πηγή, enosy.blogspot
Είναι σαφές σε όποιον διαθέτει στοιχειώδη πολιτική σκέψη ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί ως κυβερνών κόμμα μέσα από μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε μια συγκυρία που το μαζικό κίνημα δεν βάζει την δική του σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις, για να παραμείνει κυβερνών κόμμα θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει την συναίνεση μερίδων της αστικής τάξης.
Όμως, παρόλο τον προφανή χαρακτήρα που έχει αυτή η διαπίστωση, οι απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτή εγείρει απουσιάζουν από το «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το θέμα είναι ανύπαρκτο στην ατζέντα της “διαβούλευσης” αλλά και των αντιπαραθέσεων που αναδεικνύονται στο εσωτερικό του. Ενώ διεξάγεται έντονος διάλογος για το “φετίχ” του νομίσματος, το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί “ταμπού”: Ακόμα και η διατύπωση του ως ερωτήματος που χρίζει απάντησης, αντιμετωπίζεται ως προδοσία των στρατηγικών επιλογών του κόμματος ή στην καλύτερη περίπτωση δεξιά απόκλιση που της αξίζει μόνον η περιφρόνηση...
Όμως δεν απουσιάζει ως ενεργός πολιτική πρακτική. Και βέβαια, δεν εντάσσεται στην “καταστατική” κομματική λειτουργία των οργανώσεων και των οργάνων του κόμματος. Αποτελεί μια εξωθεσμική και αδιαφανή παράλληλη λειτουργία, με την οποία εμπλέκεται ο σκληρός πυρήνας μηχανισμών του. Κάποιοι, μακριά από τα δρώμενα στις συνελεύσεις των ΟΜ και στις συνεδριάσεις των οργάνων, “με την γραβατούλα στο λαιμό και το τσαντάκι στο χέρι”, οικοδομούν δίαυλους επικοινωνίας - άλλοτε φανερούς και άλλοτε κρυφούς - με πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης αλλά και με την “ ιδία αυτοπροσώπως” (με τραπεζίτες, με βιομήχανους, με εφοπλιστές, με επιχειρηματίες κλπ). Και αυτές οι επαφές δεν έχουν μόνον τον χαρακτήρα διερευνητικών συζητήσεων. Γίνονται και διαπραγματεύσεις, οι οποίες καταλήγουν κάποιες φορές και σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συμφωνίες. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, αυτές οι δεσμεύσεις πέφτουν με “αλεξίπτωτο” για να “εμπλουτιστεί η γραμμή του κόμματος”.
Στην συνέχεια του κειμένου θα παραθέσουμε στοιχεία από μια παρόμοια διαπραγμάτευση και τις δεσμεύσεις, που όπως φαίνεται έχουν προκύψει, ως “υπόδειγμα” αυτής της πολιτικής πρακτικής μέσω της οποίας μερίδες της αστικής τάξης επιβάλουν τους όρους τους στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δείξουμε επίσης πως το ιδεολόγημα της “εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης” αναδεικνύεται ως βασικός διαμορφωτής των όρων συναίνεσης σε αυτόν τον “ταξικό συμβιβασμό”. Συμβιβασμό, ο οποίος όχι μόνον δεν βάζει περιορισμούς στην κυριαρχία της κεφαλαιακής σχέσης, αλλά αντίθετα εξασφαλίζει την “ομαλότητα” στην επέκταση και την αναπαραγωγή της.
Στις 27/12/13 δημοσιεύεται στο left.gr μια λιτή ανακοίνωση για την επίσκεψη βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, του υπεύθυνου ενέργειας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Πετράκου Θανάση και του βουλευτή Βοιωτίας Σταθά Γιάννη, στην «Αλουμίνιο της Ελλάδος» στην οποία προβάλλεται η θέση ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει έμπρακτα την βιομηχανία της χώρας και τις θέσεις εργασίας που απασχολούνται σε αυτή” και κωδικοποιείται ως πρόταση με 5 βασικά σημεία:
- Η διατήρηση των θέσεων εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών των εργαζομένων.
- Η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα προ του 1ου Μνημονίου επίπεδα.
- Η τήρηση της νομοθεσίας για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων.
- Το σταθερό οικονομικό περιβάλλον των επιχειρήσεων αυτών.
- Η δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους.
Τα 4 πρώτα σημεία είναι απλά το προκάλυμμα καπνού. Πρόκειται για κάποιες γενικές διακηρυκτικές θέσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης που μόνον ως ευχές μπορούν να εκληφθούν, ευχές που δεν αφορούν μόνον στο χώρο της βιομηχανίας. Θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί για τους εργαζόμενους σε εμπορικά κατάστημα ως τους ναυτεργάτες. Το σημείο που φορά στην “έμπρακτη στήριξη της βιομηχανίας της χώρας” - και όχι μόνον της «Αλουμίνιο της Ελλάδος» όπως θα δείξουμε παρακάτω - είναι μόνον το τελευταίο: Η δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους. Η διατύπωση αυτής της υπόσχεσης, χωρίς την πλήρη ανατροπή της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα στο χώρο της ενέργειας, είναι απλά μια υποχώρηση στις απαιτήσεις των βιομηχάνων.
