ΣΧΕΔΙΟ Β': Πρόταση εναλλακτικής διαχείρισης ή ανατροπής;

Παναγιώτης Φραντζής
 

 Κανείς δεν μπορεί να κατη­γορήσει τον Αλέκο Αλαβάνο ότι δεν διαθέτει καλή αίσθη­ση του πολιτικού timing. Στον απόηχο των συμφωνιών για την Κύπρο, με τις δημοσκοπήσεις να καταγράφουν ραγδαία άνο­δο της λαϊκής αποδοκιμασίας προς την EE, με έντονο αντι-γερμανισμό παράλληλα με δυ­σπιστία προς την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυτός που σή­κωσε το γάντι ανακοινώνοντας το πέρασμα σε μια νέα πολι­τική εκστρατεία. «Έξοδο από το ευρώ, με Σχέδιο Β'» δήλω­σε ευθαρσώς, αποσπώντας την προσοχή εχθρών και φίλων.

 

Στις δέκα θέσεις που συνό­δευσαν την ανακοίνωση του νέου πολιτικού σχηματισμού αναφέρεται ότι η έξοδος από το ευρώ «είναι σειρά μετασχηματισμών, αρι­στερού προσανατολισμού, που απευθύνονται όμως σε όλους τους πολίτες». Η γλώσσα του κειμένου είναι καθησυχαστι­κή, έχοντας σκοπό να προσελ­κύσει στρώματα που δείχνουν δυσπιστία απέναντι στην Αρι­στερά. Είναι μία γλώσσα επι­κοινωνίας που επιχειρεί να κατευνάσει την επίγνωση ότι στην οριακή καμπή προς την οποία οδεύουμε δεν υπάρχουν συναινετικές, ομαλές λύσεις.

 

Δεν υπάρχει σαφής στό­χος πάλης για τους εργαζόμενους στο κείμενο αυτό. Υπάρ­χει ο δρόμος μιας κυβέρνησης: «Στόχος είναι η διαμόρφωση ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου των δυνά­μεων της εργασίας, με παλλα­ϊκή διάσταση, με στήριξη στην κοινωνική οργάνωση του λα­ού, με ικανότητα να οδηγή­σει σε μια κυβέρνηση απελευ­θέρωσης και προόδου». Γίνε­ται λόγος για θέσεις εργασίας στον τουρισμό, στον αγροτικό τομέα, στις μικρομεσαίες επι­χειρήσεις, στα δημόσια έργα, που θα δημιουργήσει η ρευστότητα του νέου εθνικοποιημένου τραπεζικού συστήματος. Ενώ η λέξη ρευστότητα επανα­λαμβάνεται στο κείμενο, απου­σιάζουν λέξεις όπως αγώνας, εργατικό κίνημα, ανατροπή.

 

Το σχέδιο αυτό προσεγγί­ζει το πολιτικό κεκτημένο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - χωρίς όμως να παρακολουθεί την εξέλιξη ενός προβληματισμού. Εκκι­νεί από μια βάση που δέχεται έντονη κριτική: Ερμηνεύει την κρίση στη χώρα μας στο πλαί­σιο της οικονομικής ανισορ­ροπίας που προκύπτει από την ένταξη στη ζώνη του ευρώ. Το­νίζοντας αυτό το σημείο, φαί­νεται σαν να δίνεται απάντη­ση στην κρίση με μέσα εθνι­κής οικονομικής και νομισμα­τικής πολιτικής: Εθνικό νόμι­σμα, έλεγχος των τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση.

 

Θα ίσχυε αυτή η ανάλυση αν η ευρωπαϊκή κρίση ήταν βασικά νομισματική και όχι κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παρα­γωγής.

 

Πριν από ένα χρόνο το ΚΚΕ επισήμαινε ότι ενδεχόμε­νη έξοδος από την ευρωζώνη δεν προοιωνίζεται θετικές για το λαό εξελίξεις, αφοΰ, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, το θέ­μα είναι ποια κοινωνική τάξη ελέγχει την οικονομία και την εξουσία. Από αυτές τις στήλες έγινε επανειλημμένως κριτική σε αυτή τη θέση. Η αλήθεια εί­ναι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούσε για διπλή έξοδο από ευρώ και EE, ενώ στο ΚΚΕ ταύτιζαν την έξοδο από την EE με τη λαϊκή εξουσία. Υπήρχε ωστόσο με έναν τρόπο στις γραμμές μας η λογική του «ντόμινο»: Ότι η έξοδος από το ευρώ είναι το πρώτο θετικό ρήγμα που ανα­πόφευκτα φέρνει τα επόμενα. Είναι όμως έτσι;

 

Τότε ήταν κυρίαρχη η αί­σθηση ότι δεν υπάρχει τμήμα της αστικής τάξης που να θέλει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Σήμερα όμως, σε όλη την Ευ­ρώπη αναπτύσσεται ένα αστι­κό αντι-ευρώ ρεύμα, κυρίως ως αποτέλεσμα της αυταρχι­κής πολιτικής ηγεμονίας της Γερμανίας στη ζώνη του ευρώ. Μερίδες της αστικής τάξης και στη χώρα μας έχουν δεύτερες σκέψεις. Όχι βέβαια για να γυρίσουν σε μια φιλολαϊκή πο­λιτική, αλλά για να βελτιώσουν τη θέση τους στον ανταγωνι­σμό εντός του αστικού στρατο­πέδου. Αν επέλεγαν ένα τέτοιο σχέδιο ωστόσο, θα το έκαναν με μια κυβέρνηση αριστερού προσανατολισμού.

 

Χρειαζόμαστε σήμερα ένα πρόγραμμα και μια συμμα­χία που θα προωθεί την άμε­ση πάλη του λαϊκού κινήμα­τος με στρατηγικούς όρους και την ανατροπή του συσχετι­σμού δύναμης μέσα στην ίδια την εργατική τάξη και τα με­σαία στρώματα, με κοινή δρά­ση από τα κάτω, όχι εκλογι­κές επιδόσεις, συμπράξεις και αριστερά τρικ με κυβερνήσεις και σχέδια εναλλακτικής δια­χείρισης του καπιταλισμού α λα ΣΥΡΙΖΑ, εντός ή εκτός ευ­ρώ. Οι Θέσεις για τη Β' Συνδι­άσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δί­νουν το περίγραμμα μιας πιο επεξεργασμένης πολιτικής γραμμής. Πως βλέπει το «Σχέ­διο Β'» αυτές τις θέσεις και ει­δικά τα σημεία 60-62 για τη με­τωπική συμπόρευση των δυνά­μεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς;

 

Ο εργαζόμενος λαός και η εργατική τάξη στην Ελλάδα, την Κύπρο, την υπόλοιπη Ευ­ρώπη, χρειάζονται ένα σχέδιο Α' - ένα σχέδιο κοινωνικής συμμαχίας και προγράμματος αντικαπιταλιστικής ανατρο­πής με διεθνιστική κατεύθυν­ση. Εάν το «Σχέδιο Β'» θέλει να επικοινωνήσει με την πρω­τοπορία των αγώνων του λαού και της νεολαίας, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί σε μια συ­νολική αντιιμπεριαλιστική το­ποθέτηση ενάντια στην EE. Οι αντιθέσεις στο αστικό στρατό­πεδο, η κρίση ηγεσίας, θα απε­λευθερώσουν δυνάμεις ευρύ­τερες. Δεν θα κερδηθούν αυ­τές οι δυνάμεις από προσεγμέ­νες διατυπώσεις και πετυχημέ­νες τηλεοπτικές εμφανίσεις.

 

ΠΡΙΝ 14/4/13