ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ Κύπρου: Η σπορά του φασισμού στην Κύπρο του 2013

Η Κύπρος, συνδεδεμένη στην παγκόσμια οικονομία μέσω του ''ισχυρού'' ευρωπαϊκού νομίσματος, χτυπήθηκε από την πολυεπίπεδη κρίση του συστήματος. Οι κρίσεις του συστήματος ευνοούν την εμφάνιση του φασισμού είτε ακούσια, ως αυτοματοποιημένη αντίδραση μιας κοινωνίας χρόνια σε πολιτικό λήθαργο, είτε εκούσια από το ίδιο το σύστημα ως μηχανισμό αυτοσυντήρησης. 

Ο φασισμός, ως γνήσιο τέκνο του συστήματος εκμετάλλευσης, δρα με τέτοιο τρόπο ώστε να προστατέψει τον γονέα του. Συνήθης πρακτική του όπως είπαμε, είναι η σπορά του διχασμού μέσω διακρίσεων και η μετατόπιση της προσοχής μακρυά από ζητήματα που θέτουν το σύστημα σε κίνδυνο.

Στην Κύπρο το σύστημα κινδύνευσε με κατάρρευση λόγω βαριάς ασθένειας της πεμπτουσίας του, των τραπεζών. Όμως πριν την αποκάλυψη της σοβαρότητας του κινδύνου που διέτρεξαν και διατρέχουν οι τράπεζες, τους προηγούμενους μήνες υπήρχε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια συγκάλυψης, μετατόπισης και λογοκρισίας των σκανδάλων, όπως καταγράφεται και σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη, από Μ.Μ.Ε, πολιτικά πρόσωπα και οικονομικούς παράγοντες.

Η ανάπτυξη των πρακτικών που σπέρνουν φασισμό εντάθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, σκόπιμα από το σύστημα και ακούσια από ένα κομμάτι της μάζας (ακούσια λόγω έλλειψης παιδείας). Πολιτικά πρόσωπα και σχηματισμοί, κάποτε τεχνηέντως (συντηρητικοί ''εκσυγχρονιστές'') κάποτε και ατσούμπαλα (''λαϊκές πατριωτικές'' δυνάμεις), προέκριναν ως κύριο πρόβλημα της οικονομίας τις αδυναμίες του κράτους, την παρουσία μεταναστών και την κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης (τσέκια Συλικιώτη κ.τ.λ). 

Αν και δεν ήθελα να αναφερθώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις γιατί θέλω να δείξω ότι ο φασισμός γεννιέται και διαδίδεται από πολλές πηγές δεν μπορώ να μην αναφέρω μια-δυο περιπτώσεις όπου ο υφέρπων φασισμός εισχωρεί ασυνείδητα στα κεφάλια της πλειοψηφίας.

• Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, ΔΥΣΗ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ, Λιλλήκας, Κουλίας, Γ.ΕΛΑΜ.Ε και λοιποί, θυμήθηκαν τη δωρεάν περίθαλψη των Τουρκοκυπρίων
• Ειδικά Γ.ΕΛΑΜ.Ε και ΕΔΗΚ, σε όλες τις προεκλογικές τους τηλεοπτικές παρουσίες, προέκριναν σαν λύση για την ανόρθωση της οικονομίας, την επανεξέταση της μεταναστευτικής πολιτικής και των επιδομάτων, το κόστος των οποίων ήταν περίπου 30-40 εκατομμυρίων τη στιγμή που οι τράπεζες χρειάζονται πέραν των 10000 εκατομμυρίων. (Δείτε το δέντρο, ξεχάστε το δάσος).
• Παπαδόπουλος, Αβέρωφ μπροστάρηδες και οι υπόλοιποι να ακολουθούν, κατηγορούσαν μέρα νύχτα το μισθολογικό κόστος του δημοσίου για τον κατήφορο μας, τη στιγμή που γνώριζαν ότι το έλλειμμα ανερχόταν σε κάτι περισσότερο από 1 δις ενώ η τράπεζες χρειάζονταν πέραν των 10 δις.
• Ειδικότερα ο Ν. Παπαδόπουλος πριν καμιά βδομάδα σε τηλεοπτικό σταθμό, ερωτώμενος για το δημόσιο χρέος που ανέβηκε από 71,1% του ΑΕΠ το 2011, στο 85,8% το 2012 (αύξηση 2,6 δις περίπου), δήλωσε με το γνωστό ύφος ''ε αυτό δικαιώνει εμάς που ζητούσαμε μέτρα από νωρίς αλλά δεν εισακουστήκαμε, το χρέος αυξήθηκε γι' αυτόν ακριβώς το λόγο''. Τάδε έφη ο πρόεδρος οικονομικών της βουλής που ξέχασε τα 1,8 δις που φορτώθηκαν στο δημόσιο λόγω Λαϊκής. Ο άνθρωπος που χαρακτήριζε το πρόβλημα των τραπεζών ''μύθο'', πουλά πνεύμα, κουνά το δάχτυλο και αποπροσανατολίζει.