Με αυτή την θέση παρατηρείται μια μεταστροφή της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και ευθυγράμμιση με την γραμμή Στουρνάρα, όπως αυτή είχε διατυπωθεί ξεκάθαρα στο ζήτημα της σύγκρουσης της ΔΕΗ με την «Αλουμίνιο της Ελλάδος» (Ο Στουρνάρας πιέζει την ΔΕΗ για 50% έκπτωση στην οφειλή Μυτιληναίου! ). Αποκαλυπτικό για τις επιπτώσεις αυτής της ρύθμισης στην ενεργειακή πολιτική της χώρας είναι το άρθρο: “Η διαιτησία ΔΕΗ - Αλουμινίου έλυσε το λάθος πρόβλημα” στην Καθημερινή του Τάκη Αθανασόπουλου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς και πρώην προέδρου & Διευθύνοντα συμβούλου της ΔΕΗ. Επίσης, μια συνοπτική περιγραφή των σκανδαλωδών ρυθμίσεων που έχουν προηγηθεί, έχει δημοσιευθεί πρόσφατα στις “οικοτριβές” το οποίο μπορείτε να το βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή εδώ: “Μυτιληναίος: δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… η τέχνη του «επιχειρείν» χθες, σήμερα, αύριο”
Όμως, μόλις πριν 40 ημέρες, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό το ζήτημα ήταν διαφορετική. Όπως διαβάζουμε (7/11/13) στο δημοσίευμα της ΑΥΓΗΣ “Σκάνδαλο σε βάρος των καταναλωτών και της ΔΕΗ” σε δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Ευγενίας Ουζουνίδου και Θανάση Πετράκου αναφέρεται ότι: “Με την απόφαση αυτή, το διαιτητικό δικαστήριο ζημιώνει τη ΔΕΗ με 109 εκ. € για την περίοδο από 01/07/2010 έως 31/09/2013. Συνέπεια αυτής της απαράδεκτης απόφασης είναι η αύξηση του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία θα μετακυλιστεί στους οικιακούς καταναλωτές και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις.”
Τότε, αυτή την δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την κατάγγελλε και το εργοδοτικό σωματείο:
“Οι εργαζόμενοι της Αλουμίνιον τονίζουν χαρακτηριστικά ότι στην ανακοίνωση του Σύριζα οι βουλευτές που υπογράφουν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες...”
Η «Αλουμίνιο της Ελλάδος» προασπίζοντας τα συμφέροντά της, ασκεί συγκεκριμένες δράσεις για να εξασφαλίσει την συναίνεση των κατοίκων της περιοχής. Ακόμα και η εκκλησία, παράλληλα με την εκφώνηση του «θείου λόγου» έχει γίνει φορέας εκφώνησης του επιχειρηματικού λόγου της «Αλουμίνιο της Ελλάδος»:
Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι άλλος ένας κρίσιμος μηχανισμός της προάσπισης των συμφερόντων της εταιρείας. Όμως η "εταιρεία" δεν αρκείται σε αυτά και αναζητεί στηρίγματα στα πολιτικά κόμματα, είτε αυτά είναι στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση. Στην έρευνά μας για το πως πραγματοποιήθηκε αυτή η αλλαγή γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο στοιχείο που εντοπίσαμε αφορά στο ποιός είναι ο εκφραστής των συμφερόντων του Μυτηλιναίου εντός ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά, πρώην στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και εξέχον συνδικαλιστικό στέλεχος του εργοδοτικής παράταξης της Αλουμινίου. Με αυτή την ιδιότητα είχε διαδεχτεί τον προηγούμενο πρόεδρο του Ε.Κ. Λιβαδειάς (εργοδοτικό συνδικαλιστή, ΠΑΣΚΕ και σήμερα περιφερειακό σύμβουλο της πλειοψηφίας). Τον εργοδοτικό μηχανισμό που τον ανέδειξε στην θέση του προέδρου του Ε.Κ. Λιβαδειάς, χρησιμοποίησε για να εκλεγεί και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το “συριζικό” προφίλ του Γιάννη Σταθά αναλαμβάνουν να διαμορφώσουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Τα “ΝΕΑ”, παρόλο τον πόλεμο που κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μια καλή κουβέντα γιαυτόν τον βουλευτή που προσφέρει κάθε μήνα το μισθό του (τον δεύτερο) που κερδίζει από τη θέση που κατέχει στον ιδιωτικό τομέα, στον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια "Φλόγα" και παραχωρεί την προσωπική του φρουρά στο Α.Τ. Αλιάρτου για τις επιχειρησιακές ανάγκες του «Ξένιου Διός». Όμως ο ριζοσπάστης αναδεικνύει την ίδια εποχή κάποιες άλλες πλευρές του θράσους και της πολιτικής αλητείας του (“Με ξένα κόλλυβα...”), τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε λάβει τότε σοβαρά υπόψη του...
Η στάση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά απέναντι τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εξορυκτικών βιομηχανιών της βουλευτικής του περιφέρειας, δεν καταγράφηκε όμως δημόσια τώρα αλλά ένα χρόνο πριν, όταν την «Ερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ για S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε- Περιφέρεια Στερεάς», την υπέγραψαν 16 άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτός δεν την υπέγραψε...
