του Άκη Γαβριηλίδη, πηγή nomadicuniversality
Στην Kαθημερινή τής 16 Oκτωβρίου 2013, δημοσιεύεται σύντομο
σχόλιο του εν θέματι αναφερόμενου αρθρογράφου με τίτλο «Το δίκιο του κ.
Κατρούγκαλου». Σε αυτό, ο αρθρογράφος επιτίθεται κατά του
συνταγματολόγου για τις θέσεις που αυτός εξέφρασε στην τηλεοπτική
εκπομπή τού κ. Πρετεντέρη. Τις απόψεις αυτές το άρθρο τις ανασυγκροτεί
-και ταυτόχρονα ήδη τις υπονομεύει διά του σαρκασμού- στην πρώτη του
πρόταση, ως εξής:
Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις στη Γερμανία του 1938 αλλά, με δεδομένο τον διάχυτο αντισημιτισμό της εποχής, η «Νύχτα των Κρυστάλλων» είναι καθ’ όλα δικαιολογημένη ή έστω δεν χρήζει καταδίκης. Αυτό θα ήταν το επιχείρημα ενός Χρυσαυγίτη ακούγοντας τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο, στην προχθεσινή εκπομπή «Ανατροπή» (Mega 14.10.2013)
Με βάση λοιπόν αυτή την ανασυγκρότηση/ απόρριψη, πρέπει εξ
αντιδιαστολής να υποθέσουμε ότι, κατά τον κ. Μανδραβέλη, η Νύχτα των
Κρυστάλλων χρήζει καταδίκης.
Ωραία.
Κι εγώ ρωτώ: ποιο είναι το υποκείμενο που καλείται να απαγγείλει αυτή την καταδίκη;
Δεν βλέπω άλλη δυνατότητα απάντησης στο ερώτημα αυτό από την εξής:
η κοινωνία[1].
Άρα, ο κ. Κατρούγκαλος έχει δίκιο.
(Υπάρχει βέβαια μία ακόμη δυνατότητα απάντησης: κάποιοι πεφωτισμένοι
οι οποίοι αίρονται υπεράνω της κοινωνίας και οφείλουν να της υπαγορεύουν
πώς να σκέπτεται. Υποθέτω ότι ο κ. Μανδραβέλης δεν έχει αυτό κατά νου).
Σημειώνω επιπροσθέτως ότι το 1938, στη Γερμανία, ο αντισημιτισμός ήταν κάτι όχι μόνο αποδεκτό από την κοινωνία, αλλά και σύμφωνο με το νόμο. Πιο ακριβές μάλιστα θα ήταν να λέγαμε ότι ο νόμος ήταν σύμφωνος με τον αντισημιτισμό, ο
οποίος συνιστούσε ουσιαστικά συνταγματική αρχή. Άρα, ο κ. Μανδραβέλης,
όταν ζητά να «καταδικαστεί» η Νύχτα των Κρυστάλλων, καλεί (έστω
αναδρομικά/ θεωρητικά) τους τότε Γερμανούς να αψηφήσουν το νόμο και να
ακολουθήσουν μία ηθικοπολιτική αρχή η οποία κατά τη γνώμη του είναι
υπέρτερη του θετού δικαίου.
Και καλά κάνει.
Τότε όμως γιατί διαρρηγνύει τα ιμάτιά του όταν και ο Κατρούγκαλος κάνει το ίδιο;
[1] Για την ακρίβεια, τμήματα της
κοινωνίας, διότι η «κοινωνία» είναι πάντοτε ανταγωνιστική, δεν είναι
ένα ενιαίο άτομο και δεν έχει ποτέ την ίδια στάση για κανένα ζήτημα.
Αλλά η διευκρίνιση αυτή έχει γενική ισχύ και καταλαμβάνει οποιοδήποτε
θέμα, είτε τη Νύχτα των Κρυστάλλων είτε τα «γιαούρτια στον Πάγκαλο» –το
παράδειγμα είναι του ίδιου του Μανδραβέλη. Πρόκειται για ένα στοιχείο ποιοτικό-συστατικό της κοινωνίας, και όχι ποσοτικό που να εξαρτάται από δημοσκοπήσεις.
