Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Μάλλον, στα 4/5 των χωρών του ΟΗΕ που «λάδωνε» η «Ζήμενς», υπουργός θα ήταν και ο Ακης...
Μάλλον, στη Γερμανία, απ' όπου εκδίδονταν τα εντάλματα «λαδώματος» της «Ζήμενς» και όπου υπογράφηκαν «συμβόλαια εχεμύθειας»
και κουκουλώματος ανάμεσα στους «Χριστοφοράκους» και στην εταιρεία (που
έχει πλέον επικεφαλής της τον πρώην υπουργό Οικονομικών Τέο Βάιγκελ),
θα ήταν υπουργός και ο Ακης...
Μάλλον, στη Γαλλία του αυτόχειρα λόγω
εμπλοκής σε σκάνδαλο πρώην πρωθυπουργού Μπερεγκοβουά, όπως και των
εμπελεκόμενων σε σκάνδαλα πρώην Προέδρων Σιράκ και Σαρκοζί, όπως και του
βουτηγμένου στα σκάνδαλα μέχρι πρότινος υπουργού προϋπολογισμού - «δεξί χέρι» του Ολάντ, θα ήταν υπουργός και ο Ακης...
Μάλλον, στην Ιταλία των «αδαμάντινων» πολιτικών ταγών τύπου Κράξι, Αντρεότι και Μπερλουσκόνι, θα ήταν υπουργός και ο Ακης...
Μάλλον, στην Αμερική της «Ενρον», της «Goldman Sachs» και της θεωρίας «ό,τι συμφέρει την Τζένεραλ Μότορς, συμφέρει και τις ΗΠΑ», υπουργός θα ήταν και ο Ακης...
Μάλλον μας θεωρούν ηλίθιους...
Αλλά στα κέντρα εξουσίας, ένα είναι βέβαιο: Ακόμα κι αν υπάρχουν ηλίθιοι, εντούτοις αφελείς δεν υπάρχουν.
`Η, τουλάχιστον, δεν υπάρχουν τόσο αφελείς που να πιστεύουν ότι τα
«παγκοσμιοποιημένα» πολιτικο-οικονομικά φαινόμενα, όπως τα ελλείμματα
και τα χρέη, η λιτότητα και η κρίση, οι φοροεπιδρομές και τα εργασιακά
απαρτχάιντ, οφείλονται ή προκαλούνται, τάχα μου, από τα «ελλείμματα ηθικής»...
Το γεγονός, εντούτοις, ότι επιμένουν να πουλούν στο «πόπολο» το συγκεκριμένο παραμύθι περί «κάθαρσης» εξηγείται:
Οι υπαίτιοι της κρίσης (και
της διαφθοράς), αποδίδοντας το «άδειασμα των ταμείων» και τα συνακόλουθα
βάσανα του λαού στην «ατομική ευθύνη» των επίμεμπτων από άποψη
ηθικής «Ακηδων», «Τσουκάτων», «Μαντέληδωνς» κ.ο.κ., επιδιώκουν να
αποσιωπήσουν όλα εκείνα που μπορεί να αποδειχτούν πολιτικά θανάσιμα για
τους ίδιους. Θέλουν, δηλαδή, να εμφανίσουν το φαινόμενο της διαφθοράς
που εκτείνεται από την Αθήνα μέχρι την Ουάσιγκτον και από τη Λισαβόνα
μέχρι το Τόκιο, ως υπαίτιο της κρίσης ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται
για ένα ακόμα σύμπτωμα - και μάλιστα διαρκές - της βαθιάς σήψης,
της χρεοκοπίας και του σαπίσματος όχι απλώς του διεφθαρμένου, αλλά του
βαθύτατα φθαρμένου καπιταλισμού, είτε αυτός βρίσκεται σε κατάσταση
κρίσης, είτε βρίσκεται σε φάση «ανάπτυξης».
Οι πρωταγωνιστές της «κάθαρσης» έχουν
κάθε λόγο να πασχίζουν να μην περάσει καν από το μυαλό των θυμάτων τους
ότι η κρίση και το ξεπέρασμά της θα προέλθει με όρους ταξικής πάλης,
ως εκ τούτου φροντίζουν να «μαστουρώσουν» το λαό με το όπιο της
επίκλησης κάποιας «γενικής ηθικής», η οποία θα προέλθει από τις «υγιείς»
δυνάμεις του ίδιου εκείνου συστήματος που πίνει το αίμα του λαού. Το οποίο σύστημα, βγάζοντας στη «σέντρα» μερικούς «Ακηδες» και άλλα «καμένα χαρτιά»
(αθωώνοντας, ταυτόχρονα, τα κόμματα
των «Ακηδων», τις κυβερνήσεις των «Ακηδων», το κράτος των «Ακηδών», που
ουδεμία ευθύνη φέρουν για τους «Ακηδες»!),
μπορεί να συνεχίζει το έργο του: Να πίνει, δηλαδή, το αίμα του λαού. Μόνο που θα το κάνει... «νόμιμα» και ηθικά»!