Περιπτώσεις δηλώσεων όπως του κ. Παπαδόπουλου ή και άλλες που φαίνονται ''ακίνδυνες'', δεν είναι καθόλου ακίνδυνες. Αυτή η ρητορική σπέρνει τη διχόνοια μεταξύ κοινωνικών ομάδων και εργαζομένων που θα πληγούν από την κρίση που δημιούργησαν κυρίως άλλοι, και αποπροσανατολίζει από την πραγματική αιτία της κρίσης, που δεν είναι άλλη από την απληστία και τη φύση του συστήματος εκμετάλλευσης. 

Φταίνε οι δημόσιοι που ''πιάνουν πολλά'' και όχι ο ''μάστρος'' στον ιδιωτικό τομέα που πληρώνει λίγα, φταίνε οι ξένοι που μας πιάνουν τις δουλειές, φταίει ο Χ, φταίει ο Υ, φταίμε όλοι, αλλά ποτέ το κράτος διαπλοκής, ποτέ οι επιχειρηματίες, ποτέ η Ε.Ε ('ντάξει, τελευταίως φταίει και η Ε.Ε μέσα μέσα), ποτέ οι πολιτικοί που διαπλέκονται αλλά μας κουνάνε το δάχτυλο, και κυρίως ποτέ το σύστημα εκμετάλλευσης καθεαυτό.

Ο φασισμός ενσπείρεται στην εργατική τάξη με τον διχασμό, ώστε να αποπροσανατολιστεί και από ελπιδοφόρα εστία αντίστασης να καταλήξει να ασχολείται με δευτερεύοντα ζητήματα. Ας δούμε μια old-school τύπου προσπάθεια διχασμού. Ο φασίστας αποφεύγει την απεργία, όπως ο διάολος το λιβάνι. Στην πρόσφατη απεργία των οικοδόμων διαβάζουμε στην ανακοίνωση της φασιστογκρούπας: (μπαίνω εγώ στον βόθρο και βάζω εικόνα αντί λινκ, ώστε να μην μπείτε και εσείς)

• Στήριξη στη ''διεκδίκηση εργασίας'', και όχι στην απεργία σαν τρόπο διεκδίκησης (η αλλεργία που λέγαμε).
• Σπορά διχασμού.
• Και κυρίως, καμία αναφορά στην εκμετάλλευση εργαζομένου από τον εργοδότη. Θυμίζω ότι το να δουλεύεις και να παράγεις 100, αλλά να πληρώνεσαι 50 και τα υπόλοιπα να καταλήγουν στη τσέπη του μεγαλοεργοδότη, δημιουργεί υπερσυσσώρευση χρήματος με αποτέλεσμα ο καπιταλισμός να παράγει κρίσεις (εσωτερική ασυνέχεια του καπιταλισμού).

Με λίγα λόγια, στήριγμα στους μεγαλοεργοδότες. Το να τους καλείς ''να σκεφτούν εθνικά και να προσφέρουν εργασία μόνο σε Έλληνες'', δεν αντιμάχεται τους εξευτελιστικούς μισθούς που προωθούνται. Θυμίζω ότι στα γραφεία ευρέσεως εργασίας που άνοιξε η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, προσφέρονται δουλειές με μεροκάματα των 20ευρώ. Εξυπηρετούν δηλαδή τους εργοδότες που ψάχνουν σύγχρονους δούλους με αφορμή την κρίση.

