1η Μάη 1886 – 1η Μάη 2013

Γράφει ο Θανάσης -29, πηγή "βαθύ κόκκινο"
1η ΜΑΗ 1886

«Σηκωθείτε  δουλευταράδες της Αμερικής! Αφήστε κάτω τα εργαλεία σας την 1η  του Μάη 1886, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία. Για μια μέρα το χρόνο. Μια μέρα επανάστασης, όχι ανάπαυσης!………Για μια μέρα κατά την οποία οι εργάτες θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν «οκτώ ώρες για δουλειά, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ότι θα ήθελαν». Με τέτοιες μαχητικές εκκλήσεις καλούσαν τα συνδικάτα για την απεργία της 1ης Μάη.

Όταν έφτασε η 1η Μάη την συνόδευσε ένα απέραντο απεργιακό  κίνημα από 400.000 εργάτες. Το Σικάγο είχε την πιο εντυπωσιακή Πρωτομαγιά με 100.000 διαδηλωτές στους δρόμους, με 30.000 απεργούς να έχουν ωφεληθεί ήδη από την μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών τους. Σημαντικές απεργίες και διαδηλώσεις έγιναν όχι μόνο στις περισσότερες μεγάλες πόλεις αλλά και σε μικρότερες και σε αγροτικές κωμοπόλεις.

Στο απεργιακό κίνημα η αστυνομική βία έδρασε στο Σικάγο στις 4Η  Μάη στην πλατεία Χέιμάρκετ ενώ η αιματηρή τραγωδία του Μιλουόκι ακολούθησε μια μέρα αργότερα. Ο πρόλογος στα γεγονότα του Χειμάρκετ έγινε στο εργοστάσιο θεριστικών μηχανών   Μακ Κόρμικ. H κατάσταση στο εργοστάσιο ήταν έκρυθμη  καθώς οι εργάτες ήταν σε απεργιακή κινητοποίηση από τον Φλεβάρη και συνεχίστηκε μέχρι το Μάη 1886.

Το εργοστάσιο ήταν κοντά στο συλλαλητήριο που καλούσε το απόγευμα της 3Η Μάη,  το συνδικάτο Φορτοεκφορτωτών Ξυλείας, 10.000 εργατών κυρίως μεταναστών, στο οποίο επρόκειτο να μιλήσει το μέλος του Διεθνούς Συνδέσμου εργαζομένων και αντιπρόσωπος της Κεντρικής επιτροπής εργατών, Όγκαστ Σπαις.   Καθώς τελείωνε την ομιλία του  οι σειρήνες του εργοστασίου σήμαναν το τέλος των εργασιών όπου δούλευαν κάποιοι απεργοσπάστες. Αρκετοί συγκεντρωμένοι απεργοί πήγαν να διαδηλώσουν κατά των απεργοσπαστών, τότε η αστυνομία πυροβόλησε στο πλήθος, ένας διαδηλωτής σκοτώθηκε επιτόπου και τρεις άλλοι πέθαναν αργότερα από τραύματα και πολλοί τραυματίστηκαν.

Αυτή η βάρβαρη επίθεση  του κράτους έκανε το Σπάις που ήταν μπροστά στο μακελειό να γράψει μια ανακοίνωση σε 20.000 αντίτυπα που καλούσε σε συγκέντρωση στις 7.30 το βράδυ στην πλατεία Χειμάρκετ με τίτλο «Ξεσηκωθείτε… και καταστρέψτε το απαίσιο τέρας που προσπαθεί να καταστρέψει εσάς». Η ανοιξιάτική μπόρα ήταν η αιτία που η διαδήλωση δεν μάζεψε πάνω από 5.000 απεργούς. Ο Σπαίς κατηγόρησε τον τύπο ενώ ο Πάρσονς  μίλησε υπέρ του σοσιαλισμού Ενώ η καταιγίδα αυξανόταν  όταν μιλούσε ο Σάμουελ Φίλντεν τα 2/3 των απεργών διαλύθηκαν και μετά από λίγη ώρα ο αστυνομικός υπεύθυνος δίνει εντολή σε 200 αστυνομικούς να καταστείλουν την διαμαρτυρία.  Καθώς ο Φίλνεν διαμαρτυρόταν ότι η συγκέντρωση είναι ειρηνική μια βόμβα διέσχισε τον αέρα σφυρίζοντας και έσκασε μπροστά στους αστυνομικούς, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από 70. Οι υπόλοιποι αστυνομικοί ανασυγκροτούνται αδειάζοντας τα περίστροφα τους στους διαδηλωτές τραυματίζοντας πολλούς και  τουλάχιστον θανάσιμα έναν.

«ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ» έγραψε η εφημερίδα του Σικάγου Ίντερ – Όσιαν ενώ η Μέιλ  εκπροσωπώντας τους επιχειρηματίες κατηγορούσε τον Σπάις και τον Πάρσονς σαν «2 επικίνδυνους κακοποιούς» που «υποδαύλιζαν την αναταραχή». Ο δήμαρχος Χάρισον κήρυξε «στρατιωτικό νόμο» και άρχισαν μαζικά μπλόκα της αστυνομίας.

Από τους εκατοντάδες που συνελήφθηκαν απαγγέλθηκε κατηγορία ενάντια σε 31, τελικά οκτώ άτομα διαλέχτηκαν να δικαστούν. Ο Άλμπερτ, Ρ. Πάρσονς, ο Σπάις, ο Σάμουελ Τζ. Φίλντεν, ο Μ. Σουάμπ, ο Αντ. Φίσερ, ο Τζ. Ένγκελ, ο Λ. Λίνγκ και ο Οσκαρ Νίμπι.

Το κράτος διάλεξε αυτά τα άτομα όχι «κυρίως» για τις αναρχικές τους ιδέες αλλά για τον ηγετικό τους ρόλο και το μίσος που είχαν τα αφεντικά απέναντι τους. Η δίκη τους καθορίστηκε για τις 21 του Ιούνη. Στη δίκη – παρωδία και συνομωσίας αποφασίστηκε ο απαγχονισμός των κατηγορουμένων προτού βγει η απόφαση ο Σπάις απευθυνόμενος στο δικαστήριο είπε τα εξής «Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε μπορείτε να εξαλείψετε το εργατικό κίνημα….. το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια καταπιεσμένοι, εκατομμύρια άνθρωποι που μοχθούν μέσα στη φτώχεια και την αθλιότητα περιμένουν σωτηρία, αν αυτή είναι η γνώμη σας , τότε κρεμάστε μας!. Εδώ θα πατήσετε μια σπίθα αλλά εκεί και λίγο παραπέρα, πίσω σας και μπρος σας, και παντού, ξεπηδούν φλόγες. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε».

Το κίνημα υπεράσπισης ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα, μαζικές συγκεντρώσεις έγιναν όσο και ψηφίσματα κατά της δολοφονίας των εργατικών ηγετών. Στις 10 Νοέμβρη, την παραμονή της προγραμματισμένης εκτέλεσης, ο κυβερνήτης Όγκλεσμπι υποχώρησε κάπως στην εθνική και παγκόσμια πίεση και μετάτρεψε τις ποινές των Σαμουελ Φίλντεν και Μάικλ Σουάμπ σε ισόβια. Οι Πάρσονς, Ένγκελ, Σπάις και Φίσερ πέθαναν στην αγχόνη στις 11 του Νοέμβρη 1887 που έμεινε γνωστή σαν «μαύρη Παρασκευή». Ο Λινγκ αυτοκτόνησε (ή δολοφονήθηκε) στο κελί του. Τα τελευταία λόγια του Πάρσονς ήταν «Ας ακουστεί η φωνή του λαού». Ο Φίσερ και ο Ένγκελ φώναξαν «Ζήτω η αναρχία». Τα τελευταία λόγια του Σπάις, που τώρα είναι χαραγμένα στο μνημείο του Χέιμάρκετ, ήταν «Θα έλθει εποχή που η σιωπή μας θα είναι δυνατότερη από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα!».

1Η ΜΑΗ 2013

Πολύ νερό κύλισε  από την εξέγερση του Σικάγου μέχρι την φετινή Πρωτομαγιά, πολλές κατακτήσεις είχαμε από το προλεταριάτο  στη χωρά μας και Παγκόσμια.  Η κοινωνική άβυσσος όμως  που το χωρίζει από την κεφαλαιοκρατική τάξη μεγάλωσε. Η ταξική εκμετάλλευση εντάθηκε οι  όροι πώλησης της εργατικής δύναμης και οι συνθήκες ζωής ύστερα από  100 και  πλέον χρόνια αγγίζουν και ξεπερνούν εκείνες του Σικάγου.

