Το έπος του απο-ηλεκτρισμού

Μαριάννα Τζιαντζή

«Πήρε φωτιά το Κορδελιό, καίγονται τα μορτάκια, γλεντάνε στο καφέ αμάν, ρωμιοί και χανουμάκια», τραγουδούσε το 1971 η Χαρούλα Αλεξίου, στη Μικρά Ασία των Καλδάρα-Πυθαγόρα.

Σήμερα το άλλο Κορδελιό, της Θεσσαλονίκης και όχι της Σμύρνης, παίρνει φωτιά, αλλά όχι πάνω στο γλέντι. Νοικοκυριά λαμπαδιάζουν επειδή φωτίζονται με κεριά ή θερμαίνονται με πρωτόγονα μέσα. Σε λίγο οι οικιακές πυρκαγιές θα πάψουν να είναι είδηση, όπως σιγά-σιγά παύουν να είναι είδηση οι αυτοκτονίες λόγω φτώχειας ή οι δηλητηριάσεις λόγω διατροφής από κάδους ή οι θάνατοι από μαγκάλι, ενώ το ίδιο ενδέχεται να συμβεί και με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ένα θέμα που η κυβέρνηση μας το φυλάει για πρωτοχρονιάτικο μπουναμά. Τώρα πια δε θα λέμε «ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλά «ο θάνατός μας το σαξές στόρι τους».

Μέχρι και σύσκεψη πραγματοποίησαν αυτή την εβδομάδα Σαμαράς και Βενιζέλος για να ασχοληθούν με τα νοικοκυριά με το κομμένο ρεύμα. Εκεί αποφάσισαν να ρίξουν το μπαλάκι στην τοπική αυτοδιοίκηση: ο δήμος θα απογράφει τους ορίτζιναλ φτωχούς, αυτούς που πραγματικά δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ, και θα μεσολαβεί στην εταιρεία για την ευνοϊκή τους αντιμετώπιση.

Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός: αυτό το σύνθημα δονούσε, περίπου πριν από έναν αιώνα, τους κολασμένους όλης της γης. Σήμερα οι σύγχρονοι κολασμένοι ανακαλύπτουν τον «απο-ηλεκτρισμό», το θλιβερό παράγωγο της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της μοντέρνας κακομοιριάς. Θαρρείς πως η ιστορία κύκλους κάνει, πως ακολουθεί την περίφημη σπειροειδή κίνηση αλλά προς τα πίσω και προς τα κάτω. Δεν βλέπουμε πια ξυπόλητους ανθρώπους στο δρόμο, όμως βλέπουμε καλοντυμένους ανθρώπους που τρέφονται από τα σκουπίδια και ζουν στο σκοτάδι. Τρωγλοδύτες και τροφοσυλλέκτες νέας κοπής.

Η κυβέρνηση και τα μιντιακά παπαγαλάκια της βαφτίζουν την υπεράσπιση του αυτονόητου «εμμονή στη παρελθόν και στη στασιμότητα, άρνηση και απέχθεια στην αλλαγή», ενώ στοιχειώδεις λαϊκές κατακτήσεις βαφτίζονται «προνόμια» ή «βαρίδια στο δρόμο της προόδου». 

Ωστόσο υπάρχουν όρια στον πόσο παραλογισμό, στην πόση κτηνωδία, στην πόση κοροϊδία μπορούμε να αντέξουμε σε μια εποχή που υπόσχεται τα πάντα και ταυτόχρονα τα παίρνει όλα πίσω.

(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 8-12-2013)