πηγή, mao.gr
Στις 29 Οκτωβρίου, πέθανε το 1986 ένας από τους μεγάλους
Έλληνες ηθοποιούς, ο Μίμης Φωτόπουλος. Πασίγνωστος, δημοφιλής,
καταξιωμένος. Σε αρκετά ενημερωτικά σάιτ, μπορεί κανείς να βρει
λεπτομέρειες για τη ζωή και την καριέρα του. Ας σταθούμε σε μια
λεπτομέρεια: στους αετούς πάνω από τα συρμάτινα κλουβιά.
Παιδί
της αθηναϊκής πιάτσας ο Φωτόπουλος, αν και γεννήθηκε στη Ζάτουνα, στην
«Ευρωπαϊκή Γορτυνία», όπως γράφει ο ίδιος. Ελάχιστα γνωστό είναι ότι το
1945 πιάστηκε από τους Εγγλέζους και στάλθηκε όμηρος στο στρατόπεδο της
Ελ Ντάμπα. 150 χλμ. από την Αλεξάνδρεια. Όπως ο ίδιος γράφει στο
βιβλίο του Το ποτάμι της ζωής μου, που εκδόθηκε μετά το θάνατό
του, εκεί βρίσκονταν 6.000 όμηροι σε «κλουβιά», σε μεγάλα περιφραγμένα
κοτέτσια γι’ ανθρώπους.
Σε κάθε κλουβί «καμιά δεκαριά κουβάδες σε μια
άκρη για τουαλέτα, πέντε έξι βρύσες, μια αποθήκη για κουζίνα και καταγής
ριγμένες καμιά πενηνταριά σκηνές». Φριχτή ζέστη τη μέρα, παγωνιά τη
νύχτα.
Κι όμως εκεί, με την πείνα, την ατσιγαρία και τα “σκληρά ζωύφια”,
βρέθηκε χώρος για το θέατρο με παραστάσεις από κλουβί σε κλουβί.
Κάποιος, γράφει ο Φωτόπουλος, «είχε τη φαεινή ιδέα να κατασκευάσει
μια μέρα έναν αετό. Πήρε διάφορα χαρτιά, ξήλωσε το στρώμα του, έφτιαξε
την απαραίτητη καλούμπα και τον άφησε να πετάξει στα ύψη. Σε μια βδομάδα
πάνω απ’ όλο το στρατόπεδο περνούσαν εκατοντάδες αετοί σε όλα τα
χρώματα, σε όλα τα σχήματα. Πολλοί μάλιστα είχαν ζωγραφισμένες πάνω τους
τις προσωπογραφίες δημοφιλών ανθρώπων εκείνης της εποχής… Κάπου
μοιάζαμε μ’ αυτούς τους αετούς. Θέλαμε να πετάξουμε ελεύθεροι, αλλά μας
κρατούσαν δεμένους…» (Ποιοι ήταν άραγε εκείνοι οι «δημοφιλείς»; Ο
Στάλιν, ο Ρούζβελτ, ο Ζαχαριάδης; Πάντως, όχι ο Τσόρτσιλ.)
Σήμερα άλλα δεσμά, οικονομικά κυρίως, μας κρατάνε δεμένους, δεν μας
αφήνουν όχι απλώς να πετάξουμε αλλά να ζήσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι
και όχι σαν δούλοι. Το χειρότερο είναι που έχουμε ξεμάθει να φτιάχνουμε
χαρταετούς μόνοι μας για να ξεγελάμε την αιχμαλωσία μας… και ας υπάρχουν
ένα σωρό οδηγίες στο Ίντερνετ.