Μήπως από τα παραπάνω προκύπτει, τάχα, το συμπέρασμα πως οι «Ακηδες», οι «κουμπάροι», τα λαμόγια της υπόθεσης του χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου και τόσων και τόσων ρυπαρών υποθέσεων, είναι θύματα της «κακούργας κοινωνίας», ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο ανήθικος καπιταλισμός που ως όφις τους εξαπάτησε;
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει! Ακριβώς το αντίθετο υποστηρίζουν οι κομμουνιστές!
Το ΚΚΕ επιμένει:
Παιδιά αυτού του καπιταλισμού, εντός του οποίου μια από τις πιο «αγαθές» πρακτικές κερδοφορίας των μονοπωλίων είναι και το «λάδωμα», είναι και εκείνα τα «τρωκτικά» του πολιτικού συστήματος που ενσυνείδητα τον υπηρετούν.
Στο ερώτημα, επομένως, «πόση επιείκεια αρμόζει σ' αυτά τα τρωκτικά»,
υπάρχει μία και μοναδική αρμόζουσα απάντηση: όση ακριβώς και στον
πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου με την αιτιολογία ότι
έμεινε... ορφανός.
Που σημαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύμφυτο με τον καπιταλισμό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαμόγια για τις βρωμιές τους.
Τα λαμόγια είναι λαμόγια. Τα αρπακτικά
είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρμόζει, σε
προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιμωρία και
καταισχύνη.
Ομως:
Το εύλογο και απολύτως
δικαιολογημένο αίτημα της τιμωρίας των ενόχων για τα σκάνδαλα δεν πρέπει
να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισμού της πηγής
των σκανδάλων.
Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση του συστήματος.
- Ενός συστήματος που έχει ως ευαγγέλιο όχι την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά την «τίμια» και «νόμιμη» κλοπή της υπεραξίας που παράγει ο εργάτης.
- Ενός συστήματος, που στην είσοδο του βασιλείου του δεν υπάρχει η επιγραφή «συντροφικότητα», αλλά η επιγραφή «ανταγωνιστικότητα».
- Ενός συστήματος, που οικοδομημένο καθώς είναι να πατά επί πτωμάτων, δεν έχει καμία αναστολή να προωθεί τις υποθέσεις του επί μιζών και επί λαδωμάτων.
Πίσω από τα σκάνδαλα, λοιπόν, και πίσω από τους σκανδαλιάρηδες, υπάρχει το μέγα δάσος. Που σημαίνει:
Οτι το «χ» μονοπώλιο τα «έχωσε» (αν τα «έχωσε») για τους Πάτριοτ ή για τους ΤΟR, ή για τα «υποβρύχια που γέρνουν» είναι ένα σκάνδαλο που ξεκινάει από το σκάνδαλο της υπαγωγής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων όχι στην υπηρεσία της άμυνας της χώρας αλλά των ΝΑΤΟικών δομών και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος που καθορίζει αυτές τις δομές.
Οτι το «ψ» μονοπώλιο τα 'χωσε για το C4i
(αν «τα 'χωσε») ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής της Ελλάδας σε
πρόθυμο σύμμαχο των «αντιτρομοκρατικών σταυροφοριών» του ιμπεριαλισμού.
Οτι το «ω» μονοπώλιο τα 'χωσε (αν «τα 'χωσε») για τις προμήθειες του ΟΣΕ, του ΟΤΕ κ.τ.λ. ξεκινάει από το σκάνδαλο της μετατροπής της δημόσιας περιουσίας σε πεδίο πλειστηριασμού και σε φέουδο της πλουτοκρατίας.
Το σκάνδαλο, με άλλα
λόγια, είναι ότι διαφεντεύουν τα μονοπώλια και ότι το αστικό πολιτικό
σύστημα - ακόμα και στην πιο τίμια εκδοχή του - υπάρχει για να υπηρετεί
αυτή την «ατιμία» της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα μονοπώλια, θα πει κανείς, κάνουν τη «δουλειά» τους.
Συμφωνούμε! Και επ' αυξάνουμε: Κομμάτι της δουλειάς τους είναι να
δίνουν και το «κατιτίς» ως «πουρμπουάρ» γι' αυτές τις δουλειές τους.
Το φοβερό είναι άλλο: Οτι εκείνοι που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα που έχει μια και μόνη αποστολή, να
εξυπηρετεί και να διευθετεί πολιτικά τις δουλειές των μονοπωλίων, κάθε
φορά που σπάει κάποιο από τα αποστήματα αυτού του συστήματος, σπεύδουν
και ποζάρουν ως διαπρύσιοι κήρυκες του «πνεύματος και της ηθικής». Ως απηνείς διώκτες της διαφθοράς.
Η εικόνα τους θα είχε πλάκα, αν δεν κατάφερνε να σκεπάζει την αυτονόητη διαπίστωση ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
*Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
