Ο Σαμαράς, έθεσε το δίλημμα: «Οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν ή αν δε θέλουν την Ευρώπη». Και ο Μπαρόζο συμπλήρωσε: «Είμαι σίγουρος ότι οι φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις θα νικήσουν». Όταν
λένε Ευρώπη, δεν εννοούν την ήπειρο, ούτε την Γιουροβίζιον, αλλά την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όταν αναρωτιούνται δήθεν δημοκρατικά αν οι πολίτες
‘’θέλουν ή δε θέλουν’’, εννοούν πως πρέπει να αποδεχτούν την ΕΕ ‘’θέλουν
δε θέλουν’’.
Το
πρόβλημα είναι ότι το γάντι που πετάει ο ταξικός και πολιτικός
αντίπαλος, η κοινοβουλευτική Αριστερά, δεν τολμάει να το σηκώσει.
Αποτελεί μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης και της αστικής στρατηγικής, το
γεγονός ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, δεν συνέβαλαν στην πρωτοβουλία
δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενάντια στην ΕΕ, με αφορμή την ανάληψη της
Ελληνικής Προεδρίας. Αρνήθηκαν την κοινή δράση, αλλά δεν επιχείρησαν
ούτε ξεχωριστές δικές τους πολιτικές πρωτοβουλίες, ούτε καν συμβολικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπέρ της ΕΕ και του ευρώ.
Οι αντι-ευρώ τάσεις του δηλώνουν κομματική πειθαρχία. Η πολιτική
στρατηγική της διαχειριστικής αριστεράς, περίπου λέει ότι οι μάχες θα
κερδηθούν ...αν δεν δοθούν! Κάτι σαν την κινέζικη πολεμική τέχνη όπου,
αν δεν μπορείς να αντισταθείς στον αντίπαλο όταν σε τραβάει, δεν
κοντράρεις αλλά πας προς το μέρος του. Είναι σα να κρύβεται κανείς μέσα
στο στρατόπεδο του αντιπάλου, επειδή φοβάται την εξολόθρευση στη μάχη.
Σα να φυλάγεται κάποιος από τη βροχή, μπαίνοντας στη θάλασσα. Έχει πει
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ναι στην ΕΕ, ναι στο ΝΑΤΟ (προς ώρας), ναι
στην δημοσιονομική προσαρμογή (‘’δε θα περάσουμε τα έξοδα’’), ναι στη
‘’συνέχεια των κρατικών υποχρεώσεων’’ όσο αφορά τις δανειακές συμβάσεις.
Και τι κέρδισε; Να του ζητούν να δηλώσει εξευτελιστικά ότι δεν είναι
υπέρ της ...τρομοκρατίας, αναγκάζοντάς τον να απολογείται από το πρωί ως
το βράδυ!
Το ΚΚΕ, βιάστηκε και πάλι (μέσω του Ριζοσπάστη) να μιλήσει για ψευδοδίλημμα. Αμήχανος
ο κόσμος του, παρακολουθεί τις δικαιολογίες της ηγεσίας για την απουσία
του από τις διαδηλώσεις και τις δράσεις κατά της ΕΕ. Καμιά σχέση με την
ελληνική προεδρία του 2003. Ένα κόμμα που έχει στο DNA του την αντίθεση
στην ΕΕ και που διατείνεται ότι είναι πλέον ‘’κόμμα παντός καιρού’’,
δεν σηκώνει το μπόι του κατά της παράτας της ελληνικής αστικής τάξης και
της κυβέρνησης υπέρ της ΕΕ. «Εργαζόμαστε στους χώρους δουλειάς,
οργανώνοντας τις απεργίες, που είναι ο πυρήνας της ταξικής αντίστασης»,
είναι η εύκολη απάντηση. Ας αφήσουμε έξω από τη συζήτηση το κατά πόσο
πράγματι γίνεται σωστά αυτό. Θα αρκούσε αυτός ο προσανατολισμός; Ο Λένιν
σίγουρα θα διαφωνούσε. Στο γνωστό του έργο ‘’Τι να κάνουμε’’ δεν
συνηγόρησε μόνο υπέρ ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος, αλλά και
υπέρ της επαναστατικής πολιτικής γραμμής του, που να παράγει
αποτελέσματα στην εργατική τάξη. Επεσήμανε εκεί, ανοίγοντας μέτωπο στους
οικονομιστές ότι στην εποχή της μετάβασης από τον ιδιωτικό μονοπωλιακό
καπιταλισμό, στον κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν αρκεί καμία
οικονομική πάλη, ακόμη και η πιο πολιτικοποιημένη, κανένας αγώνας
ενάντια στους κεφαλαιούχους γενικά, αν δεν είναι ταυτόχρονα και κυρίως
αγώνας πολιτικός ενάντια στο κράτος. Εκείνη η
διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ρεφορμιστικά και επαναστατικά ρεύματα
απέναντι στο κράτος, έχει σήμερα, στην εποχή του ολοκληρωτικού
καπιταλισμού με τα υπεραναπτυγμένα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, το
ανάλογο του, με τη στάση απέναντι στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις τύπου ΕΕ, αλλά και άλλων πολιτικών, οικονομικών στρατιωτικών οργανώσεων του διεθνούς κεφαλαίου. Είναι λυδία λίθος!
Η κοινοβουλευτική αριστερά, δεν τόλμησε, ακόμη χειρότερα, να σηκώσει ούτε το γάντι για την υπεράσπιση της δημοκρατίας
μετά τη χουντική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Οι φορείς της αρκέστηκαν
σε μια καταδίκη δύο γραμμών, χωρίς να αναγγείλουν οποιαδήποτε απάντηση
στην κυβέρνηση και το κράτος.
Ο Μπαρόζο έθεσε με επιμονή το ζήτημα της πολιτικής κρίσης
στην Ελλάδα. Τι σημαίνει αυτό για την αριστερά και το εργατικό κίνημα;
Είναι ανάγκη να διεκδικηθεί στην κινηματική και πολιτική πρακτική με
όρους σύγκρουσης, ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, πάνω στο
τρίπτυχο - φωτιά που συγκροτεί η πολιτική κρίση και η γενικευμένη
εργατική γενοκτονία που έχει επιβληθεί:
Πρώτο,
για να ζήσει ο λαός, έχοντας δουλειά, εισόδημα, αξιοπρέπεια, είναι
αναγκαία η έξοδος τώρα από το μακελειό της ΕΕ και της ευρωζώνης. Είναι
δρόμος αλλά και όρος για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Δεύτερο,
είναι η ώρα της διεκδίκησης της ουσιαστικής δημοκρατίας, με το κλονισμό
των αστικών θεσμών εκμετάλλευσης, καταστολής, βιτρίνας, υποκρισίας και
διαφθοράς και την άνθηση νέων εργατικών, λαϊκών, κοινωνικών μορφών
οργάνωσης της κοινωνίας.
Τρίτο,
αποκτά ξεχωριστή σπουδαιότητα, η σύνδεση αυτών των πλευρών, του
‘’ψωμιού’’ και της δημοκρατίας, με την ανάγκη της λαϊκής κυριαρχίας σε
κάθε χώρα, ενάντια στην απολυταρχία της ΕΕ και του πολυεθνικών. Η
συνάντηση του κοινωνικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, με μια σύγχρονη
εργατική αντιιμπεριαλιστική αντίληψη για το εθνικό ζήτημα, είναι όρος
για την ήττα της αστικής ηγεμονίας, αλλά και για την συντριβή της ακόμη
πιο αντιδραστικής φασιστικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση.
Παναγιώτης Μαυροειδής, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 12/1/2014