Το νέο δεδομένο που υπάρχει σήμερα είναι ότι δεν τροποποιήθηκαν ή απομονώθηκαν οι απόψεις του Γιάννη Σταθά, άλλα άλλαξε η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και προσαρμόστηκε σε αυτές. Το πολιτικό ερώτημα που χρίζει απάντησης δεν είναι ποιός είναι ο Γιάννης Σταθάς και τι καπνό φουμάρει, αλλά το πώς και το γιατί επιβλήθηκε η δική του γραμμή στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, ώστε σήμερα να καταθέτει μάλιστα και επερωτήσεις μαζί με τον Δημήτρη Στρατούλη για την “Συστηματική απαξίωση της ΛΑΡΚΟ από τη Διοίκηση της εταιρείας και την Κυβέρνηση” και ζητούν χέρι – χέρι να γίνει και στην ΛΑΡΚΟ η διευθέτηση που έγινε και στην «Αλουμίνιο της Ελλάδος», επικαλούμενοι τις προτάσεις του εργοδοτικού σωματείου:
- Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική παρέμβαση προκειμένου να δοθεί λύση στο σοβαρότερο κοστολογικό πρόβλημα ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της εταιρίας, που είναι η τιμή χρέωσης της Ηλεκτρικής Ενέργειας ( 30% του κόστους) , στην ΛΑΡΚΟ παρότι στους βασικούς μετόχους συγκαταλέγονται το Ελληνικό Δημόσιο και η ίδια η ΔΕΗ, χρεώνεται πάνω από 70 την MWH την στιγμή που αντίστοιχο ενεργοβόρο εργοστάσιο (ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ) την χρεώνεται με 40,7, έστω και αν η παραπάνω τιμή είναι προσωρινή. Η Διοίκηση και η κυβέρνηση δεν έχουν προβεί σε καμία ενέργεια, ούτε καν έχουν συζητήσει τις προτάσεις των εργαζομένων πάνω στο θέμα αυτό.
Μόνο που οι “προτάσεις των εργαζομένων” τις οποίες επικαλούνται, ταυτίζονται με τις προτάσεις της εργοδοσίας! Μερικές μέρες πριν, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Επιχειρήσεων Μυτιληναίος μέσα από τις στήλες του “Βήματος”(Εθνική υπόθεση η σωτηρία της ΛΑΡΚΟ και της ελληνικής βιομηχανίας) διατυπώνει ακριβώς την ίδια πρόταση διευθέτησης του ζητήματος της ΛΑΡΚΟ:
“Ακόμη και όλα αυτά όμως να γίνουν επιτυχώς, η ΛΑΡΚΟ δεν «στέκεται» με τιμή ρεύματος 70 ευρώ/MWh όταν ο μέσος ανταγωνιστής της στην παγκόσμια αγορά πληρώνει 25-30 ευρώ/MWh! Με κατανάλωση 1,1 εκατ. μεγαβατωρών η υπερχρέωση εις βάρος της ΛΑΡΚΟ αγγίζει τα 50 εκατ. δολάρια τον χρόνο.
Είναι αδιανόητο ελληνικές βιομηχανίες που μάχονται στον στίβο του παγκόσμιου ανταγωνισμού να πληρώνουν το ρεύμα χρυσάφι! Πουθενά στον πλανήτη οι μεταλλουργίες δεν πληρώνουν «ειδικούς φόρους», ΔΕΤΕ, ΕΡΤ, ΕΤΜΕΑΡ κ.τ.λ.! Αντίθετα, όλες οι χώρες και κυβερνήσεις, «πάνω και κάτω από το τραπέζι», στηρίζουν τη βαριά βιομηχανία τους”.
Και συνεχίζει παρακάτω με αντιμνημονιακούς τόνους και άρωμα εθνικοπατριωτικής αναπτυξιολαγνείας :
“Στη ΛΑΡΚΟ «δοκιμάζεται» η μνημονιακή πολιτική στη βιομηχανία. Η άνευ όρων στήριξη των κρατικών μονοπωλίων ΔΕΗ - ΔΕΠΑ για να «καλλωπιστούν» και να πουληθούν αλλά και η επιβάρυνση με άπειρους, «άσχετους» με την παραγωγή, φόρους θα έχουν ως βέβαιο αποτέλεσμα τον θάνατο της ΛΑΡΚΟ αλλά και της ελληνικής βιομηχανίας.
Το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι 100% ελληνικό προϊόν, βγαλμένο από το ελληνικό χώμα, με ελληνική τεχνογνωσία, από έλληνες μηχανικούς και εργαζομένους και ελληνικές πρώτες ύλες. Το να μπορεί το προϊόν αυτό να γίνει διεθνώς ανταγωνιστικό είναι η πιο τρανή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει η Ελλάδα. Γι' αυτό και η επιβίωση και η πρόοδος της ΛΑΡΚΟ πρέπει να είναι «σημαία» για την ελληνική βιομηχανία και οικονομία. Γι' αυτό και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο μέτρο του δυνατού και η κυβέρνηση και τα κόμματα και όλοι μας πρέπει να είμαστε δίπλα στη ΛΑΡΚΟ και όχι απέναντι”.
Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος είναι έξυπνος άνθρωπος και έχει καθαρές απόψεις για την καπιταλιστική «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο BBC που είναι αποκαλυπτική ζητάει να αλλάξουν οι Ευρωπαϊκές πολιτικές ώστε να γυρίσει η Ελλάδα στην ανάπτυξη,:
Η αλλαγή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια «προσωπική» επιτυχία του Γιάννη Σταθά, ο οποίος έπεισε με τα ισχυρά του επιχειρήματα τον κομματικό μηχανισμό. Ο Δ. Στρατούλης και ο υπεύθυνος ενέργειας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Πετράκος, δεν είναι αφελείς και ευκολόπιστοι. Ούτε βέβαια πιστεύουμε ότι τους «εξαγόρασε» προσφέροντάς τους κάποια υλικά ανταλλάγματα για να τους προσεταιριστεί. Είναι σταθεροί στις απόψεις τους και δεν αλλαξοπιστούν από την μια στιγμή στην άλλη! Τότε τι συνέβη; Μήπως υπηρετούν τον ίδιο «θεό της ανάπτυξης» με τον Γιάννη Σταθά και τον Ευάγγελο Μυτιληναίο και τώρα που κρίθηκε η επιβεβαίωση της πίστης τους με υλικούς όρους πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, διαπιστώθηκε απλά αυτή η ταυτότητα;
Τώρα λοιπόν ξεκαθαρίζει ποιο ήταν το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο της «στήριξης» που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο Α. Τσίπρας στην ΛΑΡΚΟ, όταν δήλωνε ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ θα στηρίξει την ανάπτυξη της ΛΑΡΚΟ γιατί την θεωρούμε επιχείρηση στρατηγικής σημασίας για τον κλάδο και αναγκαίο μοχλό για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ίδιας της χώρας μας»! Διαφαίνεται λοιπόν πως δεν υπάρχει «άλλος δρόμος» για να αποκτήσει υλική υπόσταση το ιδεολόγημα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» από την εθνική καπιταλιστική ανάπτυξη, με τους όρους που την περιγράφει ο Ε. Μυτιληναίος. Μια ανάπτυξη για την οποία και πάλι θα κληθούν οι εργαζόμενοι να σφίξουν το ζωνάρι για να γίνει η “εθνική οικονομία” ανταγωνιστική, για να ορθοποδήσει το “εμπορικό ισοζύγιο” και άλλα καπιταλιστικά παρόμοια...
Μια εύστοχη κριτική αυτών των αντιλήψεων εκφράζεται στο editorial του περιοδικού "θέσεις" (Τεύχος 124 ), από την οποία αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα:
Είναι βέβαιο ότι η Αριστερά δεν μπορεί να εννοεί την εναλλακτική πολιτική και διακυβέρνηση ως απλή αλλαγή του διαχειριστικού μοντέλου: εξάλειψη της διαφθοράς, αποστασιοποίηση από τα οργανωμένα μπλοκ του κεφαλαίου, πρόταξη των συμφερόντων της εργασίας, «φιλολαϊκή» διαχείριση, αναδιανομή εισοδήματος, εξάλειψη του κοινωνικού αποκλεισμού. Όσο αναγκαία και αν είναι τα παραπάνω, δεν μπορούν να σταθούν εντούτοις και να διαρκέσουν χωρίς την κίνηση των μαζών και την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αποτελέσουν μικρό βουλησιαρχικό διάλειμμα πριν καταλάβουν και πάλι το χώρο οι νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες και πρακτικές ως επιστροφή στην έστω με αριστερό πρόσημο «κοινή λογική» της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, έναν «νεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Μια ιδεοληψία που σπέρματά της βρίσκουμε και σε σημερινές θέσεις μέσα στην Αριστερά, θέσεις που μιλάνε για την πρωτοκαθεδρία της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», της «σωτηρίας της χώρας από την καταστροφή» πριν προχωρήσουμε σε «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό». Μια φάση «ουδέτερη» η οποία θα αποκαταστήσει τις «φυσιολογικές ισορροπίες» που ανέτρεψε ο νεοφιλελευθερισμός, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει η «σοσιαλιστική μετάβαση».
Η θεωρία της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» έχει μακρά ιστορία στο εσωτερικό της Αριστεράς, ένα ανθεκτικό διαχρονικό ιδεολόγημα που κάθε φορά αναδύεται μέσα από τη στάχτη της συγκυρίας. Είναι η προέκταση των θεωριών της «εξάρτησης», η απάντηση στη «στρεβλή» ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, την απουσία «παραγωγικής εξειδίκευσης», τους «καταναγκασμούς» που επιβάλει ο διεθνής καταμερισμός εργασίας, τα συμφέροντα που κρατούν την ελληνική «οικονομία δέσμια» του παρασιτισμού και της διαπλοκής, κλπ. Η θεωρία αυτή γίνεται σήμερα και πάλι ελκυστική με την κρίση και την ακραία λιτότητα, την εσωτερική υποτίμηση, τον περιορισμό της ζήτησης και τη γενικευμένη ύφεση, τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων – κεφαλαίου αλλά κυρίως εργασίας, επειδή αυτό το «ελληνικό παρασιτικό καπιταλιστικό μοντέλο» έδωσε τη χαριστική βολή στην «οικονομία» και όξυνε παραπέρα την κρίση. Με αποτέλεσμα και προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία να απαιτείται η «παραγωγική ανασυγκρότηση» πριν και πάνω από την επιλογή της όποιας πολιτικής κατεύθυνσης. Κοντολογίς, πρώτα η «εθνική σωτηρία» και ακολουθεί ο «σοσιαλισμός».
Μια ιστορία τόσο παλιά όσο η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) της μετεπαναστατικής Ρωσίας, των βιομηχανικών υποδομών και του παλλαϊκού κράτους του Στάλιν, του παραγωγικού τεχνολογικού «αγώνα δρόμου» του Χρουστσόφ και του «σοσιαλιστικού τσιπ» του Χόνεκερ στην DDR. Όπου η ευθύνη είναι αντιστρόφως ανάλογη της ταξικής σκοπιάς της εργασίας, και οι αστικοί κρατικοί μηχανισμοί πολύ ανθεκτικότεροι των (δια)χειριστών τους.
 | |
|
Ο
ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχει πιθανότητες να
κυβερνήσει δεν μπορεί να έχει την στάση της ...ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην
αστική τάξη και να αρκείται στην αναζήτηση “ανιδιοτελών αστών, «προδοτών της τάξης τους»” για να συμμαχήσει μαζί τους.
