχάνιση της χώρας λόγω των σοσιαλιστικών πειραματισμών και συνδικαλιστικών-συντεχνιακών προνομίων και όπου μόλις τελείωσαν τα δανεικά, όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν και οι άνεργοι έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο. Στις ίδιες συνοικίες η ανεξέλεγκτη είσοδος και παραμονή λαθρομεταναστών καθιστά τη καθημερινότητα αφόρητη στον μικρομεσαίο Έλληνα».

Η αξιοσέβαστη «κοινή γνώμη» πρέπει να πεισθεί ότι νόμος σημαίνει «συμφιλίωση», σύγκλιση δηλαδή των ταξικών διαφορών και συμφερόντων, και ότι ο νόμος πρέπει να ασκηθεί μέσω της τρομοκρατίας του κράτους, αδιακρίτως. Έτσι ο πολίτης εγκρίνει απροσχημάτιστα και συχνά υπερθεματίζει πιστεύοντας ότι οι μεσαιωνικές στολές, κράνη, ασπίδες, θώρακες, γκλομπ, μα και τα χημικά οι πλαστικές σφαίρες και το νομικό οπλοστάσιο, αυτή η «νόμιμη» βία του κράτους είναι το προσφορότερο μέτρο για την διασφάλιση του καθημερινού και γαλήνιου βίου του.

Διαπιστώνεται ή ακόμα και εκβιάζεται η σιωπηλή ανοχή του απέναντι στη βία της εξουσίας, συν το ότι ο μικρομεσαίος πολίτης ταυτίζει στη συνείδηση του το χτύπημα εργατικών κινητοποιήσεων, με το κυνήγι των μεταναστών υπό την σκιά της ξενοφοβίας: «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές» και που για όλα αυτοί φταίνε: Για το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, το παρεμπόριο, τα χαράτσια, τα μεροκάματα των 500 ευρώ, την εξαθλίωση.

Η χειραγώγηση έτσι θα συντελέσει ώστε αδιατάρακτα και χωρίς επικινδύνους προβληματισμούς, ο κόσμος να συναινέσει στον μονόδρομο του Στουρνάρα.

Ωστόσο η Αριστερά τίποτα δεν κερδίζει από αυτήν το κυβερνητικό κυνήγι των φασιστών. Μια και η απόφαση είναι σίγουρα πολιτική και όχι δικαστική μα και γιατί «η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» χωρίς όμως όσοι συνελήφθησαν να ταυτοποιούνται με συγκεκριμένα αδικήματα, αντίθετα υπεισέρχεται η ασάφεια. Με τον ίδιο νομοτεχνικής υφής τρόπο αύριο θα κυνηγήσουν όποιον σηκώσει ανάστημα στην εξουσία. Όπως έκαναν ήδη στις Σκουριές ή μια ομάδα που ανακατέλαβε ένα κτίριο ή ένα συνδικαλιστικό όργανο που αποκλείει ένα εργοστάσιο όπου έχει απεργία. Η ανακάλυψη του φασισμού από τον κυβερνητικό συνεταιρισμό απηχεί την λυσσαλέα προσπάθεια της άρχουσας τάξης να διατηρήσει σε δύσκολες γι αυτούς συνθήκες την οικονομική κοινωνική και πολιτειακή δομή και επιρροή τους παρουσιάζοντας ως κύριο και νόμιμο αγαθό τον σεβασμό στην εξουσία τους. Με πρόφαση τους φασίστες, κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, τροφοδότησαν τα περί «νίκης της δημοκρατίας», «εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου», «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Αυτό που επιδιώκεται είναι η ποινικοποίηση όλων των μαζικών, πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Οι αγριότητες των φασιστών και οι δολοφονίες εμπνέουν τον πολιτικό λόγο της δεξιάς- χωρίς διάκριση προσώπων και προσωπείων – αξιοποιεί τη φασιστική δημαγωγία για να στηλιτεύσει και να απειλήσει τους αγώνες των εργαζομένων!

Short URL: http://wp.me/p1pa1c-jlt