Χρειάστηκαν  μόλις 3 χρόνια  για να αλλάξει άρδην το τοπίο. Η επίθεση της εξωτερικής και εσωτερικής τρόικας ενάντια  στο προλεταριάτο και στα  μικρομεσαία στρώματα, η λαίλαπα στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα, οι νέες  δουλοκτητικές εργασιακές σχέσεις  και το νέο προλεταριάτο που δημιουργούν  βάζουν νέα «καθήκοντα» στις επαναστατικές δυνάμεις και στο νέο εργατικό κίνημα της εποχής μας και πρέπει να αναζητήσουμε την επαναστατική διέξοδο άμεσα .Ο παλιός συνδικαλισμός (γραφειοκρατικός, αστικοποιημένος)  έχει φτάσει στα όρια του τόσο  στην ουσία του όσο και στη  μορφή του. Υπάρχει ανάγκη για ένα ανατρεπτικό κίνημα  υπεράσπισης των δικαιωμάτων ,της χειραφέτησης και της απελευθέρωσης.  Παρά  τις ηρωικές μάχες που έδωσε η εργατική τάξη στα εκβιαστικά πλαίσια της εσωτερικής  και εξωτερικής τρόικας δεν τα  κατάφερε να έχει θετικά αποτελέσματα. Οι λόγοι πολλοί : Οι αποσπασματικοί και κατακερματισμένοι αγώνες, η ανάθεση των αγώνων στις ξεπουλημένες ηγεσίες, αιτήματα και στόχοι πάλης «συντεχνιακοί»,θολό πολιτικό πλαίσιο  και αυταπάτες για λύσης μέσα στα πλαίσια των όρων που επιλέγει η αστική δημοκρατία.   Βασικό επίσης ρόλο έπαιξε και όλη η πορεία του παλιού – ρεφορμιστικού εργατικού κινήματος  που συνέβαλε στην άρση των ταξικών αντιστάσεων και των απελευθερωτικών στόχων πάλης. Όσο και για τις επαναστατικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν τους χιλιάδες διαδηλωτές –απεργούς με την δικιά τους λογική  γιατί άλλες φορές  προέτασσαν το πολιτικό  σχέδιο έξω από τις  ανάγκες ( αντικαπιταλιστική – ριζοσπαστική αριστερά )ή άλλες πίστευαν ότι σπάζοντας τα μάρμαρα στο Σύνταγμα ή με  μια συνεχιζόμενη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής θα παρθούν πίσω τα μέτρα και θα οδηγηθούμε στη γενικευμένη σύγκρουση με το καθεστώς.(σύντροφοι του Αναρχικού χώρου)

Ενώ η ταξική πάλη συνεχίζεται  φανερά ή « κρυφά»  (στους τόπους δουλειάς,  στους δρόμους, στα κάτεργα της  Μανωλάδας  κ.α.) το σημερινό και σύγχρονο προλεταριάτο ψάχνει τους δρόμους να αντισταθεί στην καπιταλιστική κρίση (κρίση υπερσυσσώρευσης), να ανακουφιστεί από την εξαθλίωση και τη  λαίλαπα ενώ ταυτόχρονα  αργεί ακόμα  να ξαναζωντανέψει το φάντασμα πάνω από την Ευρώπη. Η πορεία δεν είναι εύκολη, τα εμπόδια και τα όρια πολλά αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά  μόνο ο μονόδρομος  του αγώνα για την άμεση ικανοποίηση των βασικών αναγκών και δικαιωμάτων, αγώνας για την απελευθέρωση μέχρι τη Νίκη .

Τώρα οποιοδήποτε αίτημα πάλης είναι στενά δεμένο με την επαναστατική προοπτική  όσο ποτέ άλλοτε και τα αιτήματα του  Σικάγου του 1886 είναι  αιτήματα που θα μας δέσουν ξανά με το νήμα της συνολικής ανατροπής των βάρβαρων και εκμεταλλευτικών σχέσεων .

Βασικό αίτημα του νέου προλεταριάτου πρέπει να είναι η μείωση του χρόνου εργασίας (30ωρο) τώρα!

Ενώ στις νέες εργασιακές σχέσεις πρέπει να απάντα με μισθό που να καλύπτει τις βασικές ανάγκες και πλήρη δικαιώματα και κοινωνικές παροχές πληρωμένα από τα αφεντικά και το κράτος.

Από την εξέγερση του Σικάγου που «απόδειξε» ότι η απελευθέρωση του προλεταριάτου είναι έργο του ίδιου ας πάρουμε το νήμα των αγώνων  «αποδείξουμε» σήμερα την επικαιρότητα του συνθήματος των παππούδων μας για  την κατάργηση της μισθωτής εργασίας ένας νέο  κόσμο πρέπει να δημιουργήσουμε.

 Με την ταξική πάλη,τη σύγκρουση και την   Εργατική  Επανάσταση

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά , ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.