Είναι σαφές σε όποιον διαθέτει στοιχειώδη πολιτική σκέψη ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί ως κυβερνών κόμμα μέσα από μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε μια συγκυρία που το μαζικό κίνημα δεν βάζει την δική του σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις, για να παραμείνει κυβερνών κόμμα θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει την συναίνεση μερίδων της αστικής τάξης.
Όμως, παρόλο τον προφανή χαρακτήρα που έχει αυτή η διαπίστωση, οι απαντήσεις στα ερωτήματα που αυτή εγείρει απουσιάζουν από το «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το θέμα είναι ανύπαρκτο στην ατζέντα της “διαβούλευσης” αλλά και των αντιπαραθέσεων που αναδεικνύονται στο εσωτερικό του. Ενώ διεξάγεται έντονος διάλογος για το “φετίχ” του νομίσματος, το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί “ταμπού”: Ακόμα και η διατύπωση του ως ερωτήματος που χρίζει απάντησης, αντιμετωπίζεται ως προδοσία των στρατηγικών επιλογών του κόμματος ή στην καλύτερη περίπτωση δεξιά απόκλιση που της αξίζει μόνον η περιφρόνηση...
Όμως δεν απουσιάζει ως ενεργός πολιτική πρακτική. Και βέβαια, δεν εντάσσεται στην “καταστατική” κομματική λειτουργία των οργανώσεων και των οργάνων του κόμματος. Αποτελεί μια εξωθεσμική και αδιαφανή παράλληλη λειτουργία, με την οποία εμπλέκεται ο σκληρός πυρήνας μηχανισμών του. Κάποιοι, μακριά από τα δρώμενα στις συνελεύσεις των ΟΜ και στις συνεδριάσεις των οργάνων, “με την γραβατούλα στο λαιμό και το τσαντάκι στο χέρι”, οικοδομούν δίαυλους επικοινωνίας - άλλοτε φανερούς και άλλοτε κρυφούς - με πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης αλλά και με την “ ιδία αυτοπροσώπως” (με τραπεζίτες, με βιομήχανους, με εφοπλιστές, με επιχειρηματίες κλπ). Και αυτές οι επαφές δεν έχουν μόνον τον χαρακτήρα διερευνητικών συζητήσεων. Γίνονται και διαπραγματεύσεις, οι οποίες καταλήγουν κάποιες φορές και σε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συμφωνίες. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, αυτές οι δεσμεύσεις πέφτουν με “αλεξίπτωτο” για να “εμπλουτιστεί η γραμμή του κόμματος”.
Στην συνέχεια του κειμένου θα παραθέσουμε στοιχεία από μια παρόμοια διαπραγμάτευση και τις δεσμεύσεις, που όπως φαίνεται έχουν προκύψει, ως “υπόδειγμα” αυτής της πολιτικής πρακτικής μέσω της οποίας μερίδες της αστικής τάξης επιβάλουν τους όρους τους στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δείξουμε επίσης πως το ιδεολόγημα της “εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης” αναδεικνύεται ως βασικός διαμορφωτής των όρων συναίνεσης σε αυτόν τον “ταξικό συμβιβασμό”. Συμβιβασμό, ο οποίος όχι μόνον δεν βάζει περιορισμούς στην κυριαρχία της κεφαλαιακής σχέσης, αλλά αντίθετα εξασφαλίζει την “ομαλότητα” στην επέκταση και την αναπαραγωγή της.
Στις 27/12/13 δημοσιεύεται στο left.gr μια λιτή ανακοίνωση για την επίσκεψη βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, του υπεύθυνου ενέργειας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Πετράκου Θανάση και του βουλευτή Βοιωτίας Σταθά Γιάννη, στην «Αλουμίνιο της Ελλάδος» στην οποία προβάλλεται η θέση ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει έμπρακτα την βιομηχανία της χώρας και τις θέσεις εργασίας που απασχολούνται σε αυτή” και κωδικοποιείται ως πρόταση με 5 βασικά σημεία:
- Η διατήρηση των θέσεων εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών των εργαζομένων.
- Η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα προ του 1ου Μνημονίου επίπεδα.
- Η τήρηση της νομοθεσίας για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων.
- Το σταθερό οικονομικό περιβάλλον των επιχειρήσεων αυτών.
- Η δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους.
Τα 4 πρώτα σημεία είναι απλά το προκάλυμμα καπνού. Πρόκειται για κάποιες γενικές διακηρυκτικές θέσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης που μόνον ως ευχές μπορούν να εκληφθούν, ευχές που δεν αφορούν μόνον στο χώρο της βιομηχανίας. Θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί για τους εργαζόμενους σε εμπορικά κατάστημα ως τους ναυτεργάτες. Το σημείο που φορά στην “έμπρακτη στήριξη της βιομηχανίας της χώρας” - και όχι μόνον της «Αλουμίνιο της Ελλάδος» όπως θα δείξουμε παρακάτω - είναι μόνον το τελευταίο: Η δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους. Η διατύπωση αυτής της υπόσχεσης, χωρίς την πλήρη ανατροπή της πολιτικής που ακολουθείται σήμερα στο χώρο της ενέργειας, είναι απλά μια υποχώρηση στις απαιτήσεις των βιομηχάνων.
