πηγή, mao. gr
Πάμπολλες
φορές ο Πάσχος Μανδραβέλης έχει ασχοληθεί με την «παλαβή αριστερά»,
όπως τη χαρακτηρίζει. Τώρα στρέφει τα πυρά του στον παλαβό, δηλαδή στον
μη εργοδοτικό συνδικαλισμό, στα σωματεία των εργαζομένων. Το χθεσινό του άρθρο στην «Καθημερινή» είναι μνημείο εμπάθειας, διαστρέβλωσης της αλήθειας και υποτίμησης της νοημοσύνης του αναγνώστη.
Αφορμή ήταν η ανακοίνωση «ενός σωματείου εργαζομένων σε μια από τις
μεγαλύτερες τσιμεντοβιομηχανίες της χώρας». Ο Π.Μ. δεν μας λέει για ποιο
σωματείο μιλά ώστε ο αναγνώστης να ανατρέξει σ’ αυτή την ανακοίνωση και
να σχηματίσει δική του γνώμη για την ποιότητά της. (Πρόκειται για το
Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων της ΧΑΛΥΨ, μιας εταιρείας
παραγωγής δομικών υλικών.) Αξίζει να διαβαστεί αυτή η ενδιαφέρουσα ανακοίνωση,
καθώς ασχολείται με το ερώτημα «τι είναι ανάπτυξη;» και τι σημαίνει
«παραγωγική επένδυση» σε περίοδο ύφεσης.
Με λίγα λόγια, «ανάπτυξη για
ποιον;» Όποιος διαβάσει το κομμάτι της εφημερίδας, χωρίς να ανατρέξει
στην ίδια την ανακοίνωση, εύκολα μπορεί να σχηματίσει την εντύπωση ότι
οι συντάκτες της είναι πλάσματα ασυνάρτητα έως ζαβά που επιπλέον
υπηρετούν αντιπολιτευτικές πολιτικές σκοπιμότητες.
Πρόκειται για πέντε νέα σιλό, μια επένδυση που επιδοτείται με
ευρωπαϊκό, άρα και ελληνικό χρήμα. Οι εργαζόμενοι δεν αντιτίθενται στον
εκσυγχρονισμό της παραγωγής, αλλά σε ό,τι τη συνοδεύει -και με αυτά που
τη συνοδεύουν (μείωση μισθών, απολύσεις, εκ περιτροπής εργασία) δεν
ασχολείται ΚΑΘΟΛΟΥ ο Πάσχος.
Και να τι συνοδεύει αυτή την επένδυση: εντατικοποίηση της εργασίας,
μείωση μισθών, κατάργηση επιδομάτων που καταβάλλονταν εδώ και χρόνια
σύμφωνα με διμερείς συμφωνίες (το σωματείο έχει ήδη καταφύγει στη
δικαιοσύνη γι’ αυτή τη μονομερή ενέργεια), εκ περιτροπής εργασία (μέτρο
που εφαρμόζεται επί 9 μήνες). Σύμφωνα με την ανακοίνωση του σωματείου, η
επένδυση αυτή είναι σε βάρος του περιβάλλοντος: «Η συμμετοχή της
εταιρίας σε αυτό το αίσχος που συντελείται ενάντια στο περιβάλλον
παγκόσμια με το σύστημα εμπορίας ρύπων τα λέει όλα. Το υγιές περιβάλλον
που είναι αναγκαίο για τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη το έχουν
μετατρέψει σε εμπόρευμα, το οποίο όπως όλα τα άλλα παράγεται και
πωλείται με μοναδικό σκοπό το κέρδος».
Τολμούν οι εργαζόμενοι να υποστηρίζουν ότι οι παραγωγοί του
κοινωνικού πλούτου έχουν δικαίωμα να τον απολαμβάνουν, ότι οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι πρέπει να αποκτήσουν τη δυνατότητα να αγοράζουν το προϊόν
που παράγουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση το τσιμέντο. Εδώ ο Πάσχος
Μανδραβέλης μιλά σαν ξάδελφος της Μαρίας Αντουανέτας: «Τι να το κάνουν
το τσιμέντο οι εργαζόμενοι; Να το φάνε;» Τόσα κατάλαβε. Λες και οι
εργαζόμενοι έχουν τη νοημοσύνη του Άβερελ στο «Λούκι Λουκ», που τρώει
σαπούνι και το βρίσκει νόστιμο…
Οι χαρακτηρισμοί που επιλέγει ο αρθρογράφος δίνουν και το μέτρο της
απέχθειάς του όχι μόνο για κάθε εργατική διεκδίκηση, αλλά και για κάθε
δείγμα εργατικής σκέψης: «κακοχωνεμένος μαρξισμός», «μνημείο σύγχυσης»,
«αριστερό παραλήρημα», «αριστερός παραλογισμός», αλλά και «πολιτική
σκοπιμότητα (αντιπολίτευσης)».
Να «οργανώσουμε την αδιαλλαξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», λένε οι
εργαζόμενοι του ΧΑΛΥΨ και «η όποια διεκδίκησή μας να συνδυαστεί με την
κοινωνική μας απελευθέρωση». Ε όχι και να μιλάνε και οι δούλοι για
αξιοπρέπεια κι απελευθέρωση, φαίνεται ότι σκέφτεται η τάξη που υπηρετεί ο
Μανδραβέλης.
