πηγή, η λέσχη της ανυπόταχτης
της Ειρήνης Ηλιοπούλου
Αφορμή για το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε σχέση με τα γεγονότα στο ΤΕΙ Πάτρας.
Αρχικά:
Από τη μια ένα απόσπασμα οπτικοακουστικού υλικού έντασης στη Σύγκλητο
της Πάτρας και από την άλλη γραπτός εν ψυχρώ λόγος σε δημοφιλή
ιστοσελίδα. Από τη μια οργισμένοι σπουδαστές σε μονόλεπτα καρέ και από
την άλλη αναρτήσεις επώνυμων επαγγελματιών του ιδεολογικού παιχνιδιού.
Από τη μια νεαροί/ες να φωνάζουν σε κλειστά αυτιά και από την άλλη
λαλίστατα στόματα έτοιμα να κανιβαλίσουν για ακόμα μια φορά με ασημένιο
μαχαιροπίρουνο. Αυτό είναι για αρχή το δημοκρατικό τραπέζι πάνω στο
οποίο κουβεντιάζονται τα πρόσφατα γεγονότα στο ΤΕΙ Πάτρας. Ένα
καλοστρωμένο, savoir vivre ταμπλό γύρω από το οποίο οι συνδαιτυμόνες
αλληλοσυγχαίρονται για τα ήθη και τις αξίες τους οικτίροντας τους
άξεστους πτωχούς για την τραχιά τους συμπεριφορά. Ένα τραπέζι
επιβεβαίωσης του ορθού καθωσπρεπισμού από το οποίο φυσικά λείπουν οι
σοκαριστικοί αγενείς, οι οποίοι δεν έχουν βήμα λόγου αλλά ούτε όνομα και
επίθετο, αναρτημένο βιογραφικό σημείωμα και πιστό κοινό που διψά να
πάρει λίγη από την καλότροπη ευγλωττία και το <<ανώτερο>>
κοινωνικά και διανοητικά στάτους των αρθρογράφων.
Σημείο πρώτο:
Γυναίκα. Όπως μας αποκαλύπτει με παρωχημένο λυρισμό το άρθρο, γυναίκα
σημαίνει γέννα, περίοδος, καμπύλες και υποδοχή φαλλών ή ό, τι εν πάση
περιπτώσει μπαίνει και βγαίνει στο και από το αιδοίο -λαϊκιστί μουνί.
Για τη συγγραφέα και νοσταλγό της βικτωριανής ηθικής, η πρώτη παραφωνία
που διαπιστώνεται στα γεγονότα είναι πως οι διαδηλώτριες ήταν γυναίκες.
Ως τέτοιες θα άρμοζε καλύτερα λοιπόν να ασχολούνται με μακιγιάζ,
σερβιέτες, δίαιτες, τσαχπινιές και προσεγμένους τρόπους από το να
μπλέκονται στα άγαρμπα λημέρια της αμφισβήτησης. Με λόγο κοφτό και
διδακτικό με μόλις πέντε λέξεις σε κάθε περίοδο, η αρθρογράφος
τσαλακώνει ανιστόρητα ό, τι συζήτησε και κατέκτησε το γυναικείο κίνημα
εξυμνώντας παράλληλα ό, τι επίμονα επιβάλλουν τα πρότυπα της ποδιάς και
της ζαρτιέρας, του χαρτοφύλακα και του μπιμπερό. Μην σπεύσετε
(πληθυντικός της απόστασης) αγαπητή αρθρογράφε να μας επισημάνετε πως οι
νεαρές σπουδάστριες δεν είναι οι σύγχρονες Γκόλντμαν για τον απλό λόγο
ότι δε διεκδικούν κάτι τέτοιο. Είναι φανερό ότι ευφραίνεστε στην ιδέα
μιας αρμονικής θηλυκότητας που κρατά τους τύπους μπροστά στον καθηγητή,
στον σύζυγο, στον πολιτικό, στον μεγαλύτερο, στον διανοούμενο και μεταξύ
αυτών στην πένα σας βεβαίως. Άλλωστε το διαδικτυακό χόμπι σας μας
φανερώνει μέσα από τις γραμμές προηγούμενων άρθρων σας το θαυμασμό που
διατηρείτε απέναντι σε <<κυρίες>>, όπως τιτλοφορείτε τη
σύζυγο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Αμαλία ή τη Μαρίκα του άλλου
Κωνσταντίνου ή την προσφάτως εκλιπούσα Μάγκι την οποία αποκαλείτε
<<ηγέτη>>. Με τέτοια και παρόμοια προσφιλή σας ομήγυρη -και
λοιπές Μαριάνες- σας φανταζόμαστε να προβληματίζεστε σε απογευματινές
βεγγέρες γύρω από το ζήτημα της Αφρικής και του τρίτου κόσμου,
θεματολογία που σας ταλανίζει όπως κατανοούμε και από το κείμενό σας.