Με αυτή την θέση παρατηρείται μια μεταστροφή της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και ευθυγράμμιση με την γραμμή Στουρνάρα, όπως αυτή είχε διατυπωθεί ξεκάθαρα στο ζήτημα της σύγκρουσης της ΔΕΗ με την «Αλουμίνιο της Ελλάδος» (Ο Στουρνάρας πιέζει την ΔΕΗ για 50% έκπτωση στην οφειλή Μυτιληναίου! ). Αποκαλυπτικό για τις επιπτώσεις αυτής της ρύθμισης στην ενεργειακή πολιτική της χώρας είναι το άρθρο: “Η διαιτησία ΔΕΗ - Αλουμινίου έλυσε το λάθος πρόβλημα” στην Καθημερινή του Τάκη Αθανασόπουλου, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς και πρώην προέδρου & Διευθύνοντα συμβούλου της ΔΕΗ. Επίσης, μια συνοπτική περιγραφή των σκανδαλωδών ρυθμίσεων που έχουν προηγηθεί, έχει δημοσιευθεί πρόσφατα στις “οικοτριβές” το οποίο μπορείτε να το βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή εδώ: “Μυτιληναίος: δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… η τέχνη του «επιχειρείν» χθες, σήμερα, αύριο”
Όμως, μόλις πριν 40 ημέρες, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό το ζήτημα ήταν διαφορετική. Όπως διαβάζουμε (7/11/13) στο δημοσίευμα της ΑΥΓΗΣ “Σκάνδαλο σε βάρος των καταναλωτών και της ΔΕΗ” σε δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Ευγενίας Ουζουνίδου και Θανάση Πετράκου αναφέρεται ότι: “Με την απόφαση αυτή, το διαιτητικό δικαστήριο ζημιώνει τη ΔΕΗ με 109 εκ. € για την περίοδο από 01/07/2010 έως 31/09/2013. Συνέπεια αυτής της απαράδεκτης απόφασης είναι η αύξηση του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία θα μετακυλιστεί στους οικιακούς καταναλωτές και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις.”
Τότε, αυτή την δήλωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την κατάγγελλε και το εργοδοτικό σωματείο:
“Οι εργαζόμενοι της Αλουμίνιον τονίζουν χαρακτηριστικά ότι στην ανακοίνωση του Σύριζα οι βουλευτές που υπογράφουν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες...”
Τι συνέβη λοιπόν και μέσα σε αυτές τις 40 μέρες και άλλαξε γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η «Αλουμίνιο της Ελλάδος» προασπίζοντας τα συμφέροντά της, ασκεί συγκεκριμένες δράσεις για να εξασφαλίσει την συναίνεση των κατοίκων της περιοχής. Ακόμα και η εκκλησία, παράλληλα με την εκφώνηση του «θείου λόγου» έχει γίνει φορέας εκφώνησης του επιχειρηματικού λόγου της «Αλουμίνιο της Ελλάδος»:
Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι άλλος ένας κρίσιμος μηχανισμός της προάσπισης των συμφερόντων της εταιρείας. Όμως η "εταιρεία" δεν αρκείται σε αυτά και αναζητεί στηρίγματα στα πολιτικά κόμματα, είτε αυτά είναι στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση. Στην έρευνά μας για το πως πραγματοποιήθηκε αυτή η αλλαγή γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο στοιχείο που εντοπίσαμε αφορά στο ποιός είναι ο εκφραστής των συμφερόντων του Μυτηλιναίου εντός ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά, πρώην στέλεχος της ΠΑΣΚΕ και εξέχον συνδικαλιστικό στέλεχος του εργοδοτικής παράταξης της Αλουμινίου. Με αυτή την ιδιότητα είχε διαδεχτεί τον προηγούμενο πρόεδρο του Ε.Κ. Λιβαδειάς (εργοδοτικό συνδικαλιστή, ΠΑΣΚΕ και σήμερα περιφερειακό σύμβουλο της πλειοψηφίας). Τον εργοδοτικό μηχανισμό που τον ανέδειξε στην θέση του προέδρου του Ε.Κ. Λιβαδειάς, χρησιμοποίησε για να εκλεγεί και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το “συριζικό” προφίλ του Γιάννη Σταθά αναλαμβάνουν να διαμορφώσουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Τα “ΝΕΑ”, παρόλο τον πόλεμο που κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μια καλή κουβέντα γιαυτόν τον βουλευτή που προσφέρει κάθε μήνα το μισθό του (τον δεύτερο) που κερδίζει από τη θέση που κατέχει στον ιδιωτικό τομέα, στον Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια "Φλόγα" και παραχωρεί την προσωπική του φρουρά στο Α.Τ. Αλιάρτου για τις επιχειρησιακές ανάγκες του «Ξένιου Διός». Όμως ο ριζοσπάστης αναδεικνύει την ίδια εποχή κάποιες άλλες πλευρές του θράσους και της πολιτικής αλητείας του (“Με ξένα κόλλυβα...”), τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε λάβει τότε σοβαρά υπόψη του...
Η στάση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά απέναντι τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εξορυκτικών βιομηχανιών της βουλευτικής του περιφέρειας, δεν καταγράφηκε όμως δημόσια τώρα αλλά ένα χρόνο πριν, όταν την «Ερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ για S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε- Περιφέρεια Στερεάς», την υπέγραψαν 16 άλλοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτός δεν την υπέγραψε...
