Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Αλλεπάλληλα ισχυρά πλήγματα δέχεται το στρατηγικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του αδιαφιλονίκητα μεγαλύτερου Τούρκου πολιτικού που διεκδικεί να γίνει ο "ισλαμιστής Κεμάλ Ατατούρκ του 21ου αιώνα".
Αποδομείται συστηματικά από τις ΗΠΑ με τη βοήθεια και του Ισραήλ
- σε βαθμό μάλιστα που οι Αμερικανοί τώρα πλέον ενθαρρύνουν αφενός τα
ισχυρά υπολείμματα του στρατοκρατικού κεμαλικού καθεστώτος στις ένοπλες
δυνάμεις και στη δικαιοσύνη όπου ακόμη κυριαρχούν και αφετέρου το δίκτυο
των μουσουλμάνων που επηρεάζουν μέσω του εγκατεστημένου στις ΗΠΑ ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν να κινηθούν κατά του Ερντογάν, αποσταθεροποιώντας την κυβέρνησή του.
Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δραστηριοποιείται ανοιχτά για να πετύχει την ανατροπή του Ερντογάν και να ξαναφέρει τους υποτακτικούς στις ΗΠΑ Τούρκους κεμαλιστές στρατοκράτες στην εξουσία είναι πολύ σοβαρός. Μετά την ανατροπή του αμερικανόδουλου καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ
στην Αίγυπτο, ο Ερντογάν αποκατέστησε λειτουργικές σχέσεις συνεργασίας
με τον ισλαμιστή πρόεδρο της Αιγύπτου Μόρσι. Η στρατηγική σύλληψη του
Ερντογάν, ο οποίος διατηρούσε στενές σχέσεις συνεργασίας και με την Τεχεράνη επί Αχμαντινετζάντ,
ήταν να συγκροτηθεί ένας "μουσουλμανικός άξονας" Αιγύπτου - Τουρκίας -
Ιράν, με πληθυσμό σχεδόν 250 (!) εκατομμύρια, ο οποίος θα κυριαρχούσε
στη Μέση Ανατολή και στον αραβικό κόσμο.
Αξονας με τεράστιες ενεργειακές πηγές στη διάθεσή του και ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ, την ΕΕ ή τη Ρωσία,
συνεργαζόμενος όμως από θέση ισχύος με αυτά τα κέντρα παγκόσμιας
ισχύος! Η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή της Τουρκίας, του Ιράν και της
Αιγύπτου έναντι οποιασδήποτε χώρας της περιοχής -με εξαίρεση το Ισραήλ-
θα ενίσχυε την πολιτική, αλλά και οικονομική κυριαρχία του άξονα αυτού.
Αυτονόητο είναι ότι έναν τέτοιον άξονα δεν τον θέλουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Βερολίνο και πάνω απ' όλους το Τελ Αβίβ.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο
και η χούντα που πήρε την εξουσία εκεί, μια χούντα υποτελής στις ΗΠΑ
και το Ισραήλ που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του
πραξικοπήματος και την επικράτηση της δικτατορίας των ανθρώπων τους,
υπήρξε το πρώτο και καθοριστικό πλήγμα στο στρατηγικό σχέδιο του
Ερντογάν. Με την επιβολή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής χούντας
αποκόπηκε ο αραβικός κόσμος από την Τουρκία. Επακολούθησε το δεύτερο και
τελειωτικό πλήγμα με την επικράτηση στο Ιράν των φιλοαμερικανικών πολιτικών δυνάμεων
στις προεδρικές εκλογές. Οι Ιρανοί μετατρέπονται σταδιακά πλέον σε
όργανα της αμερικανικής πολιτικής οικειοθελώς. Με την εκλογή του Ροχανί,
κανένα περιθώριο δεν υπάρχει πλέον για τη δημιουργία του άξονα που
ονειρευόταν ο Ερντογάν. Η Αίγυπτος ξανάγινε αμέσως τυφλό όργανο των ΗΠΑ,
το Ιράν μπήκε σε τροχιά εκ νέου μετατροπής του σε "αχθοφόρο" της
αμερικανικής πολιτικής.
Σαν να μην έφταναν αυτά, οι Αμερικανοί
δοκιμάζουν τώρα μήπως κατορθώσουν να απαλλαγούν και από τον ίδιο τον
Ερντογάν που είναι η μοναδική ηγετική προσωπικότητα που θα μπορούσε να
ηγηθεί κάποιας ανάλογης με τον προαναφερθέντα άξονα κίνησης. Προσπαθούν
λοιπόν να τον ανατρέψουν με τη βοήθεια των Τούρκων στρατοκρατών και των
ισλαμιστών του Γκιουλέν. Ο Γκιουλέν ήταν επί δέκα χρόνια και πλέον σύμμαχος του Ερντογάν.
Επαιξε σοβαρό ρόλο στην εδραίωση της εξουσίας του Ερντογάν και το
πέρασμά του στο στρατόπεδο των εχθρών του συνιστά ισχυρότατο πλήγμα για
τον Τούρκο πρωθυπουργό. Επιχειρείται επίσης ο κατακερματισμός του κόμματος του Ερντογάν, του ΑΚΡ.
Ακόμη και ο πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, συνιδρυτής του κόμματος του Ερντογάν και στενότατος φίλος του μέχρι πρότινος, έχει ουσιαστικά περάσει στο στρατόπεδο των Αμερικανών και των κεμαλιστών.
Ο Ερντογάν δεν έχει τον έλεγχο ούτε των ενόπλων δυνάμεων ούτε του
δικαστικού σώματος που καιροφυλακτούν να πάρουν την εκδίκησή τους για
τους περιορισμούς της εξουσίας τους που τους έχει επιβάλει ο ηγέτης της
Τουρκίας. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τα καταγγελλόμενα
σκάνδαλα είναι ίσως και στο σύνολό τους υπαρκτά.
Είμαστε εξίσου βέβαιοι όμως ότι τα
κίνητρα των εισαγγελέων στο ποια σκάνδαλα θα αναδείξουν και ποια δημόσια
πρόσωπα θα εμπλέξουν είναι αποκλειστικά και μόνο καθαρά πολιτικά. Υπό
το πρίσμα της προηγηθείσης ανάλυσης, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί
το γεγονός ότι στο σκάνδαλο δωροδοκίας υπουργών που προβλήθηκε, ο επιχειρηματίας Ρεζά Ζαράφ είναι... ιρανικής καταγωγής!
Για να δούμε, λοιπόν, θα καταφέρουν άραγε οι Αμερικανοί και οι
στρατοκράτες να ανατρέψουν πραξικοπηματικά τον Ερντογάν; Η γνώμη μας
είναι πως όχι, τουλάχιστον ακόμη.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013