Πάμε τώρα και στο μνημόνιο. Ενώ μας λένε ότι ''στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα'', για το μνημόνιο τονίζουν ότι ''δεν υπάρχει εναλλακτική'', λες και δεν ψηφίζονται για να βρίσκουν εναλλακτικές, ώστε να ακολουθείται (τάχα) η βούληση του κυρίαρχου λαού. Εκτός από τον φασιστικό χαρακτήρα της επιβολής μιας πολιτικής για την οποία δεν ψηφίστηκαν (κουσούρι της αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας), ας δούμε και τη θέση της παραδοσιακής φασισταρίας για το μνημόνιο (29/11/12):

• ''...σοβαρό αντίκτυπο σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας, την μεσαία τάξη'' (ο εργάτης και ο αγρότης μάλλον πλήττονται λιγότερο)
• Χρησιμοποιείται αριστερή ρητορική, πράγμα συνηθισμένο, ώστε να δείχνουν αντισυστημικοί και πολέμιοι του συστήματος
• Βλέπουμε μια ωδή στη ''μεσαία τάξη'', και μια περιφρόνηση της εργατικής
• Στην τελευταία παράγραφο φαίνεται ξεκάθαρα ο ρόλος του φασίστα, που σε καιρό κρίσης του καπιταλισμού αντιμάχεται τους πολέμιους του συστήματος εκμετάλλευσης, και προτείνει στρατηγικές προστασίας του. Για να υπάρχει κοινωνική αρμονία, (να λειτουργεί ομαλά ο καπιταλισμός, χωρίς κοινωνικές εντάσεις), πρέπει να υπάρχει ένα μαξιλαράκι μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών (η μεσαία τάξη), και εμείς ως γνήσια τσιράκια του συστήματος στηρίζουμε την ύπαρξη ενός τέτοιου παράγοντα απόσβεσης κοινωνικών αναταραχών που θέτει σε κίνδυνο το σύστημα. Γ.ΕΛΑΜ.Ε με την αντισυστημικότητα σας.

Και ενώ ο λαός φτωχοποιείται μέσω της ανεργίας και της λεηλασίας εργασιακών δικαιωμάτων, τι κάνουν; Αφαιρούν ''συμβολικά'', ταμπέλες διευθύνσεων στην τουρκοκυπριακή συνοικία της Λάρνακας. Μπράβο ρε μάγκες, στοχεύετε σε λύσεις των καυτών προβλημάτων της κοινωνίας και χτυπάτε την ''κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη'' να πούμε.

Και τέλος ένα παράδειγμα, που δίνει μια μικρή απάντηση στο γιατί σπορείς του φασισμού γίνονται ακούσια και άτομα χωρίς ιδεολογία φασιστικού προσανατολισμού και γιατί η σπορά του φασισμού βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην Κύπρο. Ρωτήστε γονείς, γιαγιάδες, θείους, την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον χασάπη της γειτονιάς και οποιονδήποτε νομίζετε, το εξής: Πόσα εκατομμύρια αντιστοιχούν σε ένα δισεκατομμύριο; Πολλοί νομίζουν ότι ένα δις αντιστοιχεί σε δύο εκατομμύρια, οπότε οι τράπεζες που χρειάζονται περίπου 10δις, χρειάζονται 20 εκατομμύρια βοήθεια, άρα τα επιδόματα προς μετανάστες που ανέρχονται σε 30 εκατομμύρια είναι περισσότερα και άρα αυτοί βούλιαξαν την οικονομία. Οπότε στα μάτια αυτών των ανθρώπων, οι σπορείς του φασισμού φαίνονται σωστοί που επικεντρώνουν την προσοχή τους στους μετανάστες σπέρνοντας τον ρατσισμό και το μίσος. Επιπλέον, πιστεύουν ότι η λήψη μέτρων δημοσιονομικού χαρακτήρα θα μπορούσε όντως να μας σώσει.

Ο φασισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ανθεί, όταν υπάρχει έλλειμμα γνώσης και παιδείας. Οπότε ο φασισμός αντιμετωπίζεται με σωστή πληροφόρηση, γνώση και στροφή στην παιδεία που θεμελιώνεται στην ηθική (κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα στον καπιταλισμό).