Το νέο δεδομένο που υπάρχει σήμερα είναι ότι δεν τροποποιήθηκαν ή απομονώθηκαν οι απόψεις του Γιάννη Σταθά, άλλα άλλαξε η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και προσαρμόστηκε σε αυτές. Το πολιτικό ερώτημα που χρίζει απάντησης δεν είναι ποιός είναι ο Γιάννης Σταθάς και τι καπνό φουμάρει, αλλά το πώς και το γιατί επιβλήθηκε η δική του γραμμή στον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, ώστε σήμερα να καταθέτει μάλιστα και επερωτήσεις μαζί με τον Δημήτρη Στρατούλη για την “Συστηματική απαξίωση της ΛΑΡΚΟ από τη Διοίκηση της εταιρείας και την Κυβέρνηση” και ζητούν χέρι – χέρι να γίνει και στην ΛΑΡΚΟ η διευθέτηση που έγινε και στην «Αλουμίνιο της Ελλάδος», επικαλούμενοι τις προτάσεις του εργοδοτικού σωματείου:
- Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική παρέμβαση προκειμένου να δοθεί λύση στο σοβαρότερο κοστολογικό πρόβλημα ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της εταιρίας, που είναι η τιμή χρέωσης της Ηλεκτρικής Ενέργειας ( 30% του κόστους) , στην ΛΑΡΚΟ παρότι στους βασικούς μετόχους συγκαταλέγονται το Ελληνικό Δημόσιο και η ίδια η ΔΕΗ, χρεώνεται πάνω από 70 την MWH την στιγμή που αντίστοιχο ενεργοβόρο εργοστάσιο (ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ) την χρεώνεται με 40,7, έστω και αν η παραπάνω τιμή είναι προσωρινή. Η Διοίκηση και η κυβέρνηση δεν έχουν προβεί σε καμία ενέργεια, ούτε καν έχουν συζητήσει τις προτάσεις των εργαζομένων πάνω στο θέμα αυτό.
Μόνο που οι “προτάσεις των εργαζομένων” τις οποίες επικαλούνται, ταυτίζονται με τις προτάσεις της εργοδοσίας! Μερικές μέρες πριν, ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Επιχειρήσεων Μυτιληναίος μέσα από τις στήλες του “Βήματος”(Εθνική υπόθεση η σωτηρία της ΛΑΡΚΟ και της ελληνικής βιομηχανίας) διατυπώνει ακριβώς την ίδια πρόταση διευθέτησης του ζητήματος της ΛΑΡΚΟ:
“Ακόμη και όλα αυτά όμως να γίνουν επιτυχώς, η ΛΑΡΚΟ δεν «στέκεται» με τιμή ρεύματος 70 ευρώ/MWh όταν ο μέσος ανταγωνιστής της στην παγκόσμια αγορά πληρώνει 25-30 ευρώ/MWh! Με κατανάλωση 1,1 εκατ. μεγαβατωρών η υπερχρέωση εις βάρος της ΛΑΡΚΟ αγγίζει τα 50 εκατ. δολάρια τον χρόνο.
Είναι αδιανόητο ελληνικές βιομηχανίες που μάχονται στον στίβο του παγκόσμιου ανταγωνισμού να πληρώνουν το ρεύμα χρυσάφι! Πουθενά στον πλανήτη οι μεταλλουργίες δεν πληρώνουν «ειδικούς φόρους», ΔΕΤΕ, ΕΡΤ, ΕΤΜΕΑΡ κ.τ.λ.! Αντίθετα, όλες οι χώρες και κυβερνήσεις, «πάνω και κάτω από το τραπέζι», στηρίζουν τη βαριά βιομηχανία τους”.
Και συνεχίζει παρακάτω με αντιμνημονιακούς τόνους και άρωμα εθνικοπατριωτικής αναπτυξιολαγνείας :
“Στη ΛΑΡΚΟ «δοκιμάζεται» η μνημονιακή πολιτική στη βιομηχανία. Η άνευ όρων στήριξη των κρατικών μονοπωλίων ΔΕΗ - ΔΕΠΑ για να «καλλωπιστούν» και να πουληθούν αλλά και η επιβάρυνση με άπειρους, «άσχετους» με την παραγωγή, φόρους θα έχουν ως βέβαιο αποτέλεσμα τον θάνατο της ΛΑΡΚΟ αλλά και της ελληνικής βιομηχανίας.
Το σιδηρονικέλιο της ΛΑΡΚΟ είναι 100% ελληνικό προϊόν, βγαλμένο από το ελληνικό χώμα, με ελληνική τεχνογνωσία, από έλληνες μηχανικούς και εργαζομένους και ελληνικές πρώτες ύλες. Το να μπορεί το προϊόν αυτό να γίνει διεθνώς ανταγωνιστικό είναι η πιο τρανή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει η Ελλάδα. Γι' αυτό και η επιβίωση και η πρόοδος της ΛΑΡΚΟ πρέπει να είναι «σημαία» για την ελληνική βιομηχανία και οικονομία. Γι' αυτό και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο μέτρο του δυνατού και η κυβέρνηση και τα κόμματα και όλοι μας πρέπει να είμαστε δίπλα στη ΛΑΡΚΟ και όχι απέναντι”.