Σημείο δεύτερο:
Για ποιο λόγο ταράζουν την αστική γαλήνη σας οι ανάγωγες σπουδάστριες
της επαρχίας; Μα, αλίμονο, με τούτα θα ασχολούμαστε τώρα; Εσείς και
μόνο που προφέρετε τη λέξη ΤΕΙ ζωγραφίζονται στο μυαλό σας σημαινόμενα
κακών μαθητών που απέτυχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις και που αντί για
ιατρική ποδιά και ακαδημαϊκό τήβεννο πιθανά θα φορούν γρασαρισμένες
σαλοπέτες. Τα δικά σας τέκνα είναι προορισμένα για ακριβές σπουδές
μακριά από συνελεύσεις και καταλήψεις, με δίδακτρα που πιάνουν τόπο και
διπλώματα που θα αποσβέσουν σε κάποια στελεχιακή θέση. Τι σας μέλλει
εσάς το <<σχέδιο Αθηνά>>, οι συγχωνεύσεις σχολών, οι
διαγραφές ΤΕΙτζήδων, το λουκέτο ιδρυμάτων, η ανεργία των νέων, η
καθημερινή βία στη δουλειά, τη σχολή, τη φτωχογειτονιά. Για σας λέξεις
όπως ΤΕΙ, Χαλυβουργία, Μεταλλεία, οροθετικές πόρνες, αυτοκτονίες,
άστεγοι, φτώχεια, βασανισμοί είναι εκεί μόνο για να σας θυμίζουν την
αισθητική σας ανωτερότητα. Άλλωστε είστε τόσο απασχολημένη κάθε Πέμπτη
πέντε με εφτά το απόγευμα με το να σώζετε την Γκάνα παρέα με τις
αξιόλογες φίλες σας.
Σημείο τρίτο:
Ευγένεια. Λυπάμαι, μα ο κόσμος που υπερασπίζεστε δε χωρά ούτε κατά
διάνοια τη γενικευμένη πια δίψα για αξίες και πολιτισμό σε μια κοινωνία
που λεηλατείται καθημερινά από την πιο φτιασιδωμένη, ωμή βία σε πρόσωπα
και πράγματα. Ηχεί οξύμωρο στ’ αφτιά σας, μα η ευγένεια δεν είναι ο
κόπος να θάψεις το θυμό, η προσπάθεια να καμουφλάρεις την απογοήτευση,
το βάσανο να μακιγιάρεις με όμορφες λέξεις την πίεση, την οργή και το
φόβο. Ευγένεια είναι όλες εκείνες οι ταπεινές στιγμές πριν ξεσπάσεις
αλλά και το ίδιο το ξέσπασμα, οργανωμένο ή αυθόρμητο, στην υγειά των
ταπεινών στιγμών που διεκδικείς να παρέλθουν οριστικά. Ευγένεια είναι η
ρήξη με ό,τι στερεί απ’ τα νιάτα και τη ζωή την ηρεμία και την ανεμελιά,
είναι η μούντζα του μαθητή στη συντήρηση των <<επισήμων>>, η
νοηματοδότηση και ο σεβασμός στο μεγαλειώδες μέσα και από την απόρριψη
του φτηνού. Πως τυχαίνει άραγε και δε βρίσκει ποτέ το ηλεκτρονικό σινάφι
σας δυο στιγμές να διαρρήξει ιμάτια για τον καλά στεριωμένο
νεοναζιστικό λόγο στα δημοκρατικά έδρανα ή για την απροκάλυπτη
χυδαιολογία των επαγγελματιών τηλε-δασκάλων; Μα αυτόν τον κόσμο φυλάτε,
εκεί μέσα ονειρεύεστε πως δε θα σας απειλήσει κανείς και μαζί τις
προκαταλήψεις, τις δεισιδαιμονίες και τα πρότυπά σας.
Τελικά:
Να τις φοβάστε τις <<τσογλανοπαρέες που κάνουν κριτική>>.
Ίσως διάβασαν στο ποίημά του Ρίτσου με τίτλο <<Ευγένεια>>
πως θα ξανάρθουμε πάλι με άλλα ρούχα, με άλλα μάτια/ με ασπρισμένα
μαλλιά [...] μιλώντας βιαστικά, αποσιωπώντας, μην κοιτάζοντας διόλου/ το
σπασμένο κουμπί, μπηγμένο στο ακρογιάλι, ανάμεσα σε κόκαλα/ ομηρικών
αλόγων και σε σκεβρωμένα γυναικεία παπούτσια.