Ο Ευάγγελος Μυτιληναίος είναι έξυπνος άνθρωπος και έχει καθαρές απόψεις για την καπιταλιστική «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο BBC που είναι αποκαλυπτική ζητάει να αλλάξουν οι Ευρωπαϊκές πολιτικές ώστε να γυρίσει η Ελλάδα στην ανάπτυξη,:
Η αλλαγή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια «προσωπική» επιτυχία του Γιάννη Σταθά, ο οποίος έπεισε με τα ισχυρά του επιχειρήματα τον κομματικό μηχανισμό. Ο Δ. Στρατούλης και ο υπεύθυνος ενέργειας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Πετράκος, δεν είναι αφελείς και ευκολόπιστοι. Ούτε βέβαια πιστεύουμε ότι τους «εξαγόρασε» προσφέροντάς τους κάποια υλικά ανταλλάγματα για να τους προσεταιριστεί. Είναι σταθεροί στις απόψεις τους και δεν αλλαξοπιστούν από την μια στιγμή στην άλλη! Τότε τι συνέβη; Μήπως υπηρετούν τον ίδιο «θεό της ανάπτυξης» με τον Γιάννη Σταθά και τον Ευάγγελο Μυτιληναίο και τώρα που κρίθηκε η επιβεβαίωση της πίστης τους με υλικούς όρους πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, διαπιστώθηκε απλά αυτή η ταυτότητα;
Τώρα λοιπόν ξεκαθαρίζει ποιο ήταν το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο της «στήριξης» που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο Α. Τσίπρας στην ΛΑΡΚΟ, όταν δήλωνε ότι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ θα στηρίξει την ανάπτυξη της ΛΑΡΚΟ γιατί την θεωρούμε επιχείρηση στρατηγικής σημασίας για τον κλάδο και αναγκαίο μοχλό για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ίδιας της χώρας μας»! Διαφαίνεται λοιπόν πως δεν υπάρχει «άλλος δρόμος» για να αποκτήσει υλική υπόσταση το ιδεολόγημα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» από την εθνική καπιταλιστική ανάπτυξη, με τους όρους που την περιγράφει ο Ε. Μυτιληναίος. Μια ανάπτυξη για την οποία και πάλι θα κληθούν οι εργαζόμενοι να σφίξουν το ζωνάρι για να γίνει η “εθνική οικονομία” ανταγωνιστική, για να ορθοποδήσει το “εμπορικό ισοζύγιο” και άλλα καπιταλιστικά παρόμοια...
Μια εύστοχη κριτική αυτών των αντιλήψεων εκφράζεται στο editorial του περιοδικού "θέσεις" (Τεύχος 124 ), από την οποία αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα:
Είναι βέβαιο ότι η Αριστερά δεν μπορεί να εννοεί την εναλλακτική πολιτική και διακυβέρνηση ως απλή αλλαγή του διαχειριστικού μοντέλου: εξάλειψη της διαφθοράς, αποστασιοποίηση από τα οργανωμένα μπλοκ του κεφαλαίου, πρόταξη των συμφερόντων της εργασίας, «φιλολαϊκή» διαχείριση, αναδιανομή εισοδήματος, εξάλειψη του κοινωνικού αποκλεισμού. Όσο αναγκαία και αν είναι τα παραπάνω, δεν μπορούν να σταθούν εντούτοις και να διαρκέσουν χωρίς την κίνηση των μαζών και την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής. Διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αποτελέσουν μικρό βουλησιαρχικό διάλειμμα πριν καταλάβουν και πάλι το χώρο οι νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες και πρακτικές ως επιστροφή στην έστω με αριστερό πρόσημο «κοινή λογική» της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, έναν «νεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Μια ιδεοληψία που σπέρματά της βρίσκουμε και σε σημερινές θέσεις μέσα στην Αριστερά, θέσεις που μιλάνε για την πρωτοκαθεδρία της «παραγωγικής ανασυγκρότησης», της «σωτηρίας της χώρας από την καταστροφή» πριν προχωρήσουμε σε «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό». Μια φάση «ουδέτερη» η οποία θα αποκαταστήσει τις «φυσιολογικές ισορροπίες» που ανέτρεψε ο νεοφιλελευθερισμός, ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει η «σοσιαλιστική μετάβαση».
Η θεωρία της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» έχει μακρά ιστορία στο εσωτερικό της Αριστεράς, ένα ανθεκτικό διαχρονικό ιδεολόγημα που κάθε φορά αναδύεται μέσα από τη στάχτη της συγκυρίας. Είναι η προέκταση των θεωριών της «εξάρτησης», η απάντηση στη «στρεβλή» ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, την απουσία «παραγωγικής εξειδίκευσης», τους «καταναγκασμούς» που επιβάλει ο διεθνής καταμερισμός εργασίας, τα συμφέροντα που κρατούν την ελληνική «οικονομία δέσμια» του παρασιτισμού και της διαπλοκής, κλπ. Η θεωρία αυτή γίνεται σήμερα και πάλι ελκυστική με την κρίση και την ακραία λιτότητα, την εσωτερική υποτίμηση, τον περιορισμό της ζήτησης και τη γενικευμένη ύφεση, τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων – κεφαλαίου αλλά κυρίως εργασίας, επειδή αυτό το «ελληνικό παρασιτικό καπιταλιστικό μοντέλο» έδωσε τη χαριστική βολή στην «οικονομία» και όξυνε παραπέρα την κρίση. Με αποτέλεσμα και προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία να απαιτείται η «παραγωγική ανασυγκρότηση» πριν και πάνω από την επιλογή της όποιας πολιτικής κατεύθυνσης. Κοντολογίς, πρώτα η «εθνική σωτηρία» και ακολουθεί ο «σοσιαλισμός».
Μια ιστορία τόσο παλιά όσο η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) της μετεπαναστατικής Ρωσίας, των βιομηχανικών υποδομών και του παλλαϊκού κράτους του Στάλιν, του παραγωγικού τεχνολογικού «αγώνα δρόμου» του Χρουστσόφ και του «σοσιαλιστικού τσιπ» του Χόνεκερ στην DDR. Όπου η ευθύνη είναι αντιστρόφως ανάλογη της ταξικής σκοπιάς της εργασίας, και οι αστικοί κρατικοί μηχανισμοί πολύ ανθεκτικότεροι των (δια)χειριστών τους.
